장음표시 사용
21쪽
Iam etsi priorem editionem Cicero ipse noluit in manus hominum pervenire, divulgata tamen sunt eo insciente ex apo grapho ad Atticum misso quaedam exempla; et lioe modo liberseeundus, Lucullus inscriptus ad nostram usque aetatem servatus
Alterius autem editionis, ad Varronem missae, fragmentum tantum superest libri primi; reliqua praeter Iocos nonnullos a
Crammaticis, item Lactantio, Augustiuo citatos, perierunt; nisi forte etiamnum alicubi in bibliothecis lateant. Λ e vulgo quidem hi libri edebantur hoc titulo M. T. C.
Academicarum Quaestionum liber Primus ad II. Terentium Varronem ; et M. T. C. Academicarum Quaestionum liber secundus s. potius ut eum numerat Nonius quartus , qui inscribitur Meiatur. Bene autem Goerentius monuit v. C. de his aliisque Ciceronis philosophicis libris egregie meritus, veram esse inscriptionem Aea mica, s. libros Academicos vel Academicorum. Sic ipse Cieero de Oss. Π, at Sed haec e lanata sunt in Academicis nostris satis,
ut arbitror, diligo ire. Et Divin. Il , i: Et quod genus Philosophandi minime arrogans, maximeque et constans et elegans arbitraremur, quatuor Academicis libris ostendimus. Neque vero, quod idem GoerenEius vidit, aptum esset nomen Λ eademicarum quaestionum , quum non de variis aut diversis quibusdam Academiae 'deeretis agatur, cui inllibris Tusculanarum inmutationum, quas vulgo etiam inscriptas esse constat Tusculanarum quaestionum sed de una Academiae recentioris philosophia ab Arcesila indoad Philonem usque .exponatur, expositis iis, quae Antiochus Ascalonita contra eam disputaverat. itaque hunc rationem tenui, ut Λcademica priora, a posterioribus, Coerentii exemplo, in ipso librorum titulo discernerem, simulque ista his vulgo postposita praeposerem. lam in libro Academicorum priorum, qui aetatem tulit, se eundo qui inseribitur Lucullus post prooemium, in quo L. Luculli ingenium, optimarumque artium studium, resque ab eo gestae laudantur, simulque euin philosophiae deditum, inpriinisque Antiocho Ascalonita Philouis auditore usum fuisse narratur. denique iis respondetur, qui vel omnino Graecas literas contemnant, vel philosophiam non ament, vel earum rerum disputationem principibus civitatis non ita decoram pulcnt, vel denique
Academicorum rationem non probent C. ι-3. sequitur ipsum
colloquium, quod habitum esse lingitur in t Ioriensi villa, quae erat ad Baulos oppidum inter Lucrivum lacum et Baias tu Cam-Diuis c. t. . Oste
22쪽
patita situm, quum eo Catulus et Lucullas et Cieero postridio venissent, quam apud Catulum in eius villa disputatio habita esset, quam Cicero libro primo Academi eorum priorum, nuno quidem deperdito, eomprehenderat. Atque, quod fuerit illius primi libri argumentum aecurate Goetetixius ita latroductione ad Lueullum his verbis exposuit.. Q. Catulum illo in libro primas egisse vel ex ipsa eius inscriptione patet. Videtur hic autem brevi totius et veteris et recentioris Academiae descriptione qualia etiam in alterius IV librorum editionis fragmento superest praemissa, in accuratius ea arranda et confirmanda Carneadis sententia substitisse, quippe quam a patre didicisse et hunc ubique eius auctorem prae satulisse fingatur c Luculi. e. IV. et XLVIII, Proposuisse vero eum plenam Carneadis sententiam ex eadem ab ipso in brevo αtracta in fine Lueulli re. XLVIll , ut etiam ex verbo re Dor, quo ibidcis utitur, apparet, utpote quo ad ea , quae pridie di- putaverat, respexisse, iure putandus siti In ipsa autem hae disputatione necessario ipsi ad eos quoque respiciendum erat, qui ab hac sententia vel parum , vel plane discesserant, Philonem et Antiochum. In quo sic egit, ut Philonem rationibus Antioebeis, quoad eas suas saeem poterat ex eadem patris disciplina, resalaret. Luculi. c. IV . Defensionem autem duorum istorum suscepisse videntur Cicero et Hortensius, ita quidem, ut illo pariter atque in Lueullo, Philonis partes tueretur, et tum loco
non necessario chabebat enim consentientem adversarium tam multa contra sensus disputaret e. XXV. initi coli. e. XVIII . Hortensium autem Antiochi rationes, et eas quidem maxime, quibus hic Soso libro contra Carneadem usus erat, exposuisse, ex eo satis probabile redditur, quod hie c. Iv plus quam vellet, secisse dolet, quum res tota Lucullo integra aeri ari debuisset. Ita sane, quod alias dissicilius perspectu fuerit, sua sponte intelligetur, quo inodo tres, eontra reliquam sere dialogorum Ciceronianorum consuetudinem, quasi primarias partes tueri eodem ita libro potuerint, quum alias plerumque uno adversuriores transigatur. Lueullus autem hoc in sermone interlocutoris modo Personam sustinuisse, atque sua in proximum diem re
Ipsam vero disputationem Lueullus ita exorditur, ut narret, quum Alexandriae pro quaestore esset, secuto luisse Antiochum Ascalonitam; eoque allatos esse duo libros Philonis rarissaei,
de qnibus iam pridie Catulus dixerat; qui libri quum viderentur
23쪽
Antiocho a pristina Philonis magistri sui sententia diserepare, primo de αυθι- α eorum dubitasse , deinde quum adessent aliquot iamiliares Luculli, qui se illa Romae de Philone audisse, et ab eo ipgo illos duos libros descripsisse testarentur , Antiochum et statim hie adversus Philonem disputasse, et deinde librum
qui Sosus inscriptus esset, adversus doctorem suum edidisse. Seipsum vero ait Lucullus Antiocho diligentius operam dedisse , ut istam causam cognosceret, iamque praetermissa parte dispu- Lationis e tra Philonem ea se potissimum ostendit explicaturum, quae ab Antiocho contra Arcesilam et Carneadem disputata essent, C. 46. Exorditur igitur a Zenonis definitione insi graeca φοωτασίας,
que ex eo, quod esset . quale esse nou posset ex eo quod noti esse L Lam desinitionem dicit frustra esso a Philone impugnatam. Itaque se omnem contra Academicos disputationem ita suseipere, ut illam Zenonis desinitionem retineat. e. 6. Orditur igitur a sensibus. Eorumque ait iudicia elara et eerta esse, si et sani sint ae valentes et omnia removeantur quae obias leut et impediant; in primis si ars et exercitatio adhibeator. Ex his igitur visis nobis Dolitias rerum s. ἐννοεις imprimi, qisae
si salsae esse diecinlur, Omnem cognitionem, omnem memoriam rerum tolli. Maxiise vero virtutum cognitionem confirmare,
percipi et comprehendi multa posse. Qui itaque nihil comprehendi posse dieant, eos ipsam xirtutem tollere, iitimo vitame eriere funditus, ipsumque animal animo orbare, c. 7-IO.
eque vero Lucullus ait constitui posse, quid sibi velint
Academiet. Alios enim, quum quis ex eorum ratione omnia
fore incerta dicat, respondere, hoe nihil ad se, sed ad naturam pertinere. quae in profundo veritatem abstruserit. Alios vero multum interesse dicere inter incerium, et id quod per-eipi non possit; nimirum probabile aliquid esse et quasi verisimile, eaque se uti regula et in agenda vita et in quaerendo cie dis orendo. Illos igitur Lucullus quasi desperatos taliquos relinquit ; eum his sibi agendum censet. Negat igitur, eum, cui sit visio veri salsique communis, ullum habere iudieiuna aut ulla
omni iaci veritatis uolam. Simili vero eos in errore versari, quum perspicua a perceptis velint distinguere, Et conentur ostendero
esse aliquid perspicui, verum illud quidem impressum in antim, Di iii co by Cooste
24쪽
atque mente, neque tamen id percipi ac comprehendi posse. Pauca deinde de συγχο αGAM s. assensione vel approbation dicit, eamque tolli non posse, quod quae seusibus comprehendantur, ea non possint comprehendi sine assensione; omninoque nec memoriam sine assensione posse constare , nec notitias nec artes; et quod maximum sit, ut sit aliquid in nostra potestate , id in eo qui nulli rei assentiatur non esse; ideoque eam qui aut visum aut assensum tollat, omnem etiam actionem, omnem virtutem o vita tollere, Q. I, I a. Iam breviter propositis totius adversariorum rationis landamentis eorum argumetita diluuntur. Primum est, quod conantur ostendere, multa posse videri esse, quae omnino nulla sint, quum animi inaniter moveantur codem modo rebus iis, qui unullae sint, ut iis, quae sint. Deinde quum mens ipsa moveatur per sese, ut et ea declarant, quae cogitatione depingimus, et ea quae vel dormientibus vel suriosis videntur, veri stini le se negaui, sic etiam mentem moveri, ut non modo non internoscat, visa vera illa sint nn ne sulsa , sed ut in his nihil in. tersit omnium. Postremo si nulla visa sint probabilia , qui e falsa sint alia ratione quaeri debere. Sin autem sint, posse etiam esse, quae vera salsane sint non facile internoscatur, i immo etiam quae sint eius modi, ut plane nihil intersit, c. 13- i5. Ad haec omnia Lucullus dicit Antiochum permulta dixisse, et de hac una re unius diei disputationem fuisse; se tamen capita tantum dicturum ostendit; eaque c. i6 -i8 explicantur. Quae quum Lucullus dixisset, magnopere Ciceronem hortatur ut Academicorum causam deserat, idemque facit Hortensius. Catulus eontra dicit, si eum Luculli oratio flexerit, se euiu, quo minus se utentiam mutet, haud deterrere; nolle tamen uvius Luculli auctoritate moveri, Cu P. I μTum Cicero Lucullo suum recentioris Academiae studium Scusat, seque verum invenire cupere, saepe tamen ussensum sustinere, propterea quod turpe sit fulsis assentiri. Dei de transit ad Antiochum, eiusque levitatem et inconstantium in deserenda Philonis magistri se utentia reprehendit, c. Io aa. Commemoralis deinde summorum philosophorum veterum auctoritali- tius, demonstrat eadem ipsis placuisse, quae recentiori Λ eademiae; quum omnibus visum sit, Dihil sciri, uiliti percipi posse; et post illos Arcesilam doeuisse, nullum tute esse visum a vero, ut non eiusdem modi etiam a salso posset esse. Itaque Opinu-
25쪽
ione et pereeptione sublata necessario sequi omnium assensi num retentionem, e. Σ3. a . His praemissis contra ea, quae Lucullus dixerat, ipse disputat. Et primum sensuum veritatem aio impugnat, ut aut cum Epicuro dicendum esse ostendat, sensus numquam sallere hominem, et tamen si unus sensus semel in vita mentitus sit, nulli umquam esse eredendum; quod sit absurdum; aut cum Lucullo, alia sensuum visa vera esse, alia salsa , quo sumpto nullam verorum a salsis discernendorum notam relinqui. Omnino
quum quatuor capita sint quae concludant, nihil esse quod a sei, percipi, comprehendi possit; ex quibus primum siέ esse aliquod visum salsum ἰ secundum , non posse id percipi; tertium inter quae visa nihil intersit, fieri non posse, ut eorum alia percipi possint, alia non possint; quartum nullum esse visum verum a sensu prosectum, cui non appositum sit visum aliud, quod ab eo nihil intersit, quodque percipi non possit; horum quatuor capitum secundum et tertium omnes concedere, primum ab Epicuro quidem negari, sed ab ipsis tamen , quibuseum sibi ros sit, concedi: omnem igitur pugnam de quarto esse. Hic Dihil a Lueullo essici, quod neget tantam similitudinem rerum esse, ut discerni non possint. Nam videri certe posse res duas ita similes, ut sensus in iudicio saltantur; itaque ad id quod agatur nihil interesse omnibusne partibus visa res nihil disserat, an internosci non possit, etiamsi differat, c. I S, a6. Frustra etiam artem a Lucullo adhiberi advocatam sensibus: hoc enim ipsum contra eum valere, si sine magnis artificiis, ad quae pauci accedant, nec videre recte nec audire homines possint; ut certe sit eo magis opinandi temeritas extimescenda. Quod autem dixerit, dormientium, et vinolentorum et furiosorum visa imbecilliora esse, quam vigilantium, et siccorum et sanorum, eosque omnes quum ad se redierint illa salsa esse iudieare, quae sibi in somniis, in ebrietate, in furore visa sint: hoc ipsum nihil sacere ad rem, qua de agatur ἔ non enim id quaeri, qualis r cordatio sieri soleat eorum qui experrecti sint, aut eorum qui furore destiterint, sed qualis visio fuerit aut furentium, aut
somniantium tum quum Commovebantur, C. Ω7, 28.
Iam a sensibus transit Cicero ad rationem, docetque eam non magis quicquam quam sensus percipere. Ilic primum ostendit, dialecticam nihil iuvare, quamvis eam adversarii dicant inventam veri et salsi quasi disceptatricem et iudicem, c. α9, 3o. Tum accedit ad explicandam totam Carneadis stententiam, qua Antiochia corruere
26쪽
universa contendit. Ac primum quidem e Clitomachi, qui usque
ad senectutem cum Carneade suerat, libris quatuor de sustinendis assensionibus proponit. Duo nimirum esse placebat Carneadi genera visorum; in uno hanc divisionem: alia visa esse, quae Percipi possint, alia quae non possint; in altero autem: alia visa esse probabilia, alia non probabilia. Iam putabat tale visum nullum esse ut perceptio consequeretur; ut autem probatio, multa. Etenim contra naturam esse, si probabile nihil esset, et sequi omnis vitae eversionem. Deinde reseri, quomodo eadem dicantur a Clitomaeho in libro quem ad C. Lucilium poetam scripserat. Negabat nimirum Clitomachus ab Academia sensus eripi; Academicos potius, quae Stoici percipi comprehendique dicant, eadem, si modo probabilia sint, sibi videri dicere. Et quod illi
quaerant, unde memoria sit, si nihil percipiamus, facilem esse responsionem. Quidni enim visa, etiamsi non comprehensa, meminisse possimus ' Tum duo Antiochi argumenta refutantur, quae maxime illam causam videbantur continere. Primum quod negabat fieri posse, ut quisquam nulli rei assentiatur; alterum quod
negabat actionem ullius rei posse in eo esse, qui Nullam rem BSSensu suo comprobet. Breviter etiam hanc Antiochi reprehensionem tangit, qua Academicos secum ipsos pugnare contenderat. Quum enim sumeretur unum, esse quaedam falsa visa ἔ alterum, nihil ea differre a veris : non attendere eos, illud ea re esse concessum, quod videretur quaedam in visis differentia; eam tolli ultero, quo negentur visa a saliis vera differre; nihil tam repugnare, e. Ai-36. Ultima pars disputationis versatur in eo, ut dissensiones Phi-Iosophorum in omnibus philosophiae partibus exponantur ἰ quo intelligatur, nihil exploratum esse, sed in omnihus proba hilitatem esse sequendam. Itaque primum enarrantur discrepantes
Philosophorum sententiae in physicis c. 37-έt; deinde in ethicis, inprimis de finibus bonorum et malorum constituendis c. 4a-έ6, denique in dialectieis c. 46 extr. 47. Quibus dictis, quum navigandi tempus instaret, Cicero videt sibi perorandum esse. Paucis igitur verbis a Lucullo, Catulo, Hortensio additis, Catulus in villa remansit, ceteri ad naviculas suas descenderunt, c. 48. Disjlipeo by Cooste
27쪽
Sequitur argumentum fragmenti, quod superest ex libro primo Academicorum Posteriorum quae ut supra dictum rit, quatuor libris Cicero comprehenderat.
In exordio primum declaratur oecasio sermonis. Quum enim in Cumano nuper Alticus esset apud Ciceronem, nuntiatur iis a Varrone, venisse eum Roma in villam suam itidem Cumanam, et nisi de via sessus esset, continuo ad ipsos venturum. Itaque stativa ad eum pergunt, Et quum non longe ab eius villa abes- Rent, eum ad se venientem vident, eumque complexi ad suam villam reducunt. Ilio quum Pauca esset percontatus. ecquid soris
Roma novi, Atticus iubet potius quaerere, ecquid varro ipso novi. Silere enim eius Musas diutius quam solebant. Varro ait se opus magnum habere in manibus, quod iam primum ad Ciceronem instituerit. Cicero quaerit, cur quum multa scribat, philosophiam plane praetermittat. Cui respondet Varro, se quum philosophiam videret diligentissime Craecis literis explicatam, existimasse, si qui de Romanis eius studio tenerentur, si essent Graecis doctrinis eruditi, Graeca potius, quam Latina lecturos; sin a Graecorum artibus et diseiplinis abhorrerent, ne haeo quidem curaturos, quae sine eruditione Craeca intelligi non Possint; itaque se noluisse scribere quae nec indocti intelligere possent, nec docti legere eurarent. Totum igitur philosophia studium se sibi sumere; amicos autem suos, in quibus eius sit studium, ad Graecos philosophos ablegare. Quae autem nemo adhuc doeuerit, ea ut essent Romanis nota secisse. Et tameta ita satyris Menippeis, quas oti in seripserit, multa admista esse ex intima philosophia, multa dicta dialectice; in laudationibus quoque nobilium non1aciorum et in antiquitatum prooemiis id egisse, ut philosophiae studium commendaret, c. t, a. Tum Cicero Varronis Iibros laudibus esseri, quos ille de Chronologia, de Antiquitatibus rerum humanarum et divinarum, de poetis scripserat; idem tamen et utile et gratum civibus suis fore sperat, philosophiam Latinis etiam literis explicari, idque et suo et Bruti exemplo confirmat; qui Aristum audiverit Athenis, fratrem
Antiochi, eandemque sentcntiam qua in Varro sequatur. Itaque hunc denuo exhortatur, ut se etiam hule det generi literarum , C. 3. lam quum Antiochus, quintae quam dicunt Academia a Conditor, veterem Academiam instauraturus contra Philonem,
novae Academiae praecepta secutum, sed ita ut nihil inter hano
28쪽
Et veterem interessa contenderet, librum , quem Sosus ingeripserat, edidisset. Cicero Varronem rogat, ut et veteris Academiae et Antiochi sententiam explicet. Idaque Varro Philosophiae rationem inde a Socrate usque ad Arcesilam exponit. Et Socratem quidem ait primum rebus occultis et ab ipsa natura involutis, in quibus omnes aute eum philosophi occupati suerint, avocavisse pullosophiam, et ad vitam commvncm truduxisse, ut de virtutibus et vitiis, omninoque de bonis rebus et
malis quaereret. Platociis autem auctoritate unam et consentientem duobus vocabulis philosophiae formam institutam esse, Academicorum et Peripateticorum. Quum enim Plato Speusippum sororis filium plii losophiae quasi heredem reliquisset, duo autem alios auditores praestantissimos studio atque doctrina Xenocratem Chalcedonium, et Aristotelem Stagiritem, qui esseat cum Aristotele, Peripateticos dictos esse, quia disputarant inambulantes in Lyceo; illos autem quorum coetus et sermones Platonis instituto in Academia , altero gymnasio, essent haberi soliti, e loci vocabulo nomen Academicorum habuisse. Vtrosque certam quandam disciplinae formulam srstema vulgo appellant composuisse; sic ortem quandam philosophiae exortam esse, et rerum ordinem et descriptionem disciplinae. Fuisse autem tum acceptum a Platone triplicem philosophandi rationem; unam de vita et moribus ethicam , alteram de natura et rebus occultis Ῥbsicam , tertiam
de disserendo, et quid verum, quid falsum, quid rectum in oratione pravumve, quid consentiens sit, quid repugnet iudicando dialecticam E. 4.
In prima parte, M Etlitea, utrosque finem bonorum s. extremum rerum expetendarum, tu eo posui)se, si quis adeptus sit omnia e natura, et animo, et corpore, et vita. Corporis bona alia in toto, alia in partibus posuisse. Animi aulem, quae essent ad comprehendendam ingeniis virtutem idonea, in naturam et mores divisisse ; ita ut naturae culcritatem ad discendum et memoriam darent; morum autem studia putarent esse et quasi Consuetudinem , quam partim exercitationis assiduitate, parti in ratione formandam esse duxerint; ita progressi ouem ad virtutem
fieri, virtutem vero unam omnium rem optimam, totius nutu rue perscctionem esse. Tertium bonorum genus esse in rebus externis, quae ad virtutis usum valerent. Haec eos adiuncta dixisse. Et hanc quidem partitionem vulgo Peripateticis tribui, et recte quidem; illud vero imprudentur, si solis his tribuatur;
COviviuuem enim esse utrorumque hane sententiam; in rana vidi
29쪽
tute egis Positam beatam vitam, nee tamen beatissimam, nisi adiungerentur et eorporis bona, et cetera externa ad virtutis usum idonea, e. 5, 6. Seeundam philosophiae partem physicam a. de natura, ab latrisque in res duas divisam esse, ut altera esset effrietis . al- era autem quasi huic se praebens, qua assiceretur aliquid. In illo vim, in hoc materiam esse; utrumque tamen semper coniunctum. Quod igitur ex utroque coierit, id iam eorpus, veIqualitatem ποιοτηταὶ appellasse. Earum qualitatum alias princi pes esse, alias ex iis ortas. Illas esse quatuor, aerem, ignem aquam, terram ἔ quae initia αρχαι vel elementa cmιχεῖα dicantur, quibus Aristoteles quintum addiderit, equo essent astra mentesque, singulare illorumque quatuor dissimile. omnibus
autem subiectam esse materiam quandam, omni qualitate carentem , ex qua mundum et quae in eo sitit Omnia expressa clemela esse. Omnem autem mundum, eiusque partes natura sentiente contineri, in qua ratio persecta insit, eademque sempiterna, quam animum mundi appellant, itemque deum omnium que rerum quasi prudentiam ρορ 'Mn quandam , procurantem eae lestia maxime, deinde in terris ea quae pertinea ut ad homines, quam interdum etiam necessitatem appellent, quia nihil aliter possit atque ab ea constitutum sit, evenire, quasi satalem et immutabilem continuationem ordinis sempiterni, nonnumquam eandem fortunam, quod assiciat multa nec opinata nobis, Propter obseuritatem ignorationemque e usarum . C. 7.
Tertiam denique philosophiae partem , dialecticam , ab utrisque sic tractari, ut dicant, quamquam cognitio oriatur a se sibus, tamen non esse iudicium veritatis in sensibus; mentem esse rerum iudicem; eam solam esse idoneam eui credatur, quia
sola cernat id, quod semper sit simplex, et unius modi, quam eum Platone a risu appellent. Scientiam nimirum nusquam essu nisi in animi notionibus atque rationibus, quibus convenienter partes dialecticae eonstitutae sint, eique adiuncta oratoria vis dicendi, explicatrix orationis perpetuae ad persuadendum ae- commodatae, c. 8. Tum breviter Varro demonstrat, quihus modis Aristoteles, Theophrastus, Strato a Platone discesserint; quum Speusippus, Xenocrates, post hos Polemo, Crates, Crantor , diligenter ea, quae a superioribus acceperant, tuerentur,
Iam autem aeeedit ad correctionem veteris disciplinae a Zenone Citim institutam. auctore Antiocho, explicandam. Zeno
30쪽
nem igitur ostendit beatam vitam in una virtute posuisse, nec quidquam aliud numerasse in bonis. Cetera etsi nec hona nee mala essent, tamen alia esse secundum naturam dixisse, alia naturae esse contraria; alia quaedam bis interiecta s. media; equibus prima sumenda rasa et quadam aestimatione dignanda, secunda reiicienda; in tertiis vero f. mediis nihil omnino momenti esse. Porro inter re te factum atque peccatum, ossicium et vontra ossicium, media locasse quaedam, ut recte facta sola in bonis actionibus poneret, peccata in malis. Quumque superiores non omnem virtutem in ratione esse dicerent, sed quas dam virtutes natura aut more perseetas, Zenonem omnes iuratione posuisse; eundemque negasse, seri posse ut virtutum genera seiunge utur, nec virtutis usum modo, sed ipsum habitum per se esse praeclarum , nec tamen virtutem cuique adesse. quin ea semper uteretur. Perturbationibus etiam omnibus voluisse earere sapientem; easque omnes voluntarias esse opinionibusque suscipi, et omnium perturbationum matrem esse in
In physicis autem quintam illam naturam, e quibus sensus
et mentes effetantur, non admisisset ignem vero esse ipsam naturam , quae quidque gigneret: neque vero quidquam esset posse
ab ea natura quae expers esset CorPossis. In tertia parte, s. in dialeeticis plura mutasse. Sensus enim Censuisse cunctos esse a quadam impulsione oblata extrinsecus . quam aσἰ i. e. visum dixerit. Huic adiunxisse assensionem Rotinorum, quam voluerit in nobis positam et voluntariam. Visis autem non omnibus fidem adiunxisse, sed iis solum quae propriam haherent declarationem earum rerum quae viderentum, id autem visum, quum ipsum per se cerneretur, καταλη π v h. e. comprehensibile dixisse. Quod autem esset sensu eo m- Prehensum, id ipsum sensum appellasse, et si ita esset comprehensum, ut convelli ratione non posset, scientiam, sin aliter, inscientiam nominasse; ex qua exsisteret etiam opinio, quae esset imbecilla et eum salso incognitoque communis. Errorem Butem, et temeritatem, et ignorantiam et opinationem, et suspicionem et uno nomina omnia, quae essent aliena firmae et constantis assensionis, a virtute sapientiaque removissct e. I l. Iam rogatur a Varrone Cicero, ut quum ab antiquorum ratione nunc desciscat, et ea quae ab Arcesila novata si ut, prObet, ipse doceat, quod et qua de causa discidium factum sit. Tum Cicero ait, cum Zenone Arcesilaui sibi omne certamen