De Graecorum veterum re musica quaestionum capita duo

81쪽

Ponticus Athen. l. l. utramque sententiam repudiat et ποδωριον 'xplicat dori similem'. tunc demum ad hypata et notae exum plum nova nomina fingebantur, νυπάτη περμεσν Sub- principalis etc., ut lueoethius I c. 20ὶ qui accurate hanc doctrinam sequitur, nferius collocatas dicit chordas, quast acutiores Sint, Superius', quae gravioreS. Vetusta tamen consuetudo immixtis alterius imaginis vestigiis passim se prodit cf. v. JanJahrb. 87l 369 sq. et tota rediit apud Bryennium es Wallisti

adn0t. p. 365). Vocabula autem ex contraria doctrina sumpta etiam, ubi haec valet, ibi solum usurpata invenimus, ubi de chordis earumque ordine disputatur. υπὰ τὸ ν ενδι ν κρονειν de instrumenti sonis acutioribus ad vocem humanam accedentibus nego unquam aut intellecturum quemquam aut dicere ausurum fuisse. itaque v. Janii explicatio repudianda est.

instrumentorum in scribendis poematis sub oeum notis ponendi explicandum censet Gevaert 365 eius sententiam sequitur. sed quis haec intellegeret: sub vocem instrumento canere' - ita instrumento canere, ut, si scribas utrosque sonos, instrumentisoni sub alteris ponendi sint' sed etiamsi cui tolerandum videatur huiusmodi loquendi genus, salsam est phali sententiam esse inde apparet, quod .vπό saepissime ita de coniunctis musicae partibus usurpatur, ut cum ista Scribendi consuetudine non congruat velut a Plutarcho de aud. c. 7 .υα αυλον δοντες laudantur cf. πο τῖν αυλον διαλ-εσθαι en conviV. 6,3). an hinc concludemus interdum tibiae notas voci suprascriptas fuisse quid de αυλήσει et κιθαoίσει πο ορχνῖσιν καὶ ρδην

Plato Leg. II 669 D faciemus cui resp0ndet apud Athenaeum IV c. 7 ορχησις π τον αυλον καὶ γῆν δήν, ubi albet

iniuria πρὰ τον αυλον legendum esse suspicatur reciproci sunt Athenaei locus et Platonis, sicut υπὰ τὼν αυλον δειν et . 'πο τῆν δὴν κρουειν, et ex hac ipsa invertendae dictionis facultate soquitur υπό nihil significaro nisi simul fieri ea, quae hac vocula iungantur j or probi. 19, 394 estphalio . . al-l inanis os Christi sententia Uet r. 700 praepositions που eam partem indicari, quae inferioris momenti sit loci duo, quos affert Κinesiiu χοροῖς πα/M. r. ran. 366,-- η προῦς τυς ρῆυε ς ἔπορχη- Suid. minime id comprobant.

82쪽

latum, ubi πο-γῆν δν ν κρουοντες commemorantur, non minus huic sentontiae favet rectissima igitur Procli interpretatio chrestona. II, p. 246 ph metr Gr.): πορχημα - - ορχη- σεως δομενον μιάλος λεγεπο καὶ γαρ οἱ παλαιοὶ την ποώντὶ τῆς μετὰ πολλάκις λάμβανον item in Archilochi rg. 123Iδ- αχλη rρος πο- μετά explicat Schol. l. a 492. hinc Callimachus hymn. in Del. 30i in describendo hyporchemate canit: οἱ μεν 'παείδουσιν .... οἱ δε πλλήσσουσιν .... ουδας, quia nimirum πρδειν saltantibus et Jπορχεῖσθαι canentibus ad eandem actionem pertinent multis praeterea locis υπFδειν et παυλειν hoc enS inveniuntur.

Ex hoc vocis υπο usu equitur υπο γῆν 'δὴν κρουειν non potuisse intelligi nisi de instrumenti sonis simul cum cantu prolatis reicienda etiam ollimanni interpretatio, quam Sequitur Bergli hist liti. gr. III 160ὶ ad interludia enim inecesse est verbum latinum fingere hi illa ciba reserunt, Archilochum igitur credunt primum vocis silentia instrumentisonis explesse, cum antea non nisi una cum voce cithara sonuisset quod ab omni probabilitate nimium quantum abhorret. immo vetustissimo tempore in solis vocis silentiis psallebant, Archilochus autem hic primus dicitur vocis et instrumenti sonos

Hinc statim sequitur μον ν αρχαίους' a Plutarcho non opponi Archilocho, sed vocula δέ generalem sententiam ad singularem addi haec igitur dicit Plutarchus: Archilochum furunt primum crumata cum voce miscuisse, quae mixtio inde ab Archilocho apud veteres omnes ea erat, ut eidem utrimque soni redderentur'. ad eand0m interpretationem adducere debuit ipsa vox παῖοι. nam initio c. 28 de αρχαίων inventis lutarchus se dicturum profitetur disputatur . 28-29, 2 de er-pandro Archilocho Polymnasio Olympo, deinde verbis: φλοῖ

δκαστον τοὐν αρχαίων μελων et ταυτα οντως ἔχει hic locus concluditur et verbi .Aασος δε etc. ad recentiores transitur

v. supra). itaque Archilochus c. 28, non potuit ab αρχαίοις

Separari.

Qui haec de Archilocho scripsit, heterophoniam multo demum post Archilochum tempore exstitisse putabat. quae opinio Sane

83쪽

minime convenit cum eis, quae . t de musicis vetustissimis traduntur ubi helerophonia iam Terpandri aetati tribuitur Westph. II 31. 363. c. 8 sq. integram Aristoxeni sontentiam referri conset Wesiphal sed Plut de nauS praesin, c. 28sq. autem medio cuidam auctori fort. Dionysio alic. deberi suspicatur qui Aristoxenea non pura SerVarit quae Sententia quantopere eis confirmetur, quae de Terpandro utr0que loco traduntur, breviter exponam de p0lychordiae vetustate Aristoxenum ceteris meliora edoctum esse Supra Vidimus perversa vulgo credebantur de chordis singulis a singulis inventis, quamquam Asiae populis iam diu plurimarum chordarum instrumenta in usu suerunt sana solus Aristoxenu Plui. c. 18 19 refert, scilicet non ignorasse erpandrum et Olympum plures chordas, sed consulto paucis se continuisse addit his Aristoxenus quosdam sonos in solo cantu κατα το ιυλος ab illis omissos esse, cum in instrumentis κατά γῆν κρουσιν non vitarent insolicissime capitis 2 auctor huiusmodi mem0riam cum vulgari pinione

conflare studet: Πρπάνδρερ γ ν Λωριον νητην προςετίθεσαν, ου χρησαμένων αντῆ των ε ροσθεν κατὰ το μέλος quasi inveniendus suerit sonus, quo κατά τλῆν κρουσιν iam uti solerent. idem c. 28 ex post multa, quae de Archilocho fortasse ex Aristoxeno sumpsit, ultima ex vulgari opinione addit quae Plato, rerum novarum nimius sor, repudiaret, temerari solebant omni veteri musica abiudicare; ita inde, quod Plato ad puerorum institutionem προςχορδα κρουματα praefert, orta videtur ista Opinio τους αρχαλν πάντας προπορδα κρουειν utrum is, cui haec debentur, Archilochum Terpandro vetustiorem an recentiorem fuisse statuerit, nescimus; cum Aristoxeni testimonio neutra ratione convenit id autem hoc loco discimus, Secundum Vulgarem opinionem eo fere tempore, cum lyrica aetas epicam Sequeretur, desiisse poetas solis praeludiis et interludiis carminum partes distinguere et coepisse instrumentorum sonos cum

canentis voce miscere. Haec de praeludiorum vetustate quae n0n VanuisSe, 0St- quam Τπο τι ν δγὴν κροεειν coeperunt, manifeStum St. praeludia spectare vulentur indari verba P. 1, προοιμίθων ἀμβολαί cithara proditae), σώματα igitur, quibus, parent ἀοιδοι, cum

84쪽

end0simo v. p. 58 e0mparanda certissime ad praeludium reserendum Simonidis si g. 46: et μοι καταπανετ, επείπερ αρξατυτεοπνοτώMBν μελεων δ καλλιβοα πολυχορδος αυλός ). ex usu

instrumentorum praeludia singulis carminis cuiusque partibus praemittendi ἀναβολάς dithyramborum explicandas credo. ἀναβάλλεσθαι est canendi initium facere', qu0 praemissis instrumenti sonis significare Solebant non recte Volliniann ad Plui. de mus. c. 30 ἀναβολrie tamquam exordia propriis dithyrambipartibus praemissa suisse putat; nam Aristololes hel. 3, άναβολάς antistrophicae compositionis vicibus fungi dicit unde Diiciendum totum dithyrambum ἀναβολαῖς compositum fuisse in antisti 0phicis carminibus4ythmorum repetiti0ne carminis membra cernuntur, in dithyrambis eo tantum partes noscebantur, quod interdum cantus silentium et novum quasi initium nimirum interposito instrumentorum praeludies fiebat ab his ἀναβολαῖς ipsae partes oti ολω appellatae sunt, nam quot ἀναβολαί fiebant, tot partes cantus habebat quod cum ἀναβολαί strophis re- Spondeant, hoc quoque nomine sententia nostra confirmatur, Pindari carminum strophas interpositis instrumentorum sonis distinctas suiSse. Etiam rei musicae scriptores de his instrumentorum partibus verba fecerunt Aristides Quint. I 26 notis instrumentalibus significari dicito κοῖλα καί τὰ ἐν ταις ωδαῖς μεσαυλικὰ γ

φιλ κρουματα'. κῶλα significare modos more instrumentales cum Βδαῖς non coniunctos et ex hoc conexu apparet et e p. 9l, ubi melodiae εν τε ταἰς δαις καὶ εν τοῖς κώλοις commemorantur.

item a Bryennio p. 390 φδα κωλοις opponuntur)y3. id unum

1 Ρind. . ,2b: Apollo in medio Musarum choro psallens γεῖτο πανetoicis νόμων utrum ad praeludia an ad ducis munus per ipsum cantum pertinens referendum, dubito nimis fidenter Christ Metr. 67l totius stropha modo solis instrumentis praeire veteres solitos esse hoc loco

confirmat.

2 idem igitur verbum et rythmi particulam et modos musicos significat hinc lucem accipiunt duo comicorum loci Daniox Syntrophoi Nein IV 31 et Athenion Samothr. b. 5b8), ubi περίκομμα et περικομμιλιον simul et cibum quendam et tibias modos significat. nam inter meta ιι α musicorum et metricam περικοπὴν Christ uir. 33 eadem ratio inisercedit quae inter κωλo metricum et κῶλον musicum.

85쪽

mireris, quod inStrumentorum sunt cum verbis coniuncti ab Aristide non commemorantur. Anonymus Beli. p. 68 μεσατλικά ipsa κῶλα appellat ἐν τυις ασμασί ποτε μεσολαβεῖ καὶ κωλή. is quidem disertis verbis ea ruinata, quae Simul cum verbis proferuntur, ut ea quibus verborum silentia explentur, distinguit: Hror Scit ubi notae instrumentales ponuntur γ παρελκυσμος ιελον κατὰ τὰς του χητο συλλαβάς, η μεταβολῆ ἐπὶ κωλον ι σολαβουν γῆ ἐπαγομιενον discimus igitur his locis usque ad tempora satis recentia mansisse vetustissimam illam consuetudinem vocis silentia instrumentorum sonis explendi. Iam ad finem perducturo de rebus musicis ad Pindari carmina pertinentibus disputationem unum mihi restat, ut de modis verba faciam earmina . b) l4. . . Lydio O. Dorio, P. . . 3 Aeolio modo cantata esse ipse Pindarus indicat difficultatem solum armen . 1 parat, cuius modus eolios fuisse ex . 105 colligas, cum v l poeta Doriam citharam poscat.

quam difficultatem estphal Ity b ita tollere conatur, ut

statuat citharam, quam ad hoc carmen adhibuerint, orio diapason intentam suisse cantus autem melodiam fuissu Aeolicam. quod per Se non absonum cogitare, cum hi duo modi c0gnatissimi sint attamen quominus Pindari lucum sic explicandum esse credam, duabus causis impedior primum Pindaro, cum canit: Λωοιαν duo goo an πασσάλον λάμβανε . non obver- Santur ea instrumenta, quibus re vera carminis . t modi canebantur, sed Aoedi ei Sonam agit v. p. 39). deinde modorum nomina uia commemorasset, nisi ad interiorem carininis indol0m hae diversitates pertinuissent alioqui indignum erat poeta talia commemorare tibias Lydias vel chordas Aeolicas non ideo nominat, ut sciant audientes, intra quos sonos melodia versetur vel quem intervallorum ordinem servet, sed ut carminis naturae Viva quaedam imago uno verbo excitetur instrumentis usitata licentia tribuit, quod totius cantus est Doriam igitur citharam non postulat, ut describat, quibusnam chordis intenta instrumenta adhiberi velit quod eo minus aptum erat quod toto hoc loco in imagine a rerum veritate aliena versamur), sod ut amiolius arminis indolem indicet, quam modus Durius afferre

86쪽

Totum autem carinula duobus Simul udis musicis prolatum cogitare absuidum St. quod sinere non oporteret, nisi viri doctissimi duorum modorum huiusmodi coniunctionem involi ire

sibi visi essent. Horatii enim locum epod. 9, Sq.: Sonante mistum tibiis carmen lyra, 'ac durium illis barbarum', ueckh de . P. 256 Perraiti et Buretii sententiam amplexus de modis Dorio et Lydi simul sonantibus explicat in adoni sententia sunt Vincent not. et ex tr. d. Ser. p. 76 et Felis su Pharm. simult. 858 p. 6 et alii quae explicatio si morali indolo id quod mihi persuasi, disserebant hi modi in), pol versissima est; si solis sonorum intervallis, m0lestus et saluus Horatius, qui de istiusmodi tibicinum et fidicinum curis in carmine verba faciat. idem cadit in carmen Ol. , cui Boechii l. l. eandem intem pretationem adhibet; nec satis mirari possumus viri eximii

audaciam, qui ad Horatii carmen instrumenta di tono et diatessaron invicem consonuisse Statuat et e Pindari carmino tri-

hemitonii usum harmonicum certo colligi si dicit, quasi demonstratum esset instrumenti et Vocis sonos, etiamsi diversi eorum modi essent, eodem tamen ordine per totum carmen Se excepisse.

Jahia Hermes II 430 non simul, sed invicem lyram Doria et

tibiam Phrygia accinuisse statuit; non recte, cum Horatius mixtos dicat tibiae et lyrae sonos quae, ieSstin adnotat, obversari Horati animo epinici Dorium et dithyrambi Phrygium modum, opem non ferunt equidem ita Horatii verba explicanda censeo oppositas inter Se Saepe invenimus apud veteres musicam Graecam et staticam, oppositas etiam citharas tibiis prius par fuisse, qui nominibus Dorii et Phrygii distinguerent, latiorem videlicet utrique nomini vim tribuentes, Aristoteles Pol. 4, tostatur v. Bellerin Anon. 28 adn. estph. II 1773 huc quadrat quod Plato Lach. 88i Doriam solam vero graecem harmoniam appellat, Aeoliam nimiium sive Hypodoriam eodem nomine comprehendens confluxisse auteni duo illa oppositorum paria cum aliunde tum ex Aristotelis Pol S, T laudavit Bullerni.

I Lucinnus Harmon. I in auleta officiis numerat molli cuiusque

87쪽

και πα λατικά. hinc non mirabimur tibiae praecipue Phrygia lyrae Doria tribui. itaque 0ratius, cum Dorium et barbarum instrumpnta sonare dicit, nihil nisi epitheta ornantia instrumentis ipsis addit quasi dicat: lyra, quam Graeci colebant, cum tibiis, quas ex Asia accepimus, consonabit ipsos carminis sui modos non indicat, sed ita loquitur, tamquam audiri possit, cuiatia instrumenta sint eodem ex usu Anth. Pal. 6 46

σάλπιγξ dicitur muπειν κλαγγουν βαρβαρον usi epitheton recte Duubner explicat quia Tyrrhenorum ii Ventum'. a Sopatro Athen IV c. 87 πηκτίς appellatur ιονση uvρωσα βαρβαρι' i. e. pectis Lydorum inventum. Simillimo loquendi onere ab Himerio sor. 5 3 Alcman vocatur ὁ γῆν Λωριον λυραν ADδίοις κερασας σι ασιν Bergi P. L. Gr. III lo), quod non recte Borii hardy hist liti. gr. II, 1, 579 ad modos Lydios refert Himerius nihil diei nisi Alcmanem ex Lydia oriundum Dorica carmina

composuisse ad modos autem duos diversos mixtos Horatii locus non magis referendus quam tales phrases. At vero Pindari Λωρια φορμιγγα pr0pter ceterorum locorum similitudinem, ubi Αἰολιδες χορδαί Avδιο αυλοί te commemorantur fieri non poteSt, qui ad modum Durium reseramus. quod cum deni carmen V. 0 Aeolium modum habere dicatur, necessario sequitur, ut Platonis usum quem sollemnem fuisse Aristoteles testatur . supra D0rii nomine et Dorium et Aeolium modum comprehendentis etiam Pindaro tribuamus. indarus modorum primum genus deinde Speciem nominat qu0d non fecisset, nisi Dorius et Aeolius modus, quamvis diversi cs. Heracl. ont. p. Athen. XIV p. 624 phal. II ' 843, eo usque tamen similes fuissent, ut totum genus Dorium peculiari quasi morali indole a Lydio ceterisque modis differret Dorii modi O. 3, 5 commemorantur utrum modo proprie Dorio an Aeolio cantatum sit hoc carmen, diiudicari nequit. Illud autem eo magis hinc perspicuum fit, quam non recte olim G. Hermani et Boeckh de in Pind. 278 sq. diversissima duo apud Pindarum Othmorum genera ad Doriam et Aeoliam harmonias retulerint, cum Lydiae medium quondam intor hos

88쪽

locum tribuerent. modos rythmis non astrictos suisse diu demonstratum est cf. Christ. Me tr. 68bj mirum igitur adhuc esse qui Pindari O. 3, 4sq. ad ythmos reserant. Pindarus ibi a Musa precatur, ut sese adiuvet νεοσίγαλον ευροντι τροπον Ῥοορων- άν ναρμοξα πεδιλω B0eckli de in P. 276 Λωριον πεδιλον adnotavit non melodiam, Sed Filimum dici, qui pede pulsetur; hanc sententiam non modo Dissen, Sed etiam Megger et Geuaeri II 390 sequuntur. Christ qu0que Metr. p. 50 πεδιλον adrythmum refert quod non ideo tantum salsum est quia metrum doetyl0epitriticum dorium a veteribus appellatum esse neque verisimile est neque usquam traditum et Pindarus ipse tot similibus locis modos, non rythmus indicat; sed etiam imaginum confusio, quam sch0liastae saepe iniuria Pindaro obvertunt, ab his viris pessima ei obtruditur vocem infigere calceo, quorythmus pulsetur O. 6 8 ἐν τουτω πεδιλω ποδα ἔχειν is dicitur, in cuius personam accuratissime conveniant, quae modo exposita sint. Optime Dissen, quod vulgo dicitur περὶ ποδαεLαι apprime convenire', huc affert iniuriam Schmid Synon. IV, i Dissenum vituperat et de volatu eius, qui canitur, cogitat).

eandem O. 3, 5 0cis πεδιλον vim esse addito verbo ναρμοξαι ostenditur Pindarus, ut Solet eius pei Sotiam induit, qui ipse canat; itaque de voce sua verba facit hanc Doriae harmoniae religiose adaptaturus est. Si re vera praeter adaptandi etiam eundi notio crepidae intagine indicatur, non chorum saltantem spectat indarus, sed Suum ipsius cantum cum itinere comparat eadem enim imago Simonidis verbis si g. 29 ... ππον ν ... κυναελελιζομενος ποδὶ μίμεο καμπυλον δ μελος διωκων subest et multo apertior apud posteriore exstat, velut Polybius ap. Athen. 14 4 auleta dicit διαπορενεσθαι τα κρουσεις et ProcluS

1 non octo asso hanc vocem ad ythmos artificiosos m. Schmidis non IV 454 ad petiodum magnam antitheticam retulerunt. καλ.ιαι sunt vocis flexiones, κά ret M autem sicut κλαν et flectere et similia non molles solum recentiorum temporum modos significat, sed omnem vocis motum velut μέλος definitur διαοτηιιανικῆ, φωνῆς κεκλασμένης χρηο ς Vincent l. l. p. 14 Vitruvius V 44 110 R dicit vox cum flectitur, alias si acuta, alias gravis) itaque καμπύλον μέλος est melodia vivacissima

89쪽

chrosio m. II p. 246 pli. Apollinem psallentem περιερχεσθαι

τον κρουνον.

Isim νεοσίγαλον τροπον facile explicabimus, qui viros doctos sine causa vexavit quem ad metrum n0n posse referri recte Megger dicit, quia metrum simplicissimum est nec novi quidquam praebet non recte ipse novam Pindari rationem epinicium cum cantu deis sacro stodem carmine coniungendi significari putat. τρυπον de modis musicis, quae est sollemnis huius vocis significatio, hoc loco intelligendum esse verborum conexus docet. quidni Pindarum ythmo simplicissi in modos novitate insignes circumdedisse fingamus sicuti Phallophori earm. pop. )gloriari solebant πλουν ρυθμον trimetrus iambicos αἰολιμ μελε prorsus novo et inusitato a se persundi, vel Terpander Vario nomos suos ad nnum metrum epicum adhibuit sed ne necesse quidem est fingere singularem huius carminis in modis novitatem suisso ut metrum uniuscuiusque carminis novum esse debebat quam legem semel indarus nescimus quibus de causis neglexerit), ita sine dubio modi quoque neque intellego, cur nimis tenue videatur Dissens melodiae novitatem commemorari idem sedit Alcman si g. 1 loco simillimo, cum initio carminis item Musam invocaret Ietελος νεοχμον αρχε παρσενοις

ἀείδεν.

Quod ad modorum coniunctionem attinet, Pindari fragmentum l9l gh.): Αἰολεν ἔβαινε Λωριαν κέλευθον μνων praeterire liceret, nisi et 0eckh de . . p. 257 .D0riam arm0niam Aeolio cantu admistam hic quoque invenire sibi visus esset et

Wostphal II 85 una cum Doriae citharae Ol. 1. 17 explicatione Supra memorata haec verba laudaret curta pr0sorri non Ρ088unt , cum sententiast conexum ignoremus quid Bergi sibi velit, cum αυλὼς Αλευς supplendum censeat, n0 intelligo. mihi quidem comparanti Pausaniae verba I 22, 3, allata a SchneideWin ed. Pind. 0l. I p. LXXXI , qui narrat vicisse Corinnam, quia non caneret voars τῆ Λωριδι ..., ἀλλ' ὁποῖα σμιήσειν ιιελλον οἱ Αἰολεῖς, ingeniosa videtur Harturigi coniectura, qui ἔβαινον pro ἔβαινε coniecit. 0teris etiam ad 0rpandrum haec referro, qui eum Lesbius osset, ac daemoniorum musicam osti lustri t. quod scholiasta ad P. 2 69, ubi de modo

90쪽

Aeoli verba fiunt, hunc versui affert, nihil ad rem, quamquam Boeckhium movisse videtur quani inconsulte enim veteres interpretes corraserint, quae inter Se aliquo modo cohaerere opinarentur, hoc ipso loco famosum CaStoreum . νες ο τοι L I petc. ostendit.

Unum modum carmen quodque habebat, a quo tota eius indoles pendebat a vero collectiones carminum ab Alexandrinis unquam factas esse secundum modos musicos distributas, id quod Et M. S. v. εἰδογούνος et Schol. Pyth. 2 praef. traditur,n0 magis credo, quam eum, qui hodie musici alicuius carmina mollia et dura seorsum velit edere, sanum iudicem ista opinio o malo intellecto Apoll0nii ἰδογράνου c0gn0mine orta est. εDo solum non potest harnioniam Significare, nisi διου πασων additur vel e sententiarum c0nexu musica eius vocis vis elucet. quae sint εἴδη poematum, n0ta res haec recte distinguere operae pretium erat quid quod Apollonii sententia ad id Pindari carmen laudatur, de cuius modis musicis ne ininima quidem, quoad sciamus, dubitati fuit, maxima autem, in qu0nam poematum genere numerandum esset fuerunt enim qui negarent epinicium esse cf. Schol. P. 2 praes). talia tractabat Apollonius,

Magno male confisus de eo refert: τάς δοκουσας - ωδων ριον μελος ἔχειν επι --σvra γε, καὶ Φρυγίας καὶ Avδίας etc. haec aliquis perperam doctus ex nomine εἰδογράνος temere

effecit non magis Christi sententiae Mutr. 67b astipulor, qui Pindari das singulas M a scholiastis propter varius modos musicos appellari credit, nescio an suttili isto de Apollonio