De Hermeneuticis apud Syros Aristoteleis Io. Georgius Ern. Hoffmann scripsit

151쪽

121 - 126

. nostram quaestionem profert: τρεις εατὶν οἱ κ LMς λεγομενοι τῶν διαιρέσεων τροποι του γένους εις τα εἴδη και του ολσυ εις τὰ μέρη καὶ τῆς ομwH μου φωνῶNεις δια φορα σχμαινόμενα.

121. Boeth. ad 17 a 22 p. 333: ,Sed Alexander et propria sententia

non desistit nec alio quam ceteri tenetur errore quoniam ita in diffinitione enunciationis affirmatione et negatione ut partibus usus est. Omne autem compositum atque Omne aequivocum vel suis partibus vel suis significatis definiri potest ut si quis hominem definire volens dicat: Homo est, aut animal rationale mortale, aut huiusmodi coloribus, vel metallo tacta simulatio: ita nomen aequivocum ex his, quae ipsum nomen aequivocum designabat, ostensum esti CL Amm. s. 14 b4 h. 122. No hoc quidem Alexandri argumentum ap. Amm. aut Boeth. inveni, v. 122'. E quibus hic aliud affert p. 294. 325. Dicebat enim potius: Affirmationem simplicem ideoque priorem esse; prius autem eum posteriori non communi generi tribuendum esse. 122 . Argumentum idem sero est quod Alexandrum attulisse Boothius p. 294 et Amm. p. 54 testatur. 123. Sive: Nequaquam ut Postula et eam cs glo88. E. V. hm . 124. Aerici Mea Ante hoc quoque tae ara desidero, mox in enuntiatione adversativa additum. Itaque pro ,qui , quoad dedi. 12b. In his et sequentibus me Graeci deficiunt.126. Amm. p. 58' sq. 'Iστεον γαρ οτι δυο τουτων εξ αναγκης περὶ παντα λογον Θεωρουμένων Visu ς τε δ' - καὶ G:μασιας . - περὶ μεν την λέξιν δυο

152쪽

τα - αναήναινομένης ' περὶ δέ γε mi ν σημασίαν η μία. η κατὰ το εν ' καὶ τοπλοος η τῶν σημαινομένων. CL cetera, eorum quae M. Prob. deinceps sequuntur, similia. Vox λέξις respondet,relatioui sermonis am ἀναινορὰ του λορυ της λετεως) es. supra ἀναφέρεσΘαι - m Relatio enim intercedit inter membra enuntiationis.127. 'Η ο συνδέσμω εις. Do hac repetitione inepta dixi adn. 52. 16 20ὶ et p. 13 ins. - Errorem typothetae excusa p. 9 ad 17 9 med. ubi pro 137. 129. legendum I 27. 139. 128. Exemplum habes peripateticae doctrinae a stoicis etiam atque etiam turbatae, es. Pranti I p. 446 sqq. Oppositam Probianae sententiam dolandit Amm. s. 59'. 'Εν δη τουτρις συνδέσμφ μὲ, ενα λογον ἀκουστέον,

τον εν μοναις ταις λέξεσιν επωτητον εχοντα την εv-rιν δια τον συνδεσμον. παραπλησίως τῶ φακέλλω ος διὰ τον -χοντα τα πλείονα λαχανα δεσμόν, εις λέγεται εiναι ως οταν εἴπωμεν Σοκρώης κάΘηται πάντες γὰρ ρι Ουτω λεγόμενοι πλείονες oντες περι μονην την λέξιν εχουσι τὴν εμ ναινομένην διὰ τον συνδεσμον ενωσιν, αλλα τους ἐν τοῖ; υ7 Θετικοι; καλουμένοις συλλογισμοῖς κατὰ το συνημμένον η το διεζευγμένον λεγομενον παραλαμβανομέ-ν ς κτλ. cf. s. 60 : εν γὰρ τουτοις πεσιν ρυτε ακολουΘια μία ρυτε ὀιάζευξίς τις ρυτε κατα την λέξιν επωτητος γουν ενυκτίς τις εμφαίνεται. Boethius divorsam

doctrinam probe Requitur p. 329. 330. v. etiam Iamblichi opinionem ap. Waliet Ι p. 40 ad 17 a 16. Patet igitur etiam ex hoc loco, non Ammonium

Versum esso a Probo.129. Amm. s. M'. Tον αυτον δὲ τροπον και οἱ υστ Θετικοὶ παντες Mγομενοι λογοι ' καὶ γὰρ ἐκεῖνοι ἐκ πλειονων μέν εἰσιν δελ- λόγων, ἐνουμενοι δὲ υ ro του συναπι ρυ προσαγορευομένου φθέσμου' οἰον εἰ ημερα εστίν, ἰλιος υπὲρ γυ ἐστί' δυο γὰρ παHν οντας λαγγυς, τον ημερα εστί, καὶ τον tum inrερ γῆν εσάν, o εἰ συνδεσμος συνάψας τὴν της ενώσεως ἀπεσέλεσε φαντασίαν. CLadn. 17.130. CL ad adn. 146. 131. Animadverte, Syrum additionem verbi per tria tempora distributi utique additionem temporis nuncupare, quod ex eis explicari potest,

quae praecesserunt in adn. 39.

132. Similiter Amm. f. 57 Br 110' 28. Δεῖ μὲν γὰρ ἐπὶ του ἐνος

153쪽

36. De verbo infinito es p. 76, 5 sq p. 100 ins).

137. V. adn. 13.138. Do definitione orationis - cs adn. 116.139. v. adn. 127. 140. Hic o textu librari incuria talo quid excidit: - - Illud autem επα dicit, quia etc. Alioquin enim sensum non

extorseris.141. Iam Graeci interpretes videntur monuisse, nomen λογον h. I. aequivocum esse. CL Boeth. ed. I. p 229 sic. corrig pro 21s, Walla I p 332 . Adparet autem ex hoc quoque loco, ad hanc versionem y a Probo commentarium scriptum esse. Georgius enim auo more pro in Nare diu, restin Pr; sed X -- ,δε posui: Neque vero mihi videtur ob Boethium L l. hoc verbum deesse codici suo dicentem, λογος eiciendum egse. Ipse enim Boethius diverso legit in ed. II p. 326, ubi de leetionis varietate tacens: ,docuit per id quod ait: etenim hominis ratiosi non aut est ete. deinde ,di nitio hominis esti 142. Probus perperam τo legit pro τέ;. Confirmat codicem y cody . Eundem errorem recepit etiam x, certo ex eodem codice Graeco. Georgius emendatB --α - τω pr. Mox idem leviter mutatum, aedservato nominativo το cf. adn. 144.

in termini, i. e. quia definitio hominis pluribus continetur torminis. Os Am m. f. 63 Εστι δὲ δη και ἐν αυτοῖς τοὶς απλοα υγομένοις λογοις αλλον

τροπον ευρ ῶν πολλην τινα κατα τοῦ α πλουν, και συνειτον διαφοράν, Ουκέτι κατα

154쪽

145. Similia Amm. 61 . Br 111 l0 sqq. 146. Tertiam divisionem habueras adn. 130. De secunda V. adn. 116.147. V. p. 11 ad 17 24. 148. CL 146. 131.149. rediera 'Σ - ,est non ,suit ut errans Verti cs. p. 27, 16.150. Neglegunt haee Amm. et Boeth. CL Michael. Ephes. ap. Brp. 112 adn. ' : 'Aπορουσί πιες οτι di ην αἰτιαυ - ων διδάξαι περὶ αντιφάσεως Ουκ ἐμνημόνευσεν αὐτῆς ἐν τη ἀπαριθμησα δευτερα αλια, ἰmιδη συλις των παλαι ῖν ἐμνησΘη του τῆς ἀνοφάσεως ρ ρματος καὶ ὁ κλον πιαἰτου ἐστιν ευρημα ' λεγει γὰρ, ἔστω τρυτο ἀντι νασις. ibi. a io cod pr: - ,et de eo . . . . dicimus . Cum Probo sero ad verbum consentit Boeth. p. 336: ,Quaro et si, quod est, vere potest dici esse, et id quod est, falso potest praedicari non esse, et id quod non est, Vere potest enunciari non esse et id quod non est, salso esso poterit affirmari: manifestum est omnem affirmationem habere aliquam contradictionem negationis oppositam et omnem rursus negationem affirmationis oppositione sacere contradictionem 152. revictum a 'a - μάχη, qua de voce V. Pranu. I, UI, 146.147 sq. 456 sq. cf. Amm. ad h. l. s 66-67. Do expressione edicti . ta omnino V. Amm. f. 66 Ουκουν ευρομεν ως ἔστι πάντως τ' ἀD Eni καταφάσει μαχομένη τις προτα s. 153. Amm. f 67 Ωσαυτως ίρίσατο τυ ἀντίφασιν, μάχην καταφάσεως καὶ αποψ άσεως των κατα το δεηΘὲς καὶ s. 68 ) το φευθος ἀντικειμένων. Sequuntur: 154. ἐπιὶ δε συπω το ἀκριβὲς ειλεν o ras ἀντι φάσεως οριγος, ου γὰρ η

paratis locis et Syriaco p. 86, 10 et Graeco, cum Syriacus idoneum sensum non praebeat, iam vides, quid Syro librario excideriti Nimirum verba ρυπω usque ad ου γὰρ aut similia. Apodosin ad ἰmὶ δε , ap.

m. l. l. lin. 11 διὰ τουτο προστροησιν εἰκοτως τινας Οιεὐαι χρη τας αντιπιιμώας καταφάσεις καὶ ἀποινάσεις κτλ. om Probus interiectis perturbatus sententiis.155. Amm. post I. l. τις γὰρ ἀντιφάσκειν ει ποι προμον εἰποντα ο ανΘρωπος ζωρν ἐστι, τον λέγοντα o ανυ-ος δίπρυς ουκ ἐσπι, διὰ το εἴναι τὴν μέν, κατάφασιν μηλὶ, 63 ὀέ, άποφασιν ii ευθῆ κτλ.

155쪽

155. 163

155 . In versione mea pro illoruH pone Ιοροςl; et

μα- - m p. 86, 14 masculina sunt πος -οκείμενος et κατγνορσύμενος ap. Amm. s. 68 h. Vertentis enim, non excerpentis modo Probi sunt certa vestigia p. 86, 17 tvτοκειμένου et p. 88, 11 προσδιορισμου I. 89, 16 genetivi e constructione Graeca vocum κατά et περί pendentes.

156. Haec tria quibus p. 86, 25 Aristi definitionem auget, deinceps 157 160 illustrat ipso.

157. Amin. f. 68 . Oυ γαρ ἀντιψ άσκει προς τον ειπονσαι Αἰας ἐμονομα-χυαν Ἐκτορι ρ λ ων Αἰας ουκ ἐμονομαχησεν Ἐκτορι ' καὶ γαρ Δηλυειν αμιν καὶ φευMes αι ομοίως δυνατοί. Cetera paullo aliter. 158. Amm. atque Boeth. aliis utuntur exemplis.159. Ap. Amm. et Boeth. similia exempla. 60. Non debebam vertere: ,Aethiops sed retinere ,Ιndus ; ita enim legit Probus. V. Arist. topic. 167' 7 Οἰον εἰ o 'Mος ο ς μελας ων λευκος timτους ἱδ πας' λευκος αρα καὶ ου λευκος εστιν. Ammonio igitur, ut mihi videtur, antiquiorem secutus est. Is enim 69 : M τε κατ αλλο τι καὶ α ρ,τω απω υπαρχοm, καὶ μη mmρχοῦντι ' ριον, εἰ λεγοιμεν ' Ο ΑΘὼφ μελας καὶ ου μελας' μίλας μL γαρ κατα m)ν του οερματος ἐπιφάνεια ου μέλας δὲ κατατοῖς eξοντας. Indi et Aethiopes, quorum exemplo iam Arist. συνωνυμως utitur st67 ll), apud scriptores recentiores et translatores Syros confundebantur. De Graecis v. Lassen. Indi scho Alterstumshundo I 847 I,

2 a. 2. Thom. Wright, Early christianity in Arabia, London 1855 p.

Bern St. 16 l. . Eundum locum sed diverso exemplo Amm. s. 69 . Δεῖ δὲ προς τουτοις καὶ ωσαυτως λαμβάνεσΘαι τον κα et ρούμενον κατα νασκομενον τε καὶ ἀπρινασκομενον ' λέγω ὁ τo ωσαυτως, η καΘ' ἐκατέραν τῶν προτάσεων

emendavi.

156쪽

eod. praebeat, eam tamen pro redeo inerici M. suit accipere licet, verbo dicia ex antecedentibus repetito. 164. Cod y Moea ada m η - καταιναο M. Sed λ ea recte om cod y . Probabile est enim, e sequenti esse ortum. 165. ,Utique - παν-ς cs. 152. 166. Tota haec protheoria, diversa ab Ammoniana Boethianaque, plura tamen cum iis communia praebet. 167. Quae sequitur deinceps protasium enumeratio Syriano Philoxeno originem debet, teste Boethio p. 404 - 406. v. Pranti p. 694. cl. eod. p. 164 adn. 235. Ammonius ora. 167 . Tabula disponit, quaa modo dicta eranti In qua Graeco restituenda prosdiorismi particularis et universalis loca periclitana permutavi. Adnotationem meam p. 88, a. 3. 4. salsam deleto. Nam verba tabulae uno tenore legenda sunt neque onuntiati constructionem interpellanti 168. Amm. 71 in . Ταυτας ὀὲ τας σχέσεις καλουσιν ριξ ἐμέλησε τῆς

καέαν, την δέ, αξυνατον, τημ δέ, Lδεχομένην. Deinde explicat caussam denominationis. 169. Antecedentia v. ap. Amm. Boeth. De hac autem quaestione m. s. 77 . To ὀέ γε ουδείς, πρειν ἐρουμεν ἐσχηκεναι την γένεσιν; ἐχρην γὰρ χι τὶς εῖνπι υν προσπιλισαν του τὶς προσδιορισμ το αρνητικον μοριον arra φασιν κτλ. Nisi Graeco comparato Syrus vix videtur intelligi posse. 170. Amm. s. 7l extr. IIροσδιορισμοι δὲ λεγονται ci ρνεὶ προτα ματα is. 72 J τινα -αττομενα τοῖς υποκειμε-ς καὶ δηλουν rα οπμ εχει τοκαονορου λενον προς το πλῆθος των ἄτομων των υπο τo wτοκείμενον, ειτε -υπαρχον ειτε ως μη υπαρχον λαμβα-το. 17 l. Duo tantum e tribus, quot p. 89, 12 die la sunt, capitibus hactenus absolvit librarius. In margine enim mouet, sectionem secundam se sensim dissuere quam absolvere maluisse.

157쪽

g 1. De Probo tametsi certa monumenta sere nulla exstant, quae secundum ea dicenda erant, praetermittere tamen noluimus. A. 'Aaleshcs bar brlχsti Probi solam mentionem fecit his verbis

Itaque si eatalogi scriptor in enumerandis scriptoribus temporum ordinem, ut sibi proposuerat δ, constanη serVagget sive servare potuisset, ex eo loco continuo esset concludendum, Hl8am, Κstmi, Probum suisse aequales, atque, ut nota est IIi Zae aetas. medio eos saeculo quinto suisse constareti At, ut iam Assemanius in praelatione φ monuit, 'Αρlleghffchronologi eum ordinem neglegebat saepenumero. Aphraatem igitur, sive Parhlo , quem eundem esse Jacobo Nisibeno dudum Lagardius suspicatus .est', quique fuit circa a. 320, post Marapa ' 0 552) et ΙInani hal SMsty collocavit et Mari Pergam, Hidae aequalem, triginta septem demum interiectos alios sequentem' secit. Atque omnino persaepe videtur de scriptorum aetate non satis doctus fuisse. Coniunctim autem, ut hoc loco, quem disputationi nostrao subiecimus, complures scriptores

etiam commemoravit cap. 46 p. 49, ubi de Palladio Galata 388 - ea 400) et Hieronymo ' 420 annos natus st), aequalibus quidem eis, ita

dicit, ut adpareat, propter , librum paradisi qualem uterque composuit, etiam scriptorum mentionem ab Eo consociatam esse. Eadem caussa videtur adductus esso loco dubio cap. 35 p. 43. Consequitur igitur ex eis quae diximus, nisi aliis nitamur argumentis, eiusdem temporis suisse illos scriptores, non debere nos concludere. Sed illud potius hoc loco videtur voluisse 'MleghV, ut patrum Syriacorum memorias coniungeret eorum, qui et Theodori Mopsuhesteui του ἐξηγητου et Aristotelis scripta simul vertissent. Sine Aristotele ne Theodorum quidem versum esse, id est, ad quod primo loco debemus

animos advertere. Tribus autem illis viris talem operam communem 1J I. S. Assem. bibl. ori Clementi Vat. III, I p. M. 2ὶ Ibd. p. 362, 2. 3, Ibd. p. 2. 4ὶ Ibd. cap. 60. 53 De novo testi ad veras. ore. sd. ed. BerL 1857 p. 3 ius es Gesarum. Abhandi. 6) Asa. III, 1 cap. b7. 73 Cap. 59. 8ὶ cap. 98.

158쪽

fuisse, eo magis constat, quod continuo infra Elgae scripta ea uominantur, quae solus elucubraveriti Theodorum igitur, quem Probus quoque Vertit, respicientes, quaeramus, sitne definiendum temporis spatium, quo . potissimo eius scripta conVersa sint 2

Iam primus et vivo etiam Mopsuhesteno ' 429), eius commentarios Syriace vertisse Mana traditur hardashlriijst', qui cum a. 420

Seleuciae episeopus esset, postea demum versionem suam videtur publici iuris secisse. δ' Anno 431 cum Rabula, Edessae episcopus, 412- 8 aug. 43b doctrinis Theodori atque Diodori Tarsensis vehemens exstitisset adversarius, presbyter Hi 81, versis Theodori scriptis ac divulgatis, urbe expulsus est. Id quod a. 449 concilium Tyrium ac

Boryleuge δ testificabatur. Tum etiam schola Persea propter eosdem conatus e media Edessa sublata est. Iam illo quoquo tempore Barinumst et Narsi Edessa excessere. Dissidiis autem inter sectatores doctrinae Nestorianae paullatim crocentis et orthodoxos non intermissis, a.

Mughtar ', Egalia denique o monasterio Κpar mari, et 'Absh6τa o Ninive oriundus ''. Hi omnes cum ΙΙi3a consentientes Nestori et Theodori scripta ex Edessa fugaces in oriente divulgavere. Divulgaverunt

autem postquam converterunt aut convertcuda curaverunt xl. 9ὶ Ital. p 377 h. 378. 103 Sumini est momenti. quod Pisdem sere temporibus. quibus Theodori opiniones animos occupare coeperant, multi libri a Ma' tu, fg und. Amri interpolatorem V. Ass. III. I p. 377 IM: 376hi unus etiam ab Aqaq Ctesiphontis episeopo ' 489ὶ regnante Cabade l. l. p. 389. X e Syriaco in linguam Persicam l. e. Psilavicam conversi sunt. 113 AM. p. 192. 401. 403. - Secundum I . Overbee S. Ephraemi Syri, alior. opera selecta. Oxon. 1864 p. XVIII. codex mus. Brit. 14652 s. 123 - 13lv Georgi vitam Itabulas continet. qua edita de tota hae re documenta

sorsan accuratiora prodibunt. 12) Aet. 9 et 10. 13ὶ AM. III. I p. 226. 14ὶ Ibd. I p. 352, es. III, 1. 63I. 15ὶ I bd. I, 352, 4. diversus ab Astrahitin d belΘ rabban III, 1 p. 63I sup, ibd. p. 7l. - 16 I, p. 352. 351 sup. 17ὶ III. I p. 615 cf. p. 36. H. p. 411. 183 I p. 352. 35a; ap. 'Aβlestiis III. I p. 169. 170 es 461. 19) I p. 353. 20ὶ I p. 352. 21ὶ Sic recto Assem. I p. 350 es. III. I p. 226 8. Nam eo ,

est, erierunt Pt secum eduxerunt cs Bernstein, Lexic. ad. threstom. Κirach. p. 320 MI et s. v. ceterum de tota epistola Simeonis e Beis straham ructe aestimauda

159쪽

Ad vertenda igitur Theodori scripta ea aetas maximo impulit, quae tempore indo ab anno circiter 420 usque ad exiens saec. V sero circumscribitur. Post illos viros aliquem Theodori translatorem exstitisso ignoro, nisi Marata et Thomas Edessonus, a quibus cum Mopsuhestent

libros collectos quidem esse certum sit, Versos tamen esse nequaquam eonstat δ . Sed collegerunt sortasso singulorum librorum versiones Syriacas. Eae certe Mara8ae tempore ita erant usitatae, ut is in concilio

posset iubere, in explicandis libris sacris Theodorum utique sequendum esse η . Accedit praeterea, quod Nestori scripta quae non interierant, Pauli demum tempore, anto 535, et ab eius discipulis Thoma et Marat ii

conversa sunt Neglorium autem tempore paullo seriore quam Theodorum tractari, par erati

Itaque Theodori vergiones inde ab ipsius aetate, qua doctoris An tiocheni magna in animos vi atquo auctoritate homines in eius sententias trilebantur, principia cepere; usque ad exiens deindρ saeculum V curatae atque evitae sunt a doctoribus illis Edessenis, qui Nisibin transmigraverunt, ut novam Persis doctrinam praedicarent. Ineunte autem saeculo VI, cum Theodori scripta ubiquo essent dispersa, iam non suturum erat, cur eius libri de integro verterentur. Neque profecto eius rei memoria ad noAtra tempora devenit. Ε quibus omnibus consentaneum erit, accipere, ne Probi quidem eiusdem Theodori translatorem aetatem fuisso saeculo quinto seriorem. Qua re admissa, simul quaedam veri similitudo sequitur eius, quod in principio semoveramus, scilicet 'ABleghΤm versibus illis emaciatis etiam aequales fuisse Hidam 435 - - 45 episc. Edessae q), Probum, Kumi, innuere voluisse. B. Iam vero missis his, quid o Probiani commentari fragmento doeius aetate quibusdam finibus circumscribenda discamus, investigare placeti Et primum quidem constat, Probi commentarium non ex Ammoni,

Hermiae fili libro versum esse. Nam etiamsi in eo crebros locos Ammonianis similes ad verbum plano expressos reperis, idem consensus non

minus cum A. M. Severini Boethi verbis cernitur. Quod offensionem

2: Neque enim, ut secit Am. III, 1 p. 76 es. p. 75 adn. 2.) necesse est concludere, duumviros illos Theodorum uertisse. Nam I R. non coniungendumpst eum praecedentibus Sensus hic: In regione Byzantinorum Τhomam Edossenum convenit e quo Graece didicit, ipso Syriace, illo Graeee interpretantibus. Etiam Theodori libros ambo collegerunti Conatantinopolin prosecti etc. ra) Asia III, 1 p. 84, 3 adn. 24j cxxiria l. l. p. 36, 4. b. CL adnot. 21. 25ὶ ΑM. I p. 202. 405. UL

160쪽

non praebet gnaro, morem exscribendi scriptores, qui aetate prae- ceggerant, commentatoribus neoplatonicis iam propter sententiarum σχηματισμον expeditissimum fuisse. Itaque etiam Boethius vestigia promebat Bora , quos suis locis designavit, praecipuo Porphyri; Ammonius autem Proclum qui in schola Atheniensi 450 85 docebat, praeceptorem sequebatur '. Praeterea Ammonium non excerptum esse a Probo, sod saepissimo ab eo prorsus discedere, singulorum locorum accuratior

examinatio docet, ut adnotabamus 21. 22. 26. 42. 52. 56. 60. 63. 94'. 111. 128. 160 in parto quinta.

Certa porro inveniuntur vestigia in commentario, quae doceant, eum gententias quaestionesque a Syriano potissimum, qui in schola Atheniensi indo ab a. 433-4502 docebat, propositas recepisse. a. Secundum argumentum sectionis quintae ' quaestionem instituit Probus, num, quae capite 14 continetur de contrarietate enuntiationum sententia, et Platonis et Aristotelis esseti Platonicam autem opinionem illo loco Aristoteleae inprimis Syrianus opposuit, ut Ammonius testatur '. Syrianus contrariam quoque Aristoteli sententiam eo loco inter commentatores primus defendit . β. Cognatam superiori quaestionem idem Syrianus etiam in so-cunda parto ad 17 26 disputavit, ubi ipsis Aristotelis et Platonis locis

nitens, indefinitam contendit non idem Valero atque negationem universalem. Hanc autem opinionem et Boethius ', qui nominat Syrianum, et Ammonius λ, postquam claros albique venerabiles viros mae sontenciae adversari praemisit , resutare conatur. Iam autem ex argumento V iterum

veri fit simillimum, etiam eo loco Probum sententias tradidisse Syriani. γ. Certum denique est, enumerationem propositionum centum quadraginta quattuor, quam legimus apud Probum , primo a Syriano doctam ESse, teste Boethio. Tametsi autem Probus Syriani doctrinas non ignorat, eius aliquem commentarium minime exscripsit. a. Ait enim ille Platone nilans: non orationes esse, quarum infellectus sit imperfectius, atque ideo nee eas aliquas habere partes. Huic Syriani sententiae Probus ne suffragatur quidem et Porphyrium Alexandrumque sequitur ' β. Syrianus eui Philoxenus cognomen eat Boethius inquit ', quaerit cum proponens

라틴어 텍스트