장음표시 사용
301쪽
a 6 Aquitam carum, sem Aquitaniae primatem esse negari non potest; clim
Biturigum ciuitas sit caput& Metropolis Aquitaniae E cuius utero per vulnus exsects sunt alis prouinciae cognomines,& minores Metropoles. Pari ratione in Mi- leuitano Concilio A. C. cccci I. certatum inter Episcopos de Primatu Numidiae, quod duplex esset ; sed in eo Concilio Primatus niuersae Numidiae adiudicatus prima sedis Episcopo, hoc est Constantinae , ut liquet '' ex epistola Augustini ad Victorinum, & Canone Con- cliij Mileuitani , qui est xxxv. Concilij Africani , cuius
verba haec sunt o mindepticuit omium, Disivis qui in hoc conciliosubscripserunt, ut matricia γ' archivus Numidis,
ud primam sidem sit,inis Metropoli, id est Constantina.
III. Aquitania ex prouincia in regnum commutata a. 'Carolo M. & Ludovico filio adhuc vagiente in cunis regini stemmate donato, Avaricum , id est Biturigum
Lib. i. de oppidum, caput regni Aquitanaei extitit. Ad reualdus: EEubditi. e. Testatur hoc Pictavis farcundissima quondam urbs Aquitaniae, hoc Sanctonum, hoc Engolyma, hoc Petrogorium, hoc Lemouiaca, hoc certe Arvernus erminus nunc usque barbarici gladii , Vssimque Avaricum caput regni Aquitavici prociamat. quod
Lib. i. deexscripsit Uuillelmus Gemiticenss : Et ut sere semper N. iiii. ' Pontifices Reipublicae statum sequi non dedignantur,eii, pinu is ex epistola Anacleti; hinc lacile secutum, ut quae elui- tas crat primaria, & caput torius Aquitaniae in ciuili politia, primatum etfam apisceretiar in rebus sacris: adeoque Bituricenss Primatus eualuit; n ima Narbonentis Prouincia a Sarracenis recepta,&, uitanico regno contributa primatum Bituricςnsem adiret ab eo iura peieret,ut obseruatum ei supral data epistola .
302쪽
Liber quartus. a 7 Bituricensem Primatem eluctentur, qui toties proprio iudicio &testimonio cum admiserunt ρ cervis Bituri- censem Primatem agnouit Frotharius Burdegalensis Archiepiscopus, seque minorem faφω est, dum in Synodo Pontigonensi habita anno D C c C L xxv I. enixe petijt se transferri ad Cathedram Bituriccnsem, quae
tum vacabat,teste Continuatore Aymoini, quod iStan- Lib. s. e. 33.
dem obtinuit Ioanne V Iil I. R, P. Illiquet ex ipsius epistolis; translatio enim Epistop 'rum non fix nisi de Ep 8.13.i . minoris de ad majorem, ex Canone Concili j Sardi-e i. sese. censis.& moribus Ecclesiae. Anno M. c. Lxxx cli. Helias 'hBurdegalensis Archiepiscopus scribensad VJanu III. Henricum Bituridensem suum Primatem nuncupauit Bituricensem etiam superiorem , & Primatem agnouit Vuillelmus Burdegalensis, teste Stephano Nouiomensi in supra laudata epistola ad Honorium II V Romani Pontifices,quorum iudicium suprema lex est , sacro oraculo Bituricensem Primate pronunciarunt:prior,Vt supra dixi, Nicolaus L Bituricensem Primatem,& Patriarcham instripsit, Primatus iuri modum imp uit Alexander III. ann s. c. xxiv. Peyro Biluxicens Archiepiscopo, ius primatus in P vinci m Burdegalensem, &inea ius crucem praeferendi,&ysum pallij cqie . firmauit, Idem Henrico Bixuricensi copoesium a Lusiiq. .i III. anno M.c. Lxx HI.-ρb Vyban*IlI ' , solii Min se & a Clemente Ii idem ius ratum ti buit Celestinus It I anno M. c. Lxxxxii. Guillelm0 BL turicensi ius Primatus confirmauit Inn*centi l* II. , anno M. cc. pQst haec prim*yuin ς'hir' i sapa d '
tantia secundum pituricςnsem , ut obseruatum a RQ-
303쪽
a 48 Rerum Aquitanicarum, berto. Vnάςρ tot Pontiscibus Cleniens V. primatum Aquitaniae e sede Bituricensi ad Burdegalensem tram A. C. 13. stulit, ut auctores sunt Matthaeus Vostmonasteriensis,& Valliriganus , sed est quod notetur ambitiosum d cretum Politificis qui iii Ecclesiani Butdegalensem qua erat propensior sdit. V L Accedit patrum Galliae testimonium, Bituricensem Archiepiscopum primatem In Chron. Aouitaniae intelle, it Ado Viennensis , cum eum
Archiepiscopum Aquitanoruni vocitauit : Nee nonem Rodulphus Archiepiscopi Aquitanoti m. Primatem agnouit & Iuo Carnotensis, qui Nicolai I. episto-ι,. tilam Rbdulso Aquitaniarum primati scriptam , d creto, & epistolis intexuit. Guillelmum qui in Diuos relatus est, ex Abbate Caroliloci per eompromissum electum in Archiepiscopum vituricensem , & totius Aquitaniae Primatem seripsiteius Vitae Autor apud sit
γ' 'I ' rium. Denique nostris decantatissimus Primas si uri a ib. ita censis, Guillelmus grito. Nec non Bituri Turonocum aesule primas. Nec contemnendum Iureconluliorum testimonium
qui passim vittaeensem Archiepistopum Primatem In subf. de Aquitaniae celebrant , it Albericus, Bartholomaeus rLE,E-. vrixianus , socrius, Chasuneus, & Cl. vir Ph. aerte piaeses Tolosanus , felicissimus parens Ioannis Aut Maeo: EErini jPrincipis Senimis Tolosani, qui virtute & in .. V inis Rempublieam illustrat. Sane Ahuitania in Ahgl a.' rum ditionem transsusa: andegalensis Archie iscopu Diaxrib. aliuticensi primati sesesubducere adnisus, sed hoc
' gitium t glorum, qui ristum ad se reu erirent tiam hetam Aquilinii primatium a fulcibus depellendum duxerunt. Nou diter atque olim Salo
304쪽
inon eritonum Regulus,Britanniam a Turbiiens Metropoli euindicare contendit, ne Francos ulla ex parte superiores pateretur. Eodemque animo Henricus II. Rex Anglorum Aquitania iure uxorio quaesita, Bitur, censem Archiepiscopatum asserebat quasi ad Ducatum Aquitanicum spectaret, de quo Rogerus Holiedenus: Iterum Hemicus Rex Anglia pater cal omniatus est, Archiepi-Α. C. Dr.. scopatum Bituricensem drbere adiacere Ducatui Aquitania, sed Ludsulcus Rex Francia modis omnibus contradicebat, r itera, scisso regni nihil pertinet ad statum Ecclesiarum, ut olim scripsit Ioannes VIII. dicto Salom oni, super pari controuersa de Metropoli B ritanniae inter Tur nensem Archiepiscopum , & Dolensem Episcopum. ii in Neque enim Ecclesias Dei , per Mordias Regum,diuisionisv ippς 3, aliqua pati rarana necesse est, cum quantum ex se est paceis quam praeiacant, seruare sudeant inuicem edi in omnes.
Legati Sedis Apostolica. Legati Aquitaniae. Legationis Aquitania fines
Let Est sacri status Aquitaniae axis suit Ie igatio a Romanis Pontificibus olim institu. ta in illis partibus, de qua nunc agere pro positum nobis est. Varij sunt gradus Lega- . torum Sedis Apostolicae, alij sunt Legati a latere,qui Elatere Pontiscis, id est E sacro Comitatu, & Cardina' e. i. de haelium Collegio mittuntur. Vnde laterales vocat Iuoi Ἐδς ina Carnotensis, in epistola ad Paschalem II. Cum enim arp. ita: . latere vestro mittitis ad nos cita ales vestros tanquam mimi
305쪽
Herinos,quila intransitu apud nossunt,non tantum non sint curanda curare, sed nec curanda projicere nis est quod misi
praepositorum facta gladio linguae ferire cupientes, dicunt se dem Apostolicam nonsubditorum quaerere sanitatem,se suam,
autem legati, quia scis dicuntur, qui etiam particularem habent iuri imonem. Alij sunt legati ex Episcopis, vel Di conis Ecclesiae Romanae,qui a Pontifice destinantur ad Imperatorem, aut Reges,qui res Sedis Apostolics apud eos procurent : veteribus Apocrisiarij,seu Responsales, quos ab eo tempore, quo Imperij sedes a Constantino iii Esa id Zantium translata, institutos refert Hincinarus, ut Epitc Fran rebus Apostolicae sedis prospicerent Videlicet,haec sunt verba Autoris, per Apocrisiariis', id est responsalem negotiorum Ecclesiasticorum , cuius ministerium ex eo temporesumpsit exordium quando cingantinio, o e. &post. Et sic R bonsales tam Romanae Sedis, quam edi aliarum praecipuarum sedium in Palatio pro Ecclesiasticis negoti s excubabant. Id legationis officium erat penEs Episcopos, aut Diaconos Romanae Ecclesiae: eo lanctus Gregorius adhuc Di, Lib. t. e. mnus, teste Ioanne Diacono eius vitae scriptore: Nee multo post re ponsis Ecclesiasticis admisem Constantinopol is a Pelagio praesule Easdem vices Anathalio Dia- Lib. s. ep. cono se commisisse testis Gregoruis M. Dilectissimum y autemsibum meum Anathalium diaconum, quem ad facienda res ms Ecclesiae, in urbem Regiam tra misi. Nonnumqua
etiam ad id ministerij a Pontifice seligebantur Episco-
dep. c. M pi. Hincmarus: Aliquando per Episcopos,aliquando verῖ perbiaconos Apostosica sedet hoc osci ungebarur.5 huiusmodi
306쪽
. Liber qu artus asi legati nonnun3quam de minoribus causis Episcoporu, ctiam in ipsa Constantinopoli cognoscebant ue ut causae cognitionem de Adriano Thebano Episcopo,Respon- salibus qui erant in urbe Regia, id est Constantinopoli , mandauit Gregorius, Autor ipse in epistola ad Ioan-iacm Episcopum Larissaeum et Et secundum scripta Acesso- Lib. i. Ind.ris nostri,si qua caua, vel fidei, vel criminis, vel pecuniaria
aduersili praefatum Adrianum consaccrdotem nostrum potuerit
euenire, vel per eos qui nostri sunt, vel fuerint in urbe Regia Responsales , si mediocris est quaestio cognoscatur , Nel huc ad Apostolicam Ierim ,si ardua est , deducatur. Alij sunt legati Prouinciales Episcopi, vel Archiepiscopi,quibus ratione Ecclesiarum suarum legatio committitur; ut Archie- α'
piscopus Arelatensis fuit Primas, & legatus Galliarum, ex vetustissimo priuilegio, quod ab Hormisda & Gregorio I. & aliis Pontificibus ratum habitum. Archie- r. . piscopus Cantuariensis est Primas & Legatus in Anglia ex priuilegio concesso Theobaldo Cantuariensi Archiepiscopo & succestaribus ab Innocentio II. Inde hi legiti nati dicuntur in Anglia, teste Polydoro Vor Iib.,, sterigilio. Pisano Episcopo, & succes ribus vices suas Anglic commisit Gregorius V IL in Corsica Insula, quae est M. &quq furis S. Petri. Alij fuere legati ciusdem ordinis,quos S. Ie offabeii Pontifex habuit in certis prouincijs orbis Christiani, , T ILr tione personae, non cathedrae. Sic Leo M. Anastasum Episcopo Thessalonicense Vicarium Sedis Apostolicae instituit per Oriente,& potetium in Regionibus Africet. Acacio Constantinopolitano P C. solicitudine AEgypti commendauit Gelasius J. & ante Celestinus Cyrillo rh. , Alexandrino P C. vicariam in Patriarchatum Constan
307쪽
et uer Rerum Aquitanicarum, palensem per Beticam & Lusitaniam vicarium ordinauit. Idem Hormicias Remigium Rhemensem vic Ερ. i. pio rium suum constituit in Gallia , saluo priuilegio. x . Episcopi Arelatensis. Idemque Ioanni Episcopo vices cpinmisit in uniuersa Hispania. Vigilius vicarium
d Stai postolicae per Illyricum secit Episcopum primi
khe. Iustinianae, quem Gregorius I. secutus est. Gregotius vices suas commisit Maximiano Episcopo Syracusano b- - ιψ in Sicilia, Leandro Hispalens Episcopo per Hispaniam ep. r. non loco, sed personae. Martinus I. Ioannem Philadelphiae Episcopum Legatum , & vicarium suum in Oriente constituit aduersiis Monothelitas. Carolo
ep. 3 i. Martello, rerum summam tenente Gregorius II. legationis fastigium per Galliam & Germaniam Bonifacio Episcopo Moguntino concessit. Tempore Carolii Calui Sergius . II. Drogoni Metens Episcopo legatio nem Galliarum tribuit, sed ille rest gantibus Galliae Episcopis ossensim veritus, ultro legatione: abstinuit, teste Hincmaro. Legatione Galliarum diu functus H ep. s. e. ao. go Diensis Episcopus sub Gregorio VII. & Vrbano II. Pontifices frequentissime huiusmodi legatosn R et emiserunt in Galliam, ex quod rimatus,& legatio Are- . i latensis cinnuit. Gregorius V l I. Inde est quod Arelarensis
C. . inro. de Ecclque non solum a B. Gregorio, sed etiam a pluribus eius
antecessoribus, cu .haberet vicem Sedis Apostolicae, ut III - . 'Episcopos totius Regni Francorum,quod tunc latius e tendebarur,ad Concilium conuocaret,ia ue in iudicio constri mxerit, sine cuius licentia nullis exsuprad AZis Episcopis longe a
si in Episcopatu fas erat abire, ps aliquot tempora pro quibuseda caisipria pol a , , a critas ct sauit , c
308쪽
vicem aliis, quibus placuit, aede Apostolica conccst.' Ceterum Pontifex non solum uniuersae Galliae legatos prae ifecit, sed etiam certis prouinciis, ut Aquitaniae. Sed is Apostolicae vices in Aquitania perlanctus Amatus Episcopus Oloronensis, sub Gregorio vap. & Synodo Burdegalensi praefuit, ut Gregorius ipse testis est. Ama Lib. i. ep.,.
to in legatione Aquitaniae successit Gerardus Episcopus Engollimentis, sub paschali ii. isque interfuit Concistio Lateranensi anno M. CxII. maximeque operam de
dat, ut priuilegium de inuestituris , quod uel a paschali
per Henricum v. imperatorem clicitum in itiM tum reduccretur,tcste Abbate Vrspergensi & Vuillelmo ad A. C. Malmesburiensi innocentio II. canonice in Pontimi lib' ,. decem electo, nor ine aemulo retro Leonis schismatico, Gerardus statim per litteras adijt Innocentium petit, v ron tom. que ab eo legationis confrinationem,ac repulsae impa. Annal.A. C.
tiens ad petri Leonis partes desecit,& ab eo Iegationem sceleris praemium tulit, & quo tutior esset,Guillel uni Ducem Aquitaniae sua in studia pertraxit, quam ob causam uterque diris pontificijs multatus. Sed Dux D. Ber- nardi monitu, ad sanam mentem redi jt, & anathemate solutus, cum sanctitatis laude vitam finijr; ille nefarium talisnui ad extremum spiritum fouit,& infelicem vitae exitum sortitus, quae omnia colliguntur Vita D. Ber h: ista nardi. Gerardus itaque ab Innocentio depulsus legotione Aquitanica ,successorem accepit Gaufridum Carnotensem Episcopum anho- M C. xxxiv. is opera de consilio D. Bernardi usus est, xt Guillelmum Ducem ad meliorem frugem reuocaret, nec praetermittenda insignis eius laus, quam memoradD. vernardus,nesti pz iquod plures per annos huiuslaodi legat ἡem suis sum - . . 2
309쪽
a ue 4 Rerum Aquitanicarum, ptibus obierit, & foedana E ministerio auaritiae labem
Lib. . de exemerit. Sed δ mihi locumsuavem, haec sunt eius verba, considς - occasu memorandi se minandi siuauissimi odorii virum Episcopum loquor Gaufridum Carnotensem, qui legationem in partibus Aquitaniae proprijssumptibus strenue admi- . e c. Legatio autem Aquitanica non modo Aquitaniae fines complectebatur; sed etiam in tertiam usque Lugdunensem porrigebatur: qua de causa Geraldus , Legatus Aquitaniae de multis cognouit, quq ad tertiam Lugdunensem pertinebant, ut de causis Abbatum S. Albini, & S. Nicolai Dioecessiis i Ep.ὸ ΛΠdζgauensis apud GOsfridum Vindocinensem. Et dei V.& ιε. causa Abbatis Ebronensis Coenomannorum apud Hildebertum: & Gaustidiis etiam Aquitaniae legatus, dedissidio inter Decanum,& Canonicos T uronenses sub- orto, teste eodem Hildeberto. Eosdem legationis Aquitanicae terminos ponit Bernardus Abbas Bonae val-
cap. o. ad primam domum redise , cuius potentatui Turonica, cin
Burdegalensis , eis Auriensis Prouincia Iubositaesuerant , o quicquid a collibus Iberorum usique ad Ligerim complo titur claudit Oceanus paruerat eius imperio: I m 6 & lati' A quitanicq legationis fines in Fracia& Burgudia producere adnisum dictu Geraldum, testis ipse Eernardus Clare- uallensis in Epistola ad Episcopos Aquitaniae o En illesp. i ι. rotam, Vt is gloriatμr FraNciam, atque Burgundiam legationi
antiquae supera dic Galliae diu graues, & molesti fuero huiusmodi Legati Sedis Apostolicae ob avaritiam, &fastum, & abiectionem Episcoporum, & Metropolita- , yt constat ex Glabro Rodulphos Chronico hi re 'Alti liodorei ,I 'ne Carnotens, hςrpgrdo Clareuab
310쪽
Liber quartus.' ' a slensi, Ioanne Saresberiens,& Hildeberto : sed tandem obclamantibus Episcopis Galliae consuluere PMifices. lis& huiusmodi prouinciales legatos obtrudere desierunt, ep. ex quo iam labefactata conualuit Metropolitanorum& Primatum potestas.
Origo Aquitanorum. Aquitania armis si bacta ab Hannibale. Allabroges, Arverni, Ruteni, armis deuiciti a VAFabis Maximo. Aqui
i taui fere uniuersi ante aduentum Caesaris erantsub ditione Aruemorum , Rex Amer- . norum. Rex Nitiobrigum. Hascones e P3
renaei iugis a Pompeio depositi, si in unum
oppidum collem, cui nomen Convenae. A L LI A & Aquitaniae res in obscuro fuere, donec victricibus Romanorum armis commercio illustratae,multis anth seculis lotuerunt hae gentes, indigenarum penuria scriptorum, dum Galli magis memoria digna facere,quam litteris commendare curarent. Zamothem, & eius posteros primos ab uniuersali orbis cataclismo, Galli rum colonos, gentisque conditores celebrat Berosus. Aquitanos e Magog Zamothis filio prognatos opinatur Autor Chronici Alexandrini: γόμερ ίξ ου χελ bιοι μιραγώγ-ουAκανοὶ et roianos euerso Iliototo orbe edi rates classe in Oceanu delatos Duce Corine in Aquitania