장음표시 사용
391쪽
381 AD ITERATAS P. Si MONII te libros, lingua quidem Germanica literis tamen deseri pios Hebraicis, qui tamen etiam ab idiotis, dummodo at phabetum norint Hebrieum, sine haesitatione evolvuntur. Quid mirum Cum ut in istis, quae P. Simonius profert exemplis, ita cinciis quos dixi libris omnes exprimantur vocales. Si sacrorum cadem ore librorum conditio, non Origenis tantum in describenda literis Graecis Hebraeo rum codicum lectione, sed Masoretharum in addendis punctis vocalibus, non supervacua tantum, sed & stulta fuisset diligentia. Pergit tamen P. Simonius, cita Teixeram, ad linguas provocat Orientales, tandem concudit, licet illae lis guae punctis vocalibus sui desitutae, non idcirco vocalitus
penitus destituuntur. Verum non hoc, quod omnes conce.
dunt exceptis Rabbinis, qui nullam nec in alphabeto, nee in scripturis vocalem agnoscunt; sed istud ostendere de huerat P. Simonius quomodo ad perfficiendam lectionem pauca istae vocales, quae tantum ambiguae lectionis voci hus apponuntur possint susscere ad legendas etiam illas
Voces, a quibus omnino absunt vocales.
Repetit dein quae jam saepius dixit, & quibus non se mel respondimus, demum addit Sed pudet in his resel. lenius, a verte falsa sunt, oritus detineri Merito pudeat P. Simonium, quod cum praecipua nusquam attingat, tantum minutias sect etur vel licet, adeo tamen infe liciter in illis versetur, ut nunquam scopum seriat. Ubi que me fingere salsa scribere affirmat. Ego vero licet affirmavero in omnibus quae contra me habet P. Simonius ne semel quidem verum dixisse, profecto non mentiar. Quam male a Masoret his apposta sint vocales, vel ex ipsis nominibus propriis satis manifestum esse dixeram, cum patriarcharum, progenitorum prophetarum nomina adeo discrepantia sint ab iis quae in Evangeliis occurrunt, ut nullam omnino habeant similitudinem, cum iis quas Masore thae apposuere vocalibus. Reponit optimus
392쪽
OBJECTIONE RESPONSIO. 383 Simonius, me non advertisse eadem quoque nomina di versimode a Iudaeis nostri temporis pro errain scri hi ΑΓ ser exempla unde conficiat Iudaeos, Italos, Hispanos
Germanos non eandem observare pronuntiationem. Quin& voces Latinas ab iisdem populis non eadem proferta ratione Germanorum sermonem esse asperiorem, quam a.
liarum gentium, utpote qui alias pro aliis literas substi tuant consonas Probat id ipsum exemplo doctoris aulici in Germania. Scimus quidem ista c. sed quid ea ad propositum' Non de consonis, sed de vocalibus quaestio est
literis, in quarum pronuntiatione Omnes gente conveniunt ostendat qua ratione vocales, quas Masorcthae addiderunt, conveniant cum iis, quae in Evangeliis exprimuntur. Ostendat illos sub sole homines, in quorum ore Nabuchodonosor Nebuchadnesar eundem essiciant o.
Cum Rabbini S. Scripturas affrinent LXXV habere facies, interpretatusque id fuerim de totidem sensibus quos sacri admittant libri, si Iuclaeos audiamus, negat me Rabbinos intellexisse, dicit enim omine LXXII Deserum venire avium sensus allegarisos, qui tot uut, quot otiosi magi ri possuη commiηisei. An ergo sensus allegorici non sunt sensu. Non se loquuntur Rabbini, cum allegoricos
vocant sensus sublimiores. Rursus quomodo unus idemque locus LXXII potest continere sensus allegoricos, nisi etiam totidem habeat sensus simplices seu literales utri quuntur Dicit Carra vi benestam unum tantum ad nuttere sensum. Recte quidem sed si septuaginta duos consulamus Rabbinos, totidem quoque habebimus senius. Quis non miretur, non Rabbinos tantum, sed christi, nos complures adeo multiplicem probare interpretatio. nem Mercerum dico & multos alios, in quorum seriptis saepe invenias, hie Mus ain ecim, aut etiam Pnsi. si istis expositiones S utium omnes praeclaras e
393쪽
Iterum dein litem movet, me in jus vocat P. Sim nius de nomine prophetae, an LXX interpretes eo sint censendi titulo. Et sane sc cst locus, haec arena in qua
omnes contendere nervosin totum ingenii acumen explicare debuisset P. Simonius. Sed vero si pleraquae quae hic scribit quam diligentissime excutias, nihil omnino invenies, praeter frigidas cavillationes, nullo ordine, nullo iudicio, nec satis apto verborum inter se nexu colligatas. Primo dicit me tergiversari. Sed frustra semper criti Si .
monius, si me terga vertentem speret Visurum unquam, assuetum ampridem etiam cum sortioribus congredi. Pergit, ea quae de varia acceptione vocis prophetarum &πOpimum seripsi, ea ad rem non sacere plane esse inutilia. Nempe quia tam clares manifeste sententiam P. Simonii convellunt, ni ne quidem quod hisciit supersit, nisi palam ineptire velit. Quia dixi a Christo Sc Apostolis prophetas appellari omnes cos, qui S. Scripturas intelligunt recte interpretantur, respondet quast vero de re prophetiae genere in praesentia agatur. micat ergo P. Si monius, si non istos quos Christus rapostoli, quosnam
ergo vocet Propheta. Quomodocunque Vocem nanc ac
cipiat, nunquam efficiet ut LXXII interpretes non uerint prophetae, praesertim cum ipse Simonius lateatur Scritas qui res μιraorum chartis committerent S pleroseque Syne-
aerii magni assessores prophetas fuisse S a deo i piratos. Subjicit dein derisum alicubi a Simonio fuisse ossium.
Sed vero risum ineptum non moratur ossius. . Liceat Simonio αἰρουνῶν indecore se gerere. Dixeram dolorum etiam cultores saepe in sacris literis prophetas appellari. Reponit haec non facere ad institutum. amo inde facile intelligimus, si illi recte prophetae vocentur, multo magis nomen hoc convenire veris Dei sacerdotibus. At
vero inquit istam LXX interpretum prophetiam jampridem ab Hieronymo fuisse sublatam. Cum nullum alium praeteo Hieronymum sistere possit testem, semper ad il-
394쪽
ΟBIECTIONES RESPONs Io. 38ς lum tanquam ad sacram se consert ancoram. Verum cum omnia quae ad stabiliendam suam sententiam vel Hieronymus, vel ex illo alii produxere argumenta ita eliciter profligaverimus, ut ne unum quidem salvum supersit; d huisset Simonius aliis telisin aliunde quaesitis subsidiis intentatam tam animose pertinacius perlequi litem, cla tanti iamdudum pene desolato succurrere Hieronyma Vetum ipse relicta quam vix incceperat causa, praecipiti saltu ad protomartyrem transit Stephanum, ejus nomine novam mihi suscitans litem es Dicit illum non Graece, sed Syriace ultimam suam absolvisse concionem, & loca S. Scripturae non ex LXX interpretibus, sed ex Hebraeis hausisse codici
bus Verum quid opus est fingere, cum supersint ipsa
Stephani verba,is loca Scripturae in iis conveniant cum LXX interpretibus, non autem cum hodiernis Hebraeis libris Ut autem Hebraice vel Syriace uerit locutus, fieri
hoc qui potest apud Romaniis Graeci generis Iudaeos,
Libertinos videlicet Cyrenaeos, Alexandrinos, Cilices Asiaticos, qui omnes hoc loco memorantur in gestis Apostolorum, quibus denique omnibus Graeca erat familiaris vernacula lingua, non autem Hebraea aut fictilia Syriaci
Malignitatem deinceps vocat,quod verba eius quae hic repetit secutus, dixerim ideo a Simonio scriptum Aristeae e
lut commentitium explodi, quod Iudaeis solemne fuerit fin-sereo scribere incredibilia Amrmat enim ostendisse se hilonis Herennii testimonio, quod refert Origenes,Ju os illisu temporis multa confinxisse parum verisimilia. Nihil tale Origenes, cujus verba primo contra Celsum libro haec sunt Fertur in cataei hisorici deIudae liter, in quo adeo probat hujus gentis sapientiam, ut Herennius Philo in commentariti suis desudaeis, primum dubitet, a hujus soricii criptum it deinde addat, siquidem ejus es, videri eam corruptum udaeorum persuasonibus, prolabseque illorum I ritu Videatur de hoc loco liber patris mei de historicis Dd Graeci S,
395쪽
386 AD ITERAT A P. SIMONII Graecis, ubi agri de Hecataeo Abderita. Nihil itaque aliud ex his Origenis conficias verbis, quam Simonium non esse admodum acrem disputatoreuia Addit sese firmissumis ex Ariste desumtu id plum ostendus argumentis, sed jam vidimus quantum ea habeant soliditatis, utpote quae primo aspectuis examine tota in fumum abeantis evanes
Repetit dein nonnulla a saepius dicta & saepius a nobis
explosa cla tandem ad suum relabitur Hieronymum, ut ex eo conficiat Origenem in homiliis seu concionibus apud viil gum habitis solos secutum fuisse LXX interpretes, in tomis Vero etiam peregrinae linguae quaesivisse auxilia. Verum ut ut haec ad miterimus, quomodo velis hoc, vel ex al. ter quem adducit Origenis loco essiciat praelatam ab eo unquam in interpretibus Aquilae fuisse versionem Clarius prosecto locutus suisse Hieronymus, si hoc verum csiet; sed verum non potest esse cum ipse contrarium
testetur Origenes, qui in cpistola ad Africanumis alibi affirmat non esse recedendum a terminis quos Christus Apostoli statuerunt, nee alio se consilii apposuisse Aquilae
similium interpretamenta, quam ut cognoscamus, quo pacto sequiores Scripturas explicent Iudaei. Ut itaque alibi, ita quoque in hoc Exodi loco, ad quem remittit P. Simoni us & ad ampliando S. Scriptura sensus, simul ne cavit. lationi occasio detur, ac si aliter taetin Hebraeis exemplari hus a LXX reddiderunt interpretes, utramque Origenes asser expositionem, illam LXX Walteram Aquilae, ut ostendat cx utrisque sequi, si quendam inscitum Iudaeorum genti angelum, qui non circumcisos laedat, ciet. cumcisis non item, quod ramen ipse vix aunis est atri mare subiicit. -νου- λελ θω. Et haec quiegem quae imis sectata longius quodammia petita esse videntur,nec apta inum rumcu Lu i peraculose S au te hactenua a nolis dicta sessici LMirum
396쪽
IECTIONE RESPONsio. Mirum vero qua ratione ex hoc loco Simonius ex seulpere potuerit Origenem relictis LXX interpretibus adhaesisse versioni Aquilae, cum istaec quae aster verba reserenda sint ad malevolum istum Iudaeis non circumcisis angelum, non ad hane aut istam interpretationem. Ipsum vero Exodi quod attinet locum, minime dubitandum quin versio LXX interpretum sit praeferenda cum optimc clarussima sit, illa veto Aquilae nullum fere constituat sensum, quantum vis in ea explicanda morigenesin Rabbini laborent. Sed neque antiqui Iudaei Aquilae in hoc loco admisere interpretationem existi nuntes circumcisionis quam urgerent necessitatem sortius adstrui si alteram sequerentur expositionem. Itaque in catenis Graecis post verba Eusebii missent haec sequuntur 'o 'A λασάν ri του, ἔς δίφρου et miset απι, ειπε,
νυριφίον α το ἔχω Eserim, σφωγε - ω ὰ μῆς. Idem vero est σφροιγιζειν ita nus inagnare seu sistere savumem. Apparet itaque in Hebraeis codicibus olim seriptum fuisses diri non inuri, aut si id aliter se habeat, alii ni & ejusdem significationis suisse vocabula. Nam
certe posterioris usus vocis tam lata apud Arabas patet aeceptio, ut priorem etiam suo comprehendat significatu Non
enim ipsam tantum circumcisionem, ex quidquid ad hanc perficiendam requiritur, adeoque ipsum quoque quod
celebrant sestum&convivium, uno omnia nomine chatanae
appellant. Dicit itaque Sepphora angelo mortem filio mi. nanti, stagnatum iam si sanguinem ieractam filii cir
cumcisionem Totum vero locum commode interpretabimur, si missis Rabbinorum figmentis ipsa Scripturae secte. mur verba. Nam quod&illi, qui cos sequuntur existi. mant Deum hoc loco mortem intentare Moysi, propter neglectam filiorum circumcisionem, id nullam omnino verita tis liabet umbram. Jam per quadraginta pene annos cum uxor vixerat Moyses, nec credibile est tam sero, adeo parum portuno tempore, quo irrita facta suisset legatio ad Pliaraonem suscepta Deum voluisse non observati moris
397쪽
388 AD ITERATAS P. SIMONII poenas exigere, cum totis quadraginta sequentibus annis
ab omnibus Israelitis impune omissa fuerit circumcisio. Taceo alias disticultates, quas sam olim complures h Graxis moverunt patribus, uti videre est in catenis, quae passim 1i bibliothecis inveniuntur. Ut paucis absolvam, non
agitur hic de occidendo Moyse, sed cui minatur Angelus, is est Gerson filius Moysis major natu Ultima verba Dei ad Moysem loquentis haec sunt Ecce igitur ego ηterficiam
filiAm tuum primogenitum Sequitur deinceps Factum est autem in via in Hversorio occurrit illi nempe primogeni. to Velus domini Si ouaerebat interficere irim Postrema Dei verba, quae demum in Pharaonis completa fuere primogenito, audiens Sepphora Moysis conjux, ad suum pertinere credebat primogenitum, praesertim cum non obliquo, sed recto haec a Deo dicerentur sermone. Ad augendum itaque matris nactum irruit angelus in Gerseiacm Moysis primogenitum, non occidendi, sed terroris incutiendi gratia. Sed malim verbis Chrysostomi quam meis reliqua explicare. Ille itaque in Synopsi veteris testamenti, digna sane qu Paucem aspiciat sic scribit; 'A- γαλε
gyptum uera vero illam ingressiciatur Amst ducens
398쪽
ΟBI ET IGNE RESPONSIO. 389.ωjugem S lios. Quamobrem apparuit angelus terrorem
incutiens, non propter circumcisionem, fenim circumcisionis
ergo, oportuisset on prius ascedere angelum, priusquam salterum filium circum disset mater Ged quoa frusta uxorem secum duxisset in Z aptum, non enim habitandi, sed Israelem ex Puppio educeηdi gratia mittebatar. Quod postquam perspexisset, dimiset uxorem. Unde ero patet quod dimiseritis Egredienti ex aerant occurrit cum conjuge Sepphora, socer Τothor. Persit dein ad alia P. Simonius, sed adeo desultorie, ut nusquam subsistat, nusquam pedem figat, nullum per. sequatur argumentum. Ubique incipit, ubique desinit.
Dicit ignotas mihi esse oeconomiae leges, quas Veteres secuti sunt Patres meque ignorare illos aliter apud plebem, aliter apud doctos fuisse Iocutos. Mox transit ad porten. tosos Aristaei de LXX interpretibus sermones Verum non addit quinam illi sint is ubinam legantur: nam certe in illis quae vulgo teruntur nihil tale occurrit exemplaribus. Scribit dein se maxime accedere ad sententiam semichristiani istius l)almud istae, de quo in priori egimus responsione, affirmantis istam versionem quae vulgo LXX tribuitur interpretibus, ita dictam esse, quod a LXX magni synedri sacerdotibus, quos supra prophetas suisse asseruit,
conficta, approbata sit. Illam tamen versionem licet approbatam ab istis quos vocat senatoribus seu prophetis, non si liceram legitimam, sed dolosam, perfidam Iumma cum astutia ad decipiendas concinnatam suisse gentes. Diximus jam qua ratione iste Thalmudicarum in Evangelia explicationum scriptor occurrat testimoniis Chri .stiis Apostolorum. Nempe uti P. Simonius existimannos non habere scripta prophetarum veteris testamenti imtegra, sed ampliata, decurtata variis modis pro lubita de ratione temporum a sacerdotibus magni synedri interpolata ita quoque iste Evangelista Rabbinus negat nos vera habere Evangelia inpostolica monumenta prout a ti
399쪽
3 o AD IT E RATA P. SIMONII ipsis exarata fuere Evangelistisin Apostolis, sed demum qualia nobis obtruserunt Evangesistarum rapostolorum
amanuenses. Qua vero ratione actum sit, ut in perfida fraudulenta sacrarum literarum procudenda versione
conspirarint omnes isti qui syntarium magnum constitue rent Iudaeorum prophetae, id non explicat P. Simonius, sed similitudine declarat dicit enim id cadem factum fuisse ratione, qua verso vulgaris Latina approbata cintroducta suit a Tridentini Concilii patribus. Sed certe non consensissent patres ridentini in approbanda hac versio. ne, nisi eam optimam esse existimassent utique illam condemnaturi lanathemate proscripturi, si pessimamina fallendos tantum fabricatam fuisse credidissent homi nes, quemadmodum de Graeca versione censuit halmu dista iste, cujus sententiam hoc in loco probat P. Simo. nius. Alterutrum itaque nectae, aut omnes illos magni synedri sacerdotes seu prophetas qui improbam istam procuderunt approbarunt versionem, nebulones suisse
scelestissimos aut si relicto suo Thalinudista modestius
de hae versione sentia P. Simonius, tantumdem huic tribuat auctoritatis, quantam versioni vulgari attribuerunt Tridentini Concilii patres. Prodit tandem Hellenistica, quam jamdudum mortuam. sepultam ad inferos a Salmasio missam, denuo suscitare in vitam reducere conatur P. Simonius. Dicit Salma. sum de umbra a i disputantem de nomine taηtum litigasse Verum sic vulgus loquitur qui nesciunt res esse
mortuas nisi verborum accesserit potestas. Est quidem Verum cum quaeritur quinam sint hellenistaris quaenam hellenistica, disputationem fieri de nomine, sed sine nomi.
num intellectu, res ipsae intelligi non possunt. Quod si
res non conveniant cum suis nominibus, certum it no
mina non recte esse indita. Ut autem sciamus quaenam sit lingua hellenistica velim vel tia solum P. Simonius
hellenistica dat vocabula, unde colligere possimus, ac
400쪽
ΟEIECTIONES RESPONSIO. 30 IGraeca, an Hebraea, an ex utrisque mixta, an Vero pecu.
liaris dii generis aliqua exstiterit lingua. Sed vero, ut passim alibi solet P. Simonius, quandocunque aliqua occurrit dissicustas, ad alia etiam nihil ad rem pertinentia se conferre, ita quoque hic relicta lingua essenistica ilico ad πυγλ is Iudaicorum transit interpretum nec tamen addit de quibus loquatur interpretibus. Si quilam intelligat, recte sentit, utpote usu GDζηλία meri ro ab omnibus taxatur. Recte quoque in Hilpanica Ferarariens aliisque versionibus hodiernis idem reprehendit
vitrum 'in vero in versione LXX interpretum nemo unquam vel Christianus, vel Iudaeus Ἀκο λίαν somniavit. Pergit dein ad Hellenistas, sed necdum Hellenisticam aut synagogae video linguam. Quae de vera significatione vo. cis λλη, Qvii scripsi ea dicit me ostentanda scientiae gratia scripsisse. Sed si vera sunt quae dixi utique non est opus ostentatione. Audiamus vero quid ad ea quae scripti de vocibus Ελληνίων, 'Aνs m σήν, Ῥηόκει reponat P. Simonius et Verum perinde est a st dixerim in praesenti negotio, ubi de re eritis lis movetur eum Hessia,no modo Vessiam esse rei critieae peritissimum, sed Nisuno nicum uinforiensem, qui liturgiam Anglicanam in templo belle decolet Inexplicabile prosecto hoc aenigma
quodque ne ipse quidem qui proponit disibi vatri quin potius tanto semper fiet obseurius, quanto prolixior accesserit expositio. Fieri tamen potest ut aliquid inaudierit P. Simonius, me non solere in Ecclesia vel alibi canere, ideo sorsan dicit, ea quae de xoce αλ res scripsi, esseram vera, quam verum sit me tale decantare liturgias
in Ecclesia. Id si sit, facetus prose tes dictiosus homo
P. Simonius, qui profundi adeo acuminis norit con. struere griphoe. Longe dein lateque per totum P. Simonius peregrina. tur Orientem, o vagatur tanquam vicula sine pastore,