Festum pentecostes anno MDCCCXXXIV. in Academia Tubingensi pie celebrandum publico nomine indicit Facultatis EvangelicoTheologicae Collegium, interprete D. Ferdinando Christiano Baur Comparatur Eusebius Caesariensis, historiae ecclesiasticae parens,

41쪽

xiantur haereses, abis, uuies ita pes instiganitar, ut letali odio in Christianos saeviant. EaL 3,I4. IV, 6. VI, 39 VIII, 4. Daemonis Musmodi, itar in auctoris, apud Herodotum, cum Graeconim rcligio ab ho duali mo aliena suerit, nulla est mentio, nihilominus tamen et

ipse reconditas malorum causas respicit, quibus humanae societatis pax turbatur. Ultima enim eorum causa illa est in intimo hominis pectore residens. Haec verissima est humanae societatis pestis, et, ut ita dicam do mo nequitiae. D. III, 8o. ἐπιπεται -- Φόνος δε ἀρχῆΘεν ἐμψυεται νΘeωπω δυο δ εχων ταυτα, εχει M. σαν κακοητα. Possis hic etiam de notissimo illo Herodoti Θείω Θονεω cogitare, itod et ipsum maligni instar numinis esse videtur Cum autem id maxime agat ut divinae justitiae leges exsequatur, cum diabolo Cluistianorum nonnisi ex ea. rto comparari potest, qua spectatus hio, non ipso per se mala molitur, sed divinae voluntatis minister est, quod hujus loci non esse liquet. Caeterum, quae modo dicta a nobis sunt, ad eam jam quaestionis nostrae parte spectant, quae in sequentibus adhuc explicanda est.

Quae hactenus exposuimus, ad externam maxime re . Tum, in quibus enarrandis uterque auctor versatur, im

ginem pertinent. Sed id quoque tum Herodoto tum Eusebio proprium maxime et singulare est, ut non in solo Wrum, quae extra nos geruntur, eventu subsistant, sed Diuitia ' Co

42쪽

, singula quaeque ex altioribiis Mausis repetant, Dinianaque divinis annecuint. Mirum sane Videri possit, quanto consentiant hac in re duo hi scriptores in tanta de re-- divinis sentiendi diversitate. Verum enim Hro ea nimisque animo inerat persuasio, iiihil temere et sertuito casu in rebus humanis accidere, sed divino numine eum via ita sybernari, ut alia ex aliis apta sint, et in Musi. iis quibusque una eademque equi justique norma cern tur. Itaque, ait in Herodoti historiis inviolabili divinae iustitiae lem mutui aesse videmus, ne scelera impune committantur, humanaque iverbia justos transgredi in fines, ita in Eusebii etiam opere ad eandem legem omnia disposita apparent. R. enim humanas res, ut E sebius multis locis profitetur, η ἀλαλαστος δικη σοῖ πα-

- η ἀύπνος κατὰ των σεβῶν μιισοποπρία sectatur eos,

simula apud veteres araseos, mas domissimo Eusebio ON

versata esse videntur, similliiniis, qui ad manus nobis est, im

43쪽

stus quacunque in re servatur modus, strenueque Cav

tur, ne humana licentia divini iuris immemor violet, quae

a nullo mortalium ni pune violantur Φιλευ γὰρ ut eandem hanc summari , ilii humanae res reguntur, legem et normam Herodoti verbis ex priniatinis, ὀ Θως τά πεδεχομ- πάντα κολουειν -- ci ἐῶ φαντάζεσΘαι- - ου γὰρ ἐἀφρονεειν ἀλλὰ Ἀργα ὁ Θεος η εωυτόν. VII, o Qua aetemna lege quum cuncta mortalium gubernentur, non potuit non fieri, ut christiana res superior denique evaderet Romanorum imperio omnia quippe, quae a vera pietate aliena sunt, et hiunanis tantummodo Viribus su hnituntur, invalida sunt et caduca, quamvis ampla virium molem ostentantia. Quae autem ex vera pietate proficiscuntur. quamvis parva et exigua stabilia sunt et aeterna, unde Eusebius, ut in ipso operis introitu significaret, quem

eventum habituruin esset certante christianae rei cum Romano imperio, nihil antiquius habuit cogitatione divinae aeternaeque Christi dignitatis, a qua scribendi initium Diuiliam by Omle

44쪽

secit, demonstratum inde, non novam sed antiquissimam esse christianam religionem. At Herodoti etiam Musas inchoantis animo similis obversata est cogitatio neque

Vere magna esse, quae magna esse identur, neque vero

Parva, quae parva esse Videmus, quippe quum quae in- uste et impie agendo creverint, vana sint, et brevi dilabantur, quae autem parva et exigua sunt, in majus evehi

possint, eam enim esse humanarum rerum sortem. Ita

Quae modo dicta sunt, quamquam intermixta Pro- sani auctoris verbis, eo jam respicere nos jubent, unde egressi sumus. Quod enim, ut eandem illam sententiam Apostoli verbis reddamus, τὰ μωροι του Θεου σαφωτερον των νΘe-ων ἐστὶ, καὶ τ ὰσΘενες του Θεου ἰσχυροτερον των ν ωπω ἐστὶ I. Cor. I, 25. , ad spiritum illum reserendum est, quem argitus est Deus ecclesiae suae. Quo

45쪽

- 43 spiritu conditam olim servatam aureamque per tot secula ecclesiam christianam nunquam ho regi, nulloque deesse tempore nova summi Dei μεγαλεια, pleno ore praedicanda hoc maxime est, quo gaudeamus estis bis diebus, intima animi nostri conscientia memores, spiritum hunc, optimum libertatis vindicetia, πνευμα esse non δουλείοις, sed υἰοΘετιας. P. P. Sub sigillo Facultatis nosus evangelico- theologicae

d. 7 Maii MDCCCXXXIV.