장음표시 사용
231쪽
IX. illud quoque observa tu dignum quod indieato Regio Diplomalo sub
dio VII. mai an . I 8 al. sancitur quamlibet inhonestam actionem, quaeliborum e ullus divini exercilium in Ecclesiis, aliisque publicis lotis pertur-hel, aut impediat, vinculorum poena a primo ad secundum usque gradum pendendam. X. Deniquo quilibot reatus in Ecclesiaa Ministros saera peragentes si illos excipias quos superius recensuimus, poena maioris gradus, quam ordinaria puniendi si . ltem quilibet reatus supra nou d signati, si in Ecclesia, dum sacrum ministerium exercetur, perpetrantur, minimo temporis intervallo iisdem delictis praescripto, nunquam punientur s .
I. Diseiplina veteris Eeclesiae in puniendis graviorum eriminum reis inoo potissimum erat, ut B Societate, ut communione Ecclesiae abiicerentur, nec ipsis liceret in posterum eum celeris si dolibus publica o Eeclesiae liturgiae adesse, atque adeo aliqua udo prohibebantur etiam lectioni Seripiu- rarum, aut Episcopi scrino ut intcresse, quod alioquin ipsis gentilibus , ae haereticis permissum erat. Hanc disciplinam christus ipse, Apostoliquo Ecclesiam edocuerunt 3): si Ecclesitim non audieris, sιι tibi sisti ethni. eus, et publicanua 4ὶ, ct Apostolus ipse: si is qui frater nominiatur, est fornieaιor, aut aviarua eum siusmodi Hoc cibum sumere. Iudas quoquo id ipsum diserte confirmat 5 . II. Haec pol Hstas, qua Christus Dominus suam Ecclesiam munitam voluit, spiritualis suisse videtur, nin irum spiritualibus pol nis in sae inorosos homines animadvertendi. Verum modicam quandum, ne salutarem e Orpo ris castigationem ipsianimet Christum Dominum insinuasse Evangelium nor obscure prodit, dum dosepibitur facio de laviculis sagello sua ipsius mauisomnos Emenles, Et vetulentes e templo eiecisse 6). III. Et sano iam inde a primis saeculis certis poenis usa est Ecclesia , quae licet eo intuitu. quo peccatotum resipiscentiam, ei conversionem Spectabani, spirituales dici possent, revera tamen corporales erant, vel potius, aliquid eorporato admixtum habebant. Eiusmodi erant an liquitus ieiunia , eleemo urnae, detrusio in monasterium, aliaque huiusmodi. At potissimum notanda videtur poena lus ligationis , sive flagellationis, qua dominorum , magistrorum, ac potius parentum instar Episcopi suos clericos, abbates suos moti ac bos, quos delinquentes invenissent, coercebant. Mominit huiusce poe-Dac s. Augustinus 7ὶ: confe3Sionem vitaiarum verberibus eruisti qui modus coercitιonia, ei ci musistris aritum tiberalium, et ab mair parensibus, et saepe et iam in tuae cιia solol ab Dis Mis adhiberi. IV. Profecto coo stat poonarum , quibus hodie eeclesia silea tribunalia utuntur, non levia vvl ipsis prioribus haeculis vcstigia praeceSsisse. Ao I. i Ibi dona art. io 3. - uin Ibidem . art. io . -- 3ὶ Mailli. XXIII. Ir. - 4) Apini.
232쪽
plostmOSInarum largitionem illi Oil spectat, certe nihil antiquis Patribus adoosa milia ro fuit, quam ram post nitentibus iniungore. Unde s. Ambrosius I): peceatis tuis venundaltis es 3 redime te pecunia tua. vilis pecunia, sed reιiosa est misericordia. Huic eleemosrnarum largitioni successisse videtur poena peeuniaria, cuius frequens iniicitur mentio in decretalibus , praesertim Alexandri III., et innocentii II l. Qua de ro iure decretalium iudices ecclesiastici non vetantur poenas pecuniarias imponere. Porro uti consessariis in tribunali poenitentiae summopere ea vendum est, ne eaeibans a poenitentibus peevniam, aliudve ten orate lucrum, sive ob Poenitentiam pro peccatis perferendam, sive quod res sit restitutioni Obligatu .... nec Omnino quidquom quovis quaesιιo colore: I synodus provincialis nea poli lana cap. XVl; ila quoquo Episcopus, ac iudices ecclesiastici in poenis
pecuniariis impotiundis, omnem avaritiae, lurpisque lucri suspicionem a se avertant oportet, ne salubro remedium ad quaestum pecuniae convertere
videantur u). Quam suspicionem proseelo non vi labunt, ubi uim is facile, ne crebro eiusmodi poenas instigant. Certe ubi crimen spiritualem poenam requirit, poena pecuniaria ab; liuendum est 3ὶ. Merito igitur concilium tridenti nutu decernit 4ὶ, ui Episcopi possini quidem etiam in caussis civi, libus Per mulsas Pecuniarias ρrocedere, at stati in subnectit: quae Deis piis ibi eaeislentibus, eo ipso, quod eaeacte fuerint, adsiynentur.
V. Haud raro quoque in antiquis canonibus mentio oecurrit detrusionis in monasterium poenitentibus, ae praesertim clericis , nonnunqualia imposilao, ut ubi hominum oculis subdurti facilius, et salutares poenitentiao exercitationes subire, et peccatorum occasio ues vitare possent. SIuod usa galliense oan. VII. sic decor nit: si Liscopus , presbyter , aut Hac onus emitiale crimen commiseris, ab ossi ii honore dePositus tu monasterium detrudatur, eι ibi quamdiu viaeeriι, laicam tantummodo communionem aecmiat. Eiusdem poetiae meminit haud semel s. Gregorius P. in suis epistolis, ae etiam posterioribus saeculis Alexander i II., ei In noeentius lil. ius uis docte talibus 5ὶ. Quum vero quibusdam lacinorosis custodiendis et ri- Cis moliastorium locus salis lutus non videretur, hinc ibidem Innocentius IlI. Praelatis permisit, ut liuiusinodi clericos, PosIquam fuerint de erimina canonice condemnali, sub arcta custodia detineant. Atque hinc paullatim
poena carceris in Curiis ecclesiasticis recepta est. VI. In usu etiam antiqui lus vi dolue suisso poena exilii, sive recessus a propria patria: quae sano verae relegationis species non erat, sed potius Salutaris medicina, nimirum ut poenitens procul a patria tum populo osseu Bioni noli esset, tum vel maxime ab peccandi oceasi ovibus remotus facilius in poenitentia perduraret. S. Gregorius de II ilario quodam Ioannis diaconi crimina loro debila poena mulctando sic. pra ocipit si): iubemus eundem
233쪽
vol de exilio sic improprio dicio loqui, vel de veri nominis relegatione in . lolligendum quidem, at quae, post depositionis sententiam legitime ab C.
piscopo perlatam, a Polesiale saeculari insigatur, observant eruditi operum s. Gregorii commentatores. Profecto exilii sic proprie dicti poenam instigore, nonnisi rygiae Potest ali convenire, salis innuere videtur Clemens Ill. si et quum Ecclesia non hubeat, tiura quid faciat. . . . Per Siaecula
rem con rimensia est potestatem, ita quod ei deRutetur eaeilium , vel alia Lyi Iima poena inferatur. Idem quoque indieari videtur his verbis sa): quod si aliquis ista Omuia contempserit, et E iscopus minime emendarapolueriι, Reyis itidicio ad requiaιtionem Ecclesiae erilio damnetur. Vll. Fustigatio, sive stagellatio, quam aut i qui tus in episcopalibus iudiciis otiam adhibitam fuisse modo vidimus, iure quoque decretalium probata videtur 3), ubi lamen Aloxander III. monet eiusmodi poenam ea moderatione adhibendam, quod flagella in vindictam sanctuinis transire non videantur. Et sane non nisi quandam veluti paternam correptionem tu ea veteres agnoscebant. Unde canones sie dicti apostolici ean. XXVI. decernunt: Epis Uum, aut presbyterum, aut diaconum, qui vel fideles delinquenIes , vel inuidetis iniuriam inferentes Percutit, et terrorem ipsis per uiusmodi uuti ineusere, deponi praecipimus. Eadem habent s. Gregorius ), et concilium bracarense can. VI.Vli I. Verum olusmodi sustigationis poena in desuetudinem abiisse videtur, sed quum Ecclesia abhorreat a sanguine, si ila grave fuerit cleriei alicuius crimen, quod mortem, vel mutilationem membrorum debeat sustinero.
irans mille uda huiusmodi poena est in potestalem regiam, uli tu modo in- dic. caP. IV. praescribit Alexander III. IX. Antequam hinc ulterius progrediamur, de hactenus explicatis ecclesiasticis poenis paucis hic adnotare iuvat, nimirum an liquitus in Ecclesia ,
non uisi lanquam salutaria medicamina ad peccatorum correptionem fuisse adhibita, et ut clerici delinquentes ad bonam frugem redirent, praesertim ubi et delinquentis indoles, et criminis couditio, aliaeque περιςασεις circumstantiae id postularent: scilicet quum salius videretur, ac salubrius poenis pecuniariis, aliisve milibus corporis adflicti vis castigationibus de loelis malis mederi, quam consuris, aliisve poenis spiritualibus: ab quibus iussi gendis aliquando veteres Episcopi abstinebant, ne ipsae sua frequentia contem plui exponerentur. At secutis temporibus, nova iudiciaria iusti hodo a sorolaicali in ecclesiasti eum invecta, caedem illae poenae ad publicam quoquo criminum vindiciam imponi coeperunt.
X. Igitur iuro elia in decretalium, si gravissimum fuerit eleel et alleuius delictum poena sanguinis, aut capitali supplicio mulctandum, brachio saeculari tradendus est, quod non modo Alexander IlI. in nuper indicata decretali praescribit, verum ci Clumens III. 5ὶ .Xl. Iatu vero in vuteri oliam Ecclesia catholicos Episcopos ad facinoro-Εos quo Silam , ac cen Suras occlesiasticas contemnentes clericos comprimen.
234쪽
svovisse, res est lum exemplis, tum etiam sancitis ea nonibus testatissima. Sic Paulus satuosa tensis, quum ex concilii antioclioni sententia de episco, patia depositus, inde cilci non posset, negotium ad Aureliauum imperatorem delatum est, qui, licet ethnicus, rectissimam tamen dedit sententiam, nimirum, ut is famosalensis agnoscatur Episcopus, ad quem italici christianae Religionis Antistites, ei R. Episcopus scriberent. Hoc modo , iu-quit Eusebius, Paulus cum summo dedeeore per saecularem Potestatem ab Ecclesia erturbatus est ti). Tum deinceps Arius, Nestorius, aliique haeretiei imperiali edicio, id Episcopis petentibus, in exilium missi sunt ἐot quidem no fidelibus nocerent. XII. Plures etiam in eandem rem canones sanciti sunt: 'Concilium Antiochenum can. V. decernit, ut clericus lectilime a suo Episcoρω deρω- situs, si perseverat perturbare, et Ecclesiam evertere, is per Laeternam Potentiam. ut seditiosus, castigetur. Idem prorsus praescribunt alia Coue ilia et . Africanae sInodi decreto certi quidam Episcopi Imperatores Arcadium, et nonorium adire iubentur, eorundem auxilium adversus Donatistarum furorem, ae violentias imploraturi: quod non insolitum neque a sacris Scripturis alienum adserunt 3ὶ. XLII. Antiquitus depositionis lanium modo poena in clericum brachio saeculari tradendum ab Episcopo erat pro serenda: at postea nil aliorum
terrorem ritus quidam, ac carremoniae adiuncta o, unde inductum discrimen inter depositionem verbalem, ut reatum.
De depositione XIV. Dopositio verbalis sic proprio dicta depositio ea est, per quam
cano:nica sententia clerico ouines publicae Ecclesiasticae lauctiones perpu-luo interdicuntur, quas ordinis praerogativa exercere posset; tum et omni
Ecclesiastica iurisdietione, beneficiis, honoribus prorsus Exuitur, ac laicorum censui ad censetur.
XV. Haec eadem depositio, si ritus quidam, ae caeremoniae, quibus clericus depositus publice ornatu clericali exspoliatur, comit eu tur, propriis vocabulo dectradat o dicitur , cuius origo rcclo adscribi posse videtur coue illo toletano IV., ubi can. XVII. sic decernitur: seia copus, Presby'ter, cui diaconus, si a si adu suo iniuste δει ectus , ιu oecunda Synouo innocenε reperiatur , non pote3t esse quod Juertit. nisi strudus iamissoS recipiat coram altario de manu Episcoporum. Sι Eριε copus es ι, Orarium, baculum, et annulum Si presbyter, Orarium, eι planetam; si Dia conus, oriarium, et albam, ele. XVI. Auit quiliis vocabula depositionis, et dogradalioni S videntur pro miscua notione suisse usurpata; oc ritus, qui postea alicubi adhiberi cou-Perunt fortasse poenae Ητιαν essentiam non speclubaul. At iuro Deerela lium haud parum discrimi uis inter utramque intericctum usi. Clericus Emm i Lib. VII. cap. XXX. κ) Conc. cliariag. li I. can. XXXVIII. Cod. alii cauus cau. XYXvli I. Lil I. , et LXVII.- 3J Cod. usci c. can. XClit. Diuitiam by Cooste
235쪽
απλως simplieiter depositus privilegia canonis , et lori non a viiiiii , quibus tamen omnino privatur clerieus degradatus si . XVll. Caeremonia, qua degradatio peragitur, descripta habetur in Pon iis eali Il. Nimiruin clericus degradandus omnibus ordinis sui orua mentis indutus, ac manu Missale, si Episcopus, vel presb3lor , aut breviarium, si diaconus , vel subdiaconus , tenens ad Episcopum adducitur , qui singula ornamenta ipsi sigillatim eripit, incipiens ab eo, quod in ordinalione postremum est, et desinens in eo, quod est primum: tum iubet, caput omne abradi ad delendam coronam clericalem, ne ullum supersit et ricatus Vestigium t inter haec ad publieum locutiendum terro rom verba ab Episcopo prouuticiantur eis contraria, quae in ordinatione adhibentur sa), ubi quoque Bonita eius VI ll. scribit eiusmodi degradationem induelam suisse adeaeemplum eaeauctorizationis eius, qui militiae deserviι armatae, eui mi- Iitaria detrahuntur insignia , sisque a militia remotus castris eiicitur , privatus consorιω, et privilegio militari d). XVIII Sollemnis haec dogredatio peragitur quum reus iudici saeculari tradendus est, qui semper ad osse solet, ut degradatum privilegiis clericali hiis iam exulum in suum recipiat forum. Quia vero Ecclesia abhorret a sanguine, hinc Episcopus flatim Pro eo intercedit, seu de preeatur, ut citra sanguinis poenam ludex sententiam dicat 4D. Non velatur quidem iudex eapitali sententia illum damnare, at si poenam remit loro malit, hominem elaustro ad agendam poenitentiam trahere debet, ibidem. Ni X. Antiquitus quoque ubi elorietis quis brachio sareulari tradendus esset, prius ab Episcopo erat deponendus, quod non canones modo, verum et imperiales leges praeseri bobant. Et sanes Iustinianus imperator 5ὶ doclerico, quem praeses provinciae poena iudicaverit dignum, si e decernit:
prius hunc spoliari a Deo amabιli miseopo saeerdolati insultate, et ita sub Dytim feri manu.
XX. Tol iure d secretalium nunc ad degradalion om rPquiruntur Episcopi, qti ut olim ad depositionem requisiti: nimirum XII. ad deponendum Ε pN Scopum, sex ad deponendum presbriorum: si vero diaconus deponendus esset, sat habebantur tres Episcopi, clericos inferiores solus proprius Episcopus degradat 6ὶ. XXI. uuum vero hic Episcoporum numerus nonnunquam dissicile ha hori posset, praesertim in iis rogionibus, ubi non a duo frequentes sunt episeopalus; hinc in sγnodo trideiuina 73 flaiulum eSt, ut Upiscopus ad presbrieri, alterius vo clerici degradationem loco Episcoporum totidem ah-hales nsum mi irae, et baculi habentes advocaro possit, alia sue personas iri ecclesiastica dignitate constitutas, quae aetate graves, ac iuris scientia commendabiles existant.
XX ll. Quod hie s3 nodus tridentina iuris scientiam ri quirat, ani qui Ecelesiastici iuris umbra quaedam est. Auliquitus enim Episcopi nou lautum
236쪽
ad solemnitalem, meram qim exequendam caeremoniam advocabantur, sed
etiam, ae precipue ad caussae disrussionem fi): si quis A iseopus quod
non utamus in reatum aliquem incurrerit, et fueriι nimia neeessitas non PO3Se Plurimos congregare, ne in crimine remaneat, a XII. iscn-Pis audiatur, eι presbyter a G. Episcopis cum proprio suo Diacopo audiatur, eι diaconus a tribus.
I. Quaesitus Innocontius III. quid sibi velit censura oeelesiasti ea, quae in
rescriptis apostolicis adponi solet, respondet, quod peream, non solum in terdicii, sed sumensιonis , et ea communicationis sententia et aleat intellicti 2 . Profecto videtur hic innocentius III. omne censurarum genus ad ij Can. X. cono. chartag. II. - g) Cap. XX. de Treb. alyn f ') Quum Apostoli, eoruna quo Successores a Christo Domino nostro ligandi, atque
solvendi potesta lom aecepserint, hinc ad bonum Ecclesiae regimen ius serendi con- Suras , quibus male fortali homines coortoantur, eorumque plectatur Contumacia, ipsis Pastoribus inhaercro cxploratissima in iure ros os t. Iurisdictio enim habetur in cap. paatoralia ex ira de .c electatio nullitis videretur esse momenti, si coe cilionem aliquam non haberet. Et Iuro Civili cautum: cui iurisu otio data esι, ea suoque conceδεα exae videntur, rine quibus iuris clio e teri non potuis L. a. . tu. de stiriad. Omn. itidio.). Sunt Vero ecclesiasticae consurae poenae modicinales, quas Ecelos Ia inlligit non Solum . ut peccatores puniat, sed ut cos ad poenitentiam adducat , qui prosccio illarum sinis ost. Profecto hano potestatem ovorcuit Apostolus oum incestuosum Corintilium exeommunicavit l. ad Corinth: v.ὶ. Et non navis luctum habuistis, inquit, ut tollatur de medio ve3trum qui hoc optia fecit. Ego quulem Maena corpore, praesens autem mi ritu iam iudicavi, ut raectens, eum, quι sic operatus est in nomine Domini noatri δεδυ- Christi, eonyregulis τobis, et meo viritu, eum vistula Domini με tri Iesu Ira ere huiusmodi aut anae in interitum carnis, ut apisistis salutia ait in die Domini nostri Iesu Christi. Et paulo infra : at is, qui frater nominatur, eat fornicator,
aut avarus, aut idolia aerviens. aυι maledictis, aut ebriosus, aut ructae . cum eiu
modi nec cibum sumere. Tum II. ad thessaloni conses III. Puod si quis non obessit Trebo nostro per epistolam hunc notate et ne commisceamini cum illo, in Confundatur. His accedit Ecclesias Patrum testimonium, quorum brevitatis ergo unum so ut aliorum holo subiiciendum duximus. Insi nis est Tertulliani locva in apolost rico cap. XXXIX, ubi sacros christianorum adscribit. Ibidem etiam, inquit, exhor tationes, caaligationes, et cenaura divina. nam et stimeatur masno cum pondere
ut apud certos de Dei conspectu ; summumque futuri sudicii praeiudiesum est, riguis ita Gliqueris, til a comunicatione orationis et conventus, et omnis sancti commmercii relegetur, cui proprie, optisque verbis illud respondet Hieronrmi s epist. I. ad Beliodorum): in veteri quidem Lege Pleumque gacerdotibua non obtempera aer, aut eaetra atra politis lapidabatur a populo, aut yladio cervice subiecta , Contemplum e sabat cruore. Aunc vero impeGens spirituali mucrone truneatur, aut electua de Ecclesia rabido Gemonum ore discerpitur. Tum Augustinus libro e Fide eι operibva, cap. II.) malos in Ecclesia non ita lollerari, docet, ut disciplinae severitas, si vo diligentia solvatur omnino, atque omillatur. Neque enim
illam mimi populi permiri nem Moyses Dei famultis patientissime perferebat, iueo non in mullos, etiam stadio visu cavis. Κι Phinees, sacerdol adulteros δ Πι jsiligod by Cooste
237쪽
exeommuniealἰonem, suspensionem, 'ol interdie lum deduxisso : quod ni Iasveteros adpo distincto non praestitisse indo probat Morinus i , quod Bue
rhardus Vormaliensis, tuo carnolensis, Hugo Victorinus, Lombardus, Gra-lianus, aliique veteres canoni Sta ruin, ac theologorum coryphaei, qui ad duodeeimum usque saeculum floruere, nihil esserant eiusmodi in suis seriplis: unde enim, pergit Morinus, apud eos colligitur esse tres tantum censuras immo tibi apud eos ipsum censurae nomen sic accePlum, et a celeris poenia , et in edimentis ecclesiasticis disιinctum. Mori no nem povidetur non nisi iuro decretalium primum inductum discrimen inter censu Tas, poenas, et impedimenta canonica , ita ut irregularitas sit tantummodo impedimentum canonicum, non censura: depositio, et degradatio non sint, nisi popnae canonicae, ac demum excommunicatio, suspensio, et interdi inelum sint censuras si e proprie dictae.
II. No quid implexum sit in re adeo vulgari. ea censurae definitio conis stiluenda hic est, quae nonnisi his tribus censurarum speciebus conveniat reliquas canonicas poenas excludat. Ilae notione ita vulgo a Canon istis definiri solet, scilicet, ut sit poena ecclesiastica viritualis, el medicinalis, Frivans rastι quorundam spiritualium bonorum, ab ecelesiastica potestalaim imposita, ut ab eadem semper auferri, absolvique possit. In hac sane des nilio no elucet, quidnam discriminis inter censuram, et poenam canonicam intercedal: haec enim perpetua est, et in atrocioris cuiusdam criminis vindictam absque ulla spe remissionis imponitur: at contra censura, tanquam medicina ad salutem adhibetur, ut ea implicitas resipiscat , ausalis pro delicto faciens ah en absolvatur. Ill. Ius serendi censuras potestati clavium ad noxiam esse, semper in Εe lesia eroditum est. Quum autem antiquitus, ut alibi iam observavimus , raro discrimen agnitum suo ril inter sorum internum, sive poenitentiale, et xlernum, sive conlonliosum; hine i iis serendi consuras ita polo stati clavium addicium habebatur, ut ordinario intuitu sori poenitontialis illa o infligerentur. Qitam obesem ibidem Morinus: unde apud veteres, inquit, collistitur, censuras ad forum eaeternum pertinere non ad infernum, sive Sacramentum Poenitentiae I At postea latius indueto discrimino inter sorum externum, et internum, distingui etiam coepit inter poles latum ordinis, et
iurisdictionis. Praeterea quum receptum Ssel, censuras esse veluti med in quaedam coactiva ccclesiasticae Pole Statis, quae propter conlumaciam, otad coercendos fideles rebelles instigantur, hinc potestas serendi censuras ad eos tantummodo restricta est, qui iurisdictione ordinaria in foro exteriore sunt praediti.
nventos ferro tiIIore conisaest. 9vod utique destra tionibust et eaeeommuni alioui. bus asynificatum ext rase Deiendum hoc tempore cum in Ecclesiae Hasti tua viai-bilia fuerat gladi ua celaaturuR. Doni quo Ecclesia, tum per summos Pontifices, tum in oecumenicis synodis , uti ex his lorica ro odocemur, haeroticos, ct schismaticos an albomate confixit, et graviorum criminum reos censuris talis damnavit.
Quamobrem ex praemissis liquido pol et satis in optiro prolos lanios, Bootimorum praesertim, qui vasema colloctiale, PT quo asserunt iura colloe alia, et maiestat capros uore sibi contingunt, alquo hane potesta lom Ecclesiae Christi isipio denegarunt. ij I o Merain. 1 oonil. lib. VI. cap. XXV.
238쪽
I v. Ad serendas igitur eonsuras salis non est potestas remittendi et r linendi peceata in tribunali Pooni lentiae, sed requiritur, hique adeo salis Est potestas iurisdietionis, etiam a poli state ordinis sciuncta, quam iudices ecclesiastici exercent, licet non sint sacerdotes, modo lamen sint prima clericali tonsura saltem initiali, atque iudicis munero legitimo tangantur. V. Censuris obstringi lanium modo possunt homines bapti 1aii, Viatorcs, rationis compotes, ac potestati pas instigentis subditi. Unde eensuris plecti nequeunt 1, pagani, iudaei, nc etiam catechumeni, quum nondum per
baptismum in Ecclesiam ingressi sint. Quid enim, inquit Apostolus i) ,
mihi de iis, qui foris sunt, iudicare Z in lino relicos vero, schismaticos, Plo post aias recte Ecclesia censuris animadvortit, ut ad fidem, ac obedicut iam, a qua turpissime desererunt, redire indo incitentur. l. Ne luse 2, censuris directe ad sei possunt mortui, quippe qui non Sunt viatorcs. Unde Christus Dominus dixit: quaecunque adlisti veritis 3 er Erram, et non 3ub terra, Ostendens, quod nos de mortuis sententiam ferre non possumus et). Pol est lamen Εeclosia mortuum anath omnligare, Sive Iecrari, Blque adeo etiam indiroele ex pommunicare, dum fido libus interdicit illuni ecclesiastica donare sepultura, aut pro ipso praeces, SusMῖgia, But sacrificia osserre, cuius disciplinae fro lusnlia oecurrunt oxempla in ve- eri ecclesiasti ea historia. Sic in eodico a fricano ean. LXXXI. Bdversus Episeopum, qui haereti eos, vel paganos haer des suos con Stiluere Busus fuerit, in hunc modum decernitur: post mortem anathema ei dιciatur, GDque eius nomen inter Dei sacerdores nullo modo recitetur.
VI l. Neque 3 , mente capti, furiosi, insanies censuris illigari possunt ,
quum enim usu rationis careant, ipsis pce cala non imputantur, unde nihil
ipsis caussae Pst, cur c Pnsuris plectantur.
Vlli. Nemo 4, censura mutelari potest, qui subditus ei non sit, a quo illa insertur. Iurisdictionem enim ri quirit, quae in subditos duntaxi legitime exercetur 3 . . De absolutione a censurist X. Censura por absolution om aufertur: qua o non nisi illam demisse petenti impartienda est, ne occlosiastica potestas in contemplum d bunt. Eius
modi autem absolutio potest non modo pure, ut aiunt, impendi, sed etiam Condit nate, vel illi, absolro te, quum primum satisfeceris; haud secus ac censura ipsa conditionale insigi polosi si). Escolia in absolutio, qWa in oeani ad cautelam, qua se ilico i a Consessariis absolutioni sacramentali praemitti solet, quaeque in bullis, ac litteris pontificiis de stylo inseritur. At de hoe ea pilo ox professo theologi morales. X. A censura ab homine per senientiam partieularem lata illo absolvit,
qui eam innixit: Dominus par itis eι solvendi esse voluit, et lictandi, quiratrumque pari conditione permisit 5ὶ, vel eius successor 6ὶ, aut eius
239쪽
odologatus si , aut donἰque superior, uti Metropolita , cui lamon servandastini, qua o Innocentius il I. praescribit I), scilicet, ut neminein, qui apud ipsum de iniuste ab Episcopo lata excommunicalione conqueratur, BbSOlvat, nisi legitimo , ac plene ipsi constiterit episcopalis consurae iniquitas , alioquin sum ad Episcopum absolvendum rem illat, nisi periculum in mora osse videatur , vel suifraganeus absolutionem satisfacere parato impendere noli l. In quo sane veteris disciplinae vestigia ad parent, o X cuius praeseripto qui se a proprio Episcopo inique censura innodatum crederet, in concilio provinciali se sistere debebat, suam querimoniam e 1 positurus, ut ibi de epnsurae iustitia , vel iiii qui lato iudicium se eri posset. XI. Quod vero adtinet ad eensuras latas a Iure, vel ab homine per sententiam generalem, iis exceptis, quas sibi earundem auctor reservavit, ab
ipsis poterit quis absolvi vel ab Episcopo, vel a proprio sacerdote I). Nomine proprii sacerdotis venire Paroelium , vel etiam quem eunque sacer
dolem ad excipiendas consessiones legitime adprobatum, quippe qui in hoe adimplendo munere parochi vices subeat, docet Sua resius de censuris 4. .
I. Ae prἰmo ut adpareat, quae sueril antiqui lus excommunicalionis spe. ios, prac oculis omnino habenda vetus illa communionis ratio, qua in unum corpus fideles coalescebant. Baptismo nimirum ius cuique quaesitum orat ad univcrsa horan Ecclesiae dispensationi commissa. Quot ergo hona Eeelesiae, tot sidelium iura. Unde ius ad Eucharistiam, ius ad oblationem, ius ad proces, ius ad verbum Dei, ius ad conventum, ius nil oscntu in sanetum, ad convivium, ad colloquium denique infimum illum communionis gradum, quo quique fruebatur. II. Quum ergo potestas Ecclesiae relicta sit eiusmodi bona administrandi, iis vel in totum, vel ex parte privando, degeneres filios suos plectebat, sive ex communicabat, alios nempe a sola Eucharistia, alios etiam ah oblatione panis, et vini ad Sacriscium, alios ab ipso Sacris eii adspectu nreo-hat, alios quoque ab omni oratione, ab ipso divini verbi auditu , a limino ipso sacri conventus prohibebat, et quandoque ab osculo, convivio, et colloquio submovebat. III. Igitur i, ab sola Eucharistiae participalione aliquando arcebat: unde Basil ius ean. IV. dc irigam is sie decernit: UOriet non eos om uino arineere ab Gelasia, sed dignari auditione duobus, vel tribus annis: el postea permitti quidem consistere , seu in fialium esse constrectatione , a boni tamen communione abstinere. Eiusdom quoque goneris ox communientio sancita occurrit a Patribus illiberi lanis in eos, qui nullis distenti curis, ires dominicas ad Kcelesiam non accesserint 53.
u. Ille semper in Ecclesia ex Christi praescripto 6 servatus eanon est, i in cap. XX. de nyeis ordia. - a) cap. vlli. ibidem.
240쪽
ul fratres dissidentes, pauperum opprossores , aliique huius sursuris homines munera altari offerre velarentur si . 3. Nonnunquam ab ipso Sacri licii adspeetu repellebat. Theodoretus da quibusdam loqucus, qui ex tu firmitate potius. quam ex malitia peccaverant, eos non nisi ab Sacrificii adspectu, h. e. ab Missa fidelium, repellere videtur, quum ipsis Missae catechumenorum interesso permillat: arceantur a participatione Sacrorum mysteriorum, a cathecumenorum autem oraιω-
ne non Prohibeantur, neque a diuinarum Scripturarum auditione a).
4. Interdum ab omni prorsus oratione, atque etiam a precibus, quae Su per catechumenos fundebantur, h. e. a Missa catechumenorum submovebat. Ex auctore constitutionum 3ὶ habemus, eiusmodi excommunieationi obnoxios fuisse inter poenitentes eos, qui apud Graecos απουίμενοι, apud latinos audientes vocabantur. Ibi enim praeeipitur, ut simul ae Episcopi sermo esset finitus, antequam ullae preces in elloarentur, diaconus de eminentiori loco in Ecclesia proclamet: ne quis audientium.
5. IIaud raro ab ipso divini verbi auditu , nique adeo ab ipso Sacri conventus limino prohibebat. Si e Basilius ean. XXI : oportet eos desere ad fores Ecclesiae. Ei Gregorius thauma iurgias can. XI: fletus , seu lueιua est eaerea portam Ecclesiae , tibi peceatorem stantem oportet statis ingredientes orare, ut pro Se Precentiar. 6. Denique in fideles, qui enorme aliquod scelus perpetrassent , ea ex communicationis poena animadvertebal, qua ab omni prorsus communiona alieni habebantur: qua do rct eosdem omnes abhorrebant, nemo convivio, adloquio, atque adeo etiam adspeetu dignos iudicabant: concilium tolet num l. cau. XV. concilium nurelianense l. i). IV. Atque hinc nota apud antiquos dis linelio illa Exeommunicalionis morIalis, et medicinalis: altera nempe, qua quis perpetuo a Sacramentis, sacris, lotoque fraternitatis consortio separabatur , habendus ut ethnicus, et publicanus: altera, qua quis ad medicinam, donec resipisceret, vel poenitentiae stadium porcurreret, a fidelium conventu ad tempus arcebatur.
Quare Augustinus 5): nos vero, inquit, a comm uuione prohibere quem quam non possumus quamvis haec prohibilio nondum mortalis sit, sed medicinalis P sed nisi aut sponte confessum, aut in aliquo sive gaecula ri, sive ecclesiastico iudicio nominatum, atque convicium cuiusmodi regulam elitim Paulus Apostolus in eadem ad Corinthios opistola insinuasse intellistitur, quum quibusdam talibus commemoralis, ecclesiastici
iudicii formam ad omnia similia eae quibusdam daret Ait enim , seripsi
vobis in epistola, non commisceri sornicariis, etc. Quibus verbis satis ostendit non temere, aut quomodolibet, Sed per iudicium auferendos easa malos ab Ecclesiae communione d ut, si per iudicium auferri i non Possunt, Iolerentur politis: ne perverse malos quisque evitando, ab Ucclesia Ose discedens, eos, quos fuere videtur, v ιneiaι ad 9ehennam. V. Quoluplici vero vinculo communio haec inice sideles , et Episcopos Eliam absentes adstringeretur salis constat inter cauonum perilos, nimirum 1 Auctor constit. lib. IV. eap. 6. cone. carthag. IV. Can. XCIII. - a) Epist. LXXVII. ad Eulaliam.- 3ὶ Lib. V li I. cap. V. 4ὶ can. III. V. XIII. - bὶ In lib. L. homiliarum hom. ult. SLLI AGIus. Inst. Can. Tom. II. 16