Opuscula

331쪽

322 DISSERTATIO loci, qui solus est, in quo μὶν pro ε dictum inveniatur, δ. 244. αυτον μιν πληγῆσιν ἀεικελίησι δαμάσσας.

de quo loco vide Apollon p. IM, 32. I 45, 27.

IX. 'μ αυτος, αυτος ἐγώ. Haec quidem de his locis, in quibus pronomen αυ- τος reciprocam significationem habet, eiusdemque personae est, cuius Verbum Media quaedam ratio inter hanc et illam, quum pronomen alius Personae quam verbum est, in nominativo oblinet. In hoc genere si ersonae distinguuntur, praecedit pronomen Personale Iliad.

Φῆ m. 2I. Sin oppositi non tam Personarum est, quam quod ipse aliquis, non cum aliis, aut per alios, aut quocumque modo talia mente concipiantur, aliquid faciat, αυτος priorem locum tenet. Iliad. o. 234. κειθεν δ' αυτος ἐγὼ φράσομαι Dγον τε επος τε.

τος ουτος h. erc. 346. Alia denique ratio est illorum locorum, in quibus pronomen de alia persona est, quam de qua verbum intelligitur Aqua disputatione segregandi sunt Ioci, in quibus singula pronomina ad alia verba reseruntur, ut Iliad.

5 μἐν Mi ταρον γε κελευετ ιι αυτον ἐλεσθαι, quem locum alligit Apollonius . 44, 25. Sed quum

utrumque pronomen ad unum Verbum resertur, pronomen personale, ubi ersonarum distinctione opus est, recto accentu Praecedit Iliad. . 3.

332쪽

DE PRONOMINE ATTOae graαι πασι κακοῖ, Ἀώεσσι γένοντο,οἶ τ αυτ γ' de quo loco disputat Apollonius P. I 2, 4. I 8 seq. o. 226.

αυτο, νοστήσειν scribendum sit. Quum vero aut nulla est personarum distinctio, aut ei distinctioni ipsum nomen αυτος inservit, Pronomen encliticum nunc Post αυτος collocatur, ut αυτεμ

μοι Iliad. ε. 459 αυτ ν τοι . IS. Od. 345. αυτελο β. I90. αυτον με ρ. s. αυτον σε 81 494... 249 αυτην μιν Iliad. λ. 11z nunc etiam priorem locum tenet, ut τοι αυ- τι , Iliad. . 42. τοι αυτῆ d. ζ. 35. I αυτ η δ. 65 οἱ--τα Iliad. . 324. αυίον I98. Od. . 315 σε αυτον Iliad. x. 388. Od. . 406. Caeterum hic illic in hoc, nere accentus in dubitationem venit Sic Iliad . 687. scribendum videtur: et δη μέν σε καὶ αὐτον onuαι εἰςOροωνταγιγνώσκειν ,

non Ix με σέ. Qeque recte legitur σοι αυτε' Iliad. . 521. v. 342. s. 310. Odyss. . 601. . I S. c. s. 60. 58κ. 300.4. 583. quod e formae σοὶ indicio, quae aliter τοι esse deberet, σοὶ αυτ ' scribendum, quemadmodum legitur Iliad. . I 8. p. 80. et ἐμοὶ αυτε ν τ3. Falleretur, qui inclinationem accenius Iliad. v. 3I0. Od.4.18T. x. 300 eo tueri vellet, quod in repetitione horum Versuum, Iliad. ω. 292. ς τε λαυτον, diserte testantibus grammaucis, et Od.4. I s. κ. 344. μή τι μοι αυτc' legitur nam

333쪽

324 DISSERTATIO hic oppositio non est in pronomine personali, sed inis mine αυτός, ut saepius, v. c. Iliad. ε. 458. πριδα μἐν πρωτον σχεδον ουτασε χειρ' ἐπὶ

αυ- ἔπειτ' αυτλμοι ἐπέσσυτο. Contrario modo aliquando etiam pronomen Personale solum oppositionem continet, ideoque rectum habet accentum, ut Od. τ I96. καὶ οι, τοις, ἄλλοις ἔταDoις, οἷ αμ αυτεμ ποντο, Misιοθεν ἄλφιτα δωκα. Illud non possum praeterire, Schaeserum, virum in rebus grammaticis accuratissimum, graviter tamen errasse, quum

in Tryphiodor P. IS. v. 405. ederet: ός φελεν τις 'Αργείων ἐπὶ σοῖσι νοοις λέσαι μι καὶ αυτ ν,

quasi umquam si recto accentu dici potuerit: v. eum adv. 408. Nemo enim huc trahi volet illud temere vexatum

ii ιι ἀνάειρ' η θω σέ, et si quae similia reperiuntur.

Ne pronomen personias, neque αυτος abundare. Sed haec duorum pronominum consociatio monet me, ut errare ostendam eos, qui alterum horum pronominum nonnumquam abundare apud Homerum putant. Fuerunt

quidem iam veteres omniatici in hac opinione, in iisque Apollonius 'scolus, vir excellentis iudicii, et ciliit non lis diligenter ponderare solitus. Et hic quidem p. I 5. sic Censet, Pronomen Personale abundare. At neque in his locis, quos ipse affert, neque in caeteris, quos quis rohac sententia afferre possit, αυτος simplicis pronominis loco esse, sed aliam quamdam vim habere intelligetur, si quis accurate hos locos considerare volet. Notavi autem

334쪽

DE PRONOMINE ATTOΣ. 321 cui loco simillimus est hic, Od. a. 3TI. ει τινας ἀντιθέων μάρων δες, ι τοι ἄμ αυτφπλων εἰς ἄμ, λοντο. In utroque loco pronomen e liticum ostendit, Praepositionem cum solo nomine αλεν construendam esse, quasi

dicas, vigiles mihi circa me ipsum aderant; qui tibi comites tecum ipso, feci erant. Nam ut in altero loco haec subest sententia, tu et ipse in illa expeditione fuisti, et socios tecum habuisti, ita in priore loco hoc dicit Digiles mihi accubabant, ita ut ipse in medio eorum essem. Iliad. τ. I S. καὶ M sokαυτω θυtio ἐνὶ φρεσὶν Παος εστω i. e. tu etiam ultra te facilem praebe. Eodem modo Od. e. I90.

Hic primo adspectu, quia praecessu, υτὰρ Ἀχιλλευς

muνδεω, ωνετε δ' ἄλλοι πάντες, dicendum fuisse videbitur σοὶ δε sine αυτω. Verum quum Agamemnon et in principi alloquatur rivssem, et totam orationem ad hunc convertat, recte se habere αυτεμ intelligitur, ut quod relationem ad superiora contineat, hoc modo recte disisti itaque tu ipse dona Achilli apportes, caeteri hic maneant. Iliad. p. 243.

ωρηιινον ἄπαντα δίωσεν, ἐπέσχε δε καλα ρέεθραοζοισιν πυκινοῖσι, γεφυρωσεν δέ ιν αλόν. Ineptissima sunt, quae ad hunc Iocum Eustathius profert P. I 235, 22. Hoc dicit poeta: Rrbor eruta et undas Sc mandri ramis obtexit, et ipsum tamquam ponte pervium reddidit. Eodem in libro, 3IS. κὰδ δέ ιν αυτον εἰλυσω patiάθοισιν ἄλις χεράδος περιχεvας,

335쪽

32 DISSERTATIO sic enim haec legi atque interpungi suadet usus Poetae, atque ita etiam Apollonio placuisse puto, qui P. I 5, 32. ut Ostenderet si abundare, nihil amplius attulit, quam κἀδ ει ιν αυτον είλυσω ψαιιάθοισιν Ne hic quidem quidquam abunda Nam hoc dicit et ama eius obruamlimo, et ipsum. Iliad. 82. Ἀκτορ, τεκνον ἐμον, τάδε, ιδεο και ι ἐλέησον

et mammae, guae te nutriit, et me ipsius miseΥere.

α νά πως αντον φιε ενος καὶ θυμος ἀνείη ὀψι' ἀποταμνομενον κρέα ε εναι. Oraverat Hector, ne canibus se praedam fieri sineret Achilles itaque hic respondet, utinam ego ipse te, num more dilaniare possem. Et MI.ουδ' εἰ κέν- αιτον rouσῆ ἐ-σασθαι ἀνώγοι παρδανίδει DLMος. nec si multo maiorem pro te mercedem offerrent, nec si tuum ipsius pondus auro aequari iubere Priamus. aII. Ουει-εν αυτοὶ πλείονα χασιν σέθεν αυτου μητισασθαι. Hi, inquit, qui tecum certaturi sunt, equos egeo non 6 Irectius te ipso callent. ε δε ιν αυτο ευοε. Uesebat dicere, serveni eum, ipsum, et duos sodales: sed negligentius pergit: εταροι δ' ἀπάνευθε καθεἱατοι τι δε δυ ιω, ηρως -τομέδων τε καὶ ἈλκιMoς, ζος Αρηος,

ποίπνυον παρεοντε'

haec, non τλειὰς oicor usui poetae convenientior lectio est Similis ratio est horum, versu 29.

ναρ λωλας ἐπίσκοπος, ς τε ιν αυτὴν ροσκευ, ἔχες δ' ἀλοχοος κεδνὰς καὶ νηπια τεκνα hoc est αυτήν, καὶ δοχους, τεκνα τε, et versu z32.

336쪽

quia sequitur: i τις Ἀχαι- ρί νε δε πυργου. 608. φῆ δοιὼ τεκέειν, ira αυτῆ γείνατο πολλους.

Hoc in Ioco interpretationi inservi αυτ . quia ambiguum est i M. Niobe Laton- duos peperisse aiebat, se ipsam autom muli Odyss. . 2 6. σοὶ δ' αυτε πυαινως ποθησOMαι. Ionuerat Minerva Telemachum, quid procis, quid Penelopa fieri deberet tum addit, nunc te ipsum quid α- cere oporteat, dicam. Quamquam hoc etiam sic melligi potest tibi soli, ut amico, uicam cuius generi s Pra allata sunt exempla. Deinde 305. σοὶ δ' αυτα Ἀελετω, καὶ μων ἐuπαγο,υθων, tu vero et me audi, et ipse prospice. g. 33. ἐσθλος uo δοκε εἶναι ν tiενος ειθε οἱ αυ ωπιῶ ἀγαθον τελέσειεν, ὁ τι φρεσιν ἐσι-ενοινα. bonus est ideoque et ipsi bene res succedat. r. 49. ἀλλὰ νεωτεοος ἐστιν, tiηλικίη δ' ἐυο αυτω,

mihi ipsi, qui haec dico. . IIT.υεροηδειξε δ επειτα κατα φρενα καὶ κατῆ Moriri tiιν αυτον πατρος ἐάσειε μνησθῆναι, ἡ ποωτ' ἐξ ρεοιτο. Fassitur Apollonius p. 45, 32. ἰν abundare putans. Sensus est deliberabat, utrum exspectaret, dum ille MUSe, i. e. sponte, patris mentionem faceret, an prius eum terrogaxet. ITI.

οῖ περιναιετάοισιν , ἀνάσσqνται δ' ἐμοὶ αυτ ν' respicit ad ante dicta urbem ei dedissem earum, qui bus ego ipse impe- ωI. ιππους δ' εις θάκην ουκώDuαι, ἀλλἀ σοὶ αυτω ἐνθάδε λε ο ἄγαλuα' tibi ipsi, qui eos mihi dare volebas. 653.

337쪽

328 DISSERTATIO. δ αρχόν πώ βαίνοντ' ἐνοχ7σα, Νέντορα, iεθεον τι δ' υτ, πάντα ἐφκει. siti ipsa, Meriori, non deo. 66T.

αλλα ναυτῶδεος λέσειε βίην, πρὶν itiιν χλα φυτευσαι, sic, non ἀλλὰ οἱ αυτω, scribebant veteres grammatici, et recte quidem v schol Ven ad Iliad. a. 292 AΡοIlon. p. 41, 32. Herodianum p. 270 in ed. Ald. a. 15 2. Characem sol. 228. b. hic, inquit, prius, Ptiam nobis perniciem paret, ipse pereat. Deinde pergit: ἀλλ' ἄγε ο δοτε νῆα θοην καὶ ικο ἐταἱoους, Og Dα ιν αυτον οντα λοχήσοuαι iri φυλάξω ut ι, qui nobis malim machinisur ipsi insidi

εἰ- -οι τλαίης γε, θεα, θαν ορκον Ποσσαι, uti τι uo αυτιλπῆμα κακον βουλευσέμεν ἄλλο.Eadem verba repetuntur 18 . Et hic quidem negari non

Potest, ναυτιν et ἄλλο abundare. Verum quod saepius in Homerica poesi factum videmus, hi versus ex alio loco, in quo omnia recte se habent, adsciti sunt, . 299. et 3 3. Ibi enim id agitur, ut ne Iusses ipse quoque, ut socii eius, humana forma exuatur, aliove aliquo assiciatur malo. c. τλπου δέ μιν ευρε ποσις νυ οἱ εσσεται αυτῆς Galaest hic aliquid malignitatis, quasi Musicaa sibimet ipsi potius, quam aliis, tam pulcrum hospitem inveneri λ.

θάνατος δέ τοι u ἀλος αυτεμ ἀβληχρος-άλα τοio ἐλευσεται,

quia sequitur:

ὀλβιοι εσσονται.

338쪽

ἄγνωστον τευξειεν, καστά τε μυθησαιτο , μῆ υν πρὶν ἄλοχος γνοίη, ἀστοί τε φίλοι τε, πρὶν πάσαν μνηστῆoας,περβασίην ἀποτισαι. Negligentius composita oratio hunc sensum habet quo neque ipse Usse patriam agnosceret, neque, si a Mi- Nerea non esset admonitus, agnosceretur ab suis citius, quam par esset. o. 16T. νοαγο δῆ. Μενέλαε διοτρεφἐς ορχαμε λαιον, η νων τοδ εφηνε θεος τερας, γε σοὶ αὐτω. tibi ipsi, ante cuius aedes Disa est aquila. 3 I. ἀλλά μοι αυτ se

ἔργον ἀέξουσιν μάκαρες θεοί,

ne ego quidem ipsa diu aberra. Denique de illo exemplo, quod ex hymno erc. 239. proferri Posset, exposui in praelatione ad istos hymnos p. 62. sed satis dictum est deprima significalione nominis αυτος, eiusque variis usibus. XI.

Aυτος pronomen relativum 'o et r. υτον melliscum. Proximum Iocum illa tenet significatio, qua hoc pronomen minore cum, pronunciatum pro pronomine rei tivo usurpatur, ut sit, quod Latini per is, Germaniteria sesse, vester enclitica er sie, es, significant. Nam quum αυτος, ut Ura ostendimus, proprie indicet hunc, de quo sermo est, facile intelligitur, duobus modis hoc fieri osse, uno, ut hoc sigrificemus, hic, Neque alius, de qua significatisne explicatum est altero, ut simpliciater, missa exclusione aliarum rerum, eum notemus, de

339쪽

DISSERTATIO quo reliqua oratio est. Atque haec quidem significatio nihil habet, quod conimemoratione dignum sit, praeter

haec duo primum, non inveniri eam in nominati, o quod non est mirum, quum Graeci ita abstinuerint usu pronom, nis relativi in tertiae personae nominativo, ut etiam quae propria sunt tertiae personae pronomina, nominativos Aetia prorsus amiserint quorum I ab Apollonio in Excerptis

p. 5 T. 422. . a scholiasta Ven ei Vict ad Iliad. 410. E m. . . 588, II 615, T. a Constantino

Lasc de pronominibus, quem iam alitat ius de dialeci. p. 262. I96. B.xcitavit, commemoratur, non alia tamen auctoritate munitum, quam uno Sophoclis loco ex Amphiarao, qui locus et apud Apollonium et in scholiis Viet. apud Vnium ad Hom. Ol. VIII p. 332. tam vitiose scriptus legitur, ut, nisi ex melioribus libris, non videatur corrigi posse Sylburgius in indice a M'. . in v. Tetiam ἐς addit, idemque facit Hunius ad Hom. vol. VI. P. 29. nescio quo auctore quamquam illud video, Pro

ea sorma Latinum is asserri posse. Alierum hoc est. Accusativum αυτον inclinare a slicenium contendunt grammatici, Apollonius de syntaxi . I 0. quem cum Herodiano hac de re auctorem adhibet scholiastes en ad Iliad. s. 20 . tum Charax fol. 228 et Aelius Dionysius fol. 233. a. Graviter vero errat eoph tus, qui in commentariis ad quartum librum Theodori

Ginaei. 22, 2 Apollonium ita intellexit, ac si is de

accusativo σφεας loqueretur. Quae de accusativo αυτον tradunt grammatici, etiam in accusativo generis neutrius αυτ et αυτὰ quadrant, ut hi quoque casus inclinasse accentum videantur. In Homero quidem M. Aug. Wolfius semel tantum istam inclinationem admisit, Iliad. l. 20 quae, si ego recte interpretor grammaticos, locum habet

etiam Iliad. r. 25. 3. s. 269. Od. . IIo. θ. 34τ . 205. . 36z φ. I96. hymn. erc. 359. Nam quod illide solo isto loco, qui in duodecimo Iliadis libro est, monuerunt, id propterea factum puto, quod hic solus locus alium sensumiraebet, si inclinatur accentus, quam si non inclinatur. Numquam dubitaritotest, an apud Hom

340쪽

mim saltem nusquam incliticum sit αυτον, quum is hoc pronomen etiam in initio versus posuerit, qui locus inclinationi accentus contrarius est. Intelligent periit, cur, quum alii Ioci desint, etiam talibus hoc locis probari existimem, in quibus accentus etiam propter aliae caussas inclinationem repellit. Sic igitur Od s. n. 369.ῖνα φθίσωμεν ἐλοντες

Iliad. e. 456. καί μιν noαυτω σκηπτομενον κατίμεν δομον δώος εῖσω. et in humo Apoll. 3 5. ουτε ποτ' ἐς θωκον πολυδαίδαλον, ως το πάDος περ αὐτω φεγμενη πυκινὰς φρα σκετο βουλάς. Μinime omnium autem accentum inclinandum puto in illosis ipso loco, ad quem de ea re praecipiunt grammatici, Iliad. μ. 204. Verba poetae haec sunt: οονις γά σφι ἐπῆλθε περησέμεναι μεμαωσιν,

αἰετος χριπετης, ε αριστερα λαον ἐεργων, φοινηεντα δρακοντα φερων νυχεσσι πέλωρον,

κοψε γαρ αυτον χοντα κατἀ τηθος παρα δειρηὶν, ἰδνωθεις ὀπίσω. Ita accentum scribebant grammatici, eo fine, ut pronomene participi pendere ac de dracone accipienduin esse intelligeretur draco vulnerari aquilam, a quia ipse nebatur vide Wolfi praelationem p. 50. At hoc poeta sic opinor dicturus fuisset, κοψεν εχοντα, αυτον, quem admodum loquitur Od s. ρ. 3ST. πτωχὰν δ' υκ ἄν τις καλεοι, τρυξοντα ε αυτον. Quod quum non secerit, αυτον rect accentu esse, PSamque aquilam, quae draconem tenebat, intelligi debere arbitror. Atque ut hic αυτον χοντα dicit, quod recentio-