Opuscula

321쪽

DISSERTATIO ἀλλ' ο μοι ρευων τοσσον μελει ἄλγος πίσσω, oux αυτῆς 'Eκάβης, υτε Ποιάμοιο ἄνακτος,

Vide his L 8 π. 251. 303 τ 3 6 φ. Ius x. 425. Hinc frequentissime cum deorum nominibus αυτος iungitur ut Iliad. g. 309 82T. RasT.4 51. 338 433. . 445. κ. 329 u. I. 234. 236. . 58 319. e. 54. O. 610 π.690. o. Iz8 322.4 3II. cim 215... I 0 360. Odyss. . 38 . r. 6. ISI. ζ. I88. I39. 38. . 23. 38T. e. z3. 310 348. 35 . . I97 τ 396. v. 202 185. ω. 401. hymn. Ven. 152. Ab hac significatione non multum deflectit illa, qua id indicatur, quod ante alias res memorabile accidit, ita ut per vel aut adeo exprimi pos sit, ut Iliad. . 29. ubi poeta multos vulneratos esse

dicit διαμπερἐς ἀσπίδος αυτῆς. Et β. 597.

Hino usurpatur etiam, quum quid quasi de industria sic, neque aliter se habet quod nos glesta vel gerad dicimus Iliad. . 614.

ἄκρον va λοφον αυτον. Non multum abludit illa ratio quum hoc pronomen a dii praepositione συν celeritatis significandae caussa usu

patur Iliad. . I93. τανυν δ' ἀνορουσεν Ἀχιλλελαυτῆ συν φορμιγγ l. e. Statim, ut erat, cum cithara vide Schol ad s. 392. Sic etiam ξ. 98. Od. . IIS. Idem quomodo sine ista praepositione dicatur, ostendi in dissertatione de el- Iipsi et pleonasmo in Graeca lingua p. 164. Exempla apud Homerum inventimis Iliad. o. 24. 290. . 542. λ. 699. ετ o. 482. v. 8. Odyss. . I 86. e. zz. v. 219. . 54. hymn. Μerc. 69 84. Euripides in Hippolyto 3 1202. μαρπτει δε χερσὶ, ῆνίας ἀπ ἄντυγος, αυταισιν αρβυλαιοιν αρμοσας ποδα

322쪽

DE BONOMINE ATTOΣ. 313 simulatque in curru constitit, prehendit habenas. Huc pertinet usus adverbii αυτου, quod quum proprie hoc ipso in Ioco significet, saepius tamen de tempore dicitur, ut sit pene idem quod αυτικα Νο aus de Stelle. Eamdem significationem infra in adverbiis αυτως et δε videbimus. Alius apud Homerum usus nominis αυτος ille est, quum significandae caritatis caussa aliquis ipse aliquida cisse dicitur Iliad. a. 34. et 385. πεπλον μεν κατέχευεν ἐανον πατρος ἐπ' ουδει,

ποικίλον, o ρ αυτῆ ποιήσατο και κάμε χερσιν. o. 198 ους τέκεν αυτος Odyss. e. I I. κα ρι ετDεφον αυτο ra huius quidem generis exempla exstant

plurima. IV.Aυτὸς sponte, solus, familiariter.

Congeri possent plures huiusmodi distinctiones, sed satis habeo duas adiicere, quae in primis memorabiles sunt. Quum enim, quae quis vi aut necessitate compulsus lacu, non ipse facere videatur, interdum αυτος idem significat quod αυτοματος, sponte. Iliad. . 254.

ἀλλα τις αυτος ιτω.

Sic etiam p. 591. Odyss. O . 420. Deinde quoniam αυτος saepe sic dicitur, ut ad communitatem coniunctionemque cum aliis hominibus respiciatur, interdum non multum interest, utrum aliquem ipsum, an solum intelligas, ut Iliad. 29.

323쪽

δείδης δ αιτος περ ἐών, προμάχοισιν ἐμίχθη.

ἀλλα ταχιστα

πλάγι Ouαι. Servarunt hanc significationem etiam Attici in soranula αυτοι ἐσιιεν, qua utuntur, qui se ut inter amicos et sa- miliares liberius loqui indicant. Vide Hemstertius ad Lucian T. I. P. 230. Heusd Spec crit in Vat. p. 30. Hei dors ad Plat Parmen. p. 220. Huius quoque usus Prima Vestigia apud Homerum reperiuntur. ivss. 7. 237. et . 104. ξεῖνε, λυέν σε πρωτο θω ειρησομαι αυτη. τ. 509. ξεινε, το μέν ' ετ τυτθον θω ειρησομαι αυτη-

Νο im Vertrauon minc videri possit Odvss. p. recepta lectio, εθελον δὲ σοὶ αυτῆεἰπέμεν, cedere debere ulteri αυτη. At ne in dativo quidem est, quod reprehenditossit. Eodem modo haec intelligenda Sunt, . I9. λίσσεσθαι δε ιν αυτον, πως νζυερτέα εἰπn, 49 et 32T. λίσσεσθαι δέ μιν αυτον , ἱνα νηMερτες ἐνίσπM. et ξ. 33I. . 288.

324쪽

DE PRONOMINE ΑΥΤΟΣ. 31Iωμοσε ει προς μ. αυτον. Simili ratione explicandus est locus difficillimus, Od. λ3ss. ubi quum Alcinous Phaeacum principes hortatus esset, ut dona lyssi conferrent, de Euvato, qui iniquum se lyssi praebuerat, sic dicit: ρυαλος δέ λαυτον αρεσσάσθω ἐπέεσσιν καὶ δωρ P. Haeserunt hic viri docti, quum intelligerent, non de Hymeipso, sed de Euryalo ipso debere sermonem esse. Atque acute Stephanus Bergierus scribendum iudicavit υτος. Verum obstat vulgatae lectionis sinceritas, munita eo, quod Aristarchus et Herodianus, ut Scholiastes apud Or- sonum refert, accentum Prioris pronominis inclinabant,

probante etiam Apollonio in libro de Syntaxi p. I 2, 2. Quod si hoc dici statuemus, illum familiariter sibi comciliet, recte stabit antiqua lectio.

Ουδ αυτος post μή, καὶ αυτος post υ. Explicviionis eatissa additum. Explicatum per nomen. Haec quidem attuli, ut ostenderem, quam variis distinctionibus inserviret pronomen αυτος. unc quosdam eius usus pluribus persequar, postquam haec duo adie Cero, unum, interdum in constructione huius Pronominis figuram inVeniri, quam προς o ooυιενον VOCant grammatici Iliad. 3. 569. μή σε γερον, ουδ αυτον ἐνὶ κλισίησιν ἐάσω, ubi constructi postulabat μηδ' αυτον et Od. 7. z3.ου μ ἐν γά τι νοου γε καὶ αυτῆ δευεται ἐσθλου, ubi dicendum erat υδ αυτ Alterum, ut interdum αυτος explicandi caussa post nomen ipsum adiicitur, veluti Minivmno Cereris v. I.

At μητρ' iuκομον, σεμνὴν θεον, αρχομ' ἀείδειν, αυτην, ici θυγατρα τανυσφυρον

325쪽

316 DISSERTATIO vide etiam . 493. ita nonnumquam Praegredi αυτος, ei nomen explicationis caussa subiici Iliad. a. 143. ἄν δ αυτ ν, ρυσηῖδα καλλιπάρηον βησομεν. Ita interpungi postulat usus epicorum hic et alibi, ut Odyss. τ. 429.

ἐν δὲ καὶ αυτος, ἐναρφορος ουλιος vo

bi tamen verbum medium est inter pronomen et nomen, aut nulla admittenda est interpunctio, aut ante verbum

H. Λυτος, te. Sed veniendum est ad illos usus Pronominis αυτος, de quibus explicatius me dicturum esse promisi. Ac primo observandum est, Graecos, maximeque Homerum, saepe sic uti isto pronomine, ut Latino sermone per Pronomina hic vel ille exprimi possit. Os mira quadam Proprietate, quum αυτος simplicis pronominis loco Posiatum Per deraeibe reddamus, aucta tamen vi huius vo -5ibuli non hoc nomine, sed altero re, Me, ut cogimur, ideoque αυτ cum vi quadam positum quomodo Gemna-nice dicamus, non habemus, quum neque classelbe isto

326쪽

DE PRONOMINE ATTOae arisignificatu dici possit, es autem ubique incliticum sit. Sed ut ad Graecos redeam, aliquot istius usus exempla sunt apud Homerum. Iliad. r. 282. αυτορ επειθ' 'movν χμι καὶ κτήuατα πάντα 'χνει, ν ἐν νηέσσι νεώμεθα ποντοποροισιν. . 28 Eκτορι ταυτα κελευσε μιτθησασθαι 'αυτος γαρ χαρμη προκαλέσσατο πάντας αρίστους. θ. 242. αττους δ περ ἔασον πεκπροφυγειν κακοπιναι. 45. ἀλλ' αλχοι-ενέουσι καρφιομοωντες Ἀχαιοί,

327쪽

in τὸ omisso pronomis peramali cuiu8eumquct pergonae. Liberius in hoc genere dominata est lingua Graec rum, quum etiam de rima ac secunda Persona nomine αυτο usa est, misso personae pronomine Iliad. . 252. Ουδε τοι αυτος

Iliad. o. 332. αλλ' αὐτοι τρειτ' ἄσπετον. Sic Od. . 39. hymn. ΡοII. 33T. Falleretur tamen, qui in huiusmodi locis nomen αυτος simpliciter Pro Personae Pronomine Positum putaret. Xam, ut ait Apollonius de syntariis. 45. συνηθέστεοον πως δ ποι τῆς ἐλλειπτικός ἐστι τῶν προκειuενων μοDἱων, ἀρκovuενος διὰ τῆς συντάξεως του oro το λοιπον ἐριφανίσαι. Itaque Potius omissum esse pronomen putandum est, idque non pauci condirmant loci Iliad. ρ. 162.

ἀλλ' γετ', αιτοι περ φραωμεθα μῆτιν ἀρωτρο,

328쪽

χναυτην ποθέσαι' quae verba quum hic de tertia persona intelligantur, in quarto libro . T S. sic traducta sunt ad secundam, ut Ιegatur iis αυτην quod quidem, quum neque Person rum ulla oppositio sit, et prior locus superfluum esse personae Pronomen monstret, inclinato accentu iis αυτῆν scribendum Puto. m.

-τος re procum, et pro eo pronomen personale Ambo iuncta. Mis pro .

Sed dicendum est de hac re explicatius. Ac rectea grammaticis observatum est, ubi Pronomen et verbum de eadem persona intelligantur, pronomen non esse encliticum itaque quum et si γἀρ ζομαι et σε γἀ αιτῆν

παντι ἴσκεις dixerit Homerus, alterum inverti posse,

ἄζομαί σε alterum non posse inverti, nec dici recte ἐῖσκεις σε παντί. Vide Apollonium p. I 3. Quamquam Homerus, liberior in huiusmodi rebus, Diad. o. 361. dixit, ου μέ τι χνυ μεθησέμεν. Latini quidem et Germani etiam in hac constructione enclitico utuntur Graeci Vero, quum, quae huius gentis subtilitas est, si actio, quae Verbo indicatur, ad eum ipsum rediret, de quo ronomen est, id, tamquam quod non

de more fieret, recto accentu notare consuevissent factum est, ut postea, etiam ubi nulla distinctione opus esset, H-5 terum Pronomen αυτος adiicerent:

εγω δ' ἐμαυτον παιδα τῆς τυχης νέμω 'vel πολιν τῆ αμος αυτου de qua lar-Iam Basili epist. crit p. 212. d. Lips. Et recentiores quidem sic semper

329쪽

loquuntur. Exuant autem huius quoque usus prima vestigia apud Homerum, qui quidem quum compositis pron minibus. ἐμαυτου σεαυτου, ἐαυτου, ut grammatici adnotarunt, nusquam utatur, nunc solum Ponit personae

Nostris. a. 269. αυταρ φασκεν

330쪽

DE PRONOMINE ATTOS MIsibi Ambo autem pronomina ubi iunguntur, sere se exsili Praecedit pronomen personale ἐμέθεν αυτῆς Od s. . 93. σέο αυτου λ. 369. εο αυτου Iliad. τ 38 . Od. . 210. ἐμοὶ αυτεμ . 42I. ἐοῖ αυτ ' Iliad. . 49 . Odyss. λ38. I αυτ si Iliad. x. 307. r. 4T. Odys. o. 285. L 304. Sic etiam 4 214 collocandus accentus: Μέντορ, μη ae επέεσσι παραιπεπίθησιν 'Οδυσσευς μνηστήρεσσι μάχεσθαι, ἀμυνεμένα δἐ οι αυτ ν, diserte monentibus Apollonio p. I I, 3. et Schosiasta Ven. ad Iliad. o. 226. Etiam in humo possinis v. 275. recte scripsisse mihi videor, ως εἰπovae, Ἀκατου πέπιθε φρένας, φρα οι αυτῆTHφουσω κλέος ειν ἐπὶ χθονὶ μηδ' Ἐκατοιο.Deinde ἐμε αττον Iliad. α 2 I. ἐλαυτον v. III. -υτον

πτωχον δ' ov αν τις καλέοι, τρυξοντα εχυτον Sic enim scribendus accentus, ut eodem illo loco monuit

Apollonius. Porro ε αυτὴν Iliad. . I 62. . 55I. φωναυτων sa. 155 τ 302. σφίσιν αμοις Od. 1 683 eodemque modo scribendum in his v. 213. τας δ' ἄλλοι με κέλονται δεινέμεναι σφίσιν αυτοις

ν. I 52. Od. . 225. Ad eamdem loquendi rationem pertinent ἐφ αυτου Iliad. x. 204. et alibi saepe νωμτερον αυτῶν o. 39. αυτ ον σφετέρησιν d. a. I. irifice in hoc genere decipi se passus est Buumannus in quintaed. Gr gramm. p. 572. ' αυτού d. e. 185. eos αυτῆς Iliad. per crasin prorsus inauditam pro δε αυ-56του, σέο αυτῆς dicta putans. Ordine autem inverso Od.

αυτον μέν σε πρωτα σάω, recte inclinato accentu, quia pronomen σέ, ita postpositum, explicationi tantum inservit Similis ratio est huius HERM OP. I. X