장음표시 사용
371쪽
Αω ITERATAS P. SIMONII hraicos manu exaratos numeraVi codices, praeter Syriacori Copticos, Samariticosin Arabicos. In tanta tamen libraria supellectili, nullos comparebat codex Hebraicus quadringentis aut ut plurimum quingentis vetustior annis cui puncta adscriberentur vocalia, uno excepto qui quod sorma quadrata cin delicatiori esset exaratus membrana certissimo antiquitatis signo contineret quidem vocales, sed alio annotatas attramento, fatentibus id ipsum Manassehen Israel, aliis duobus Rabbinis, qui Ant opiam
spectatum venerant. Cum libri illi magna in parte ad Illustrissimi Coiberti migrarint bibliothecam, certus sum siqui aut ad hanc, aut etiam ad illam S uterii, Mitrusam libris Hebraicis instructissimana, sese conserant: a cile milii assensuros, dummodo in tractandis membra ni non adeo rudes, parum fuerint exercitati in digia noscenda librorum scriptorum aetate non totis aberrent seculis. Accipiat haec P. Simonius quomodocunque placuerit, rideat indignetur, faciat quidquid velit numquam tamen ille codicem aliquem Hebraeum vocalibus instructum inveniet, quem quinque esse antiquiorem soculis persuade.it antiquariis .Quamvis autem apud arabas integro minimum seculo vocalium adscribendarum sit antiquior ratio, nulli tamen reperiuntur Alcorani signis instrum vocalibus,qui sexcentorum excedant annorum
Pergit dein cavillari Simonius ruerba mea pervertit, aes puncta Hebraeorum ex Osricina Bombergi primum proediisse seripsissim. Quinin sabellas plusquam Rabbinicita me fingere assirmat, quod scripserim Danielim Bombergum,inffinienda ut ipse sperabat Masora & alendis aliquo Judaeorum centuriis, dilapidas paritimonium suum. Verissima tamen haec esse optime norunt Iudaei Veneti, qui etiam aedes Bombergrana ostenchin & loca ubi convenire soleret senatus Rabbinicus ex Variis orbis locis convocatus praesi.
dente Iacobo Chaim Afro Tunetano. Rideat P. Simoniusiura
372쪽
OAIECTIONES RESPONSIO. 363 istas ardes perinde ac aediculas LXX interpretum in Pharo, temperasset tamen ab inepto risu si Leonem Iuda Mutinen sem haec coram reserentem audisset. De impensis autem in edendis majoribus bibliis a Bombergo factis, immensis opibus quas in alenda tam numerosa Rabbinorum, ut titudine prodegerit, Praesertim postquam ilicto praeceptore suo Felice pratens Iudaeorum factus est praeda, licet multa scitu digna cognoverim ab aVunculo Iunio, cuius atavus erat D. Bombergus, libens tamen illa praetermittam, sufficient enim verba Scaligeri e Maligerianis, Bombergis qui stoli, Anters, isque lesti si venuis ense Sia a tout co omme se bien, a si bien imprimedes livres e. Detix les 3uis corrigeolento prodebant a imprimerie. II a imprime des Γυres ore tu de quatre mictions dor. II a imprime tant de belles ibis avec es albins troisset D TAmud Oufentire,oc. Dixeram ex Ignati epistola ad Philadelphenses clare satis ostendi posse tempus quo primum Hebraicae corrumpi ceperint scripturae Ridet u negat haec P. Simonius & ipsissima ut iactat producit gnati verba, nihilque eorum quae dixi iis contineri affrmat. Sed vero ego supinitatem miror Simonii, qui cum criticum se profiteatur pro vero genuino Ignatio, spurii adducat verba Ignatii, e quibus a me sensum conatur xsculpere legitimum. Ut itaque cognostam quam turpiter errarit, ipsa adscribam Ignatii Verba Q καλα Iis, εὐθειδε πράοσδεν, Συ α
e; νατλ, se si ινά cm αυῆ. Γη in γ π α HEc uiat sincera ignati verba prout concipiuntur in Florentino codice, nec quidquam in illis mutandum 'Amηοῖ enim ut recte
recte se habet' et κειται, quod ineuικει mi interpretatur Aa a idem
373쪽
364 AD . ITERAT A P. SIMONII id n Hesychius. Ut tamen plenius verba Ignati intelli.
gantur, is sciamus quam rationem in disputationibus cum Judaeis Mipse Salii Christianorum tenuerint, opera pretium crit de acceptione usus Vocabuli pauci praemitae re Graecae LXXLnterpretum versioni in iis Volum uribus,
quae in Alexandrinam relata fuere bibliothccam, accessisse quoque Hebraica omnino constat. Quin ad illorum exemplum conlit ulta fuerint complura exemplaria in quibus Graeca Hebraea junctim prostarent, quaeque in Synagogis diu etiam ante tempora Christi legerentur, de coquo. que nulla omnino ut dubitemus est caula. Jam vero quod vulgo, quamvis non satis Latine textum seu contextum, cant, id a Graecis passim diciet κω ον, hoc quoque notum est satis. Verum in eo dissentiebant Iudaei a Chri. stianis, quod illis mi κώ ον absolute positum Hebrae codocis verba significet, & κώ- idem illis sit quod γοωm . At vero apud Philonem ira cos patres Τρ κεινθον notat
verba LXX interpretum, utpote ejusdem auctoritatis prorsus regu υαμουμα Scriptura: Hebraicae Iudaei quibus cum hic disputat gnatius id ipsum negabant, dicentes rip Mαὶ προκει Sive autem προκει accipias
pro η κειαα ut Hesychius sive notiori significatione dere vulgo ubique obvia, omnium oculis exposita idem manet sensus, cum manifestum sit agi hic de versione LXX interpretum. Apud Epiphanium ubi de lemnisco loquitur
eadem ratione vox πω is accipitur de Versione Aquilae. neque enim audiendus doctilIimus Valesius, qui κω legendum censet Προκχένα enim γωφαι sun libri omanibus usitatiis omnium oculis expoliti uti LXX interpre tum versio Christianis, Aquilae vcro Judaeis. Sensus autem
verborum Ignati est planissimus. Rogat Philadelphenses
nequid agant per contentionem, sed in omnibus Christi doctrinam sequantur. Audivisse enim se quosdam dicentes. nisi a quae in Evangelio posita sunt inveniantur etiam is antiquas, id est Hebraeis exemplaribus, sese nolle credere
374쪽
OBIECTIONEM RESPONSIO. 363dere Evangeli Respondet gnatius lcripta elle, cademque quae in Evangelio,inveniri quoque in antiquis exemplaribus. Negabantquaeri dicentes in Hebraeis non legi, sed tantum in adfac te versiones vel si alteram sequaris expositionem, Vulgo quidem legi,non autem in antiquis Illis autem respondet ignatius, sibi pro incorruptis inviolatis archivis seu exemplaribus aluiquis este Jesum Chtallum Illi, velut sum. mo Sacerdoti, credendum potius quam aliis Sacerdotibus. Ipsi commicta esse Sancta Sanctorum arcana Dei. p. sum esse portam patris per quam ingrediantur patriarchar,
prophetae, apostolid ecclesia Evangelio itaque praxipue
credendum, utpote per quod vetera bus non tantum credamus Scripturisa 4 vitae aeterinstamus participcs. Omnia denique bona elle, si sides nostra coniuncta sit cum cari tate. De loco Ignatii haec dicta su iliciant quae ideo lubentius monui, ut videant nostri seculi homines quam diversa primorum Chri illa norunt lucrit ratio si cum Iudaeis congrederentur. In interpretandis Scripturis suprema illis lex erat
Christus. Solas quas LX interpretes postea Christus Apostoli tradidissent, commendasent admittebant
Scripturas, Has solas sinceras, incorruptas& illabatas esse assirmabant Non Hebraica quam primus Hieronymus Introduxit, sed Evangelica ubique audiebatur& pers abat veritas. Nostro sero seculo ubique sere exulat haec vetatas: d cum olim Veteri Testamento crederetur propter NoVum, nisi Novo non creditur, nisi quatenus cum litora conveni mortua, tradita nobis ab inimicis Euan.
gelii. Ne ipsum quidem Christum loquente admitti.mus, nisi per os loquatur Rabbinorum. Sed redeamus ad
Is itaque postquam multum se torsit in oponendo spari Ignatii loco ad Eram se consert Hispanicam, quam is nihil habeat quod iis quae scripsi opponat, quaerit ta-imen ex quo Sibyllino hauserim oraculo Iudam credere Messiam peregrinum scia proselytum soria Miror P. Simonium
375쪽
366 A, ITERATAS I SIMONIImonium nescire id quod omnes quotquot toto reperiuntur orbe sciunt datentur Judaei, quodque ex ipsis quo que Sacris clare adeo cognoscitur literis. J An non etyaptiacae servitutis tempore omnes Hebraei erant peregrini,
proselyt seu gerim H Si quis dubitet, auudat vel ipsum
Deum loquentem cum alibi, tum Exod χχ χ I. ubi LXX,
A. me alligite projelytum, nam cs vos fusis proselyti in Euplo. Quomodo fieri potest ut nunc toto orbe disperas Iudaei, non sint peregrini proselyti seu gerimo Quomodo inter illos nasci potest Messias, qui ipse non sit
peregrinus aut proselytus Assirmant Rabbini etiam λqui Iudaei Hierosolymis Vivant, esse tamen peregrinos etiam in propria patria, nec cessaturum eorum xilium
ante adventum Messiae. Nihil juvat Simonium quod di cit Iudaeos unanimiter eredere Messiam sere Iudaeum ex Iudaeis, non peregrinum aut proselytum. Cum enim e tiam veri Judaei hoc tempore sint ubique peregrini proselyti, necesitim est talem quoque ore quicunque inter illos prodeat Messias. Itaque nihil aliud inde consscito test, nisi Messiam fore quidem protelytum, sed non proselytum proselytorum. Attamen neque in hoc consen. tiunt Iudaei, cum ut recte monet P. Simonius quosvis sibi faventes parati sint pro Messia agnoscere. Vidi pauperes e Polonia Iudaeos qui stipem porrigentes Messiae nomine salutarent. . Quamvis autem major Judaeorum pars h Davidica stirpe Messiam proditurum existiment, attamen novi qui hoc quoque negarent. Memini Manasiem en Israel quod uxorem duxisset cujus atavus suisset Don Isaae Abrabanel, qui genus suum referebat ad Davidem regem, praesentibus multis astirmasse ex hoc con;ugio proditurum
Messiam; cui mox alter Iudaeus Maurus, posse id fieri respondit Si enim Dominus Deus e lapide possit susci tare silio Abrahae teste Thalnaude, quidni tum possit 'ficere ut e cucurbita nascatur Messias. Sed Manasses illum
376쪽
OBIECTIONE RESPONSIO. 36 nebulonem vocabat quod verba Evangelii Thalmiadi assingeret. Iste tamen Maurus perstabat posse' lapide Messitam nasci secundum Thalmudem. Paulo post dicit Simonius Hegiram non Hebraicam, sed vero Arabicam esse vocem sed fallitur cum aeque He. brara sit ac Arabica. Ut enim apud Graecos cilias gen tes, ita quoque apud Hebraeos ia Arabas, eadem vox fugam, exilium & peregrinationem significat.
In illis quae deinceps sequuntur valde sibi placetin sibi
applaudit P. Simonius. Elegantias ienustates promit mirificas, sed quas sine periculo invidia cujusquam intactas illibatas lotus possideat. Dicit me Velse canonem Scripturae novis locupletare prophetis. Comparat me cum Postello, homine non satis sani sincipitis, si tanaen ut illum longe oculatiorem nugatorem, quam eg*met sim suisse affirmet. Dicit me LXXII ct magno aliorum prophe tarum stipatum agmine amjam ad undenda me accingere
oracula. Ego vero licet propheta aut vates non sim, si tamen ad vaticinandum compellar, ausim affirmare P. Simonium, nisi stylum vertat, solis semper placiturum semidoctis.
Multa dein congerit de apocryphic millies dicta re.
petit, eorum vero quae ad rem pertineant, cavet sibi quam diligentissime. Quaestio est qua ratione libri sacri recon diti, o non omnium usui expositi, cum ruis apocryphi
dicerentur postea factum sit ut haec vox in pravam detor. ta fuerit significationem, ita ut apocryphi habiti fuerint pro sputiis aut dubiae fidei libris. Cum ne unus quidem usque ad tempora Aquilae ex quocunque scriptore produci possit lacus in quo vox haec in bonam non accipi)tur partem, dixi manifeste exinde colligi posse Iudaeos fuisse, qui
novalia vocis hujus expositi*nem abricarint, eo nempe eon silio ut destruerent auctoritatem librorum,qui Vetus esta mentum cum Evangeliis connectunt, ct simul illorum ni quibus adventus Christi clarius quam ab antiquis annuntiara
377쪽
gis AD ITERAT A P. SIMONII tiaretur prophetis. Tacet hi P. Simoniiii cum Gillhabeat quod possit reponere, quaerit tamen unde istas hauserim ineptias, seu ut pse loquitur cogi eris. Satis
quidem verniliter verum, ut puto, loco non satis convenienti. Ne itaque gratum lamicum P. Simonio vocabulum tam alienovi inconspicuo positum pereat in loco .auctor
nit ad frontes in titulos morum id transferat librori . id enim si fiat, omnia recte significanter se habebunt. Quae deinceps habet P. Simonius talia sunt ut nihil omnino ex illis erui possit, nisi id unum Simonium parum acrem esse disputatorem.' Dicit scribas qui res Hebraeorum chartis committerent, plerosque magni Synedrdassesseres prophetas suisset a spiritu lancto amlatos Cururgo negat tales quoque suisse LXX interprete, Quod addit sed diu fatidicos, id rectius abesset, neque nim sic Christiani loquuntur Quod vero non uno scribit in loco, auctorem me esse ut in Ecclesiis posthac libri legantur Si hyllini canonicis annumerentur scripturis, id nusquam dixi magnae quidem auctoritatis in primitiva ecclena erant illi libri, cumin ab ipso commendata Apostoli fuerit eorum lectio, sed non inde sequitur esse Canonicos. Verum negat id ipsum Simonius' mentitum fuisse existi mat Clementem cum dicit Paulum ad Sibylliae mysta. spis libros, unde suturum Christi cognoseant adventum remisisse Christianos. Vastos enim, id est subdolose malitioses priscos fuisse dicit patres imprimis Clementem Alexandrinum, si quando cum Iudaeus, gentilibus disputarent ' At si melius Iudaei& gentiles quam Christia. ni loquantur: Addit Clementem non esse errorum immunem. Scio quidem non deesse alios qui similiter en tiam. Ostendendum quin errasse vel mentitum sis cum assima Apostolum commendasse lectionem Sibyllinorum ε Hystaspis Interim colligantur errores Clementis. Id si fiat, aulina de plano asstinare illum ne in omnibus quidem toties errasse operibus, quoties vel in uno P. Simonius erraverit capite. Iterum
378쪽
OBJECTIONE RESPONSIO. 369 Iterum ad Postellum nescio quas aliorum me relegat ineptias, ac si non sufficiant Simonianae. Multa dein a. t de canonicis, apocryphisis agiographis scripturis, quae siquis excutiat, nullum tamen laboris patienti e seu ruini seu mercedem referet. Multos quidem citat tanquam testes, & sane potuisset etiam centies plures producere, sed nihil ad institutum facientes, cum omnes Aquila sint posteriores. Debuisset vel unum aliquod ex antiquioribus Iudacis vel Christianis depromere testimonium. quo ista Scripturarum divisio quam commentus est Aquila, aut quimus aetate vixere Iudati, aliqua saltem ex parte
confirmaretur. Verum ne unum quidem in illis invenias, qui vel canonicorum S. Scripturae librorum, vel hagio. graphorum Vel etiam apocryphorum eo quo uigora . nunt sensu, secerit mentionem. Altum apud omnes silentium, unde clare satis cognoscas Aquilam primum suisse
qui divisionem istam introduxerit, quem temere secuti sunt non verpi tantum doctores, quos P. Simonius satis inepte recutitos vocat, sex multi e Christianis. Quod dein Sixti Senensis probet sententiam dividentis . criapturas in libros protomnonicos' deuterocanonicos, nee in eo viros doctoos consentientes habebit, qui merito istiusmodi contra usum mnaturam linguae Graeca conficta explodunt vocabula. Rectius multo iaciemus si ab omnibus
istiusmodi abstineamus divisionibus irimorum Christia norum Iudaeorum veterum sequamur exemplum, non Aquilam Judaeos posteriores, qui solis Hebraicis totam Scripturam inchidunt libris quorum si admittamus decreta jam ne Evangelia quidem, prae cipua Sacrarum lite
rarum pars, velut Sacri operis complementum apex, libris erunt annumeranda canonicis. Sed negant quidam Evangelia ad vetus pertinere testamentum. Uerum non
sunt Christiani qui jubentibus Iudaeis eius a Novo avelli
patiuntur testamento, cum prioris veritas auctoritas tota pendeat ab Evangeliis. De intermediis libris, satis jam diximus. Bia In
379쪽
37 AD ITERATAS P. SIMONII In mendando gemino Hieronymi loco, ubi libros Gabiar Iudith inter hagiographa ab Hebraeis recenseri scribit, ne in hoc quidem eruditorum suffragii donabitur P. Simonius Putat nempe hagiographa istis in locis mutandum esse in apocrypha Sed profecto criticae periti norunt notiora vocabula a librariis non permutari ignotioribus. Si omnia quotquot reperiuntur antiqua consulat exemplaria ubique conspirantem cum vulgatis libris lectio nem inveniet. Itaque manifestum est ineptam istam ha giographorum ccem latius apud Judaeos interpretes patuisse, quam canonicorum, ut ipsi loquebantur, librorum appellationem, duplicis apud illos generis suisse agio. grapha, alia quidem canonica, alia Vero extra canonem, seu Pergit Simonius me non contentum novos procudere prophetas, novum etiam librorum S. Scripturae velle introducere ordinem, utpote qui ex uno quinque faciam Moysis volumina Pentateuchum nempe seu quinque libros Moysis totidem appellavi volumina. Ipse Vero hoc negat, nam quinque istaec volumina, unum tantum affirma constituere volumen, quia hodierni in suis synagogis Iudaei uno volumine omnes describunt Moysis libros. Quid si omnes S. Scripturi libri ad unum redigantur volumen, ideone plura desinent constituere volumina Rhiin Christi a late idem factum fuisse censet P. Simonius, ut scilicet uno volumine totus describeretur pentateuchus. Verum contrarium liquet ex historia Aristea cum pluri bus voluminibus legem descriptam suis ledocet. Cum infiniti supersint libri in volumina distincti, vel unum in tota antiquitate ostendatur Volumen, quod ad tantam ex crescat molem, ut vel dimidiam librorum Moysis partem exaequet. An Bli Hebraei justam voluminum ignorarunt menturam Adeone illi insaniverunt, ut sibi tam prolixa 4normia construerent Volumina, quae nec manu te nem, nec mento ut solebant se ici, exigente ut saepe
380쪽
OBIECTIONE RESPONSIO. 37Ist necessitate, tota tamen in quantumVis longa explicari non possint portici Qualia fere sunt istaec quae in Iudaeorum vulgo visuntur synagogis, ad pompam potius iustultam ostentationem , quam ad aliquem parata usum, cum tantae sint vastitatis, ut a duobus vix gestentur hominibus, aperiantur nisi a multis, legantur vero a nullis Sed profecto quid verbis opus, cum omnis aetas omnia secula, non unum, sed quinque semper Moysis agnoverit
Dixeram Iudaeos Danielem non agnoscere pro propheta. Reponit Simonius Quo vero judaei non aeque sdem adhibeaη Danietis de mesta vaticinio, a Christiani. Prosecto si hoc verum esset, non essent Iudaei. At vero illos negare Damielem fuisse prbphetam, Hieronymus, Theodo- retusi complures alii testantur. Quod ii illis non redat ipsis saltem credat Iudaeis, passim id affirmantibus. In Thalmude scripto de synedri movetur quaestio qui fieri potuerit, ut Daniel, qui non sui propheta, viderit
tamen ea, quae nec Haggaeus, nec Zacharias, nec Malachias viderent. Si quis ridere Velit, legat sequentia, ut sciat quo pacto hic se expediant Rabbini. Felicius hane quaestionem solvebat Montabeus Iudaeus, assirmans Danie. lem eadem prorsus ratione illa quae scribit vidisse, atque asinam Balaami, cernentem ea, quae ipse non videret Balaamus. De chelubim opus non est ut Simonius moneat. Sci
mus no Judaeos simul stareis sorbere didicisse, norunt atrum albo permutare si res postulet. Vilissimos, a mosos saepe ii vocant bellos. Nec hoc tantum seculo, sedis olim quoque hoc iis solemne suisse, satis nos docet Epiphanius ubi de Nazarenis agit, cum scribit libros a giographos a Iudaeis etiam appellari γωφῶα , Voce quidem
inepta & ab Aquila, ut puto, conficta; sed quae tamen clare ostendat, quo honore titulo Danielis prosecuti fue rint prophetias, scriptiunculas eas appellantes, ne dignas quidem librorum nomine.