De Branchidis ..

1쪽

Corale

2쪽

AUCTOR.

4쪽

s . De Oraeuli primordiis.

Si quis Ionicarum urbium origines diligenter perscrutari atque accurato indagare Voruerit, is sacere non poterit, qui optimo ejus rei duci, ausanias inegetae, summam tribuat auctoris tem, quippe qui ex Lydorum Ionumve ipsorum finibus oriundus,

omnia, quae ad patrias antiquitates pertinere sibi viderentur, dilbgenter conmerit et memoriae prodiderit. Itaque eum apud eum legamus, fi maeum delubrisin ει Branchidarum oraculam jam ante senum, qui sertur, adventum condita suisso. non dubito, quin in constituenda templi aetatori, quem attuli, loco maxima fides habend a sit. Nequo quoin quam negare putaverim, etiam ante lanum migrationem Apollinem deum Ionicum, in Ionica terra vaticinari potuisse qui enim

viri docti conjecerunt, Ioniam primordia in litor Asiatico quaerenda esse, ei judici su liaud falsi ps videntur. Iam vero, qua sae ordotes B Ompli prini Ordiis iarraverunt, accuratius Oxam in nius. In quibus Varronis narratio, quamvis multis locis Corrupta, tamen nonnulla integritatis et vetustatis vestigia prae se eri l. eler en in talum quendam, decimum ab

Apolline, filium, Simerum nomine, per imprudentiam in litore Milesio reliquisse. Qui cum in saltum Patronis cujusdam e venisset, Patronem, iussu Leucotheae deae, eum tamquam filium

Pausan. VII, II, 4. Curtius, dis Ionier vor dorcionischen Wanderung. Lutatius Laetantius ad Statii Thobaid. VIII, 1s8 edid. Einor. Cruceus aris 1618 pag. 364 B et C. se iter, de Branehidis. i

5쪽

liberaliter habuisse sitamque suam in matrimonium ei dedisse. Quam gravidam saetam, per somnia vidisse Solem introeuntem sibi per audes, exeuntem per ventrem, lioque postea nato Branchi indidisse nomon, cum per audes in ipsam Sol introisset

et per venirem egressus esset Branchum vero, postea amasium Apollinis actum esse quia eum, oves in silva pascentem osculatus esset Corona dein virgaque ab Apolline e septi l br. ni lium vaticinari coepisse. Ibi et Milesios aram Apollinis Philesii con

Hapo sem arronis narratio est. Qua vero apud Cononem ' leguntur, quamvis ejusdem Oristinis, tamen aliquantum, a Varronianis diversa sunt. Ac primum quidem Isranchi pater

Σ1άκρυ nominatur. Pater autem micri non olor ita porte legendum est pro olus ), Λυκ-e, Apollinis avis, sed Democlus Delphus est. Quo ex loco manifesto apparet, quae apud Cononem tradantur, seriori Misti adscribenda osse Etenim ubi primum mihi Apollinis oraeulum inesaruit, vates multa finxerunt, ubtasque sabulas excogitaverunt, quibus docerent, Clariorum saceridotum, Branchidarum, aliorum originem esse Dei paleam, ita ut Pytho quodammodo μητρόπολα oracularum seret. Quod autem Varro memoriae prodidis, Branchum oronam

virgariique a deo acceptisse, id ex more sacro est, ac prorsus cum ritu saeordotali eonvenit. Nam testo amblicho, mulier satidica, quae t ostea in locum prophetae Successit, virgam manu tenens, a deorum aliquo olim sibi traditam, divino spiritu repleta sest. Hostas, ut iii lusi vel inlii, qui vocatur, Aliollinis cognomen expliei mus Neque dubium est, quin Conon Explicatio nom illius cognominis a turpi amore masculo putat, cum dicat Apollinem, amore captum, Branchum complexum et osculatum esse.

E Statii scholiis, no quid lueremur, ipsa scholiorum misera con-

6쪽

diei prohibos. Consonthini vero cum Conono, cognomen Apollinis do puerorum amor explicante, Strabo ct Philostratus, quorum illo ubi de Braticliadarunt oraculo refors, jusdem de Apollinis amore sabella montionem auidi hic oro ooniae gloriolam quandam esse praedicat, quod a sit patria amoris puerilis inde enim oriundos sesso Clarum et ranchum Apollinis calamitos. Quae tamen omnia ne pro certis exploratisque accipiam, habeo caussas, ut puto, satis idoneas. Eodemmodo haec fractanda mihi osso vidoniux, quo fabulae commenticia Pythiorum facem

dotum, id agentium, ut aliis oraculis originom Dolphicam vindicarent. Posterioris enim aetatis Graeculi multa aequo absurdad Patroeso, do Heleno, de aliis hariolati sunt. Quam vero Macrobius' explicationem allegoricam exeogitavit, ne ea quidem admittenda est. Ac meo iudicio nemo es accedet, ita explicanti: 'Anniau, An rine, quod lumen eius exoriens amabile amicissima

veneratione consalutamus.

Neque solum do epitheti explication veteres scriptores intorse discrepant, sed etiam multum abest, ut d re ipsa omnium sit una eademque opinio. mircunt enim suissse pollinis in Bra 1 chum morsem docemur a Callimacho cujus de rebus mytlaicis judicium, quippe doctrina et eruditione sens sulfum ac munitum, ne quis aspernetur. Cuius ex carmine, quod condidit de luerancho, Terentianus Maurus haec deprompsit:

Noenoli et omini, odibus quater his repetitis Ηγmmian attiadem Vioebo cantasgo Ioviquo Pastorem Branchuan, cui captu amor pudico Fatidicas sortes docui d promor URER .

Osculum enim Apollinis intimam inter deum et prophetam

7쪽

intercedere necessitudinem, si translationem 3thicam admittere licet, documento ost. Hisce omnibus, quae attuli, intellegi potest, Branctum ipsum sabuloso heroidae aetatis tempori adscribendum esse. Qui enim Branchidarum, in quorum familiam postea oraculi Didymaei dura pervenit, auctor sertur, is ceris mythicus est. Accedit, quod a Metrodoro Branchus cum Hyaeinui comparatur. Branchus Thessalus sui dilectit Apollini, ut Hyadininus, quem aeriter interfectum dolens templo et sepulcro consecravit. Illio Branchiades Apollo dicitur. Atlas iraeterea gentes Oraculo irae iiiisSΡ, Onon auetor est, qui sicut Branchidarum, ita etiam Euangelidarum originem prodit, haec ere narrans. Loodamas, Ililesiorum rex, expugnata Carysto urbe, mulierem captivam, infantem uberibus alentem, cum aliis plurimis donariis, manubiarum decimis, ad Branchidas misit. Ipse vero tune Branchus templo et oraculo praeerat, qui captivam mulierom magna cura nutrivit ejusque filium adoptavit. Qui cum adilh-visset, a Brancho oraculorum nuntius actus Euangelus appellatus est Dei uncto vero Brancho, in oraculo successit, et auctor

Euangelidarum apud Milesios fuit. uum Cononis narrationem, si recte interpretamur, unum certe ea docemur. Quamquam enim Leodamas rex, quo tempore vixerit, constitui non potest, tamen a veri spodio hoc abhorrero non videtur cum Branchus sacerdos idemque vates suerit, et teste Conone Euangelum oracularum interpretem secerit, curam Didy-

8쪽

mao sani inter Branchidarum Euangelidarumque amilias Histea dixi isam osse existimo atque ita pactum esse ut franchi liti ili sod suo rdotio 1 unsIerentur, qua tu elida Rulvin id quod Duraninion Mirat, nuntii fierent Voluntatis divina eis, qui rauulum consultum adirent. Facti igitur sunt oraculorum interpretes 'pristit, v ξηροὶταί.

Atquo oracula a prophetido, sicut Delphis, Dodonae, Pataris, aliis locis edebantur. Sed de his postea. I aufer has quas attuli, sabulas etiam alia invehitur apud Taeticen, quae ad Didymaei oraculi origines reserenda esse videtur. Qui quidem nobis tradidit, Hesione ex Telamon gravidam factam, iletum aufugisse et lium, Tram tum nomine, peperisse Huno ab Adhille, qui expeditione Graedorum ad diruendam Trojam saeta Miletum delatus esset, interfectum esse: postea ero ab eodem, cum comperisset Trambelum Telamonis

osse filium, magnificentissimo unere honoratum fuisse. Hic vero Trambelus Apollinis vatibus adnumserandus esse videtur. Primum enim mater ejus a Lycophrone usii asti nominatur 3ρα aphsiη ' dein Achilles pollinis vatibus inimicissimus sest. Nam in ipso liymbrae Troilum, ' Apollinis carissimum filium, obtruneavit, neque Cycno. neque Tennas ' eporcit.

Atquo cum in titulo apud Lebasium ' propheta ex Macis gente nominetur, verisimile est Gambelidarum quoquo gentem Didymao oraculi sacerdotibus ascribendam esse. Itaque fabularum, quae ab ipsis Didymaei oraculi sacerdotis bus circumferebantur, ratione habita, neque cum Buthmanno' Amonautarum tempore conditos esse Branchidas, neque cum

9쪽

O. Mulier, si Creta insula doloniam sacerdotum Miletum deductam esse censemus.

Nullum enim adest vestigium, quo nisi, Dihmaei sacerdotes, sicuti prophetarum gentes apud Delphos e Creta insula originem duxisse dicere possimus. Verum, eum Soldanus' inter annos 632 ei 601 a. h. n. Branchum oraculum condidisse statuas, non multos eius sententiae accessuros esse puto. Etenim, quae de Branchidarum origino traduntur, antiqiussimis temporibus ascribenda sunt, uti in proxumis demoIistrare conati sumus.

Ut nunc ad Didymaei delubri historiam transeamus, testis est zelges ciam a Noleo, primo Ionum rege, consultum esse raculum. Qui eum in Milesiorum terram pervenisset, do condenda nova urbe a deo oraculum petiit. Is autem respondit siliam ei locum esse assignaturam. At ille, cum eam videro sese ipsam denudantem et quaerentem, num quis secum velle consuescere, divini oraculi sententiam intell0gens, eo loco novam urbem aedificavit. Ut vero Apollo gentis Milesiorum auctor est, ita etiam sor , quae a Callimacho hoc modo colebratur:

10쪽

Iam eum intellegamus ad condendam Miletum Branchidarum deos maximam paenuri dedisse, recte aliquis quaerat, num in collocandis Milesiorum oloniis Apollo arius Diana similiter priueipatum, ut ita diem, tenuerint. Atque inulta inveniuntur, ex quibus ad rate demonstrari potest, Milesiorum celeberrimas colonias ab Apolline et man scilicet sub Didymaeorum face dotum ductu auspicioque conditas esse. Atque ut a Dido, colonia potentissima et per longum semporis tractum immuni ordiamur, luculento Aristidis sistoris

testimoni, docemur, Apollinem ipsum Cygici uisse conditorem. Alias nim urbes ab homnii husi, consulto deo, conditas SSe, Cyzicenos vero colonos, ducente deo ipso, novas sedes obtinuisso dicit. Neque alia Apollonius, doctissimus poeta, refert.

Quibus Apollonii verbis enarrator addis, A Milesios cun ex oraculo Apollinis terram occupassent, ancoram donum in templo Iasoniae Minerva posuisse.

Ti, nil, him vero pollinis apud Cyzicenos ab Aristido summis laudibus effertur Aedificium enim esse vasti ambitus cryptis subterraneis et porticibus ornatum, dicit. Dein Proconnesii Cyzicenorum finitimi, tamqu- ὰρ ab