장음표시 사용
291쪽
prorsus ut apud Aeschylum Sept. 961. de iisdem fratribus habes παίσας επαίσωὶς, et in celebri dicto de Hercule nuga τακαὶ πληγεντα apud Hesychium s. v. πλήξαντα et Eustathium ad Hom. Il. p. 882, 38. - Haec sere scripsi de Antigonae loco in Philologo Gott. XVIII p. 535. Postea non mediocriter suspicionem meam confirmatam repperi scriptura Laur. de qua Dindorsus ad vocem παίσαντες ita rettulit: literae ais duabus literis elatis xubstitutae a S. Comparare licet etiam alia ad eandem rationem dicta. velut lyciaων εβλήθης, επαιον επαίοντο, ἔχοντες siρη-μεσθα, de quibus V. Schaeserum Praef. ad Anacr. p. XIII. et quae nos ipsi diximus ad 0edipum Col. p. 178. Ac ne repugnare videatur Xenophon Hellen. IV, 3, 19. ἀπεκτεινον ἀπεθνησκον, tenendum est, ἀπεθνησκον eSSe passivum pro ἀπεκτείνοσο, quo nunquam Attici scriptores usi sunt. Vs. 1419.
ζωσιν οι γας υπο κείM OL. Recte Brunckium scripsisse υπαὶ κ. docet verSus antistrophicus, ubi creticum numerum dochmiaco aptiorem esse ostendit sententia loci. Saepe Aeschylus, raro Sophocles, nunquam Euripides dixerunt υπαί. Hinc corrige quae scripsi Symbolis crit. ad Antig. p. 39. Sq. Mox Vs. 1424. nihil certius esse emendatione Hermanni πως κυρεῖ de, aperte docent sequentia ταν δοιέοισι μἐν καλως, quae quis non videt pessime inferri post πως κυρεῖτε, quae Reifigit coniectura est. Libri πως κυρει. Vs. 1430. OP εἰσοροπε που τον ανδρ' εή ημν; HA. Ουτος ἐκ προαστίου χωρεῖ γεγηθως μηδεν υπονοων κακώJ. Ita haec redintegranda videntur. Laur. haec scriptura eSt:
292쪽
προαστίου χωρεi γεγn θως. Non exacte quidem sibi respondent metrorum cola, ut pro Oυτος aliam vocem cum Orestis verbis coniungendam a poeta scriptam fuisse conicias; at quaenam haec esse potuerit quum prorsus intelligi non possit, condonandam arbitror poetae hanc leviusculam metrorum inaequalitatem.
Αεὶ μἐν ω παῖ Aaρτίου δεδορκα σεστεῖραν τιν' ἐχθρων αρπασαι λὶρώμενον. Dubitatum est a criticis, αρπάσαι utrum a δεδορκα pendeat ana 'ρωι ενον. Nullum dubitationi locum esse vel hoc ostendit, quod videndi verba in tali orationis structura nunquam cum infinitivo, constanter cum participio coniunguntur. De Θηρασθαι sequente infinitivo vide praeter exempla a Dindorso allata Anaxilam Fr. Com. vol. III p. 348. τὰν τρίτον =7ρευεται εTι λαβεῖν et Euripidem apud Stobaeum Flor. LI, 14. το διαβέωναι μονον αεὶ θηρci μενη. Ceterum non indignum memoratu est ad πεῖραν scholiastam adscripsisse hos ex Danae versiculos: κ οἶδα την σην στεῖραν ' ἔ, δ' ἐμίσταμαι, του παιδος -τος τουδ' εγω διολλυμαι. Quae neque intelligi nec cum argumento Danaae conciliari possunt nisi in hunc modum correcta:
τῆς παιδος ἴσως τῆσδ' ἐγώ διολλυιιαι.
Iovem audire mihi videor nescio cui sorsan Mercurio) tentaλulam esse Danaen admonenti respondentem: nescio quam tu mihi narres πειραν; hoc autem scio me deperire hanc puellam. διολ- λυμαι cum genetivo coniunxit ut apud Aristophanem in Paco
293쪽
Orationis color similis Aiac. 779. Ουκ οἶδα την σην πρῆξιν et Electr. 1110. ovκ οἶδα την σην κληδονα. Ceterum facilis correctio est; nam quum ori 9ς in οντος corruptum es Set, Supervenit scriba, qui genus mutaret et του παιδος τουδε scriberet pro τῆς παιδος τῆσδε. Quod si recte hoc Dagmentum tractari, apertum est, Danaen sabulam fuisse satyricam et ab Acrisio, quam suerunt qui a Danae non diversam putarent, distinguendam. Ac satyricum colorem agnovisse mihi videor etiam in aliis Danaae fragmentis, velut in eo quod Hesychius v. Ἀφροδισία area Servavit γονον τε φι λων κἀφροδισίαν αγραν, magis etiam
in hoc apud Antiatticistam p. 79, 23. t.' πῖθι φερβον.
Audacissime haec transformavit Nauchius. Meuemdi et aestimandi notiones Sunt coniunctissimae, ut μετρεισθαι vix disserat a τεκμαίρεσθαι, quod ipsum Nauckius h. l. desiderabat. Vs. 99. τεθνασιν ανδρες, ως τὰ σον ξυνῆκ' εγώ. Non praefracte contenderim haec corrupta esse, verum tamen quum τὼ σω, siquando dicitur, signisiicet fere tua causa, tuae rationes, tua commoda et quae sunt similia pariter ac τοιμον, τἀμά), neScio an scripserit poeta coς τὰ σον ξυνῆκ επος. Neque adversatur qui adversari videtur Oed. Col. 1141. Ουτ' ἀντὶ του- μου προυλaβες τὰ τωνδ' ε1τη. Vs. 106. Postquam Aiax dixit, se nondum Ulixen morti tradere
294쪽
velle, θανεῖν γὰρ αὐτον ου τι πιο θεμ, hoc sequitur Aiacem inter et Minervam colloquium:
ΑΘ. τί δῆτα τον δυστηνον ἐργasti κακονοῦ 1L ιάστιγι πρῶτον νωτα φοινιχθεὶς Θάνην. Apertum est θάνη, quod ultimo versu legitur, parum recte inferri post verba θανεῖν γαρ αυτὰν ου τι πω θέλω.Uualis in dicendo negligentia minime omnium apud Sophoclem ferenda est, nec defendi potest iis quae leguntur Τrachin. 1130. ubi Hyllo dicenti τεθνηκεν - αDTὐ προς αυτῆς, HerculeS respondet οἴμοι ' πρὶν o ς χρῆν σφ' ἐξ hcῆς θανεῖν χερος, quae rectissime dicta sunt eoque redeunt ut SenSus Sit: Sua se manu interfecit, ante quam ego id feceram. Nec maiore iure huc trahitur Philoct. 1329. παυλαν ἴσω τῆσδε μήποτ' αν τυχεῖν νοσου βαρειας - πρὶν των παρ' ημῖν ἐντυχων γωλ--πιδ υν νοσου si aλaχθλῆς τῆσδε, i. e. scito non prius morbum ceSSaturum esse, quam Asclepiadae te eo liberaverint, in quibus nihil video nisi rhetoricam verborum τῆσδε τῆς νοσου iterationem, Similem ei qua Trach. 1197. perspicuitatis causa iterantur Verba ToUsιον σωs ια. Ac corruptum esse Aiacis locum etiam Din dorsius animadvertit, δίκην τίν ρ vel simile quid pro θ άνην requirens. Tale quid equidem, etiam si metrum serre Sophoclem non scripturum suisse crediderim; vix enim dissert a θάνm Existimabam aliquando poetam φθ' νθ vel φθάσγὶ scripsisSe; nunc indubitabile mihi videtur dixisse eum: tάστιγι πρῶτον νευτα φοινιχθεὶς φανῆ.Haec quasi circumscriptio simplicis verbi siniti Sophocli est usitatissima. Ρhiloct. 1335. πρὶν αν - τα πέργ aua ξυν τοισδε
295쪽
Non recte Nauckius Lobeckio inutilem et supervacaneam Anglicuiusdam coniecturam esse dicenti obloquutus est recepitque cυς sis ιαρ ῖν κλίνει. neque eius coniecturae praesidium e scholiastapeti potest, qui quum dicit ηαερα γὰρ ιιια ἐλαττοῖ καὶ παλιν αυλι, quid aliud secti quam quod sacere debuit Non raro a μέρα ponitur ubi r μεραν μίαν dici expectes. Ipse Sophocles de vite intra unam diem adolescente dixit ἐφ' hsuae ερπει apud Schol. ad Eurip. Phoen. 227. Diphilus apud Stobaeum Flor. XV, 3. ἔργον συναγαγειν σωρον ἐν σπολλW χρον P, ἐν-δἐ διωφορῆσω ρύδιον. Terentius Heaut. III, 1, 13. illud falsum est, quod vulgo audio diei, diem adimere aegritudinem hominibus. Vs. 270.mGς τουτ' ελεξας; ου κάτοιδ' οπως λέγεις; Nescio alios, at mihi haec balbutientis esse videtur oratio: iste meinst du das p sth weos nicht wie du das) melasty quam ad
sanam rationem revocaveris scribendo ου κατοι δ' οπερ λεγεις.
σάλπιγγος; αλλα νυν γε πας ευδει στρατος. De integritate scripturae horum versuum magnae iustaeque ob0Diuitigod by Coosl
296쪽
riuntur dubitationes, quamquam quid in ultimis verbis tantopere displicere possit, lateor me non intelligere. At priora, in quibus
κληθείς molestissime abundat, sic ut nunc eduntur a poeta scribi non potuisse certum est, nec dubito quin hic etiam glossatoris manus genuinam scripturam expulerit. Sophocle non indigna essent haec: ADς, τί δῆτ' ακ λζτος, ove ' υπαγγελος ταυτην ἀφορμας πειραν Ουτε που κλύων
σαλπιγγος; Nimirum ad υπαγγελος glossator adscripserat υπ' αγγέλων κληθείς, quo in textum illato et ταυτην deleri et δῆτ' in τήνδ'
mutari necesse erat. CL Aeschylus Choepti. 838. ν κω μἐν Ουκἄκλητος, ἀλλ' υπαγγελος. Artificiosior structurae implicationeminem in Sophocle morabitur. Versu tertio pro του, in quo non iniuria Nauchius haesit. Scripsi που. s. 437. ἐγώ δ' o κεινου παις, τον αυτὰν ἐς τοπον Ποίας ἐπεψων Ουκ ἐλάσσονι προπω, ατιφιος Ἀργείοισιν cod' ἀπολλυμαι. Non raro τοπος circumscriptioni inservit, ut apud Aeschylum Pers. 790. εἰς τον 'Eλλάδος τοπον. Suppl. 237. ἀφ' 'Eλλαδος τοπιον. Sophocles Oed. n. 1134. τον Κιθαιρωνος τοπον, quae frustra de vitio suspecta habuit Nauchius. Philoct. 144 τοπον ἐσχατιῆς. Ita enim recte tria apographa. Itaque verba. τον αυτὰν ἐς τοπον pro ἐς την αυτην Teoίαν posita esse dicerem, nisi hoc ipsum ieiunius dictum videretur, quam ut ab Sophocle scriptum crederem. Quare hunc scripsisse suspicor: τον αυτὰν ἐς πονον Ηοέας ἐπελθων κ ἐλασσονι σθενει, ut se quoque ad Τroiam vexandam huc venisse profiteatur.
297쪽
ῆ γαρ θάγχὶς συ καὶ τελευτήσας ἀφῆς,
ξῖν παιδὶ τεὼ σφ δουλίαν ἔξειν τροφην. Vix credi potest vitii immune esse verbum αφῆς, quod recte dicitur de marito cum uxore divortium laciente, non recte dici puto de Aiace moriente et Tecmessam destituente. Fortasse hic quoque τελευτήσας φανῆς Scribendum est, quo die obitus tuus palam faetus fuerit. Praeterea mire coniuncta sunt ταυτI τῆ ποθ' ημέρα, quae recte haberent si legeretur ταυτ γ - τῆμος et μέρg, ea tum die me quoque eristima etc. Sed sufficere arbitror κἀμἐδη τοθ' ημ g. Sero video φανῆς coniecisse iam alios; id cur serri non posse iudicaverit Nauckius non indicandum putavit. Fortasse tamen ταφῆς scribere praestat; quam diu enim in s pultus iacebat Aiax, aliqua tamen reverentia mortui Achivos prohibebat, ne contra Tecmessam saevirent.
Vs. 516. ἐι ιοὶ γαρ ουκετ' εστὶν εἰς oτι βλέπω πλην σου. συ γαρ μοι πατρίδ' ὐστωσας ὁδρει, καὶ μητερ' αλλη μοῖρα τὰν φυσαντα τε καθεῖλεν Ἀιδου θανασί ιους οἰκήτορας. alde suspectum in his versibus est αλλη μοῖρα, quod quum Her- mannus parum probabili coniectura in ἀλαῆ ιιοιρα mutandum suasisset, alii extitere qui αλλη h. l. ita dictum amrmarent, ut legitur in Philocteta ἰδου ταυτα γ' αλλα θάλπεται ἐλάκη, quae nostro loco dissimillima sunt. Mihi non dubitandum videtur, quin αλλη corruptum sit; ac facilis suppetit medela, una enim litera addita scribendum:
298쪽
καὶ μητερ' ἀμην suoi ρα τον φυσανTά τε Barus est huius pronominis usus in seminino, sed habet Aeschylus Eum. 440. ἱστίας ἀμῆς πέλας. ita enim recte ad Med. fidem. qui ὁμῆς habet, scripsit IIermannus pro ἐμγῆς. Vs. 625. 634.
etiam statuo, de quo etiam Nauchium admonuisse video, φρενο- μορως pessimi commatis vocabulum esse, maleque scholiastam explicare αντὶ του εἰς την μοῖραν των φρενων νοσουντα, Ο
ἐστι φρενοβλαβῶς, μανικῶς. Quae apertum est ita tantum probari posse, si graeca lingua verbum uoρεῖν haberet idque βλαπτειν significaret. Scribendum olim existimavi νοσουντα φρενἀμορως, infelici mentis morbo laborantem. Nunc non dubito quin, quod et res et ratio Suadet, Sophocles φρενομανῶς scripserit, cuius interpretamentum est φρενομώρως. ita enim. non φρενοφιδρως, in Laur. ab antiqua manu scriptum est. In anti- strophico autem versu non dubitandum est quin recte αριστος
addiderit quicunque addidit. In sequontibus versibus s629. 30) nihil novandum est.
Lusciniae enim cantus, quamquam saepissime vehementi dolori indicando inservit, tamen, quum eximiam dulcedinem habeat iure poetae dicere licuit, non tantum philomelae instar dolebit, sed acutas querellas emittet cum planctu pectoris comaeque laniatu. Vs. 634. legendum suspicor κἀν πολιαῖς διιυγμα χαίταις. Vs. 674.
299쪽
Praeter rem, ne dicam absurde commemorari saevorum ventorum status, in consessis est, nec obloquar λείων pro δεινων conicientibus. Mihi olim διων τ' ἄημα πνευαάτων scribendum videbatur. i. e. διοπετων, ut apud Euripidem habes δίαν φα-καδα Helen. 2. et Iovis auras apud Horatium C. S. 32. His
τὼ μη ου πέτροισι πας καταξανθ εἰς θανεῖν.ωστ' ἐς τοσουτον ῆλθον, ωστε καὶ χεροῖν κολεων ερυστὰ διαπεραιωθη Desidero in his logicum sententiarum ordinem: minantur Argivi Τeucro lapidationem. adeo quidem ἄ-) ut enses nudarent. Vides illud ευστ' ἐς τοσουτον ἰλθον minime recta conclusione effiei. Accedit importuna coniunctionis ωστε iteratio. Quare scribendum conieci:
Ita recie omnia procedunt. Nec violenta est mutatio; constat ως et καὶ in codd. ita scribi, ut dignosci inter se vix possint. itaque καιτ' facillimo errore transibat in coo Video nunc etiam alios haesisse, quorum Bothius Οι δ' ἐς, Τhierschius εστ' ἐς coniecere. Vs. 741. τὀν ανδρ' απηυδα Tευκρος ενΘoθεν στέγης μη 'ξω παρηκειν, πριν παρων αυτὰς τυχοι. Non multum quidem, at aliquid tamen admirationis habet con-
300쪽
iunctio adverbiorum εὐμεν et εξω, quornm unum sufficiebat, quare suspicor latere dictionem atticae elegantiae: μὴ πρω παρηκειν, πρὶν π ρων αυτος Tυχοι.
τὰν ἐξ ἐμου, πρὶν εἰδεναι τακεῖθεν εἰ ποθουμεθα. Plato Parmen. p. 135 a. πρου γαρ πρὶν γυμνασθῆναι ἐπιχειρεις ορίζεσθαι. Vs. 835. καλω δ' ἀρωγους τας ἀεί τε παρθένους ἀει ορεύσας παντα τἀν βροτοῖς παere. Quo consilio poeta Furias h. l. ἀεὶ παρθενους vocaverit quum nullo pacto intelligi possit, Suspicor poetam scripsisse:
ἀεί πευσος παντα ταν βροτοῖς πάθη. Quam emendationem pluribus adstruxi Symbolis criticis ad A tigonam p. 29. Vs. 869.
κουδεὶς ἐπίσταταἱ sιε συι ιμα θεῖν τοπος. Non posse haec in eam sententiam explicari, quam Elmsteius optavit, luculenta disputatione ostendit Lobeckius. Bectiorem sine dubio viam inierunt qui locum corruptum esse existimant, quorum Linwoodius tentabat:
κουδεὶς ἐπίσταταί σφε συμβαλῶν τοπος. Melius Dindorsius: κουδεὶς ἐπέσταταί σφε συμμαθων TOπος.
Ipse conieci mutatione lenissima: κοὐδεὶς ἐφίσταται με συμφι-ων τοπος. Ut hoc dicat omnia peragravi nec ullus locus est, qui gnarus rei gressus meos moratus sit. Verbum ἐφίστασθαι transitiva p