장음표시 사용
681쪽
CONTRACTAE LIBER PRIMUs. 6 stionales maXime vera cognitione imbutae est illis naturalis rat statum separationis exoptant iugo Minor probatur exemplis tum Philosophorum diversorum , tum piorum , qui cum Apollolo exoptant dita solvi. Ad hoc argumentum respondeo ad majorem limitando hoc modo Quem stilum anima rationales vera cognitione imbutae maxime perfe&secundum naturam exoptant, ille est illis naturalis. Conee do. At nunc nego minorem. optant enim animae rationales eum statum, quia ut nune sunt in corpore, non sunt pure naturaliter in corpore, cum corpus non ita sit obediens animae quemadmodum de
bet, pluribus quoque miseriis eam assicit, atque ubi separata sue rit a corpore ab his liberabuntur piorum animaei cum Christo e runt Philosophi autem idem optantes non ex vera notitia hoc votum conceperunt , sed ex ignorantia , judicantes separationis sta tum esse ultimum animae rationalis , qui sit summae beatitudinis particeps , ut intelligi potest ex Senec. p. or. ubi inquit Sutu
nobis primum naturale est , latitare aliquamdiu in utero matris cibi praeparari deinceps vero non minus naturale est extra uterum. Sic etiam per in spatium, quod ab infantia pares ad senectutem , n alium natu partum sumimur, aliaque nos origo ex ectat, alius rerum natus Nondum coel: nisi ex intervallo patins sumus. Proinde horam illam decretoriam prospice. Non est animo suprema, sed corpori Transeundem est. Excusa natura redeuntem, ficut intrantem Liquet autem, quod non per se animae rationaleSeum statum exoptent, quia
vera etiam cognitione imbutae non Omnes XOptant, aut exoptare debenC, certe non impiorum ac incredulorum animae, quibus hic status multo calamitosior futurus est, quam qui est in corpore.
S. V. Conclusio a. est. Homine consideras secundampine naturali latus separationis anima rationalis non solum illi eumiernaturalis , edetiam violes ius. Patet haec conclutio ex his documentis. Nam r. Ille status alicui
uiolentus est, qui est conjunctus cum debitarum perfectionum priva tione. t status separationis animae rationalis talis est, ut patet ex
eo, quod animam rationalem actu suo formali privet, comnibus iis persectionibus quae ipsi in statu unionis vi istius status competunt. Hoe argumentum prioribus suppositis firmum est. a. Status sormae qui sequitur compositi destructionem contra naturam est formae violentus talis autem est animae rationalis status separationis. Ergo Major patet , quia quod vim inseri toti etiam Vim infert partibus , ex quibus totu immelate consurgit Minor autem per se in conlita est. 3. Sta Mmmma inm
682쪽
6 6 UNI vvRs. MEDICINA tum separationis anima rationalis naturali appetitu refugit, ut communis experientia comprobat. Ergo est violentus. Solum enim contrarium natura refugit, naturalia appetit , ad praeternaturalia vero quae non sunt violenta medio modo se habet. f. XVI. Quaestio , sit On anima rasumalis in natust rationis obi, Meat appetuum reuintionis cum corpore φ Quandoquidem in anima rationali duplex appetitus notari potest, naturalis δc rationalis, seu vitatus &eluuiude unoquoque istorum quaeritur. Quod itaque attinet appetitum in
rum, negant Scotina anime rarioηae incidatuseparatiom convenire appetitum naturalem informandi corpus. Idq; probant, I hoc pacto: Quicquid appetitu naturali appetitur,id appetenti est debitum secundum naturam. At reu-nio cum corpore non est animae rationali debita secundum naturam. Ergo nec ab eadem naturali appetitu appetitur. Major patet, quia appetitus naturalis fertur in id,quod ei deficit ad perfectionem Minor probatur, quia quod alicui naturaliter debetur, id secundum naturam adipisci potest. At reunionem naturaliter adipisci non potest,cum nulla sint ad eam naturalia media. Ergo et Si anima rationalis appetitu innato appeteret eunionem, quamdiu esset in statu contrario, tamdiu pateretur violetitiam. At in statu separationis anima rationalis non patitur violentiam. . Appetitus naturalis respectu cujusque termini vel actus naturaliter expleri potest, alioquin enim potentia foret frustra. latreunt non potest naturaliter expleri. Ergo. . Si anima rationalis obtinet naturalem potentiam iterum informandi corpus, utique datur potentia naturalis activa, quae illam potentiam in actum referat, quandoquidem unicuique potentiae naturali activa re spondet sua passiva, de viceversa. lat nulla datur naturalis potentia
activa, quae animam rationalem reducat ad unionem animae cum corpore. Ergo Sce.
S. XVII. Veruntamen contrarium verum est , nempe conrenisse anima rationali appetitum naturalem etiam in flatu sieparationis informandi corpus.
Probatur . Quia supposito eo, quod secundum naturam perfectam homo deberet esse immortalis, anima rationalis in primo suo fieri nacta est appetitum naturalem perpetub informandi suum corpus, quem in statu separationis deposuisse non potest. Nam appetitus naturalis nunquam deponitur. 2. Unumquodque naturaliter appetit id, quo in statum perfectum reduci potest. Sed anima rationalis aequisito corpore potest in statum persectum reduci. Ergo . . Appetitus natu-
683쪽
CONTRACTAE LIBER P R I um s. si talis non differt ab ipsa natura rei. Cum ergo anima rationalis secundum suam naturam quantum ex se sit apta iterum informandi corpus, utique ei naturalis eius appetitus competit. S. IIII. Ad argumenta in contrarium adducta ita responcs o. Ad 1. dico: initio concedi posse totum argumentum, nempe animae rationali in statu separationis posita secundum naturam deberi, ut coriapor ire uniatur, quanquam id a naturali causa fieri non potest ob id, quod culpa primi Adami a nat tiralis istius appetitus effectu debito dimota est. Deinde appetitui illi naturali respondet debita unio, sed in communii in determinate, non in particularici determinates: h.
e. convenit ei informare, sed nuncin hic hoc determinate corpus informare ei non ante convenit, quam id sit debitis qualitatibus dispositum, ut ab anima rationali informari possit: ita respondet Ruv. tr de anim separ. q. r. richeibl. l. 2. Metaphys c. s. Det jam responsio patet ex quaestione praecedente , utpote in qua probatum dedimus statum separationis esse anima rationali violentum. Ad . dices, sufficere ad id , quod appetitus ille aliquando impletus suerit, ut non sit frustra. d dico, unicuique potentiae passiva respondere suam activam, intelligendo axioma per se, sed per accidens fieri posse , ut id non fiat. Sic item materia prima habet etiam naturalem potentiam ad tormas praeteritas, quas tamen secundum natura nunquam recipere poterit.
S. XIX. Atque ista quidem satis manifeste ostendunt, anima rationali appetitum naturalem convenire iterum informandi corpus sed quid de appetitu elicito φ Absolute negat Soarius 3 pari. q. 3. disp. se a. r. Contra affirmant Con imbricenses tr. de anim se par disput. 2.art. 3. Sed sentiendum judico cum Ruv. tr de anim se par. q. r. qui distinctione utitur. Videri vero illorum sententia locis cit potest ego autem sic censeo distinguendum. Principio considerari potest anima rationalis in statu quasi naturae , deinde ut in statu divini judicii, in quo ob meritum Christi piorum animae a poena peccati sunt absolutae, sed ob finalem impaenitentiam impiorum animae aeternae morti adjudicatae,cujus tormenta ut ut imperfecte separat et jam sentiuntMeinde a papilitus elicitus vel efficax vel inefficax est His praemissis dico: r. Animarurationalem incidat separationis cor deratam scut se secundum naturam baseret, .
petere etiam appetitu elicito unionem sui corporis,alta en non appetiit. Vace. Prio
tis membri rationes recte a Con imbricens urgentur quae videri pon
684쪽
sunt, nobis sum cithaec una. Probatum supra est, naturalem animae propensionem ad corpus in statu separationis competere, atque eum statum ei secundum naturam absolute consideratae ei L violentum.Hine Verb apparet tum ab externa causa invitari, tum a natura instigari ut expetat voluntarii complacentia corpori reddi. Posterius autem membrum inde liquet, quod voluntas appetitu essica cibaonseratur in impossibile. Verum constat secundum naturam reunionem esse impossibilem,m animam sic consideratam eam ignorare, sed eam suturam novisse ex revelatione, conscientiae testimonio ob peccata admissa. Ergo et addo amam rationalem confideratam in statu judicii, quo a Deo absolvιtur , ct ita aterne stem certam habet, appetitu elicito etiam egeaci apperere reunionem. Et hoc manifeste evincit locus Apocal. c. 6. v. q. Ἀα& satis constat. Nam quandoquidem cognoscit se persectae beatitudinis demum suturam participem cum corpori reunietur, & id sic suturum, utique expetit&deliderat quam primum fieri. 3. dico m-νnam rationalem consideratam subflatujudici condemnantis refugere reumnem p. corporis ines caciter. Novit enim eam futuram esse, sed cum maximo
suo malo. Optat igitur id non fieri, sed desperabunda, quia certo
S. Quaestio si anima rationalis humano corporisopetae in tibi indivisibili, an peto in statio quanto , ita ut vel totum vel partem ejus aliquam extensum prasentia impleat Fuerunt aliqui Philosophi in ea opinione, animam rationalem corpori in indivisibili puncto uniri, ac Fortun Licetus ipse dum junior fuit ejus sententiae fuit, ut testatur lib. 2. cap. I.
de animar coextens .eorp. Argumenta hujus sententiae sunt haec. I. Nullum indivisibile potest implere divisibile,alioquin enim ipsum evaderet
quoque divisibile. Anima autem rationalis est indivisibilis. Ergo 2.
Quicquid corpus quantum implet illud aut est quantum per se aut per
accidens Anima autem rationalis neutro modo est quanta Ergo. 3. Implere spatium quantum est proprium corporum. Sed anima rationalis non est corpus Ergo nec ei convenit implere spatium quantum.
. Posito animam rationalem aliquam portionem totius aut totum implere aliqua parte amputata, sic tamen ut ea pars maneat Vivens, hi manet ea pars anima , quae illam partem occupabat corrumpitur , an retrocedit φ Primum stare non potest cum animae rationalis immortalitate , posterius cum ejusdem simplicitate cindivisibilitate. 6. XXI.
685쪽
b. Al. Hationea has, maX me secundam perpendens Licetus lib eir. cap. 2 inquit maxime profecto momentum DPe in proposito nuper allata rario, cui olim manu dare cogebar atini reiura intumus per pecta illius non
tin.:cam solutionem comperie ri Dehinc ita solide rationes plerasu uere solvit, ut manifeste ostendat, se non solum corporis, sed&animi aetate juventutem superasse, virilem aetatem attigisse. Sed antequam id ostendamus, primnm rationes consideremus contrarium suadentes Ergo primo quidem pro contraria opinione, quae vera eiulaci quod nullam importet contradictionem, si tribuatur animae rationali praesentia in quanto, ut illud impleat. Nam si contradict rium sit animam rationalem implere substantiam quantam id erit vesquia est naturae spiritualis indivisibilisi quantitatisvi extensionis ex-Pers, vel quia est iraturae rinitae&incompletae Hoc posterius nullamnabet rationem, nam a linita substantia finitum impleri quantum ab incompleta substantia quae est forma, impleri certae mensurae incompletam substantiam materialem informandam ab illa forma, nullam contradictionem implicant, ut unicuique exterminis patet. Prius autem minus adhuc dici potest, utpote quo argumentandi modo velo-mmpraesenti immentitas, vel spiritualitas Dei subvertitur Nam
1i ponatur, quod veristimum esse Sacra Scriptura, imo Philoseolii eae rationes, Wipsi gentiles Philosophi nos amfeste docent Deum
esse naturae spiritualis, summe indivisibilem , omnis quantitatis&e tensionis corporeae expertem, si haec repugnant impletioni quanti aliculus, qui possit Deus esse universo mundo quanto praesens. nee tamen ejus terminis claudi in ut si dicas Deum esse universo natindo praesentem tamen spiritualitatem, quantitatis carentiam, o indivisibilitatem repugnare, quo minus impleatur aliquod quantum necessum habes fateri, Deum non esse naturae spiritualis, non quantitatis expertem, non indivisibilem Atiae sententia Sacrae Scripturaea recta rationi repugnat. Dicis non quidem unumquodque eorum sigillatim repugnare,sed utrumque conjunctim sumptum repono hoc nihil esse quandoquidem in neutro ullo modo invenitur repugnantia, unde eroci ea in conjuncto exsurgat 5
S. X XII. Deinde ex ea opinione sequitur animam rationalem nequidem corpori humano formaliter con ungi posse. Nam quicquid
nec toti, nec parti Corporis conjungi potest, id non potest corpori ut
forma con ungi. Ged quicquid non potest quantum implete nec toti
686쪽
nec parti corporis sociari potest. Ergo non potest corpo I ut soniurconjungi Anima autem rationalis ex hypothesi contrarium sentientium non potest implere corpus quantum. Ergo ea non potest humano corpori ut forma uniri, ae per consequens cum eo non constituere
hominem Conclusio haec est absurda, ergo vel major posterioris Syllogismi, vel minor. Non major, quia ei aliquid ut forma sectari dicitur, cui ut sorma adest quodque perficit Sc ad speciem imitat,cuique sedat, istam quo totum constituit Sed quod non potest nil in indivisibili ποῦ existere, atque quanto nulli coextendi, vel quantum
aliquod implere, non potest nisi indivisibilite quidem spiritualiter indivisibili coniungi. Subsume nunc nec totum nec qu quam ejus pars, nec partis pars , aut quaevis vel minima particula est spiritualiter indivisibilis. lan non sequitur, quod hinc consequatur , quod nec toti, nec parti, nec partis parti, aut cuivis vel minimae ejus particulae illud
conjungi possit, quod non nisi in indivisibili re existere, nullique quanto coextendi, vel nullum quantum implere potest. Relinquitur ergo, quod praecedentis argumenti minor fuerit false. S. X XIII. Porro Si anima rationalis non possit corpus humanum totum, vel ejus partem in plere, non posset in corpore humano operari. At Conlequens est fallum. Ergo: antecedens. Propositio probatur: Nam anima rationalis non potest operari,nisi ubi est Ve-τum quod quantum implere, vel quanto coextendi nequit in eo non est. Ergo ne operari quidem in eo potest. Et quomodo operetur indivisibile prorsus essentia praesentia existens Certe nec moveri potest, nisi a prorsus indivisibili, nee movere nisi prorsus indivisibile .At in humano corpore, utpote materiali nihil est prorsus indivi 1ibile. Ergo sequitur, quod anima rationalis nec E corpore moveri, nec corpus movere postir, adeoque nec in corpore operari. At id quam absu dum sit, nemo non videt. S XXIV. Denique id adlitic adduco pro asserenda communi sententia, quod experientia doceat nimiam corporis. molem animam rationalem gravare. Id si verum est, anima rationalis non videtur corpori pure in ubi indivisibili,nam magno non aliter,quam parvo adesset. Nec obstat, per accidens fieri, quod anima rationalis mole corporis gravetur, ob nimiam copiam aut paucitatem spirituum animalium,
quippe nec illis nisi in indivisibili ex sententia adversa uniri potest. Patet ergo ob quantitatem id fieri.' Adducere possem millud, communi
687쪽
sententia statui, angelos quoque spatium aliquod sua praesentia implere, deoque posse corpus aliquod attrahere, propellere, & aliis
modis movere ob talem praesentiam sed priora abunde satisfaciunt. Solum igitur restat, ut contrariae obiectiones solvantur.
s. XXV. Ad i. dico: Nullum indivisbile quantitativum potest implere divisibile corpus, concedes missum indivisibile ens, nego. Patuit enim ante Deum, qui est maxime indivisibilis, posse in tere to
tum mundum, nec tamen ejus terminis concludi Aliter dico: Nullum indivisibile privativum, seu negativum, ut punctum, potest implere quantum concedo, de positivo nego. Adhuc Mater Nullum indivi sibile positum infra periectionem quanti potest implere divisibile coorpus, concedo, quia divisibilitas quantitatem sequitur At Nullum ui divisibile positum supra perfectionem quantitatis potest implere divisi bile corpus, nego ut enim tale indivisibile est essentia sua persectius quanto,itavi praesentia. At in eo consistit persectio praesentiae, quod se longius secundum naturae suae postulatum diffundere quoad praesentiam potest. Denique: sic hoc argumentum solvi potest: Nullum ii divisibile omnimode, h. e. realiter ratione indivisibile, ut puniaetum Mathematicum, potest implere divisibile corpus, concedo sed nego animam rationalem intelligentias ita se habere. Quippe'ce Ieberrimorum Philqsophorum sententia dicuntur indivisibiles ratione divisibilitatis realisae sensualis, non mentalis designantium partium ei
tativarum ratione praesentiae.
S. XXVI. d a. dico I. Majorem negando meus enim quanatum mundum implet, nec est quantus per se nee per accidens. 2.Majorem limitando: Quicquid quantum implet, scilicet modo Corporali seu materiali, id est quantum per se aut per accidens. Sic nego, animam rationalem modo corporali aut materiali quantum implere. 3. Licet us&Cl. Burgeriaicius concedunt anima rationali competere aliquam quantitatem per se , sed eam non molis , sed virtutis , non materialem sed formalem ac spiritualem. . Idem Celeberrimus Licetu, judicat, nihil absurdi consequi, si concedatur , animam rationalem dici quantam per accidens, quatenus nempe omnibus corporis parti bus coextensa concipitur, idque quia aliter corpus informare non potest, modo id simul notetur, eam non esse a corpore existentia sua de pendentem, ac ad divisionem ejus realem realiter divisibileni. Ego ut ut Cesebrium istorum virorum responsiones defendi posse lubens agno Nnn a scam,
688쪽
scam, tamen vitandae homonymia causa primis duabus responsionium
s. X X VII. - Ada dico: Implere corpus quantum quantitati e Meorporaliter esse proprium corporum;animam rationalem autem implere corpus quantum spiritualiter, seu modo spirituali, seu spiritibus proprio. Atque sic dc Deus mundum replet. Discrimen utrius inque implendi modi in eo consistit , quod corpus illud quantum quod implet, sic implet ut alia corpora excludat formaliter sua praesentia' participatione ejusdem ubi, sed spiritus implens aliquod quantum etsi
toti praesens sit,non tamen praesentia sua quatenus talis est excludit corpora vel spiritus a participatione ejusdem ubi divisibilis proprii Hoc est, quod lib. I. Institui mearum Phyc sect 3 cap. Iz. th. 3. S. I. docui, spiritualem substantiam esse in ubi penetrative, & sine occupatione spatii, corpoream autem esse in ubi exclusive, cum oecupatione spatii. Inde iisdem terminis utentes dicere possumus, proprium corporum esse implere aliquod quantu exclusive ac cum occupatione spatii, rursum spirituum proprium esse implere aliquod quantum penetrative seu sine occupatione spatii, at vero implere aliquod quantum esse
S. X XIII l. Ad dico: Eo casu animam rationalem in eo ubi seu in parte quae abscinditur desinere praesentia sua esseque hoc spiritui finito aut saltem animae rationali proprium, utri in majorivi in minori tibi intra certos tamen terminos consistere possit, idque pro necestitate vel voluntate. Pro necessitate dum in corpore est, pro libertate, cum est extra Corpus. Id quo fiat modo aliqui putant explicari non possi sed Licetus omnino arbitratiir,id fieri motu locali partiali, neque quicquam absurdi inde prospicio. Nam quod dicunt inde consequi, post retractionem sequi plus an mape in reliquo esse, non sequitur. Nam retrataio illa non est rei corporea de divisibilis', sed rei incorporeae indivisibilis secundum essentiam, qui ergo tum plus essentiae possit esse in reliquo Nimirum ut res sunt , talia sunt cripsarum adjuncta , neque licet adjuncta diversarum rerum confun
S. XXIX. Quaestio s. sit Postv ammam rasionalem 19 in humano carpore, an in toto est, an in aliqua ejus partes Diversum Peripatetici Philosophi hac de re sentiunt, idque quia Philosophus diversimode ea de re locutus est.' Allecti enim docere videtur animae sedem esse cor, alicubi
689쪽
zo, TR A c, si et I ' sa stet Mus. 6 τ bi rursum totum corpus. Nos millis locis illis Philosophi, quia veritate inventa facile conciliari possunt, solum per piciamus, quid ipsa
rerum veritas postulet. Sunt ergo, qui arbitrantur animam rationalem in sola parte principe consistere, his rationibus moti I. Sumipotest e Arist. lib. I. de animal mot. c. r. ubi optricium Corporis ani-inati civitati legibus bonis instructae comparans docet,quod sicut principem civitatis non convenit singulis partibus allistere, sed solum in aliqui pret cipua sedem habere,ex qua per imperium moveat omnia membra Rei pubi sic etiam oporteat animam in uno praecipuo membro colis locari. a. Quia anima rationalis non est nisi in corpore organico. At partes similares non sunt organicae. Ergo. 3. Quia vix concipi potest, quomodo anima rationalis lecundum principalem gradum, intellectum scilitat, tota sit in genuci nam tum ibi intelligeret, obtineret ibidem scientias. . Quia videretur sic anima esse in diversis lo- eis, iisque discontinuis, quia partes dissimilares sola contiguitate sociantur. e. Quia idem tota sua essentia moveri: quiescere, imo contrariis motibus cieri deberet, quod contradictionem manifestam imis
portare videtur. S. XXX. Nihilo minus communis sententia, tenens animam ra
tionalem toti organico sensitivo corpori coextendi mihi probabilior
videtur,quam item lib. r. de anim coextension corpor cap. 26. usque
ad finem libri insignis Philosophusti Medicus Licetus probat Aristoteli Hippocratid rei veritati congruere. Rationes pr*cipuae sunt hae. ri Omnis sorma toti suo formato praesens est, Anima autem rationalia est forma humani corporis. Ergo Major probatur ex modo,quo forma informat , nimirum essentia sua se materiae conjungendo ipsam in specifico esse constituere Minor autem ex prioribus constans.
a. Ubi anima rationalis operatur, ibi praesens est, at in toto corpore operatur. Nam v. g. in cerebro phantasmata speculatur, in corde assicius compescit, in musculis motum dirigit, in omnibus partibus esse humanum largitur &c Ergo. s. XXXI. Plura videantur apud Licet lo c. cit. Ruvium item l. 2. de anim tr. de modo quo anima informat corpus quaest. q. Rrgumenta vero ita lolvo Primum a simili lumptum claudicat , de multa dissimilia sunt in hoc simili Latius item extendit irr, quam Arithvoluit, utpote qui loco cit solum in sinitare voluit, an :mam ratio
690쪽
Usrvos A ME DI et NAE& priorem conjunctionem sedem animae speciatim appellari posse se
cundum item solum probat,animam rationalem per prius partibus o ganicis,per posterius similaribus sbciari. Neque enim potest esse pars organica, qui ex similaribus componatur. Quanquam de eo quoque quaestio est,an non pollit pars quaepiam similaris esse organica, imo an
non unaquaeque sit organica,quia unaquaeque nutritur Tertium quod concernit, ajunt quidam nullum absurdum esse, quod pro absurdo habetur,quia anima rationalis inorganica forma est: alii dicunt, animam rationalem esse totam in unaquaque parte totalitate essentiae, sed non totalitate potestativa, sic Anim totum hominem denominare. Ego arbitror non incommode solvi posse id dubium, si dicatur, animam rationalem etsi in toto est quoad informationem,tamen quoad operationem intellectus immediateri proxime cerebrum denominare, quia ob
jective in hac operatione a phantasmate pendet. I ico immediate proxime. Nam originarie, quia primo cordi insidet, cor etiam sic denominat. Quartum male supponit partes corporis non esse sibi continuas, infirmo nexu constat, quandoquidem nihil absurdi est, u num aliquod esse in diversis locis inadaequatis seu partialibus sibi continuis,modo sit in uno adaequatovi perfecto Ad quintum dico : non esse
contradictorium idem secundum totam essentiam inadaequat tamen
quoad praesentiam sumptum posse simul quiescere, moveri , imo
contrariis quoque motibus cieri , quemadmodum de anima rationali
L XXXII. Quaestio 6 sit Cui aerii mimo anima rasionalis insit φ Etsi enim ea in toto est, non tamen est aeque primo in toto, sed in ejus principe parte originarieri independenter, in aliis autem deriv atrii, consequenter&dependenter liqui ergo judicarunt animam rationalem primo in cerebro esse, quia in eo optime ob phantasmatum praesentiam operari potest Contra alii cor eo nomine celebrant, quod Arist. pluribus in locis principem partem eis asseruit . Atque ut testatur Polyhistor ossius . . de orig.in progr. Idolol. cap. O.
Tertullianusi Hieronymus hanc sententiam Sacra Scripturae consonam esse voluerunt, si praecipue locis Matth. 9. . . Cap. s. v. 18. Roman. o. v. o. Arbitror tamen has sententias bene posse
conciliari , si dicatur originariet absolute primo in corde animam rationalem residere, manitestative autem in cerebro. Et sic absolute praefero posteriorem sententiam , quam agens de cerebro supra a P