장음표시 사용
141쪽
laverit. Cuivis enim homini gento oriundo Somitica dicero val nudum licuisse illud petase, , Fleisctor doeuit in diss. de appositionibus nominalibus. 61. Haee, nisi e Graeco nescio quo ducta, - memineris enim Herodotei illius γῆ τὸ καὶ υδωρ subiecti populi signi - Syriacam loquendi consuetudinem arguant. Similo est Anglorum: sebrandy and mater ' pro composito ex ambobus potu. Etenim quae contra dicuntur nihil refellunti Ceterum lutum λος. In gooponi eis Lagardio debitis - gleba 8, 13. ori em - λευκαργιλλον l0, 16 Graece 2, 37, 3. ωψ- - humus Matth. 13, 5. 62. De in1 in e d ad o v. Ho anni Gramm. Syr. p. 320, 6. M. Desiderat enim Pr. in duriori Aristi constructione verba, quae moX supplet. Rem Amm. om, Boeth. explicat I p. 310 ius M. P, ουδὲν. Amm. s 34 Br 104, 4) ῆ ἀντὶ του -δεὶς εἴρηται ιον φοινων Ουδείς ε ιν οπμα. Pro faeci leg id I. 65. Amm. sol. 3b . 'Επιὶ δὲ υπέλαβεν ἄν τις, ξ ἀποφάσεκ ειναι τὰς τομ
66. Cum apte, quae cod ρο, non possim explicare, ita emendo dod κνου - τα αὐτα ἐστι τακ i σεσιν α καὶ Oνοματι. ΕΣ hae explieatione videtur prosecta esse versio x p. 25, 10. Ceterum V.
δια γερει το ρῆμα του ονοματος, διαφερεται θὲ τω προσσημαί stv χρονον, ποαι- ται την περι αυτ υ διδασκαλιαν.
παρελνprται; Quae deinceps aequitur solutio Ammoni, a Probiana plano differti 71. Haec neo v. Amm. nec Boeth. suis locis, qui ad 16 2l ἀλλεἰ εστιν ἡ μὴ, Oia ο σημαινει τα ρηματαὶ contrarium probanti Probus
142쪽
quoque ad i6 2l hane ipsam quaestionem tangens, ea tantum ratione verba ,scribit , ambulat in affirmat verum aut salsum significare, quoad ,is sivo ,hie aliudvo subiectum sub intolligatur. CL
ad categ. 13 2 sol. 160 . - V. es m Pranti I p. 438 et corrigo
eundem ibd. p. 667 a. m.). - Ceterum mirum quod, cum explicet, cur verbi pars nulla significet separatim, orationis, non verbi partes respicit, quod tamen recte iacit Boethius, perversitatis auctorem Porphyrium Be 105 2I) tune quidem non equen8. 72. Falsam momoria fretus versionem repetivit h. l. Probus dicens: ,verbi signum esse, semper de aliis praedicari cum debuisset exprimore,verbum signum egis eorum, quae de aliis sperseverat enim in legendo καΘ' istρω14 dicantur. 73. De verbo subiecti vices gerenti v. Amm. s. 41η - 42 Br106 3I . Quodsi Syr literam a solam statuit articulum Graccum exprimere, errat. Nam etiam h. l. ut alibi persaepe a taeis coniuncta articulum reddunti CL etiam p. 77, 23-27. 74. Haec ad verbum sere Amm. s. 40 b Be 106 4).75. De duplici lectione nihil Pr. v. p. 6, 10. - De praedicatione in subiecto et de subiecto v. Amm. s 40 Br 106 14), qui tamen do generibus praedicationum ibidem non diciti Copiosissima aulem de homonymisaynonymis paronymis heteronymis inde a Speusippo, Boetho, ad auctorem libri categoriarum et Porphyri usquo exstitit disserendi consuetudo cuius specimina vide ap. Br p 40 - 43 cl. Pranti I in indice s. v. synonrm.
143쪽
V. Boethium in categ. cap. I. - De synonyma praedications de subiecto V. praesertim Amm. ad caten 3 34, et Simplicium ed. Basil. sol. 155 1. sol. 2b, Δ - Z; id. sol. 13 P. ad categor. l 10 Eiπων τι eis
ανΘρωπου λεγομενος. CL eundem s. 22 B. T. 76. Ad verbum congruit Avicennae oratio v. Pranti II p 325 a. 92. Log. s. 3 V. B. , Enumerabimus ergo partes universales secundum quod comparatur ad particularia univoco συν- ως es Boethius) et d Ateis nomen et dissinition om CL ibd. p. 307, 3 l. p. 363, 248. 77. Exemplum το περιπατεῖν sive το βαδιυ in κινεισΘαί ἐστιν saepeas. Amm. o. gr. ad h. l. s. 41 , cl. 4l k, 42 . 78. Hanc divisionem praedicationis ,in subiecto in aequivoeam, denominativam, diversivocam apud commentatorem inveni nullum. Quamquam Ammonius cum ceteris ut Simplicio, Michaelo Psello, Leono Magentino distributionem in ουσιωδες atque ἐπουσιωδες συμβεβηκός) ap. Boeth. Rubstantiam - accidens) statuens, exemplum , homo albus ad praedicatum in subiecto reseri. Ceterum duo illa si τερω- ίαν enim Aristoteles nusquam respexit) κατα συμβεβν ος praedicari iam secundum Aristotelis sententiam perspicuum est e Topicorum locis 109η b, ill 34 παρωνυμωςὶ 245 16 ses adn. 80 li 0 l6. Idem pr glossa mg. Ρeterm . 9 s 183 μααα ,1 cima Ira diae M'. 79. Cod ,nomen intrusit, quod cum non videam quid sibi velit, ἐπεισρδιωδες arbitratus, uneis inclusi. 80. E. m. cum de homine per poeticam comparationem quaevis res praedicatur. Obscura prope brevitas Probi. CL Aristoti 24b 16. Καὶ
h. l. Avicennam Ρrrenti II p 325, 92) ,Praedicatio . . fit denominative ut albedo de homine, dieitur enim homo albus et habens albedinem nee dicitur esse albedo . Simpl. sol 6 Α. Τα παρω μα λεγομεν ,
ταν arro τῆς λευκοτητος λευκον λέγται.
144쪽
82. De heteronymia paullo obscurius. Nec video, quomodo conveniat eum his beteronymiae definitio a Graecis identidem tractata. v. Simplie. ad categ. 9 A. 'Ετερωπι μα δέ ἐστι τα καὶ τρῖ; ονομασι καὶ τρις πραγμασι καὶ τοῖς λογοις ετερα, οἰον γραμματική, ανΘρωπος, ξυλον. Haec quidem Speu Aippi definitio in Antea s. 6 A. Τὰ ὀὲ μητε κατα το ονομα μητε κατατον λογον κοινωνουκτα καλειται μὲν ἐτερωνυμα ' εστι δὲ κατα τρ αληχὲς ετερα καὶ μαλι α ρταν μηδὲ υποκειμενον ἔχωσι κοινὸν, ως η ἀναβασις καὶ ἡ καταβασικτην κλίμακα τα γαρ τοιαυτα μαλλον αν ἐτερωνυμα λενοιντο. Eadem sero Amm. ad categ. s. 18 . Cum Graecis consentit Blu id Ρet. 9 s. 193 s. V. re, cuius communionis post ceteras quartam speciem hane constituit: ν aetasias refici AEdiuvi, rest orer ocina: Maainci λειμα mee.
83. CL Amm. s. 42 ius. - 43 . 84. Haec neque ex Ammonio neque Boethio. At unde Τ8b. Ad versionem intelligendam BLE M L 19l' ins. s. V. e vitio
86. Similia Amm. f. 43 . 87. Litoram oe quae Aristotelis orationem designat et mox ει qu e Probi, om librarius. 88. ,Nomiua --- pluralis num . propter prae edens collectivumma, L. ad synosin positus est. Exempla ap. Utilemann Gram. d. Syr.
Spr. st 80, A, t Ho acies Gr. Syr. libr. III p. 307 adn. 2 disserunt.
- Αmm. 37 , 48 . 89. Similiter Amm. s. 45 , multo loquacius Boeth. p. 315 seq. Micliaet Psolius, ut videtur ex Amm. exeerpta breviora pr s 2 ed. Ald. l 3.
9l. De hac ἀπορία cs adn. 71. Ceterum v. Schoemam, Die Lehrevon den Redotheilen nach den Αlteu, Beri in l862 p. 28. Quo libro lectitato Arabum doctriuae grammaticae perito cui non permultae cumGraeea doctrina comparationes similitudinesque in mentem veniunt Ae mihi quidem dubium non est, quiu talium doctrinarum apud
145쪽
Arabes origines scrutantem etiam ad Graecos ascendere grammaticos oporteati a M. I. e. unum e pronominibus Supra commemoratis ut o, τος, τίς.
93. Graece --θέ; inducitur igitur altera illius ἀπορίας λυπις. 94. V. 16' 16 es, et adn. B6 Amm. s. 44 . 95. Haec quoque monitio e Graeco ducta. Fuerunt enim tam insulsi generis homines, qui in Aristotelem increparent, si quando huiusmodi differentiam definitioni inserere supersedit. E quibus Herminum in simili quaestione refutat Amm. s. 43'. cf. Pranu. I p. 54b. 96. a) Εστι δὲ τουτο κατασκευν απὸ του περὶ το μὴ δέχεσΘαd
do solutione verbi finiti in participium cum εἴναι orta videtur peripate tieis e loco perih. 21 li; Malyt. prior. 1, 46 p. bl i 3. Metaph. Δ, 7 p. 1017' 22. v. Schoemam, Redetheile p. 34, adn. b) VOX Q in δε - πρωτοτυπα - αρχοειξέστερα. Exempla tantum scribens de etymologia ad glossarium ablego. Bar guglibi in ms. Pet. 9 s. li ' b me ire , est me diei, dido
146쪽
praeterea, non in eram sed Hex an ab eo adpellari participium. Hein cnim verbi finiti loco esse solet. Quodsi participium vocari dieita grammaticis, quia partem habeat του eo , discedit a definiti otio philosophica Ammoni f. 13 dicentis: Iκαὶ Πν μετοχὴν ουτως ἐπονομαζciuilιίς uετέχουσαν ἀμινοτερ-, ο, οματος τε ψ nul καὶ ρήματος, εἰ καὶ μαλλον αποκλίνει προς τὴν διατητα των ρηματων, χρονων τινῶν ρυσα ὀ H-- B1ΣWsiae s. v. Ae , tam solam communitatem quantitativam et qualitativam, nequaquam participium intellegit. - Nomino autem Acin, em recentiores Syrorum grammatici inde ab Elia non videntur usi esse. Quae vero eius loco esge dicitur vox μα-α , , rem plano diversam 8pectat. Pravissimus enim eius verbi per ,participium reddendi usus omnia per
98. IIoc ita intellegendum, ut πρωτο τία verbi εστιν reseratur ad cetera verba, non ad nomen το ον, a quo ducatur laris. CL Amm. s.
147쪽
κτλ. Ceterum de πρωτοτυπα primitiva verbi serma) v. Eustath. ad Hom. p. 50, 38. cs Apollon. de synt. p. 107, 12.99. Syriaca cum Graecis infeliciter comparat. Verbum enim Graece
proprio pediam ME,αὶ est. Relatis igitur ad nomen nomine, ad verbum verbo, dicendum erat: Α Graeco ,on ,estin ducitur, ut a Syriaco . M'. . At vero, quoniam id seeundum Syriacae linguae naturam perversum fuisset, contrarium dixit in eoque perseverabat mox secundo loco . ... superius nomine affirmans. Itaque aut parum aut perverse comparaVit. 100. Pro tam politius erat , illo , ut verti. - Amm. L 46 Λε- γει οὲ ρυθεν εἶναι το ον, ΟυΘ' αες α μον, ΟυΘ' ως intes μως hoc quidem contra Alexandrum Aphrodisiensem cs. Boeth. p. 337) κα γορουρονον κατὰ των πραγμάτωρο αλλ' οὐδέν t τί iis ιν ρυτε αληθὲς ουτε iμυξος. 101. Eandem quaestionem Ammonius quoque in principio expositionis collocans ad priora, quae dixerit, lociorem relegat s. 47 Br 107 25. De solutione quaestionis cf. adn. 13.102. Κατα συνΘηκην recto deest etiam apud Boetii. et Amm. s. 47 . Br
οτι ου Θέσει ἐστιν αλλὰ ψmσει, τάχα δὲ καὶ ως υπο τῆς ἐξῆς διαφορῆς περι- εχ μενcv. CL adn. ii 4:103. Haec quamquam diversae rei argumenta applicat Probus, cum Ammonio sero communia habet ad 17 s sol 50 talia loeuto:
148쪽
c) Ammonium tamen si ipsum excerpsisset Probus, puto nec exemplum diversum ut ΦAcimis , labra cf. v ι L b2 . nec ορχησας-m t exi ' pro ορχημις dedisset. Quaestionem nempe inde ab Alexandro Aphrodisiensi tritam aliunde eum duxisse eo certius iudico, cum
Boethium quoque les. p. 323 et 324 ubi saltationis exempluml aliunde e Porphyrio 2ὶ sumpsisse videam.
Definitionem orationis, organi facultatis vocalis naturalis, e Probo descripsit, quicunque codici Londiniensi versionis Georgianae in margine glossas apposuit. V. p. 26 adn. 4. 104. Boethius ad 17a l, s. 323. ,Secundum placitum esse orationes illas, illa res approbat, quod earum partes sunt ad placitum, id est nomen et verbum etc. - Ceterum ego quoque cum Wallato hanc potissimum fuisse caus8am puto, qua adductus κατα criniaκην, quλοσυντομως omisit Aristoteles. 105. Hanc sententiam videtur Probus tale quid legens recepisse, quale exstat ap. Amm. s. 74 b. Τρ Zὶ κατὰ σ-ς ην νυνὶ παραλελε Θαι
ναμεν .... ταχα .... ως υπο τῆς ἐξῆς διαφοροῦς περιεχομενον. cf. adn. 102. Haec autem differentia est, quam eandem Probus respexit. 106. Amm. 39h. λεγέο Θω τοι- προς ταυτην την απροίαν εκειν το Πορφυραιον, ὼς ε ι λογοι Πὰς εκ ρηματων συγκειρονοι, ων τα μερη σημαντικά ἐσπιν, αὐτὰ λεγω τα ρ ματαβς ων οἱ λογοι συντεινται, ραν ρυν ειπω το βαὁ μιν κινεαrΘαι ἐστι. MOX aggerit, talibus orationibus etiam tribuendam esse
temporis adsignificationem l106'. Suo more infinitum Graecum per a cum impersecto reddit: υ aevia CL 17 a 3 εν ω το ἀληλυειν κ ψi ΘεσΘαι υπάρχει - in tam cibia e 1 1 cipe p. 26, 18. 27, 19 etc. 107. - - - 1tota verti, ut mihi videor, recte.
149쪽
108. Idem sero Amm. f. 49 om Br) tritum iam inde ab Alexandro
Porphyrioquo V. Booth. p. 320. 109. In lectione igitur cum Amm. et Alexandro consentit Boethianum , vel negatio praetermittentibus. Eleuim certum arbitror esse sed Waittius I p. 33s incertum es. Br 108 adn.), ne Alexandrum quidem aliter legisse, propter hunc Boethi locum p. 320 . Ad hanc ergo sententiam locum hunc Alexander expendit, illud quoque addens saepe, Aristotelem de affirmationibus dicere dieiicines, quod distinguere volens, cum diceret ita significare partes orationis tanquam dictionem, ne forte dictionem hanc aliquis tu affirmationem susciperet, addidit, , ut dictio non ut affirmatio tamquam si diceret, duplex quidem est dictio,
una simplex, alia vero affirmatio. Idem de Porphyrio statuo, cuius locum v. ibd. p. 322. - Ceterum quaestionem hane ad talem rationem institutam solutamque apud Graecum repperi nullum. l09 . Itaque non est, cur in hunc locum Offendas.ll0. Discernit igitur ,dictionem a dictionis vocabulorumve pArtibuη, quae separatae non gignificant v. mox. cl. adn. 108.1ll. Vetus est explicandi error h. l. a Probo repetitus. Insignis praeterea hic Ioeus, ex quo perspicias, Probum alium atque Ammonium commentatorem secutum esse. Illam enim explicationem minus probabilem Amm. p. 49 plane praetermittit; Boethius contra profert p. 322.,Quod enim dixerat prius, sed erit affirmatio vel negatio si quid addatur ei dictioni, quam supra simplicem esse proposuit, cum de significativa orationis parte loqueretur, nunc id adimplet et explicat, dicens: Non si quidlibet addatur simplici dictioni, statim fieri ammationem vel negationem, nec vero orationem; neque enim, si quid non per. se significativum dictioni simplici copuletur, idcirco iam vel oratio vel affirmatio vel etiam negatio procreabitur; neque enim si una syllaba hominis, quae significativa per se non est, copuletur eidem ipsi dictioni, iam ulla indoprocreatur oratio ete.' -
Reil. Ain eis Eocum convenit Boethius..113. V. adn. 103. 114. Excusat expressionem: ωσπερ) ειρητο - ,dictum Syr. utrumque μυ-- Vidimus namque in adn. 102. κατα συin poὶν non legi nec apud Probum nee ullam versionum ceterarum. - Ne id quidem h. l.
150쪽
116. Iam definitiones orationis enuntiativae Aristotelicas Probus proposuit tres quibus praemissis clarior fieret subsequens de iisdem disputatio. V. 119. 117. Alludit ad in. cap. 5. 17 a 7 Εστι εξ πρωτος λογος ἀποφαπικος,
ll8. 17 a 23: lam δὲ κ μὲν απλῆ αποφανσις φωνη σημαντικη περι τοῖυπαρχειν τι η μὴ υπαρχειν, ως οἱ χρόνοι θ κρηντω. 119. De genere affirmationis et negationis vetus fuit inter peripateticos dissensio. Porphyri verba haec laudat Boeth. p. 235: ,Εnunciatio vero est, in qua veritas et salsitas inveniri potest. Qua in re et affirmatio et negatio aequales sunti Aequaliter enim affirmatio et negatio veritato et salsitate participant. Quocirca, quoniam id quod sunt assirmatio et negatio, aequaliter ab enunciatione participant, a communi eas enuntiationis genere dividi non oportet. CL Amm. f. 14'. οἱ ὀὲ - γώος εἰς ειθη, καΘάπερ ρ ινλοσο νος IIcρφυριος. et is quidem in commentariis in Theophrastum editis Boeth. p. 294. v. Pranti I, XI; 78. - Definitiones secunda et tertia numerantur ex iis, quas modo praemisit commentator. 120. Haec Alexandri dicta nec apud Amm. nec Boeth. invenio; suisse autem ab Alexandro in commentario eius dicta, probabilius fit, quod e vetere stoicorum sontentia suerunt, de qua doctissimo suo more egit Pranti I p. 423., e quo haec liceat subscribere: Sexti Empir. pyrrh. hyp. II, 213. Γι-Θαι τριπυν τὸν διαιρεσιν νασι τετραχως' ἡ γὰρ ρνομα εἰς σημαινομενα οιαιρεισθαι, vi ολον εις μέρη ἡ μος εις ει det: ξ εχος εις καθεκαστον. Hanc priorem suisse formulam iam ex eo vides, quod eius auctor Aristoteleam, minus quam ,ατομα usitatam, expressionem , καΘ' εκωτον servavit. Ad Probianum propius accedit et ordino et dictione, quisquis scripsit ap. Becker. Anecdot. p. 679 haec: 'Ε- γὰρ si1 διαίρει ς καὶ α πο γένους ιις ειdη - καὶ απὸ ειδους εἰς ατομα - καὶ απὸ ολουεις μέρη καὶ αυτη ὀιχῶς κτλ. .... απο Ῥω μου δὲ tkoνm εις ὀιό ν ρα σκρο
σάιον και τον αστρῆρQ κνλ. Ab hac mihi seiungenda videtur alia divisionis divisio, fortasse ab Andronico inventa, v. Boethium do divisione p. 638. cf. Pranu I p. 686 secundum quam generis in species, spe- dierum in individua divisiones in unam coalescunt. Hanc habes ap. Amm. ad categ. s. bl Br 50 34. cum quo consentit BazWλο s. v.