장음표시 사용
31쪽
fine adiungerent, Nonii locus facile ita corrumpi poterat, ut alterum fragmentum ex Attii Duloreste depromptum putaretur. Quae cum ita sint, et praeter Pacuvium nemo Romanorum Dulorestem tragoediam composuerit, huius poetae nomen etiam in altero Νonii loco pro Attio restituendum iudicamus; cis. Scriverit Colleci. tragic. Rom. p. 114., Bothius l. l. p. 122. Iam vero si haud magna industria ad resutandos Nonii sive librariorum eius errores Opus erat, nunc contra doctissimum huius aetatis virum nobis disputandum est. Electram enim fabulam, quam primus Casaubonus in Suet. Caes. 84. Attii esse contendit, nuper etiam Weichertus huic poetae vindicare studuit. Cum vero Casau bonus coniecturae rationes nullas addiderit, cum solo mihi Melcherto res est.
Is in comment. de C. Licino Calvo Poeli. Lati. reliqq. p. 139 - 43. incidit in Ciceronis locum de Fin. I, 2. ubi hic se Synephebos ego, inquit, potius Caecilii aut Andriam Terentii, quam utramque Menandri Iegam' A quibus tantum dissentio, ut, cum Sophocles
vel optime scripserit Electram, tamen malo Conversam Attilii mihi legendam putem. De quo Licinius:
Ferreum scriptorem, verum opinor Scriptorem tamen
Ut legendus sit. Eo loco recto intellexit Porcium Licinium vel potius Licinum '), cuius in verbis iam Vossius de Poet.
Poeeli LicInii noman, etsi Imri constanter sic soriptum PraB-bent, Corruptum tamen est; nemo enim Romanorum duobus nominibus gentilietis dicebatur. Iam Gro novius in Goll. 17, 21. hoc in nomino ossensus est, et inter ν. ad Liv. 39, 32. docue-xunt non Licinium sed Licinum huius viri nomen fuiss , approbatum Ernesto in Clav. Cic. s. v. et Orellio Ono m. Tuli. ll, p. 93.; cs. Lindem annus in Charis. I, l. 98, p. 74. Corp. grammat. Lat. V. Huius intermortuam fere memoriam post Vossium do Boeti. Lait. 1, T. denuo excitavit TVeicherius i. I. p. 138. Pauca, quas SuPersunt, fragmenta ostendunt ab Licino librum com- P situm Essου versibus trochaicis tetram. catal. ἔ in hoc eum de Poesi Romana egisse duo versus testantur , quos Gellius 17, 21. servavit; in eodem singulos poetas, iuditio suo interposito, Per-
32쪽
Lat. 1. Cap. 7. numeros agnovIt cis. Davisius In I. I. et Bergmanni Comment. de litt. conditione apud Rom. p. 20.3, de quibus tamen dubitavit Madvigius
secutum ess ex Ciceronis Ioco, quem supra attulimus, Pese spicitur. Praeter illa duo fragmen a Weleberius commemoravit Porcii epigramma, quod legitur apud Gellium 19, 9. lis addendi sunt ex Suci. vit. Terent. Cap. I. duodecim verSus, quos conscripsit do Terentii vita, etiam ipsi trochaicis numeris. De Ennio Licinum egisse testis est Varro L. L. P. 45. Bi P. , P. M. M. Praeterea Varro. 7, 104, p. 160. M. et Cliarisius p. 103. P. eius auctoritato utuntur ad v rborum signiscationem constituendam. Haec fragmenta ad unum eundemque Porcium Licinum sunt reserenda, is vero utique distinguendus est a C. Licinio Calvo, orator illo claro et poeta, et a C. Licinio Imbrice, poeta comico. - De tempore, quo Porcius vixerit, eum veterea scriptores sileant, alii aliter judicant; sic eum Wei chertus nescio qnibus rationibus ductus is iuniorem Torentii aequalem suisse suspichtur, Μ advigius autem ita comment. de L. Attii Didascali
cis Opp. acadd. I, p. 107. tum, quod Gellius eum praeponat Q. Lutatio Catulo, cons. n. 652. V., Catulo maiorem fuisse eoIIigit, tum quod Licinus de Terentio scripserit Suel. vit. Terent.
Cap. 1 : nihil Publius Scipio profuit, nillil ei Laelius, nihiI Furius:
Tres per idem tempus, qui agitabant, nobiles facillimo aliquanto post Terentium scripsisse putat; orellius vero nom. Tuli. u. p. 493. eum circiter a. 640. U. floruisse affirmat, Baeh-Yius denique Ilist. liti. Rom. P. 32 i. Ed. sec. eundem esse contendit ae Dorcium Licinium, consulem a. 57O. U. Ad Licini a tem natalem accuratius definiendam prae ceteris volet Gellii Iocus 19, 9, quo de ero tisa Poesi disserit; ibi onim postquam Lutatium Catulum, Calvum, Laevium, Hortensium, cinnam, Aleminium paucis Percensuit, haec scribit , , sed na nos, id est, Do-men Latinum, tanquam Pros clo vascos quosdam et insubidos ἄκανθοδμνίας condemnetis; Permittite mihi, quaeso, operi ro Pollio caput, quod in quadam Parum Pudica oratione Socratem secisse aiunt, et audite ac discite nos tuos quoque antiquiores ante eos, quos nominastis, Poetas amasios ac Ven Erios fuisse. Tum resupinus, capite convelato, Voce admodum quam suavi cecinit versus Valerii Aedilui, veteris popiae, item Porcii Licinii et Ouinii Catuli. Nam quo Ox his Gellii verbis apparet Licinum vixisse ante Catulum, Calvum, Hortensium, Ceter Sque, quos Supra nominavimus, Poeias. Horum ut T liquos omittam, Hortensius, qui idem clarus erat orator, undeviginti annos natus L. Crasso Q. Scaevola Css. sive a. U. 659. , ut Cicero Brut. 64. auctor est, primum in foro dixit; natus igitur est a. 640. U. Colligitur indo Licinum, ut Hortensio maiorem, ita ipsius Attii suisse aequalem. Accedit, quod Catulus, consul. a. 652. V., si Iegitimo, ut videtur, anno au consulatum pervenit, natus est a. 609; natus igitur est Licinus ante a. U 609. Licinum vera Terentio mortuo.
33쪽
in Cic. l. Attamen Attilium, quem propter hunc Ciceronis locum inter tragicos poetas recensuerunt cum alii
clis Electram non tragice sed comice tractasse. Eam in opinionem se adductum esse dicit propter Ciceroniani loci α στασίαν; nullam enim se videre rationem idoneam, qua ductus Cicero tragoediam Latino redditam composuerit cum eomoediis ex Menandro conversis, et prorsus desiderari illam scribendi artem et Curam, quam eodem in argumento observaverit de DPt. gen. Orat. Cap. 6. iidem Andriam et Synephebos, neciminus Terentium et Caecilium quam Menandrum legunt, nec Andromacham aut Antiopam aut
Epigonos Latinos recipiant. Sed tamen Ennium et Pacuvium et Attium potius quam Euripidem etsSophoclem legunt. Iam vero licet concedamus, hoc loco Comicos comicis, tragicos tragicis utriusque populi poetis
diligenter opponi namque Menandri Andriam Terentius. Synephebos Caecilius imitatus est, ex Euripide
autem Ennius Andromacham, Pacuvius Antiopam, ex Sophocle vero Attius Epigonos in Latinum convertit):
non tamen sequitur, ut alter locus Ciceroni eadem suerit cura arteque conscribendus. Atque tantum abest, ut Ciceronis locum de Fin. 1, 2. negligenter scriptum iudicemus, ut Ciceronem, quod dicturus fuerit, optime dixisse arbitremur. Is enim quo magis eos pungat, qui Graece, non vero Latine scrip-
h. e. u. 595. vid. supra p. 8. superstilem suissa indo imparet, quod huius obitum commam oravit ivid. Suetonium l. l. cap. 6.3
- Librorum, quos hic eonscripsit, et nomen et numerum ignoramus. Νeque enim propterea, quod Licinus eum universe Poestra Romanam, tum singulos poetas pctraecutus sest, ' Vel herlusat Orellius debebant asseverars eius lisrum ,,de poetis A inscriptum fuiss , quo indice sanct erat is tibee, qu8m eodem ferct tem
Pore consscit Vulcatius Sedigitiis, de quo videsis Madvigium l. i. p. 107., Weichertum I. l. p. 140. , Osannum Anal. erit. P. S.
34쪽
tis se delectari affirmant, ab his se tantopere dissentire dicit ut non solum . qui Caecilii Terentiique praeclaras sabulas minoris faciant, quam Menandri cognomines comoedias, inimicos paene Romani nominis habeat, sed etiam Attilii Electram lex laudatissima Sophoclis sabula male licet conversam, tamen, quia Latina sit, Sophocleae praeserat. Eam sententiam noli mirari a Cicerone esse latam, qui nimio patriarum litterarum amore captus Romanos in poesi vel Graecis anteponendos esse iudicavit; cst. Tusc. 1, 1, de Orat. 3. 7. Wei cherius autem Ciceronis in eiusmodi rebus artem Curamque Praedicans, sibi ipse contradicit, quod tam diligentem atque elegantem scriptorem dicturum suisse arbitratur, Attilium convertis se ex Sophocle Electram, si illius tabula non tragoedia, sed comoedia suisset. Cum igitur Attilii Elo-etram tragoediam fuisse certum sit, optime se habet Attilii nomen etiam in Sueton. vit. Caes. Cap. 84. Minter ludos cantata sunt quaedam ad misericordiam et invidiam caedis eius h. e. Caesaris) accommodata ex Pacuvii Armorum iudicio: Men' servasse, ut essent, qui me perderentiet ex Electra Attilii ad similem sententiam; aptum ex Sophoclis Electra locum iam indicavit Langeus. Vind. trag. Rom. p. 41. Νot. 54. Eo Suetonii loco plerique lique optimi Codd. - Λttilii ' nomen, nonnulli peioris notae se Accii vel si Attii scripturam praebent. Ibi vero cum de comoedia nullo modo possit cogitari, Wei chertus unam veram esse contendit Casau boni coniecturam . pro , fitillii ' ' scribentis , Attii . Eam
autem iure damnarunt tum viri, quos supra nominavimus, tum Reinesius Varr. Lecti. 3, 3, p. 379. . Vossius de Poeti. Lait. Cap. I., p. 232. Opp. Vol, III., Burmannus, Gracvius, Volsius. Neque praeter Casaubonum et Ueichertum quisquam Electram sabulam adscripsit Attio, cuius nomen in Suetonii loco
35쪽
ferri omnino nequit; cla. Bothius l. l. p. 255., Wol- cherus l. l. p. 1386. et p. 1400. Not. 12. Primum
enim ut Attii Electra nullo loco apud veteres commemoratur , ita Attilium huius nominis sabulam scrip sisse ex Cicerone constat. Deinde quod,Wei chertus credibile esse negat post laudatissimam Pacuvii tra
goediam Attilii, seri ei et durissimi scriptoris, sabulum
male ex Sophocle conversam illo tempore Romae editam esse, nihil omnino efficit, cum in Caesaris su nere non tota tragoedia acta sit, sed eius versus tantum quidam, accommodati, ut Suetonius dicit, admisericordiam et invidiam caedis, cantati sint. Qua propter reddendam esse iudicamus Electram Attilio, Poetae tragico et comico. ')
ὶ De Ait illo lon uis tantum ad nos pervenit memoria. Nemo
enim veterum scriptorum commemoravit, quo is anno natus, quo mortuus sit, n o de eius Patria aut aliis vita robus quidquam traditum os t. Cum vero meritionem eius iniecerint Porcius Licinus et Vulcalius Sedigitus sui de P. 24. Not ' , erim circiter Atili aetatem floruisse coniicere licet, cui suspicioni haud parvam Probabili talem addunt Ea, quas su Dra P. 5. Not. hac de re protulimus. Notandus autem est error ciam eorum virortim, quos Supra nominavimus, tum Criniti de Poet. Lait. Cap. XIV.,
Orellii Onom. Tull. II. p. 86. Wel chori l. l. p. 1400.. qui Attilio
dederunt Marci Praenomen, cuius nullum spud veteres invenitur vestigium. Is error fortasse manavit ex Gollii loco 3. 3. , , nam nec Gemini, nec Leones, non Condalium, nec Anus Plauti nec qis compressa, nec Boeotia unquam fuit, neque adeo Ἀγροικος, nequo Commorientes, sed M. Aquilii; ita l. aec verba ex viro-aeum doctorum, imprimis Grono vii conio lura scribuntur; nam in
Codd. M. Ita trutici vol M. Accii Titi nomen exstat. Aquilii autem nomen minime Varronis loco do L. L. v. 75. Bi p., V l. p. 110. M. munitur; ibi enim vulgo quidem haec leguntur , , BCCensum solitum ciere, Boeotia ostendit, quam comoediam Aquilii esse dicunt, hoc vorsu in Codd. autem pro vulgata , , Aquilii
scriptura legitur . alii, sub qua corrupta voce Arigustinus nomen
M. Allii, L. e. Plauti, Scaligor Aelii, h. o. L. Aelii Stilonis latere opinali sunt; Popina voro in Varr. II, p. 15b. Bip. M. Atillii nomen voluit restitui, probatum Osanno Anal. Crit. P. et 53. At Plauti nomen ferri nequit. Praetorquam eisini quod VBrro Poetam comi eram non M. Allium, sod Plautum nominarct solet, Boeotiam sabulam ab Varrono rei bulam esse Plauto G sellii testimonio constat, qui l. I. haec scripsit , ,easque iam nominibus aliorum occupatas Plauto vindieavit, siculi is iam, quam nuperrime legebamus, cui est nomen Boeotia. Nam cum in illis una e
36쪽
Haud parvam dubitationem habet etiam Iliona sabula, et habere etiam visa est Welchero l. l. p. 1153, 1156, 1386, cui Stephanus, Seriverius, VOS-sius, Bolbius, Due nigerus in Zimmermanni Diario a. 838., p. 60. inter Attii reliquias locum dederunt.
viginti non sit, et esse Aquilii dicatur, nihil tamen Varro dubitavit , quin Plauti soret. Scaligori coniectura idcirco improbanda est, quod nullus fuit apud Romanos POEla comicus, cui Aelii nomen esse . Probabilior videtur scriptura se Atlilii, quae Wei cherto quoque placet. Nam non sol uni At lilii et Atili ch. e. Plauti nomina iacile confundi. et Allii ser; plura in , , alii s de
Pravari poterat, sed etiam Attilium novimus poetam comicum. Eq uidem vero, eum Alli Iii Boeotiam veterum nemo excitet, neque librorum auctoritate iusium auctoris nomen constitui Possit, certi quid statuam nihil habeo; c . Bolbius l. l. fraglia m. comico. P. 37. Osannus l. l. p. 156. et 183. εκ ipsis Boeotias Dagmentis comprobare studuit fabulam aut poster; ore temporct alienis manibus viliatam esse, niit a Varrone perperam Plauto vindicari.
Wolchorus l. l. p. 1400. Not. 12. Λ quilii nomen aepti uendum Esse iudicat. God. IIcrmatinus in Dissert. do L. Atili Didascali eis Lips. 1842. scripsit , , M. Titi, quem comicum poetam vult esse alioquin, ut credidit, is notum; sed eunde in m. Ilertzius in Annal. Berol. 1842. p. 359. significari putat luna a Frontono Il. 1. Ennio aut Titio poetae, tum ab lob. Lydo de magis r. 1, 40. Τίνιος o 'mum roς κωπικός, tibi tamen AIβι-ς scribendum ess ct coniecerunt Osannus l. l. p. 44. et Beuvensius Colleci. Iit t. p. 20 sqq.; Fussius autem Tiri,ιος Iegi maluit ue e . Langoi Vind. xag. Boin. p. SI. - Altilii libros omnes temporis iniquitas deIevit. Eius ex tragoediis solum Electram novimus, cuius ne unum quidem verbum superest. Idem poeta multo maiorem Iaudem
assecutus videtur conio diis scribendis, qui quidem a Vulcatio Sedigito in Romanorum comicorum censura apud Gellium 15, 24. quinto nominatur loco post Caecilium Sintium, Plautum, Naevium, Licinium Imbricem. Atillii misyυνην commemorat Cio. Tusc. 4, 11., quae comoedia sino dubio ex Menandro conversa est. Cis. Davisius in Cic. l. et Mein eckius Menandri Beliqq. P. lib. Versus, quem Cic. ad. Att. 14, 20. Servavit, ex comoedia quadam depromptus est; ad soccum item referenda sunt, quis θ xstant apud Varronem L. L. 7, 90. et I 08. II. In Cic. Tusc. 5, 22. Aquinii nomen, Pro quo unus Cod. Eliens. Attilii Praebet, Tet Inendum est. cfr. Moserus in I. I., Wei chortus I. l. p. 141., Not. 33. At illium licet Cic. ad Att. I. I. vocarit poetam durissimum, et de Fin. I. l. probarit Licini iudicitim, eundem nun cunantis ferreum scriptorem, Varro tamen apud charisium Il, P. 21S. P. Traboam scripsit si Attilium et Caecilium Deile movisse noctv ; eis. Retivensii Collec t. liit. p. 130. Vehementer imΡrobanda est Orellii suspicio, qui iti Ijor. Od. 1, 36, 14. sub Bassi nomine hunc Attilium latere opinatus est. I ch. Weichertus de L. Vario Exeurs. II, p. 143.
37쪽
Attii enim Ilionam solus Νonius commemorat duobus locis, s. v. sonunt p. 501. et rimari p. 302. N. Nonius autem, quem Weichertus. l. l. p. 193. recte totum a vertice, ut aiunt, usque ad extremum unguem ulcus esse dicit, quoniam negligentissimus est in poetarum nominibus et Pacuvium commutavit saepius eum Attio: poterat eodem errore, quo Attio adscripsit Dulorestem tragoediam, Pacuvianae sabulae duo fragmenta Attio tribuere. Certum vero hac de re iudicium serre non ausim propter librorum in Attii nomine consensum. Scriverius Colleci. tragg. Rom. p. 112. ad alterum Ilionae fragmentum annotavit se hoe Iunii margo Pacuvio adscribit, mei Codd. non variant. Err vit autem Heyneus Excurs. 24. ad Virg. Aen. I., quod versus, qui in Cic. Acadd. 2, 27. exstant, ad Allii Ilionam refert, quae opinio nullo prorsus argumento nititur; eosdem versus alii Pacuvio, alii Ennio adiudicant; verum cum horum poetarum hic Ilionam non ediderit, ut docuit Duenigerus I. I. p. 57., Pacuvii autem sabula saepissime, addita magnae laudis significatione, nominetur, probabilius aliquanto est ad hunc
Attii aequalem eos reserendos ESsct versus.
Tantum de Iliona. Quod vero in Macrob. Satura. VI, 5. vulgo ita legitur MAccius in Philoctete. Idem in Minotauro: taurigeno semine ortum an humano 8 etiam Minotaurus in Atili fabulis nominabatur.
Cum vero nemo unquam de Minotauro sabulam scenicam composuerit, locum illum corruptum esse statim intelligimus; cumque Priscianus VL p. 677. P.
eadem illa verba tanquam ex Attii Ione deprompta Commemoret, Minotauri nomen apparet librario deb ri , qui illud conglutinavit ex Ione et sequentis vocis, aurigeno initio. Bothius I. I. p. 200. scriptum esse a Macrobio putat , idem in D taura vel in Ione taura, Seriverius I. I. p. 127. legi maluit isidem de Minotauro, cui assentire videtur Vossius Castigg. p.
38쪽
160. mihi nihil mutandum videtur quum propter Codd. consensum, tum quia ἀνrίθεσις ista taurini et humani sanguinis locum habere potuit, sive de Ione in vaccam conversa iuxta Priscianum, sive de Minotaurangeretur iuxta Macrobium.' ' Equidem Macrobii locum ita emendandum arbitror, ut scribatur seidem in Ione: taurigeno, ' et huic sabulae hoc fragmentum addendum. Quod supra in Nonio vituperavimus, apud eum cum aliorum poetarum tum Pacuvii Attiique nomina saepius confundi, id maxime probatur loco, qui legitur S. V. specus p. 223. M., ubi omnes libri sic scriptum exhibent , Accius Niptris: inde advenio montem
Oetum, Scruposam specum. Eius autem nominis sabulam ab Attio esse compositam eum veterum nemo tradat, a Pacuvio vero hoc argumentum tractatum esse multa veterum testimonia declarent: eo minus
dubitaveris a Nonio vel ab eius librariis peccatum hic esse, cum Priscianus II, p. 713. P. ipsa illa verba se advenio in scruposam specum ex Pacuvii Niptris asserat, quo loco omnes libri Pacuvii nomen praebent; vid. Krehlium I, p. 269. Sola Iunii coniectura factum est, ut inter Attii sabulas numeretur Paris tragoedia. Nonius enim s. v. frenos p. 206. M. habet se Accius: pari frena tesauri equorum accomodant; sic locus legitur in novissima Nonii editione, quae est a Gerlachio et Rostio curata. Mercerus, libros, ut dicit, secutus scripsit -A cius Pari: frenates auri equorum accommodant. In optimis autem Codd. , in Leidensi et Guelserbytano, invenitur, testibus Gerlachio et Rothio separi Dena et in Aldina ipsi repperimus seimpari frena. Iunius In Mss. Esse affirmat se Attius Pari: Frenates ipso autem scribendum esse coniecit se Attius Paride, ita ut Paris pro Attianae sabulae nomine habeatur. Vossius, ad Aldinae scripturam respiciens, maluit se Attius in Parer h. e. in Parergis, quae esse ab Attio scripta
39쪽
- 32 Nonius testis est s. v. porca p. 6 l. M; eis. Madvigii Opp. acadd. Ι., p. 109 sqq. At neque quisquam sabulam edidit, quae esset Paridis nomine inscripta, deque verisimile est verba ,,in Parergis quae Nonius l. l. sic excitat se Attius in Parergorum libr. I., in ' pari corruptum esse. Itaque acquiescendum iudicamus in Merceri emendatione, qui in Non. p. 70g. scribendum coniecit se Attius: Pars frena, probatum Scri verio, Bothio l. l. p. 228. , Duenigero in Zimmer- manni Diario a. 18 38, p. 56. Multo maioris audaciae coarguendi sunt.Bothius et M uellerus, quod Attio vindicarunt Phaethontem fabulam, unius Varronis loco de L. L. VII, 14. M. innixi, ubi haec leguntur. Quod esti apud Λceium: Pervade polum, splendida mundi Sidera binis continuis sex
Addita signis Ipolus Graecum; id significat circum coeli: quare quod
est: pervade polum, valet: vade m ρὶ Πύλον. Ea
verba Bothius l. l. p. 269. inser incerta Attii fragmenta refert, hac addita annotatione se nec recte sex
signa dicens, erat enim ante Bothium se bigis ' pro sebinis ), quae sunt duodecim; nam agitur Zodiacus vi denturque haec prolata ex Phaethonte His Muellerus in errorem adductu' videtur, cum ad Varronis locum scribat sesed sidera, quae Soli vel Phaolhonti permeunda erant, Zodiaci signis apta sunt et in Indice illa verba ex Attii Phaethonte deprompta esse affirmeti Licet enim verba illa ad Phaethontem possint referri, audacius tamen iusto est propter hunc unum Iocum Atili fabulis adnumerare Phaethontem, cuius numquam apud Romanos scriptores fit mentio; accedit quod nemo Romanorum, quantum scimus, hoc argumentum in tragoediis persecutus est; eis. Welcherus I. I. p. 1386. Restat, ut exponamus, quibus de caussis Attio Trachiniarum sabulam derogandam esse iudicemus.
40쪽
Iam enim Stephanus in Collect. vett. poeti. Lait. Attianis reliquiis non addidit longum illud fragmentum quod ex Sophoclis Traehiniis versum in Ciceri Tuscul. II, 8, 20. exstat, praeclaros illos versus sine dubio idcirco omittens, quod eos Ciceronis esse perspexit. Nihilo tamen secus Scriverius, Vossius, Bothius eos Attio dederunt, id quod nunquam secissent, si ipsum Ciceronem paullo attentius inspexissent. Denim in Tusculanarum libro secundo, qui est de dolore, a Cap. VI. versatur in diiudicandis variis philosophorum sententiis, quae hac de re essent latae, easque, ut solet, illustrat poetarum versibus. Ibi igitur postquam de Philocteta eiulante Iocutus est,
Cap. IIII. ita pergit is Sed videamus Herculem
ipsum, qui tum dolore frangebatur, cum immortalitatem ipsa morte quaerebat. Quas hic voces apud Sophoclem in Trachiniis editi cui cum Deianira sanguine Centauri tinctam tunicam induisset, inhaesissetque ea visceribus, ait ille: o multa dictu gravia, perpessu aspera, Quae corpore exanclata atque animo pertulit et quae seq.; cla. BOthius i. c. p. 246. Cap. X. Veniat Aeschylus non poeta solum, sed etiam Pythagoreus; sic enim accepimus. Quomodo fert apud eum Prometheus dolorem, quem excipit ob surtum Lemnium,
Unde ignis cluet mortalibus Ham Divisus; eum dictus Prometheus Clepsisse dolo, poenasque Iovi
Has igitur poenas pendens. anixus ad Caueasum, dicit haec:
Titanum suboles, socia nostri sanguinis Generata Coelo, adspicite religatum asperia inctumque saxis, et quae seq.; csta Bostiua l. c. p. 239.
Cap. XI. Vix igitur posse videmur ita assectum non m serum dicere; et si hunc miserum, certe dolorem in