De Graecorum veterum re musica quaestionum capita duo

71쪽

ephymnio A νωα καλλίνικε insignem; quem, cum peculiare nomen non contineret, in quemvis victorum quadrasse negatu Sybel Hermes V l92 sq. hunc hymnum victoribus cani solitum esse et sola verba μηνελλα καλλίνικε et a Pindaro et ab Eratosthene spectari dicit Bernhardy hist liti. gr. II 1, 26 et

Christ Metr. 649 sententiam eius sequuntur a vero et Eratosthenes ridicule id monuisset duo ista verba ad omne victoriae genus apta esse neque Pindarum credo popularem hanc eiulationem ab Archilocho repetiisse, quam ab illo non tam inventam, quam repertam et hymno suo insertam esse censenti Uestphalio Gesch. d. ali. . mittetali. Mus p. 34 assentior Aristophanis potius scholiasta Av. 764 errat, cum sola verba μην καλλ. quae Pisthetaero ibi acclamantur, ab Archilochi hymno oriunda putat, Pindari interpretum male memor. Complura laciunt, ut ratostheni credamus primum ea fuit vetustissimae apud omnes populos poeseos indoles, ut, siqua ortuna hontinum animos moveret, dei cuiusdam aut herois qui similia vel secisset vel passus esset, fortuna caneretur ut epicum dicendi genus ab ea aetate, qua dei potius quam homines canebantur, passim pendet, ita huiusmodi carmina solis primo deis dedicata esse, deinde ita ad homines descendisse, ut secundae eorum partes essent, sero tandem licuisse brevi deorum mentione officium Servare, ex indari serm0ne vetusti moris vestigiis variato perspici supra ostendimus cur Eratosthenes dicat hoc carmen hymnum in Herculem fuisse, 0n epinicium,

causa in aperto est; etenim veteres lyrica omnia in tria genera distribuebant, carmina in deos, in homines, in deos et homines Bergli P. L. Gr. I 370 quod cum epinicia in secundo genero numerarentur, non putabat Eratosthenes in deum potuisse epinicium cani sed iniuria eiusmodi distributionem ad vetustissimam poesi adhibebat quin etiam scimus epinicia praecipue Herculi cantari solita. τετράκωμος Hesychio teste erat μέλος

συν ορχησε εἰς Πρακλεα πινίκιον, καλλίνικος apud eundem

ειδος ορο σευως επὶ τῆ τοι Κερβερον ἀναγωγῆ Schweigh ad Athen. XIV c. ). hinc apud Euripidem Herc. fur. 680 chorus

Se ταν Πρακλεον καλλίνικον scit. οιδών cum ti hi et cithara v. supra canoro profitetur; v. 788 τον M. καλλίνικον ἄγω α

72쪽

canit v. 1046 Hercules ipse καλλοικον κάρα appellatur; quiniustum epinicium v. 348 sq. et anitur, quod etiam dicendi genere saepe Pindari memoriam nobis quidem affert)ὶ, s. v. 355 θω. . .. Ηρακλέα ἡμνν σαι πινα νωιιι μοχθων cf. Pind. J. 1, 44

ευλογίας sic victoris laudes et Pindarus N. 4 5. J. 3, 3. J. 6 542 et carmini O. 5 auctor v. 24 appellat θέλω v. 368 ξυνοιδε

δε αυλοι, cf. Pind. O. 7, 83 ἔγνω νιν Πελλανά τ' ιγινά τε νικωντα O. 3, 08 μαρτυρήσει Avκαίου βωμος). epinicium Archilochi quoque hymnum fuisse ex schol. Αr. v. 1764 H-ciendum, qui cecinisse haec dicit Archilochum εἰς τον Πρακλέα 1ατὰ τον θλον Λυγέον quod tam egregie cum more Olympiae victoribus eum accinendi convenit - devicto enim Augea Hercules ludus Olympicos instituit Pind. O. 10, 24 sq. - ut non videam, qua ratione ratosthenis testimonio fidem abrogemus.

Luctatori Epharmost O. 9 Archilochi hymnum accinuerant; J. 4, 2 3 70 victori pancratiastae comparatur Hercules, qui luctando Antaeum vicerit contra J. 1, 16 in curuli victore canendo Castorem ἱπποδάμον celebrat, cui, perinde atque Archilochus Herculi, Jola laudes adiungit equidem credo complura eiusmodi vetusta carmina fuisse et in eligendis, quae victori accinerentur, fact0rum similitudinem spectatam esse. Pindaro autent, ut praeconi interdum, ita eorum quoque personam induere placuit, qui victoriam modo nactos ipso ludorum loco vetusto carmine prosequerentur hoc ubi fingebat, ea, quae victori curuli canebat, Castorei loco erant hinc carmen P. Castoreum dixit quamvis ne verbum quidem insit de Castore'. Praeterea autem a Vetusto illo carminum genere liberiora posteriorum temporum epinicia originem duxisse cum ipse indarus illo Castorei nominis usu indicare videtur, tum per Severi simile est. quod ad iudicandam indari carminum indolem

1 hinc quoque perspicitur, quam multa in Pindari sermone sollemni dicendi usui debeantur es Wilamowit Isyll. v. Epid. p. 166 adn. 15).2 O. , 104 noque, ubi totum carmen O l bio zππειος appelliitur, veri similo At vetus illud castoreum respici cs Christ. Metr. 78).

73쪽

non minimi momenti est male Bergli hist liti. gr. I 3663 suspicatur Simonidem demum coepisse mythum epinicio inserere, scholio suttilissimo ad Pind. X. 4 60 nisus divina utique vetustiora sunt Τ), quaerendum 0tius erat, quisnam primus cuin deorum laude ipsam hominum laudem verbis expreSSam contexuisset quam antea in deorum vel heroum laude quodammodo latentem audiebant quamobrem ne hoc quidem Leop. Schmidii concedere velim Pindarum primum effecisse, ut inter mythum et victoris res ratio quaedam intercederet. nam tacita quaedam comparati antiquitus mytho inerat, itaque exspectabatur, etiamsi non verbis, ut . si indicata erat sed id sortasse Pindari inventum est, quod non soli victoriae divinum exemplum adhibetur ut . 1 in Cast0rei veteris effigie), sed saepe cum cetera victuri vita vel patriae eius rebus subtiliter excogitata necessitudo mytti intercedit ut iam in antiquissimo carmine P. 10 Hyperboreorum vita describenda victoris sel familiae eius beatam condicionem significare videtur). de Simonidis quidem mythis uno Quintiliani loco ill 2, isq. c0mperimus: cum pugili coronat carmen, quale componi victoribus Solet, ScripSiSSet, digressus in laudes Castoris et Pol lucis exierat est autem dissensio Glaucone Carystio an Leocrati an Agatharcho an Scopae scriptum sit id carmen et α' unde sequitur ompluries Simonidem in pugilis laudibus Pollucem πυξ ἀγαθον celebrasse; qu id ad prius illud mythorum genus pertinet istam de negata mercede historiolam temere interpretes, ut solebant, ad unum alterumve horum carminum trahebant quam temere, carminis in Glaucum scripti fragmentum si g. 8 Burgh docet, ubi Pollux Glauco impar esse dicitur. eadem temeritas historiam de Corinna pueriles Pindari conatus

doridente ad hymnum primum retulit'), plane eadem ad

1 nunquam Scopas vel quisquis erat in eo ostendit, quod Simonides Dioscurorum laudem cum sua conecteret Cie de or ΙΙ 352ὶ quum nullius pretii haec historiola sit, vel ipsa auctorum de loco et persona maxima dissensio Quint. II, 2, I sq. docet. 2 non video monui,se quo ni quam, quani Diale hoc Deserint v. Boeehhfrg. 5 Schneidemin in ed. Dissoni Ol. I p. LXXXIV Leop. Schniidi libri de Pind. initio Leutae Philol. XI I76 sq. Meager p. 83 ut taceam,

74쪽

P. 2, 69 hyporchema frg. 05), quas Καστορειον illud esset,

attulit. Sed ut ad summam disputationis redeam, quam lubricum sit artis leges vel rei musicae condicionem e Pindari sermone diu praeterit ubique reserente colligere, ex tota hac disquisitione elucere arbitror. rostat tamen adhuc de re musica quaestio

quam non veri simile sit, carmen puerilibus vitiis ridiculum in tanto honore suisse, ut Lucianus Icaromen. 27 Musas id in deorum convivio una cum Hesiodo theogonia canentos induceret in huiusmodi mythorum enumeratione non offendisse veteres ipse Pindarus ostendit carmine J I

6J, quod senex scripsit v. l); Bergh P. L. Or. I p. Il parum soliciter

rem invertit et I καλος πιιιιι γῆρυς ab adulescentulo dictum esse credit. simile . 10 initium est et Horatius o. Ι,12 deos heroesquo ad taedium usque enumerando mirum quam magnifico et vetuste sibi loqui videtur. deinde πορίαι formae vetustatem non modo hymni Homerici ostendunt, sed etiam in Hesiodea poesi, quam colebat Pindarus et hoc praesertim hymno theogonico imitatus esse videtur, sollemnem eam fuisse ex oenrum forma perspicitur quae quomodo ex illa orta sit, luculentissime primi duo hymni Homerici docent nam in secundo v. 29 sq. post interrogationem πως τ' ' μνῆοω brevis mythorum enumeratio oculis ii etc., qualis in Pindari hymno est comparat haec etiam Bero hist. liti. I 756), sequitur quinto autem , statim longa 330 versuum narratio adiungitur in primo vero hymno v. 19 sq. post eadem verba πως τ' eo Dis νησω; uno tantum mythus annectitur neutro loco respondetur interrogandi particulis, sed ipsa narratio, quae est responsi loco, eis inducitur idem cadit in formulam c cf. Scut Herc. 13. quamobrem

non laeto cum Berghio hist liti. I 1003 adn. 85 μη μέν primo loco linteisso censenti aut O Mdllero hiat liti Il69 ita formulam explicanti: .inles seminas nunquam videbimus, qualis erat eic recto ditiing extrema

αἰγιόχοιο mearum exordium iudicat, sed quod haec fere supplenda pro- Ponit: ἐς ἐμίγη .... οἱ, δην Νιόβη .... I ι i' etc., ei non assentior ad hymni potiu in Apollinem primi exemplum exordium conformandum

invocationem interrogatio sequebatur, cui prima narratio verbis et ιη', ceterae . Ο adserebantur. Hermesianax, qui καταλογον ψωτικων a verbis M. i. μ' incepit Athen XIII c. 71 non debuit movere viros doctos, nam is omnino hoc carmine mearum formam imitari non studuit, cum secundum exemplum verbis ot μὴν οὐδέ induceret, uitium verbis

75쪽

gravissima, ad quam dilucidandam non ipsius Pindari testimonium, Sed peculiaris carminum ius indoles nonnihil conferre mihi videtur. Solet enim Pindarus Stropharum systematumque terminos artissimo sententiae conexu transsilire quod recte ruiset p. 84 ad modos leniter currentes resert sed tamen aliquomodo necesse erat incisionem perspicuam fieri nec video, quo alio modo hoc fieri potuerit, nisi interpositis instrumentorum

sonis, qui quasi sequentis Strophae prooemium essent. Vogi de metris Pindari diss. Argentor vol. IV p. 71 negat verisimile esse in carminibus cantandis cantum vocum humanarum interruptum esse musicorum instrumentorum sonis neque in fine versuum neque in fine Stropharum neque in fine systematum,

quibus insertis multae sententiae discerptae ab auditore intelligi non potuissent'. similia idem Phil. Ang. XIII p. 663 prosert. sed in quo nos valde offenderemus, non offendisse Graecos ramatum stichomythiae docent, ubi saepissime aequalitatis gratia enuntiata alterius verbis sententia prorsus neglecta discerpuntur. quod multo molestius serre debuerunt quam quod Vogi eos non toleraturos fuisse arbitratur. Sed de instrumentorum quoque sonis testimonio uti licet Aristophanis Ram. I 286 sq. , qui uripidem λαττοθρατ uum Aeschyli versibus singulis interponentem non induceret, nisi apud Aeschylum ruinata perinde se habuissent manifesta autem horum Euripidis versuum ab antecedenti cantu ea differentia est, quod illic, ubi phymnia irridentur praeter primum versum l264), cuius sententia cum verbis bis κοπον te cohaeret, integrum Semper enuntiatum illi ephymni praemittitur hic autem

tota versuum Series unani sententiam quamvis absurdam efficit, ita tamen, ut voce λαττοθρατ ubique conexus diScerpatur.

errat igitur echlein Jahrb. Suppl. XIII 232), qui ad phymnia

haec quoque refert et scholiastae verba: ινις συι ειουνται cit id,

OT των διορθωτῶν τινες περιειλον τα τοιαντας ἐν τοῖς μελεσι

προς σεις de phymiis a scribis saepe missis intelligit. Scholiasta de instrumentis cogitat, quorum soni utrum diorthotarum manu evanuerint an nunquam in libris adscripti suerint, dubitari potost; si veros instrumenti stinos hoc loco signari

76쪽

putat in eodem errore est ac Vieseler, qui litteris, τι tibiae cantum ab Aristophane notatum esse credebat mira ratione Borgli hist. liti. III 160 tibiae imitationem hic videt, quasi vero propter tibiste sonos Euripides Aeschyli locum e nomo citharoedico sumptum dicat praeterea φλιατοθρατ nimium quam simile voci βλ&νρι, quae item fidium sonum significat tibias, ut nos, iuris o ' imitabantur vox Ar νελλά, quae tibia deficiente victoribus accinebatur, minime ob hanc ausam tibiae soni imitationem indicat. Alterum testimonium peto ex Aristophanis Avibus v. 737-7843. neque enim licuit Aristophani avium teretismata ita

versibus interponere, ut sententias ubique discerperet, nisi consuevissent theatra instrumentorum teretismatis, quorum vicibus choreutae ipsi vocibus suis languntur, eodem modo sententias discerptas audire.

Quamobrem ne in mediis quidem strophis apud Pindarum

crumata inter versus intercidisse praestacte negare ausim quin etiam memoria quaedam huius rei usque ad Choerobosci tempora servata esse videtur etenim in scholiis ad Dionys Thrac. Bel k anecd. II bl haec leguntur: τινὰ ποιν ματα ον μόνον

ἐμιιέτρως γέγραπται, ἀλλὰ και μετα μελονς διυ νδ' ὁ στίχος κειται ν,ν στοιχησε τέλειος, ἀλλἀ ριε χρι του ἀπηχήματος x ς λυρας στίζει τὴν ριιήν, ως ρεος α του Πινδαρον Dyκεκομ- μενως κτερομενα quae quamvis Subobscura sint, hoc tamen

significare videntur motum ythmicum ορμλὴν χορεντων Planiades αρσιν et θέσιν appellat estph. I 105 non in verborum fine suum finem habere, sed accedentibus versu cuique lyrae sonis rythmum compleri στίζειν - ictus ythmicos indicare non. Boll. g 853. aequalitatem metrorum quaerebant, cum varietatis venustatem sentire dedidicissent quam Augustinus de mus. l. IV)intervallis quotquot libebat morarum satis inficet interpositis

ad iustam trimetri Ormam redegerunt syllaba μυ prout aperto vel clauso ore prosertur, mugitum aut loquendi abstinentiam cs. μυστήρμαὶ significat; nescio an hinc βοῖς ἐπὶ unx ' Aesch. g. 36 expli

candum sit.

77쪽

ubique restituere studet alii, quibus Pindari praesertim carmina membrorum inaequalitatu laborare viderentur, elegantius ad crumata interposita coniugerunt; quod non fecissent, nisi memoriae proditum fuisset ultra metrorum finem in lyricorum veterum carminibus instrumenta sonuisse ex ptrica saltem Pindari carminum condicione contra has instrumentorum partes non licet argumentum petere fl). Praeludia ista carminibus vel eorum partibus praemissa vetustissima musica orta sunt sui enim tempus, cum sola dicondi intervalla instrumentorum sonis explerentur ex Homeri

locis certi nihil licet colligere et veteres ipsi de vetusto Homerum canendi modo pugnantia tradunt hymnus in Mercurium, ubi V. 25 sq. cantus cum citharae sonis simul prodiens describi videtur, aetatis admodum recentis est v de his rebus Sufe- militium in Jahrb. 1874 649 sq.). sed in pastorum cantu vetus mos remansit; etenim Theocriti et Vergili multi loci intelligi nequeunt, nisi statuas carmina illa ab ipso canente interpositis fistulae sonis membratim distincta esse es. Vos ad Verg. ecl.

1 rectora Sehmidi die Eurythmis i. d. horgos. d. r. l868 p. 89ὶ postulat ut in iudicanda eurythmia pansarum quas dicunt accuratissime ubique ratio habeatur paradox Vogi diss Arg. IV protulit, qui, quamquam ipse p. b diei pausam in exitu omnium versuum propter hiatum flagitari, tamen ana crusi ad antecedentis versus ultimam arsin pertinere frustra tormentis adhibitis arguere studet quin etiam p. 78 dicit versus finem incidere posse in medium colum', quod lateor me non intellegere. adductus est ad hoc miraculum statuendum uobis Pindari locis Ρ. 9, 2-3

casu quodam ita consormati sunt, ut si liceret versus coniungere, iustissimum metrum dactyloepitriticum evasurum sit a principio napaestieo P. 9, 3 eiusdem strophae v. 1 respondet, spondeum exeuntem versus tuetur P. I, 2 item ad O. lomoedici exitus exemplum in carmine ceteroqui dactyloepitritico praebet . 8, 14 M autem commodum metri act.-ep. introitum Aristophanes novit, cum Av. 337 parricidam Sophoclis verbia: γενοίμαν αἰετος ψιπέτας te sese inducentem incit idem initium in eiusdem generis versibus exhibet ur. l. 864, 878, ubirythmum non licet cum antecedentis versus exitu - - - coniungere alioqui lognoedicus versus fieret. - ambigua etiam Christ Metr. p. 86 loquitur, cum hiatus in versuum fine cum Uthmi continuitate conciliare studet.

78쪽

VIIII et passim). apertissime autem metrorum historia docet fuisse tempus, cuin nondum ruinata cum verbi Simul proferrentur quae Archilochus novasse traditur, eo consilio novata esse, ut ad ythmum musicum verborum metrum se applicaret, Usener d. griecti. Vorsba l887, p. 11 - 120 exp0nit quocum mire convenit vetus quoddam testimonium, quo Archilochus primus instrumentorum sonos cum verbis iunctos edidisse fertur, Plutarchi de mus. c. 28, dic0 quem locum, quoniam vexavit interpretes et in varios errores induxit, necesse est pluribus

tractemuS.

Legitur ibi: οῖ-ται δὲ καὶ τὴν κρουσιν χην πο την 'δῆν

phoni cum canentis voce soni reddantur, Platonis Leg. VIII lei confirmatur Westph. II 31). putabant igitur visi docti Archi.

lochi inventum eo constitisse, quod non hom0phona eum cantu psalleret, sed helerophoniae primus auct0 exsisteret quomodo autem υπὰ γυν 'δήν heter0phoniae notionem haberet, diverso modo explicare studuerunt. v. Jan Jahrb. 879 583 Phil. Ang. IX 301 ex chordarum nominibus sero 7 gravissima, νητηὶ acutissima, περυπάτη περμεση quae sunt sub hypata, sub media is nostra more loquar contulit haec . Jan Jahrb. 187 1 369 sq. concludendum arbitratur Graecorum consuetudinem tonos quasi in linea recta poSitos animo intuendi nostrae contrariam suisse quod cum constet in vocis humanae cum instrumentis concentu graviores illius partes fuisse, πο τὴν αἰδῆτκρουειν interpretatur son08 non iam homophonos, sed acutiorescantu addere.

Sed errant, qui putant Graecis solis, cum omnes populi praeter Sinenses cs Riemann Stud. g. gr. Notenschr. Lips. 878)acuta alta vocarent, inversam imaginem obversatam esse multa sunt eiusdem, qua nos utimur, imagini vestigia plura essent, nisi sollemnia huius disterentiae nomina ex qualitatis diversitato sumpta fuissent in Sex. Empiricus adu mus. 43 in vocis motul hinc factum ut altitudinem quam Varro apud Gellium l6. 8),

ut nos, vocat, vetustiores non solerent uno verbo dicere nam μέγεθος ambiguum erat), sed moleste at τητι καὶ βαινε τητι Plat Phileb. 17c circumscriberent.

79쪽

distinguit ἐπὶ το βαρυτερον ἀνίεσθαι et ἐπὶ τ οευτερον ἀναβαίνειν pro ἐπιτείνεσθαι). Plutarchus de coli ira c. si tibicinem C. Graccho stantem habuisse dicit Petryιον, mox ψνωνην οἱ αρμονικοὶ σχολῆ ἐπ' ἀιι νοτερα δε των τονων ἄγουσιν, idem instrumentum Ti. Gracch. 2, 5 appellatur φωνασκικὰν οργανον, ω τους φθογγον ἀναβιβάζοεπιν comparati loci docent ἀναβιβάγιν ad τασιν pertinere. αρσιν letho Vincent not. et extr. d. scr. 236 definit οξυτερο φθογγον ἐκ βαρυτερον μετάληφιν, quae Vere Si ἐπιτασις , Caesar Gr. 'thmi p. 693huc refert Ps. Prisciani doctrinam de acc. 2, 13 thesin euiusque verbi a syllabas appellantis, quae acutam sequuntur inprobi. Aristoteleis l9, 37 acuti soni et ἄνω vocantur quamobrem ei, qui in vocis humanae naturam inquirebant, graviora quovis modo sub acutioribus collocare studebant. Aristides Quint. Ι 8 dicit τι ν βαρυτ α γενεσθαι κάτωθεν ἀναφε μενοντον πνευματος, γῆν ξυτλμα ἐπιπολῆς προiεμένου accuratius

de his Nicomachus II 34 refert φθόγγος ὁ βαρυς ἀπο των

δ δε ξυς ἀπο των ωτων τε καὶ των ἄνω ιυγρων alii in sola arteria sonos disponebant, velut Pletho l. l. 234 refert γίγνεσθαι τὴν βαρυτιμα κάτωθεν καὶ προς περ λάονπι του πνευματος ν χουντος, τὴν δ' ξυτυτα ανυ καὶ πρὰς τῆ περωα. subtiliora Ptolemaeus s c. 3 excogitavit cum tibia enim arteriam confertyi, sed in tibia του κατἁ το πλ)Aτον τοπον μενοντος ὁ τουπληττομένον παραχωρεῖ in arteria autem Ad ἐν hian , γε ιονικώ

igitur locus illi quoque supra graves St. Singularis igitur erat usus vocum ὐπατj et xx os quem ex loco, quem in instrumentis hae chordae obtineant explicandum esse recte dicit Plutarchus quaest Platon IX' ). perspicua autem usus origo est, si recordamur non Mercuriit es Aristot do audibit 80I A. ubi orum animalium, quae longa colla habeant, vocis qua 'dam violentia compar.ilia cum contentione, qua ad gravissimos in tibii sonos edendos opus sit. Dj9jljro b Go

80쪽

lyram paribus chordis intentam vetustissimam suisse, quae est vulgata Graecorum opinio, sed multo ante Graecorum tempora Asiae populorum instrumenta imparibus intenta nota fuisse. nam in his gravissini supra ceteras ascendit quamobrem in eis, quae Porphyrius p. 217 refert: antiquos trigono usos esse chordis instructo longitudine diversis, crassitudine paribus: postea demum inventum esse parium chordarum crassitudine diversarum usum', si non antiquissimam memoriam, at felicem eius coniecturam agnosco, qui nomina et τr, et νητrs explicare studeat)ὶ Latinos homines doctos nomina ab inversi loci imagine sumpta consulto vitasse manifestum est vetustissimus eorum, qu08 quidem haec nomina vertisse sciamus, Vitruvius V 4 p. II 3R tetrachorda μεσων ην ημμνων διεγνyμενο accurate reddit nedianum, coniunctum, disiunctum', υπατων' autem gravissimum apud Martianum Capellum et Boethium. πατηί Secundum aliam huius vocis explication0m principalis' appellatur, νῆτr, a Martiano satis caute ultima'. Reeentiore dein una tempore ea opinio orta est, veteribus omnino sonos graviores tamquam supra aeutiores positos obversatos esse tunc ii, qui ποδώριον et similia modorum nomina explicabant ad tibias refugerunt, ubi sonurum ordo citharis contrarius erat Plut Platon quaest. I 2, 1: γ ν πατρο εν tu ἐν

επεχειν et ποδωριον dictum putabant διὰ το ἐν τοῖς αυλοῖς τεταχθαι αυτ ην π τγὴν δωριον ριιονίαν Athen. XIV c. 9). non licet Ptolemaeum in hoc numero roserre, qui II 0 dicit Veteres, quod tonum dorio graviorem ποδωριον appellarint, .καταχρῆσθαι Vocibus πο et πέρ Gevaert I 226 . nam καταχρῆσθαι est binproprie translate uti' quod de omni loci imagine ad sonorum differentiam indicandam assumpta dicendum est, sive acuta sive gravia alta vocantur. rectius fortasse Heraclides

I aptiora etiam videntur haec nomina, si ita tenetur trigonon, ut in vetustissima sculptura Mith. d. d. arch. Inst. g. Ath. IX p. b6 ab homine sedonte, qui trigoni rectanguli alteram cathotam in semino non declivi positam habet, cum hypotenus a capite ad genu pertineat; nam

cuiu gravissima chorda semper a corpore reni otissima sit, hic πατη iuxta hJPotenusam, i. e. re vera supra ceteras posita fingenda est.