장음표시 사용
11쪽
utrum existentii Virtutum TheoIogicarum sit icerta PI D E T U R non eme eerta l. Quia Concilia & Patre αmae v Ras agontes de necessitate Gra in m ui oris definiunt existen
tram Auxilmorum actualium 'in nihilque decernunt de au-κ iiijs habitualibus, ut dictuin est quaest. I s. de Gratia. Vbi autem nihil decemunt Concilia, eQ Patres, nihil certi esse potest . Ergo nih:l certi habetur de existentia habituum super naturaliumῆ ct a fortiori nec Τheologicorum, qu: sunt una species eius generis. Aceedit Uirtutes Theologi eas, si darentur. fore auκilia praecipua re maxima diuinae Gratiae ; quae videlicet forent cardines &fundamenta Mitae spiritualis . Ergo omissio ipsarum, dum agitur de necessitate Gratiae, non aliunde oriri potuit, nisi ex eo. quod nullum sit fundamentum satis certum: exi stentiae earum.
12쪽
a. Quaedleuarer de his virtutibus, cim: tria accipi possune delaaram actibus. Nempe
habitusa aut virtutes eκ se permanentes onialibi in cachis documentis nominantur saut ullo pacto, etiam virtualiter,satis exprImuntur; & aliunde cenum est de stibus solis sermonem esse. 4uando de his uritutibus agitur pro tempore antecedenti actiustifieationem . Similis vero locutio est, ouando de ipsis agitur , ante & post iustiti-oationem. Ergo existentia harum Virtutum quoad habitus nequaquam certa est . . Innocentius 3. Cap. Maiores de Bapt. ει Clemens s. in Cone .Viennen .propositam Theologorum opinionibus affirmante , Senegante existentiam omnium viuuersinu, Virtutum infusarum approbant tantum ut
probabiliorem sententiam affirmarem .Ergo existentia virluxum Theologicarum ; uc ut de e ceterarum per se infusarum,non excedinlimitra probabilitatis o .
R. Virtutes, quae vexsantur circa Deum, Eraeca voeisor gine Theologicae dicuntur;
leui Politicae, quae Reipublicae bene get endae incumbunt, & Militares, quae ad bella elu, obtinendamquς victoriam deseruiunt, verunt quia Virtutes multipliciter circia Deum versari possunt ; neque quilibςt modus ipsum attingendi sufficit ad discretionem inter Theologicas, Ss morHes; lci enisae' omnes conuenire in excludenda a ratio .pe Virtutis Theologicae , ea virtute, quae Deum respiciat, vel ut obiectum pure ma
teriale, vel ut materia,e smulqu' formale avel etiam pure formale , sed minus principale; qui a Virtus non spe ei fica tur ex obie-do materiali; atque inter obiecta formalia ab eo denominationem absolutς inititura
quod est pure formale, simulque praecipuum, In quam
13쪽
Inquam vero , pracipuum, non praeesse is ratione entitatis , aur obiecti potentis moue re,quod materialiter se habet respectu viris tutis ἔ Sed in ratione mouentis actu, & dea terminantis potentiam Ad actionem. An aute fit de conceptu formali Virtutis The Iogicae, ut Deus sit obiectum krmiae , uni eum, M adaequatum ipsius,non conuenit inister Auctores:.Verium ex alijs praedicatis, in quibus conueniunx, deducetur infra , de conceptu eius essentiali esse, ut nihil cre tum sit ipsius obiectum pure formale , se attactum praecise ratione sui, de non simul ratione alterius; esto possit aliquid creatu
esse motivum eius formale, dummodo non sit pure formale, seu non attactum simul ra-itione alterius, nempς Dei in quo solo velut in centro quiescit Virtus Theologica, ad eundem essentialiter referens coeter
Sciendum rursus est, Deum posse esse motivum Actuum humanorum , vel quoad ea praedi ta tantum, quae innotescunt e effectibus eius naturalis , vel quoad ea etiam, quae innotescunt ςx effectibus superis naturalibus: Quod communitςr dici solet, ut Auctorem naturalem, vel supern*turale. Et licet sub viralibet ratione terminare Deus possit virtutes primaeva vocis significatione vere Theologi east ideoque vir tus Theologiea diuidenda videretur, in naturalem, & supernaturalem, acquisitam , &insu am Iam tamen usus inualuit apud Patres, Se Theologos C itholicos omnia considerantes in ordine ad finem supernaturalem, ut absolute de absquq ullo addito Virtutem Theologicam appellent eam solum .
quae versetur circa Deum , Ut Auctore mo
14쪽
tur a Deo operante in homine, ultra actIuitatem propriam hominis, & omnium Com-zincipiorum ipsi connaturalium. Et quideuiusmodi infusio conueniens Virtuti novi per accides,sed per se ratione sui perfectio. nis intrinsecae superatis omnes vires activas Naturae, est usque adeo nece aria ad rationem virtutis Τheologicae , prout usurpatur ah ijsdem Auctoribus, ut per eam potissimucoditionem distinguant communiter Theo Iogi, pτaesertim antiquiores , cum D.Thom. 1. . q.s1.R. L. & apud Magan 3.dist. 23. Virtutem Theologicam proprijssime sumptam, a reliquis Virtutibus , quae vel Theologieae nullatenus sunt, aut nonnisi cum aliquo addito diminuente . Quod, qua ratione , aequam difficili , apud nonnullos eonsequentiae ratione introductum sit, infra eκpone
Ex iis, quae spectant ad quid nominis,erui potest legitima virtutis Theologicae definitio exponens quid rei: Nimirum , Habitua per se infusus attingens immediatὸ, ac pyaeciseratione sui , atque τι σειectum praecipuum Deum, ut Auctorem supernaturalem. Habitas est Genus commune omnibus Virtutibus , imo Se vitiis. Par se infusus, distinguit a virtutibus naturalibus, Se utcumque aequi sibilibus activitate physica actuum . Attingeni immessias ' at praeuὸ ratione sui Deum, di stinguit a Virtutibus moralibus, tam acquisitis, quam infusis, siue sint pure morales, siuparticipantes imperfecte rationem Virtutis Theologi cae. μι aactorem supernaturatem, distinguit iterum clarius a virtutibus Τhe logicis naturalibus , quae secundum praesen tem eleuationis statum, sunt virtutes tantis
secundum quid . μι obsectum 'sum p νας usi, distinguit ab habitu Theologiae coasidexan-
15쪽
he Virtutes Theologicas a atque ab aliis , si
quae sunt,similibus Virtutibus,quae moueantur ex aequo persectione diuina & creata . Haec omn .R , quae claritatis Gratia seor-- expressa sunt, paucioribus verbis comis plectu tur Communiter Τheologi apud Magistrum, Q cum D. Τhoma Ioc . nuper indiciatentes Virtutem Theologicam esse, Mais
hilum per se infusum, quo bene disponimur in
ordine ad ustimum em : Esse Habitum, cuIus abieeium e B Deus, qualenus excedιν proporrionem humana Natura; seu quamenus eis ultimus
is, in principium lupor naturale. Qia ae re similia sunt prorsus aequivalentia inter ses leCum definitione a nobis data . Quia Habitus eo ipso quod sit per se infusus,est supernaturalis . de eo ipso quod sit supernaturalis ,
fertur ad obiectum supernaturale ut super. naturale. Atque e conuerso, eo ipsoqubdobiectum Habitus sit supernaturale, habitus ipse en etiam supernaturalis & per se insu- ας . Deinde obiectum, in ordine ad quod exponitur abiblute essentia habitus, eo ipso sul intelligitur attingi ab eodem immediate , ratione sui, atque esse praecipuum respectu ipsius: Siquidem specificη ratio ha-hitus dependet ex huiusmodi obiecto . Existentia huiusmodi Virtάtum constae ex Concilio Moguntino cap. ,. Ait enim acum Uenia peccatorum homo etiam Dei Graistiam, o spiratum sanctum, una eum Me , si mal charitasem in eoiae dira am,ac spem a cipit, i Axe donis in ipso manentibus, non tam solum reputatura aut nominaruν ; Ied veνὸ existiι iuuas. Constat rursus ex Con Trid. sess.f. cap. .de Iustis cat.In Iuli carisnmait, tum remissione peccatorum , hae omnia simul
16쪽
quibus testimonijs habetur in primis empresse infusio istarum trium Uirtutum ; Sequidem insusio eiusdem rationis cum infusione Gratiae iustificatis, & remissiuae pec-Catorum, quam certum est , non per accidens sed per se infusam esse. Habetur deinde
in Moguntino permanentia earumdem Uirtutum : Vnde constat sermonem esse , no a
de actibus, sed de Habitibus, quὲ soli sunt
permanentes ex se. Id ipsum colligitur ex Tiident. Tum quia in cap. immediate praemcedenti loquutum fuerat de actibus quatenus disponetibus ad Iustificationem,& praemissa expressa ilIorum mentione in principio ilIius capitis '. superaddit nullo alio
Interposito,voluntariam susceptionem Gratiae & donorum utique habitualium s ne id- apsum praesupponatur ut dispositio , & sub- Inferatur ut terminus dispositionis . Tum quia omnibus iust ficatis attribuuntur tres istae Virtutes ; enm certum sit iis , qui per solam attritionem disponuntur ad iustificationem . non inesse actim Charitatis. Iam vero tres istas virtutes versari circa Deum praecipue, ratione sui ideoq; esse Theo. Iogicas , constabit ex multis aliis testimo niis, dum de singulis eorum seorsim agetur in asPropter testimonia modo proposita Se expensa, censent plerique ΤheoIogi, Si meis rho , existentiam istarum Virtutum esse certam ex fide , aduersus nonnullos alios negantes hanc rem ad dogmata fidei perti-.Mere, non scisim sub hac voce, & conceptu formali Habituum, Uirtutumque Τheologicarum : sed etiam quoad rem ipsam, Qua- Iitereumque significatam, eo quod praedicta
testimonia , & alia si lia de solis actibus accipi possint , quod tamen satis constat ex
17쪽
praemissis expensionibus nostris non magis fieri posse, quam possint alia testimoni adstruentia indubitanter alios articulos fidei detorqueri in sensus alienos a fide
Catholica e C ceteriim omnes conueniunt
existentiairi vinutum Theologicarum setiam quoad habitus esse iam ita certum ex allatis, alijsque testimonijs , ut sine magna temeritate negari minime possit. Ad a. Concilia ae Patres, dum agerent contra Pelagium , qua de re erat sermo quaestalla I s. egere de necessitate Gratiae M actus salutare 1,ante, ec post Iustificati nem, & Conuersionem ad fidem. Propterea non erat e re,ut agerent de Gratia ulla habituaIi; quia nulla talis datur ante Conuersionem ad fidem: & vix ulla ante Iustificationem . Coeteriim postea suborta es opo tunitas in Ecclesia, ut patet ex testimon is supra auatis,ut determinaret de nece sit tale, di existentia Grai ae , atque adiutorii habitualis. Vnde in hae materia accidit, quod in alijs etiam. ut articuIi prius latentes PQ-stea manifestarentur- ΑΔ a. Patet ex nuper praemissῖs. Ad I Apud neutrum Fontificem controuersi fuit de existentia virtutum infusarum:sed ea supposita in Renere tan quam indubitat pud omnes; solum quaerebatur, an illae in- suiderentur paruul s in Baptismo, de quo
puncto nondum quidquam ex fide certurris innotuerat Ecclesiae. Vertim Concilium Tridentinum postea superueniens omnem
deinceps dubitandi licentiam . quoad hoc
punctum sustulit. proposita, tanquam Credenda ex fide, infusione Gratiae & dono ru, seu virtutum, praesertim Theologicarum,
in instanti iustificationis, simulque nullo Pp 4hoe posito discrimine inter paruu-
18쪽
Io & aduItos. Sermo enim est generalIs, absque ulla aetatum differentia, ut liquet en allatis elus testimoniiss
Vtrum virtutes Theologicae sint Bomini necessariae p
I DE Τ VR non esse. 2. Qui R Deus naturaliter inno-W- tescit Homini, ut summum algaser Ph*i Vmi & vltimus suus finis. Ergo ireque ad cognitione in neque ad amorem Dei, ut lummi boni & vltimi finis, indiget homo adiutorio ullius habitus Τheologiei per se 1niun. Patet autem ad nihil aliud neeessa-
Itas tu, ς jδηλ v xiles esse posse eiusmodi
Uirtutes, ΤheoIogicae licsitur, quibus
ordinamur ad Deulia, vi rin cim diei primum a
Principium, & vltimum Finem e Homo autem ex sua praecise natura secundum se . considerata, est ordinatus intrinsece ad Deum, ut ad summum bonum, & vltimum finem . Ergo non indiget virtutibus Theo- rogicis sibi superadditis per infusionem. 3. Adulti nondum iustificati eliciunt primos actus Τheologicos absque Habitibus Τheologicis. Ergo eosdem absque iisdem elicere similiter possunt post iustificatione. Nunquam er*o indigent talibus habitibus: sed is Scit si uiuentur a Deo , vel per soluauxilium extrinsecum; veI per sola auxili
19쪽
ante usum ratioms nec necessariae sunt, nec Ii usui esse possunt virtutes Theobogkaro Ergo vel nulla est, vel certe uniuersalis
R. 1llae virtu tes, sin e quibus non possumus consequi nostrum ultim in finem , sunt nobis procuI dubio necessariae. Sine virtutibus autem Theologicis non pomismus consequr nostrum ultimum finem . sinis ultimus de Lacto nobis propositus est Deus optimus, maximus, quate'ns Auctor supernaturalis, de excedens limites rationis humamae, sub quo conoptu accedere ad Deum nequaquam potivmus, ni si adiuti per virtutes Τheologicas . Quia Deum,ud Auis ctorem supernaturalem re Oxcedentem Γ- mites rationis humanae, non possumus instendere, nee proinde ordinare media ad Consecutionem eius , absque vix tutibus
Theo ogitas,quibus scilicet solis innotesce e e poteth Deus,ut auctor supernaturaIis, Mamari ut finis ultimus eiusdem ordinis et Impossibilis vero est directio mediorum ad eius finis consecutionem, absque eiusdem
Accedit neminem posse consequi. suum ultimum finem, nisi praehabita Gratia iustificantet ac proinde nisi inha prilis persecta
amicitia supematurais eum Deo. Persecta autem amicitia supernaturalis nota potest iniri cum Deo absque virtutibus Τheologicis . Per istas etenim solas habere possumus perfectam unionein cum Deo , bordinat, uam nostri r rspectu ipsius , quoad partem
intellectivam,& appetiti uam: siquidem per
Omnes alias virtutes, non nisi mediate, Scimperfecte attingere Deum possumaS.Omnes namque aliae virtutes vel versantur imis
20쪽
eureses,attinguntque Deum imperfecte. Patet autem eiusmodi unionem esse de conisceptu perfectae amicitiae supernaturalis inter hominem,& Deum , uti clarius appare
hie ex dicendis infra maxime de virtute Charitatis. Interim pro formando aliquali conceptu , de praestantia, & peculiari persectione virtutum Theologiearum per se infusarum super omnes alias virtutes naturales, & su-Pernaturales,& consequenter de peeuliari earumdem conducentia ει necessitate ad
intendendum & obtinendum praedictumis . vltimum finem, obseruandum est, qu od nota potest innotescere nobis, nisi per virtutem Theologicam, perfectio diuinae Naturae, quatenus Recunda, Se capax ob infinitatem suam Trinitatis Personarum , quibus inter se realiter disti ictis, absque ulla sui distinctione, ac multiplicitate communicetur infinite ac identificetur: omnipotentia quatenus suscitas mortuos, penetrans corporas ac idem corpus eonstituens simultanee in
pluribus locis inuieem distantibus,tustifieas impios,& produce s unionem hypostatieam; Misericordia,&Benignitas exhibens de facto omnes istos effectus, & insuper rein Delans arcana diuina,quae non licet homini
loqui; obligans nobis fidem diuinam per
pacta, &pretiosas promissiones; coniunges homines Deo per veram, Se supremi genestis amicitiam ; donans iisdem Filium Diaunigenitum,& emtera omnia cum ipso: Iustitia exigens pro remissione peccatorum infinita eiusdem Unieeniti satisfactione εconstituens filios irae totum genus hum num, ex aliquo actuali unius nominis peceato; sanciens pro peccatis aeternitate a