Caroli Boucheroni De Thoma Valperga Calusio

51쪽

librario cultu expolitam repetere, Praemisso Paclaudii de eroticis antiquorum libris commentario. Huiusmodi opportunitatem nactus Calusi iis, de Sandebari vel

Sendabadi parabola, deque Mettila et Dimna egit diligenter, qui duo orientales libri per Aesopicas ambages, uti servientis populi

mos eSt, multa continent sapientum Prudenter dicta et acute responsa. Vberrimam utrumque opus imitatoribus materiam praebuerat. Vt enim e Sandebareturcicum commentum de quαdraginta Sitrapis , et graecus SyntipaS , quem nuper ex Andreopuli ins. edidit Boissonadus V. Cl. . antiquitus maniserant, sic etiam italica narratio de Erasto Diocletiani filio, qui importunissimum Aphrodisiae novem Cae amorem aspernatus , et in magnum adeo vitae discrimen adductus , solerti septem philosophorum consilio e media

52쪽

morte cripitur; e Kalila vero et Dimna

sabulas sumserant, quas Varie ornarent

Angelus Firenguola et Franciscus Donius; ille in animalium sermonibus, hic in sapientia a veteribus depromta. Et incredibile dictu est, quot subinde formas ute

quo liber induerit. Nam ut Sandebarem omittam. Kalila et Dimna indice primum scriptus, mox in peluvium, in arabicum,

demum XIII a Ioanne Capuano latinitate donatus, diversos colores pro diverso limguarum ingenio acceperat. Eo accedebantliispanicae, gallicae, italicae, germanicae interpretationes , ubi quisque vel stili o tentandi vel sallendi lectoris causa, aliquid novaVerat, unde magna quaedam olia Scuritas de primaeva operis ratione debuit oriri. Et rem quidem tetigisse videtur Calusius, sed multa etiam desiderabantur;

53쪽

XLI V

nondum enim e codicibus regiae Parisiorum bibliothecae, arabicae vcrsionis hist Piam depromserat magnum illud Galliae

decus, Silvester Sacyias, neque sanctior ABrachmanum literae satis erant compe lao. At ubi scientius tractari coeptae Sunt, Satiariticum ipsum exemplar omnium amtiquissimum , cuius tot quasi socius exstiterant, doctorum manibus evolvi potuit. Panicha tantra, Seu quina sacra Volumina Vernacule appellant, auctorem Vero non

iam Bidpatum, uti plerique putabant, Sed

Vichnou Sarma, de quo tamen recte qui piam dubitet, utrum ipse sabellam ex mgitaverit, an ab alio vetustiore acceptam scripto mandaVerit. Iucundior sortasse videbitur prima huius praelationis pars , quae in amatoriis et sabulosis Graecorum libris versatur. Pe tinent isti ad soriora tempora, ut etiam

54쪽

XI, V

in laudatioribus senescentis populi vestigia identidem invenias. Nam cum devicta a Romanis regione, tacta deessent ad nararandum illustria, homines ingeniosi et a natura diserti, ad hoc leve scriptionis g nus poesi finitimum se contulerunt, quod a Ililesiorum otio, qui mollissimam Asiae urbem incolerent, vel potius ab Aristido Μilosiacorum auctore, Milesiae dictae sunt. De his igitur iudicium profert Calusius, initio ab Iamblicho sumto, quom nonnulli narrationibus permoti, quas tabulae inseruit suae, ad Μarci Aurelii aetatem rc-serre non dubitant, ipse Vero posteriorem

facit Heliodoro. Quis , inquit, homini fidem adiungat, tot vana somnianti de mago illo Babilonio, in cuius ore et auctoritate tota historia ponitur Θ Quis potius fraudem non suspicetur in ipso scriptoris D mine , qui cum multus suisset in expli-

55쪽

XLVI

candis Chaldaeorum mysteriis , ab illo Iamblicho Porphyrii et Anatolii discipulo, voluit appellari, cuius liber de theurgica

Aegyptiorum doctrina cunctorum studiis serebatur λ Solemne autem suisse graecis sabularum scriptoribus et genus et Pera nam ementiri, iam ostensum est a Do villio ad Charitonem , nec alia fortasse causa fuit, cur tres Xenophontes haber mus, Ephesium, Cyprium, Antiochenum, pii omnes atticae Musae nomen Sumerent, cuius inassectatam in scribendo simplicitatem referre se profiterentur. Quod si, hisce iam omissis, Heliodorum legimus, Vix quisquam erit tam ineptus ingeniorum aestimator , quin statim intelligat, non solum Iamblicho , sed et Libanio, Tli mistio, Iuliano, eum eSSe antiquiorem, et Propter operis elegantiam unum omnium dignum suisse, qui in amatoriis scriptio-

56쪽

XLVII

nibus exemplo ceteris praeiret. Post Η liodorum, Longum a Se editum eo Pra sertim nomine laudat Calusius, quod naturam Secutus quo tempore salsi colores essent in honore, ruris Voluptates pulcherrime Verissimeque descripserit.

Ita sentit Calusius de praecipuis Μilesiarum tabularum scriptoribus , in quOrum censu omittit Parthenium Nicacem

sem, Tiberio in deliciis habitum, et multo

antiquiorem Clearchum Solensem, Aristotelis auditorem, quem in istiusmodi a gumentis stilum aiunt exercuisse. Sed indepcrditis auctoribus noluit singula se sequi , ne ab Huetio et Paci audio actum agere rideretur. Est autem viri in primis cruditi, copiam in medio positam strictimet Pro opportunitate attingere, singulariaci minus pertractata subtilius declarare. Quod quidem tanto rerum ci Verborum

57쪽

XLVIII

delectu praestitit Calusius, ut excultissimus ipsius sermo Bodovianae illi pumiciet nitori aliquid etiam venustatis addere

videatur.

Scit iam antea eiusdem Bodonii opera usus fuerat in literaturae Copticae rudi-inctito sub Didyini Taurinensis Domine edendo. Percrebuerant haec studia vivo Calusio, unde maxima adiumenta ad pleniorem antiquitatis notitiam quisque sibi pollicebatur. Vt enim post Persarum, Μ cedonum, Romanorum expeditiones, to que domum barbararum gentium collu-Viem , nondum exoletam Aegyptiorum stirpem in Coptis aiunt reviviscere , Sic etiam veterem regionis linguam , quam ad graecae discrimen popularem appellant , quamque una cum aliis Cleopatram calluisse scimus ex Plutarcho , multoque Serim a romanis militibus in Gordiani III

58쪽

iitulo adhibitam scribit Iulius Capitolinus.

Quamquam de ciuS natura Parum Constat; sunt enim qui Vcrnaculum et Purum, sunt qui alienae et graecae originis putent , plane ut ante Carcs et Iones a Psam-miticlio primum sedibus et agro donatos, dein ab Amasi in interiora regni deductos, nullus copticus sermo queat intelligi. Sed quaecumque olim fuerit ea de re doctorum opinio , ipsa vetusti SSimorum monumentorum interpretatio a copticis litoris petita, dubitare iam amplius non sinit casdem sub Pharaonibus in Aegypto viguisse. Quod magia momenti est; illud vero plurissaciendum, quod seculo III et IV, florente origone, et longe lateque per Africam Propagata Christianorum dogmatum Sanctitato, divini libri coptice verti coepti sunt. Hinc assiduus multorum labor in aegyptiis codicibus exquirendis, quorum SpC-

59쪽

cimina nobilis ille peregrinator , Petrus

Valleus , una cum Samaritanis, Omnium primus in Europam intulerat. Ac nemo ferme per ducentos annos a Salmasio et

Κirchero, ad Calusium et Akerbladum, in Orientalibus literis enituit, quin aliquide copticis decerpserit. In his autem, etsi paulo superius primas tenuit LacroZius, ex eiusque disciplina prosectus Iablonskius , haud tamen acris illa Barthelemii vis mihi

videtur omittenda. Is enim Copticum Se monem scalpro Veluti enudare aggressus , ad intima ejus principia , Seu ad mon syllabas , quas vocant, radices perVenit, quae temporum notis et pronominibus auctae, in maxime Varias deinde Voces evadunt. Qua quidem animadversione nihil potest eSSe uberius, utpote quae non Solum aegyptiae linguae cum asiaticis iam antea cognitis, sed citam cum satis itica

60쪽

Indorum , commune quoddam vinculum ostendit. Quod si promiscuus sermo promiscuae populorum originis certissimusicStis est, quanto Veriorem, et Mosaica cadeo propiorem, historiam soro arbitrabimur, quum inter tam dissitarum gentium eloquia tanta elucescet affinitas, ut unius tanquam vetustissimae stirpis pullulantes undique propagines videantur pCopticos characteros exhibere tantummodo in animo habuerat Calusius, scd ab amicis rogatus , Ut universam linguae rationem, quod nemo Italorum ad eam diem pracstiterat, explicare ne graVaretur, Rpriore operis adumbratione aliquantisperdiscessit. Scholgii grammaticam paulo ante a Woidio oditam , ipso nondum viderat; quare duas admodum Blumborgi et Tukii prae oculis habebat, quorum alteri ponitior linguae cognitio, alteri in opero