장음표시 사용
211쪽
satores habere, et Ieates sui eriminis ρ ossis ι quum statutum sis omnibus nobis, et aequum siι γ iter , ac δειsti/m, ut uniuscuiusque caussa illic
audiatur, ubi ea ι crimen admissum, ut loquitur Cyprianus i) Ηine sorio intulit Petrus de Marea ibid. 7. Episcopo Romano iudieitim im grum remitunsim fuisse ad seleemos provinciae, eι ad sinitimos, ut illi caussae cosnitionem resemiant, maesente legato Summi Ponliseis,
si is eristimaverit mittendum esse. Praererea adpellationis ea vis est, tiι priore inlerim sententia aversedendum sit. Quod aliter oblinet in re Asione. Nam confugium illud ad Apostolicam Sedem non impediebat,
quin interim gententia depositionis eaeculioni mandaretur. XXIlI. Sardi censem canonem ad saeeulum usque VIII. in adpellationibus ad R. Sedem deserendis servatum videmus, uti constat ex caussa Hinc-
mari laudunensis an . eirciter 865., in qua Episeopi provinciae Rhemensis Hadriano II. Papae , ad quem Hine marus adpellaverat, sic seribunt: si forte quod non putamus, visum vobis nise3sarium fueriι, tiι aeeundum sardieenses canones renovetis iudicium, eι detis iudices, seribendo Epi-
semis , qui in sinitimis , eι vieinis prouinciis sunt, tit et ipsi diligenuromnia requirant, et iuria Idem veritatis de iante vel si deerexeritis
mittere a latere veatro habentes auctoriaaιem vestram . qui eum Episcopis iudicent, eo in gradu adhuc non restituto, si hi sacri sardicenses ea. non es Praeciniunι, non abnuimus 23. XX lv. Nonnihil inde desei tui est, ubi Isidori Deerelates reeeptae sunt. His enim non modo diversi iurisdictionis gradus statuuntur Archiepiseoporum , Prima lum, et Patriarcharum, ad quos gradatim adpellari posset, et ab his demum id R. Pontificem, verum ei ius R. Sed is constituitur, tanquam ex Apostolica Traditione descendens, si Primatui R. Ponliseis divinitus adnexum , reeipiendi nimirum , etiam omisso medio , adpellationes ab omnibus universi orbis partibus, nullo Sedium intermediarum servato iuro 3). Tum iisdem poene temporibus nova iudiciaria methodus ex iuro e vili in eeelesiasti ea sora in v la varios illos adpellationis gradus magis magisque videtur firmasse: demum seculis temporibus res eo usque devenit. ut ab extratu diei alibus etiam , ae provisionalibus iudicum decretis ad Se dem Apostolicam adpellationes interponerentur. XXV. Quum vero ex indefinita hae, et illimitata adpellandi lieentia plura orirentur mala, hinc unodus iridentina, ut his saltem ex parte mederetur, plura salubri: er constituti: ae praesertim ci , ne adpellationes ab eisdem ordinariis interposuae per Superiores quoscunque recipiantur, eurumque
bente , eι cuius yravamen Per a elialionem a definiιina reparari nequeat. Tum ibidem sanxii 5ὶ ut Episcopi in caussis visitationis, aut correctionis morum adpellationi tanquam frivolae non deferant. sed quovisas .eι consueιudine etiam immemorabili contraria non obstants , Gatiueriora procedanι: nisi franamen huiusmodi per desinuinam senten- i Lib. I. epist. V.
dist. 99. eam. IV. Dctus. 3. q. III. can. ll. caus. I. q. V l.
212쪽
spensivo duntaxat adpellationis esseetu intelligas, haud vero de devolutivo. Demum ubi Episcopus canonicae correctio uis, pastoralisque visitationis, melas excessisse videatur, ius est Superiori set adpellatione in recipere , et decreti episcopalis exeeulionein suspendere si, '
XXVI. Adpellatio vel ab sententia definitiva interponitur, et diei lur
principalis, vel ab interlocutoria , et dicitur incidens. Porro inter utramque nonnulla intercedunt discrimina; at potissimum illud est, quod principalis essectum parit suspensivum, et devolutivum, nimirum suspendit iurisdictionem iudicis a quo, at devolvit caussam in iudicem ad quem; ita ut interposita eiusmodi adpellatione nihil amplius ad lentari possit a iudice inseriori , alioquin ad lentalum a iudice superiore illi eo in pristinum reducetur s . Secus vero se res habet in incideulo, quae plerumque iurisdictionem iudicis inferioris non suspendit; nisi aut hie interpositae adpellatio uidetulerit, eam recipiendo, aut superior iudex litteras emiserit inhibitoriales, aut demum interloeuloria sententia damnum eontineat irreparabile 33. Ad haec Iudex inferior non velatur suam interlocutoriam sententiam, etiam post interpositam adpellationem, revocare: secus vero defiuilivam si). Denique adpellatio incidens ut in scriptis fiat omnino necessum est, et quidem exposita caussa gravaminis 5) quum lamen adpellatio principut is, si in conlinenti fiat, simplici verbo ad ello fieri possit 6γ. - De temporibus adpellationum XXVII. Ex eonstitutione iustiniani intra decem dierum spatium adpellandi datur facultas 33, quod ius etiam canonicum recepit 8ὶ. Porro, uti
modo observavimus, quum, ubi sententia lata est, statim adpellatur, Salis
eril sine scripto, sed voce, iudice adhue pro tribunali sedente, adpellare. Quod si non fuerit statim adpellatum, tune adpellatio per libellum omnino est interponenda, qui complectatur a quo adpellatur, adversus quem , et ad quem 9 . IIuiusmodi decem dierum adpellationi inchoaudae praescriptum spatium dieitur te us fatale adpellationis inehoandae, sequitur ιem pus fatale adpellationis intemonendae. XXVIII. Adpellatione interposita intra triginta dierum spatium adpellans AFostolos pelal io . Apostoli, ita dicti a greca voce arer ςελω mi ιιο, libelli sunt dimissorii, sive litterae, quae a iudice inferiore, a quo adpellatum est, ad Superiorem, qui de adpellatione eOguiturus est, dant ut te standae adpellationis caussa: qui scriptum habeant, a quo dati sint, lumquis adpellaverit, adversus quem, et a qua sententia verum in uiroque soro eiusmodi Apostoli iamdiu exoleverunt ii, igitur adpellatio instituitur
ram iudice Superiore, exhibilo libello ipsius adpellantis, quo iudieis inse-
io) cap. VI. eodem in VI. - D, Gudelinus lib. IV cap. ι4.
213쪽
rioris sententia se gravatum dicat, sint ut Fie litteras postulet inhibitoriales, quibus iudex inferior iubeatur in ea ussa amplius noy procedere,aeta trans millerct , et omnia innovata ad pristinum reducere, quibus si di elo audiens non sit iudex inferior, ad ipsius adpellantis postulationem litterae expediuntur corvula oriales dictae, quibus ipse iuὸicis superioris mandata eSequi compellitur. XXIX. Ultimum deniqua fatale tempus est adpellationis Pro3equendas, nimirum adpellanii integer conceditur annus ad suam eoram iudice Superiore adpellationem prosequendam , tum ex necessaria , et evidenti caussa biennium, quod aeque canonico, ae civili iure oblinei ij. verum aliquando tempus illud legitima ex caussa rostringitur a . Demum tempus ad siniendam adpellationem statuere vetatur iudex a quo, sed reservatum EM iudiei ad quem 33. Porro uli apostolos, ita et haee satalia in desuetudinem abiisse observat Gudelinus Gidem. Igitur singulae Curiae certas habent introducendae, et prosequendae adpet Ialionis constitutas regulas, quas
si adpellans negligat, deserta censetur adpellatio M). De gradibus adsellationum
XXX. Adpellationes gradatim interponendae, nimirum a iudice tu seriore Bd eum, qui proximo in gradu est superior, ut puta ab Archidiacono ad Episcopum , ab Episcopo ad Metropolitanum , a Metropolitano ad Primatem, ubi Primas hac praerogativa perfruatur, a Primale ad tribunalia ur- his, in quibus etiam gradatim ad poliandum, ac demum ad Papam. Verum B sententia delegati non nisi ad delegantem logii imo adpellatur 53. Ceterum ubi tres sententiae conformes habeantur, adpellation I locus amplius non Brit, tum in re civili, lum iuro canonico 6). XXXI. Quaeret hic soria sis quispiam, num lieeat omisso medio ad tu dicem supremum adpellarer porro hoc in ea pile non convenit ius canonicum eum civili. Iuro enim civili non lioero patet 7ὶ, quamvis eiu si nodi interposita adpellatio inutilis prorsus non erit, quum ad proximum Superio rem re millenda ibid. decernatur. At Iure canoni eo lieet omissis medii S επως immediate ad Summum Pontificem adpellare 8ὶ Quod de iure canonico novissimo intelligas: aliud enim oblinebat Iure canonico an liquo , uti nuper explicavimus. uibusnam, ει quibus in eaussis itis adpellandi denectetur XXXII. Ac 3, adpellatio non rocipitur, quum vel generalis sit, qua sci lieel quis provocet ab omni caussa, quae contra ipsam moveri possit 9ὶ , vel incerta, qua scilicet quis absolute dicat a pello, nec explicet, num Q.
214쪽
g. ad Metropolitanum, an vero ααεσως omisso medio ad Papam adpel
Neque a , auditur, qui pro alio adpellat, nisi sorte id praestet pro reo. qui ultimo supplicio ad se tendus sit: hoe enim casu licet cuicui Eliam clerico, ae monacho adpellationem interponere ia . Adpellara 3, vetantur qui ob eontumacem absentiam damnati sunt 3ὶ. Idem 4, de notoriis constituas, in quibus plerumque ad poenae illationem disserendam adpellatur 43. Reiicitur S, adpellatio RPgularium, quos Abbas correxit, levibusque te gitimis poanis mulctaverit 5j. Tum 6, ossicialium, quos ob male gestum suum munus pro 'ius iudex damnaverit R. Postremo a sententia Principis adpellari nequii, quippe qui Superiorem,
Bd quem pro ocetur, non agnoscat et . Uude iuro ordinario a sententiis summorum Pontificum, aut supremorum tribunalium deue galue adpellatio, sed duntaxat ad eosdem conceditur reclamatio. XXXIII. Illud denique hic non abs re observandum, a sententia ipso Iure nulla necessum non esse adpellationem interponi, sed satis esse ad impediendum eiusmodi sententias exeeuilonem promptam nulli talis pro
I. Gravissima inter viros doctos iamdiu agitata quaestio, nee adhuc de s nila ea est, nimirum quaenam antiquitus ecclesiastica crimina suerint, eo sui licet intuitu, quo censuris, aliisve ecclesiastieis poenis puniri eo usu everint. Ali' quidem existimani , eiusmodi crimina non nisi tria fuisse, ut mirum idololatriam, homicidium, et moechiam, atque his, aliisque praecipuis, quae ud bace uia reduci possunt, veterem omnem de eensuris, publieaque poenitentia disciplinam adstringunt sin, eo praesertim innixi sundamento, quod veteres Patres, et Episeopi tum in synodis sancilis canonibus, tum in suis ope libus crimina iudiciariae Eeclesiae potestati subiecta recuti Sentes, n-- nisi horum meminisse videantur. II. At conira alii antiquam Leelesiae disciplinam hoc in ea pilo ad omnia grandia erimina extendunt, qsae contra universum de ea logum, sive di-Vinam moralem legem committuntur, quam sententiam tum pluribus argu mentis firmatam eontendunt, tum vel maxime Augustini auctoritate si o) , ubi tum eorum reiicit opinionem, qui censebaut ιria. tantummodo crimina mortifera ene eaeeommunisaiione punienda, donee poenitentia humilioras in Cap. I. ibid. - si L. PI., et XXIX. D. hoc sit. et Leg. VII. cod. da vom ualentia - 3)L. I. Cod. quorum adpellat. L. XIII. Cod. de iudiciis, et L. XXIII. D. hoc lit. - 4) Cap. V., et XII l. hoc lit. sa) cap. III. hoo iii.-- 6, L. ni. eost. quorum adpellationes.
215쪽
aanentur, impudicitiam , idololatriam, homicidium, tum paucis interie elis haee habet: ιertia aetio esι poenitentias, quae pro illis peccatis rubeunda est, quae legis deealtatim contineι, et de quibus Mostolus ait :qui talia agunt, reynum Dei non POSsidebunt. In nostris christianis an .
ιiquitatibus sustus hac de re agemus , nostratuque dabimus sententia in , qua distinguentes inter sollemnem, sive canonicam, et publicam poenitentiam, quaenam utrique obnoxia suerint crimina, separatim explicabimus. III. Hic lantummodo animadvertere iuvat, quod alibi iam indicavimus, set licet ad saeculum usque XII. nullam in Ecclesia distinctionem agni lamsori interni ab externo, unde per ea tempora tametsi Episcopi in omnia si e publica, sive occulta, non elericorum modo, verum et lateorum crimina inquirerent, atque in delinquenies veluti processus conficerent, testes audiendo , sententiam pro nune iando , ac legitimam poenam imponendo , haec lamen omnia non peragebant, nisi respectu habito ad forum spiritu a lo , sive Sacramentum Poeni lentiae , uti late ostendit Morinus de administratione Sacramenti Poenitentiae si . lv. El sane l, omnes ecclesiasticae poenae per ea lempora non ad vindictam imponebantur, sed unice ad ipsius peccatoris cum Deo reconciliationem. 2. Non aliud erat tribunal, in quo censura ligatus exolvebatur, et poenitens a peccato absolvebatur, sed unus, idemque Episcopus . vel Pres-hIler utramque simul praestabal. Et licet 3, circa saeeulum Vll. disciplina invaluerit , ut publica erimina Episcopis , eorum vo specialibus delega
lis reservata ossent, occulta vero quibuslibet presbIleris: unde veluti sorum externum ab intereo distinetum inductum tunc temporis videretur ; adhuc tamen omnia ad Sacramenti Poenitentiae administrationem , pecea lorumque reconciliationem usice pertinebant. Neque 4 , per eadem tempora distinctio occurrit inter delicta mero ecclesiastica, et civilia , ita ut de illis in foro in lerno, de istis vero in externo Episcopus cognosceret, sed in utraque aeque inquirebat, in delinquentes legitimis poenis animadvertendo ad eorundem emendationem, et publici scandali averruncationem. Unde 5, quod quis in foro saeculari de aliquo crimine convicius civili poena mill -ctalus esset, id impedimenti non erat ; cur ab Episcopo occlesiasticis poenis non puniretur: quum non unus, idemque fori eeclesiastiet , et civilis sinis esset. Vetus enim riclesiae diseiplina poenitentiam ut medicinam con-sderabat, peccatorem ut aegrotum et quem Episcopi punitum quidem propter crimen poena civili cqnsebant, non autem sanatum. Christiana lantum poenitentia eum vere sanare , ac vulnera per peceatum insicla obducere
V. Iam vero ei rea saeeulum X l I. inducto fori interni ab externo, et contentioso discrimine , strepituque forensi in episcopale tribunal invecto, ob generalem illam modo explicatam Episcoporum in omnia crimina iurisdictionem , omnes ei iam ei viles laicorum caussas , in quibus de peccato ali qua videretur esse quaestio, ad suum eontentiosum forum Episcopi pertrahere adgressi sunt 33, et quidem ea ratione, quam in idem eoρυι indicat Glossa, scilicet tantum ratione peccati , et inducendo ad poenilentiam. si in Lib. I. cap. IX, et X.- κὶ Videsis Morinum ibidem, ei lib. VI l. cap. V.
216쪽
VI. Quum vero lamporis progressu in tribunali ecclosiasti eo dct criminibus, non amplius ratione sacramentali ab Episcopis, vel eorum ossicialibus Cogu Sceretur , neque poenae canoni eae per modum medicinae spiritualis insigerentur, sed methodo omnino sorensi, et ad vindictam pecuniariam , vel eorporalem ; hinc pede lentim a Principibus saecularibus eiusmodi recens indue in episeopalis iurisdictio decuriata est, scilicet ut , reservata soro ecclesiastico saeramentali peeeati eonfossione, et absolutione a Sacerdote virtute clavium oblinenda , tum et chri eorum caussis , merisque etiam lateorum ecelesiasti eis delictis soro episeopali adiri bulis , reliquae civiles , ae criminales lateorum caussae , atque etiam peculiaria quaedam elericorum delicta soro saeculari adscripta sint, id quod late explicavimus i). VII. Igitur ex nova Eeolesiae disciplina erimina trifariam dispescuntur, se ilicet ut alia sint mere eeelesiastica , alia eisilia , et alia mista. Primi generis sunt, quae admittuntur eontra Fidem , Religionem , Sacramenta , easque morum regulas, quas iuS ei vile non curat, uti haeresis, apostasia, schisma, prosa natio Sacramentorum etc. Civilia sunt, quae adficiunt Rem publieam uti homicidium , lurium, rapina ele . Miris vero , quae tam Religionem, quam Rempublicam ossendunt, uti sacrilegium, adulterium, blasphemia non haereticalis , etc. Porro ecclesiasticorum eriminum Solus Ee-elesiasti eus Iudex cognitionem habet, civilium iudex civilis, mixtorum vero uterque per praeventionem a . Nos praecipuas lanium hic criminum ecclesiasticorum species recensebimus, ne pro instituti nostri modulo enarrabimus, lum quoque poenes eadem comitantes indicabimus.
De haeresit. A1ρεσις haeresia est a graeco verbo αιρεω , quod sorte primaria sua notione denotat eligo. Unde αιρεσις haeresis idem est, ac electis , et Spe elatim electio dogmatis, atque ipsum dogma. Unde Cicero de Calons stoico: est in ea haereat, inquit, quae nullum sequitur oraιionis forem Christianis haeresia est sisma adversans principiis Relictionis christianae. Nam horum tantummodo habitus esseit christianum , at conclusionum habitus non απλως simpliciter christianum, sed theologum esse it s3 . II. Baeresis definiri potest: noluntarius error intelleelus in Fide cum pertinacia voluntatis. Ut igitur quis haeretieus diei possit, satis non eSt,
ut errorem aliquem evomat, sed necessum est, ut salsae alicui sententiae,
sive 3νευδογματι falso dum ali, quod christianae fidei eontraire noverit , Fciens, prudensque adhaereat. Illustre huius rei exemplum habemus in eo n-troversia de validi tale Baptismi ab haereti eis collati, quae medio saeculo ΙΙΙ.in Ecelesia exarsit inloe s. Crprianum , ae Firmilianum , et S. Steph auum R Pontiscem. CIpriatius e vim, et Firmilianus eum suis Episcopis, eliam i)Tit. v. ol VI. vj cap. VII l. ce foro competenti. - ) Vossius in voee haereo. Diuitigod by Cooste
217쪽
in sInodis eoaelis , mordiens defendebant baptisma ab haeretieis collatum esse invalidum, ae proinde eos, qui foris lincti, hoe est baptizati e seni, et apud haereticos schismaticos profanae aquae labe, ut inquiebant, maeulati essent, quando ad catholicos, atque ad Ecclesiam, quae uua est, venerint, haptietandos esse. Atqui erprianus, Firmilianus, aliique ita sputientes nunquam, ut haeretiei, in Ecclesia audierunt. Licet enim sententiam tuerentur divinae, ac apostolicae traditioni contrariam, allamen , quia eatholica Ecclesia nondum in ea controversia definierat, quid apostolica haberet traditio, quidque ex iraditione illa tenendum, et credendum esset, ab omni ha reseos, ac se hismatis labe immunes eos fuisse nullus unquam vel subdubilavit. Ad rem s. Augustinus de Crpriano Iὶ : quod ergo ille vir sanctuade Baptismo aliter sentiena , quam se res habebat, quae Poliea Perιractam , eι dilictentissima eonsideratione firmata esι, in eatholica tinuala permansiι, eι charisatis ubertate compensatum est, vi passionis falea
III. Nemo ut haereticus damnandus , nisi qui manifesto aliquo externo signo semel haerelicum prodat: ex lege Areadii sa) ii insitetis contra has- reticos poenis obnoxii declarantur, qui vel levi argumento a iudicio catho-lisae Religionis, et tramite delaeti Juerint dextare. Haud raro enim usu-
venit, ut quis, licet alioquin maxime ea tholicus , tanquam haereticus habeatur ex salso duntaxat rumore, ac vagis, inoertisque accusationibus. Qua in re antiquitus. viri etiam sanctitate , ac doctrina clarissimi decepti sunt,
uti f. Epiphanius , qui in s. Ioannem Chrysostomum non modo male animalus vehementer fuit; verum et eum ipso communicare noluit, quod ut haereticos non exhorruit, quos ipso errore praeventus haerest .amnaverat et quum Chrysostomus ante caussae cognitionem haec facere hausquaquam iustum esse duceret 3 . IV. Quod vero in modo indicata lege Areadius dicit, vel lexi argumento,
nemo inde inserat vel levem haereseos suspicionem poenis sive ecclesia glieis , si vo imperialibus aliquem obnoxium reddere. Namque, ut erudita demonstrat Gotho laedus in eandem legem, argumentum ibi non levem Suspicionem, non ενας ν con ιecturam, non indicium nudum significat, neque ora δειξω certam probalionem, rationemque rei dubiae sidem laetentem, sed quam eumque propositionem, litulum, fideique articulum denotat. Ac proinde illa vel levi arctumento iungenda sunt non cum voce detecti , verum cum voco deviare. Unde iam manifestum levi argumento deviare a iudieio catholieae Religionis, et iramite, idem valere, atque deviare vel in levissimo articulo, et propositione fidei, et haereticam propositionem tueri, qua ultim cunque ea levis videatur. Igitur verba illa vel lexi pertinent nota ad levitatem probationis , sed ad adparentem rei, et propositionis levitatem. Nempe quaelibet levis exerratio sit, in rebus fidei haeresis est. Tum ex eadem lege requiritur, ut quis delectus fuerit de catholicae Religionis tramito deviare. Nam quo , ut docet s. Thomas μὶ licet haeretici mereara.
218쪽
te autem Ecclesiae est misericordia ad erransium conversionem: el ideo non statim condemnaι, sed Post Arimam, et secundam correpιionem, ut Ostolus docet: postmodum autem si adhuc pertinaae inveniatur , M- lesia da eius conversione non verans aliorum saluti provideι eum ab Eeclesia smarando Per eaecommunicationis gententiam. V. Igitur levis de haeresi suspicio scilicet ex pertenuibus indiciis, levi husque coniecturis exorta, haereticum non constituit. Al vero ubi suspiciosuerit vehemens, scilicet quam plura, ac graviora efferant argumenta, Sa tis caussae est, cur in aliquem , tanqua in in liae roseos suspectum , Bga tur si . Unde fruodus tridentina sanxit, ut in Melem excommunicatum, qui post lectuimas monitiones non res muerit. . . el obdurato animo ceu stiria inneaeus in illis per annum insordueriι, etiam contra eum, tanquam aes haeresi sumecιum, Proeedi possιι Sic quoque in sepelientes de indu stria haereti eos in loco sacro, lum et in haeroticorum fautoros, receptato res, defensores ac demum in eos, qui Oh liaereseos suspicionem in iudicium vocali coulum aciter absint, excommunicatione animadvertendum de
VI. Practeipua est excommunicatio, ei quidem latae sententiae δ): uu- de canones nequct in antiquis , ac in recentioribus conciliis adversus hae reticos eon Stiluit, anathemate clauduntur in eos inflicto , qui doctrinae in iis contentae sese opposuerint. Et sane, uti loquitur s. Hieronymus ). Se candae putridae carnes , el acobiosum animal a caulis ovium rePellen cum, ne tota domus, massa, et pecora ardeaι, correti atur, putreSeat, intereat. Arius in Ati aeandria tina aetntilla fuit, sed quia non 3latim ορ- preasa est, totum Orbem ejus flamma populata est. Eamdem poenam, uti modo innuimus, subeunt etiam, qui haereticos scientes in loco sacro tumia laverint, haereticorum saviores , hospites defensores etc. tum et qui cula haereticis oraverint, sive in sacris communicaverini 5ὶ.VlΙ. Altera poena est depositio, si cleri ei fuerint, ab omni ossicio, et beneficio ecclesiastico 6 . S. Cyprianus iam id om docuerat r): dicimu3 omnes Omnino haereticos, eι schismaticos nihil habere potestatis, ae iuris. VlII. Tertia poena est irregularitas eum infamia, qua haereticus ipso iure adscitur 8 . Eaque irregularilas perdurat ei iam postquam haeresim de testati in Ecclesiae communion vi redierint 9). Eidem poenae obnoxii quo
que sunt haereticorum fautores , defensores, receptatores , lum et eorun
dem filii, et quidem ad secundum gradum per paternam lineam ἰ per ina'
ternam vero ad primum duntaxat. ε .
IX. His ad desis I, haereticis vetitum adversum aliquem sidelem in cauS r) Sess. XX v. ret. cap. 3. - Cap. III., et VII. de haerelisia in VI.
219쪽
sa ecclesiastica testimonium dicore i . a, haeretiei in loco sacro haud so-peliendi sa). 3, denique haereti eis haud permissum in paternam haereditalem succedero 3 . Quod iure etiam c. vili constitutum est u. De poenis in haereticos saneitis lare Civili. X. Plures quoque poenas piissimi imperatores, ac principes in haereti
eos sanxero, ex quibus potiores hie dabimus. I. infamia notali, si ust ut ininsames habendi, unde quocunque publico honorifieo muliere defungi vetantur, sive militare illud suerit, sive civile 5ὶ .
u. Ipsis interdicta tum lacullas condendi testamentum , donationes constituendi, aliosque quosvis contractus ineundi, tum etiam ius ex testamen into aliquid accipiendi, donationesque capiendi: ibidem. Unde 3, omnia haereticorum bona fisco addicta : ibidem. 4. Poena mortis, idque ad exemplum eorum, qui crimen laesae. maiestalis humanae admiserunt. , ibidem. Insignis est hoc de ea pile constitutio Pri-derici II. imperatoris euius fragmenta habentur in eodice iustiniani s). In
ea imperator omnes ab imperatoribus retro iam sanetlas in haereticos poenas eum firmat, tum etiam innovat, atque ad eorundem receptatores, sau lores, et defensores exporrigit, ubi ecclesiastica censura nolati intra annum
non resipuerint, demum aeque hos, atque illos bannitos declarat: qua dero, ut iidem morit1 supplicio, quae ordinaria balini lorum poena est , adsi-e rentur, decornere videtur. Quod idem Uriderieus imperator in consiliu itono Rogni I. de haereιicis, et palare uis expressius odicit: Praesentis no strae legis edicto damnatos mortem pati Patarenos decernimus,quam ad fretant, ut vivi in convecιu populi comburantun credeuus , et complice3, et quocunque modo fautores publicatis bonis omnibus relegandos in PerPetuum e3se cen3emus. XI. Haeretici, qui suum errorem detestautur, et abiurant, lum Ecclesiae Treonciliantur, tum mortis poenam evadunt, at plerumque perpetuo carceris squalori mancipantur 73. Excipe tamen in haeresim relapsos, quor iura poenitentia eeu sela hubetur, unde saeculari iudicio sine ulla Penitus audientia relinquendi decernantur 8ὶ. Verum deneganda iisdem non sunt Poeni lentiae,et Eucharistiae Saeramenta, si postmodum poeniseant, eι Poenitentiae sistra in eis adparuerinι manifesta. De schismara XII. Sehisma haud quidem a verbo latino Scindo , at vero a graeco
σχις ιν σχισμα scindere scissura suam habet originem. Unde quod-eunque peccatum , quo a Dei amicitia, omnisque excommunicatio , qua a fidelium communione separamur, latius dici quodammodo Schisma posset. ε) Can. apost. LXXV. codex alaic. can. CXXIX. - a) cap. II. ibid. in Vl.
220쪽
Verum hic strictius schismatis voeabulum usurpamus , quo indieatur diris . qua quis seipsum ab Ecelesias Catholicae communione avarat i .XitI. Duplex se hismatis species djstingui potest, particularis uua, universatis aliora. Illa est, quum intestinum inter quosdam Episeopos exo, riatur dissidium , ac voluntatum alienalio , salva tamen unione tum fidei, tum etiam cum universalis Ecelesiae Capite R. Pontifice, cuiusmodi fuisso videtur schisma IV saeculo inter Orientales Episcopos excitatum ob contro.
versiam, num una in Deo, num vero tros h3poslases agnoscendae essent.
XIV. Universalis est, quum subiectio, et obedientia II. Pontis ei denegatur, et sic quoque vinculum ecclesiasticum eum Episcopis ei adhaerentibus solvitur. Quum vero hi eum R. Pontifice universalem constituant Εcelesiam , hinc eiusmodi schisma dicitur discessus ab universali Ecelesia. XV. Schisma non videtur possct haeresi rarore: PBpam enim supremum Caput esse Eeelesiae, articulus fidei est, quem illi negant, qui schisma universale committunt. Ad haec ex Hieronrmo su): nullum schisma non aliquam sibi confugit haeresim, υι reete ab Ecclesia recessisse rideatur :
iii θxemplis novalianorum . donatistarum, graecorum, aliorumque suse demonstrat Gotigalesius 3ὶ . Non ergo mirum, si schismatici iisdem sero, aeba rotici popilis adfligantur 43.
XVI. Apostasia idem est, at christianae Religionis desertio, quae plerumque comitem habet transitum ad salsam aliquam seclam, uti iudaismum, PBganismum, atheismum. Delietum sane atrocissimum, atque haeresi longe gravius: haeresis enim aliquod duntaxat nega fidei dogma, at apostasia omnem prorsus fidem deserit: non omnis haeretieus est apostata, omnis ta men apostata est haereticus: qua de re apostatae iisdem plectuntur poenis, ac lia pretici.
XVII. Quum vero alii vel vi lormentorum deficerent, vel ab Eeclesia
quidem communione avocarentur, at idololatriam non amplecterentur, alii vero ex adverso, ei sponte ebristianae Religioni nuntium remitterent, et idololatria sego polluerent; hine semper Ecclesia foverius in hos,quam in illos animadvertere consuevit 5). Quinimmo his postorioris speciei apostatis quidam antiqui canones ad finem usque vitae communionem denegandam
praecipiunt 6 . Tum iisdem nonnisi in hora mortis reconditiationem impartienda in decrevit Siri eius P. 7 . XVIII. Sunt quoque duae aliae speetes apostasiae laxiori sensu sie di clae: scilicet vostasia ab Ordine, vel a Relisione, quia nimirum clerici,
vel monachi, professive regulares habitum, vitamque clericalem, vel reli giosam deserunt, et ad vota saecularia, vilamque laicalem transeunt. Eiusmodi cleri eos , monachosque apostalas anathemate plectendos synodus i) S. Thomas II. II. q 39. Brt. I. 23 in cap. ll. epist. ad Pisum. O in In cap. I. de gehismaticia. - 4ὶ cap. XXXII.