De officio hominis et civis secundum legem naturalem libri duo

461쪽

gooo PisTOLA CENsORIA AN ONYMIrum doctrina fuit, Deos esse imitandos: i Diis offerendum

CLYCompostum jus fasque animi sanctosque receptas Mentis, S incoctum generoso pectus boneso. Neque Philosopho , sed Iurisconsulto civili tribuit

CICERO, externis contentum esse leges enim docet Curare, quae manu teneri possunt Philosophos, quae

rationeis intelligentia. Adeone degenerabit apud Chri)tianos Philosophia, quam thnici tam sanctam.&generosam habuere 2 De laxitate AstisTOT Lis multi veterum questi sunt ille ipse tamen longe altius surrexit, eumque scholae recte hic sunt secutae. Praeclare enim hytotelica Philosophia ad justitiam universalem

omnes refert virtutes debemusque non nobis tantum, sed & societati, eique maxime, quam cum Deo, naturali lege cordibus inscripta , colimus, ut animum habeamus veris imbutum sententiis, voluntatemque ad recta constanter tendentem.

Singula ista male adplicata pariter, ac trivi, ita sunt atque stipata semper acri qua dim objurgatione . unice undala in falsa hypothesi quam superius dicavimus. Num oblitus est δε nonymus Auctorem stipite de inliciis hominis ergo se Hum, in

eo potissimum occupari, ut o tendat, qua ratione lege naturali qui ljbet formando animo ac voluntati, illo veri ac utilibus notitiis imbuto . hujus vero rite temperatis motibus. ad laborare t 'neatur Haud in genuino suo sensu hei p. specta tum CicRRONis et dimi capitur. hi lim nec de acti bus mere internis quaeritur, nec de actionibus cxterioribus,co sideratis . quatenti a bona dispositione interna profici-stuntur aut minusci sed tantum de laesionibus aut fraudibus quibusdam subtilioribus, ac in solo civili impunitis, etsi existrinsecus aeque mani seste ac alia graviores pateant. X innibus ara tamenti exempli; que, quae consequuntur aut antecedunt, liquido illud colligitur. Immediate ante istam sententiam orator Romanus de iis qui non bona fide emtori desectus tu re vendita sibi cognitos indicant, sermonem inje

cerat.

S. IX. Neque adparet, quis sit indure Naturae lo

462쪽

cvM ANIMAD v. N. Io BARBAYR. Oorcus urijurando, cujus tamen Auctor ipse vim in eo magnam esse fateturo si internorum ibi cura nulla est.

Verosimile est , hanc observationem composita jam tota Epistola demum adjectam, adeoque etiam male collocatam fuisse cum interrumpi eadem ratiocinii ilum quilibet conspiciat. Temere semper supponit Anonymus , internorunanimi actuum curim ex Auctoris sententia , plane alienam e Te a scientia Iuris Naturae. Ceterum vero non ne jusjurandum syntialiter diuin externum , aeque ac internum coin.

plectitur Fateor quidem , actus externi vim originati ab interna jurantis dispositione pendere Asturax erquam quod illa dispositio eo ipso quod interna sit hominibus occulta manet, quibus mera super hoc praesumtiones suppetunt: nonne ad servandum jusjurandum, circa rem non illicitam aut invalidam prae litum, quis omnino onligatur, etsi jurandi ipsi intentio defuerit Et nonne gravissi inum foret peccatum jurare super re quapiam illicita, quamvis ore tantum iuraretur p

g. X. Itaque qui educationis aut institutionis aliorum regendae potestatem habet, lure Naturae obligabitur ad mentes etiam praeclaris monitis informandas curandumque, ut virtutis adsuetudine, tanquam altera natura voluntates ad honesta ferantur. Ea tutissima praecipiendi ratioci nam , ut pulcbre monitum o ARisTOTYLI, plus possunt mores, quam leges. Et quanquam fieri possit, ut aliquis spe metuque pravas cogitationes comprimat, ne noceant quod tamen aegre sit): tamen non essiciet, ut prosint. Itaque qui non recte animatus erit, saepe peccabit saltem omen omissione. Ut adeo tiam parum tuta aut facilis sit hypothesis, quam Auctor noster constituit, animi m-tus pravi, oris innoxii.

IIo vero est unum semper idemque referre, eadem obem rare chorda inspiciantur modo, quae trant Auctor hoc Compendio ib. II cap. 3 cap . I. . ut Opus Majus taceamus ubi multo susius de hoc momento agit mirari sane subierit, nonymum in levidensi ejusmodi scripto tot

temere tamen vel ba profundere.

S. I. Equidem laudandi sunt viri quidam eruditi,

463쪽

P endorsan alioqui doctrinae fautores, quod sententiam duriorem reprehensionibus obnoxiam emendarunt, quod Jur Naturae negant, saltem Philo pho Morali, aut Theologo Naturali tribuunt, curam scilicet internorum. Sed quum in internis quoque jus obligationem, peccataque in Deum,' rectas actiones natura constitui, nemo negare possit ubi, quaeso, tractabuntur haec naturalis utique juris justitiaeque capita, nisi in scienti Juris Naturalis Nisi quis aliam quanda m universalem juris prudenciam confingat, quae sus Naturale respectu non hominis tantum, sed & Dei comprehendat quod inane fore' superfluum, nemo

non videt. Nihil magis est arbitrarium, quam disciplinarum diu Isso.

Modo illud omne, quod ad eas , quae extim inter se aliquem habent', pertinet, in alterutra deprehendatur, atque in tractanda peculiari aliqua scientia, cujus constitueris limi. res nihil eorum omittatur . quae ad definitum spatium necessario requiruntur non est, quod praeterea quisquam te. sideret. Jam haec est , qua ua ipse Aueto jam dudum dedit. responsio unde etiam adparebit, in eo, quod emendationem a visissententis ejusdem vocat Anonymus , laudatos viros eruditos Cμεινε ipsius tantummodo placita secutos me: a Qui tingue ait. εω- p. librum meum de Dre Natura Mentium, οὐ ol calumnian

animo inspexis, facile deprehendit, misi praecipve propositum fuisse, umia hominum erga s invicem tradere, o quid juris

inter homines mutuo exerceatur; cui fini nullum commodius prin

cipium adsumi, quam socialitatem po se . in apris es. Et eam ob rationem eaput de religione Naturali in eo libro uspiam ex . sat me quippe confestarium est doctrina naturalis de Deo, quam adii ad Philosophiam primam referunt . alii peculiari di-feiplina sub voeabula Theologiae Naturalis adornant eoque natiuam velut sedem in disciplina uris Naturalis um sortitur. Sed eis p ea in usum juventutis ossicia ominis, Civis juxta leget naturalem in eo endium redigenti forent caput de Religione Naturali ex illa is Theologia Naturali sue Philosophia prima mutuo su i est in eum libellum transtuli. Facta a tam longo tempore hujusmodi declaratione, Auctor ab intemperantioris censurae aculeis tutus utique esse debuisset.

V. XII. Quin potius in scientia juris, a divina justitia, tanquam fontes, humanam , ut plena sit derivari convenit. Notio certe justi non minus, quam veri ac boni, etiam ad Deum pertinet, immo ad Demnia-

464쪽

gis, tanquam mensuram Ceterorum communesque re-nciae utique in scientiam cadu ut in jurisprudentia uini versali tradi debent cujus praeceptis etiam Theologia Naturalis utetur. Itaque ius Naturale praeter rem Coarflantibus adsentiri non possumus: quanquam is lapsus Periculum non habeat, modo internam probitatem saltem alteri Philosophiae parti serves, nec plane revelatis praeceptis tranlcribas. Iustitia divina ct justitia humana aliquid quidem inter seco uimus habent, nec unquam invicem sibi advellantur altiis alias cum ratione originis , tum ratione ambitus tantum intercedit discrimon , ut accurate loquendo , divinam justitia ui humanae fontem esse ac mensuram , dici nu queat. Deus

nainra sua justus est neque agere , neque agere velle nisi juste potest haec felix in ipso est impotenti gloriosaque necessitas, ex infinita ejus ei sectione unice oriunda. Quam longissime vero abeo absunt homines, ut natura sint justi Justitia qualitas est, quam adquirere debent eaque obligatio ipsis a principio siquo externo voluntate nempe Dei ipsius non vero ejus justitia prout mox videbimus, est imposita Quinde justitia humana potius constat, quam de divina quemadmodum illud post Auctorem nostrum observavi ad J N.AEG. Lib. II cap. 3. s. s. no s. Quod ad ambitum adtinet ipsa divinae natura excellenti essicit, ut eidem plures justitiae humanae actus haudquaquam convenire queant, animadvertente pariter Auctore in locis operum suorum I olemicorum, ad quae in nota mox citata Lectorem ablegavi. Anonymus, cui legenda ac refellenda ista singula fuissent . obstringetur ex iis, quae in sine hujus paragraphi agnoscit, Auctorem nostrum saltem reprehensione conititutae parum tutae hypotheseos liberares cum ex loco ad praecedentem paragraphum relato manifestissimum sit. Auctorem ex disciplinis philosophi- eis curam interna probitatis neutiquam exclusisse.

g. XIlI. Hactenus de ne & Objecto nunc superest, ut de causa essciente uris Naturae, non bene ob Auctore

constituta, dicam. Hanc enim ille non in rerum natura, rectaeque secundum hanc rationis praeceptis , a divina mente emanantibus; sed quod mirum,' contradictioni obnoxium videbitur in superioris decreto quaerit. Nempe Lib. I. cap. I. g. I. Ocium definitur, acti hominis pro ratione bligationis ad praescriptum legum rite adtemperata. Et mox cap. II. g. 2. Lex defini

tur, decretum, quo superior sibi,ubjectum obligat, ut ad

465쪽

i lius praescriptum actiones suas componat. Quae si admittimus , nemo monte mcium faciet; immo nullum erit ossicium , ubi nullus est superio , qui necessitatem imponat neque erunt ossicia inter eos, qui superiorem non habebi. Et quum Auctori ossicium,' actus justitia praescriptus, aeque late pateant : quia tota ejus jurisprudentia naturalis in ossicii doctrina continetur consequens erit, Omne jus a superiore decerni. Quae paradoxa ab Homuo potissimum prodita, qui incitatu, quem vocat, naturali , id est, superioris exsorte, omnem justitiam obligantem tollere visus est, . etsi ipse variet miror a quoquam adoptari potuisse. Ergone contra justitiam non acie summa potestate praeditus, oui tirannice in suos gras abitur, qui subditos pro libidine spoliabit, adfliget, per tormenta neCabit; qui bellum alteri sine causa inseret

Id, quod illo scholastico . ofam e tentem Iuris Naturae

hei vocat Anonymus nihil aliud et , quam ratio, pronterquam ad conformandum sese naturalis legis praeceptis quis obligetur. Agnoscit Alictor noster nec praetcrmittendum illud silentio erat illa praecepta , in se considerata , fundamentum suum in ipsa rerum natura hanere ita ut Deus nihil contrarii . nisi ipse sibi adversus . praecipere potuerit. Vide J. MG. Lib. I. ap. a. f. s. 6. quae ex reliquis ejus scriptis excerpi ad cap. I. l. 4. οι. . Verum statuit, On- fide rationem naturae rerum non id esse, quod proprie ac directe necessitatem certo uiodo potius quam altero agendi Imponat. Hoc quidem loco Anonymus adgressurtim se maximo successu Auctorem videtur confidere. At spero fore, ut sedulo expensis, quae a nobis adnotabuntur. liquido adpareat,

nulla forte alia parte ejus censurim initabiliore niti funda

Statim observaverim, totum hunc paragraphum praeter rem esse cum ipse Dieatur nonymus 3 is ex Auctoris nostii sententia . omnes homines, in quocunque versentur statu, communi superiori , nempe eo , per naturam subdi. Cursngantur ultro monstra, quae adgrediaris p Cur odiosa instituatur comparatio cum principiis ossi I, quae auctoris nostri

principiis ita e diametro sunt opposita

'g. XIV. Hinc etiam nullum jus gentium voluntarium quidam viri docti ab Auctore nostro persuasi, admittunt, ob eam inter alias rationem, quod pactis mu-

suis in clacere gentes non possint quia scilicet a nullo

466쪽

Jo superiore valida reddatur obligatio. Quo argumento nimium erficient, ut scilicet nec conseni uin pactis homines superiorc sibi constituere possiut cujus comtrarium tamen ipse HOBBI Us agnovit. Qui jus gentium voluntarium 'nonymo cum vulgo Iurisconsultoruui scholasticorum adoptarum ' merito rejiciunt, e non nituntur ratione, quod gentes, quia desiit communis superior, nullam inter se validam inire conventionem possint: se adserunt, prout verum quidem est, istas conventiones non esse leges, proprie sic dictas, quia inter pares Dint; dum asuperiore lex omnis proficiscatur. Contendunt porro, nec oliendrequisquam, aut ostensurus est contrarium non exstare genexa Iem omnium gentium conventionem circa res illas mere arbitrarias, quas moderari suppositum illud jus gentium de huerit si ulla subsit obligatio ratione momentorum , qua eo referuntur,in vere arbitraria sunt: aliqua enim eorum

capitum, quae isti 'entium juri adscribuutur, undata deprehenduntur in ipso Jure a Naturae, adeoque gentium com o Vide sensu non iudigent si , inquam . ratione momentorum vere I N ' arbitrariorum ulla obligatio subsit inde me judicio fuerit, quod , cum apud plerosque populos , citra ullum quidem ge λ' tnerale inter eos pactum, usus eadein sensim introduxerit, niti censeatur quis ac censeri possit velle se eo accommodare , ubi suscepto super aliqua ejusmodi re negotio non manifeste declaraverit nolle se receptam consuetudinem qui, quod quidem unicuique est integrum. Haec observatio cujus in notis meis ad GROTIUM frequens adplicatio vi. debitur, evertendis autoruta usis gentium voluuiarii max, me speciosis argumentis inserviet.

g. XV. Equidem medela aliqua videtur adserrito se huic doctrinae considerando Deum velut omnium superiorem quo etiam subinde fit ab Auctore. Nempe dicet aliquis, dogma offendere autum specie pravitatis si vero profundius introspicias, nihil mali de-yrehendi quum semet corrigat, remedium secum

ferat; quoniam status sine superiore fingi quidem possie

docendi gratia, existere autem non possit, quod omnes per naturam Deo subdantur. Ita jam & pacta hominum superiorum,' consensus gentium ius facient, Deo pactis validitatem praebente. Atque noc quidem de Deo, natura omnium superiore, verissimum est sed acienipsa per se doctrina offensione atque errore non carci,

quae habet, ius decreto superioris nasci utcunque x

cuses.

467쪽

cuses. Nam ut taceam, quod GROTIUs bene notavit, fore aliquam naturalem obligationem, etsi daretur, quod dari non potest, cum nullum esse, aut licet divina cxistentia seponatur tantisper quoniam Certe multa ab hominibus erga alios exigit propriae conscrvationis commoditatisque cura quae Honm Us etiam pro parte adnotavit; hoc obligatiouis vinculum latronum societates exemplo suo confirmant, dum aliis hostes, inter se quaedam ossicia colere coguntur; quanquam, ut jam notavi, imperfectum sit valde Ius Naturae, quod hoc solo fluat haec, inquam, ut taceam

sciendum est, Deum ipsum laudari, quod justus est;

adeoque osse quandam, immo potius esse summam ipsius Dei justitiam, etsi superiore careat, sponte natura

excellentis omnia bene agat, ut nemo de e cum ratione queri possit. Neque ipsa norma actionum, aut natura justi, a libero rius decreto, sed ab aeternis veritatibus, divino intellectui objectis, pendet quae ipse,

ut sic dicam, divina essentia constituuntur meritoque a Theologis Auctor reprehensus est, quando contrarium defendit, credo, quod pravas consequentias non perspexisset. Neque enim iustitia essentiale Dei adtributum erit: si ipse jus & justitiam arbitrio suo condidit.

Et vero justitia eruat quasdam aequalitatis proportionalitatisque leges, non minus in natura rerum immuta-hili, divinisque fundatas deis, quam sunt principia Arithmeticae ac Geometriae. Neque adeo justitiam authonitatem quisquam divini arbitrii esse defendet, nisi qui &veritatem quod paradoxo inauditum CARTE- si excidit, insigni documento, magnos posse viros magnopere labi quas scilicet triangulum sit trilaterum, aut duo contradictoria incompatibilia sint, aut denique ipse existat Deus, quia ita Deus jussit Sequeretur etiam, quod quidem imprudenter dixere, Deum urcposse damnare innocentem, quando hoc ipsum jus fa-Cere poterat. Nimirum qui talia excidere sibi passi

sunt, non distinxere justitiam ab ανιπι inia. Deus ob summam in omnia potestatem est ἀνιπευρον λ quum necdendis obnoxius sit sed ob justitiam ita agit, ut omni satisfaciat sapienti, quod summum est, sibi. D.

468쪽

Debili valde modo ei statim loquitur nonymus, ob. tendendo tanquam benignioris alicujus judicii testimonium,

excusationem illam , qua Auctorem nostrum, parum sibi constantem, consequentiarum periculum praevertisse innuit. Credas, a incidenter tantum, ac nullo sere consilio, A ctorem de Ueo, ceu omnium hominum superiore, mentio c., ...

nem injicere. Sed nonne isti principio, Volui a princi . f. 6. Dali suo fundamento, universum ejusdem systema superstrui- , is astur Invitus quidem eloquar at nihil tandem verius nec με id juvetit dissiuaulasse, quod demonstrare jam ad oculum obstitiastor non intellectis satis Auctoris nostri principus, An nymus in ejus censuram descendit atque inde sit, ut statum quaestionis non rite ingrediatur. Non hare Auctori nostro stat sententia, ac si id omne, quod jus vocatur aut juclitia, a voluntate nedum arbitrio superioris emanet. De jure loquitur ac justitia, quae obnoxiis imperio entibus conveniunt investigat normam actionum v. manarum. Centies repetiit, Deum summe esse justum: a)ipsum constantissime justitue regulas, immensis suis persectionibus consormes, sequi, ita quidem ut aliter agere neque velit, neque velle possit; sed eo etiam modo, ut propter ejus ἄνιπευθυναν nemini jus sit exigendi, ipsum ita vel secus agere, aut ad reddcndam gestorum rationem eundem adstrinis gendi. Agnovit quoque, respectu hominum. Creatoris liceti inperio subjectorum, non arbitrio Dei jus ac justitiam con . di nec potuisse Deum, salvis ais persectionibus atque es.sentia, hominibus alias quain justitia regulas, in natura ipsorum fundata . praescribere. Verum statuit nihilominus. propriam ac directam rationem, quare ad sequendas justitia leges otaines obligentur, id, quod ipsis necessistem moralem se ad easdem adtemperandi imponit, esse voluntatem Dei, cui ut supremo Domino, naturalem eorum libertatem prolubitu constringendi plenissimum jus competit.

Ita corruunt omnes illae prava consequentiae, quas Anonymus defendendis Scholasticorum quorundam beologorum, qui superstitem jam tum Auctorem sugillarunt, praejudicatis opinionibus adfectibusque promtior, eorum Xemplo, cinis noxia omnino sententia, circa quam sinistrae interpretationes

jam abunde retusa erant, elicere instituit. Atque huc redit quaestior an proximum N immediatum fundamentum necessitatis hominibus incumbentis, ea faciendi, in Deus certe vult ab Ur

seri s uia iis Dei voluntas, an aliud quidpiam

et Vide eap. s. huius Compendii β. o. r.

469쪽

Non hine in principiis suis sibi constat Anonymus ni-rnium dicit aut non satis. Fund ii rentum quippe obligationis observam licius Naturae collocas l. 3. in ipsi rerum

Matura rectaeque jecundum banc rationis praeceptis, consistori ti-hus I. quibu4dum aequalitatis proportionalitatisque gi-hus suppo init aliquam fore nartiralem obligationem etsi daretur Deum nullum esse Attamen jus . quod bo sal suae vaI- de imperfectum abet ac terminatum O . quod Mopria conis servationis commoditatisque cura exegerit. Jain istae qualitatisae proportionalitatis eges, ista recta secundum naturam rationis praecepta, nonne in singulis a quibuscuaque ossiciis locum habent Nullum excipit, aut excipere Al.onymus potest. Admittere ergo necessum habet, secretis quidem illis quae Directe Deum respiciunt reliqua omnia, sublata etiam Delexistentia, in toto suo vigore substituta es e. Enimvero ea. dein semper natura rerum remanet: quamyis decideis intes. lectus divini loquatur nonymus, non in iis tamen deis naturam rerum nexusque inde resultantes contemplamur; quem.

admodum non in subtilior aliqua Metaphysica egregia Naturali Juris ac doctrinae moralis principia quaerere consultum fuerit Ast ei iterum . ut jam supra g. 6. Anonymus honestum cum utili manifeste confundit quod etiam allato societatis latronum exemplo constat. An enim honesti cura. perditi honrities praedam . . aequaliter inter se dividant Num credas illos ducturos religioni , aliquam, si fieri pos-st portionem avertere, aut habendam si talis scrupuli Iationem tanquam observati ipsis ossicii

Nullum itaque datur medium obligati legum justi inter

homines aut prorsus non pendet a Deo, ac unice in ipsa re. rum natura fundata est sicut principia Arithmeticae ne Geme. triae aut vero in natura rerum eadem plane non fundatur. Iam uicin natura rerum per se obligationem, proprie sic di cstam, imponiere nobis non potest. Qualiscunque se aequalitatis ac proportionalitatis convenientiae aut disconvenientiae nexus in natura rerum prodat hoc solo non nisi ad agnoscendum istum nexum inducimur. Aliquid amplius accedat, ne cesse est, ut constringatur libertas nostra, ac ad componendas certo quopiam modo nostras actiones compellamur. Nque ratio, in se considerata, ac semoto Creatore, qui ea nos dolavit injicere nobis potest necessitatem illas notiones sequendi et si .isdem tanquam in natura rerum undatas

ad prolust . Enim abstractis hisce ac speculativis ideis adsectus sensibiles quas lina ac patheticas ideas opponunt in plururibus actionibus, quibus aliquis disconvenientia nexus inest, longe vividiorem nexum sensum voluptatis easdem , ipso,

quo suscipiuntur, momento comitantem, nobis repraesemiant. Si ab ejusmodi actionibus intellectus lumen nos aver

470쪽

sat multo validiore motu inclinatio voluntatis, nos ad eas propellit. Cur ergo illud magis , quam hanc sequamur si nullum exilii principium externum . nullum ens supi tius quod nos eo adstringat Nonne hac hypothesi incit natio voluntatis aeque naturalis est . ac idear intellectus tinatio inquies, liquido pandit, observatis convenientiae legibus in natura rerum fundalis, prospectum iri melius comino lis nostras, quam si dirigi nos adfectibus patiamur Ast, missis quoque iis, quae ex adverso ad laetus facile occinuerint non hic de titilitate quaeritur , sed de incis ac bligatione Fateor quod a quidem supra observavi, si res penitius exploretur deprehensum ira, omnibus bene expensis, commoda nostra exigere, ut dictamini rationis aurem praebeamus. Nonne vero renunciare utilitatibus suis cuilibet licet, quamdiu nihil eli, quod prohibeat, quamdiu nullus alter existit cujus inter-st, ut ne rebus suis ille noceat euique jus competat exigendi, ut iisdem invigileta Adeoque neglectis convenientiae ι deis, in natura rerum fundatis, imprudenter tantum actum fuerit: vero imprudentia ei non opponitur incio propite sic dicto quandoquidem, an aliquod exstet ossietum. adhuc inquirimus a Verum quod in primis sedulo adtendendum, ac veris tendae adversa opinioni suffcit, hoc est, quod ratio nostra.

extra omne imperium Creatoris cui eam acceptam reserimus, considerata, revera nihil aliud sit, quam nos ipsi. Iam vero nemo sibi ipsi necessitatem hoc vel illo modo agendi. aut non agendi, imponere potest. Ut enim vere locum habeat neccssitas requiritur omnino, ut non pro lubitu ejus qui eidem subjectus est, tolli queat alias in nihilum ipsa hierita Si ergo is cui imponitur necessitas, ille ipse sit, qui eam imposuit: liberari eadem quandocunque placuerit poterit aut potius nulla adsuerit vera obligatis pariter ac transeuntibugura debitorem bonis ac iuribus creditoris . nullum superest obiis eum. Paucis, quae antiqua ei SENECAE observatio, nemo sibi

debet accurate loquendo . . . hoc verbum . debere, non habeonis inter duos lacum. De Benes lib. V. c. 8. Concludo rationis etiam dictamina, quantumvis naturae herum conformia nullam inducere obligationem, donec illae,psa ratio nobis Auctorem existentiae ac natura reruin milium detex rit. Et quaeritur iam , unde tunc proveniat obligatio an a voluntate Dei, an ab alia quapiam re in ipso

existente.

Hel vero haud videtur valde esse amburerissum. Ex quo enim reclam de Deo notionem quis habuerit jus quod ipsi. competat, acultatibus nobis concessis quos lubet, limites Aoniti tuendi. non potuerit non agnoscere. Neque inus