Nova bibliotheca lvbecensis ..

591쪽

III. De

nomine Dei Ieho vali

auctore

g. Sanctissimum summi Numinis nomen Τ αγραμματον, quod sibi soli vindicat ipse Deus, ahquod gens Judaeorum vel ore

Proserre, vel prolatum audire, male propter intellectum sacri codicis praeceptum' , sibi religioni ducit, multas summorum Critiuorum curas, lucubrationesque jamdudum expertum est Nomina illorum, quidea Esaiae XLII. s. Exod. VI. q. undes epitheta hujus nominis,

μενον, originem traxisse videntur' nisi forte exinde mavis, quod graeci hoc nomen exscribere non potuerint, adeoque nonnulli Πιπιὲςsςrint, litteras mero fraecorum II habentes.

592쪽

de hoe nomine commentati sunt hic recensere, nimis longum S superfluum foret. l. 43im SIMON ius e apud Halenses Professor amplum eorum condidit catalogum. Quae vero ab eruditis viris disputata sunt vel vocis derivationem, vel lectionem, vel significatum spectant. s. II. Ultimum quod attinet, nomen Dei esse

essentiale soli Deo proprium, Omnes Paucis exceptis concedunt. Primario itaque en necessario existens, facultate aliis extra se entibus existentiam aut actualita4tem largiendi gaudens, cujus essentia ipsam involvit existentiam secundario en immutabile, aeternumis omnipotens deno

tat, quam interpretationem ipse Spiritus s. suggerit Ig. III.

De genuina pronunciationeis lectione vocis quaestio celebris diu multumque inter eruditos exagitata est. Disertationes Es decem

e Onoma V. T. p. 16.d Adversarios puto refigionis nostrae sanctissi imae, qui errorum patrocinium in assertione etiam angelis, quatenus munere legati Dei fungantur, hoc nouien tribui, quaerunt.

593쪽

decem, quae reliquis palmam praecipere vissae sunt, collegit ediditque RELAND vij, In duas plerumque abeunt eruditi partes; alii puncta litteras animantia esse geniatna, alii aliunde 'uidem a voce mutuo esse sumta contendunt. Quae in utramque partem disputata sunt, nimis nota sunt, quam quae hic recoquenda essenti Cum vero me iis assentiri, qui puncta vocalia pro genuinisis nativis habent, non in .cias eam; argumentum ex ipsa vocis deri. vatione atque linguae sanctae naturarat indole quo idem evincatur, proferre satius erit.

s. IV.

sunt qui omnes lites, quae cire derivationem vocis mim oriri possent facillimo negotio dirimunt. Statuunt radicem rivi vel 'nn addunt characterasticum futuri e participio vel praesenti desumunt , charaeteristicum praesentis temporis; subscribunt charactetisticum praeteriti, atque ita hoc nomen construunt. Mirus sane ingenii lusus Quid fundamenti a. het Audiamus defensores magni nominis

viros. D Deeas Exereitat de pronuneiatione nominis Iehova Ultra o . 8 eontine Dissi DRVSlL

594쪽

viros. I. momen entis singularis, singulari modo esse formandum censent. Sed& hoc multa probatione indigere mihi quidem videtur Ens singulare sibi proprium peculiare habeat nomen , concedo sed hoc nomen penitus anomalon esse debere, ita ut ad nullas grammatices regulas revocari queat, ab indole naturaque linguae hebraeae plane abhorreat, mihi exinde haud

persuadere possum. Ipsum Spiritum S.

eandem derivationem, Apoe. l. 4. suppeditare regerunti Iohannem vero non derivationem vocis grammaticam sed verum genuinum sensum interpretationemque nos docere nemo, ut mihi quidem cernere licet, unquam nepabit. Interpretatur nomen Iehovah De δών, κα - - - ο ἐρχ μενος, hoc est, per ens, quod omni tempore idem est, seu per ens necessarium a seis per se existens. Interpretatio itaque ista semper, etiamsi talio modo per aliumque ingenii lusum vocem formare velles, locum haberet. I. V.

lii in voeer nares litteras radicales, unam xservilem statuunt. Sed his potissimum adversatur, quod, quare O medium radicate hic maneat mobile, cum in verbis in alias ne non in nominibus ab eiusmodi

595쪽

modi radicibus derivatis quiescere soleat, nulla ratione doceri queat. In aliam itaque derivationem, regulis grammatices hebraeae magis consentaneam inquiramus.

g. VI.

Fundamenti loco praemittendam duco regulam, cujus auctorem felicem istum indolis linguae saneti indagatorem, ante triennium placide pieque defunctum. LL O apud Lugdunenses Batavos Prosessorem ALBERTUM SCavLTEN t esse confiteor. I. Verba quorum tertia radicalis n)quiescens dicitur, seu verba veram radicalem tertiam occultant, ejusque loco n quiescens in substituunt vera vero adicalis littera latens est vel vel 'i). Cum enim in fine Iod vel micum praesedente vocali Diphthongum redderet a qua purus linguae hebraeae genius. Judasi enim Diphthongos in lingua hodie multas admittunt plane abhorret ad evitandam duriorem pronunciationem cacophoniam

in vocali homogeneum substituitur ri 'had supplendam moram per quietem βου nyablatam in m elevaturi Addo I.

Verbat Institutiones ad undanient linguae hebraeae. Lugd. Bat. I737 4 P φ .

P V. Duplisti modo hoc probari potest primo, quia

596쪽

verba,quorum secunda radicalis revera est γillam extrudunt is ejus loco nyin fine quiescens adjiciunt cujus exempla habemus' pro 'met, pro 'rygr. Diver. sas enim radices non esse, exinde, quod tum eundem habeant significatum tum derivata promiscue modo a radice A, modo tacitiventur satis apparet. f. VII. Praemissis hisce regulis, in radicem vocis, o inquiramus. Littera prioris syllabae est procul dubio radicatis prima secundae syllabae littera non esse potest quiescens, non enim in loco quieti apto est collocata ergo est radicatis. n in fine non est mappihatum ergo quiescens servile, non radicate. Duas ergo habemus radicales. In investiganda vero radice quoties duae tantum adsunt radicales tertia vel in medio vel in fine supplenda est vel ab initio. Non ab initio radix enim tum foret verat ' vel pla, quas lingua hebraea ignorat. Adjiciamus ergo in fine n) sed S hoc per regulam l. non radicale erit . . quapropter vel vel byaddendum. Tum

Vero

' qui seu mappihatum est radicate, notum, ct immutabile secundo, quia litteret ' statim recurrunt, quamprimunt pronuuciatio non

moratur. Dissilia πιν Corale

597쪽

vero radice im vel in existente littera H in voce rara foret secunda radicatis. Sed secunda radicalis o quiescere debet, hoc Ioco ad quietem vero non locus est ergo est motum ergo nec secunda radicalis littera. Per secundam itaque regulam inseramus inter litteras si xvocis rar 3 tertiam radicalem veram 'h; atque sic habemus radicem Mn, cuius loco in linteis legimus rava inter chaldaeos adhuc usit, tum quae radix ex an non per immutatio

s. VIII.

Radice se investigata, ad ipsam derivationem nos accingamus. Omnem vocis punctationem ignorabimus, ex sola linguae ebraeae analogia regulisque grammatices puncta voci subjecturi. Invenimus in voce VP y n finale, quod neque est radicate, neque alternans pro radicali est itaque finale augmentum, servile essenti te, radici adjectum eum in finem, ut inde

nomeni Non ellea rationem me radicem ita brutare ex reliquiis radiei in Arabismo exstantibus dijudieari potest vid. SCHlNDLER laxidonise . p. 43 I. Quin in Chaldaeorum 'ndem vestigia invenire mihi persuacleo non cotu-

inode enim a radiceres fvel Iava derivari possunt.

598쪽

nomen fiat. Augmentum nominale in finale vocalem sibi praemittit homogeneam. Ultimam ergo habemus syllabam per Q enunciandam a n. Nec obstatin praecedente , esse indicium foeminini generis, non desunt enim nomina inprimis propria, eiusdem terminationis h). Duplex adhue nobis ' est in medio, quorum medium radicate secundum anomaliam e

borum ejicitur atque eius loco vel chο- Iemle Sehurech substituitur quod inn minibus sormandis est frequentissimum O.

Primae ergo radicali choum adscribendum vel cum vel absque fulcro. Habemus ergo tu . Litterat, character plerumque est nominum propriorum accedit ab initio, ut omnes litterae serviles, per :). Atque ita secundum regulas grammatices legendum venit ni s. IX. Quae cum ita sint, non est quod eum

duetinus voeen nostram , cui hie cholem adseribendum esse linteum a quod est movendum, exigit si duplex exieripiunt esset, tune minbiguuin foret, uvaetiam voealis eligenda esseti

599쪽

Regulis modo graimmatices, atque analogiae linguae sancita inhaereamus, quae omnino veram nos doce prsenunciationem. Non alia itaque vox secundam analogiam

ωregulas admgtit puncta habet ergo genuina sibi propria non alienais mutuosumta quemadmodum XIV acri viN puncta propria habet.

- Exinde quod in sacro codice, innidem in libris posteriori tempore . . scriptis nomen ἡhovab rarissime o in libro Damelisin Esther plane non occurratu non recens natum esse Judaeorum praejudicium, hoc nomen pronunciare nemini licere fit vero simillimum Fortassis Judaei, cum nunquam hoc nomen pronunciatum audirent, sibi imaginati sunt genuina puncta esse deperdita quo facto genuina pro suppositis habuere, multosque secum in erro. rem deducentes lites hodie non compositas excitarunt.

600쪽

V. D. M. in Eccles Travemuud.

Observationum Sacrarum bigab

quarum prima

in significationem dictionis v

Seeunda

illustrat.

Ρromissi nostri memoreso id agemus, ut in veram significationem dictionism o Vi Brachii Iehovae, quae in illustii loco prophetico Jes LL. 9. extat, inquiramus. Quo rectius vero partibus nostris fungamur, integrum comma ex interpretatione Vi TRINGAE hic repetere placet:

Excitare, excitare, indue robur, Braehium Iehovae Excitare ut diebus priscis generationibus faeculoνum I Nonne tu istud es, quod concidit A 3ptum lethalite vulneravi Draconem. Constituit effatum hocce prophe