De enuntiatorum interrogativorum apud Aristophanem usu [microform]

31쪽

rogare et ἀλλά suam potestatem διαφορικήν exercere recte demonstrans. Cui assentitur Ieunius In adn. ad Viger. 472. d. IV. G. Herm. Cum igero conspirat evarius p 5 ad quem eonseras lolgium p. 13. De ea re quid senserit ruegerus in aramm g 69. . . satis perspici non potest itaque eo magis iuvat quod uelinerus in gramm. II. 1028. suam de hac re sententiam aperte dixit. αλλα at', inquit, lettet haufi eine Frage in . etc. Quibus praemissi ad particulae usum, qualis apud Aristophanem XStet, contemplandum transgrediamur et inquiramus, quatenus ea, quae illi viri disseruerint, de Aristophane recte ege habeant. Atque ut meam hac de re opinionem statim proferam, ego hanc particulam inpud comicum non interrogatiVam esse, sed vim suam ac potestatem propriam retinere puto. Sed uti singulorum exemplorum genera terScrutemur, Irimum particula nostra plurimis locis invenitur cum aliis particulis iisque interrogativis coniuncta, cita ut in initio enuntiati locum habeat et adversationi inserviat Cuius generis quae admodum pauca exempla exceptionem faciunt, nune con8Ideremus. Primum proserendi sunt tres loci, ubi obiectiones, quae cum interrogatione fiunt, non ineleganter esserunturpe ἀλλά particulam, quam Vernacula reddimus Doder', Ran. 55 Herc. ποθος -- ος; Lib. μικρος ἐλίκος Μολων.

Praeclarum iugdem generis Xtra interrogationem exemplum

liceat afferre ch. 302. ubi Dicaeopoli Euripidis servum iubenti evocare Euripidem, respondit ille Serv. αλλ' ἀδυνατον tum Dic ἀλλ μως.on rae αν ἀπελθοιμ Ἀλλὰ κοφα τὴν Θυραν etc. 407. Eurip. ἀλλ' o σχολή.Dic ἀλλ' εκκυκλήθητ. E. ἀλλ' ἀδυτα-ν. D. ἀλλ' o ς. E. ἀλλ' εκκυκλημμαι καταβαίνειν δ' o σχολή. Eadem particula ἀλλά interrogantis non est tribus locis, Plut 441., ubi Chremylus Blepsidemum aufugientem audito Paupertati nomine compellat

ἀλλ' ovo o δρα νς Duobus postremis locis si quis interrogatione per Vocabulum interrogativum induci velit facili commutatione scribere possit αρ' οἰσθ', quae formula saepe a nostro poeta adhibita est. Quod tantum abest ut opus sit, ut alienum et inutile, ne dicam salsum sit. Nam utroque loco ἀλλά vocula sua

potestate primaria non orbata cum Vivacitate alterius or tionem excipiens optime cum obiectione a praecedentibus

recedit. Quod idem fit quatuor locis, ubi ἀλλά voci particula et adiuncta est,

32쪽

X. ἀλλ' mi παραφρονεῖς ἐτεον et κορυβαντι ς; in fragm. apud Polluc. I. 24. τι το κακον ἀλλ κοκκυμηλ' οὐρανισω; Quibus locis quid significet ἀλλά particula primo obtutu sacile intellegi non potest vocem interrogare doctissimi,

quos antea commemoravimus, Viri rectissime animadverterunt. Sed quid valet ἀλλά vocula, cum nihil antecedat, ad quod particulae vis sive adversativa sive exceptiVa reseratur Itaque nonnulli viri doctissimi ἀλλ' ἰ voces quam

artissime coniungendas esse censuerunt Interrogandique formulam habuerunt. )Αt alluntur illi viri, quod ad Aristophanem pertinet. Nam his quoque quatuor locis, si rem accuratius perSpeXeris, invenies ἀλλά vocem suum obtinere locum optimeque a cOmico usurpatam esse, qua is, qui loquitur, sermonem interrumpat et antecedentia e conspectu alterius auserat.

Similiter ἀλλά vocula sola adhibita est Ach. 186. 7 δ' οὐ βοωντων Ἀλλὰ τὰς σπονδὰς φέρεις;

in ela. oogoveon. d. Schueig. p. 27. Vallienarium, qui ad Euripid. Hippol. 993 ita disserit: est sano saepius αλλ' ἰ num sormula interrogantia'. Branck ad Aeh. 1111. αλχ' inquit, interrogativum est, et valet num . lota ad Devar. p. 51. Hanung. Particul Graee. doeir. II. p. 38. imprimis autom G. F. A. megerum, qui in libro qui inscribitur Da formula H et amnium particularum post negationes vel negativas sententias usurpatarum natura et usu om mentatio longior dissertations de αλλ' uormula disputat.

Quibus allatis unus restat locus dignus, de quo disputetur, Thesm. 143I144. Mnesilochus Agathonem Semivirum vocans magna cum Vehementia interrogat. V. 135. Seqq. δαπος o r;ννις ν τὰ πάτραν τίς et στολή; τίς et ταραξις του βίουν τί βαρβιτος λαλει κροκαον ἐν α δε λυρα κεκρυφάλιν;

τί τίς τί σιγgς, ἀλλἀ δῆτ' ἐκ του μέλους ζητῶ es, ἐπειδή γ χυτος ο βουλε φράσαι Neque in his duobus versibus ἀλλά particula, vi primaria

non exuta interrogationi inservit, Sed hi quoque adVergativam naturam sapit. Ac primum in quaestionem vocandum

est, utroque loco ἀλλά vocem non solam, sed cum ητα particula coniunctam legi. Tum priore loco ἀλλὰ δῆτα formula, Si contemplamur, Mnesilochum adhuc negativo senAulocutum 88e, suo loco est. Elegantius quidem ironia exprimitur, si in enuntiati sine ἀλλ ως γυνὴ et, pro interrogandi signo punctum collocamus. Qua re recte intellecta Meinehius in ed. interpunctionem mutavit, id quod Schaeserus, quem secuti sunt Ersurditus et G. Hermannus, recte monuit

simili loco Sophocl. O. R. 1375. ἀλλ' et τέων ab δῆτ φις ην ἐφίμερος

βλαστουσ' πως βλαστε, προσλευσσειν ἐμοί. ubi vulgo scholiastam sequentes in versu fine interrogandi signum ponebant. In altero hesm. Versuri φῖς; τί σιγῆς ἀλλὰ δητ' ἐκ του μέλους ζητῶ ν primitiva vocis ἀλλά potestas non tam facile percipitur. Me quidem iudicio duae interrogationes τί φής τί σιγῆς;

nullo alio ac negativo sensu prolatae sunt, ita ut nesi-

33쪽

lochus, ut vernacula reddam, loquatur: D antWortes miralso nichi, sondera ic sol dic aus deinem ted er-kennen Τ', qua ex re sequitur, ἀλλά locum suum recte obtinere. Quae cum ita sint, his duobus locis, de quibus dixi, ἀλλά particulam interrogantis esse concedere nullo modo possum neque quidquam apud ri8tophanem XStare, quo ἀλλά voculae interrogandi vim tribuere cogamur, demonStraSSemihi videor.

Sed satis de ἀλλά particula diximus perVenimus nunc

ad particula negativas quae Sunt v, ιιή, μῶν ονκουν.

Ad eas igitur contemplandas aggrediamur et qui proprius usus sit particularum apud Aristophanem videamus. Quo in describendo non id curo, ut, quibus permultis comicus

loci u8usisSt, eos Omne enumerem, immo vero satis habebo ea commemorare, quae ab usu Vulgato recedant. Ac primum profero interrogationes, quae per o τί m et v δη που particulas exprimuntur in his vocibus non, ut Kustero visum

est, negandi vis, sed assirmandi potius inest, quod iam recte statuit scholiasta, qui ad Ran. 26. τι δ' -ν o δὲ πού μ' ἀφελέσθαι διανοεῖ

adnotavit: ἀντὶ του οντως διανοῆ, ω re ἀφελέσθαι μεταοπλα γὰρ οὐ ἄρνησις συγκατάθεσιν δηλοῖ Interrogationes enim ab on δή που et ab οὐ τί που particulis incipientes nullum aliud responsum postulant nisi assensionem. Ei,

qui quaerit, subito suspicio de aliqua re, quam non Specta Verat, Ota est, quam ob rem sententiam suam negativam

cum interrogatione profert, qua ex altero eliciat, isne remita sese habere assentiatur.' Quomodo v τί που et οὐδη που sormulae inter se disserant Fritetschius ad Ran. 526. ita exponit: Quae particulae hoc disserunt, quod o δη που levem tantum nulloque nixam certo judicio coniecturam e

promit, o δή που vero in re satis probabili gravem continet interrogationem ρ. Quod num recte de Aristophane dixerit, nunc videamus. Per o δή no voces apud comicum inducuntur hae interrogationes. Eccl. 327. Vir quidam Blepyrum conspiciens exclamat: τίς στιν; ο δή - Βλέπυρος ο γειτνιων; Hoc loco οὐ δή που voce affirmative tantum magna cum gravitate dictas esse luce clarius demontrant verba, quae idem vir statim addit: νὴ τον in αντος se ἐκεινος. Quod idem facile intellegitur Ran. 526, ubi Xanthias servus a Libero domino sarcinas iterum portare Severa voce iu8Sus his verbis ἀλλ' aeάμεννος ἴσεις πάλιν τὰ στρώματα, quamquam sibi persuasum habet, Verba sua stu8tra sutura esse, perterritus interrogat τί ὁ Ἀσιν , o δη που μι ἀφελέσθαι διανοεῖ

et revera id, quod Xanthias metuerat, Liber statim affirmat interrogationem dicens v is Ἀλλ' δη ποιω. Similiter formula nostra dicta est Av. 179. Pisth. εἰδε τι AEq. τὰς νεφέλας γε και τον

ibid. 296 a AP ρνις δητα. τίς ποτ' ἐστίν; ov δήπου ταως; Ach. 122. 3δ δε τίς ποτ' cretis; iv δή- Στράτων EXempla per ovis που particulas prolata satis sit hoc loco enumerare, cum de nonnullis eorum Fritzschius i. c. susius disputaverit neque ego multum habeam, quod adiciendum putem legimus

34쪽

sona tempori suturi indicativi coniunxit quod rubi fit,

or imperantis est et redditur vel quin vel per imperativum. Ita, ut exempla asseram, legimus

sabula multa obvia sint. Quod dicendi genus per sormam, quam nos Vocamus imperativum, explicat Aristophanes duobus locis, quibus is, qui loquitur, cum per interrogationem iussa quaedam Xpre88erit, Statim per imperativum iubere pergit; Lys. 459 Lysistrata postquam dixit

o λοιδορησε v ἀναισχυντησετε; statim adiicit πανεο Ἀπαναχωρεῖτε, μὴ σκυλευετε. Vesp. 448. Philocleo chorum allocutus ou ἀφησεις Ουδε νυνί a ὁ κάκι no θηριον; V. 452. addit ἀλλ' ἄφες με καὶ καὶ σν, πριν τον υἱον ἐκδραμεῖν. Eodem modo ου particulam cum secunda persona praeSentis indicatiri, id, quod pauci scriptores perraro et quidem, quod

sciam, nonnisi in εναι et μεναι verbi formis admiserunt, Aristophanes compluribus loci coniunxit ioci sunt Lys. 848. ον ἄπει δητ' ἐκ δων; ibid. 1222. v ἄπιτε κα)κvσεσθε τὰς τρίχας μακρά.ον ἄπιθ', πως ἄν οἱ -κωνες ενδοθεν καθ ' ησvχίαν ἀπίωσιν ευωχημενοι Eq. 728. τίνες οἱ βοῶντες ovκ ἄπιτ' ἀπο τῆς Θυρας; Ach. 166. ὁ μοχθηρε σν,

Vesp. 458 ουχὶ c ovo' ου ἐς κορακας; υκ ἄπιτες ibid. 1340. codicum scriptura est υκ ἄπεισι pro quo Dindorsius recto scripsit ovκ ἄπει υ; quod etiam Meinehius in contextum recepit, at in adn. crit ad h. l. dubius haeret, hanc emendationem probet, an ov ἀποίσεις quod opus non 88 exempla Supra allata satis docent. Quibus in locis haec temporis praesentis et suturi permutatio excusari potest, cum ἀπιεναι et τονσθαι verborum forma temporis suturi non eX8te cumque εναι Verbum perSaepe ut laturum usurpetur; sed aliter res sese habet v. 1212. ubi Pisthetaerus ad

Iridem dicit

ubi interrogationem oti λεγεις imperatim loco adhibitam esse satis apparet. Quibus de cau8is Aristophanes permotus contra regulam hoc loco tempus praesens pro latur UrS paverit, dissicile est intellectu. Equidem nullam video cauSam, cur comicus ab usitata dicendi ratione recedat eton ἐρεῖς sormulam, qua in Pac. 185. et v. 67. in eodem Versus loco usus est repudiet. Quod eo magis mirum mihi videtur, cum in artibus exicisque alia huius generis loquendi exempla rustra perquisiverim. Unum quidem locum Κuehnerua asser in art. II. 1. p. 150 ed. H. ex lat. Lys. 903. B. δευρο δή, et δ' ς, v9 ημων. v παραβάλλεις; Sed si alia exempla mon inveniuntur quod hoc tempore

35쪽

esse possit. Multo maioris momenti mihi est, quo G Her- mannus ad Viger. p. 740 ita disserit: -cum praesente Sc. ou particula coniungitur , sed eo tali, quod sere ubique suturi significationem habet. Quare in Eurip. Herc. sur. 1055 dediatatare pro αἰάζετε Ad nostrum Versum ut redeam, tantum abest, ut codicum Scripturam retinendam esse iudicem, ita ut singularis quaedam structura statuenda sit, haec videlicet, in qua doco temporis suturi usitatissimi praesens in huiuscemodi enuntiationibus in usu Versatur, ut o v λέγεις; ormulam

errore librarii Aristophani illatam in Οὐκ ἐρεῖς mutandam

Denique notatu dignum est, in eiusmodi nuntiatis raro poni optativum cum ἄν particula coniunctum, qui quidem lenior est imperativo, sed tamen ut Hermanni de partices. ἄν p. 170. Verbis utar, quoniam permittendi speciem habet, ut pro vocis insormatione etiam vel severior vel superbior videri possit. Quo in genere dicendi Aristophanes formulam

Οὐκ ἄν φθάνοις ter adhibuit, Plut 874. 133. ccl. 118., quibus locis einelaus pro interrogandi signo punctum posuit, quod plane repudiandum non est. De loco tui.

485. postea disputabimus. Postremum missum non faciam, lingleium ad ed. Col. 177. et ad Eurip. Med. 1120, cum censeat, ubi ou μὴ particulae cum sut o indicativi coniunguntur, id fieri cum interrogatione, novem Aristophanis loco interrogationis nota terminasse, de qua re conseras velim G. Herm. ad Electr. 104 i. Quinque locis, ch. 165. Nub. 505. Vesp. 397. Ran. 462. 24.

Elmsteium secutus est indoctus. Meinekius vero, excepto Ve8p. Versu 397. ω μιάρ' ἀνδρων, τί ποιεις; iv μὴ καπιβησεις ubique punctum posuit. accuratius et mea quidem sententia recte de hac re egit Baeumleinius in libro suo Unter-

μὴ interrogativum, quod sine ullo Vocabulo interrogationi proprio addito primum et quidem saepius apud eschylum legi, aeumleinius in libro, qui inscribitur Griech. Partio. p. 303. docet, quodque Significat, eum, qui loquitur, cum aliqua su8picione ac metu quaerere, quod nos dicimus dochnielit twa ab Aristophane bis tantum adhibitum invenimus. Thesm. 114. Euripidem lictor alloquitur σκέψαι τὰ κυμ' μή, μικρο παίνε*ι Plut 650. mulier quaedam a Carione

interrogatur

ιη γαθὰ νυν γεγένηται; Idem sere a m Vocula in interrogationibus valet particula uin ex tua et ovν Vocibus conflata, de qua re usius egit G. Hermannus ad Viger p. 787. et Stailbaumius, qui ad Plat. Lys. p. 110. Seqq. longiore di8putatione tuto particulae usum quidqu0 μή et ira voces disserant uberius exposuit. Itaque paucis de huius particulae apud comicum usu disputabimus. Ac primum statuendum est nullum apud poetam nostrum BXStare Xemphim, in quo, quod nonnulli fieri iudicant, )res affirmatu . Primo obtutu quinque quidem locis id exsistere videatur, Eq. 786. Ach. 417. Eccl. 976. Lys. 24. Plut 845. sed hi omnibus locis, qui loquuntur, rem magis Optant quam metuunt, qua de causa ita interrogant, ut se id, quod quaerant,

36쪽

nolle simulent, cum tamen ab altero contrarium amrmatum iri praevideant. Et reVera quatuor locis Statim negans responsio datire.

Tum breviter asseram, μῶν Voci ou δῆτα particulas adiungi uno loco, Plut 845. Ἀχων ο ἐμνήθης δῆτ' ἐν νον in μεγαλα;

ubi μων paene nihil St, nisi VOX interrogativa. Deinde non prateribo, duobus locis Plut 372. uis o κεκλοφας, ἀλλ' Pρπακας; Pac. 281. 'λε- ιιῶν ον α τερεις; ubi interrogatio negationem quandam postulat, μων Voculaeoi particulam adiungi. ι00ν μή, quae particulae coniunctae non raro apud alios Scriptores inveniuntur, apud comicum non legi.

Denique duo exstant loci digni, qui hic proserantur, Vesp. 276 1tων ἀπολώλεκεν τὰς

πῆ inon m δάκrvλον πονεω φλεγμηνεν υ υτ σφυρὸν γεροντος οντος; Ach. 329. μῶν χει του παιδίον των me των ενδον εἴρξας et 'πὶ τ pinea νεται; Admodum raro enim invenies, in priore interrogationis membro μων praecedere, in altero si sequi, in qua dicendi ratione non res contrariae vel diversae cum interrogatione proponuntur structura tantum grammatica non sensus disiungitur. Quod in Vesp. loco Statim apparet, neque Verodissicile est intellectu altero loco allato.

SuperSunt ovκουν et Ουκot)ν particulae negativae. De accentu quid statuendum sit quidque ovκουν et ovκουν Oculae

disserant G. Hermannus ad Viger. p. 729. uehnerus in excursu tertio fide duplici scriptura vocabuli ovκov et ovκουν ad Xen Comment. p. 489-49 1 Ellenditus in lex Sophocl. P. 431, accuratius sustusque reitenbachius in dissertatione

longiore uber die Particein ονκουν et υκον in Z. A m1841. p. 105-120 exposuerunt. In his Vocabulis omnes omnium Veterum scriptorum codices maximam sequi toni collocandi inconstantiam satis constat'), quam ob rem multis locis editores recte lectiones codicum immutantes id, quod sensui optime quadrat scripserunt. Itaque comprobare non poSSum, quod J. Behherus in sua comici editione codicum scripturam singulari quadam constantia sequitur; rectius alii editores nonnullis locis, ubi sensu postulatur id, quod codices exhibent, immutaverunt, ut secerunt inter alios indorsus et Meinehius, qui omnibus locis, ubi Ουκον SiVe ovκουν inVenitu , plane consentiunt. Quos si equimur, apud Aristophanem

ονκον particula, quatuor locis, Vesp. 823. Eccl. 343. 350. 936. exceptis, semper est in interrogatione significanshnonne igitur', nonne ergo M.

Ut o paritcula, ita etiam νκου cum secunda suturi temporis persona non raro in interrogatione construitur, ut interrogatio iubendi sensum habeat. Unum sat habeo attulisse locum, qui etiam altera de causa dignus est ObserVatu,

Eccl. 1144.

καὶ μὴ παραλείφεις μηδεν, ἀλλ' ἐλευθερως

καλεῖς γεροντα μειράκιον παιδίσκον; ex usitata dicendi ratione in altero, quod vetat, membro μη particula collocatur, ita ut υκουν e priore supplendum sit, quod silentio praetermisissem, si plura eiusmodi exempla apud comicum exstarent; similes quidem loci per o μή

particulas prolati sunt lib. 295. et Ran. 298, sed hos rectius sine interrogatione legi Supra ostendimus. Denique ne id quidem omitto, codice hoc loco praebere ἀλλ' ἐλευθερως καλειν quod recepit id Brunck. eiser. Bergh Quem

37쪽

librariorum errorem correrit t. cum in Praef. V. p. V. scriberet καλεῖς, qua in re eum secuti sunt obet Meineh. Dindors. - laydesius qui nuper Eccl. edidit, in contextum quidem recepit καλεῖς attamen codicum Scripturam non plane relinquere Videtur, nam in adnot. tribus, qui coniecturam tueantur, locis allatis, dubitanter addit: cla tamen Them. 157. - Σατυρον τοίνυν ποιῆς καλεῖν με; r. 59. Ουκίσθω κενεβρεe ποταν θύης, καλεῖν με. Ita enim locum depravatum corrigo. Ut omnis tollatur dubitatio, tres alios, quos Blaydectius non commemoravit, locos asseram nostro loco simillimos Thesm. 696. γυναῖκες, ον αρήξετ'ν ον πολλην βοην στήσεσθε καὶ τροπαιον, ἀλλὰ του μονον

Ran. 524 ou μη φλυαρησεις Qων, ω ανθία, ἀλλ' ἀρά χενος οἴσεις πάλ. τὰ πρωματα. Nub. 505 o μη λαλησεις, αλλ' ἀκολουθήσεις μοὶ ἀνυσας- δετρὶ Θατων; Tum pro vero statuo hoc loco infinitivum imperativi loco ab usu Aristophane abhorrere, nam in sexcentis exemplis, in quibusis. qui loquitur. per iuuiuscemodi interrogationem Iubet,

nullum invenitur, in quo is, qui dicit, per formam, quam nos vocamus infinitivum, ubere pergit. Ουκουν particula bis apud comicum in interrogationibus legitur, Plut 1168. et Thesm. 159. utrumque autem loco non est interrogativa, sed potius conclusiVa.

Bestat separticula. Ac primum quidem illi, quos multi

viri deci vocula agentes non satis recte distinxerunt, loci, ubi duae pluresve res contrariae vel diversae cum interrogatione proponuntur vel plane sibi opponuntur, ita ut . nullam aliam habeat vim nisi disiunctivam, hic in censum non Veniunt. Quos si recte eximis, non ita saepe Aristophanes hac particula in interrogatione usus est. Sic Vocula, quam in altero interrogationis membro a ceteris scriptoribus quam reqentissime ita adhibitam legimus, ut prius membrum

nullum habeat vocabulum interrogativum, sed sola vocis elatione proferatur, admodum raro apud comicum eodem modo invenitur. Quatuor locis, Ach. 769. Lys. 303. Av. 606.1652. sententia affirmativa, non interrogatio praecedit, ut et nulli alii particulae interrogativae respondeat, Sed is, qui loquitur, ei, quam disseruit, rei quasi contrarium cum interrogatione per et vocem inducta ponit, quo magis intellegatur, illam rem ita sese habere. γ Longe plurimis locis in priore membro ponitur particula interrogativa ac primum quidem plerumque legitur ποτερον et ποτερα - ῆ. Non paucis locis Aristophanis editores alius alibi pro ποτερον Voce, quam codices exhibent, Scripserunt ποτερα, quod et Saepe permutentur ποτερον et τερα et hoc magis Atticorum atque Aristophani usitatissimum sit. Sed neque hoc neque illud recte sese habet; nam Kruegero teste in art. 64. b. 2. -meo Omnino Saepius in usu versatur et apud Aristophanem ego quidem multo plures inveni locos, in quibus ποτερον libri praebent, quam in quibus no mea legitur. Concedo quidem uno vel duobus

locis ποτερα suavius ad Onum esse quam traditum ποτερον, sed haec causa sola mihi satis non est, non paucis locis a

ποι ος ἄν δ&αιον ἀντειπεῖν ri; εἴ mutata est in a tertia manu eorrectrice , Venet. πραττοντες ει

ν γὰρ sati et Par. πραττοντες pro quo Meinelitus cum terraio optime edidit:

οὐκ ἄν φθάνοιτε τουτο πράττοντες τί γάρ . . a.

BAherus aliorum quorundam odicum lectionem πράοον τέ sseutus voculam retinuit, seribens ou ἄν φθάνοιτε mora πράττονe et γὰρ. In eo si quia offendat, quod hi λ vocula ante τι pronomen vacare Videtur , eum nemo non videat, vocem non interrogare sed tantum interrogationis vim consistero in τί pronomino, idem habet Av. 1652. o las. 303 ubita anto πως et ποτε particulis eodem modo collocatum est.

38쪽

manuscriptorum lectione recedere, praesertim cum nonnunquam illa mutatione metri dissicultas exoriatur, de qua paulo post agemus. quidem ποτερον ex codicibus optimis recipiendum esse censeo in lib. 637' 642. an. 9. 1049. Eq. 1243. Ach. 1116. Vesp. 498. v. 102. 104. ccl. 24.754. 1071. hesm. 141. Lys. 464 982. Duobus locis,

Plut 56. et Vesp. 1422. Bentleius traditum προτερον emen davit in ποτερον, quod Meinehius solus in contextum recte recepit, alii editores repudiaverunt, quamquam in Plut loco futurum φράσεις, quod optime quadrat huic loco, in imperatiVum φρα ν commutare coguntur, qua mutatione acta nihilominus sensus admodum languet Nub. 835 in optimis codicibus traditum est orae αν, quod serendum non est. Brunckius, quem Behherus secutus est, cum salso ποτερα Aristophani usitatissimum putaret, versum edidit ποτερα παρανοίας avre εἰσαγαγων acu; qua in re, id quod ipse ad Thesm. 730. in versibus iambicis improbat, innapaestum tribracho indiecit Cuius generis exempla, quae apud Latinos creberrima sunt num etiam apud Graecos in versibus iambicis exstent, G. Hermannus in Nub. d. IL ad h. l. nescit, Reifigius vero in conieci. p. 53-86. tredecim exempla ex comicorum Graecorum trimetris asserre studet, quae omnia corrigenda et iam maximae parte correcta sunt. Sed etiamsi omnia, quae Belsigius collegit, exempla certissima es8ent, tamen tantum abest, ut illum parvum locorum numerum coniectura facta hoc meo augendum esse existimem, ut potius quod deteriores codices praebent ποτερον verum 88 statuam, cum praeSertim ποτερ' oον. quod in Ran. 141. invenimus. ii hunc locum non

ap. then. IV. p. 133. a. Versum Ran. 1452, in quo item τερα reperitur, cum recentibus editoribus purium iudico. Addere liceat, Aristophani non parum placuisse, id quod alii scriptores perraro admiserunt, implicem interrogationem per ποτερον Vocem inducere, nam inter viginti octo locos, ubi ποτερον vel ποτερα omnino adhibuit, Octoreperiuntur, quibus quod exspectamus alterum interrogationis per si particulam prolatum membrum non equitur.

Loci sunt v. 104 427. an. 9. 1052. 1141. 1458. Thesin. 141 Nub. 203.

Ex aliis particulis, quae interrogationem in Se continent, et voculae in priore interrogationis membro praecedit ea in Vesp. 484. Plut 969. an. 64. Quarto loco Vesp. 234, Meinehius non male bimembrem interrogationem simplicem per ae inductam reddidit, ita ut mi Voculam e conteXtu eiiceret, auctorem mutationi asserens Hamalierum. μων - ἰ legimus Vesp. 274. Ach. 329. Sed iam nihil cum habeam gravius, quod aut de hac particula aut de toto huius capitis dicam, re8tat, ut de paucis quibusdam rebus minoris momenti sermonem faciam. Ac primum quidem de γε et φερε Vocabulis nonnulla, quae notanda putari, addam. Quas vocula non paucis locis, ubi particularum naturam induunt, comicus directis quae Vocantur interrogationibus, quas maiore cum vi et efficacitate proferri vult, praemittit. Atque ut ab I VOce exordiar, nullo unquam loco sola, sed semper in sententiae initio posita cum δή vel νυν particulis coniuncta legitur, et quidem cum δη vocula Sociatur undecim locis, quorum quatuor exhibent tempus praesens, ub. 836. q. 482. Pac. 22. Av. 809, totidem coniunctivum deliberativum ac 263. Ran. 278. v. 1504. Thegm. 652. quibus omnibus φερε τί δρωμεν legitur, tres suturum, Plut 56. Ran. 460 Thesm. 76b. τυν particula quatuor locis adiecta est, qui omnes inveni-

39쪽

laturum, coniunctivus deliberativus in versu, qui superest 211. Multo crebrius φέρε vocula eodem modo a comico S pata est eaque semper interrogationi per vocabulum aliquod interrogativum inductae praemittitur, excepto uno loco, qui est ub. 366. πιν δ' ηιυν, φερε, προς τῆς γῆς, ονλυμπιος νθ εος ἐσWν; Is quoque Versus solus est, ubi φερε non in interrogationis initio positum est, quod hoc loco facile excusatur. Id quod Meinehius vult, φερε cum reo τῆς γῆς Verbis coniungendum esse, qua de causa ita interpungit ο ετ δ' uiis. φερε προς γῆς γῆς, recte sese non habet, cum φερε tantum ad interrogationem maiore cum Vi et vivacitate esserendam ponatur.

Ex aliis sarticulis Ἀφερε voci iociatum legimus γάρ Nub. 903, δή ub. 939. q. 1058, in stam. p. Stephan.

Bygant. S. V. ελμιωσος, δή νυν hesm 768, νυν Vesp. 26. Longe plurimis docia Ἀφερ' ἴδω voculae coniunctae munt, quae Ormula ubique, cum primariae significationis nihil in se contineat. semper particularum loco in constructionem venit. Cuius rei exempla afferre longum est, cum in omni sabula, ea, quae inscribitur Ranae, excepta, multa Obvia sint. Tum paucis asseram, Aristophani non displicuisse interrogationibus cum gravitate et vivacitate proserendis interrogationem τί τίς praemittere, velut Av. 302 416. Plut 81.

Denique verbo tantum commemoro, αληθες neutrum accentu mutato' in interrogatione mirabunda aut cum

ironia prolata significans itane Τ', profecto ), quo Sophocles bis uantum hoc modo usus est, aristophanem

3 eis. Seholion ad Eq. s. o Nub. 831. η ela. Brunchrum ad Ran. 839. et Dindoctum, qui ad i. o. Ioann. Alex. s. ex Herodiano locum do hae re longiorem adiecit.

decies ter usurpavisgo, in Ran. 37. ub. 839. q. 89. Ach. 557. Vesp. 223 1412. v. 174. 1049. 1606. Lys. 433. 40 Plut 123. 402. Quibus allatis cum iam nimis diu in hoc dissertationis

capite moratus esse mihi videar, quamquam non ignoro, non pauca exstare, de quibus hoc loco excursum sacere oporteat, ut est quaestio, num Aristophane in enuntiatorum interrogativorum fine voluerit στιν copulae ultimam elidi, vel quatenus comico proprium sit in sententiis interrogativis cum ellipsi dicere, tamen ne tempus teram in proserendis rebus minoris momenti, praesertim cum de ingulis rebus viri doctissimi hic illic abundanter egerint ), finem huic dissertationi aciendum esse puto. Transeamus iam ad huius dissertationis tertiam, quae SupereSt, partem.

Tertium caput

d modo in interrogationibus rectis. Quia in hac parte id agendum mihi proposui, ut qui

modorum in interrogationibus rectis apud comicum 8us fuerit, demonstrarem, primum moneo, cum neque Omnino apud Graeco magna modorum arietas in enuntiati interrogativis in usu sit neque Aristophane ea in re multum ab aliis scriptoribus disserat, mihi in animo non e88e, totum hunc usum sustus explicare multaque exempla afferre immo vero paucis tantum rem complectar et minus usitata proferam. Atque ut missum faciam, comicum requentissime Surpasse coniunctivum, qui dicitur deliberativus, breviter tantum profero locos, ubi huic coniunctivo praemittitur βουλει vel βουλεσθε.

40쪽

Puer ἀλλὰ τί δῆτ' δω;

Eces. 132. Prax. λεγοις ἄν. Mulier. εἰτα πρὶν πιεῖν λεγω; Quo in genero loquendi qui optimos codice exaraverunt nonnunquam peccaverunt, nam non paucis locis libri indicativum, raro etiam optativum exhibent, qui modi omnibus his locis in coniunctivum illis exemplis allatis ducibus mutandi sunt ioci sunt. Av. 162 listh. νε φεν

δῆτά σοι;