De patronymicorum graecorum formatione

61쪽

Patronymicis, quae e thematis in F derivata sunt, adnumerandum SSe videtur:

g. 58. themate in Irretrosu ενες derivatum est Hippomeneide i. e. Limone Ov. Ib. 333, in quo ε idquo in i productum X analogia tot aliorum patronymicorum in id servatum est 'Aρηιάς autem Q. m. 1, 318 ι do l, 87, - ὁ I, 206), quod quasi femininum Asia ιος adjoctivi homerici est, huc pectare negaverim. Quanquam senim usitatissimum primitivi ejus thema in s desinere ex 'Αρες vocativo apparet, 'Aρ solo tamen et ' ργηιάς propter V potius X 'Αρευ i), quod est eolicum, quam ex 'υρες

derivandum esse censeo. Productio enim suppletoria non invenitur, nisi cum Daut V elisa sunt. Patronymicorum fem gen formationem a patronymicorum maSc. gen Satis diverSam S Se jam cognovimus. Quanquam enim utraque patronymicorum forma nonnunquam ια suffixum quasi auxiliare praebet, hoc tamen maxime interest, qu0 in masculini patronymicis duo similis notionis suffixa ια et δα cf. g. 2b inter se conjuncta sunt, Sed in femininis in ad ια solum patronymicam notionem habet ut d nil nisi semininum genus indieat es 45). Neque easdem ineunt

vias patronymica masculina et feminina, si quae formae in metrum dactylicum non quadrant in masculinis Oeales quaedam producuntur ut in Πρε cis udi aut suffixa quaedam inseruntur ut in 'Aγχεσ-ιά-δης et αλα-ιον-ίδης feminina vero non Solum, ut in metrum quadrent, sed paene ex arbitrio poetarum in ηι ηια formantur, quibus quidem quodammodo latronymica maso gen in ηιάδης respondent.

62쪽

Et quanquam omnes fere masculinorum patronymicorum faciendorum formae jam apud Homerum, femininorum apud Aloxandrinos demum inveniuntur, iure tamen ea inter Se comparari possunt. Nee enim dubitandum est, qui hiui in ceteris rebus sic in patronymicis em gen formandis omnino epicos prioris aetatis, non nun Homerum Secuti sint.

63쪽

CAPUT III.

DE PATRONYMICIS, QUAE IN G0ν, Ἀωνη sti νη), ἐνη DESINUNT, AGITUR.

. 59. Tertia patronymicorum Orma St, quae veterum grammaticorum Sententia masculino i genere in ων, feminino in copi aut, cum primiti V impura sunt, in ινη desinit. De vocali autem, quae 9 masculinae terminationi antecedit, Theognostiis in ramer. aneod. II, p. 27 haec praeSeripSit , , T εις ων GTρ υνυμικα τὸ ν παραλι γουσαντι ν αυόν ν εχει τοῖς εἰς ἰγὶς graTρεονυιιικola καὶ φολύττειτο - αν κατα τὸν γενι ζέν οιον IIριalu sici IIριαφείων

τρείων ' χρείωνος. Sed vereor, ne hoe praeceptum falsum sit , eo enim Solum interdum, quanquam rariSSime, scasibus obliquis corripitur cf. . m. s. Κρονίων ut in Kρονίονος Ξ 247, λ 620, sed otiam ab 'IἈποτης v. c. et ' σιος patronymica ut Ἱπποτ&ων et ' AG orco a formari debebant, quorum quidem nulla exstant zompla. Ac si nil nisi εων torminatio essot, quid sibi velleto in formis ut 'Aκτορίων γNam in his i inter thema Aκ τορ et torminationem cuν)Vocalem copulativam esse propter ω alteram Oealem parum credibile est. Itaque sol pro torminatione habendum est et feminino genere 'oo γλ Iamque apparet, quae Sit

64쪽

origo ejus suffixi. Nil enim impedit, quominus cum Curtio

GrundZ. d. gr. tym p. 569 H0ν ex o et co suffixis compoSitum 88 putemuS, quorum ulterum OSSessiVam nltorum , ut ita dicam, ampliativam notionem habere eonStat. Κρονιων igitur eodem modo e Koονιος adjectivo ut σέλεον sex φιλος lectivo ductum est. atronymica ergo vis in priore tantum suffixo inest, non in posteriore. . 60. Jam quae patronymio ma SQ gen in ἐων X stent, quaque ratione formata Sint inquiramus. Derivantur autem eodem fere modo e thematis primitivis quo adjectiva in ιος, e quibu orta Sunt

Quare, cum e thematis in o derivatio fit, ante terminationis aut quod plerumque fit ultima thematis vocalis eliditur aut in mutata servatur. Sunt autem ejus formationis haec: Λαρδαν-ίωνες, quod ethnicam habet vim ei. g. 6.)Η0m H l4, Θ 54 Q. m. 11 425. - ρον-t D P, quod omnium hujus formae creberrimum est; nam XStat apud Homerum T i locis, deinde apud Hesiodum, Tyrtaeum, in

98 locis) Coluth. 77 Mus. 36. - D0αν-ίωνες, quod apud Homerum nil nisi epitheton ornans deorum St; nam Hesiodus primus Uranum deorum genitorem feeit HeS.

notionem habet, ε ultima thematis vocalis, servatum est ut in adsιεiος adstris etc. - Eodem modo formatum est

65쪽

luth. 218, et Πηλείων, quod Homerus 4 locis, Q. m.

locis usurpaVit.

. l. Maximo memorabilis forma est Μολίονε i A709 et A 50, pro qua indarus l. 11, 34 Μολιονες praebet quae quomodo expliorenda esset, magna erat lis inter antiquos grammaticos. Alii enim patronymicum eSSe Ontenderunt, quanquam inter se diSSenserunt, utrum a Mo-λος matris Aetoridarum patre schol. A ad A 709 an Μολο ρομαὶ κω θει Aetoris cognomine repetendum SSet Eustath. p. 82, 4 se tu.); quin etiam nonnulli a Μολιονγὶ Aetoridarum matre Μολιονίονε ductum esse, e quo ολίονε ox 'Fπερίων unalogia pro ' Γ περιονίων concisum e SSet, H-tarunt. lii vero το Μολίονε κατ' πίθεσιν γουν πιθε-

ἐξ r. εν κτασε ο μωλος γίνετ&ι, ὴ GP το μολω ijs ια. Eustath. 82. 2l cf. HeSych. . Ae mea quidem sententia Μολίονε pro patronymico apud Homerum accipi non potest; duo enim patronymica ita inter se conjungi posse ut Μολίονε 'Aκτορί ονε , 50 no gaverim Epitheton igitur sit necesse est. Nee tamen ita OXplicandum esse eense ut veteribus grammaticis videbatur, sed potius elcher assentior, qui scis Faesi ad Il. V 638 Moλί0γε nil nisi molas significare putat. Derivandum igitur est a radio mar, de qua vide Curtii element. etym. r. n. 48l. Ne tamen negari pote St, posteriore tempore hoe vocabulum maXime a mythographis cf. Mnaseam

in Ap. Sch. y 055, qui eos μολίονας, et Apoll. 2, 7, 2, 3,

qui ολιονίδας nominat), pro patronymico, quod e Μολιονx duetum esset, Receptum S Se Atque ad hujus et Y ιερίων exemplum, quod pro patronymico X Yπεριωνίων conciso, non pro epitheto quidam habebant of Eustath. 190,6), Thoocritus 15. 141 Λευκαλίωνες formasse videtur. 62. Non praetermittendas esses formas quasdam

1 Ι. e. χυρυτος καὶ Κτέατος, Actoris vel Neptuni filii.

66쪽

CenSeo, in quibus ιον Sive G0ν suffixum quasi auxiliareost. At tu do his quidem patronymicis: Taλa-ιον-ίδνὶς, IGI ET-ιον-Jλὶς Oedipod ion-ides, Sperch-ion-ides jam supra g. 35 dissoruimus addi potest ' ρκαδ-ιων-δι ς, de quo Steph. yg. s. 'Αρκύς : ἐκήλουν at Γους και Αρκαδι υνδας του ὁ πλεον sciντος. Noe tamen in hoc, quod apud quem HXstiterit, nescimus, ὁ πλεον&ζει, sed ad boeoticorum patronymicorum Xemphim es . . t formatum esse videtur. Nec in patronymica modo sed etiam in possessiVa μον suffixum auxiliare inductum est Μαρο-ιων-ίδος ορκνὶς

- - - quam dicitur urbem Acrisioneis Danae fundasse colonia.

Coloni enim Acrisionei nominantur, fui 'Aχριομυνι ς i. e. Λαν ης non qui Acrisii sint. aXime autem errant, qui Acrisioneis pro patronymico habent. . 63. Jam quae forma sena gon masculinis in Goa respoudeat indagemus. - Antiquorum autem grammatico

ρὸ GTίνὶ , i OD 'Adρίστου. Sed cum masculinam sormam revera in μυν, non ut veteribus videbatur, in otia desinere cognoverimu8, feminina quoque et impurorum et purorum primitivorum in G0νη XSpectantur. Atque o im

67쪽

sequuntur patronymica, quae e thematis puris derivata sunt, altero ι eliso ιων x terminatione formata sint A κρι- σι - 0νη Ηom. Erat 9 Αἰνει- ωνη Anth. app. l. 38 i. e. Romana) 'Iκαοι- ων x i. e. II ενελοπιὶ Maxim. . . 90,

Ex eadem falsa ut videtur analogia qua ΛευκαHωνες hae tria patronymica facta sunt: 'Hλεκrρυων-γὶ Akκlix νr )Hes. c. 16, 35; Πετιέων-γ i. e. Ἀνδρομαχη Q Sm. I, 1lb l3, 268 Christod. 60 υι υνη, quo nomine Venus, non Diona mater ejus, significatur apud Theocr. 7, 1l6 Bi0n 1, 3; V. m. 1, 14, 33 a. a. 2, 593 fasi 2 46l 5, 309; Val. Flaeo T, ST. offensionis aliquid in o inesse possit, quod maSeu

νίς est adjectivum). Terminationes autem α η et quae

rarior invenitur ι paene is tantum feminini conveniunt, quibus masculina suffixa vocali aliqua finita respondent, ut δοι-r femininum Herod. asT-o masculino respondet διχόμην- ις διχόμ/ -ος ι πειρω-Tις γηπειρ 9-2ης. Itaque aut αδιιειων masculino femininum Καδμει υν-ια vel Καφιειαινα aut Καδμει υνγὶ feminino Kal εἱέονος masculinum es. υἱωνν et υἱο νος respondere debebat. Sed non solum patronymica, sed etiam alia vocabula

in ν 60νος et co ovo paraschematismum contra normam

68쪽

rivatum est: Αἰητ-ίνη lux δεια Dion Per. 490, V. hor. 6, 103 e themate in D: 170η-ίνη Catull. 64, 28 Q. Sm. 3, 12 etc. opp. hal. I, 386 o themate in νι υνγεω- ινη Call. 1 g. 48. Accedit ε αντ-ίνη RXim. r. . 191, 276, 96, quod eodem modo quo Θειανείς et Θειαντι ς cf. g. 4 ex εἰ primitivo derivatum est. Hane formam Leo Meyer recto explicasse mihi videtur, qui Ueber die sexto de adjectiva in deuischen p. 50 haoe

a. B. Γρ ν fur πριον πριαν, 'Adρη στέγη E l2j d-ρ ἱστιέω νη mi demselben ausgan wie κρισι υνγη. Nee tamen ex ι όνη demum sed aut jam ex tota aut quod ad Κρονίονος genetivi exemplum formatum es Se poterat, πιο νη PM Contractum eSSe contenderim. Nam etiam ex se ιο non e i tantum i prodire posse, ex hoc ipso Xemplo rρίν,

quod Leo Meyer attulit, apparot cf. Si). Cum his seminini patronymicis in ινλ maxime comparandum est Πaλλα- ῶνος, de quo in tym l. Gudiano p. 450 IS: HIIαλλαεινος

σεν, θεν πο τῶν ἐγχωρίων Ποσειδωνία υνομασθη ς και φαAιαίνη παο Λωδωναίοις. obeckius injuria ut mihi videtur σιωνη et Ποσειδωνκ Scribere vult l. l. adn. 273. Sed quidni Dodonaei Ah-αίνη, Uam formam regularem esse cognovimus , servari potuerint γILοσειδωνία autem etiam derivativum esse potest, cf. v. ast 4 943: Tithon-ω i. e. EOS.

69쪽

Ceterum hane patronymicorum formam, quae quorundum veterum grammaticorum sententia Iadis linguae propria erat, quam rariSSime Surpatam SSe, quisque intelleget. Nam apud Homerum quidem, qui omnium Oetarum eam

creberrime adhibuit 148 locis patronymica in Hor 708 locis in ης leguntur. Nunquam tragici et Latini ), rarissimo Ρindarus ea usi sunt. Ne multo saepius ea invenitur apud Alexandrinos prioris aetatis. Sed apud posterioris aetatis epicos quasi revivescit, sic apud Quintum Smyrnaeum, si apud Nonnum ejuSque Seetam. 1 CD. Prisc. ΙΙ, 6, 3b Sch. ad Dion. h. in Bekk. n. p. 49, 16. Ne tame solum indarus Αοονίων Pyth. , 136 3 99 Nem. 1, 23 9, 5; Μολιονες Ol. 1l 43 sed etiam Theocritus 15, 141 21ευ-κHίωνες hae forma usi Sunt. 2 Ovidius et Valerius Flaccus Venerem Dionen appellarunt, quod cum a primitivo AMυνη non diversum sit, patronymicum vix diei poteSt. - Formn in νη usi Sunt Catullus et Ovidius es . 4. 3 Quare Pindarus et tragici Oυοανίδω Pyth. 4, 344, urip. Phoen. 23 etc. et Aces δανίδα ι Piud seg. Eurip. Rhes. 230), Don:

ουρανίωνες et Ιαρδανίωνες dixerunt.