장음표시 사용
41쪽
Plinius enim XXXVI. . . . ait Nec multo plurium
fama est, quorundam claritati in operibus ximiis ob
gloriam nes Plures Pariis nunc ari Possunt, sicuti Laocoontes, νι Ut in Titi i statoris domo, Pus
omnibus est Pictura et Statuaria artis Priamonesndum.
uno vides esum et libesro draconumques mitrabit notus es consilii sententia fecer Summi artiscos, Agessander est Polydorus et Athenodorus Rhodii Iam per giti SIMILITER Palatinas domos Caessarum mictis octres robatissimis ignis Craterus cum Pythodoro, Pol doctos cum Hermolao, Pythodorus alius cum Artemones, Et singularis Phrodisius Trallianus. Luce ut
dicunt clarius est linium dicere voluisse, uti ge- sander Polydorus et Athenodorus Laocoontem Tito imperatori fecerunt, simili ratione Craterus cum Pythodoro aliique domos Caesarum signis replevere. Videmus inde, quam certa nobis iudicia de historia artis scriptores antiqui, etiam ubi primo statim adspectu in oculos non incurrit, reliquerint, et quam caute iis procedendum sit, qui stylo ut hac voce utar operum artis plus tribuunt quam disertis scriptorum testimoniis. EX Vera voculae illius similitor interpretatione haud parum utilitatis ad historiam artis Graecae serioris aetatis redundare potest, et notatu
haud indignum mihi videtur, alium Plinii locum XXXVI. . . . quem in Amalthea T. III p. 293. sqq. aliquot mendis liberavi, Lessingi sententiam
egregie Confirmare. Ut enim Craterus cum Polydoro Seriorum Caesarum domos, sic Pasiteles iussu cla-
42쪽
viani templum Iunonis intra Octaviae porticus latuIs ornavit. Celerum post alio notandum restat, iriscriptionem Graecam quam primus Winckelmannus opp. T. VI. . II p. 207. et deinde accuratius etiam Marini Isorigione antiche deli ville Albani Roma 1785. Class. V. DP. 156 ediderunt,
nos docere, Athenodorum filium Agesandri et sino dubio iusdem discipulum fuisse, quod de Polydoro quoque suspicari licet.
Pictor in Insula Thaso natus Simonides p. au-San. X. 24. unde Iacobsius V. XC. recte emendavit epigramma in Anthol. alat IX. 700 pater et praeceptor Polygnoti Suidas et Photius s. v. IΠολυγνωτος υιος και μαθητῆς Α'γλαοφωντος. Alter filius, quem et ipsum artem ingendi docuerat, fuit Aristophon. Plato Gorg. I. p. 448. B. ει δέ γε σπερ 'ριστο- φων Ἀγλαοφωντος η ο ἀδελφος αυτου Schol. P. 101. ed. Ruhnh. ουτος Πολυγνωτος καλεῖτο, ο εν Δελφοῖς θαυμαστῆ γραφη εμπειρος, τεχνης, τίνα αν αὐτο ορ- θως καλουμεν qui locus icissim illustratur a Dione Chrysostomo V. p. 558. B. Πολύγνωτος ὀ ζωγραφος και ὀ δελφος ἔμφω μαθηται του πατρος A'γλαοφωντος. Adde lato on. I. p. 32. E. Dubitari igitur ne quit, quin Aglaophonti Thasio duo filii fuerint Polygnotus et Aristophori. Iam vero colligamus quae do patris laetate constant se Plinius XXXV. m. s. 6.
43쪽
Aglaophontei cum Euenore patre Parrhasii vixisse refert, cum paullo ante s. 35. Polygnotum illius fi lium ante nonagesimam Olympiadem clarum uisso dixisset et quem omnino non flendat, filium prius commemorari quam putrem Minus tribuere velim v. Bolliger Arch. Pici. I. p. 269. auctoritati Ciceronis, qui quidem Orat. III. 7. Zeuxidem, Aglaoρhon. t- esllesm ita enumerat, Ut Aglaophori medium in ter duos reliquos locum teneat; at idem Μyronemonio Polycletum collocat, Unde pparet, eum temporum rationem haud admodum curare. Aliter ros apud Quinctilianum XII 10 init. se habet Primi quorum
quidem Peria non stuStatis modo gratia visenda sint, clari Pictores fuisses dicuratur Polygnotus atques Aglao-Phon, quorum in lex Color tum Sui studiosos radhuc habest, ni illa Propes rudi Go elut futura Droci artis
Primordia maximis, qui VOS EOS ExStitctriant, auctoria
Bus rueferantur, rorari quodam intelligendi se mesa fert Uinio, iambiau, qui locus cum linianis supra laudatis congruus est. Aglaophontem autem Ol. XC. vixisse, ut quidem Plinius affirmat, comprobatur a
Satyro apud Athenaeum ΙΙ. p. 43 D. φικόμενος A'Θ μιν ἐξ 'λυμπιας A λκιβιάὁης δύο πινακας ἀνέθηκεν 'γλαοφωντος ' ν ων ό με εἴχεν 'λυμπιάδα και ΙΠυθιάδα στεφανίσας αυτόν, ε δε θατέρα Νεμέα νκαθηαένη καὶ ἐπι των γονάτων αὐτης λκιβιάὁης καλλίων
φαινόμενος των γυναικείων προσωπων, qua CCaSione lutarchus Alcib. 16. eandem rem narrans Aristophontem pio Aglaophonteolo miriat: ριστοφωντος Νεμέαν
γράψαντος εν ταῖς αγκάλαι αὐτης καθήμενον Αλκιβιάὀν
44쪽
εχουσαν ἐθεωντο και συνέτρεχον χαίροντες. suum autem Alcibiades non diu ante Ol. XCI. in ludis gymnicis vincere potuerit Corsini disseri agonist. p. 162. suspicor, Aglaophontis aetatem a Plinio in illa Olympiade collocatam fuisse, qua duas picturas ab Athenae commemoratas fecerat . quas eius celeberrimas
fuisse, Vix est, quod dubitemus: v. supra Pag. l.
Alterius picturae auctor a Plutarcho Aristophon nominatus esse videtur, quia ille fortasse solum Polygnoti patrem Aglaophontem norat, quem ad Alcibiadis aetatem pertinere haud posse probe intellexit, vel quia Aristophon, filius Aglaophontis, suum ipsius filium in illa pictura pingenda adiuvit, ita ut alii pictorem Aristophontem, alii glaophontem appellare possent. mam ut dicam quod sentio Bottigeri opinioni l. l. prorsus accedo, duos Aglaophontas a se dis Cernendos esse, quorum natu maior pater Polygnoti circa Ol. LXX fuit, minor vero OL C. Alcibiadis victorias arte sua nobilitavit. . Perperam autem Meyerus hist art. Gr. I. 55. et alibi Aglaophontem minorem Aglaophontis maioris ilium nominat et proinde contendit illum undem esso, qui ab aliis scriptoribus Aristophon dictus sit multo doctius Bottigerus alterum alterius avum dicit, quum inter omnes constet, apud Graecos idem nomen fere ab avo ad nepotem, rarissime tantum a patre ad filium transisse V Valchen ad Herod. III. 123. , et lectori iam ea in memoriam revocare liceat, quae paullo supra de Aristophonte breviter disserui. Stemma igitur totius
45쪽
Aglaophon Polygnotus Aristophon
Aglaophon. Duo opera restant quae utri artifici tribuenda sint non liquet, alterum equus. ωπος γραφεις κάλλιστα, Aelian Hist. Anim Epilogip. 972. Gron. alterum alata Victoria cuius mentionem Scholiastes ad Aristoph. Ave 573 iniicit νεωτερικον το τη Νίκην και τον
E 'ρωτα ἐπτερωσθαι. A'ρχέννους γάρ φροι καὶ το Βουπάλου και 'Θηνιδος πατέρα, ο ὀ A'γλαοφωντα τον Θάσιον ζωγράφον πτρον ἐργάσασθαι την Niκην, ως οἱ περι Καρυστιον τον ΙΠεργαμηνον, φασιν In quo loco scribendum est, A'ρχένουν V. s. V. Antisermus γάρ π nomen auctoris et patriae τοναῖον exciderunt, unde coniunctio και et Vocabula tatim Sequentia ι δε- . . optime explicantur. Fortasse haud inepte Iae suppleri possit, quem συγγραφην de insula Chio soluta oratione scripsisse constat, Pausau. VII. 4, 6. Benti. Opusc. Philol. p. O 6. d. Lips. quod si concedas,sclioliastae verba misere . corrupta ita fere corrigamus: A'ρχένου γάρ φησι Ιων τοναῖον καὶ τον ὰπάλου κ. r. λ Attamen haud adversabor si quis alius histoxici nomen a librari omissum sumat Carystius Pergamenus de dicascaliis scripserato Athen VI. p. 2J5. E.
Architectus Eleus incertae aetatis, qui porticum in Alii Olympica exstruxit, cui Elei ab conditore Omen indiderunt. . Patis V. 15 4 coli. VI 20, 7.
46쪽
26 AGOR ACRITUS. AGORA CRITUS.
Statuarius et sculptor, Phidiae discipulus cui et in deliciis fuit, Pausan IX. 34, 1. natus in insula Paro Plin. XXXVI. 5. . . Suidas et Photius in αμνουσία Νωεας. Quatuor tantum eius Opera memorantur, ac duo quidem a Pausania I. I. his verbis: εω δε τω ναω τηο a'τωνιας A'Θηνας ' χαλκοῖ πεποιημένα 'ληνας Γνωνίας καὶ Διός ςιν γαλματα τέχνη δε-'γορακρίτος, μαθητο δὲ καὶ Ἀρωμένου Φειδίου ' tertium a linio XXXVI. L I. Est est in Matris magna Inhro in Hadom civitates Athenis Agoracriti mus, sine dubio ipsius Cybelae imago.' At multo nobilior factus ostquarto opere, Nemesi Rhamnusia, quod opus multis fabellis ansam dedit Disgerudrunt de eo, omissis quos antiquior aetas tulit, Winchelmarinus Opp. I. P. 42 sqq. atque inlpm T. VI. . II. P. O. sqq.)Herderus in libro Zerstreule Blatter T. II p 221231. ' Bottigerus ' Andeuiungen p. 110 sq. ZOega Abhandiunge p. 60 sqq. et ibi elcherus p. 17. et Μeyerus in hist Arti. T. I p. 85 sq. T. ΙΙ. p. 3-86 Audiamus primum ea quae veteres de illa statua tradiderunt, quibus' memoratis' sententiam Ostram qualemcunque ferre liceat, ita ut iudicia illo rum quos' modo laudavi archaeologorum intacta relinquam, de quibus si omnia quae dici possunt dicere utillem, sine huic opuscul praescriptos nimis transgrederer, Plinii i verbam XXXVI. 5.' s. 4. haec
47쪽
esus donasses fertur Cretaver autona intre so ambo
discipuli A. et Alcamenes Veneres facienda, vicitquo
Alcamones non Per Sed civitatis sufffragiis contra es-regrinum suo faventis. Quar Ago critus a seges signum suum vendidisse traditur, res Athenis ossest, Et ramellasses Nesmosin. Id οSitum Strariamnuntes ago
Atticaes, quod M. Varro omnibus signis Praettilis. Ab eo multum dissert Pausanias I. 33, 2 ne num qui
dem de Agoracrito verbum dicens, sed emesin Rhamis nusiam Phidiae opus pronuntians clis. Pomp. Mela II 3, 6. , simul autem addens ineptam fabellam factam fuisse statuam ex marmor Pario, quod Persae, quum primum in Europam traiicerent, tropaei erigendi causa in Atticam transportassent. V. Theaetetus et armenio in Anthol. r. lanud. IV. 12, 221. 222 ad calcem Anthol Palat T. II p. 692 sq. Alia narrat Strabo IX. p. 396. . emesin Rhamnusiam opus praestantissimum et Diodoto, qui praeterea nusquam memoratur, et Agoracrito tribui neque Phidiae
operibus cedere. Tgetetes denique Chiliud. VII. 154. et lexicographi Suidas et Photius Plinii narrationem
quodammodo secuti, et ipsi Nemesin a Phidia factam, ab hoc vero Agoracrito suo donatam fuisse confirmant. Haud credo de alia qua statua adeo varia ac discrepantia tradi et desperandum paene est, unquam aliquid do ea dictum iri, quod omnibus satisfaciat, quare et ego facile concedam si quis alia, quam
propositurus sum, in medium proferet. Etenim hic Omnia coniectura nituntur. Ac primum quidem mittenda sunt, quae de tropaeo Persarum retulerunt;
48쪽
confuderunt enim notiones quas et prioribus et serioribus temporibus Graeci de emes De sibi finxerant; mittenda porro, ut mihi quidem videtur, narratio de certamine ab ipso populo Attico dirempto, quam scholiastis et epigrammatum poetis originem suam debere Vi negare possis. Nonne adeo nomen ipsum artificis primum certaminis et iudicii fontem
aperire potuit δε αγορ κριτός. est haec mera
coniectura, nihilque ei tribuerim. Hi iam missis remanent tamen nonnulla, quae in fabularum numerum haud ita facile referro poteris. Et hoc certum videtur, Agoracritum Venerem fecisse, quam quum ab arbitris Alcameni faventibus huius Veneri postpositam vidisset, indignabundus paululum immutatam Rhamnusiis vendiderit. Iam dubitarunt V. V. D. D. quo modo Veneris statua in Nemesi transformari posset, hincque coniecerunt, hoc quoque a seriori bus scriptoribus ad exornandam historiolam excogitatum fuisse. At videntur ii nonnulla neglexisse, quae negligenda non fuerunt Partim uim statuerunt, emesin Rhamnusiam emeseos statuis similem fuisse quae hodie Xstant, bracchio ad dimidium sublato, unde angulus oritur, vesteque a pectore paululum
reducta quam tamen sententiam nonnullis recte improbatam Video. Partim autem in eo gravius errarunt, quod mutationes, quas Veneris statuae Variis aetatibus subierunt, minus quam par fuit respexerunt. Ineptum sane esset arbitrari, Venerem Praxiteliam,
quam Medice sic dicta exhiberi vulgo credunt, in Nemesi transformari potuisse. Sed quena fugit, an
49쪽
tiquiore tempore singulorum Deorum earumve si tuas valde sibi similes fuisse, ita ut imprimis Deae ab initio multo minus nota illa, quae postea iis tribuebatur, quam indiciis quibusdam extrinsecus additis attributa vocare solent discernerentur. Sic, ut unum tantum proferam, Agoracriti Venus certo certius vestita fuit, quod a quibusdam in dubitationem vocandum non erat, et quum ipsa ora utriusque eas non haberent, quo inter se discernerentur, nihil restabat artifici, nisi ut attributa sua cuique ex mythis deprompta affingeret Describit vero ea accuratissimo Pausanias l. l. de sensu tamen mystico nihil tradens, ita ut de argumento plerorumque incerti haereamus. Jam vero ex multis vestigiis statuarum ipsarum superstitum scimus, marmoreas imagines saepissime aureis, argenteisque armillis, inauribus, diadematis, pateris similibusque ornamentis circumdatas fuisse, atque hac ratione Agoracritus Venerem suam facili negotio in emesin transformare potuit . alia atque antea
habuerat attributa laurea ei dando. Ignoramus, quamobrem Aethiopes in eius phiala sculpti fuerint, nisi quidem eorum sententiae accedere velis, qui aiunt epitheton Homericum Aethiopum ἀμυμονες huc referendum esse. Cnti Diod. Sic III. . p. 195. d. Dind.
Basin autem statuae eadem ratione mutatam credere
possumus. Quod denique ad auctorem attinet, Ago-xacritus non omni sua laude fraudandus est, licet eum a Phidia in sculpendo adiutum suisse concedamus. Pausaniae enim et Melae testimoniis Plinius et Strabo opponi possunt, quorum ultimo loco nomina-
50쪽
tum unum ex certissimis fideque dignissimis Graecis scriptoribus esse Omnes Consentiunt. Rhamnusios praeterea emesin suam Phidiae ipsi quam eius discipulo tribuere maluisse, probare haud opus est, atque inde explicatur, cur Pausanias, qui statuam adhuc vidit, de Agoracrit ne Verbum quidem dixerit.
I. Statuarius et sculptor Athenis Plin. XXXVI.
5. . . in regione Limnarum tiatus quod Suida s. h. v. leviter corruptus tradidit: 'λκαμενης , νομα κυ- ριον, - μνιος Sed dudum saacus Vossius Aίμνιος restituit, ut pars urbis Athenarum intelligenda sit
de qua . Odois MitIlerus in Encyclopaedia Erschiio Gruber T. VI p. 238), quam coniecturam et ali unde confirmari infra videbimus Floruit L LXXXIII. Plin. XXXIV. 8, 19. quod Plinii iadicium egregie Pausaniae testimonio VIII 9, 1. asseritur, qui Praxitelen tertia post Alcamenen aetate vixisses dicit. Quum vero Plinius loco posterius allato Praxitolis florem in Ol. CIV. collocet, annis inter se comparatis octoginta quatuor anni optimo Omnium rerum Onsensu prodeunt. Discipulus fuit Phidiae Plin. I. I. ad cuius gloriam, ut quidem Pausanias ' V. 10, 2. Ioco amulinio felicissime emendato refert, proximo accessit. Ad quod usque tempus autem vixerit, compertum habemus ex Pausan X. 11 4. cuius Verba aetati artificis nostri definiendae iam Meyerus hist. art. T. I. P. 5. recte admovit Pausanias enim haec