De pace Cimonica : dissertatio inauguralis philologica

51쪽

habere, sed patris patrem a patre accepta posteris tradidisso Auamquo familiam ita ornari ah Atheniensibus, ut et exoreitibus praeficiantur et ad paeem laciendam creentur. uuao verba eum si inter civitates de aliqua re agendum erat, hospites

legationis quasi quoddam privilegium haberent λη', summopere probabile roddunt, Calliam Hipponici silium anno 445. in logatorum numero suisse ληβὶ.Jam Kruegeri de hoc loco sententiam rosellamus. Is igitur hunc sere in modum disserit: Callias pugnae Marathoniae intersuit et daduehia eo tempore iunctus est, quem honorem qui inierat, haud saei te potuit minor ess triginta annis; Ol. 82, 4. igitur Callias ad minimum septuaginta annis major suiSSet. Neque vero credibile est, senem tam provectae aetatis ad molestum Susa iter saciendum aptum fuisse *βὶ. Attamon hujus rei disseu Italom infringere posse mihi videor. Ac primum quidem dissicilis est ad desiniendum aetas, qua superata alicui non tantum sit roboris, ut legationis molestias suscipere possit. Callias III major sexaginta annis Atheniensium hoplitis praesuit B, major octoginta annis Spartam togatus sat missus '' - Doindo quae do ea ratione, qua Callias iacultates auxerit, narrantur, non ejusmodi sunt, ut iis fides habenda sit. Pugna igitur apud Marathona commissa Persa quidam Calliae daducho multum auri in fossa quadam abditum ostendisse dicitur; illo

vero occiso barbaro divitiis potitus 21ακκοπλουτου cognomen invenisse sertur. Quam narrationem Boeckhius recte judicat, simillimam esso tabulae, quae non Veras contineat res, eam. que ex cognomino Calliae et ex iis, quae de patrρ circumferobantur, ortam eSse, eum pro pugna Marathonia ab aliis Salaminia mutata paululum labella nominetur. - Attamen sic statuere

24 CL Thuc. V, 43. 2.l2M IIue fortasse pertinent quae Suidus a. v. Καλλίας tradidit.

Confudisse videtur Iegationes, quarum Callina alteram annis 4 9. Susu, alteram anno 445. Spartam auseopit. Ille Suidae locua non integer e e videtur. Hoc unum praeterea monuerint Cuetivm Griecti. Geseh. lI, P. I 84. 69I. n. 320 hoc solo testimonio usum Esae, ut anno 4 S. de paee Cimonitu actum Esae statueret; at certe indicare debuit, quain dubio loco haec aua opiniol niteretur.

52쪽

aliquis possit, ut existimet non prorsus rejiciendam esse narratiunculam, sed Calliam daduehi munere fungentem apud Narathona pugnasse. Id quod so probari videatur, quod scholiasta

ad Aristophanis Nubea v. 64. refert: Καλλίας ὁ ὁ Ουχος ὁ ἐν

τβ ιερα στολὴ προελθων ἐπὶ την μαχην εἰς Μαραθωνα. Ηane tamen ad opinionem non quadrant, quact de Hipponico Callias patre narrata sunt 3'. eaque non minus sunt fide digna. aduehia snim famiIiae illi eompetebatur, ut patro mortuo ad filium deserratur. Callias igitur, cum Hipponieus anno 490. in vivis esset, non Poterat Bodem l mporct daduehus esse. - Neque opus quidem est hac argumentatione. Nam in tabulis de ali. quo fictis, quo is vixerit tempore, nonnumquam negleetum osse, luculentissimo exemplo sat etiam illa de Alcmaeonidarum divitiis narratiuneula, quam Herodotus VI, 125. memoriae prodidit. Ut Calliarum opulentia a Persis, ita Alcmaeonidarum a Croeso repolebatur; at uberius Herodotus exponit, qua rations Alcmaoon Megaelis filius illius, qui Clisthonis filiam Agaristam in matrimonium duxit, se locupletaverit. Quae narratio in ipso legendo non potest cuiquam non videri aut ficta aut Poetarum modo exornata; nequa dissicite Eat ad domonstrandum tempori, quo Alcmaeon vixerit, eam non convenire λδ . Ac do hoe loeo satis dictum videtur esse. Sequitur ut .XPonamus, quomodo quae de ipsa legatione traduntur, interae conciliari possint. Plutarchus δ' Calliam amplissimis honoribus ornatum esse narrat; id quod non congruere eum iis, quae apud DemoEthenem legantur, multi sunt, qui arbitrentur. Is 3 δ' onim do Callias legationo his loquitur verbis: ἐκεῖνοι

θρυλουμένην εἰρηνην πρεσβευσαντα, ιππου μὲν δρομον ἡμέρας πεζῆ μη καταβαίνειν ἐπὶ τὴν θαλατταν βασιλέα, ἐντος δε πιλι-

129 Cf. ea, quae aupra Ex Athen. XII, 12. p. 136. de Hipponieo IIupposui. 30 Conferantur Herod. verba μετἀ δε 'νεῆ δευτέρη υσυρ- κ. T. λ.

53쪽

ἔδοξε πρεσβευσας μικρου μὲν απέκτειναν, ἐν δε ταῖς ευθυναις πεντήκοντα ἐπραεαντο ταλαντα. -Quid ρ, ait Meierus φη), fit pax composita est, regom incitavit, ut legatum donis eorrumperet, cum tam ignominiosam pacem nullis etiam donis redimere posset 8 et legatus quidni, tanta mercedΘ accepta, operam navavit, ut regi minus ignominiosae leges imponerentur ' Et prorsus similia apud Κruegerum aliosque invenies. Pergit vir ille doctissimus: Quid autom est, quod Demosthenem in errorem induxerit Τ Hoe, ni fallor; audivit Demosthenes Calliam ad regem Iegatum esse missum, audivit quinquaginta talentorum mulctam eum civitati solvisse; eonjunxit utramque famam et Calliam ob male obitam togationem hanc dedisse muletam tradidit, idque eo libentius quod e re sua erat, cum Aesehinem hae oratione male obitae legationis accusaret. In eademqne opinione est Kruegerus. Qui quod Demosthenem in hac ro minime probabili justis do causis non offendisso dicit, non protulit, neque posse eum proferre censeo, quibus eau sis scriptor ille praestantissimus induetus sit, ut historiam cor rumperet. Nequo enim Demosthenes unus est ex grege vilium rhetorum, quibus, ut Ciceronianis utar verbis, concossum est ementiri in historia, ut aliquid dicere possint argutius. Itaque tale quid in Eo admisisse eum, non ausus sim statuere, si alia ratione ea, quae narravit, explicari ΡοAuunt. Et hoc quoque

loco Aemilium Mue Ilerum δη verum vidisse arbitror, cujus haec sero est sententia: Paeem qua nihil erat magis alienum ab iis, quae Cimon albi proposuerat, sine dubio ii, qui eum Cimone stabant, acerrime impugnabant. Eosdem Calliam pacis reconciliatorem in jus vocasso verisimile est; et si Callias donorum a rege acceptorum convinci poterat, consentaneum est,

largitionis acceptao eum punitum esse. At dixerit sortasso quispiam, hoc si recte so haberet, prorsus non liquere, qui iactum ait, ut Plutare hus Calliae summos honores esse habitos narraret. Sod quinam erat honores, quibus ille ornatus eat Tostatur Pausanias δ' juxta simulacrum Pacis Plutum puerum

54쪽

sorentis et imaginem Lycurgi spectari statuam Calliae. Quamdiu post Calliae mortem positam esse Boeckhius δ' probavit.

Cum vero id proprium sit hominum naturae, ut praesentia invidia, praeterita veneratione prosequantur, quid est cur non putemus Athenienses posteriore tempore, quo pacta gloria in majus augeretur, Calliae quoque meritum praemium persolvisse, eique monumentum collacasse λη'.

Reliquum est ut do Herodoti qui huc pertinet loco

disseramus. Quo de loco ut racto judicetur cum non neglegendum Sit, quid in antecedentibus narretur, breviter rerum contextum exponamus. Graeci igitur, quibus EaIus patriae curae erat, ut Herodotus memoriae prodidit, comperto Xerxem Sardibus esse, congregati praeter alia decreverunt, Argivos evocare, ut arma cum ipsis eonsociarent. Argivi vero, id solacturos esse polliciti sunt, si laedua tricennale cum Lacedaemoniis iceretur et imperii dimidium ad se deserretur; cumque Spartani in hanc condicionem non concessissent, societatem

'Aθηναίων οἰ πολλοὶ λέγουσιν, επραξε τῆν ει γένην. Integra Pausaniae verba appoauimus, quod huic loco reservavimus refutationem Krue- geri, qui nimium ex iis elicuisse videtur. Ex Ea enim re, quod Pau-aanias dieat ώς 'Aθηναιων οἰ πολλοὶ λέγουσιν apparere censet, at non omnea Graecos, ut certe eruditos videri de pacis veritato dubituas

p. 123. Alio loco p. 77. hunc in modum disserit: ,,Cum nominu eorum, qui pacem jurejurando dato sanxerant, in eolumnia, quae Col Ioeabantur, inscribi solita sint, aequitur iis qui do Calliae legatione

dubitabant, etiam monumentum riua gloriae fiu pectum esse Nisum. Pacem igitur ipsam eoa in dubium vocasso verisimile eat. At haec argumenta non atis fir nu esae, ex iis, quae supra disputavimus, patere arbitramur. Scilicet inde ub eo tempore, qno Theopompus commenticias eas B inscriptiones contendit, non mirum est, quod Athe nienaea in diversas de pace Cimonica sententias discesserunt. Quamquam vix credibilo est, acriptoria illius opinionem a vulgo receptum Eaae, tamen non video, qui ex Pausaniae verbia effiei possit, haud obscure eum significare. Pacem ease non nisi in populi Atheniensium

propter pacem Cimonicam ab Athenionaibus poa ita egae fertur. Neque enim Dalil in anno R1sentior, qui aeriptorem, eum arae et Calliae honorum mentionem faciat, id agero dicit, ut paeem tueatur. p. 82. sq.

55쪽

recusaverunt. Ita rom se habuisse Argivi dieebant. Alia narrabant, Xerxem Argos legatum misisse, qui Argivis Persuaderet, ne eontra Persas arma susciperent, illosque, ut quiescere sibi liceret, istam tulisse eondicionem, quam Lacedaemonios non nec pluros esse haud ignorarent. Jam pergit Herodotus: συμπεσειν δὲ τot οισι καὶ τονδε τον λογον λεγουσι τινες Ελλήνων, πολλοισι λεσι υστερον γενομενον τουτεων, τυχε νεν Σουσοισιν τοις Μεμνονίοισι ἐοντας ετερου πρήγματος ε νεκα αγγέλους Ἀθηναίων, Καλλίην τε τον Ἱππονίκου κἀ τους μετατουτου αναβαντας, Ἀργείους δε τον αυτον τουτον χρονον πέμ-

ναντας καὶ τουτους ἐς Σουσα αγγέλους εἰρωταν Ἀρτοξερξεα τον Σερνω εἴ σφι ἔτι ἐμμένει την προς Σέρνα φιλίην συνεκερ 'σαντο, vi νομζοίατο πρὲς αυτου εἶναι πολεμιοι. Fatetur deinde Seriptor Se pro certo amrmaro non posso, num Xerxes ArgUS legatum miserit, legatique Argivorum num Artaxerxem de umi citia interrogaverint. - Varia sunt virorum doctorum de hos loco judicia. Κleinertii opinionem accuratius cognoscere nobiS non licuit. Ceterum recte se habere vi dantur ea, quRe Κrue' gerus λε' eontra dicit. Reliqua ab eodem disputata adeo non mihi probantur, ut in alia omnia discedam. Atque quod Hero 'dotum negat vocibus πολλοιοι λεσι υστερον usum suisse, ut rem decem ferct annis post expeditionem Xorxis tactam significarot, rectissime Di homa hoc argumentum non tantam Vim habere dicit, si pax ad annum 449. reseratur. Pacem vero Si unquam conciliata sit, non post pugnam Eurymedontiam com positam eAS , in aperto est. Neque de vocabulis λερου πρηγματος εινεκα Κru egerus recte judicavit. Nihil aliud ea significare poAso arbitratur, quam Athenionaea de re quadam legatos misisse quae ad rem in antecedentibus narratam non Pertineret. Sed Athenienses, qualecunque erat, de quo cum Arta'

Xerxe egerunt, Iuce elarius est, non eorum causa, quais multiSunte annis gesta essent, Susa venisse; et in opto secisset Herodotus, Si hoc signi sicare voluisset. Nihil igitur relinquitur, quam ut Larcheri explicationem accipiamus, qui POur undauire choSe ' ait oc'est a diro, pour u ne autre assaire que eellepour laquelle y encoyalent les Argiens; coite assai re diait lal 10 p. 122 sqq. 14 3 p. 14.

56쪽

paix avec las Porses. Neque me offendit, quod legationem Argivorum Aeriptor non antea commemoravit. Quid enim est eur non Per anticipationem quasi quandam illa verba ad aequBntia reserantur. - Dahimannus autem ea do pace Cimonica intellegonda osso negat, quod hoe si statueretur, idem

Athenienses, idem Argivi in animo habuissent. At hi amieitiam quas nunquam dissoluta erat renovaturi, illi bellum rite composituri erant. Quodsi Horodotus illam do pacs Cimonica legationem tam obscuria verbis indicavit, nihil aliud quam quae

ab aliis eircumforrentur narravit. Denique refutanda sunt ea, quae Κruegerus primo loeo protulit. Ex oratione obliqua, qua usus sit Herodotus, apparere dicit, Eum Callias quoque legationem in dubium vocasse; nequo mirandum esse quod eapite Sequente non disertia verbis indicetur istam quoque incertam BSSE, eum ea ad rem ibi narratam non pertingat. Sed cumscriptor nihil aliud ageret, quam ut quae de Argivis narrarentur, referret, Dahimanno est assentiondum, qui non dijudicari Posse eenset, utrum Herodotus legationem Callias afforat ut rem ipsi exploratam et probatam nocns. Alia tamen ratione evincitur, narrationem illam non omni landamento destitutam esse. Quid enim est cur legationis Calliae mentio injiciatur Hoc, ni sallor: legatorum Athenienatum auetoritato uti volebant, ut Oa quas de Argivis proderent, probarent. Manifestum vero est eos narrationi de Argivia dubiae ro quadam non minus dubia et incerta fidem non aucturos suisso. - Ηia expositis apparet, perperam judicasse viros doctos, qui de Calliae legation o dubitaverint, eoque argumento ad Pacis veritatem impugnandam usi sint. Haec sere habui, qua de paee Cimonica Exponerem. Satis frmis argumentis me evicisse arbitror, neque iis, qui cum Kruegero secerint, neque iis, qui in Grotii partes transierint, assentiendum esse. Illo enim nihil aliud probavit, quam pacem

non in eas convenisse condiciones, quae a posterioribus scriptoribus traduntur, et ab hac potissimum parte Grotii de pace Cimonica sententia impugnari potest. Neque tamen absurdum

57쪽

Natus sum, Robertus Hermannus Hie che, Merseburgi a. d. III. Id. Septembr. anno h. s. XLI, patre Roberto, matre Lulsia e gente Κiosa lingia. Matrem plissimam praematura mors aliquot abhinc annis eripuit. Pater carissimus superiora anno subita morte exstinctus est. - Fidem profiteor evangelicam. Literarum primordiis imbutus, anno h. s. L adii gymnasium GryphisWaldense, cui ut praeesset pater tum vocatus est. Unde postquam per novem annos et dimidium frequentavi, auctumno anni Iocum maturitatis testimonio dimissus sum; praeceptoribus, quibus eo tempore usus sum, imprimisque Rasso Wio et Nitzschio, nunc palam gratias agere cum maxime juvat. Tum rectore magnifico v. ill. Fellitasta civibus academicis adscriptus philologicis studiis operam dedi. Per triennium docentes audivi o. ili. Schoem annum, Hertzlum, Sehae ferum, Georgium, Hoe serum, Sus emthlium, Re uterum. Seminarii philologici, mi praeerant viri praestantissimi Schoem annus et Hertzius, per unum semestre sodalis, per duo senior sui; atque etiam societati historicao Schao sero moderanto et exercitationibus philosophicis Georgio duce interies. Horum virorum omnium memoria nunquRm eX animo discedet, praecipue vero virorum humanissimorum Sehoemanni, Hertzii, Se haeseri, qui non modo per totum Studiorum tempus singularem benevolentiam erga me praestabant, sed Etiam me Reerbissima patris morte Effictum erigebant et omni ratione adjuvabant. Toti autem philosophorum ordini amplissimo gratiaR MO maximas, quod summa munificentia mihi summos in philosophia honores impetrandi potestatem socii. /Diuitiato by Cooste

58쪽

Apud quintil. XI, 2, 29. tegsndum esse: aut si erit tardus ad hoe, εο quoque adhuc rsmedis utatur, ut Ogas notas hoc enim sal sae illa arte non inutiles - aptentur ad eos qui sxcidunt gen8uη. II. Ibid. XL 2, 32: velut oculis intuetur non pagina8 m M. sed versus propct ipsos, cum dicit, similia legenti. iII. Horatium promiscue nomine gsntilicio et cognomine usum