De pace Cimonica : dissertatio inauguralis philologica

21쪽

pergitur ): Μαλιστα δ'ἄν τις συνίδοι το μέγεθος τῆς μεταβολης εἰ παραναγνοινὶ τας συνθηκας τος τ ἐφ ημων γενομνας καὶ τας νυν αναγεγραμμενας' τοτε μεν γαρ ἡμεῖς φανησόμεθα την αρχην την βασιλέως ὁρίζοντες, καὶ τῶν φορων ἐνίους ταττοντες καὶ κωλυοντες αυτον τη θαλάττp χρῆlinac νυν d'ἐκεῖνος ἐστιν ὁ διοικων τα τῶν 'Eλλήνων, καὶ προσταττων δ χρη πομῖν ἐκάστους καὶ μονον Ουκ ἐπισταθμους ἐν ταῖς πολεσι - λιστας. Variae sunt discrepantesque virorum .doctorum de hoc loco sententiae. Ac Di hema ' quidem, Isocratem de foederibus agentem, quae Atheniensibus principatum obtinentibus facta sint, ea significare arbitratur, quae cum imperium a Spartania ad Athenienses transierit, inter Graecos ipsos sint icta. Scriptorem enim hoc loco ostendere voluisse, non quid Atheniensos secerint adversus Persas, sed quomodo se gesserint erga reliquos Graeeos. Huie tamen opinioni ipsum totiua loeleontextum non lavere, nemo non intellegit. Noque ab alia parte oam probabilem esse, ex iis quas infra disputabimus patebit. Κru egerus'' vero priore loco, quom injuria a sequentibus diremit, pacem indicari negat; perhiberi enim harbaros potentiae

suae non considentea tempora magis opportuna exspectare,

unda colligi possit, nullo foedere suisse eos impeditos, quominus occasiono si daretur uterentur. At in sequentibus Isocrat m odus quod initum sit significasse Κruegerus ipso concedit. Quae opiniones quomodo inter Eo conciliari possint, mihi non perspicuum est. An Isocrates dum acripsit, tam vehementer sententiam mutavit Num eredibile est, eum de condicione rerum, qualia bello composito suerit, ita loqui, ut de pace eum cogitasse absurdum ait putare, eum non multia post verbis eommoda eadem, quae antea ex bello sinito, ropotat ex laedere cum Persis laeto Nimirum oratori harbaros occasionem magis idoneam exspectasso narranti, ultima helli Peloponn. tempora ob

versata Eunt.

Neque ea, quae vir doctissimus do foederibus ab Isocrate eommemoratis disserit, mihi probantur. Quae quod facta eSao συνθηκας. . . γενομενας dicantur, eum in litoras relatam

esse αναγεγραμ ιμας) pacem Antalcidicam perhibeatur, hujus

22쪽

rei ne uno quidem verbo mentionem sacere debuit. An Isocrati, ut nullus dubitandi locus rolinqueretur, iisdem in utraque pace significanda utendum erat verbia Foedora vero, quae Athenienses inierunt, in cippo incisa suisse inde patet, quod orator adhortatur, ut legendo aliquis foedera ista cum paee Antalei dica comparet. Quamquam Krugerus non dubius est, quomodo

hujus rei dissicultatem infringat. Aber er Iasat inquit seden Athonischen Vertrag docti leaen. Allein wer mag dabet an Saulen denhen; hochatens Er ah nun g in Schristen dars manvorausaetzen, und doch Wolii nur in red neri schen. Ja haum vird man sich dea Vordachtea erriehren, das a vielleicht nurdio Vergesella chasiung mit dem Lahedamonisehen Vertragoauch dem Atheniaehon die LoAbarheit Eugegogen und dasa derRedner nichis anderes heEeichne ais das Lesen dea sinen in Vorgloiehung mit den angeblichen Bed ingungen des andere v. Talia legentos aeriter commonefaeti sumus ejus Ioci ε', quo Kruegerus splendidissimo sermone exponit quid sit probabilitatis modum excedere. DB hac disputatione pro sua quisque do tota quaestione sententia judicabit. Nobis vero, opinor, per Krugerum licobit, alteram, quae in medio est poAita, explicatio nom accipere. Cui ne illud quidem obest, quod Aeriptordo foederibus tam diverata locutus est verbis. Nam sine ulla

ratione Κruegerus miratur, quod Isocrates commemoraverit,

pacam Antalcidicam lapideis columnia incisam in publicia templis collocatam esse, pilarum, quae Atheniensium gloriam testentur, montionem laciendi occasione nusquam usus sit. Nequeonim neglegendum est, quo loco de pace illa ignominiosa disseru-orit D. Altera igitur orationis parte cum Graecos ad bellum suscipiendum accendere studeat, etiam id, quod obiici possit, occupans, paeo Antalcidica eos alligatos negat. Ubi quanto illa Graecis sit dedecori, exponit. Nihil igitur mirum est, quod pilarum quoque istarum, quos cives in tomplia consecraro coacti essent, mentionem injecit. Denique disserendum est de verbis, quibus scriptor, quanta saeta sit rerum commutatio, indicavit. Et Dahim annus qui . dem των φορων ἐνίους ταττοντες perperam intellexit de tributis, 4M p. 98. 47 g. 180. 4M p. 4 i.

23쪽

quae Athenienses exegerint. Nam hoc si dieere voluisset Isocrates, medio, non activo utendum erat. Eodem sero redit Krugeri sententia, quamquam eautius is quidem de constitutis tributis loquitur. Illis vero verbis arbitratur admodum obscure et languido eam pacis legem significari, ex qua civitatos Ionias liberae saetae sint. Profecto istam Atheniensium gloriam

ita indiearo hominis esset dicendo nihil valentisi Alia igitur explicandi ratio indaganda est. Atque meo quidem judicio

enuntiationes, quarum altera incipit a τοτε μD altera a νυν δ'ἐκεῖνος ita si hi oppositae sunt, ut hic sere senAus efficiatur: tum no a summam imperii Obtinuimuη , nunc rex Graeciam gubernat, vel : tum nos regem in jure ipsius interpellavimus, nunc ille rerum, quae in Graecia geruntur, moderator est. Sed

qui dici potest, Athenienses aliquid do juro regis deminuisse, quod tributa vel potius tributorum aliquot constituissent 8 Rectissime Aemilius Muellerus ε': φορους, quorum

Isocrates mentionem faciat, esse tributa, quae rex exegerit, ea quo Athenienses pacis legibus eonStituisSe, i. e. paetos esse, ne rox in imponendin tributis certum quendam modum egrederetur; cogitari nutem Posse non nisi de earum civitatum tri huiis, de quibus Athenienses ot Persas dimicaverint. Concessisse igitur censet Athenienses Persis Graecas civitates Cypri, Pamphyliae, Ciliciae, fortasse etiam nonnullas Phrygiae si Lydiae urbea modi terraneas ea tamen condicione, ut si non omni-hus, at aliquot certe eivitatibus certo quodam tributo plus imponera regi non liceret. Quamquam hanc pacis legoni in civitates Phrygiae et Lydiae non cadere infra demonstrabimus. Admirabili autἔm arte Isocrates deditione urbium Cypriarum aliarumque Atheniensibus haud gloriosa ita usus est, ut eam sal tom laudem ita tribuoret, quod regis Persarum potestatem ei r-cumcidissent.

Quod vero orator dicit, Athenienses sines imperii regis designasse, de ea re ut reete judicetur, reliquos Ejusdem seriptoria locos opus est accuratius tractare. In Arctopagitico autem haec leguntur β': οἱ δὲ τοσουτον απεῖχον του

24쪽

μακροῖς πλοίοις ἐπὶ ταδε Φασήλιδος επλεον Οἴτε στρατοπεδοις ἐντος υλυος ποταμου κατεβαινον, αλλα πολλην ησυχίαν ηγον.

In Panathonaico ita loquitur si ): 'Eπὶ μὲν ... τῆς et μετερας δυναστείας -κ ἐεῆν αυτοῖς se. τοῖς βαρβαροις) ουτ' ἐντος

Αλυος πεζφ στρατοπέδω καταβαίνειν ουτε μακροῖς πλοίοις ἐπὶ ταδε πλεῖν Φασηλιδος ' ἐπὶ δε τῆς Αακεδαιμονίων Ου μονον του πορευεσθαι, καὶ πλεῖν οποι βουληθεῖεν ἐζουσίαν ἔλαβον, ἀλλα καὶ δεσποται πολλων Ἐλληνίδων πολεων κατέστησαν. Hoc loco ipsas pacis condiciones scriptorem referre voluisse, in aperto ost. Praedicat enim in aequentibus Athenionses, quod generosiora et nobiliora eum barbaris fecerint foedera quam Spartani. At vix quisquam illuc adduci poterit, ut credat regi non licitum fuisse, intra Halym cum exercitu descendere. Ninque tamen eorum mihi probatur sententia, qui terminos. qui Persis impositi sunt, ab Isocrate nimis propagatos esse urbi trantur. Quid enim Athenienses agere potuerunt, cum Paciscerentur, ne intra certum quoddam spatium a mari exercitus Persici mitterentur, nisi hoc, ut Graeci, qui Asiae oras mari timas incolerent, tuti fierent ab incursionibus satraparum Atqui Isocrates libertatem istarum civitatum paee confirmatameSSe nusquam commemoravit; quod hoc potissimum Panathenaici loco sacere debuit M , quandoquidem in Spartanos invehitur, quod multas Graecas civitates Persis permiserint. Ignorasse Ergo manifestum est illum condicionem, ex qua urbs a ista a liboras factas esse a posterioribus narratur; et hoc loco rerum atatum eum paeia legibufi confudisse videtur. Iam ut revertamur ad Panegyricum ita totus isto locus conStitutuS est, ut τοτε μὲν γαρ .... Ορίζοντες et νυν ὁ κεῖνος .... Ελλήνων sibi respondeant et in univerMum qualia rerum condicio fuerit, significent, cum participiis, quae sequuntur, generalis illa sententia explicetur. - Denique quae in Areopagitico leguntur, prorsus non perspicio, eur ad pacem factam nullo modo referri possint. Eadem enim inveniuntur in Pano i) g. 59.

25쪽

athenaico, ubi pacem haud obscuris v rhia indicari nemo non

concedit.

Non opus esse arbitror, longius historiam pacis ita persequi, ut singulos scriptorum locos proferam. Nam inde ab sotempore, quo Demosthenes orationem, quae inscribitur περὶ τῆς παραπρεσβειας, habuit, certam quandam Paeis conserinationem de prshendimus. Neque enim ms offendit, quod pro urbe Phaselide alii insulas juxta silas Chelidonias nominant, neque quod regio, quae eopiis pedeatribus Persicis adeunda non erat, aliter ab aliis definitur. qua auctorum discrepantia qui argumentum petierunt, ut fictam esse pacem probarent, conserant, quam vario de pace Antalcidica veterea locuti Aint. Posteriores autem maria superi locum, Persis non Praeternavigandum, insulas Cyaneas addunt, urbium Ionicarum libertatem ex foedere receptam esse praedicant, spatiumque, intra quod quominus ad mare dea conderet, rex impeditus ait, angustioribus finibus Circumscribunt. - Nequo vero dissicile est ad explicandum, qui tactum sit, ut novae istae condiciones adderentur. Etenim Cimonicam multo magis gloriosam visam eSSe quam Pacem Antaleidieam nemo non intollegit. Spartani autem Graseas Asia minoris civitates Persis prodiderant, cum Atheniensibus principatum tenentibus liberae fuissent. Quamobrem si quis odera illa comparavit, quid est magis consentaneum, quam etiam civitatum istarum condicionem in eontentionis judicium vocatam esse. Neque vero mirum BSt, quod Atheniensos paulatim longius progressi pace ea sancita eSSe Putabant, quas bellum finitum secuta erant. Urbes autem A Siae maritimas indo a Phaselido usque ad Chalcedonem in sua potestato habuerant. Quae si a Persia dimissa erant, non Eumelehat,

quom Isocrates navigationi constitutum eSSe commemoraverat, terminus, Cyaneae autem insulae, non Procul a Chalcedone sitas, idoneae videbantur esse, quas PerSae SP non superaturos esso polliciti essent. Denique ut civitates Graecae tutae essent a vexationibu a satraparum, opus erat ea condicione, ut fines terminarentnr, quos transire exercitui Persarum non liceret. Hac in re aliquantum valuisse arbitror, quod Isocrates minus accurate PersaΗ non ultra Halym copias misisse narraverat. Quod cum non credibile esset, pactos esse Athenien-

26쪽

ses, Spatium aliquanto minus a scriptoribus posterioribus d signatum est. Quia vero non intellegit, quantum Sardes amari distabant, ad reliquas quoqus regiones eos transtulisset IIae disputatione ad sinem perducta, br viter capita eorum, quae disseruimus, repetere libet. Silentio antiquorum historicorum haud ita multum tribuendum est. Cha ron et Hellanicus num pacem omiserint, non liquet; C te alae tacenti in rebus Bellenicis non major fides facienda est quam dicenti. Thucydides cur pacem nullo verbo attigerit, satis demonstrasse nobis videmur; atque idem eadit in Herodotum, Aristophanem, Pindarum. Contra ea in epitaphiis Lysiae et Platonis rerum statum, qualis post Paeem conciliatam fieri coepit, apud Ando eidem i. e. ante Pacem Antalcidicam disertam pacis montionem invenimus. Primus eorum, qui post annum 387. de illa re scripserunt, Isocrates de condicionibus pacis disserit, et ita quidem, ut eas paci An talcidicae opponat. Neque vero mirum est, quod Lysias, Plato, Andocides ipsas pacis leges non commemoraverint, quippe eum illud Graeciae dedeeua nondum ad comparandam pristinam gloriam quasi invitaret. Maxime autem mirabile est, quod Isocrates inseriptionum testimonio nisus de pacis condicionibussere idem narrat, quod Lysias ceterique de statu rerum, qua lis post bellum compositum fuit. - Posteriores gloriam ex

pace Cimonicam partam magis magisque auxerunt noviS COD

dicionibus, quae paci Antalcidicas rosponderent, additis. Quid Τsi posteriorum judicio rerum post annum 449. statum aliunde

notum repugnare, Isocratis narrationem cum eo convenire videbimus 3 Sed antequam de sa re disseramus, Crateri, Callisthenis, Theopompi de nostra quasstione sententiae exami

nandae Sunt.

iI. Transeamus nunc ad secundum, quem proposuimuS locum. qui locus est de columna pacis condicio nos reserente et de scriptoribus hy), qui pacem factam esse nega

27쪽

verunt. Atque primum quidem quaerendum est, qua ratione illorum scriptorum de paco judicia intollogenda sint et quantum auctoritatis iis tribui debeat. Nam do utraque re viri docti in diversas partes discedunt, ut niai de hoc loco satis constet, altera de pila disputatio recte procedere non POSMit.

Do Crator o igitur Plutarchus βε) hase protulit: is δὲ τοῖς

ψηφίσμασιν α συνήγαγε Κρατερος ἀντίγροιπα συνθηκων ως γε νομένων κατατέτακτM. Craterus autem, ut Meine ii, qui hujus seriptoris reliquias accuratissima disputatione persecutus est, verbis utar β', o Cratori Macedonis ex Phila filius, Antigoni regis frater uterinus, .... historici auctor extitit operis, quo Atheniensium decreta publica et alia rerum gestarum monu menta ita collegerat, ut adhibitis simul historicorum testimoniis ac ne Aristophane quidem neglecto, omnem Graecarum rerum memoriam diligentissime illustrarol. Inde manifestum sit,seeus judicare de Crateri loco a Plutarcho laudato Bredo tum, cujus opinionem jam a Kruegero β' rejectam ne commemorare quidem opus eSt. Paulisper vero morandum est in refutando Di hema. Is enim is fieri potest ' inquit ,,ut saltar, at legentiquae Plutarchus scripsit, mihi nee ipse Plutarchus videtur eo gitasse de integro quodam exemplo, a Cratero ex antiquo mo numento sive columna sive aliud quid esset, desumto. Etenim si hoe Eignificare voluisset, adjecto artieulo scripsisset των συνθηκων. Nunc vero videtur tantum id voluisse dicere: Craterum exemplum inseruisso non integri foederis sicut sactum Et descriptum esset, sed modo pactionum quarundam digesta rum, sicut vulgo foederis condiciones conciperentur. HaS autem condiciones facile ex oratorum scriptis veluti Demosthenis Vel

Isoeratis deScribere potuit. ' Atiamen Dihema justo plus e articulo omisso elicuit, quandoquidem perversum eSt, idem Atticis, idem Plutarcho adhibero judicium. Deinde verbum ἀντιγριανα ostendit, Craterum quae do pace Cimonica exhibuerit, non ex oratorum aliorumve scriptis, sed ex monumento ad totam hanc quaeationem vel maxime periinet ideoque etiam de o hoe loeo disputabimus. 54 vit. Cim. e. 13.55 ad Steph. Bygant I, p. 71 . 56) p. li S. Duiligod by GOoste

28쪽

quodam publico desumsisse. - Quas autem illud exemplar retulerit pacis condiciones sere easdem suisso atque condiciones a Plutarcho traditas pro non dubio numimus. Plutarchus Enim, cum etiam alibi βλ) illius testimonium ab aliis discrepans commemoraverit, eoque ex loco appareat, eum illius seriptoris librum penitus cognovisse, haud saei te supersedisset disertis verbis indicaro, si in Crateri colle etione longe diversam do pace sententiam invenisset. Hinc etiam probabile fit, Craterum non aliter quam Plutarchum narravisse, poSt pugnam Eurymedontiam pacem junctam ESSe.

Iain accedamus ad Callisthenem, cujus de pace judieii Plutarchus mentionem facit his verbis: Καίτοι Καλλισθένης

ου φησι ταυτα συνθέσθω τον βαρβαρον, ἔργω δε ποιεῖν δια

Ελλαδος, ωστε πεντήκοντα ναυσὶ Περικλέα καὶ τριακοντα ιι ναις 'Eφιάλτην ἐπέκεινα πλευσαι λελιδονέων και μηδεν αυτοῖς ναυτικον ἀπαντῆσαι παρα των βαρβαρων. Quo do loeo mihi

non convenit eum Moschio si , cujus haec est sententia: Callisthenis verbis evinci nihil nisi hoc, statim post victoriam ad Eurymedontem reportatam nullam factam esse pacem; cum vero Ephialiis exomplo utatur, scriptorem loqui do temporibus proelium illud mox insecutis neque impedire, quominus Ol. 82. 4 pacem fieri potuisso dicatur. Contra quem Dihemae verba proferre Iibet. Is recti suime'n is Plutarchus certo non scripsisset ταυτα tantum, sed aliqua voee addita, τότε v. c., significavisset, Callisthenem eam quidem pacem, quam ipse probaret, rejicere, sed aliam alio tempore saetam non in dubium voeare. Idem tamen non debuit impugnare Κruogerum, haud cunctanter poni posse dicentem' ), Callisthenem eum Aristotelis discipulus et lamiliarissimuου esset Theophrasto, aliquando Athenies suisse et columnam, in qua pacis condieiones deseri-ytae esεent, vidisse. Certe aliis et validioribus argumentis Di hemae judicium indigere censemus. Inde enim proficiscitur

57 Est ille Iocus in vita Ariati d. c. 26, en tuu potissimum nituntur, quao supra de Crateri collectione ex L Ivinevit disputatione ap-Posuimus. 58 l. e. Pugnae Eurymedontiae.

29쪽

ejus disputatio, ni Callisthenem Aristotelis sororis filium sulsae ponat ' in, id quod quomodo probare possit, prorsus non perspicio.

Lico at nobis ejus argumentationi opponero, quao do hac regentiat WεAtermannus, qui unus omnium accuratissime de Callisthene exposuit. Is vero Onihil impedit ' inquit quominus ponamus, eum ut Alexandro aliquot annis majorem paulo prius ex Aristololis disciplina dimissum Athenas venisso ibique eum Thoophrasto amicitiam junxisse, quo tempore historiae perscrutandae operam dedisse putandus esto'. ' Veri autem simillimum est, locum supra deseriptum ex Hellenicis, quae composuit Callisthenes, desumtum esse et pacem Antalcidicam,

unde r rum Graecarum historiam narrare coepit, occasionem

praebuisso uberius etiam de paeo Cimonica disserendi. Neque vero temere scriptorem do pace illa dubitasse, his argumentis demonstravit Kru egerus ' . Callisthenem dieit diligenter in res, quae eo pertinerent, inquisivisse, satis apparere, quod Periclem cum L, Ephialtem cum XXX navibus Chelidonias superasse perhibuerit. Idom quod statuit, Hellenica fortasse

non multo ante Alexandri in Asiam Expeditionem consecta else, ut acriptor quaecunque ad paeis varitatem probandam prolata essent, non posset ignorare, Hus argum nti vim aliquanto augeri posse arbitramur, quandoquidem nunc in consesso ESt, Callisthonem hoc opus dum Alexandrum comitaretur, eon scripsissest . Veniamus nunc ad Thoopompum. Is ut saepisSi me a

proposito declinavit, ita de pace Cimonica sustus disputasHevidetur. Nobis autem de Hus sontentia judicium est faciendum

ex duobus tantummodo vestigiis, quorum alterum in Harpo 62 Horo matrem Calliathenis Plutarchus vit. Alex. e. 55. Aristotelis consobrinum αυφιανθ fui suo refert. Vocem autem ανε asquamquam dubitari potest, num Plutarchus ea fratris sive sororia si iam vel quamlibet amnem signiscare voluerit, tamen pro eerto affirmari poteat, non intellegi posse do sorore ipsa. Cf. Wes term ann.Do Callisthene Olynthio et Pseudo- Calliath. qui dieitur comment. pars I. P 3. 63 ib. p. I. 64 p. 122 sq. 65 cf. Wesιermunn. l. l. P. 16. - De fide historica quam multi erant, qui Callistheni abrogarent, videas rinadem iudicium, ut videtur, verissimum. p. 25 sqq Duiligod by GOoste

30쪽

crationis toxico reprehctnditur. Ihi s. v. Ἀττικοις γραμμασιν leguntur haec: Λημοσθένης κατα μαίρας ἀντὶ του παλαιοις 'την γαρ των κὁ στοιχείων γραμματικὴν ο νε ποτε παρὰ τοῖς Ιωσιν ευρεθῆναι. Θεόπομπος δ'ἐν τῆ κε' των Φιλιππικων ἐσκευωρῆσθαι -λέγει τας προς τον βαρβαρον συν Hiκας, ας ου τοῖς Ἀττικοῖς γράμμασιν ἐστηλιτευσθαι, αλλα τοις των γάνων. Alterum Husdem Philippi eorum libri fragmentum invenitur apud Τheonem. Est autom ille Iocus in progymnasmatum capite Secundo, quo agitur περὶ τῆς των νεων αγωγῆς. Ibi β' rho toreum initio capitis praeceperit, ut discipulis loci ex veteribus

scriptoribus desumti proponantur, qui memoriae mandentur, ipse multa exempla, quae idonea videantur esse, assori; inter

quae etiam Theopompi locum laudat: Παρὰ δὲ Θεοπομπου, ait, sim λαβεDJ ἐκ τῆς πέμπτης καὶ εἰκοστος των Φιλιππικῶν,οτι Ελληνικος ορκος καταφευδεται, ον Ἀθηναῖοι φασιν ομοσαι

τους Ελληνας προ τῆς μαχης τῆς ἐν Πλαταμιις προς τους βαρβαρους, καὶ αἱ πρις βασιλέα Λαρεῖον Ἀθηναίων καὶ πρὸς Ελληνας συνθῆκαι ' λι δὲ καὶ την ἐν Μαρωθῶνι μαχην Ουχ ἄμα παντες υμνουσι γεγενημένην, καὶ ο σα αλλα, φησίν, ἡ Ἀθηναίων

πολις αλαζονευεται, καὶ παρακρουεται τους Ελληνας. Et hoe quidem in consesso est ad eandem paeem reserenda Bssis ea,

quae ex Theopompo descripsorunt Harpocration et Thoon. Dubitari tamen aliquis possit, num pacem Cimonicam signifieare voluerit scriptor. Sod assentiendum est iis, qui in Theonis loco nomen Darii salso insertum esse judicaverunt. Atque Κruegerus verisimile osso dicit, illud vocabulum a sophista adjectum esse; nam etsi Dario regnanto Athenienses fortasse cum Persis foedus popigorint, tamen non tam celebro id esse, ut in splendidissimis rerum Atheniensium historiae factis numerari possit; ejusmodi autem esse foedus, quod Theopompus commemoret, quandoquid om pugnae Marathoniae adjungatur. Cui argumentationi duo potissimum obstare, Di hema arbitratus est. Qui quod contra dicit, verba ἔτι δὲ και, quibus Theon ad pugnam Marathoniam transeat, id potius significari, scriptoremeaS reS Sejungere voluisse, nimium ex illis vocabulis, quae 66 Spengel. Rhot. Gr. II, p. 67. 67 p. IIS E q.