장음표시 사용
2쪽
Quaestionum, Articulorum, Conclusionum,
AD Ari telis rabicam Commentaria .
aestio prima. De ultimo Hominis FLne , qui est Beatituri . Promnium. χArticulus primus . In quo sita ju essentialiteν
Beatituri formalis, ide' esentia Beatitudinis
formalis . F. t. 3s. a. Conclusio. Maritudo formalis quo adestu tiam , non in plurium potentiarum operationesta est, sod in una duntaxat; Et haec est intel
Detiaι operatio , nimirum Der Diso. 4g. 3. 8lvuntur adverseriorum argumentationes. 6
Articulus secundus. Num Voluntas in Patria poli odis babere, vel saltem non amara Deum etiar. visum. s. I. ibid. s. a . Concluso negans quo ad utramque partem. 7s 3 Aduersantium argumenta distisuntur. 8Quaestio secunda . De AItibus humanis. ibid. Praeloquium . De qui itate, o multiplicitato actus voluntarii. ibid. Articulus unicus. Quaenam sint, quae volunt rio obstant. I. I. 9si x. Prima Conclusio. Violentia voluntarium
g. 3. Secunda Conclusio. Metus tametsi cadensis constantem virum sit, G causa totalis, non reddit aetum in Doluntarium simpliciter , siedduntaxat secundum qui . ibid.
g. 4. Tertia Conclusio . Concupificentia non reae dit aliquid insoluntarium . Imo esto fecundum aliquam rationem minuat, ει faciat minus v luntarium p tamen breundum aliam rationem -- et , ct facit magis voluntarium. IOI. s. uarta Conclusio. Ignorantia antecedens eam sat involuntarium contraris simpliciter ς Ignorantia vero concomitavr caulat involuntarium suum ni tive, liceis liciter tale ; Et Igno. rantia consequens causat involuηtarium privariis tantum 'onaum quia. II 6 6 Proponuntur rationes pro bac conclusione. I 26. I. Solvuntur argμmenta , quae militant contra
bane ultimam Conclusionem. ibid. Quaestio tertia. De Aetibus Voluntatis. L3 Percensentur Aetas Voluntatis. ibid. Articulus unicus. Muta sit Fruitio. g. r. ibid.
g. 3. Oppugnantium argumenta solvuneu . ibid. Syri Universa Phil. I om. IV. Quaestio quarta . De Obi , hoe est , moralia
late Fumanorum Miuum. Sol. ret Articulus primus . Num humanorum actuum moralitas in libertatestitas i. s. r. 16ώ. Σ. - αι humani moralitas quo ad Gentiam sita est in relatione ad regulaι moris, concurrente Lbertate tit conditione nec ario requisita. ibid. g. 3. Adversariartim argumenta domuntur. ibid. Articulus secundus. Num moralitias sit intrinseca actui interno, ct in quo suasu. I. I. III. 2. Conclusio . Moralitas actus interni volunt ris sita est non in aliquo puro rationis, nec mera in extrinseca denominatione sed in aliquo ir-
nempe ordino i a cendentati, imponando pro formali etiam relationem rationis. Igs 3. Adpersantium se lacum bolutionibus. I9 Articulus tertius . A quonam proxime, immediate babeatur moralitatum jecies in Voluntatis antibus. 6. r. . et rs. 2. Conclusio. Proximum, at Immediatum θαciscativum moralitatis antis elisolum objectam, pecvntam quod Gyestive Fabet esse in genere mo
ris , non vero natura rationais , lex , aut M.
Iunias. ibid. s. 3. Adversamium argumentationes di fluuntur. i et Articulus quartus . Quaenam Ut morum regu-
Ι. a. Cones usio. Prima moralitatis regula forma. hi eri lex aeterna in mente Disina existens; secunda vero es lex naturalis, fis rationis dis a. men ; non autem rationalis naturast naὲm sie, ut rationis dictamen antegreditur . ibid. g. 3. Solvuntur AAersariorum a timenta. ΣεQuaestio quinta. De Speciebus Moralitatis. 2sArticulus primus. Mus, o quaesu moralitaris species. g. r. ibid.
s. 2. Concluso . Non tantum bonitar, o mali tu, verum oe indisserentia est inter moralitatis
s. 3. Argumentationes Adversariorum dissolvantur. ibid. Articulus secundus . Num idem numero actu
posit et in specie boni, o mali moralis M.
verss ex principiis; salva oppostae siententiae pro. abilitate. ibid. a s p. ML s
3쪽
3. SH ntur oppugnantium argumenta. sol. 17Hrticulus tertius. Niam idem actus moratumsest stimul babere vel duplicem bonitatis, vel δε-plicem malitiae speciem. g. I. 291. Concluso . Pateri idem assur hamantis is plicem habere vel bonitatis, vel malit tae moralis speciem ; unam nimirum ex objecto, oe alteram ex finem operamis. ibilsi. g. Solvuntur oppriuant um a gnmenta. Io Articulus quartus. suoam moralitat s kpecies si essentialis actus habenti duas, unam ex obse Zio, alteram ex fine, vesciscunstantiis r. r . 1. Conclusio . suoties actus duas fortitur mo rasitatis oecies, ex objesio unam, oe ex fine, aut circuri antiis alteram; ea , quae ex οὐ ecto habetur, est Uentialis, quae vero ex fine, aut circunstantiis eri ei accidentalis . . ibid.
. Solvuntur Ahersariorum argumenta. 3 2Articulus quintus. Extare num qtient Myus bu
manus neuter, idest inisterens, tom in sim ν , tum in individuoi δεμ ιum quo ad rem , tum
quo admodum . s. . . . . 33 s. a. Conclusio. Exrare possunt, ac tant Mitis
humani indifferentes secundum speciem, neuti. quam in inai viduo, per se loqueno. I g. 3. In enlorum argumcnta dissoluunttir. 3ό6. 4. Juaeres. Num patrem per accidormim iri actus indifferens in Inita οἶ 37
Articulus sextus . Num attus externus ad in aliis ηιid bonitatis, vel malitiae a tui interno. s. r. 386 1 Conclusio . Attus exterior non addit tormiliter interiori nequiιiam, Nelbonitatem. ibid. s. 3. Infensorum arg menra dissolvuntur. 39 Quaestiuncula De Passionitas. rConsuleratio prima. De nomine, O sdui itare Passionis, ouisue Origine. ibid Consideratio secunda. De Pastonum divisione. ib. Quaestiuncula altera. De Virtutibus. 42 Consideratio prima. A. I. De nomine, G γιd ditate Virtutis. Ibid. a. De Virtutum Divisione. -- a Virtutes Theologicae. Theologicis de virtutibtis nonnulla dicere nos manet. s. t. De Virtutibus , qcae fiunt partes integrantes cirtutum Carinaῖum, vel eis a uiatae . Ibid. Primo. De uirtutibus, quae sunt panes integrates Prudentis, nec non de aliis virtutibus, qstae sunt eis adiunEM. ibid. Secundo. De Virtutibus Iustitiae conjunctis. s tartiti. De Virtutibus mserantiae junZiis. ibid. ita itis . De Virtutibus, quae Fortitudini sionitur. sol. ibid. Quarto. De Vitlis Fortitudini adversantibus. 4 eQuinto . De Vitiis , quin adtersantur primae Theologicae virtuti, nimirum Fidei. ibid.ὲ Semb. De Vitiis, quae Spei Neologicae ad res- tar. ibid. Seps imo De Villis,quae Ciaritari adversantur. ib.
ibid. Ad Metaphysicam , sive Philolaphiam
oo etiam . V. I. s Σ9 2. Conclusio abnuens quo ad utramque partem. ibAMersantium argumenta di solvuntur. 6 sqArticulus secundus. UIrum noul um ens, quod
es Jubstantia, verum oe ens, quisest accidens,
nec lorum ens creatum, verum etιam enν mcreaia
rum congrediatur ad constand m primaritim Meta dist e obje/ium . F. I. M.
ibid.6 4. De his, quae virtutibus adversantur, nimirum de Vitiis. 6Primo. De Vitiis adversantibus virtuti Pruden- me. O . ibid. Secundo. De Viliis Pinitiae obversantibus. ibid. Tertio De Vitiis, quae Temperantiae aAerban- β. g. Solvuntur Ariersariorum a mensa. ibid. Sciscitaberis. Ntim etiam ens fuserninoralem imis postit ingredi metia 's. ae obse inm. ssArticulus tertius. Num ens reiale se abstrabensa creato, increatost pri rium Metaph ι-
9. 2. Concluso annuens quo ad utramque partem ib I. 3. Solviantur Adversantium argumenta. i Sid
Quaestio secunda. De Ente cognito. ' syArticulus primus. Num singulare materiale pro He flatu Iit primo cognitum ab Intelliata norim cognitiones lici con Asanea. s. r. . ibid.
constaneast specioι specitatoma, an vero praeis dicatum entis. 6og. 2. Conclusio. Primo cogniram ab Auellectu M.
'o pro hoc flatu cognitione μ ιι confusaneamn est gradus speciei Decialistimae, bene vero est
g. 3. Solvuntur Ain ersario myrgummis. 6r Articulus tertius . Num primo cognitum sit emis tota sui taliscine. 6 Quaesito tertia. De Enre essentiali. ibid. Articulus unicus.Λum rerum essent sat ab aeter. no quid actuale positiuum praeter Deum I. I .ibid. s. 2. Conclusio . Essentiae rerum ab interno in seipsi ni
4쪽
D niuilfiunt, nullumque tabent esse reale actu te posivisum etiam actuatitato stlius essentiaeprae ter De . sol. 6 I. S. Adoerbantium argumenta*vuntur. 6 su. q. Percontaberis. Unde fumatur, Pu in quo strast rerum mobilitat, 68 Quaest io quarta. De Ente exi tente. 69 Quaestio quinta. De Ente)ubsilente. ibid. Quaest io sexta. De Ente Trankendente Uni - ω, ο Analogo. ibid,
Quaestio septima. De Ente afecto Afectionibus
in communi. ibid. Articulus primus. Num Em habeat proprietates realas. quomodo ab eo distinguamur. V. r. ibid, Articulus secundus. Ut m non Flum Unum, Ueru m,oe Bonum, verum etiam Res ta Aliquid sint entis realis proprietates. A. I. I . 2. Conclusio. Res o Aliquid nequeunt taei proprietates etiam tra undentales entii ab aliisi V speetata proprietate se Mum Maw
tum proprietatis conceptum . 15id.
g. 3. obuersae partis argumenta selvuntur. ibid. I. 4. Scitc taberis primti. Ovem orinem invicem praelatae 'ruent proprietates. 72β. s . Percontaberis secundb. Num extent aliae
passones Emis. ibid. Quaestio octava . De Ente assem assectionibαι in
particulari. Et primo: De Enre uno, sta Gmiωte transcendentali ibid. Articulus unicus. suid D illud, quod unitas a dii ad tres, stu in quo formati terptast unitar
transcendentialis. F. I. ibid. g. a. Conclusio. Unitas trankendentalis superaritat enti virtualiter duntax t explicitὰ quid positi Dum , yd o formaliter sentialiter negationem divisionis, sine indivisonem in ' connotat. 73 I. g.Solvuntur Adversariorum argumenta. ibid. s. 4. Solvuntur argumenta contra 2. 9 3. p. Cones ionis parata. 7s Quaestio nona. De Eme dinino . 76 Articulus primus. Ntim sint admittendi modi rea liter distincti a rebus, adeoque distinctio realis modistis. s. r. ibid. I. 2. Conclusio. Necessaris admittendi sunt modi condistincti a rebus, adeoque movilis admittem Ea venit realis inlinis. 779. 3. Dissolvuntur Argumentationes ex adversosm
Articulus secundus . Utrum non tantum a creatis , verum oe a Diuinis praedicatis realiter iden.
ii alii depellenda st disinctio formalis ex na.
rura rei Scotica. F. I. 799.2 Conclusio. Inter praedicata realiter identi' eata in creatis, ct a fortiori in Divisis ,sve inter attributa ad Mentiam, aut ad invicem comparata , sive inter essentiam S relationes, nulla eritat ante intellectum disiariis formalis auualis ex natura re; . ibid. g. 3 . Infostrum arguminta Hsolvunt . sol. 8 Articulus tertius, Sit ne admittendis distinctio
virtualis etiam intrinseca tum in creatis, tum in Divinis . F. I. - 8 29.2. Conclusio . Extat distinctio virtualis etiam in trinseca tum in creatis, tum in Divinis, nee iam inter abloluta, oe relativa, verum etiam. inter abselata interst. Κ
I. 3. Adserjantium argumenta solvuntur. 84 Quaestio decima. de Ente uero, oe falbo. 87Hrticulus primus circa veritatem oriectivam . Num ueritas sita sit in commisate ad Intellectum Diuinum, vel creatum . U. I. ibid. s. 1. Conclusio . Veritas transendentalis stis est iu ipsa entitate, ut sun ante recationem confirmiratis pνimario ad mulierium divinum, oe is mcundario ad creatum p ipta .entitate importara in re io, o relatione δε convolato . Et haec reis
titio, si si veritas transiendentalis, est relatio transcendentalis ; s si veritas specialis, s relatio praedcamentalis. 889. 3. Solvuntur Adversiariorum argamenta. ibid. Articulus secundus circa veritatem formalem. s. I . Num una, eademque entalis propositio in misteria conti emi formatis er vera , queat de Wra
evadere fa a, oee converse. sos. a. Conclusio. Proposuis aliqua mentalis una, ef eadem in materia contingenti absolute prolata poteri abire de vera infalbam , ct e contra . 9 I
I. I. Solvuntur oppugnantium araeumentationes. 02Articulus tertius circa falsitatem. F. r. Num exis
tet falsitas in rebus, an vero in siolo intellectu. q rg. 2. Conclusara . In rebus sive naIuralibat, sive a tiscialibus, nulla extat falptas, bed duntaxat intoluntariis, G tu Intelleuia. ibid. I. 3. Solvuntur Adversariorum argumenta. 9 suaeres quomodo opponantur verum,oe falbum. ibid. Quaesito undecima. De Ente bono, o malo . 9 sArticulus primus circa bonitatem . In quo sitast formaliter Bonitas. V. r. ibid. s. a. Conclusio. Ratio formalis bonitatis non est sit. ta in integritate reis nec in relatione ad aliud, quoa non sti appetitus oe voluntas, hed in entita
re connotante convenientiam primario ad divi.
nam,de hecundario ad creatam voluntatem. ibid. I. 3 . Adversariorum argumenta si suntur. 9 6 Percontaberis. Muoruplex si bonum. ς Articulus secundus circa malum . F. I. In quo situm fit ; num detur in rebus; o quomodo cauissetur malum ἰ ibid. I. . Conclusio. Non extat malum transtendentale in rebus, bocque spura negatio I bene vero e tat in rebus malum pectiliare, hocque est privatio, oe non negatis: nec per fle, bedduntaxat per accidens causatur, latrem quantum est ex sine operis.
Sumimus autem catilam per acciaens, non prout
5쪽
s. 3. Solvuntur Ad Uarvνum argumen a. fol. ib. Mistitaberis. Quoru exst malum. sol. Ioo Quaestio duodecima. De EMe individuo. ibid. Articulus primus. Quodnam si prinι ipium νMLcate intrinsecum ph ctim individuationis in s stantiis materialibus. V. I. ibid. s. a. Prima Conclusio Primum, O pad cale principium individuationis in stionantiis materiali bus non est ipsa Gentia, nee aliqua negatio, nec ip m agens extrinsecum s nec accidentium coli Aio: nec existentia, aut μιν tentia. Iors. 3. Adversariorum a umenIasolvuntur. Io 2
h. . Secunda Conclusio . Nequit forma substan tialis ese radicale in ita uations principium in Lbstantiis materialibus. IOIs.s Solvuntur Arie 'antium argumentationes. I O. g. 6 sertia statuitur Conclusio . Non bene perbae ceritatem stxplicatur principium primum, oe radicate ἰndividuationis. Ioss. 7. Sahuntur Scotistarum argumenta . ibid. s. 8. Quarta Conclusio. Materia p=ima vi quam litare o tignata eli primtim, S radicate indivi Antionis principium in substantiis, quae ex ipsa, o forma constituuntur. IO6β. q. Solluntur Intentorum argumenta. Io 7 Articulus secundus. Num per formalem, vel per radicalem quantitatem fiat ista materiae simum tis. Et quomodo fim. F. I DO . h. Conclusio bimembris. suantitas radicatis,
at non formalis, est ilia, perquam materiasgi Llatur, ut sit individuat oris prἰncipium: nee ad hoc dandus venit modus ullus supera itus. ibid β. g. Adtersariorum argumenta solvuntuν. ibid.Αrticulus tertius. Dιodnam sit rauicale princi pitim indioiduationsi Iubstantia spiritualis incompletae , nimirum Animae rationalis . V r. iri 6. ς. Conclusio . Animae rationalis indipinatio desumitur per ordinem a materiam quantitare obsignatam. ibi; β D Ad Uantium argumenta EURE Iur. ibid. Articulus uitarius. Muodnam sit radicate indisi duationis principium in substantiis creatis imma. rerialibus completis,nimirum in Angelis. .r Ir4β. 1. Concluso. Radiciae individuationis princi
pium in Angelis est i a borma Angelica complete
immaterialis, ut irreceptibilis in materia, irrec
ptibilitate fundame gradum, non praecise specif-
cum . terism etiam indivisualem. II sq. . Adversantiumsolvuntur argumenta. II 6 Articulus quintus . Quodnam sit radicate mitii Gistionis principitim accidentium. V. I. II 86. 2. Conclusio . Primor Sale , ae radiciale princiarium individuationis accidentium universm est subjutum inum redupsicat e ut eis appropriarum sive t ut aliorum titar ras formassier sm
Articulus sextus, ex ultimus. Num plura accia
dentia solo numera distincta queant eodem in
subjecto contubernium babere. T. I. sol. I 2IA. 1. Conci usio. Nec supernaturaliter quetine plura accidentia solo numero disium eidem coincia.
g. I. Adversantium argumentas olvuntur . 122
Quaestio tertiadecima. De Ente 2 materia privaricem ato, idest de Anima leparata. I 24 Articulus primus. Num simus separationis sit naturalis, vel praeternaturalis Animae rationali.s -- - ibid.
s. et Concluso. Statui separatisnis, non absolues, ea duntaxat ex lunoptione eri Animae rationali connaturalis; status vero unionis ad eorpus est illi naturalis ab olute; oe demum furtis retinio is ad corpuis Oe mortale ,flve immortale, est eidem supernaturatis, sestem ραῖ aEmomm . ra ss 3. Adversariorum argumentationes dissolvuntur.
Atticulus secundus. Quia retineat Animasepa
s. 2. Conclusio . Anima eparata non retinet , nil radi taliter potemias or anicar, π musto minus earum operationes, nimirumst otiones; bene v ro retinet trecies, et babitus h cacquisitos. ibid.
I. L. Obver- partis argumenta solvuntur ibid. Articulus tertius. Per quas 'ecies intelligat Ani
. 2. Conclusio. Anima stiparata nec per 'ecies alui natura imanantes, nec per Fecies bic comparatas ἰ nec per speciei ab obseras desiumptas; bene vero per Ipecies flbi is Deo intubas ntelligit. ibid. s. s. Arier antium argumenta dissilvuntur. 13 Percontaberis primo . uuas ies digno eat Anima teparata. II ISei scitaberis secundb . Num Anima heparata discurrendo, compouendo , o dividendo cognoscat. g. r. ibid. s. a. Resolutio dubitationis . Anima si arata intemgit, non discurrendo, componendo, oe dLNidendo . ibidSciscitaberis tertio ,& ultimo. Num Anima =parata polstit stipsam naturaliter movere Zoe ntim
g. 2. Dico Loquendo de motu locali Atitate late dicta displicata num. a. eoncedendum est, Animam separaram 'inam posse de loco ad locum movere 9
ese m pilitite iocati morti loquanttir, icere Lene'tur , quod eo in motu Anima beparata aliquid producat , fine operetur , si pariantur in loco:
mirum lucem aliquam. II ss. 4 . Dico tertili. Anima b arata nequis Iuraliter corpora movere. Ibid.
6쪽
col. I. l. I. l. 2.col. 2.col. I. l. 2.
col. I. col. I. col. 2. l. I. l. L, col. 2.col. 2.
l. III. l. I. in fine Ibidem col. Min principio
a Prudentia particulari distingui tendit media actum , non aptitudinem dicit
nimirum probat ita non omnino ac advertentia habitus glossema non est nili externum praeterea de Fidei dogma est major intentio quatuor circumserunt cui nemo per in hoc timor infamae Maj. nemo est quem non praeterea quod recessum sit quod Metaphysica nec est ratiocinatio ita elogare
proterea alium ossicit speciem an non Politivum rationalitas est contractiva rationa talia essentia hominis, numerari , . Nax est constans ergo inter entis extat ipsemet albedo i piandam in relatione sicut de entitate diximus I lassectum suum . per intellectum rationalem auxia sormaliter Nostrates dicuntur -- uteretur opinio vasqueΣ
ad aliquod infallibile nostris intellectus Maj. Palecit Mevius v. g. sedere ruae di ipsae importabiturivina alicuius superioris forma subjecta sormis
differentiam individualis veterem immittat quantitatem sejungatur aut horitati praesidentibus require in Animalibus rationalibus ad aliena se conferre contra spirituale dare individuationem
in esse repraesentat petit essentiali produci sponte suo persecto non cor: umpitur unita corporis
desum et in cui illius actionis in cui primae actionis
extaret naturali potentia Angelis mediante voluntate respondes Λrriam
non distingui tendit ad media aptitudinem. & non actum dicit& alias
nimium probat ita quod non omnino habito. extortum .
praeterea Fidei dogma est intensio
circumseruntur nemo par infamiae neminem praeterit, quem non praetereat,
quod necessiim sit quod Metaphys objectum nec est ista
at non positivum contractiva animalitatis
Μm. est constans inter entis proprietates ipsemet uuadam.' . sicut de unitate diximus effectum notionalem
sormae subjectis. subjecta soria
disserentia amittat sejugatur prendentibus nequire Animabus castra spiritualem a tempore
in esse repraesentativo essentialiter sua prosecto corpori desumptas in vi illius actionis in vi primae actionis naturalis Angelus respondet
8쪽
Nn pauca, & quidem non levia urgebant motiva, ob quae istam Philosophiae porti
nem Omissam farere mecum ipse constitu ram . Me retrahebat potissimam , non modo quod quae hae peti iactantur in saeuitate consueverunt morales apud Theologos agitati . seque se te ineas um hic displicanda
essent, mittendo etiam manum in messem alienam ;
Dam etiam, de praeeipia, quia haud vaeat hie, nee expedit pleno ea ealamo matare, sent ab illis seri mos est , ae eonis venit ; nee saei id adeo sit triennalis temporis angustiis , scholares post anteriores Philosophiae partes inst tu sin eis esseere. Retrahebat insimer, quAd iudi , Staorita hie r. Ethic cap. r. ista pro audienda seientia haud satis id ei extent eomplurimum Iuτenes, qui potias in virga ferrea tegi opus habent, ceu illi, qui vitae Instituendae praecepta neglugunt, ae ldcirco perstere inaniter audiunt incio vero quasi negligendi sint juvenum mores, ut contra peripatus Principem vitiligare nonnihil videtur Da Hamel 'min-
deque vitis aetate provectioribus reservanda . Ait vicit tandem omnia unum, quod nimirum maneum videretur
opus , ni eum plerisque moralem adjicerem Phil ni phiam, quae vocitari Ethtea eonsuevit , prout praestare
Ethiea latinum est nomen, quodam exortum graeco vocabulo, quod latin/ idem perinde sonat, ae mores , &ErsIs idem perinde est ae mos , erili vero moralitas. Id. citra Philosophia moralis Ethlees eompellatur, eeu illa ,
quae ad mores componendos tendit. Quot autem modis su
mi mos queat; dieam Deo dante p. a. in tractatu de Legi hus agendo de consuetudine . Hane extare Μotalem philosophiam dubium dixerim nemini, nisi, qui minoris animum , quam hortum saceret, dum saeuitas quae pro terra excolenda non deest , deesse contenderet saeuitatem pro exeolendis animis datam. Id optimὰ noverat Il rates, qui ex Scholaribus suis quendam demi.rans tantri in animo excolendo segnem , quanto in excolendo horto non segnem obseero re , inquit, ne hortum ha heas euhiMem, quam animum. Idipsum probaverat Seneca in stagmento de otio Sapientis cap. I t. ad duo namque natur a nos genuit ; nimirum ad contemplationem rerum , Ac ad actione ergo quemadmodum scienti extant contem
platrices , quae nos ad rectE speeulandum informant, staec facultas aliqua, per quam ad rectitudinem nostri diri.
Masota de hoe videri apud Iavellum possunt . Scientiae quoque iure eam potiti, & quidem propri/ e lentium Doctores, paucis duntaxat, ut Io:-Τhom. dc
v. si seias euntibus, ae opinantibus , nullam extare scientiam practi eam , quorum mentionem sedimus in L
picae prodromis art. 3. tutando , quod Logica sit simpliciter speculativa . Quandoquidem suas i seit ex certis, ac te sal Dri Universa P I. TO, , IV libilibus prinei pilaeoneInsiones . In fallibilitate namque Ista gaudent prinei pia bonum socieΛdum. misum est sitan . dum . sve Metina malum, o De bonum a Gieu qae a.d fatim os reddendam e Iuod tibi non vis, Ηι eis
νι te fueris e Deo ut prima uo νa prane plo est p-νendum 1 P estes sunt eolendi. Quae omnia sunt pliniscipia moralia naturali luce nota, ex quibus Philosophia m talis suas insere eo ne lusiones, hasque in ea principia resolvit, seque analytica, seu, quod idem est, resolutiva e tat. V. G. Eoisum es Defendum , aliam est Bitan um , sed Φινtu ιιι opera suaι hona , DIlIs veνὸ oprea Durmata 3 euo Drutis opera sunt facundis , v ιιι .eνὸeperis sunt BIranda r suod tibi non BD , atieri ne
obiteles . scientia est de indefectibilibus ; sed moralis
Philosophia agit de defectibilibus i ergo Philosophia reo. talis non est seientia. Prob. min. Philosophia moralis est de humanis operationibus ; sed istae sunt desectibiles: et go dcc. Cons. Sesentia est de universalibus ; sed moralis Philosophia est de solis singularibus : ergo de e. Ptob min. Est de actionibus humanis, vel eorum objectis , sed actiones sunt
sinsularium t ergo die. Resp. ad arg. nego min. Ad prob. dist. maj. de operatio. nibus humanis in universali, concedo, in particulari, subdistinguo, secundom se inspecta Philosophia moralis, nego , ut eopulata prudentiae, conredo mai. & distinguo min. Operationes humanae in particulati sumptae sunt desectibi iales conredo, in eommuni. nego min Ececinseq. Quemadmo.
dum namque in exordio Phys eae seripsimus, Philosophiam naturalem esse vetὰ, dc propriἡ scientiam, qaia esto agat de generabili, de corruptibili, id est desectibili; tamen agit de illis , non Detindlim rationes eorum particulares, sed de eis in communi. quo pacto sunt quid indefectibile. ita impraesent larum est namque in salsibile, quod actiones humanae sunt ea paces vitii, de virtutis, laudis, aut vitupelli , dce. Eae quo Ad Coos. Resp. quod operationes in partieulari, vel eommuniter, hoe est communitate adverbiali pio illa, &ista, de illa, novi vero in communi, sunt singularium . Philosophia autem moralis non agit de illia hoe seeundo modo, nis ut prudentiae iuncta. ut nuperrim8 dictum est . Et per hoc nonnullae dissolvuntur objectiones Iavelli. Ea ex re habes , Pludentiam realiter a morali secerni
Philosophia ; qui uld in oppositum scripserit Io: gari.
du Hamel sua in Phuasophia vet res, es nota. Quando quidem diversa sortiuntur principia, dc objecta . quia moralis philosophiae pri ne pia, ut nuper conspeximus , sunt uniuersalia ; Principia vero Prudentiae sunt singularia, chm deliberet, de praeeipiat, quid agendum hie , de nune juxta
ei cum stantias hie, di nunc occurrentes ; atque ex inten-
9쪽
tione snis, quasi ex prInel plo particulari. Et inde non
nunquam e Tenit , excellentes Philosophos morales imprudentissimos esse , ae improb/ vlvere.
Item quamquam objectum tum Philosophiae moralia , tam prudentiae sit quid operabile; tamen moralis Philosophiae obiectum est quid operabile in communi; ob ectum vero Prudentiae est quid operabile in particulari. Nee direre eum philosophia veteri, de nova iuverit. quAd litat Prudentia parti laris sit de singulatibus , tamen Prudentia geoeralis est de Universalibus. Non, inquam , Tum , quia Prudentia ista generalis vel est alia a partieulati, vel non. Hoc seeundum dicimini md potest . quia cui νεdimus , re ingenuit idem fatetur du Hamel diversa non obtinent prinei pia, de obiecta . si autem primum asse vetetur, lis erit de nomine, num Prudentia haee generalis si nuncupanda prudentia , nec ne; quamque nos diei mus , a prudentia particulatidistingui . Tum quia partieularia vel sunt attingiuilla ,
vel non. Si se, attinguntur ab una, eademque saeuitate a quae de universalibus agit , quia particularia in imi-veet alibus eontinentur. Si non: ergo in cassum adstruere. tue. particulatis ad ea attingenda, quae distinguatur Generali eiusdem rationis. Tum denique quia quemadmodum non distinguitur duplex sortitudo, generalis una. palliculatis altera, dce. ita nee distinguenda duplex Pr, denua venit, Generalis una particularis altera .
Eadem ex te habes, Moralem Philosophiam esse pra eam ἔ eo quod in ea non quaerit ut scire propter seire , sed
quaerit ut scire propter operari. Nonnulla alia lege apud Coudin .
Tandem quo ad Philosophiae moralis obiectum nitet ex
dictis in Logleae Piodromisart. s. g. I. sub num. R. ad a.
arg. nimirum objectum ejus esse Cperationes humanas ,
non ut diligibiles, sed ut directas , directione habita ab ipsa mei morali Philosophia . Quandoquidem obiectum
dueiplinae practicae est sorma , quam a dueere in enuit, ut milactoria in arte fit Ialam, casus obsectum est iecta domus constructio; sed forma, quam introducere moralis Philosophia intendat est ipsa operatiotium directio . non vero earum diligibilitas: erso die.
Nec distin mere eum do Hainet iuverit de obiecto Disciplinae practicae, cujus objectum est opus sensbile , sve sotina sensibilis; di de obiecto disciplinae practicae, cuius Ob jectum est opus non sensibile, ac sorma tion sensibilis.
Non, inquam. Etenim quemadmodum prima intendit introducere sormam sensibilem, ita secunda Mimam non sensibilem : ergo sicut o ectum primae est sordia sens bilis, quam indueere intendit, ita objectum secundae erit sol manon sens bilis, quam induceret intendit.
Imo ex dictis eodem Lopicae loco g. .. dc s. diei posset
Philosophiae motalis Objectum nee eue operationes ut dire
ctas, sed esse ipsa obiecta ut directa , quia per prias ier istis es directio, tam illae ab ista speciscentur, de ideireo'di.
e turrinae; quia sum rea objecta reo a . Nihilominus quia, ut serips ibidem s. s. num. a. ad 3. Philosophia mo/alis dirigit directione se tenente, non modo ex parte objectorii , velum etiam ex parte ipsarum Operationum; eo quia operationes voluntatis non modo
naturali , se ut operationes intellectus , sed modci liber tendunt in objecta rect8 moraliter dispostar Idcirco de ipsae
operationes voluntaris ut rectae ingrediuntur formale motali, Philosophiae obicctum.
t Co pauea hie vestigari a Seriptoribus eon.
suevere . Primo num Homini competat
agere propter finem. Uerom ad hoe esse assiem aliud respondendum habes ex dictis a. Phys. n. 3. art. 3. ubi conspexisti, quibus agentibus. dc quomodo eompetat age re propter finem. Im 8 di propter ultimum agere finem competit, cum in
Hominum finibus operationes eius terminantibus non stabile in infinitum . Vid. S. Th. p. R. q. r. art. 4. a. Meuado, num Hominis operatio plures totales, de ad aequatos sortiri fines queat.
Sed de ad hoc esse neganter respondendum habes ex dictis a. Phys. q. . ubi seripsimus, non posse eundem effectum a pluribus causis totalibus, de adaequatis ejusdem generis, de ordinis modere , ibique g. 3. quoddam solutum feeimus
arg. probans. eandem operationem eropter totales duos esse B I.
disp. 4 Videti possunt Salai. in Theol. p. a. tract. t. Praesertim vero, eontra Idololatras,plures ecilenter Deos. exploratum est, quod nequit Homos mul duos habere fi nes omnino ultimos; quia finis ultimus est ille, ad quem cuncta ordinantur. Si autem duo extarent fines omnino ultimi, neuter foret talis, eo quod saltem unus ad alium
non ordinaretur. vid. S. Th. p. a. q. I. art. .
3. Potior autem disseultas esse consuevit, num euncta, quae vult Homo moraliter. 3c liber8, velit non tantum ptoptet finem, sed & propter ultimum finem . Quam contra versam resolutam facit S. m. p. a. q. r. ariet assit malivd eontra non paucos sco istas , aliosve
Objectio quaedam soluta legatur apud Salm. ubi supra
disp. . dub. unico I. . num 4. Hoe tamen admonitus sis, non ita hoe esse intelligena dum, o siquid omnia, etiam 1 pereantibus, ordinentur ad Deum in seipso, ut videtur supponere Guerinois . Non, inquam, sed I prcibe agentibus ordinantur ad ultimum finem in se ae ubi est; h peceantibus vero ordinantur ad finem ultimum, quaerendo illum ubi non est. Q ae est doctrina s. o. p. a. ubi supra arti sequentl r. ad i. Ea propter peceator dicitur ponere suum ultimum finem in ereatura implieit 3, Patenus maiori in pretici habet ereaturam quam Deum ipsum; Ultimus autem snis ille est, qui in majori habetur pretio; estque ibi meeantis Deus , eiusque ultimos finis aequivalenter, tametsi forsan non soriam aliter . Vel aliis terminis Pectator penit ultimum snem In bono eommutabili assectiv/, tamets non es tui . Qua ex re praenitet diserimen, ob quod eausa emelena nequeat agere, nisi eum dependentia , eausa prima vere tali, & ubi est ; Bend vero finis agere Durat cum dependentia ab ultimo fine, non ver8 tali, di tibi non est. Quandoquidem Finis movet affective, non essective . Volun has autem potest assicti vis, tametsi non essecti τὰ ponere ollimum snem in aliis: Imo potest affectare snis ultimi eversionem r propterea dogmatietat Theologus , quid rie. eator, quantum in se est, destruit totum Deum, adimeniado ipsasclive rationem ultimi snt s. Qui autem pereat venialiter, utique agit propter Deum ultimum finem, sed quosdam per amphractus, qui nonis
nihil aberrare iaciunt. V Id. S. Th. 3 contra Gentes cap. ret adusque is . ubi di splleat, quomodo rerum omnium finis si ammi lati Deo. lieat diversm Q. Vid. etiam Salm. ubi supra p a. tract a. disp. . dub. .dc disp. s. dub unito. . Non autem semper est necesse, quod quis agat sor- maliter propter ultimum finem expresse de illo eogitando. Sed
10쪽
do. Sed sat est . agere propter nitimum snem virtualiter, quatenus prius saltem implicit/ eogitavit . ut inquit S.Th.
P. a. q I. art. s. ad 3 . Sicut qui Romam versus iter arripit, non ineunctanter de Roma cogitat.
s. Non levis autem dissieultas urgere posset hie de Id Iolatris, qui si omnia saeerent propter ultimum finem ,
mi in eorum ultimus finis, nimirum eorum Deus, si1dolum, jam euncta ordinarent ad Idolum , seque eorum omnes actiones serent peceata; cuius oppositum est eon,
era Iansen istas ade fide. Ad hoe, quod in tract. de Divina Gratia obi itur IIan senistis ad probandum . quM ad eliciendum opus M.
num ordinis naturae requiratur specialis gratia Resp. ex his,
quae ibidem dicuntur, distinguo si illa existimatio , qua existimat, quod idolum sit veros Deus, se haberet semia
per sormaliter influxis f. concedo, si interdum se habeat duntaxat e ne mitanter, nego. Itaque infidelis potest dupliciter aliquid esseere ut rationi eonforme, quod proinde ex genere suo bonum est, fle suapte natura in naturae authoiarem , quem putat esse V. G. Iovem. Primo ita ut per te , de formaliter intendat operati loquantum determinat/ est
gratum Iovi, vel praecipitur Iove, quem judicat Λuth rem, seu Legislatorem etiam in ordine naturae, Ac in ordine ad lepes naturales. H. se peceat mortaliter, s elis ror est vincibilis, quia agit ex errore eulpabili infidelitatis , dc exhibet. evi non debet honorem. Et tune talis existimatiose habet influxi τε ad illud. Secundo modo, itaut per se foris maliter intendat sacere ill ad opus, quia est consorme rati ni, At legi naturali, adeoque supremo naturae tonditori , aut supremo legislatori veri ad illud obliganti, aut eonsu-Ienti, ut est supremus Dominus conditor, de Legislator , quamvis alias existimet hujusmodi esse Iovem. Et tune ta- is error purd e eomitanter se habet, nee proinde infidelis peceat, quia virtualiter agit in obsequium veti Del , qui in re est supremus Dominus, de legislator, cui per se , ecla malit et intendit obsequi infidelis taliter operans.
Nee ex eo, quila omnes actiones erus, qui extat ingratia evadant in Deum ordinatae, sequitur, quod Cmnes acii mes existentis in peerato evadant ordiuatae ad pravum s.
m. Non inquam. Diserimen siquidem est quod opus .mum suapte natura tendit in honum finem , dc in Deum, ut specialiter ev speciali prava intentione vitietur . Quod displleari potest ex eommuni Theologorum doctrina in materia de saeramentis, ubi dicitur, quod illotum ad validitatem tequiritur, quod minister intendat facete , quod saeit Weta Ecelesia ἔ α tamen Cassinista V. G. potest validε Sacramenta conseere, licet putet, veram E e sam non esse Romanam, sed Calvinianam. Et ratio est, quia talia error non influxiud, sedetineomitanter se habet, eo, quod scit malis intentio illius est, se conformam di verae Eceles ae quam alias falso existimat, esse Eccles a m Calvini. Ita ccc. s. Nonnulla alia argumenta procedentia ex eo, quodUOlonias ceu libera poten agere propter ultimum finem , de non propter ultimum finem legi possunt soluta apud Salm. ubi supra. Ibi namque ostendunt, quatenus voluntas in otia diue ad ultimum finem est libera libertate contradictionis , nimirum ad agere, & non agere, at non libertate eontia. rietatis, nimirum ad agere vel proeter ultimum finem, vel non propter ultimum finem, quia fines subalterni nequeunt finali rare, nisi eum dependentia a fine ultimo. Has liberistates displicavi in Logi eae Posterior illicis Symagu.quaest. a.
r. Tettio vestigati eonsuevit in quo sita sit beatitudo Phi. ldso ira, seu, quod idem est, naturalis objectiva Hominis .
Circa quod primo resol vitur contra Avaros, huiuscemo di objectivam beatitudinem non consistere in divitiis. Quandoquidem ultraquamquod istae stabiles non sunt, cutis ani mum vexant. Eam ob rem sertur, Anacteoniem Philosophum teporta in Tyranno Polyctati copiosam pec niam illam, quam ab eo dono aeceperat, datens, se ultro renureia re hostibus illis, qui eum quiescere die, ae nocte non sinebant. Eadem ratione quosdam adversus Politiem
probatur non ege suam in potestate. Ob idque sertur de Similio, quod ad Praefecturae gradum evectus, eoque dia sanctus ossicio, in solitudinem secessit, ut quiete flueretur ; ec quodam suo in suburbio vita lanctus, haee in se. pulchro inseribi mandavit : hie Jaeet sιm Istis, qus De/t senso eonfecta, , nonnis septemdecim via r annos, toti-DU Umoersa Plia. Tom. IV. dem enim post pueritiam vixerat annis potesatem nos habens . Sic seri Dion. Cass. in viis Adt. Eadem ratione deis prehendas e tra Ambitiosos, eonsistere non posse in honoribus, eeu illis, qui ab Hominum pendent existimatio ne, qua nihil variabilius, ingentibusque opus est curis pro
g. Multo minsis diondum eontra Λtistippum, Torctua tum, Epicurum, caeterosve btutales vltos posse eonsistere in corporis voluptatibus eandem propter rationem. Eo vel maxim8, qu6d ista turpis foret beatitudo, non minus aeturpis fuerit Epieurus, quamquam hune ullo absque su damento excusare voluerit Emanuel Thesaurus in sua re rast philosophia lib. a. pag. as. dicens, per voluptates intellexisse mentis selenitatem. Denique eontra Seneram, reliquosque Stoieos dieitur , beatitudinem non esse sitam in ipsa vii tute ; quia ista est metitum beatitudinis ; beatitudo uero est virtutis praemium. De quo vide dicta lib. 3. de Anima q. . an. I. u. a.
s. Reliquum igitur est, ut obiectiva beatitudo sita sit lasolo Deo, ceu summo bono.
ro. objici consuevit, quid naturalis beatitudo illa est ,
ad quam Homo naturalem dieit appetitum; sed Homo non dicit naturalem appetitum ad conjunctionem eum Deor erogo non est sita naturalis ejus beatitudo. Prob. min. Talis coniunctio per elaram Dei visionem non est naturaliter pos-s bilis i sed naturalis appetitus non est ad rem naturalitex
impossibilem , eam si a natura, quae nihil mcilitur flustra,
qua ratione nos I. Phys. probavimus, mat etiam primam non appetere formas a mi ssas di ergo die.
Ad hoc arg. qua quondam utebat ut Michael Baius, Ae. Ian senius ad probandum , non potuisse Hominem creati a Deci in statu naturae purae, quia nimirum nee solet status naturae intestae, si ve gratiae, in quo fuit primo et eatus Λdam, de Eva ; nee status naturae lapite, nee status naturae reparatae , sed naturae in puris naturalibus. Et solet afferti in tract. de Gratia. Resp. nego min. Λdprob. dleo, quid Ilest habeti non potuisset e visonem intuitivam, hend vero per cognitio nem perfectissimam abstractivam, quae haberi potuisset , praesertim ex creaturis spiritualibus I de per amorem naturalem ejusdem Dei ut Authoris naturae si e regniti. Et hoe satis scitet naturalem ad beatitudinem . Sand Angeli in primo suae creationis instanti noti habuerunt Dei intuitiuam visonem, seeos eorum nullus peccassiet; & tamen pro tunc uerunt beati beatitudine naturali, ut habet S. Th. p. p. q. ε a. art. I. videndus, 1 ante perfect issima illa naturali cogni4tione, quam tum habuere. Vid. Godo initis. de Beatitudine q. s. disp ra. s. ultimo. Ideo autem ad beatitudinem superiraturalem non sincit cognitio abstractiva per Fidem ; quia ista eo nitio non est visionee etiam ain activa eom sit obscura per Fidem. Plura alia vide apud Salm. Ae alios Theologos p. p. in materia de beatitudine, de Iavellum hie, post quem Guetiis nota, de Goudin.
I. T Isariam eons derari formalla potest beatitudo, quae D est e. oetii obe situdinis obj ct dae. Uno modo quo ad statum, quo pacto dicit beatitud nis essentiam una cum ipsius proprietatibus, dce. Alio modo praeci, quantum ad essentiam. Si eut V. G. Homo qu5 ad statum dicit .
non solum esse animal rationale, verum etiam esse tisibi. lem, discursirum, admirativum&e. eomplexionem Insu per connaturalem, talem, vel talem eorporis disposito. nem, quantitatem , pulchritudinem, sanitatem , dic: Quoad egentiam autem dicit duntaxat esse animal rationale . Inspecta beatitudine mimo modo exploratum est, Silam eia se in omnium potentiarum perfieientia, eum Beatitudo fiefatus omn/um bonarum aggregatione perfectas ex Boetio. Ob idque eontrovertituto uiuaaat de Beatitudine sotmaliquanthmadessentiam. Circa quam a. Ut melius examinate valeamus opiniones primarias, sunt plavid refutandae minusculae aliae.