De fabulis Atellanis scripsit fragmentaque Atellanarum poetarum adiecit Eduards Munk

1쪽

-- ROMA

5쪽

SCRIPSIT .

ADIECIT

7쪽

Constat, possin eri ennquo populi dupliesem esse; aut genuinam, ab ipso procreatam, aut peregrinam, Miunde petitam, quam suo sermoni suisquo moribus adaptare soleat vario Euccessu. Id quidem sine ulla haesitations concedi potest, genuinam tempore alteram antecedere, quum vix ullam gentem omni poetico ingenio destitutam reportas; hoc tamen quaeritur, utraxit fundamentum rectis Puelleue et monumentorum, quae litteris posteritati tradantur. Iam Graecis quidem contigit, ut genuinam poetae Prius s Verent, quam exteram ct in Rummum fastigium perdueerent; quum contra Romani propria poesi neglecta alias gentes adirent, a quibus carminum et materiam et somnam mutuarentur. Romanorum genuina poesis Italicao poeseos quasi surculus

est, noc fieri potest, ut do illa recto iudieetur, nisi de hac, cuius est fere species, prius Sit expositum. Quod quam brevisso fieri

poterit nunc eon mur.

Omnia genuina poesis ex in dolo populi, cui originem debet, diiudicanda est; nec potest, quin commune nIiquid habeat, quod ipsius characterem dieare solemus, et materias et formae impressum, tempori nulli cedentem, poetae invito sero se obserentoni, nonnunquant etiam in poesin aliundo potitam irropentem. Iam qui sit ille, quem diximus, character Graecae poes os tot egregiis, quibus superstitibus gaudemus operibua facito potest intelligi. Apparet, Graecos iam indo ab Homero, quem

Praeeuntem ceteri fere omnes poetae plus minusve Eunt secuti,

e natura vitaque id modo sumsisse, quod e recto ipsis innato sensu pulcrum intelligerent, quodquo nihil offensionis haberes,relieto omni, '' sed adhaerero solet naturno operibus, visio. Indonata est vera ara Poetica, qua, ut infra sumus exposituri, Itali omnino carebant. nus a get, omnes, quas in Graecis ea il

8쪽

nibus invonimus, personas B vita naturaque quidem desumtus, tamen a poetis mira et Graecis propria Rrte Eecundum pulcri notionem esso refictas, qua re maxim disserunt a grege recentiorum poetarum, qui non e natura hauriunt, sed ex se depromunt, quod ante oculos nobis ponant, et talia figmenta si mo stra pro ideis nobis vendunt. Eandem ingenuam naturas imit

tionem in ceterarum artium monumentis etiam perspicuam esse, non st, quod moneam. Iam forma quoque, qua commoda R

gumenta Graeci nobis repraesentant, quam omni ex Pnrto pedisseia et Expolita, quam idonea cuique posse os generi, quam ria et ubera in axprimendis animi motibus, qnnm denique sensibus blandiens pulcriquo legibus conveniensis uno omnia Iongo alitor apud Italos reperimus. Duc quidem et hi naturam habebant, non tanton illam maculis vitiis- quo liberatam Ooquo quasi nobilitatam, sed nudam et inlogram, ut hominibus eruditione quidem alienis, ut neutiquam ingenii quadam alacritato destitutis so offert. Hanc ossingebant atque imitabantur fero superstitiosi, non discimiles Batavis istis pictoribus, qui neque vitiosa tritaque Evitantes, nequo mota sortius illustrantes sola accurata naturas imi lano doloetant. Itaquo

merito totam Italariun possin, γ ivi, 'versant pro gentium

moribus vitasque modo, inimicani dicimus, nequo contendero dubitamus, Itatim poesin quidem, ut ita dicam, naturalom non

vero artificiosam habuisse; quum sola imitations nitoretur, quae artem quidem antecedore debet, ipsa vero noni ars egi. i Hoe loco non praetoreunda est singularis Italorum acies,l qua vitia et menda aliοIum primo fere obtutu percipiunt et indol natum dorisionis ot die uatis studium, quo olim, ut hodie etiam,' estoria praestabant. Probant haec Fescenninorum similiumque minum procacitas ); vorsus conviciis. pleni et militum in duees triumphantes, ot civium in imperatores, quorum multa Exem

pla legimus in Livio et Suetonio; mos illo oecontandi δ), pipuli δὶ,

1 Nune etiam apud Italos moris esse, in nuptias praesertim vetuIorum e n- iugum, quae videt ieet Ioeandi Iargam materiam praebent, versus ludicros Per totam urbem eantare, egregio exemplo ostendit Gulielm. Μulier: Rom, m-ertina Romerinnen Tom. I p. 45. 23 Mat. oeeent sint: hoeeent sint antiqui aieebant, qnod nune eonvietum feeerint lietinua, quod id elare et eum quodam eanore fix, ut prpeia exaudiri Po sit; quod turpe habetur, quia non sine eausa fieri putatur.

9쪽

obvagulationis ε); scurrarum similiuinquo hominum certamina, quibns convicia ioci causa alternis iactitabant h); cognominum multitudo o corporis vitio desumtorumq); deniquo lex, qua occentantes carinen ve insanie et flagitiosum condentes suste seriendos Tabulas X11 eaverant 7). nudis illa irridendi et iocandi

ratio gravitato Romana temperata et ab eruditis viris perpolita

postea in urbanitatem est conversa, cuius multa praeclara exempla veteres auctores praebens, quaeque maxime conspicua est in

iis poematibus, quas Romanis erant propria, ut in Satira et ineognato genere, epigrammate. Neque dubitavit Cicero ΗΟ-mnnos Veterea atque urbanos salos Atticis finisiores dicere, dolet tamen, in urbem insusa peregrinitato vix ullum veteris leporis vcstigium Rpparere. Iam quaersenti, quae fuerit Italicas poeseos materia, facito persuadebitur, eam Omnia ista, quae Versibus componi soleant, amploxam osse. Itaque et deorum precationes Et maiorum res praeelaro gestas carminibus eXprimebant, ipsi Aguo versibus post

actos laboros diebus sestis inter se iocabantur. Vestigium tamen nullum exstat, apud Italos fuisse, qui, uti αοιλ ί Graseorum, carminibus operam prae ceteri ε navarent, sed ut tempus ans Ioeus ferebat, cui quo in poeticum certamen pro diro licuit. Memoriae proditur, apud Romanos in solenni convivio senes, ut soΙent esse peracti temporis laudatores, maiorum laudem versibus et cantu celebrasso'). Facisso fieri potuit, ut talia carmina, essi subito fiebant, ore populi posteris traderentur, os verisimilo mihi videtur, talia fuisse, quae, ut Varro dis vita populi Romani tradit, pueri modesti et assa voco et eurii tibicine in conviviis cantarent, postquam Romae Ievo et contemnendum h

63 Horat. Sat. I, 3, 43 Eqq. - Romanorum no irae aetat Is morem, peregrinos e eorporis vitio eognominandi tangit Guil. Aiuuer I. I. Tom. II p. 206.

Cie. Tuae . IV, 2, de republ. IV, 10 ed. Mai. , Augusti de Civit. II, 9. Horat. Sat. II, 1, 82, Epiat. II, 1, 1 5 sqq. 8ὶ Ad Fam. IX, 15. 9 Cato iii Orig. apud Cie. Brut. I9, Tuae. iv, a, de Orat. III, 5l, uuinet.

I, 6, 20. Valeri MaX. II, I, 10. Hor. Carm. IV, 15. - Niebulirii H. R. I p. 263M. 2. Zel I. I. e. II p. 1 2 aqq.

10쪽

beri coliptum est, tibiis aut ad chordarum sonum cantarei, j. Quae earmina lainon oblectnmentis aliunde petitis postea cesserunt, unde factum est, ut iam Ciceronis aetate hormiti nihil smperesset.

Iam ut viri in conviviis Iandes maiorum cantu ceIebrabant, ita iuvenos diebus sesiis iocularibus Iudis delectabantur, alternis versibus vel sub vero, vel sub sieto nomine sese invicem laeessentes. Mori illi alternis eanendi δι αμοιβαίων αείδειν

Thoocr. Idyll. VII, 16 l) in omni sero Italica poeseos genere

occurrimus i): in cantu fratrum Arvalium alterni seniones advocaro cunctos iubenturi ); in Fescenninis opprobria rustica

versibus alternis fundebant ); simili modo milites altornis triumphantem ducem iactabant εὶς adeo mendi ei sibi invicem

10 Varro apud Nnit.: oin eonvivIis pueri modesii ut eantarent earmina antiqua, in quibus la idea erant maiorum, et assa voce, si eum tibi ei ne L Zei . I. C., qui, dum Varronis locum eum ceteris supra ei talia comparat, dupliei modo eum explicare conatur. Aut enim pueros eosdem fuisse dieit, qui apud Salios chorum facerent, et versus ab ipsis cantatos e Saliorum earminibus fuisse petitos, aut fuisse, qui, ut ex ipso Varrone apud Non. voe. puerae scimus, in privalia domibus etsi ingenui ministrarent, et quorum fuisset in epulis cantu convivas deIeetare. Ex Horatii Ioeo supra Iaudato conii eit, fieri potuisse, ut vicissim primum singuli eonvivae, deinde pueri, denique plenus chorua eant arent. Quid mihi de hae re videatur, supra paueta ignificavi. Censeo enim, antiquissimis temporibus eonvivas singulos ad tibiam aut fides cecinisse et huneee morem Catonem designare. Quum vero, Antioelio rege victo, psaltriae sambueiatriaeque et convivalia oblectamenta Iudiorum addita essent epulia auetore Livio XXXIX, 6, Romanis moribus nefas videbatur cantando ceteriaque Iudieria rebus istis aemularies. Nep. Praes. et Epam. 2. Itaque viri quidem ipsi cantu abstinebant, ingenuos tamen pueros in epulas admittebant, qui, quod ipsi olim feci agent, maiorum Iaudes earminibus antiquia celebrarent; videlicet ne ille a maioribus traditus usus interiret, forte etiam eo consilio, ut hac ipsa re caverent, ne pernicies, quam petas tua ambubaiarum Iudiorumque grex priscis moribus minaretur, Iatius serperet. Huc refero Varronia loeum, quippe non de ejusdem, de quo Cato, sed de seriori temporia more loquentia. Apparet inde, quid gignifieare velit voce modesti,aeitieet ingenui, non impudiei et petuIantes, uti ludii isti ex Asia Graeciaque arcessiti esse golebant. Cum hoe potest eomparari, quod multis annis ante factumeat, ut quum fabulae Graeeae doceri Romae coepissent, Romana iuventua antiquo