De praepositionum usu apud Aeschylum

21쪽

fortasse autem Hariungi conjectura probanda est de caus- Si ad nexum portinentibus στάντες περ τειχε 0ν cf. eit-Schr. fur ostroich. Gymnas. 10, 54 δ). - β Sequitur tralatu praepositionis usus. Atqu0 υπερ describit id quod in gratiam alicujus rei vel personae fit. Eum 101 υδεὶς, Etiam compositum περποντιος g. 414 hane significationem

In g. bl Mγυπιοὶ παπο λυδε - στροφοδινουνTαι, πατοι C. gen insolenter quidem dictum est, sed sine dubio ab Aeschylo profectum neque temerariis conjecturis tentandum. Nam πατοι λε

χέων ita ponitur pro υπὲρ λεχgων ut simul insit notio superlativi: vulturii supra cubilia sublim volant Weilius). f. etiam hilol. 12, 432.2

22쪽

υπερ μου cauoνων ιληνίεται i. e. ita ut ejus ira mihi sit commodo, ut iratus a meis tot partibus φ 684 είδοντωνι ερ εγρ ὶγ0ρ0ς φρουρηΠα υ τέ quod hoc loco Sine damno deess potuit tollit notionem utilitatis sit curae conjungendum S cum γρ γορος). D constructione loci in Sept. 4l τρειέω ν ιματὶ φορους ορους περ φίλc0ν λοι/ενων ἰδεσθαι sententia dis sedunt. Blomsoldius verba ita On-jungi ju8Sit τρεuco περ φίλων a u. χορους λοφι ἰδεσθαι i. e. ne Videum. Soholiastes qui dicit: ἡ υσπέρ ιερισσά fortaSSe eodem modo construxit. sed nemo non concedet talem conjungendi rationem nimis artificiosam esse. Idem milii dicendum videtur de Hermanni xplicatione pag. 3023 qui mixtionem duarum constructionum statuit. 0n St

civibus pereuntium μ, ita ut περ φίλων pendeat e ὀλοφιε- νων. Quod enim a genetivo prasepositi depondet conjuncta cum genetivo nihil miri habet cf. Sept. 228. In Ch0. Ibατ εχθρων Cra φ υτ agri0λεσεν φίλον arridet propositi0POrS0Π εχθρων γιερ, quam multi editores in verba induxerunt Sed ii rea satis gravitor defendi poterit; cf. Herm ad . 605 B. - Tum omnino causa cur quid fiat igni

λ ViX ne sessarium est, addor sexcenties eodem S Su quo υπω C. gen. etiam dativum ommodi apud eschylum legi. 2 cf. vero locos multos quibus solus aecusatio positu est, apta ellauerum in leX. s. v. Τενειν, στεναζειν, στενάχειν, δυοε-

II. 7, 21, 2

23쪽

S0. Oed. r. 187 cum annot SchneideW.); et S. 405 νυν περ πάντων ἀγέον nunc agitur de omnibus f cf. ind. N. 7, 42s άχα Τπερ κρε υν. Vid. et ellium ad Eum 101.)b υπερ c. cc. conjunctum indicati locum qui Supra aliquam rem est apud Atticos Omnin non reperitur Sed haud raro cum verbo motum Significanti connexum legitur, ut vim habeat daruber in Eum 250 2rερ τε Γοντονἀ7ιτεροι ποτηφέασιν ηλθον; g. 302 hsινην ν Τιερ ορ- γ ozτιν σκηψεν φάος DiScrimen inter genetivum et accusativum esse non Videtur Summum dici poteSt περ c. Rcc. rarius esse et motionem dilucidiu pingere quam genetivum,

ut eadem sit ratio quae intercedit praepositionibus ἐν et εἰς

conjuncti cum verbis ponendi et collocandi. Ρroprius vero et SitatiSSimu praepOSitioni υπερ .ucc. significatus is est ut locum teneat apud notiones men- Surae enSum involVenS Supra modulum , quo non disserata Γερα c. gen. Prom. 30 507 Eum 414 τροσέ δικαίων). Qui usus apud poetam Semel reperitur, in Ag. 378 υνιερτο βελτιστον, quae locuti merito omne fere editores Llandit qui multiplicibus conjecturi Sanare Studuerunt. Loc in Pers. 100 τοθεν Ου εστιν υ περ θνατὴν ἀλυ- ξανο φυγεi Hermantiu Scholion codicis Vitebergensis secutus restituit πε quod multi accepere scholio illud non antiquum esse facile conSpicitur et probatur Oce πεκδιδρασκειν, une Sero demum S Venit. Jam constat τοθεν vel θεν γ conjungendum esse cum λυξαντα deinde, sive Scribemu υπερ SiVe 1τεκ, meSin SSe Statuendam; cf. ΡierS0n in Mu8. rhen XI, 11 sqq.), qua notio adverbialis harum praepOSitionum aliquanto augetur. Si verba sola in judicium vocaremuS et 2περ et Ogτεκ recte haberet. Illud

commendari videtur l0cis Ag. 358 Eum 562 Suppl. 874;

Eur Bacch. 861, ubi et τε positum est quum etiam reo egregie convenisset Sententiae hoc placet propter Vocem quae antecedit τοθεν Vel θεν), quacum 7 εκ tiUS 0Π-

sentit quam πέρ Compr0baverim Hermanni mutationem,

24쪽

cui non scholion illud se conditio verborum Suffragatur, etiamsi non ego Τπερ et ip8um gravibus caussis dolandi

poSSe. Neque θνατον, quum antecedat βρ9τον, Superfluum

est se intolerandum quod uriungi in videbatur , sed

utique retinendum, quoniam verbis θνατον λυξαντ p0eta in memoriam revocat verba νατος λυξει v. 93), quae in initio podi OSit Sunt. 3 Verbis compoδitis quae apud Aeschylum inveniuntur περ has notione imprimit a localem, Super , et proprio Sensu et in metaphorici dictionibus. Raro vero quiset0m Xprimit ut res vel actio denotetur in altior loco

bitavit Ahrensius in Phil0l. S. I. 488 υπερτοξευσε t O Suppl. 473; περαιρειν g. 786 cf. SchnoideW ad . 749). b Adjectiva qua in fronte habent praepoSitionem περ Sempor fere secum habent notionem immoderati, immodici, miri Sunt haec: περαυρος Sept. 483 υσιερτολμος Ch0 595

Aeschyli proprium quinquie legitur; υπερθυuo Eum 824,

in qui pro υπὲρ θνατον scripsit περθεν Num omnino dici liceat περθεν φυγεῖν admodum dubium est Quod quoniam ita mentionem fecimus adverbii περθεν, adjiolatur, hanc vocem bis ab Apschylo usurpatam nihil in ejus fabulis esse nisi graviorem formam praepositionis περ Sept. 228 περθ' diu uc των κρημναμεναν νεφελῶν, ubi vero nunc ab omnibus fere editoribus Scriptum Si περ T. g. 232 περθε βωμου - προνωπῆ λαβεῖν ἀερδην e. θυγαTερα. Quam locutionem imitari Homericum χεῖρα περεχειν τινος Il. 9, 20, 687 te patet.

25쪽

temptum et violationem: περφοβεῖσθa Sept. 238, Τπερ- δείδειν 293 pro aliquo timere ; περδιχεῖν Eum 652 ingratiam alicujus cauSam agere ; grερστατεῖν Suppl. 342 defensorem esse alicujus 3 cf. 0. l. 88); υ τερφρονεῖν Per8. 25 Superbe despicere. Id quod jam antea monuimus de discrimine genetivi et accusativi cum etcis conjuncti etiam compositis confirmatur. Est enim Verba compOSS. in quibus Orcερ significat: istranS, liber hinnus conjunguntur . nec δ) es. Ag. 297 827 359 Eum 562 tc. Si vero praepositio poteStatem liabet Supra Vel in gratium, auxilium , genetivu flagitatur Eum 652 Sept. 2I5 293 etc. dativus commodi qui multis l0cis eod0m jure dici potuit, ab Aeschylo admi88u non est. Ceterum facile hoc quoque observari 90-test Aeschylum non minus libenter posuisse verbum implex praepoSitione substantivo addita, quam compOSitum B UO

' De euentu hujus vocis, quam permulti περγηρως CriP8erunt vide Gottling. p. 288 Molithorn. r. r. g. 142 adn. q. Exceptiones quidem hujus regulae inveniuntur cf. Eur BazCh. 86li, sed rarissime et apud OlOS OetaS.

26쪽

ΑΠΟ.1. De forma. ConStat apud Omnes ἀγα ἀναστρεφε- σθαι cum substantivum Vel Substantivum cum aluctivo proximo antecedit; cf. Ellendii leX. S. v. tyro IV). Prom. 811 Βυβλίν υνχρουν reo; erS. 79 Ευρωπης agro 6144 ητρος ἀγριας agro; r. 306 6 r δυος sua circo. Sed dissicillima fit res si praepositio intorp0sita est adjectivo et Sub- Stantivo, antecedente nunc illa voce nunc hac. Jam Veteres grammatici de hac quaestione inter Se non conSentiebant; cf. Gottling. Accentielire p. 379 qq. LehrS. quaeSt. ep. I. 5 Sqq. 9 Sqq. Τ). Atque etiam homines docti nostrue notatis diversissimas tonosis rationes secuti sunt. Rectum esse videtur a accentum omitti syllaba finali vocis dico elisa sive praecedit substantivum Sive adjectivum quRm R-tionem etiam Hermannus et indorsius tenuere; cf. Suppl.

95 101 207: rom. 721; ers. 70 611 Sept. 412 Ag. 1010. b Accentum non retrahi nisi praepositi proxime

Sequitur ψSam vocem Secundum SenSum majore grRVitate praeditam. Si vero adjectivum et substantivum unam ess-ciunt notionem aceentu retro n0 cedit. Quibus regulis

ad Aeschylum tralatis apparet nullo loco circo scribi OSSe cf. Suppl. 75 5 37 713 Prom. 48 Pors. 460 ubi vel in fine ver8u poSitum). cynon ἀναστρεφεται ἀnno tmesi affectum. Ag. 65 1599 h ubi Hariungius male scripsit anno se 137 γ).d Neque sic quidem accentu retro S ponendu quum ἀrco dictum est pro πωθεν vel νύντων, quam regulam VerRm SSe Optimi vetere grammatici docent Eum 845;

l Aristarctius enim accentum retro cedere tum demum probavit quum antecederet id verbum quod majorem haberet vim; pollonius vero et Herodianus accentum retrahi volebant etiam si praecederet appellativum. Ηο locos et nonnullos alios aliarum praepositionum iersonus omisit inius Rhenan. XI, 116.

27쪽

2. De igni alio=ιo a dico ab eschylo plurimis locis ita adhib0tur ut significet discesSum vel remotionemo loco aliquo, aut Separationem duarum rerum quR UDO aliquo modo conjunctae inter Se erant, quum proprio SenSu, tum Sed parraro es in a. metaphorice. MotuS segregans illas res fieri p0test et in altum et in locum subditum et per aequum. Re quae Sejunguntur inter Se sunt impares ita ut altera cogitetur continen in Se alterum, potior quam altera, quum cae c. sen deScribat dua reS0jusdem fere dignitatis et auctoritatis ut dua perSOnnSquae Separantur i). Sed haud raro hae praepositiones qu0d

legimus Suppl. 180); similiter dictum est Suppl. 271 εχουσ'

28쪽

quodam litoris longe aliter se ubent verba prorSu Sinailia in Suppl. 13 τῆσν rc σκοπλῆς ρ60 πλοῖον). Exempla quibus re additum est notionibus tranquillitatis

locum denotans unde quid Xit non multa reperiuntur.

πενθε νεον Dτον luscinia quae sedens in virentibus fruticibus quiritatum D0vum emittit e virgultis I 0 μνῆμον ἄνω φρονxisti rec0ς υτοθεν ἐξε7πραξεν es zra εδρανεθν ἀφὰγνc0ν Ch0. 98 ιγιερ γ ἀγα ἐχθρου κρατος λὶν ε0ιη1ιενος, quibus loci detr multo magis perspicuam et vividam imaginem emcit quam si praepositio εν esset 0sita. Idem valet si pro genetivo dependenti e Substantivo quodam agro

v. 346. Heimsoethium p. 30 et Prienium, qui secte judicavit, in Mus Rhenan 6 186.

29쪽

cul a civibus Ag. 999 α ἐφιας Drido i). Monstrosae explicationes, quas nonnulli edit0res in Sept. 273 0 7830xcogitaverunt of Vellauerum ad . 255), jam conjectura Dindorsi dat clis aut melior intorpretatione ad irritum

sunt ducta0; sed hic locus pessumdatus neque Hermantii conjectura, qua ἀπο ejicitur, Sunatu eSSe Videtur, quum verba νιλ &σθαι sis cilco significare Oculi Se privare

quae verba, quum Ar 'uκρου minime Sit facile, operuleVi , Xplice se domum quae parva Si tu ad magnitudin0m tollere potes ut a conditione parvitatis domus Sit separata); quare ad NHκρου Supplendum St stoi . Quam proxime ab hoc usu a significatio absit qua anco copiam indicat e qua quid sumitur vel superest partitiv 3 dictum

1 Locus dissicillimus quia codices fluctuant et stropha incerta est. Florentinus dat ἐξ ἐμῆς ἐλπίδος. EXplicationem ex me Spe, ut spero admitti non possem iis quae antecedunt clare elucet. Milii Vero ersuadere nequeo ut putem verba ἐξ ἐμῆς ἐλπίδος signis ostro ΡOSSe Praeter Spem meumst. Locus Euripideus Inone apud Stobauiam CV. 1 Servatus, quem Hermannus laudat, plano alienus. eilii Sen-t0ntia ad . 948 sin dubio ejicienda. ἀπο unice rectum. Cf. l. i,

343, κ, 324 ἀπ δορὴς Soph. l. 1127 ἀπ ἐλπίδων Trach. 66 ἀπἐλπίδος καλjς. Num quis audebit, ut ἐξ defendat, in auxilium O- care o Ant. 330 ἐκτις ἐλπίδος Eur Herc. f. 771 δοκ)μεάτων ἐκτοςγ Frustra Heimso0thius p. 8 lectionem traditam defendere studet. 3 cf. tersonum in Mus Rhonano 11. 111 qui jure monet nequis putet mesin inesse his verbis. 3 Hac occasione data addere volo quum apud Omnes Scriptorestum apud Aeschylum rarissime pro gen partitivo adhiberi praeposi-

30쪽

quivis unus intelligit Pers. 1023 βαιά γ 60 atre πολλων

luere: Sed hae Oce conjungenda sunt cum verbo ita ut agris στρατεsa σω ιν Sit reditum concedere et praestare bello cf. Homericum GKειν in πολεμοι et Cho. 507H βυθου cόζειν, atque circo στρατείας streoλαν τα Dλεῖστἀ ιιείνονα ex bello carpere Summae gloriae fructum. Ita jam ad tractando eo loco pervenimuS, quibuSagro significat cauSam qua quid efficitur: cau8n, X, R, in Folgo ut non multum disserat ab Iro c. gen. Uae con

tionem, quod tum demum sit quum magna vis posita est in praepositione.

1 ut nuper etiam oditus in hilol. 16, 205 of vero Zeitschr. s. AlterthumsW. 13, 357.2 qui hunc sensum habens longe frequentior est.