장음표시 사용
341쪽
res dicturi fuissent αυτον τον χοντα, eodem modo loquutus est Od. . 25T. δεισάντων φθογγον τε βαουν, αυτον τε πελωDον XII. Aυτὸς idem. Venio nunc ad illam significationem nominis αυτος, quae est idem. Atque etsi valde diversa sunt idem et i se, quum per nomen idem aequiparetur aliquid alii rei, exclusis reliquis rebus Per nomen ipse autem aequiparetur sibi, seiunctis aliis tamen quoniam utriusque nominis opposita, ad quae plerumque respicitur, diueraus et alius, simillima sunt, obtinuit apud Graecos, ut alius Vocabuli
Penuria αυτος etiam idem significaret. Sed illud, quod Mindicavi discrimen, paullo clarius explicandum est. Quod Horatius dicit, informes hiemes reducit Iuppiter idem submovet, hanc vim habet qui hiemes reducit Iuppiter est; qui eas submovet Iuppiter est ideoque qui submovet, non est diversus ab eo, qui reducit. Non Potuisset dici, Iup1,iter idem submovet, nisi altera praecessi set sententia, Iuppiter reduc it hic nos quia nomen idem indicat, hunc, de quo sermo est, comparari cum quopiam alio. Hoc vero Iuppiter ipse submovet hiemes, stare per se potest, quia sic Iuppiter sibi ipsi comparatur, neque aliud his verbis conlinetur, quam hoc Iuppiter, hic, non alius, submove hiemes Saepe vero nihil re fert, utrum ipse, an idem eorumque opposita adhibeas. Vt, eadem Dia redii, non diversa: Ilia ipsa Dia redii,
non alia Hinc ergo Graeci αυτος etiam pro idem usu Pare coeperunt, et quidem etiam sine pronomine ὁ , cuius omissionem nolim cum Schaesero a Greg. Cor. P. 303. Ionicam Vocare, quum ea potius ad antiquum epicorum Sermonem pertineat. Exemplis, quae attulit Schaeserus
342쪽
καὶ Μίλητον χεις, ναλον πολιν ἱμεροεσσαν 'αυτος δ' αὐ- λοι περικλυστης μέγ' ἀνάσσεις. Hesiod Scu Herc. 35. αυτη με γαρ νυκτι τανυσφυρου Πλεκτρυωνης
εννῆ καὶ φιλοτητι μίγη, τέλεσεν δ' αρ' ἐέλδωρ αυτῆ δ' Ἀμφιτρυων λαοσσοος ἀγλαος ἐρως, ἐκτελέσας μέγα εργον, ἀφίκετο ονδε δομονδε.Sic intelligendum puto etiam hoc, Iliad. o. 24. - ἀλλ' εἰ δή α τυτε βλάπτεν φρένας ευριοπα Ζευς
μετερας, νυν αυτος ἐποτρυνε καὶ ἀνωγει. Grammatici veteres, ad V. 694. s. respicientes, haec aliter interpretantur. Alia ex picis exempla attulit Schaeserus in elet crit p. 65. Sed iam Homerus etiam λαυτος usurpavit, Iliad. 39I. Od. i. 55. 326 π. 334. Plane ut nos dicimus a selbe Attici vero, quod equidem sciam, sic semper. Nam si qui sorte loci repugnare V deantur, hos emendatione indigere vidi dubium est Euripidis versum in Electra 52I emendarunt alii, quum antem insolentem formam ταυτης pro τῆς αυτῆς rePonen' dam iudicasset, quam defendit Aemilius ortus e Sopho clis Philoct. 852. et ex Aristot Polit. VIII. I. I 2 K. Rhetor. III. Is 226. I. At in Aristotele isse aperte vitiosa scriptura se decipi passus est Sophoclis autem locum iure suspectum habet chae rus a Greg. Cor. . 303 quamquam coniecturam eius εἰ -υταν τουτω γνω- ιαν σχεις, ut ui scriptore Attico Probare non ausim.
343쪽
lla DISSERTATIO In hac quidem Sophoclis fabula, quae me reliquis cor
rupta ad nos Pervenit, non mirer, si gravior corruptela lateat, quam quae certa emendatione sanari ossi V rum tamen aliquid saltem ad huius loci explicationem via deo mihi conserreiosse Chorus, quum obdormivisset Philoctetes, monet Neoptolemum, ut cum arcu illius a fugiat. Respondet eoptolemus, arcum nihil prodesse, nisi ipsum Philoctetam secum abducant hoc enim iussisse deum ac turpem esse gloriam rem impersectam destiassivisse. Tum chorus, postquam deo relinquendam esse hanc curam ditat, his verbis Neoptolemum monet: ισθα
ἔχεις -τ αιρειν τον Φιλοκτήτην ἐντευθεν ἄπορα πυκινοισιν απορον ἐστι καὶ τοῖς συνετοὰ δεῖν τὰ πρακτέον λελει υν δ καί oάφεται, πυκνοῖσιν ιν ii ἐν πράγυασι πυκνοῖς συνιδεῖν, πρακτεον, ἄπορον Hinc Brunaius suam interpretationem hausit scis enim quem Ioqvar si cum illo sontis, prudentibus maxime clatum perspicere, quo se pacto ex Plautiatibus extricent. At hic sensus nullo modo in verbis istis inesse otest, tametsi illud recte monuisse videtur Brunckius, et ἔν et τουτο ad lyssem Uectare. Quae vero sequuntur, in his
ne scholiastae quidem interpretatio admitti potest, quia, si ἄπορα πυκινοῖς Ρr ἄπορον ἐστι πυκινοῖς poeta dixisset, πάθη non potuisse sic nude addere, nedum ut id το πρακτέον significaret. Quodsi dici non potuit ἄπορά ἐστι πυκινοῖς, ἐνιδεῖν πάθη, mulio minus ita haec intelligi potuerunt, ac si scriptum esset, ξεστι πυκινοῖς ἐνιδεῖν ἄπορα πάθη. Quae quum ita sint, adducor, ut duorum vocabulorum sede mutata sic scribendum Putem:
344쪽
εἰ τουτω ταυτὶrνωμαν σχεις μαλα τοι ἄπορα πυκινοις συνιδει παθq. Chorus eoptolemum, cunctantem ubi sestinat opus erat, ita monet vide quid agas, si tibi cum eo, quem nomi- ο nare nolo, eadem sententia est de malis, quae me tricabilia immunere prudentes intelligunt. Hoc est, si sic seniis, ut lysses, facile intelliges, nisi statili aut arcum, aut ipsum Philoctetam hinc auseras, mox illo
exPergefacto, eam rem plurimum dissicultatis habituram esse. Ad constructionem quod attinet, ταυτὰ γνώμανισχεις πορα συνιδειν πάθη dictum est Pro ταυτα γιγνωσκεις περ ἀπορων συνιδεῖν παθων cuiusmodi constructionum exempla, qui tragicorum lectione exercitati sunt, plurima inveniri sciunt. Caeterum συνιδειν, scholiis Ro- manis, cuius lectionis Vestigium etiam in scriptura πυκινοῖσιν, menitur, praeserendum duxi. Strophicus a tem versus, in quo hiatum iam olim sed non satis recte explevi, sic est scribendus: πολυ τι πολυ παρα ποδα κρατος αρσται. mirum dochmiacum est.
Redeo ad nomen αυτος Alii loci, quos Schaeserus eadem pagina et sequente attulit, ut αυτος pro λαυτος ab Atticis eorumque imitatoribus dici ostenderet, alieni sunt ab hac ratione, quum in omnibus hoc nomen ipse significet ut in adverbiis αυτῆμαρ, αυτοετεί, aliisque, quorum nollem mentionem fecisset vir praestantissimus P. 5T. quo quidem loco etiam alia quaedam exempla affert, quae quamvis speciosa sint, tantum tamen abest, ut illam
sententiam confirment, ut magis contrarium verum esse
demonstrent Ordiar a sormula in αυτο, quam sis idem
tempus significare putat Toupius ad Longiniuri P. 302.
345쪽
Schaesero non improbante Plutarchus quidem, quo auctore utitur Oupius, dixit, uti debebat π et αυτο. I Quid vero hoc ad Longinum p in X. 3 quum celebratissimum illud Sapphus carmen attulisset, ita erit: υ ναυμαγις, ως π αυτο τὴν ψυχ ν το σωμα, τὰς
ἀκοάς, τῆν γλωσσαν, τἀ οψεις, τὴν χροα , πάνθ'ώς ἀλλοτρια διοιχομεν ἐπιζητει Mirum vero, doctissimos homines non vidisse Longinum hic ne addito quidem articulo sic loqui potuisse. a sane π το αυτο est sub idem tempus at hoc Graecis Latinisque non de iis rebus, quae uno eodemque temporis momento sunt, sed de his usurpatur, quae circiter in idem tempus incidunt, uec longo intervallo distant. Id vero de his, quae quis paucis versibus complexus est, ineptissime diceretur. Nimirum Longini Ioco satius est abstinere, qui, ut aliquot alii in hoc scriptore loci, meliorem codicem desideret. Aliquid tamen in his tenebris ut certum deprehendisse mihi videor. Nam quae in edd. praecedunt Sapphus
ἀλλἀ πῶν τολματον, ἐπεὶ πένητα, quis credat aut a poetria sic scripta esse, quum facilius alia omnia in isto carmine, quam quidquam de paupertate dicitotuerit, aut Longinum his verbis, quae minime ad id, de quo agitur, pertinent, finiturum hos versus fuisse, et quidem abrupta media oratione Ac librorum ΜSS. Iectio, quae haec fere est, λλἀ πῶν τολματον ἐπεὶ καὶ πένητα ου θαυμάζοις ως π αυτο, satis mihi videtur prodere, haec omnia Sapphus verba esse, in quiabus quidem de vera lectione nihil nisi ἔπεί κε et particia Pium θαυμάζοισα agnosci potest. On magis in alio Longini loco XII. 4 mri et elati patris interpres tionem probo: ὀ δε Κικέρων, ως ἀμφιλαφης τις ἐμπρο- σμος, οἶμαι, πάντη νέριεται καὶ νειλειται, πολυ χων καὶ ἐπίμονον ἀεί, καιον, καὶ διακληρονομουμενον ἄλλοτ' ἀλλοίως ἐν αυτεμ, καὶ κατά διαδοχἀ ἀνατρεφομε- 2 νον Hic illi ἐν αυτω significare putant in eodem laco. At hoc a mente scriptoris alienum est. ec filius Weiadrem expediit. mihi quidem videtur dissicultas intemu
346쪽
DE BONOMINE ATTOx MIetione tolli posse: πολυ εχων κα ἐπίμονον ἀεὶ το καῖον, καὶ διακληρονομουμενον ἄλλο ' ἀλλοίως, ἐν αυτ καὶ κατἀ διαδοχάς ἀνατρεφομενον mullum habens e semper permanentem eatorem, invisumque alibi aliter, λmu etiam per vices augesc tem Ἐν et τῶ hoc est, in ipsa in re, ἐν τεν διακληρονουεισθαι ἄλλοτ' ἀλλοίως.
Venio nunc ad κατ αιτο, quod quum Oupi ad
Suidam T. II. . z3. eodem tempore significare visuinesset, Schaeserus ad Lambertum B. p. 10 et 550. id ubique, ubi hanc vim haberet, in κατὰ ταυτο mutandum censebat. Vellem mansisset in hac sententia. Sed in adnotationibus ad Greg. Cor. p. 5et pene in eo est, ut assentiatur Oupio. Non attenderunt hi doctissimi viri ad discrimen, quod inter has formulas salis magnum est. Νam κατὰ ταυτὰ est eodem tempore Hesychius κατάτ αυτο, uoυ. Exempla attulerunt Oupius ad Longinum . 302. et Schaeserus ad Lamb. B. p. 2I0. ατ αυτ Vero significat, quod nos geracle, eben, asini nunc admodum, nunc forte, vel etiam aliis modis dicunt
Sic intelligenda exempla, quae oujus ad Suidam ait sit Herodiani I. IE, T. ἐπέσχε δὲ κατ αυτο καὶ λιuο τῆν πολιν ac frie fames esse coepit m urbe undis rade tra auchiungremoth in Pobbi in Excerptis ales P. I 55. I. IV. p. 560. d. Schwe h. ἐκπορευουένων γαρ ποτε κατ αυτο πάντων ἐκ τει οἰκίας τῆς του Φαβίου quae recte sane οupius interpretatur, egressis simul omnibus ex ubi clomo, modo memineris, hoc non esse eodem tempore, quod dicendum fuisset κατά ταυτα, ut Schweighae erus edidit, immerito ob id Ι--eta datus a Schaesero, sed plane omnibus Germanice damma eben alte aus dem Hause mangm aren. Strabo T. V. Ρ. 65I. 9z8. D. Almel. commemoratus a
347쪽
τος μνίας ει' ἄν κατ αυτ et tiικοω πλέον των κτακοσίων sic Tecie eod., c. pro vulgato κατὰ ταυτο, i. e. ut Ioniae longitudo admodum Iocco stadia conti neat, e pauli plus. Quid, obsecro, hic sibi vellet κατὰ ταυτο Sed in loco lerici SGerm. qui in adnotatio . nibus ad Gregor. p. 57. assertur, neque hoc κατ αυτο, cuius modo exempla vidimus, neque κατα ταυτο quae coniectura eruditissimo Bassio, festinantius locum adspicienti, excidit, quaerendum est.
Similem significationem, sed diversam tamen habet αυτο ονον, de qua Vide alchen ad fragm. Callim. p. 28 et Bassi epist crit p. 135. d. ips. Sed illud non video a quoquam animadversum esse, eamdem significationem, qua recentiores αυτο ονον dixerunt, apud II merum in adverbio αυτως inveniri. De quo adverbio hoc magis hic explicandum duxi, quod ineptissima de eo commenti sunt grammatici. Et hi quidem duo distinguunt adverbia, αυτιος, quod mirum dictu, a seminino αυτη ut υτως a masculino, dictum putant m Favorin. in V. αυτως et Ovτως et αυτως quod Eustathius P. 235,
5 407, 2. Aeolice, p. 1 55, 15 autem Ionice lenem spiritum habere dicii, quamquam postremo loco addit, , καὶ οἱ ἀπο ου αυτος alii autem grammatici pro ἀέτως dictum opinabantur: v. E m. . . T2, 2. Eo
nar P. 49. Morin in V. αυτως. At unum exstat et solum adverbium αυτως, cuius quidem si alia adhuc so Misa, αυτως, usurpata fuit, eam aut Atticorum pro priam fuisse crediderim, quos aspero spiritu deIectatos esse novimus, aut excogitatam esse a grammaticis, ex quorum subtilibus inventis multa in usum et consuetudinem venerunt, non secus ac runc in Ge
manica lingua pusillorum hominum distinctionibus novas
348쪽
DE PRONOMINE AΤΤΟΣ. Verborum formas, . . Men, linung, Procudi et ab imperitis, suiu autem patriae linguae plerique omnes, qui ea utuntur, imperiti, usurpari videmus Homerus certe semper dixit αυτως. Significat autem hoc adve hium numquam, ut tymologus, Eustathius, quum alibi, tum maxime p. 45, 29. H. Stephanus, cum eoque alii lexicographi tradunt, idem quod ουτως, sic, sed hoc ripso O , ιυςαυτως, ut Hesychius interpretatur. Nos ebem so goraus m. Quamquam alios etiam habet significat De omnibus ordine dicam. Ac prima significatio est, quam modo Commem rari, hoc ipso modo. Od. . I43. Eumaeus, quum Laertem ante Telemachi dilacessum nec cibo nec potu abstinuisse narrasset, addit:
ἀλλ' ολβία τε καὶ ξυν ολβίοις αε
respondet Iocasta, αυτως δὲ καὶ π ti,MInde est toςαυτως quod Homero semper divisim dicitur, ως δ' υτως, Iliad. r. 339. 7. 430. . I95. n. 25. Od. r. 64. c. I66. . l. v. 238. p. 203. 225. x. II .co. 409 Sophocles Trach. IMI.αν ,δ' ἐπίδοιώ πεσουσαναυτως ωδ αυτως, sit μ' ἔλεσεν. Iam hoc adverbium aut ad eum statum refertur, qui raantehac fuit, aut ad raesentem ad illum, qui antehac pene idem significat, quod adhuc nobis immer noch. Iliad. 267.
349쪽
aD DISSERTATIO αυτα τι, τριτατε ἄπυρον κατέθηκε λέβητα, ηαλον. τέσσαρα μέτρα κεχανδοτα, omnis ετ'
Adhuc splendidum, ne dum fumo ac fuligine obductum. Sic s. 338. s. 413. Od. . 336. v. 130. Inter dum haec significatio proxime contingit aliam, fruatm, de qua infra dicetur uia L TE.
Cui loco non dissimile est illud Iliad. . 392. Ηφαιστε, προ tioλ' cis c. ubi scholiastes ot τως ώς χεις σχήματος τουτο γαρῶν σπουδαιον φαίνοιτο, ύς Αχιλλευς αυτῆ συν φορμιγγι. In eodem libro . I98.
ἀλλ' αυτως ἐπὶ τάφρον ἰών, ρωεσσι φά
Deflectit haec significatio in varias partes, Pro euiusque rei statu et conditione. Sic Iliad. . 598, τω δ' ουκέτι δωρ ἐτέλεσσαν πολλά τε καὶ χαρίεντα, κακον δ' et μυνε και αυτως, Me quoque, nihilo minus, i. e. nullis praemiis excitatus. p. 20. δίδωti δέ τοι τοδ ἄεθλον αυτως. v γαρ πυρ γε μαχήσεαι, οδι παλαίσεις.
350쪽
quamvis non certaturo, i. e. gratis. Nos auchos, adverbi s accentum non inclinante, sed rectum se
Ex eadem praesentis latus significatione oritur illa, o quae est αυτ uoνον, tantummodo, nihil amplius. Nos
Nam nihil aliud quam dii circumibis, rivulos expi ram. Sic ευχεσθαι αυτω λ. 388. . 44τ ρ. 450. Atqui qui tantummodo gloriatur, is gloriatur temere e sine in sa. Inde haec quoque non rara est signim casio ut Iliad. ζ. 55. mia δἐ su κηδεα αυτως ἀνδρων. Vide, I 3. Odyss. O . 65 μ. 28 . Sic etiam unus et alter locorum supra allatorum intelligi potest, uiriliad.