장음표시 사용
311쪽
colligas ortasse ex his Suetonii verbis in erone c. I. tragoedias quoque cantavi personesus. Inter caetera cantauit Canacen parturientem, edipodem excaec tum Herculem insanum. In qua fabula fama est Drunculum militem, positum ad custodiam aditus, quum eum orari ac vinciri catenis, sicut argumentum p ια- labat, videret, accurrisse ferendae pis gratia. At hic quidem, ut praecedentia docent, et Dio Cassius in fine libri XLI. de citharoedis sermo est, canum e Graecis fabulis cantantibus. Eodemque Plinii locus spectat in Hist. a XXXVII. 2 secti T. quem recte explicuit Casau- honus ad Suetonii locum. Sed Horatius aperte cantorem et histrionem eumdem esse significat, quum dicit, donec cantor, vos plaudite, dicat. Sunt, qui eodem referant etiam haec Ciceronis in oratim P. Sextio c. 55. nam quum ageretur togata, Sini Ians, ut opinor, interva tota clari ima concentione more impuri hominis imminens concionalia est, huic vitae tuae, et, post principia atque exitus Ditiosae vitae. Sedebat exanimatus viis, qui antea Cantorum comici conciones celebrare suas solebat, canto rum ipsorum vocibus eiiciebatur. Sed de hoc loco quid sentiam, supra indicatum es Quin fateor potius, nihil dum me reperisse, unde certo intelligi posset, hi
strionem cantica interdum etiam cecinisse. In quam rem mox proferam Iocum Ciceronis non minus memorabilem,
quam quae supra e III de r. 26. I 02. attuli, ubi de
Aesopo canticum agente sic loquitur, ut non sine caussa I solum gestum, non etiam vocem cantumque commem
rare videatur. Sed priusquam istuc veniam, illud non est praetereundum, quod Boettigerus Roscium Aesopumque non nisi cantica egisse, diverbia autem gregibus suis reliquisse dicit. Quis enim, etiam si omnes ea de re script res tacerent, sibi persuadeat, Ballionem et Aiacem in nucis ab Roscio et Aesopo, in diverbiis ab alio ignobialiore actore actum esse quis, ut caetera Praeteream, non videat, si qua scena, ut saepe, e cantico in dive
312쪽
FABULIS SCENICIS DISSERTATI Q. Soabium abibat, non potuisse actorem, finii cantico sine summa offensione spectatorum de medio tolli, aliumque eius laco Ballionem vel Aiacem sumci Quod si opus est in re per se minime dubia testes afferre, aperium faciam, et Roscium et Aesopum etiam diverbia non solum egisse, sed etiam pronunciasse Cicero de T. I. I. II . nescenici plus quam o Dideantur habere podontiae. Illi enim non optimas, sed sibi accommodalissimas fabulas
eligunt; qui voce freti sunt, Epigonos, Mereumque;
quii tu, Melanippam, o aemnestr- semper Rupilisa, quem ego memini, Antiopam non saepe Aesopus Aiacem. Idem de ori Laz I24 caeterarum homines artium spectati et Hobali, si quando aliquid minus bene fecerint, quam solent, aut noluisse, aut valetu dine impediti non potuisse consequi id, quod scirent, Iintrentur. Noluit, inquiunt, hodie agere Roscius aut erudior fuit. Et c. I. 258. itaque nos raucos a Psintentissime audiri videor tenet enim res ipsa atque cciussa ait Aesopum, si paullum irrauserit, explodi. Et II 46. I93. quid potest esse tam tum, quam e Sud, quam cena, quam abutae tamen in hoc nere saepe ipse vidi, quum ex persona mihi ardere oculi hominis histrionis Diderentur, spondalia illa d
Segregare abs te ausus, aut sine illo Salamina ingredirΝeque paternum adspectum es veritus' Numquam ilium adspectum dicebat, qui mihi elamon Daitus furere luctu lii indoetur in sic scribe idem in aeti ad miserabilem innum voce, quem aetate exacta indigem Liberum acerasti, orbasti, exstinxti;
neque fratris necis, Neque gnati eius parvi, qui tibi in tutelam est traditus,
313쪽
M DE CANTICO IN BOMANORUM lagens dicere videbatur. Et in epist ad dis.
VII. I. deliciae vera tuae, noster Aesopus eiu-οcli fuit, ut ei deesinere per omnes homines liceret. Is im- rare quum eo pisset, o eum defecit in illo loco, si sciens fallo. amne apparet, non mutos in scena stetisse Roscium et Aesopum Sed non possum, quin moneam, in hoc postremo Ciceronis Ioco observandum esse ter positum verbum dicree. Unde apparet, non esse haec cantata. Et recte, ut in diverbio Telamonis et Te
cri, quod conira, quae in Quaest Tusc. I. 4. 106. ex cantico quodam deprompta affert, pressis et flebilibus modιs, qui totis theatris maestitiam inferant, concini, septenariis ad tibiam fusis narra Indidem colligitur, vitiosum vocabulum spondalia, neque in spondiatia, ut videbatur Adr Turnebo, neque in spondaulia ), ut Sarum ius volebat, mutari Posse quae coniecturae etiam
propter alias causas admitti nequeunti Codd. praeter vulgatam lectionem euam spondali illa et spondalli illa habent. Quod si venia est de loco tam desperato suspicionem aliquam Proserenii, tacilius mihi penuadeam, litterasti vel lii errore librariorum ex sequente sua natas esse, quum Cicero scripsisset, e sponda illa dicentis. Non inepte certe credas Telamonem, cuius corpus, ut ipse in illa fabula de se praedicat apud Nonium. Ilis annisque et aetate putrebat, quum accepto de filii morte nuncio in lectulo consedisset, e sponda increpare Teucrum Aesopumque, quod senile corpus ad iram furoremque gestu satis exprimendum vix esse idoneum sentiret, tanto magis sensus istos oculis significasse. Iam denique, quo res conficiatur, illum videamus locum, de quo supra dixi,
in oratione Pro P. Sextio, α 56. Quid fuit illua, quod, recenti nuncia de tuo sinat consulio, quod facι- αι- Invenitur pondalium apud Diomed. p. 72. Versu Penultimo, quod ipsum Salmasius, et recto sane, pon ullum scribendum ess vidit Sed Cicero si eo verbo usus est, certe non satisfaciunt, quae Osannus attulit in libro quem Germanice de Sophoclis Aiace scripsit P. 87. seqq.
314쪽
sessu maximo, gummus artifex, et mehercule semperpres tium in republica, tamquam in cona, Pthnarum, sens et recenti Iaetitia, et misi dolore ac desiderio mei, egit aperte multo gravioribus, bis meam eati Sum, quGm egomet de me vere potuissem Summi im poetae ingenium non solum arte sua, se etiam
dolore exprimebat quid enim qui rempublicam certo animo cliuverit, statuerit, teteri cum Achivis. Vobiscum me stetisse dicebat: vestros ordines demonstrabat revocabatur ab univerita.
Re dubia nec ubi arit vitiam VI erre, nec ecipiti pepercerit. Haec quantis, illa clamoria Issores agebantur, quum iam, misso gestu, verbis poetae, et studi actoris, et exspectationi nostrae plauderetur Summum amicum, summo in et Io, nam illud ipse actis adiungebat amico animo, et fortassis homines propter aliquod desiderium approba bant summo ingeni praeditum. Irim iura quiant eum gemitu populi Romani ab eodem paullo post in eadem fabula sunt aeta o pater e me ille absentem, ut patrem cleplariandum put cit, quem Q. Catulus, quem multi alii saepe in senatu patrem patriae nominarunt. Quanto cum fetu do illis nostris incendiis ac ruinis, quum patrem pulsum,
putrium respicies deploraret, domum in EnSam CDEmsamque, sic egit, ut ilemonstrat pristina fortuna, quum se convertisset, hae omnia Dicti inflammari, sesum etiam inimicis atque invidis excitaret. Pro di immortales, via, illa quemadmodum tauidem, quae mihi quidem ita et aes et scripta iademtur esse, vi vel QCatulo, si, vixisset, praeclaΥs posse dici viderentur. Is enim libere reprehendere et accusiare populi nonnumquam temeritatem solebat, auserrorem senatus: O ingratifici Argivi, inanes Graii, immemores benefici. Non erat illud quidem erum non enim ingrati, seu miseri, quibus reddere salutem, a quo acceperanι, non liceres ne-HERII OP. I.
315쪽
quc unus in quemquam umquam gratior, quam iis me universi sed tamen illud scripsi inseriissimus poeta pro me egit fortissimus aetor, non solum optimus,
de ne, quum Omnes ordines demonstraret, malum, equites Romanos, universum populum Romanum accusaret exsulare sinitis, sistis pelli, ut sum
pretimini. Quae tum si 1 ali fuerit omnium,
quae eclarati voluntatis ab univcrs populo Romano in caussa hominis non popularis, equidem audiebamus existimare facilius possunt qui adfuerunt. Et, quoniam me huc provexit oratio, histri casum cum toties collacrimavit, quum ita olentor ageret caussam meam. ι - eius iura praeclara lactimis impedis tur. Neque poetae, quorum ego semper ingenia MIexi, tempori me defuerunt eaque populus Romanus non solum plavsu se etiam gemitu suo c--
probat it. Vtrum igitur haec Aesopum potius prome, aut Attium dicere portuis, si populus Roma nus liber esset, an principes eisitatis Nominatim sum repellatus in Bruto: u Ilius, qui ibertatem civibus stabiIiverat Millies revocatum cst. Iam nemini Osthac spero, in mentem veniet, noscium Aesopumque diverbia regibus suis reliquisse, ipsos autem sola egisse cantica, nec Vocem eorum II in scena esse auditam multo minus, canticum dictum esse, si quando tibicen sinito actu tibia cecinisset, aut ad istos tibicinis sonos actorem aliquem, et quia dem primarum artium, nescio quid mimica saltatione expressisse. Sed illud non est in hoc Ciceronis loco negligendum, quod neque canere usquam dicit Aeso-Pum, neque haec, quae in cantico erant, dicta ab eo, sed, quasi studiose illo verbo abstinens, acta refert. Quo fit, ut certe non labefacietur illud, quod Liviusseribit, sola ab histrionibus diverbia ronunciata esse. Illa enim, o miter, et haec omnia isti insummari, ex cantico esse, nisi metra docerent, ipse testatur Cicero in Quaesit. Tusc. I. 35. t certe ei melius evenisset, Nec
tam flebiliter iura cameΥentur,
316쪽
FABULIS SCENICIS DISSERTATIO. DI Haec omnia vidi inflammari, Priamo, vitam evitari, Iovis aram sanguine turpari. Et III. Is quum et hos Versus, et illos, o pater, om- memorasset, addit praeclarum carmen est enim et rebus, et verbis, et modis tugubre.
317쪽
B propria sim alion pronominis αυτος. In magno illarum rerum numero, quae quod satis notae videntur, negligi Plerumque, neglectae autem nonnumquam errorem Parere solent, etiam usus pronominis αυτος est. In cuius pronominis praecipuis signtificationibus e plicandis si quid perae posuero, id non ingratum fore spero his, qui sciunt, nec bonum interpretem, nec Probabilem oricum talium quaestionum tenuitate supersedere posse. Atque illud quidem non potest obscurum esse, quum nomen αυτος ex adverbio αυτε ortum sit, propriam eius significationem hanc esse, quasi quis iteratum dicati
Hinc apertum est, hoc nomen natura sua Pronomen Me,
quippe quod per se intelligi nequeat, nisi reseratur ad aliquid, quod sit cogitatione iterandum. Itaque sive Graece αυτος, sive Latine ipse, sive alia lingua aliter dicas, id proprie nihil aliud significat, quam hιc, de quo loquor. Qui autem tali pronomine notionem eius rei, de qua loquitur, ierat, is facit hoc eo consilio, ut se quam
Edita est in Beckii Actis Seminarii Regii et Societatis phialalogicae Lipsiensis, Vol. 4. 42 seqq.
318쪽
DISSERTATIO DE PRONOMINE ATTOae 30smaxime de ista re loqui ostendat. Hinc primarius latius in Pronominis usus in eo versatur, ut rem ab aliis rebus disce nendam esse indicet. Itaque ipse oppositum habet alium. Ista vero discretio tot modis fieri potest, ut aliqui eorum pene sibi repugnent. Vt quod OIvphemus, quum ab Vl se excaecatus esset, de Patre suo eptuno praedicat Odyss. . 20.
quod idem est, ac si discisset hic soI Uud Lucretii
ipse Epicurres obit, decurso lumine vitae,
sic est dicium, ut non solus Epicurus, sed hic pariter cum hominibus omnibus significetur. Atqui hoc quoque inversu Epicurus, ut istic Neptunus, ab aliis discernitur, sed alio modo Hoc enim dicit Lucretius, quia alios in morem, quum Epicurus obierit Persequar nunc, quae in hoc genere, quod in Iurimas partes diffusum est, Praecipua reperiuntur, ita quidem, ut in solo Homero consistam, qui quod prima quasi stamina continet, unde omnis contexta est Graecorum oratio, in huiusmodi disputationibus omnibus Primum debet locum hunere.
II. τος variis distinetionibus merest.
Ac Priino, quum quis ipse dicitur, nunc anima intelligi potest, secluso corpore cuius quidem generis nullum exstat in Homerica poesi exemplum, sed non prorsus tamen dissimile est illud Odys. λ 60I. τον δὲ μετ' εἰςενοκσα βίην μακληεἰην,ειδωλον αυτος δὲ μετ' θανάτοισι θεοισιντερπεται ἐν θαλίης. iter adiicio, quum in primo horum Versuum anastrophen in praepositione admisi, id me scientem fecisse, qui δmihi videar demonstrare posse, grammaticorum Praeceptionem, a qua in Iliad. s. I9I. ipsi exceptionem st
319쪽
210 DISSERTATIO tuunt, esse salsam vide Schol. en ad Iliad. . 50. . I9I. 400. Gazam p. 349 ed Bas. 15 I. Neophytum in commentariis ad Gazam p. 1064. qui nescio unde ex Dionysi perlegeia exemplum asserat, quod Homeri est Iliad. s. 400. Nunc corpus intelligitur, animae oppos tum, ut in illor πολλὰ δ' ἰφθίμους ψυχὰς λῖδι προωφεν ῆoώ- αιτους δ ἐλωοια τευχε κυνεσοιν. Saepe opponitur is, qui ipse dicitur, iis rebus, quas ipse habet Iliad. α M. ἔκλαγων δ' cio ὀῖστοὶ ἐπ' ωμων χωομένοιο,
αυτον τε ζώειν, καὶ ἔχειν πατο- πάντα.
Ita in vexato illo loco, Iliad. a. 49. vide etiam si zz. αυτοὶ δ πρυλέες συν τευχεσι θωρηχθέντες ρώοντο hic sensus est: equis suis aurigisque relictis, ipsi pede strem pugnam ciebant. Iliad. u. 5 0.
ιππους δε ρφους παγε ζυγον, ους ποτ' ἀπηυρα Αἰνείαν ταλαυτον πεξεσάωσεν πολλων. Sio etiam c. 40 42. ubi observanda distincti αυτω μέν, 5αυτος δέ, et v. 25. ubi notanda inversio, χρυσον δ' αυ- τος ἔδυνε, Pro αυτος δε χρυσον ἔδυνε. Similis inversio
320쪽
J ποποι et μάλα δέ κρατεροφρονος ἀνθοος ἐν ευνῆ
ῆθελον ευνηθηναι, ἀνάλκιδες αυτοὶ ἐοντες. saese distinguuntur ii, quibuscum aliquis esse solet Iliad.ε. 460.ώς εἰπών αυτος μεν ἐφέζετο Πεογάμω ἄκρη 'Toωἀς δε στίχας ουλος Αρης τρυνε μετελθών.
αυτος δέρφ' hooευε, θεοὶ δ' ἄρια πάντες ἄκουον.τ. 302. αυτον δ' ἀμφὶ γεροντες Ἀχαιων ἐγεDέθοντο, ubi Achilles a familiaribus suis distinguitur. Ἀut quae circa sunt Od. r. I 0.ῆ καθυπερθε πιοι νεοωεθα παιπαλοέσσης,ν σου ἐπὶ υρίης, αυτ ἐπ άριστέο εχοντες, Chium. Est etiam, ubi totum pari opponitur Iliad. v γδ. ἄλλο δε ρινοις, Γλοι δ' αυτῆσι βοεσσιν. Quinter idem pronomen eadem persona sibimet ipsi ΟΡ- Ponitur, ii quidem, ut aliquid alius rei adiumento, ali quid ipsa facere dicatur. Vide Iliad. o. 5. ρ. 48. Interdum paullo obscurior, ut Od. ζ. 328.
αττω δ' υπω φαίνετ' ἐναντί 7. Preces eius, inquit, audivit ipsi vero non est avsa in Conspectum venire. Iliad. . 449. o μοι παλλακίδος περ χώσατο καλλικομοιο, τήν αυτος φιλέεσκεν:ipse eam timabat, neque ab aliis volebat amari. III.
- τος signiflea vel adeo, statim. Indiea caritatem
Alia ratio est, quum quid Propterea, quia vel omni no vel ro praesenti rerum Stai Praecipuum habetur, i, ab aliis rebus distinguitur. Iliad. ζ. 450.