장음표시 사용
241쪽
I eommunicatione littorarum forma larum , quas etiam communiealorias adpellatas novimus. Undo Unodus antiochena quum Paulum famosatenum deposuisset, ac Domnum in olus locum subali luissol, hoe per litteras signi
se avii Dionysio II. Pontifici, Maximo alexandrino , ne omnibus deindo provinetis : quod quidem, ait, idcires vobis aiynseanimus, uι eι ad eum
scribatis, eι ab eo communicatorias litteras aecipiatis. g. Admissions , et me option advenientium in communionem , et syna xim, ut fratrum, modo commendatitias sui Episeopi litteras perferrent. Unis
de canon apostolicus XXX lv : nullus Episeoporum peregrinorum , aut Presbyterorum, aut diaconorum gine eommendalitiis auscipiatur e istolis. Et ea non antiochenus VII: nullus peregrinorum sine paeseis, idest commendalitiis suseipiatur misistis. 3. Demuin praecipua eat holicae eommunionis regula , ae veluti tessera, ad quam, veluti ad lydium lapidem, catholiet ah haereticis, ac schismalleis distinguebantur, semper habita est raclesia Romana, cathedra s. P tri , Romaniis Pontifex , ceu Petri successor iure divino unitatis e leum Eonstitulus. Unda Hieronymus epistola ad Damasum : Beatitudini tuas , idesι Cathedrae Petri communione consocior . . . ecto interim clamis , si quis cathedrae Petri coniunstitur , meus esι. Non vacat hie in explicanda hae R. Sed is praerogativa longius immorari , de qua nonnulla deis dimus si , et plura dabimus in nostris antiquiratibus iaristianis.
VI. Ηine exsurgit r. aliquando Melesias sese mutuo exeommunieasso.
Dum enim Eeelesia, sive Episcopus in altera Leelesia aliquid perversum , vel ad canonum normam non exactum agi, vel doeeri iudicabal,leum illa Ecclesia per litteras formalas non eommunieabat. Hino Epiphanius reieeit communioncm Ioannis Episcopi litorosolymitani, quum Origenis Erroros , ct dogmala ipsum defendero nosset ain, et Marcion quum Romam vaniens litteras eommondalilias non deserret, in communionem rem plus non est 5 . g. Aliquando fidelis ob poriculum perversionis cum altero si deIs eom. municare detrectabat, et quidem iuxta Apostoli monitum II. ad thessaloniis censes ): denuntiamus autem vobis, ira rea in nomina Domini nos ririath chris ιi ut subtrahaιia vas ab omni fratre amlulanιe inordinata ....
hunc nosate, et ne commisceamini cum illo. - . . . ::
3. Interdum oliam plebs univorsa eandem ob eanssam cum suo Pastore communionem abrumpebat. Quod de plebe constantinopoli lana eum Nesto.
xio, quum hic primum in publiea sΥnaxi haeresim suam prompsisset, scri-hii s. Cyrillus 53. Qua veluti potestals quum aliquando plebs abuteretur , illud ipsi interdietum est a concilio eonstantinopolitano IV. ean. XXX. 4. Nonnunquam etiam Epigcopi ipsi ultro se a communione Ecclesiae suae seiungebant, poenitentiae, vel humilitatis caussa, quod do nonnullis Episeopis in ariminensi conellio arianorum fraude deceptis testatur Teronymus in dialogo conIra luciferianos. 5. Domum haud semel accidit, ut Episcopi tommunionem servarent non quidem immediate, at mediate. Sic exeunte meeulo I v. Meletius, et Panis i Lib. I. tit. IX.- et) Εpis. Epiphanii inter HieronImianas LX.-- η Epipha. nius liaeresi Xael. - Epist. II. ad ιheraal. Ia. a 4. - 5ὶ Epist. XVIll. ad
242쪽
snus , Eorumque fautores licet ob controversiam , num una in diuinis, an ires agnoseonda esset hypostases , invicem non communicarent, utrique vero cum Episcopis communicabant, qui neutrius partis sententiae adhaeserant Ecclesiae definitionem exspBelantes. VII. illud hic omnino ohservandum , oiusmodi hactenus explicatas ex. communicationes non fuisse veri nominis ecclesiasticas censuras, quae potestatem clavium requirerent, et nonnisi in subditos infligi possent, sed potius a communione separationes. Neque enim Epiphanius in Ioannem hic. rosolImilanum eensura uti poterat, neque plebi ulla clavium potestas convenit, quam in suum Pastorem possit administrare. De eaecommunicatione minore VIII. Non oadem vidolue suisse secutis temporibus , quae olim fuerat, minoris excommunicationis nolio. Hoc enim vocabulum illi scelesiastimo censurae indieandae addictum est, qua quis participatione duntaxat Sacra meatorum, et passivae electionis, ad honesicia iure privatur et quaequo ab eo contrahitur, qui cum excommunicato vitando contra Ecelesiae praecis plum communicat. i. 1 DE Geommunicatione maiore
IX. Exeommuniealio maior semper in Ecclesia auditi, lanquam omnium tensurarum maxima , ne poena , qua nulla atrocior ita facinorosos sidet os insigi possit, quippe quae anathema sit, h. o. aeternae mortis damnatio ii)Quisnam profecto oppido grave, ae formidandum quam quod maximo malum non δixerit, extra sane lorum communionem esse, Dei O. M. spirituali aeque gratia, ae prolectione destitui, Christi meritis, Ecclesiae suffragiis, Sacramentorum usu privari, uno verbo, iam g am putridum membrum demrsi leo christi corpora resecari pX. Igitur excommunicatus e fidelium albo expunctus, habendus est tanquam ethnicus, ei publieanus, uti Christus ipse iussit, quum eiusmodi po-lesialem Εeclesiae impertivit: si Ecelesiam non audieria, su tibi sicut eιhnicus , eι publicanua. Ex quo multiplices exoriuntur excommunicationis effectus. 1. Privatur Excommunicatus quocunque munero celebrandi divina ossi eis, iisdem quo interesse velatur. Nomine divinorum officiorum omnes sacras functiones, quae publico in Ecclesia peraguntur, intelligas, uti Mis-εarum celebratio, horae canonicae, publicae Preces etc. a. Nullum exeommunicatus se velum eum fidelibus participat ex omnibus suffragiis , Sacri sciis , et orationibus, quae nomine Ecclesiae offeruntur. Verum privatim orationes pro excommuniealo Deo sundere nemo velatur, quum hoc non sit communicatio, sed duntaxat misericordiae spiri.
3. Exeommunicatus in loco Saero prorsus sepeliendus non est, omnique Getesiastico honoro, qui in fidelium exequiis adhibetur, omnino privandus.
243쪽
4. Omni etiam Oeelesiasti eae iurisdictionis usu destituitur, adeo ut quae
Exeommunitatus, ecclesiasticam exercens iurisdictionem, peregerit, irrita omnino censentur, nec subditis ipsi parendum est. 5. Inhabilis quoquo est ad quodcunque e celesiasticum beneficium coriis sequendum, sive por clectionem, Vel praesentationem, sive per commutationem , vel rosiguationem. Unde excommunica us benestelum Daudo recipions, at illud dimittendum , fructusque inde perceptos restituendum adigitur. G. Fructibus quoque beneficiorum, quae nille excommunicationem iam fuerat ude plus , a die, qua in excommunicationem incidit, participare vo
. Postremo omnis civilis, sive politica cum reliquis fidelibus eommunicatio excommunicato est interdicia. ΙIoc quidem non videtur Christus praeseripsisse: iussit enim Ecclesiae dicto non audientem habendum osse lanis quam ollinicum, et publicanum: atqui ethnicis , ei publicanis non velaluesidet os in politicis communicare. Verum Apostoli satis experientia comper-lum habentes, corrumpere bonos inores colloquia prava, ne fideles contagiosa errorum, viliorumve lue inscerentur, sanxerunt, oeommunicato ab et vili etiam fidelium congressu, et communione abstinendum esse. Unde g.
Ioannes 1ὶ: si quis venit ad vos, et hanc Metrinam non adferet, nolite eum recipere in domum, nec ave ei diseritis; qui enim dieit et axe, communieat operibus eius malignis. Qua de ro nane praxim nou esse Iuri divino adseribendam censet Ioannes Dri do et): et Christianus Lupus si e loquitur 3ὶ : omnis haec res non est dogmatis, sed disciplinae: ideoque
per Melesiam poleas eae caussis divoni varie, atque mulari. XI. Aiquo hine ex recentiori Ecclesiae disciplina non omnes prorsus ex communicatione maiori obstricti fidelibus vitandi sunt, sed ii tantummodo, an, vel contra quos sententia, vel censura fuerit a Iudice publieam, vel denuntiata , specialiter , et evresse, et ita Martinus V. , qui et ibidem statim subnoelii si): salvo , si quem pro sacrilega manuum in ieetione in clericum in sententiam latam a canone adeo notorie consisteria incidis. Se , quod factum non possiι aliqua tergiversatione celari, neque , alio Evifragio eaecusari Nam a communione illius, licet denuntiatus non fuerit , volumus abstineri tuaeta canonicas sanctiones. Ex hac Martini V.
constitutione inductum discrimen inter excommunicatum vitandum, et lo-leratum, atque cum illo aeque in divinis, ae in humanis communicare ostprorsus silolibus interdictum , ab huius vero communione in Sacramen-rorum administratione , vel reeγtione, aut aliis quibuscunque divinis , vel eaetra nemo abstinere tenetur, ut ibidem loquitur Martinus V. Adhaeelicet ex eadem constitutione ut quis sit excommunicatus vitandus , videatur salis esse, ut sententia a iudice, vel contra personam sit publieata, vel denuntiola specialiter , et expresse, altamen utrumque requiri, Settieet ut a iudice sit lata, et personae specialim denuntiata, censent superioris Sub
Sellii canonis lae, et theologi, quorum sententiam probabiliorem, et in praxi
244쪽
lauda scandala . . . quae duo Derba non ponuntur disiunctive, tan quam
diveraa , sed Ianquam aequipollentia , nisi quod participium publieata
proprie refertur ad cen3uram, vel 3ententiam, denuntiata vero ad per
XII. Neque tamen omnes goncratim cum excommunicato vitando luetis vilibus communiearo volantur ἔ eΣcipiuntur enim uxor, liberi, servi, ancillae, creditores, qui ignoranter cum iisdem vorsantur, qui necessitato a.diguntur comparandi sibi auxilium, consilium , perfugium, aut victui necessaria , qui cundem adloquuntur , ut ad meliorem frugem reducant: at da his sustus theologi morales. XIll. Omnis eensura, quippe quae gravis poena, innig da non est, nisi ob culpam gravem, Oxternam, completam, et contra praeceptum ricle. siae contumaciter admissam. Poena Enim eulpae respondeat oportet. Ecclesia non iudieat de internis. Poena geueratim lege comminata complo. tam legis eiusdem transgressionem spectat. Ac domum ex Christi verbis is, tanquam ethnicus, et publieanus habendus est, qui Ecclesiam non audierit. Verum haee eum in reliquis , tum vel maxime in excommunicatio. nis censura potissimum servanda Suni. Quum enim excommunicatio , uti modo vidimus, gravissima poeua sit prosccto mortalo requirit delictum, illudque onorino. Unde concilium mel dense can XXXVI: anathema est aeternae mortis damnatio , et nonnisi pro mortali debet imponi crimine. Ei concilium iridentinum praecipi l a): Eae Ommunicationes a nemine prorsus , Waeterquam ab UPiscopo decernauιur , eι Iuno nou alias, quam ea re non vulsari,.causscique dilictenter, ac mastua maturitate per Esei. Oseum ea a minata, quiae eius animum moveaι. Ut quamvis hic P tres tria denti ut de iis excommuni alio uibus loquantur, quae ad linein revelationis, ut aiunt, aut pro deperditis, seu subtractis rebus ferri soleat, attamen sat indica ut suam ipsorum sententiam suisse, excommunicationem non instigenis dam, nisi propter peccata mortalia, oaque graviora, praesertim quum synodi provinciales deinceps habitae decretum tridentinum ita sint interpril. latae. Speei minis loco sit I. Unodus provincialis neapoli lana cap. XXX lX: uoniam Eeclesia eutholica ecclesiaslicas censuras non ad animarum
interitum, sed ad medicinam adinvenia, et eaeerceι, ideo adsertanι diligenter Episcopi , ut episcopaei gladio , Praeterquam in gravissimis δε-
lietis caussis qua non utanture neque Pro minima quaque re sint ad eae communicationis, vel suvensionis poenas insigendas faciles, atque seroclives, sed ut sacra tridentina synodus Utime docuiι, sobria, et magna Circumsμωιions , atque ad animarum Salutem anathematis mucronem
XIV. Praeterea excommunicatio infligenda non est, nisi canonica monitione praemissa 3 . Id lamen de censuris ferendae sente uti ac intelligas. i) De eensuris disput. Ix. seel. II. n. 3I.
245쪽
uuod enim ad censuras talae sententiae adli net, quas seilleat ipso facto , sive ipsa vetiti aelus perpetratione per legem ipsam inseruntur , quum ulterior iudicis sententia non requiratur, ac lex ipsa continenler moneat, uinque necessario specialis requiritur monilio. Si tamen ad sontentiam decla. ratoriam exeommunicationis, ut aiunt, incussas deveniendum sit, praemittendam monitionem ipsa praxis salis docet. XV. Verum quodnam apud vel pres eonsurae serendae, et Ialae sententiae discrimen fuerit, pluribus esset explieandum , quod libelli molos e crescens iam ultra non patitur. Pulat sane Gersonius, non alia ratione inter utramque distinctum, quam quod in certis quibusdam delictis canones ceriam poenae mensuram desini crini, nullo iudiei rei telo arbitrio , adeo ut in ea infligenda veluti merus suerit oxeeutor , in aliis vero iudieium li- horum in metienda poena reliquerint, in quo et aequilas , et prudentia iudicis post sussi eientem diseussionem requiroretur. verum diligentius erit id nobis inpendendum in nostris antiquitaιibus christianis. XVI. Praeter mortale pecealum, illudque enorme, gravis quoquB requi ritur caussa, ut excommunicationis sententia legitime simul, et prudenter insigatur. Neque enim, nisi ubi vulneri medela frustra aliunde petita sit, spiritualis exeommunieationis gladius est adhibendus. Ad rem s. Ambrosius si): cum dolore enim a utatur etiam quae putruit Pars eorporis, et diu tractatur ut possit sanari medieamentis, si non possis, ι uno a Medico bono abscinditur. Sic Discopi adfeetus boni est, ut optet sanare infrmos , sementia auferre ulcera , obducere aliqua , non abaeindere , postremo quod sanari non potest, eum dolore abaeinde . ridem habet s. Loo m. 2ὶ. XVII. Hine et, in Universilalem, vel collegium exeommunieationis seuientia proferenda non est, quum nonnunquam eonlingat innoxios huiusmodi sententia irreliri, sed in illos duntaxat de collegio , vel universilate , quos culpabiles esse constiterit 33. s. Ubi universa quaedam multitudo deliquerit, lieet erimen sit enor- me , plerumque tamen salius est ab vibrando Excommunicationis gladio Bbstinere. Episcopis cavendum quam quod maxime, ne per excommunica tionem eradicando gietania , eradieent simul et triticum , pluribus demon
strat Augustinus 43. 3. Ubi gravia, ne publica limeantur mala, ab distringendo anathematis
mucron aliquantum temporare omnis oeconomiae ratio postulare videtur.
Ad rem s. Augustinus ibidem : quum anathematis quis dignus hMeatur, sat hoc , ubi perieulum schismatis nullum est quando ita cuiusque crimen notum est et omnibus erectabile a aret, ut vel nullos prorsus, veι non tales habeat defensores . per quos possit εehisma contingere, Non dormiat severitas disciplinae. Unde Constantium , et valentem Brianos, artanor uinque fautores , ol ealholicis infestos publico iudicio anath
maligandos , et ingressu Ecclesiae privandos nunquam censuerunt veteres
illi ss. Ecclesiae Episeopi, quod inde gravia in Eeclesiam mala imminere
246쪽
4. In eaussis iudicialibus aeque civilibus , ac criminalibus , ubi execuistio realis, vel personalis haberi potest, lam in procedendo , quam in de Ω-niendo ab censuris ecclesiasticis abstinendum praescribit fruodus triden tina ibidem, in I. synodus provincialis noa politana ibidem. XIIII. Igitur in instigendis eensuris prudentia quanta maxima opus est, atque Episcopis omnia prius iuris, prudentias, et charitatis remedia adhibenda sunt,quam ad exeommunicationis gladium distringendum deveniant. Ubi voro id ipsis expediro videatur , invictos sct praebeant, neque ullam reformident potestatem. Unde s. Leo indieala epistola XCV. nulli christianorum , inquit, Desis communio denegetur , nec ad indignantis hoc stat arburium saeerdo ιis, quod in muni reatus uuionem invitus, eι δε- lens quodammodo debet inferre animus. X l X. Quod tandem ad ritus adtinet in serenda excommunicatione serinvandos prosecto antiquitus salis habebatur, ut diligonii peracto examine,
et canonica monition o praemissa Episcopus sententiam proferret, cuius nonnunquam per litteras encyclicas reliquas provinciae Ecclesiae , at tua Etiam aliquando omnes orbis christia si praeeipuae eertiores fiebant fi): et quidem ob antiquissimum semper in Ecelesia seruplum eauonem , ut qui in una quadam Ecclesia esset excommunieatus pro excommuniealo in omnibus Leelestis haberetur. Verum seculis lemporibus, et quidem saeculo IX. eunto , vel ineunte X. mos in Ecclesiam invectus est, ut tu infligendo anathemate peculiares quidam ritus , ac caeremoniae Servarentur , quae
proflant in pontificali romano a , inter quas praecipue illa, nimirum . ut Episeopus adsistonlibus sibi duodecim Presb3leris anathema proserat, umbra quaedam est veteris disciplinae, ex cuius praescripto, uti haud semel observavimus, graviora dioeceseos negotia, nonnisi do Cleri sui eonsilio , Episcopo erant finienda. Vii quoque veterem diseiplinam, quam nuper tu dicavimus, redolet quod ibidem praescribitur, scilicet, ut prolato anathemate e istola pre3byleris per paroehias, ει etiam vieinis seiscopis mi
ratiar, continena nomen eaecommunicati, et eaecommunicationis cau3sam,
Ne quis per Unorantiam ulterius illi communieat.
XX. Interdictum est censura, qua Sacramentorum dispensatio, publiea divinorum osse torum eelebratio, et sepulturas occlesiasticae usus interdiis nuntur , estque vel locale, si Regnum, Civilas, si Ecclesia subiicitur interdicto, vel personale , si αμεσως immediasa ad personas dirigitur, vel demum misιum, si ad locum simul, et personas directum est, ut hae nec
alibi possini divinis ossietis interesso 3 . Ad haec interdictum sive locato , sive personato vel generale est, vel particulare. Illud est, quod in plures
Personas communitatem, vel collegium constituentes sertur, vel in provine iam, civilalem, dioecesim, quarum singulis plura loea sacra elauduntur , hoc vero est, quod uni ad unum , pluresve privatos homines spectat, vel ad unum quendam locum Sacrum. 33 Conc. lolol. I. Oan. XI: Meraios lib. I. re p. VI. - Ψὶ Til. sie ordine eae ora municandi. - Jὶ cap. XVI. de uia. excomm . in V l. Diuitiam by Goosl
247쪽
XXI. Inlordies otiam loealis ne generalis haud levia in voleri oeelosia.
silea historia vestigia occurrero eruditi ubservant Canonisino ἰ praecipuo vero apud Gregorium iuroncnsem ιγ , ubi narrat Leodo valdum Episcopum ob necem s. Praetextato Episcopo rothomagensi in ipsa sua Ceelesia illa iam Fiatolas per omnes sacerdoιes direaeisse , et aece to consilis Ecclesias roιhomogenses clausu, ut in his pomius sollemnia divina non spectaret, donec indugalione communi reReriretur huius auetor sqeleris. Verum iidem illi canonisiae ceu seni oppido rera eiusmodi utiliquitus fui&se Oxempla ; atque non nisi X. . vel X l. saeeulo interdicti generalis usum primum frequentari coepissp. Unde tuo carnolensis epis . XCIV. interdictum gonoratu voeat remediam in soluum. XXII. Primus interdicti esseelus est, quo interdicuntur celebrari divina, Milicol Missao, Horao canonicas, publicae Ecclesiae preces. , alque etiam nuptiarum benedictiones, permittitur lamen publica in Melesia coneto et .
Et Gregorius VII l 3ὶ permittis Ecclesiae minis ris semel in hebdomada,
tempore interdicti non Aulsatis campanis , voce submis3a , ianuis claugis, eaecommunicatis, eι interdisιia eaelusis , Missarum sollemnia cels-brare caussa conjiciendi comus Domini quod deeedentibus in poenitenιia Non nectatur. Tum iisdem his adiectis conditionibus Bonisa eius VIII. 4 iussit singulis diebus in eeclesiis . ei Monasteriis Missas celebrari, et alia divina ollicia peragi, ut prius. Verum in festi vitalibus Natalis Domini , Paschae, Pentecostes, et adsumptionis B. V. quihus Festum otiam Corporis Domini, eiusque oetavam Martinus v. addidit permisit ossiet a divina
sollemniter celebrari, alia voce, ianuis a portis, pulsatisque campanis . ex elusis excommunicatis, et admissis interdictis, modo qui caussam interdicto
dederunt, ad altare non accedant.
XIII. Allor interdicti esseelus est prohibilio receptionis, et nilministra.
lionis Sacramentorum. At vero excipe Baptismum , Confirmationem , et Poeni lentiam, quae quibuscunque, etiam sanis, semper Be petierint, Cou-Ierri possunt, haud vero excommunicatis, specialim interdictis, iisque, qui ad perpetrandum delictum , quod interdi elo punitum est, operam , Consilium, lavorem, aliudve eontulerunt, nisi prius vel de delicto satisfecerint,
vel de satisfaciendo cautionem dederint 5 , Eueharistiam quoque iis, qui in probabili mortis articulo sunt, deserro sus est 6ὶ .XXl V. Tertius doniquo interdieli esseelus est prohibitio oeclesiasticae sepulturae , quae denegatur omnibus etiam parvulis. Non prohibentur tame uti, qui nec specialim interdieli sunt, nec interdi elo caussam dederunt, in loco non interdicto humari, atque adeo eiusdem conditionis clerici in lo. eo etiam interdicto reelo sepeliuntur, nulla tamen adhibita sollemni lato et . XXV. Violantes Interdictum gravis preeali labe se inquinani , quippe qui in praecopium Ecclesiae graviter impingunt. Tum clerieus, qui interdictum violat, actum ordinis proprium exereens, in irregularitatem incurrit, a qua nequit per alium, quam per R. Pontilieem, liberari. Ad haec qui
248쪽
interdictos in loeo saero sepelire audent, Oxeommunicalionem eontrahunt, cuius absolutio Episcopo reservatur si . Vii quoquo excommunicantur Religiosi ι etiam exempli , interdietum generatu locale a Papa, vel ab Ordina
rio inflictum non servantes. l
XXVI. cessallo a divinis est ecclesiastica sanelio, qua clerici velantur divina peragere officia, ac Sacramenta administrare in aliqua peculiari Eeclesia, ubi enorme aliquod crimen suil admissum , ct quidem ui salutaris populo terror , criminisque horror inctiliatur. Non est lamen censura , quum non sit poena medicinalis, sed potius gravis ab Ecclesia concepti do. loris iudicium. Lude eius . violatio, lieel gravis culpa sit, non tamen irr gularitatem inducit a . Verum Regulares eatu violantes excommunican
De auspensions XXVII. Suspensionis vocabulo, quod largiori quadam notione veteres Patres usurparunt, hic utimur ad significanduin illud censurae genus, quo Elericis ob proprium delicium interdicitur usus ecclesiasticae potestatis , et iurisdictionis. Atque hinc patet discrimen inter reliquas censuras, et Suspensionem , illae enim in Oiuves si deles infligi possunt, haee vero in solose loricos.
XXVIII. Iam vero triplex agnoscitur suspensionis species, nimirum ab ossicio, a benescio, et ab utroque. Porro hae in re quidam cani nos Sta tu i di sunt. I, generatim suspensus censetur suspensus simul ab os fieri , ei benescio. x Suspensus a beneficio non consetur simul snsponsus ab Ossiuio, odio
sa enim , ut aiunt, siriciam requirunt interpretationem. Uli 3. suspensus ab osse io non consetur scis pensus a beneficio, alias enim frustra tu iure iussigerentur suspensioues modo ab ossieto , Et modo a bene scio.
4. Suspensus generatim ab ossicio, censetur suspensus ab omui ossicio no-que ordinis, ac iurisdictionis, unde nefas erit ipsi beneficium conferri, evi Sempor ossicium, ceu comes, adnexum sit oportet M. Quinimmo 5, privandus etiam est beneficio aut ea adepto is , in quem ob onorme aliquod crimen suspensio perpetuo duratura inllicia sit 5). 6. Pol est lamen quis ab exorettio , vel solius Ordinis suspendi, atque Bdco otium ab aliquo peculiari actu ordinis vel iurisdictionis; quo casu dicitur suspensio partialis , ultra propriam verborum signisieationem , quihus prolata est, neu liquam extendenda. 7. Suspensio ab ossicio non privat iis, quae sunt communia lateis , undo i) Clement. I. de aepulturis. a in Cap. XVIII. de aeni. eaeeom. In v I.- 3ὶ Indie. Mement. I. 4) cap. 6 n. de reseriplis in VI. - 5 Argumentum deductum ex cap. VI lΙ.
249쪽
snspensus ab ossicio, licet gen ratim, non velatur interesso choro, Saeordo. ii Sacri seium celebranti ministrare, mortuos sepelire, aliaque id genus peragere , quae etiam a lateis exerceri permittuntur I . Verum huiusmodi elerieo in choro moro laicorum canenti non videntur distributiones prae . bendae , quae clericis ex ossicio canentibus conseruntur. XXIX. Discrimen inter suspensionem ab ossicio, et suspensionem a beneficio olim ignotum fuisse, res est quam testatissima. Et sane, ut alibi iam observavimus, bonis Ecclesiae in titulos, sive in beneficia non adhue ere-elis, ius percipiendi fructus redditibus ecclesiasticis ordinis exercitio adeo Erat adnexum, ut suspensio ab ordine suspensionem a iuro participandi exhonis Ecclesiae comitem nunquam non haberet. Verum iuro decretalium , eiusmodi dierimine inducto, suspensus a beneficio non nisi eiusdem fructi hus. ae temporali administratione privatur. Ceterum neque amittit ius eligendi , sive praesentandi, quod ipsi fortasse intuitu benescii conveniat, neque redditur inhabilis ad aliud consequendum beneficium. At vero M.
neralim a benesieto suspensus censetur suspensus ab omui beneficio , nisi aliundo eonfici alia in suisse serentis censuram voluntatem.
XXX. Suspensio a Praelato, nonnisi in suos subditos , licet in alio dioecesi , ac territorio existentes, in iligi potest, tum suspensus ab uno Εpi. seopo, lanquam suspensus ab omnibus Episcopis habendus est, donec tositi me a proprio Episcopo absolvatur. Domum suspensio in seriplis serenda est, et quidem expressa caussa , ob quam lata est a). Quod tamen de suspensionibus serendae sententia o intelligas, secus enim se res habet in svspensionibus latae sententiae,cuiusmodi plures in iure nostro occurrunt, ae
praeeipuo in concilio tridentino 3 , in quibus, uti supra de cxcommunica.
tione latae sententiae monuimns, lex ipsa iudicis instar est. XXXI. Suspensio , quae instigatur vel nullo determinato tempore cov-stituto, vel etiam perpetuo duratura, nunquam est sine ulla veuiae, ac restitutionis spe: in quo a depositione distinguitur , quae perpetuam , ae siue ulla spe veniae exercilii , ac usus ordinum privationem signi sicat. Adhaee suspensio, licet perpetua, non privat tamen ipso iure beneficio , quod clericus suspensus petita venia legitimo retinebit, at depositio clericum bene. seio ita privat, ut titulum auferat, novaque indigeat collatione, ut illud in. legro consequatur. Verum clericus suspensus , licet non privetur absoluto
uli beneficio , ita et ordine, si lamen durante suspensione aliquo Ordinis munero desungatur, in irregularitalem incurrit, uti supra lib. L. tu. XXX. observavimus. Quod tamen de clericis inferioribus haud in tolligendum non. nulli censent qua theologi, qua canonistae apud Fagnanum 4), quum se, lieoi munia iisdem ordinibus addicta sine ullo respectu ad Ordines obcani,
aeque ae ex usu iam inolito eadem ab laicis exercentur. i in Cop. X. 4e cler. Geomm. ministr. illi Cap. I. de eaeeom. in VI. - 3ὶ Sess. XXIII. de res. cap. VIII., et X. 4 4 in cap. ir presbyter de cler. Geom. miniare.