De Graecorum veterum re musica quaestionum capita duo

61쪽

chorus universus cum citharis concinuisset Pindari igitur testimonium de coryphaeo eantum praeeunte nullum est; neque autem contra hanc consuetudinem e Pindari carminibus argumenta petere licet, id quod estphal II 624 secit negat

enim ille in Pyth. I chorum . 4 domum accedere propterea, quod antistropham per sententiarum conexum non liceat eodem loco dirimere sed solius cantus et plurium non nisi magnitudine vocis disterebant cf. estph. II 343 itaque non absonum est fingere primos primae strophae versus a coryphaeo cani, eosdem antistrophae et ceterarum stropharum ab universo choro. circumspiciendum igitur, numquid praeterea de coryphaeo praeeunte veteres tradiderint. Ac primum quidem a coryphaei imago omnino removenda est, quam estphales' 03 sq. proponit; etenim in medio choro Stantem manumque susque deque horologii instar moventem fingit qui aspectus cum nobis, qui auribus solis musicam percipimus, haud ita suavis, tum a Graecorum musica, qui chorum simul et canentem audiebant et saltantem spectabant, prorsus abhorret duobus modis dicit estphal p. 10 adn. rythmum significari p0sse, cum aut manus invicμm levetur et ponatur aut manu digitove ita seriatur ut canentes audiant quod cum chorus canens ducis digitum audire nequeat, priorem solum modum chororum ducibus relinqui alio loco III , ,152 apud Graecos aeque atque in nostra musica eas syllabas, in quibus fortior ictus esset, a duce quodem .ein Dirigent' rythmo feriendo

insignitas esse extra omnem dubitationem positum esse contendit. haud scio an nunquam infelicius veteris musicae a nostra diversitas neglecta it. σημειον', ανι et κάτω χρονος quibus vocibus Aristoxenus utitur, ad eiusmodi brachiorum motus quos in deis nostris inviti spectamus, non reseret cum estphalio, qui meminerit omnes fere rythmicae artis voces saltatione ductas esse. νω et κάτω Ρdum motum Spectat' , σημεῖον autem

cum in saltatione id, quo minima temporis particula expleretur,

I Augustinus de mus. II l0 Wph. I 104 arsi et thesin ad manu

um plausum refert sed homo divinus ceteroqui, in re musica st hebes et temerarius, imprimis de plausu tam stulta commentus At cf. II 13 sq. . ut risum vix teneas.

62쪽

55 significaret, in ythmo χρονον πρωτον indicabat, unde vocabula δίσχρος, τοίσημος te dueta cf. J. Caesar Ind. ecl. Marburg 188 6 p. 3, ab Aristoxeno autem a minimis istis pedum partibus ad maiorum pedum partes significandas translatum est. sed permultos locos est phal l 103-105 ad confirmandati

sententiam suam congessit, quos examinare necesse St. r.

probi. 9, 22 a magno canentium numero rythmus accuratius Servari dicitur quam a parvo, τι οἱ πολλοί μιαλλον ἐς α γεμον βλεπουσιν καὶ βραδυτερον sic estph. recte pro βαρυτερον αποῖται, .... εν γὰρ τε ταχει ἀμυχρτία πλείων. quae SenSu carent. αρχεσθαι non semel a librariis cum ρχἀσθαι

confunditur Anaxandr Mein com III I98 ἀοκν mri pro ορχεῖ, He8ych. S. V. κρεμβαλιάζειν αρχομενον Pro ορχουμενους qu0d Casaub ad Athen. V 193 e restituit). itaque hic ὀρχουνται Scribendum puto saltantes ad ducem chori respiciunt, nimirum ipsum quoque saltantem, sicuti in pompa, quam saeculo urbis tertio Romae lactam Dionysius Hal. arch. VII 72 ex Q. Fabio describit, ηγεῖτο καν ἔκαστον χορον εἷς ἀνίὶρ, ο ενεδίδου τοῖς

τα τῆς ρχησειος σχῆιιατα πουπος. rythmum aequali manus motu Signantem erεμόνα non est cur fingamus eundem

porro Horatium se inducere estpha dicit, cum c. IV 6, 35 pueris puellisque imperet: Lesbium Servate pedem meique pollicis ictum iam inter veteres Horatii interpretes fuerunt, qui de duce rythmum manu seriente haec intellegerent. Sed quis unquam pollice hoc fecit manibus quidem solebant plaudere; quod Quintilianus X 4 5 agedum et digitorum ictu rythmum signari dicit, de manuum plausu cogitat; nam Graeci quoque κροτον του δακτυλων dicunt pro χειρῶν κρότω Schmid Synon. III, 3263 cf. Hephaest schol. ubi p. 82 rythmus nasci dicitur

εχπο ππο ποδων καὶ κροτον χειρῶν και λυοας καὶ τερων τινων, quibus loco simillimo p. 84 respondent: λπων τε πορεία

καὶ κίνησις δακτυλων .... καὶ χορδων κινήματα. Solus erentianus Maurus 2254 pollicis sonore vel plausu pedis' rythmum a docentibus signari reseri, quibus vel consuetudinem aliquam ludi magistrorum spectat vel plausum manuum significat Horatii verba male intellecta imitatus' pollicis apud Horatium men-I hinc ap. Mar Vict. p. 183 K. loe ineptiarum pleno verbum dicitur .enuntiari ad sonum digiti vel pedis'.

63쪽

tionem ut ad fidium cantum cum Dillonbergero aliisque referamus, suadet Ovidii locus ab Obbario laudatus mei. 10 1 5):.Orpheus . . . . temptavit pollice chordas' cf. art. m. II 494:, Apollo movit inauratae pullice fila lyrae'). nec mirum pollicem nominari nam in vetustissima quidem lyra mediam chordam laevae pollice moveri solitam λιχανον chordae gravioris nomen docet Geuaeri II 53Τδὶ de media autem Ar probi. 9, 20 haec praedicantur: τάντα τὰ χρημα μέλη ποHάκις τῆ μεσηχρνῖται καὶ πάντες οἱ ἀγαθοὶ ποιηταὶ πυκν προς την μεσην ἀπαντωσι, κἄν ἀπέλθωσι, ταχὼ ἐπαν-χονται, προς σίλληνοντως ουδεμίαν unde apparet quam apte pollicis ictus universus fidium cantus dicatur. Horatius translata loquitur, fingit enim e more antiquissimo cum cithara in medio choro stantem; praeterea sic multo elegantius chorum iubet et rythmum et harmoniam servare, cum secundum est phali interpretationem derythmo solo bis verba faciat. Vesiphal etiam fidicines et tibicines numeros ferientes commemorat hi quoque ad demonstrandam veteris musicae a nostra diversitatem apti sunt nam tibicines choris accinentes etiam saltasse Aristoteles poet. c. 26 docet οἱ φαυλο αυλκῖται κυλιομνοι ἀν δίσκον δεs υριεῖσθαι, καὶ ἔλκοντες τὰν κορυφαῖον,ἀν Σκυλλαν αυλωσιν); de citharoedis saltantibus cf. then. Ic. 39, Plato Alcib. I, l08a Christ. Metr. 6953, de autetis Athen. Ic. 40, XIV c. 4 de rhapsodisor poet. 26 quem locum Christuetr. p. 2 non recte explicat). quod cum ne hos quidem, quamvis inStrumenta tenerent, altationes expertes esse licuerit, omnino non tolerasse videntur Graeci quemquam in conspectu Suo poSitum rem musicam exercere, quin idem grato corporis motu oculos iuvaret, praesertim in mediis saltantibus quamobrem nihil magis diversum quam nostrae aetatis hegemona a vetere chori duce iudicandum est.

1 iniuria esiphal II 71 do hac λιχανοε explicatione propterea

dubitat, quia iam antiquitus plectro eccinerint plectro sol usos e e nusquam traditur, sed qui eo utebantur, laeva Psallebant, dextra plectrum habebant.

64쪽

Coryphaei suisse canendi signum choro ita dare, ut ipso aliqua praecineret, ex vestigiis nonnullis colligere licet veluta p. S. aristot de mundo Berg hist liti III, 79 legitur:

χορος . . . ., οντως ἔχει καὶ ἐπὶ του το συμπαν διέπονeto θεου

κατά γαρ το νωθεν ἐνδοσιμον etc. quod Plato uthyd. 276 B Berg l. l. dicit: σπερ π διδασκάλου χορος ἀποσημήναντος ἀνεθορχλβησαν, perinde ad vocem c0ryphaei referendum videtur,

κεφάλαια ποσηρμχινοντος καὶ ριιον τα λοιπὰ συνεπηχουνἔων.

Dion Chrys. 56, 4 Fried lanii l. l. Vothman Plut de mus. p. 50 χορῶν κορυφαῖοι dicuntur οἱ σημαινοντες καὶ μέλος ἐνδιδοντες, ubi σημαινειν fortasse Significat corporis motu rythmum vel saltandi figuras praeire' σχ ματα ἐνδιδονα Dion Hal. l. l. . nam duplex illud ducis officium Columella quoque r. r. 2, 2 Friedi. l. l. respicit: ubi chorus canentium non ad certos modos neque numeris praeeuntis magistri consentit utc., item Horatius l. l. Lesbium pedem pollicis ictum j. hoc r-ίων per totum cantum pertinet; simili ratione ποσγημαίνειν tibia saltantibus dicitur a Philostrato Apoll. p. 40 Κ. ipso etiam verbo ἐνδιδονα hoc sensu utitur Philostratus minor ima g. p. 409K., cum puerum cithara canentem horo δυθμὼν ἐνδιδοναι narrat quamobrem quod Pollux VII 87 κροvno refert πεποιημεν εἰς ἐνδοσιμον χορον, falsam iudico Wieseleri sententiam inserviisse est opinantis ad signum canendi dandum Adversaria inor Aves p. 48ὶ cum Pollux ipsius saltationis percussiones dicat. μελος vero ἐνδιδονα non poterat coryphaeus nisi aliquos Sonos ceterorum cantu Solus praemittens de eiusmodi endosimo Aelianus cogitat hist. an. 11, 1), cum cycn0s apud Hyperboreos canentibus sacerdotibus accinere narrat ουδαμῶς ονδαμῆ ἀπηχες καὶ ἀπωδὰν μελωδουντας, ἀλλ' εἴσπερ ἐκ του χορολεκτου τοἐνδοσιμον λαβοντας. eandem endosimi notionem Maximi Tyrii narratio sor. 7, 7 Spectat aves, quae in domo tibicini vicina essent, cotidie ei ἀντάδειν solitas, postrem coepisse αρξαμενου αυλεῖν συνεπηχεῖν πρὰ το ἐνδοσιμον δίκλην χορον nam ad tibiae cantum avium voces perinde accedunt atque hominum ad vocem coryphaei. omnino duplex est vocis endosimi vis, nam

65쪽

aut primam partem alicuius rei significat, velut προαυλιον auletae in atque orationis prooemium Aristot rhet. 3, 4 prο- Ορmii vicibus iungitur p. esyeli qu0que, qui ἐνδοσ. interpretatur το προ τῆς Mδῆς κιθαρισμα), - aut signum aliquid faciendi, occasionem, provocati0nem quod utrumque praestat coryphaei endoSimon, qui cum primos sonos ipse canit, simul signum concinendi ceteris dat Aelianus ne id quidem signum quod thynnoscopus piscatoribus dat, simul et cum strategi Synthemate ' et cum endosimo χορολεκτον comparare veretur hist an 15,5). Praecipuas igitur in carminis cuiusque initio accurate proferendo coryphaei partes suisse ex his omnibus apparet cavendum tamen hic quoque est, ne ad artificiosam Pindari temporum poesim endosima illa reseramus, quae fortasse vetustissimae tantum aetatis fuerint et in solo p0pulari cantu vel sacris vetusti moris tenacibus remanserint prisco more ad unius cantum phymnia chori accessisse Homerus docet quod delenaico agone schol. r. an. 479 reser . δαδουχος λεγει καλεῖ. θεον, καὶ οἱ πακουοιπε βουγον πιμελx P Iακχε πλουτοδιτά carin pop. 5 Bergh), Veri endosi mi exemplum est. εξαρχοντος autem non solum erat paucis verbis canendi signum dare, Sed etiam tota carmina cantare, quibus a choro non nisi vociferationes quaedam accedebant cf. Christ. Metr. 699), velut apud Homerum D 72l γέννων ἔξαρχοι στονόεσσαν οἱώνεγρρο εον επὶ δε στενάχοντο γυναικες, quod illustratur a Luciano de luctu . 20 .θρα νων σοφιστὴν πολλὰς συνειλοχοτα παλαιὰς

1 do tibias cantu verbum ἐν ναι saepe usurpatur, cf. Photius προαπιλ- δ προενδίδωνιν ὁ μητης. itaque miror, quod Spengel in adnot. ad hunc Aristotelis locum do veritate lectionis δεδόσιμον dubitat. 2 cf. Himer. r. III, 9 αὐτό δεδιδο, - οννθημα ῶσπερ ὁ θεὸς ταῖς Θιὸς παρθμοις ταῖς Μουσαις. ib. XIV 31 χο συνθημα.3 Alcman cum Musam iubet δρχειν seg. I, 45 totum cantum suum, ut Homerus verbo re δε ad eam refert: non significat ncipe', sed Praei, quis ego audita hominibus tradam'.

66쪽

Unde accidit, ut, cum chorica poesis invalesceret, chorus ipse εξάρχοντος, qui antea totum sere praestabat, partes susciperet non offendisse Graecos in formulis a praesenti musicae statu alienis e Pindari sermone supra effecimus. itaque licuit choro tamquam 3άρχοντος voce iussa dare; sed cum antea eiusmodi iussis vociferatione obtemperatum esset, iam chorus ipsis verbis, quibus iubebat, iussa praestabat nec non ephymnia eo ipso, quod chorus sese iubet ephymnia addere, videmus effici, velut Aesch. Ag. ITK. sq. Verbis: ανον αἴλινον εἰπε, το ς ευνιμάτω . echlein Jahrb. Suppl. XIII coryphaeo haec verba danda iudicat et echio assentitur alterum versum cita. G. αυτ etc. a choro proferendum accudenti; Arnoldi de Chordes Ag. Halle I 88l et Muss Jahrb. 883, 2 sq. ubicumque

ephymnia inveniantur, coryphaei solius cantum praecedere contendunt quod recte negat anssen Philol. 1884, 23 . in Agamemnone coryphaeum, postquam ι versus anapaesticos recitarit, continuo totum Systema Solum cantare necesse est statuat, qui cum echlein lacit atque omnino, qui verba premit, eo adducitur, ut chorum oscitantem plerumque ut pedes manusque moventem, rariSSime autem paucula canentem in tragoedias veterum inducat absurda non potest vitare, qui non agnoscit formulas propria vi privatas vel inanes phrases', ut Dissent verbis utar, in scaenica poesi ubicumque parSas neque enim solus chorus iussa proferre solet, quibus in sequentibus verbis nihil respondeat, sed multo latius pertinet consuetudo ea, quae quis vel iubeat vel se facturum profiteatur, pro re ipsa accipiendi utilissima poetis ad varietatem efficiendam in Aeschyli Supplicibus v. 200 Κ sq. Danaus tamquam ξαρχων filiabus deorum invocationes praeit ac post Jovem iubenti patri: καὶ πιννὰς ὀρνιν τονδε νυν κικλήσκετε filiae his verbis ob-Sequuntur: καλουμεν αυγάς γλιου σωτηριονς'. Sed in sequentibus: A. ἁγνον τ' Ἀπολλω φυγάδ' ἡ νοανου ον scit invocate Ao. ἰδιος ἄν αἶσαν τήνδε συπνολὶ βροτοῖς chorus non invocat Apollinem, sed preces tertia persona addit, quasi iam Danaus invocarit, qui iussit tantum invocaro nec magis auxi de ceteris deis agitur postremo ad Danai verba: πάντων δ' ἀνάκτων τῶνδε κοινοβωιιιαν σεβεσθε non respondent Dissilias by Ooste

67쪽

ut Eur Bacch. 590 σέβετέ νιν Xo σεβομεν si, sed Danaus statim porgit alia loqui idem variandi studium cernitur Aesch. Ch0eph. 34 sq. ubi Orestes, postquam Arci παῖ et παῖ παῖ μαλ αυδιις clamavit, tertio loco dicit: ριτον τόδ' ἐκπέραμα δωμάτων καλω ipsa voce non tertium addita simillime Theocritus 22 sq. Υμνέομεν .... Καστορα καὶ .... Πολυδευκε ...,

νμνεομεν καὶ δὶς καὶ τὼ τοίτον ... te fingit invocari Dioscuros, semel nominat, ne taedium legentibus moveat.

Nemo autem licentius quam Pindarus huiusmodi libertate usus est, qua ei licuit officiis, quae τεθμοι ei imponerent, eo ipso satisfacere quod Verba de eis saceret epinicia vetusto more simul et homini dedicari et deo Τ sive ludorum sive loci eius, ubi canebantur, aut diei festi praesidi ac dei quidem

praecipue proprium esse carmen laudatoque numine quasi minoris momenti rem hominis mentionem accedere saepe verbis significat Pindarus, cum re vera carmina sua minime ad hanc normam

instituat velut J. Di velle se dicit Herodotum Καστορει 'ν 'DNoe ἐναρμοξα .... μνω i. e. in hymno illis Sacro ius mentionem sacere)ηὶ ipse potius hymnus ille sv. 7-323, ut solent mythi apud Pindarum, victoris laudibus ἐναρμοττεται φ),1 Ἀπόλλωνι μὲ λων, τα ανδρων ' εκροτε epinici cuiusdam poeta carmen suum dedicari profitetur Bergh. Sr. III G16ὶ cf. Theocrit. 17,

rhetorem i. e. oratione veluti amplexari, rnesti ex rhet. s. V. 3 addita sollemni hymnorum clausula arti ετ cs. Hom. hymn. hos versus tamquam integrum carmen a cetero conexu separat coniunctos autem eis laudat Castorem et Iolaum unde sequitur si v l non disiunctivus esse se copulativas quod non contenderem, nisi exempla praesto essent. nam Pindariis P. 6, dicit Asto ου' ψ sic ναρ έλικώ

ο χὀμενοι, ubi secundum I negat Disson quasi μαι accipi posse et artificiosam ipso interpretationem proponit carmen sive mutorium sive epinicium vocari, quoniam iuvenem dilectissimum canat at vero licuitne hac ratione Gratias a Venere seiungero coniunctae exstant loco nitruit quam simili huic frg. 90): χρυοέα κλε τόιμαντι Πυθοῖ, ἰoοοι αε αρίτεσοί

68쪽

Pindarus autem ita loquitur, tamquani Surinna carminis horum laude constet. longius a veritate recedit Ni, PSq. Κωμάσομεν inquit, ταρ' Ἀπολλωος Σικυ-οδε, Μοῖσαι, .... ολβιον ἐς Αρομιον δωμ' Ἀλλ' ἐπέων γλυκυν μνον πρασσετε. - κοα-τνσιππον α ἐς αρμ' ἀναβαδεων ματέρι καὶ διδυμοι παίδεσσιν αυδὼν μαννει Πυθωνος αἰπεινῶς ὁμοκλαροις ἐποπταις. Chromius in pompa sollemni currum conscendens hymnum ordiendum

esse significat in honorem Latonae et liberorum', ut Heynium secuti interpretes explicant. ipsum, quod legimus, carmen his significari sententiarum conexus docet. num re vera condidit hoc Pindarus, ut Latonam celebraret immo his solis verbis pietatis officium explevit, sed nihilo minus sollemni loquendi usu totum carmen numinibus illis tributum esse fingit geminus locus est O. I, 8 sq. οθεν scit. ἀπ' Ἐλλυμπιας δ πολυνατος νιινος ιι φιβάλλεται ,ονων μητιεσσι κελαδεῖν t Moxo παῖδ' ἐς ἀφνεάν ἱκομενον ιιάκαιραν γέρωνος εστιαν. nam sive hymnum ad hoc ipsum carmen refers et σονον cum Disseno et SchneideWin choreutas intelligis, sive explicas: Olympia poetis Iovem domo Hieronis celebrandi materiam praebet in), ita loquitur poeta, tamquam solius Iovis laudes carmen suum contineat. argute brevibus hoc officium absolvit, eo tamen pietati satisfecit, quod Iovem ante Hieronem nominavit quamobrem quod Himerius r. 5, 3 dicit Pindarum προςειπεῖν προ τολλὰς τον

IlI 718): Mooδίτης νηια τέμνων καὶ Xαρίτων ἀνάμεστος ubi Berg αλοκα conicit, ortasse hoc, de quo disputamus, loco commotus). dii coniunctivae magis quam disiunctivae exemplum praetore inveni ur. Hel 165 τίνα ιιοησαν ἐπέλθω, δακρυσιν θρῆνοις et πένθεσιν cf. Herc. fur. 1025 τίνα στεναγμὸν ἡ μον ν φ των ωδὼν et τιν' Αιδα χορον χήσω quae eiusdem rei nomina sunt. I equidem hanc rationem praefero, quam etiam Rost cf. Schneide- n. in Dissoni ed. sequitur imprimis propter μητίεσσι, natu nienti quidem poetae carmen debetur, chori autem vocibus; et dia φιβαλλειαι hymnus mentibus, dum excogitatur et conformatur cum persectus chori voce redditur, auribus potius ἀμφιβάλλεται. neque in plurali generali sententia accipiendo offendendum nam μνον collectivo de laudandi materia, quae poetis praesto sit, intelligi possem. 6, 38 docet παλαίφατος

γενεά . . . Πιερίδων ρόιαι δυνατοὶ παρέχειν πολυν μνον γερώχων ἐργμάτων

69쪽

ιρωνα, iniuria ea iisdor ad Ol. 1 res ri). ad Ol. 0 79 transeo narratis ibi ludorum Olympicorum incunabulis v. 76 pergitur: ἀείδετο δ πῶν τε μενος τερπναῖσι θαλίαις τὰν ἐγκωμιον ιις τροπον, Μοχαῖς δ προτεραις πομενοι καί νυν ἐπωνυμίαν χαριν νίκας ἀγερώχον, κελαδησό μεθα βροντῶν καὶπt ρπάλαιμον βόλος Ἀρσικτυπον ιος ἐνῶπαντι κρατε l αἴθωνα κεραννὼν αραροτα. Ἀλιδωσα δὲ μολπά προς κώλαμον ἀντιάξει μελέων, - παο ενκλε Λίρκα χρόνω μὲν φάνεν Iovis fulmen Locrensibus praecipue sacrum cs. 0eckli explic. mediis verbis celebratur prima autem et extrema cf. v. 3 sq. verba abunde docunt ad ipsum h0c, quod habemus, epinicium totum locum pertinere δ). Iovem igitur fulminantem hoc carmine celebrari fingit, re vera his solis verbis eum commemorat et cum O. 1, 10 id saltem curarit, ut deum primo loco nominaret, hic absoluta demum tertia carminis parte, ad id tempus, quo canendi consilium cepit, animo recurrens, dei mentionem affert simili modo N. 7, 7 sq. cum extremo sere carmine ad eius initium, ut saepissime v. p. 533, Se accingit: ἀναβάλεο .... διος δεμεμναμενος ἀμνὶ πιμεα πολυφατον θρόον μνων δόνει', Iovis ante cetera nominandi officium verbis significare satis ducit. iam structa est via ad O. 6 87 sq. intelligenda ad carminis epilogum iis transitur: οτρυνον νυν ταίρους Αἰνεα, πρωτον μεν Πραν Παρθενίαν κελαδῆσαι γνωται δ' ἔπειτ Ἀρχαιον ονειδος λαγόσιν λογοι εἰ φευγομεν, Βοιωτίαν r. ἐσσὶ γαρ ἄγγελος ορθος γῆνκόμιων σκυταλά Μοισῶν, γλνκν κρατ ρ ἀγα-

φθεγκτων ἀοιδῶν. Ἀλον δε μεμνασθαι Συρακοσσῶν etc. Heyne

explicat: meminerimus hoc carmine etiam Iunonis', ita ut haec verba simul sint pro laude quam cani iubeat'. Dissen repudiata eius sententia duo alia carmina praeter hoc epinicium a Pindaro missa esse statuit SchneideWino sufficere unus hymnus in Iunonem videtur item Leop. Schmidi de peculiari in Iunonem

I Meager idem iudicanti assentior nec possum cum Leop. Schmidi io facere, qui de aliis carminibus post hoc canendis cogitat; nam μω μιαν

χαριν νίκας κελαδ/ῖν δεον τήν i. e. carmine epinicio fulmen celebrare; at neque credo carmina in Iovem seorim prolata ipsa quoquo epinicia vocata esse, et mirum esset non hoc potissimum carmen, quod nunc canit, ad morem votustum referri.

70쪽

hymno cogitat Megger Heynium equitur, recte opinor maxime Verba: τρῶτον - ἔπειτα flensioni suisse videntur viris doctis, quippe quae vero rerum ordini minime responderent quid sibi velint, eis, quae modo attulimus, dilucidari credo. Pindarus ut eis, quae Aeneae choro duci mandat ὀτρυνον - εἰπον), vetustissimam consuetudinem respicit quasi Aeneas praecineret: καλεῖτε θεάν, chorus deinde Iunonis nomen clamaretin, non verum artificiosi carminis canendi modum, qualis illo tempore erat, ita vetusto officio deae nomen primo loco asserendi hominisque laudes deis subiungendi verbis Arρωτον - ἔπειτα defungitur,

cum re vera Iunonem extremo demum carmine, i. e. hoc ipso loco, laudet.

Vides abundare Pindari carmina dicendi genere cum eis, quae pridem fuerant, artis legibus congruo a vera autem ipsorum carminum indole saepe alieno quam non veritus sit Pindarus huius generis vocibus prorsus inanibus uti, luculentissimum Castor ' exemplum docet P. 2 69: τοδε an κατὰ o ασσα, εριπολίν μέλος πὸ πολιας λος πεμπεται, - Καστορειον δ' εν Αἰολίδεσσι χορδαῖς θελων Ἀθρησον quo n0mine ipsum carmen . 2 significari Boetali explic et de . Pind. p. 276 Hermannum secutus censet et , o v. 68 idem esse ac τὰ Καστορειον iudicat, particulis igitur χεν - δι non opponi, sed conecti sententias Megger p. 58 Castoreum ideo appellari, quia curulem victoriam celebret, recte iudicat sed quonam iure Pindarus carmen, in quo ne minima quidem Castoris mentio fieret, Καστορειον vocare potuerit, nemodum quoad sciam docuit.

nam ab illo Castoreo, quod rythmo anapaestico Lacedaemoniis in pugnam ingredientibus tibicines accinebant v. Boechi de m. P. 27 adn. 23, cum hic locus tum . , 16 sq. plane aliena sunt iniuria Booch haec omnia confundit quis enim credat milites pedites Castore equite aurigave celebrando animos confirmasse γSed altius mihi repetenda oratio est, ut, quid de Pindari Casturo sentiam, exponam. Pindaro teste O min. Epharmostoxictori statim ipso ludorum loco accinebatur τὰ Ἀρχιλοχον Ἀλυς

.... καλλινικος ὼ τριπλοος κεχλαδως quibus verbis Eratosthenes

dicit Archilochi hymnum in Herculem lag. lis Bergli significari,