장음표시 사용
21쪽
stacile arcerent, quae a more turiorum cives avocarent et
ad rerum novarum studium excitarent, sed etiam impedirent, quominus ipsi, a pristina virtute deflectentes, suam apud populum existimationem atque auctoritatem amitterent. Vix autem ullum invenias malum, quod perniciosius sit paucorum regimini quam luxus, idque triplici potissimum de causa. Primum enim, ut ontesquivi verbis utar , raristocratio a ce matheur, que les obles y on des richesses, et que
cependant iis ne dolvent a dέpenser te lux contraire hyesprit de modέration, en doli tre anni' in). Quo lautius
vivunt nobiles, quoque effusius luxuriae indulgent, eo magis a vulgo hominum segregantur longiusque progrediunturo superbiae. Unde fit, ut tandem omni moderatione neglecta, reliquoruin civium oppressione, non suis ipsorum virtutibus dominatum obtinere studeant. Tum vero metuendum est, ne eveniat quod his verbis describit olybius: ἐπει-
δαν γάρ τις συνθεατάμιενος το φθόνον καὶ το μῖσος - αυτων το παρα τοῖς πολλις υπάρχον, καπειτα θαρρηση λεγειν ἡ πραττειν τι κατα σῶν προεστωτων παν Ἀτοιμον καὶ συνεργον λαμβάνει το πλῶ θος. λοι πον ους μὲ φονευσαντες, ους δὲ φυγαδευσαντες ....
την - πολιτείαν ξ ὀλιγαρχικῆς δημοκρατέαν ποIησαν ' ). Quae quum ita sint, facile intelligitur, cur apud veteres, tam Graecos, quam Romanos institutum esset, ut primores excivitate sive aedificandis publicis monumentis sive magistratibus sumptuosis gerendis divitias suas consumerent. raeclare
enim videbant hoc esse positum in humana natura, ut qui divitiis abundent, aliis praefulgere studeant. Ne igitur vanae
22쪽
gloriae ostentatio seret, sibi parci esse voluerunt ac pauPero reipublicae vero prodigi et divites, quum privatam luxuriam odissent, publicam magnificentiam diligerent. Illud praeterea in optimatium dominatione prae ceteris omnibus maxime servari debet, ut junctis viribus concordique inter se animo communibus rationibus et utilitatibus consulant Singulis igitur nobilibus semper caveant necesse est, ne invicem sibi invideant neve suam quisque conditionem prae aequalium suorum conditione efferant. Huic autem rationi quam contraria sit luxurios, vix opus est monere Tertium ho est, quod singulorum nobilium virtus et praestantia firmissimum est huic regimini praesidium. Illi autem, quo magis luxu indulgent, eo minus virtuti student. tenim haec luxuriae cum virtute ratio intercedit, ut si utraque in librae lancibus posita fingatur, quan tum altera sursum evehatur, tantum altera sere deorsum Ver in gere soleat. Unde fit, ut singulis duxuriae deditis, pristino sensim vigore universa nobilitas decidat, utque mox magis magisque debilitata. impedire non possit, quominus
populus, optimatium potestatem aegre serens summam rerum ad se transferat. Quod ut verissime dictum appareat, comparentur Arist. ol. V. cap. 6 et , ubi pericula ostenduntur, quibus tam multorum quam paucorum regimen obnoxium est.
Neque aliud damnum omittendum, quod ex luxuria in optimatium dominatuae redundare potest. Fieri enim solet, ut existant inter optimates qui, quum bonis suis dilapidatis aere alieno obruantur, rerum novarum cupidi ceteris invideant et insidientur. Quid enim, ut hoc utar exemplo, impulic Catilinam rem publicam evertero aggrederetur p
23쪽
,, Luxuria primum, tum hinc conflata rei familiaris ego Ἀψ' in). Sic inter causas, quae Caesarem ad turbanda omnia ac permiscenda impulerunt, etiam hanc fuisse putat Suetonius, quod neque opera consummare quae instituisset, neque
populi exspectationem, quam de adventu suo secisset, privatis opibus explere posset ). Quae quum ita sint, non est mirandum quod in civitatibus paucorum imperio subjectis id praecipue egerunt legislatores, ut luxum omni opera impugnarent. Sic Lycurgus, ut supra
monuimus, ferreorum induxit nummorum usum, quo acilius, opinor, mercaturam prohiberet, atque ita α περημωθεῖσα καταμικρον ἡ τρυφὴ οὐ ζωπυρουντων καὶ τρεφόντων αὐτη δι' αυmies αρα- οιτο Cives porro communiter coenare jussit, et certis cibis obsoniisque uti, ουοι ε εἰ διαιτασθαι κατακλιθέντας εἰς στρωφ4νας πολυτελει καὶ τραπεζας, ἐν χερσι δημιουργῶν καὶ μαγε οὐ oπο σκότος, ωσπερ αδηφαγα ἐα. πιαινομένους καὶ
διαφθείροντας αμα τοῖς ἡθεσι τα σωματα, προς πασαν ἐπιθυμίανανειμένα και πλησμνην, μια οὐ sabis υπνων, θυμιων δὲ λουτρων,
πολλῶ ς δε ησυχίας καὶ τροπον τινα νοσηλείας καθημωρινῆς δεομιέ-νηνε . Praescriptum erat ut ικία πασα ἡ μιὰν ὀροφὴν ποπελέκεως εἰργασμιένην ἔχη τὰς δὲ θυρα απο Πργος μονου καὶ μηδενος των αλλών εργα ίων - . Ad rem vestiariam quod attinet, auuenibus non amplius una veste uti toto anno permissum nec quemquam cultius quam alterum progredi, ne imitaties in luxuriam verteretur' q). oris erat praeterea pueros
I Florus IV e. l. 2 Caes. e. 30.3 Plus Lye. e. s. 4 Ibid. c. 10. D ibid. o. 13. M Just. III. . s. Arist. Pol. IV. s.
24쪽
puberes non in sorum sed in agrum deducere, eo scilicet nomine, , ut illi primos annos non in luxuria sed in opere et laboribus agerent' λ). Ephoris quoque mandatum esse ut luxuriam omni ratione coercerent, et ex iis quae supra de eorum munere exposuimus et exemplis ex scriptoribus petitis
apparet ). Ut autem mollitiae et luxuriae ab iis repressae exempla adsunt, sic divitiarum, quae talibus vitiis propagandis et augendis imprimis lavere solent, usu civibus et peregrinis, partae degentibus, quantum fieri poterat, interdixerunt. Similia autem praecepta apud Cretenses exstitisse et aliutide satis coiistat et conficere licet ex loco latonis ubi de illarum legum consilio haec proseruntur 'Υμῖν γαρ ὁ
καὶ φόβους καὶ λυπας φευξεῖσθαι τους ἐν ἐπιένοις γεγυμνασμώνους καὶ δουώυσειν αὐτοῖς β). In theniensium re publica vidimus supra quantopere caveret Solon ne in nimiam licentiam popularis dominatio prorueret. Hoc et alia ratione impedire studuit et serendo leges, quibus luxuriae modus imponeretur. Etenim, quum nimis sumptuosa fieri lunera coepissent, Solonis lege sublata sunt ε), qua lege inter alia interdictum erat ne plus una bove immolaretur. Statuit praeterea, si Diogeni Laertio fides
25쪽
nabenda est ut si quis latrimonium tomedissedit, infamia notaretur in). Haec mihi obiter praemonenda videbantur de ratione, quise in luxuria coercenda in antiquis civitatibus valuit, ut aditus ad Romanorum leges sumptuarias muniretur. Accedamus jam ad primarium propositum ut, quemadmodum Romana nobilitas hoc dominatus praesidio usa sit indagemus et ib
26쪽
De suinptuariis, quae apud Romanos viguere, legibus disputaturus quum cogitarem, quae tandem optima esset ratio materiae tractandae et digerendae, nihil magis idoneum visum est, quam primum inquirere, num qua in antiquissimis legibus inveniantur ad luxuriam coercendam pertinentia; deinde quae censorum in hac re partes fuerint ostendere;
postremum de ipsis legibus sumptuariis disserere. Apust Romanos pro antiquissimis legislationis monumentia leges regias habitas esse constat. Sitne probanda opinio, leges illas a regibus quibusdam certis temporibus proditas esse necne, non est hujus loci disputare tamen, ne quid omittere videar, commemorandum censeo Rubino J Sohπegler ' Lango )Τ6usset M Dirhsenii vestigia secutos, haec praescripta, quibus legum vim denegant, pro institutis habere ex jure consuetu-
l Unters liber rom. Versassun pag. 408 seqq.2 Rom. Gesch. I pag. 25. 3 R. A. I pag. M. 4 Rom. Litteratur 3 0.
27쪽
dinis ortis, quod jus, regum tempore natum, postea demum scripto mandatum sit; etersen in contra et Gorlach acgumpi δὶ et praesertini Morit Volgi eas genuinas esse contenderunt, quorum hic in libollo, recepto in , Abhandiungender Κ niglichen Sachsischen Geselischas de Wissenschasten' ), ea protulisse mihi videtur argumenta, quae accurata consideratione dignissima sunt. Sed utcunque res haec sese habet is die Frage betrestide Natur und historischen tellun de leges regiae hannniemal gu einem ZWeise an dero Existen odermoliungsithren den die voligultigste Zeugnisse schliesse allenZwesse darliber aus, das geschriebeno adiunge existirten, Welohe, in dio Ausdruchssorm on Leges gehleidet, at regiae leges nerhanni te angeπende πurden' '). Sunt porro inter praescripta illa, quae attinent ad aetatem, quae praecedit tempori illi, quo II sunt compositae ).
Haec mihi commemoranda videbantur ut ostenderem, me brevitatis tantum causa leges, quas in questionem vocavi, cum regibus, sub quorum nomine circumseruntur, conjunxisse;
ceterum, etiamsi reges illi ad sabulosam vetustatem pertineant, tames nihil obstat quominus ita aciamus, dum modo ne de . ipsa regum dominatione dubitemus, , denn inos te heseus sis in Her ahat mythische Personen, n gleichποhi
28쪽
is die historische Existon de aut die selbe gurdo gesithr-tem seselge und Instulitione unbestrothbar' λ). Iam Romulum igitur intellexisse patricios, quo magis Semorum integritate corporisque sortitudine commendarent, eo facilius plebei dominaturos, haud dubitanter assirmaverim, quum Dionysius Halicarnassensis , Ορων γα inquit μι τοζωμονως ζῆν παντας καὶ τα δίκαια πρὸ τοὐν κερδαλέων αιρεῖσθαι καρτερίαν τε την προς τους πόνους ασκεῖν καὶ μηδὲν πιλο ιμ- νειν χρῆ- τιμιιωτερον αρετῆς ου - διδαχῆ παραγωεσθαι τοῖς πολιτικοῖς πλήθεσι πεφυκεν, ἐν li τὸ πλεῖόν-τι δυσαγωγον αλλ' ἔργων ἐθισμοῖς - προς καστη αρσην ἀγόντων, Ma ἀνάγκης τε κἄλλον ἡ κατα γνώμην ἐπ αυτ τους πολλους παραγινομένους, εἰ δε ριηδεν εἴη το κωλυσον ἐπὶ τὴν φυσιν ὀλισθα,οντας εῖδως ἐπιδιφρους μὰν καὶ βαναυσους καὶ προσαγωγους πιθυμιιῶν αἰ ρων τεχνας, οὐ ἀφανιζουσα καὶ λυμαινομιενα τα τε σωμια καὶ τα ψυχας οὐ μεταχειριζομενων, δουλοι καὶ ξένοις πεδωκερωθοδευειν' ). Etenim, ut haec ita ordinaret, eandem apud Romulum rationem valuisse arbitror, quam apud Lycurgum, de quo lutarchus in vita Solonis β): T. με γαρ Λυκουργοὶ καὶ
πόλιιν οἰκουντι καθαραν Ἐλου ξενικου καὶ χοαν κεκτημένον - πολλοῖσι πο ἡν δἱ τοσοῖσδε πλεωνα κατ υριπίδην καὶ: τὸ μέγιστον εἱλώτικου πλήθους, ουέλτιστον si μὴ σχολῶζειν, ἀλλα τριβομενον ἀεὶ και πονουν ταπεινουσθαι, περικεχυώνου τῆ Λακεδαἱμονι, καλῶ)ς εἶχεν ἀσχολιων ἐπιπόνων καὶ βαναυσων ἀπαλλώεαντα του πολώτας συνέχειν ἐν τοῖς πλοις, εὶα τέχνην ταύτην ἐκμανθάνοντας καὶ ἀσκουντας. '' x eadem ni fallor ratione ductum erat
quod in Aegypto et Creta lege erat constitutum ληρῆσθαι
1 Volgi l. l. pag. 807. 2 II. 28. 3 cap. s.
29쪽
χωρὶς κατα μη ἡ πολιν, καὶ το τε μάχιμον ἔτερον εἶναι καὶ τογεωργῶν λ), et quod dixit Herodotus -- Θρήικας καὶ Σκύθας κά Πέρσας καὶ Λυδους καὶ σχεδον παντας τους βαρβαρους, α τιμοτέρους τῶν αλλων ἡγημένους πολιητέων τους τας τέχνας μανθανοντας καὶ τους ἐκγονους τουτων, τους δ απι λλαγμένους των χειρωναιέων γενναίους νομeοντας εἶναι, και μαλιστα του ἐς τὸν πολεμον νειμιένους' '). Contra Corinthi, in civitate, quae populi potestate regebatur, magno in honore erant opifices. Addit enim Herodotus: .μεμαθή1κασι δ' ἄν τουτο παντες οι 'Ελληνες, καὶ καλιστα Λακεδαιμονιοι, ηκαστα δὲ Κορωθιοι δνονται τους χειροτέχνας. 'Eodem pertinere existimo legem illam, qua interdixit Romulus ne mulieres vino uterentur refert enim Dionysius
Halicarnassensis: ., Αμαρτανουσα δε τι δικαστὴν τον δικου- μιενον λαμβανε καὶ του μεγέθους τῆς τιμωρίας κυριον. ταύτα δεοι συγγενεῖς μετα του ανδρος δικαζον εν οι ἡ φθορα σώματος καὶ ο παντων λαχιστον αμαρτηματων Ελλησι δόξειεν ἄν πάρχειν, εἴ τις ινον ευρεθεώ1- πιουσα γυνή. αμφοτερα γαρ ταυταθανατον ζημιουν συνεχώρησεν 'Pωμυλος, ως αμαρτηματων γυναικείων χατα, φθορα μεν πανοίας αρχὴν νομωας, μιέθην εφθορας '' ). Quae Dionysii verba simul ostendunt, adsumptuarias hanc legem minus recte reserri, quippe quarum peculiare propositum sit, ut nimii sumtus arceantur. Mulierum autem vivendi rationem admodum semper curae fuisse nobilibus, et infra plenius demonstrabo et hoc loco ostendam exemplo ex Athenaeo petito. hylarchus enim apud Athe
30쪽
πορφυρῶς ἐχουσας παρυφάς, ἐαν μη τις αὐτων συγχωρη ταιραειναν κοινε ' λ). Etsi vero constat Romulo cordi fuisse, ut illos, penes qu summa imperii erat, omni ratione ad virtutem informaret, injuria tamen Boxman sumptuarias eum leges sanxisse statuit. Etenim , sicut ante morbos nebesse est cognitos esse, quam remedia eorum, sic cupidates prius natae sunt quam leges, quae iis modum sacerent' '). Luxuriosos autem jam tuu Romanorum fuisse mores verisimile non est, etiamsi hoc concedendum videtur, nonnullos nobiles jam opibus quodammodo inter ceteros cives eminuisse, quae opes in agris et peo're positae luisse putandae sunt Luxuria autem nisi cum mercatura sere nulla esse solet in eo praesertim populo ubi artificia nondum magnos sederant progressus Commercium enim paullo celebrius sine mercium permutatione extare nullo modo potest Romae autem alienae merces pecudibus tantummodo compensari potuerunt usque ad Servii Tullii aetatem, quo regnante demum sign tum aes introductum est δ). Huic pecuniae plane congrua atque commercio non minus molesta erat emendi vendendique ratio satis incommoda, quippe quae per mancipationem tantum, id est per traditionem de manu in manum perfici posset. Itaque etiam multo post Romae eosdem homines agricolas atque mercatores suisse videmus; unde sponte sequitur, si quid video, mercaturam ad ea tantum acquirenda pertinuisse, quibus agriculturae opus esset.