De Apollodori Bibliotheca

81쪽

Quid quod persaepe vel singulorum versuum rudera in bibliotheca inveniuntur; cuius rei pauca exempla

app0nam. Bibl. 26, 23.

σάμενος et o ξίφος ἐδιωξεν υ πο λησεων γεσθαι νο- μιων καὶ δηλοῖ συντυ- χοντι φακλεῖ. Bibl. 31, 7. φάρμακον δίδωσι iis δεια et γάσονι ιο καταζευγνυναι μέλλονταἔους ταυρον ἐκέλευσε χρῖσαι et ν τε ἀσπίδα καὶ τὸ δορυ καὶ το σῶμα τουδω γαρ χρισθένταε νηὶ προς μίαν ἐμεραν μήτε πο -ρος δι

σιδηρον. Argonaut A 526.

Argonaut Ara 250.

Argonaut Γ 1042 1050.

82쪽

Bibl. 32, 27. Argon. 464.

Haec qui consideraverit, non dubitabit, quin re vera Apollodorus Apollonium manu habuerit. Ceterum quod 32, i Iuno Minervae partes suscepit ses Apollon H 5983, aut Apollodori aut librariorum errori tribuam. Cur autem ea, quae Argonautis in Libya acciderunt, omiserit Apollon. Λ 1427-I638 eorumque loco alia ex alia Argonauticorum parte inculcarit 33 8-17. A 1694

17 30 rationem reddere non possum. Denique nonnulla ex herecyde inserta esse iam supra monui. Sed alia quoque addita sunt ab Apollonio aliena. Non solum catalogus Argonautarum 26, 27 - 27, 11 ab Argonauticis diversus est, sed passim aliorum quoque scriptorum sententiae adnotantur velut 28, 11 17 de

Hercule in Mysia relicto 28 30-31 de hine patre,28, 31 - 29, de caecitatis eius causa, 29, 1, 26 de Harpyiis, 33, 19 - 21 de ali natura, 33 27 32 de

morte eiusdem. Atque de iis, quae de Hercule collectae sunt, Variorum narrationibus iam supra egi patet autem reliqua prorsus eiusdem generis esse, nisi quod scriptorum nomina celantur. Quid quod illa quoque, quae in bibliotheca de Phinei caecitate narrantur, in Scholiis in pollonium recurrunt quamquam haec restantis implicita est difficultatibus, ut me eas nullo modo dissolvere posse ingenue fatear. Haec enim habet Apollodorus l. l. καὶ πηρωθῆναι φασιν αντον οἶ μεν

83쪽

Pergit Apollodorus o δε πο-osson καὶ των Ἀργοναυτῶν, et πεισθεὶς μητρυιψ ον ἰδίους ἐτυφλωσε παμδας haec eadem esse videntur atque illa, quae schol.

Apoll. BQ78 p. 399, 9 Keil Sophoclis nomine adferuntur. Σοφοκλῆς δε τι τον ἐκ Κλεοπάτρας υἱους δευ-φλωσε Παρθένιον καὶ Κραμβον Ιαραμβιν Holstentus, id quod praestare videtur πεισθεὶς διαβολαῖς Ἱδαέας τῆς Drciis ariet eviciς Sophoclem non poetam tragicum, sed grammaticum esse, cuius ex commentariis scholia in Apollonium excerpta sunt cf. subscriptionem), egregie perspexit h. Bergkius Mus Rhen. n. I p. 3614.3. Cui sententiae mire favent nomina illa Parthenius et Carambis, quippe quae ad certa illius regionis loca spectent; scilicet Parthenius est flumen Apoll. B 936, Γ 876 cum scholiis), Carambis promontorium apblagoniae Apoll. B 361 943 cum scholiis . Talia autem grammatici sunt, non poetae tragici Athenienses enim spectatores has subtilitates vix intellexissent. Eandem Sophoclis narrationem exhibent schol. 211 et Apollodorus ii 5, 19-23. Ceterum in illa bibliothecae particula noli offendere in diversis filiorum nominibus sunt enim illa ex alio sonte profecta Sophoclis frustulum inde a voce εχων demum incipit, id quod iam inde perspicitur, quia ea, quae t b, 22 narrantur, ab illis, qua 115, 15 exponuntur, discrepant. Sed ad ea redeamus, unde profecti sumus; haec enim illic Apollodorus

τινες δε πο Ποσειδωνος, ori τοῖς Φρίξου παισὶ oν

ἐκ Κολχων εἰς et ην Ἐλλάδα πλουν ἐμήνυσεν. Atque insi

84쪽

scholiis Apoll. B 18 haec leguntur πηρωσθαι δε σινέα νησιν 'Hσίοδος ἐν Μεγάλαις μιαις, H ριξω τὴν ὁδὸν ἐμήνυ P. Perfacile hic concentus restitui potest, dummodo in scholio scribas tor Oo Iron; sed vereor ne tum interpolatoris potius partes acturi simus, quam critici. Neque cumGstri narratione bibliothera verba nisi vi adhibita conciliari possunt; strum enim habes schol Apoll. B 207. μιρος δέ φησι τον ι ν νον ιο

Neque enim pro certo habeo, apud Istrum quoque Phineum Phrixi filios ita servasse, ut iis viam ostenderet, neque pro Ποσειδῶνος scribere ausim Ηλιου quamquam similem errorem 30, 2 commissum invenimus. Hanc igitur rem in medio relinquo. Hoc tantum ex iis, quae disputavimus, effici puto, Apollodorum aut ipsum Sophoclis commentarium aut alium librum nescio quem cognovisse, cuius auctor Sophoclis scrinia compilaverat quo statuto omnes eiusmodi adnotationes, quae quidem expeditioni Argonautarum insertae sunt, ad eundem fontem referri consentaneum est.

Euripides in bibliotheca quater diserte laudatur; 90 15 - 1 et 7 10 ad hoen. 1160-69 Urchhoffspectant 37, 32 quo referendum sit, non constat 94,3

Alcmaeonis του διὰ Κορίνθου habes argumentum. Praeterea vulgo summa cum probabilitate statuunt 17, 1

tiopae, Il0, 9-13 Phoenicis extare argumenta. Res certa est in Medea 34, 27 ab, 3. Similiter Tyrus Sophocleae argumentum 2 il-27 indagasse sibi videntur viri

85쪽

docti. Dubitare autem possis, utrum ipsas tantum sabulas habuerit Apollodorus an grammaticorum studia in illis posita in usum suum converterit. Atqui Medeae argumentum si consideraveris, satis accurate id cum illo argumento consentire invenies, cui in odice Florentino Dicaearchi nomen praescriptum est. Accedit, quod Glauces, emeri, Pheretis nomina in ipsa uripidis sabula nusquam reperiuntur, occurrunt et in argumento laudato et in sellulio 18. Denique in bibliotheca haec

plior in scholiis in Medea 273 servata est, unde discimus et Creophylo haec deberi et a Didymo primo ad Medeam explicandam adhibita esse. Itaque apparet haec quoque pollodorum ex commentariis hausisse. Quod vero de Medea intelleximus, idem in cetera

argumenta cadere consentaneum est, ita quidem, ut minime necesse sit ipsas poetarum tragicorum fabulas cognoverit Apollodorus, dummodo Dπογέσεις a grammaticis conscriptas manu habuerit. Reliqui sunt Philocrates historicus, Stesichorus, Panyasis, Eumelus poetae, quos consulto adhuc

Philocratis scripta suspecta fuisse ex Athen. VI p. 264 discimus. In bibliotheca ita commemoraturli 0, 6, ut potius priori illi scriptorum generi adnumerandus sit, scilicet quorum testimonia pollodorus non ipse conquisivit, sed ex fonte suo transtulit.

86쪽

Stesichorus praeter locum laudatum etiam 98, 32

occurrit.

Panyasin habes 9, 30 ex eodem tota historiola traditur ii, 304. Eumelus laudatur 95, 12 95, 28. 102, 4; aecedit, quod ea, quae t l4-l de Baccho Rheae mysteriis initiato leguntur, fere itidem in Eumeli fragmento IX

Markschesset inveniuntur, quamquam reliquae narrationis partes diversae sunt. Quaestio autem quae est de his tribus poetis artissime cohaeret cum iis bibliothecae particulis, quibus aperte carminum argumenta exprimuntur, nomen poetae celatur. Sed nonnunquam selieissimo casu evenit, ut aliis subsidiis adiuti nomen poetae hodieque investigare possimus Niobae e. g. latum 84 19 narratur ex Euphorione.

νακet σασα δε - θεος πεμψεν ἰους τοῖς παισὶν αυτῆς καὶ 'Anoλλων si τους αὐήενας ἀναιρεῖ κυνηγετονντας ἐν τω Κιθαιρωνι, Ἀρτεμις δε τας θηλειας ἐά οἴκου ουσας Θρ -

θ λεια ἐπὶ της οἰκίας

κατετοξευσεν Ἀρτεμις,

τους δε Φρενας κοινὴ πάντας ἐν Κιθαιρῶνι

87쪽

Hae ita comparata sunt, ut nec scholium ex bibliotheca neque bibliothecae narratio ex scholio luxisse possit utrumque igitur ad eundem sontem reseratur necesse est. Primo sane obtutu ipsum Apollodorum Euphorionis carmen manu habuisse suspiceris. Sed si accuratius consideraveris, hanc sententiam nullo modo stare posse intelleges. Tanta enim est singulorum

enuntiatorum, tanta etiam verborum nullo poetico colore imbutorum v c. ἀγανακχησασα, εὐτεκνου Τέρα, ἐν Κιθαιρωνι κυν 'γετο υνιας επ' ODo vel οἰκίας ουσας)similitudo, ut et scholium et bibliothecae narrationem ex eodem Euphorionis carminis argumento pedestri oratione conscripto fluxisse necesse sit. Inserta autem sunt huic iobae fabulae varia variorum testimonia, quae non ipsum Apollodorum collegisse, sed ab aliis collecta in opusculum suum transtulisse iam supra intelleximus. Itaque et ipsam fabulam et testimonia illa ex eodem sonte hausta esse consentaneum est.

Hic igitur, quem Apollodorus in bibliotheca compilavit, auctor qualis fuerit, investigandum est. Atqui si ea, quae Schmidtius Didymi Chalcenter fragmenta p. 82 statuit, vera sint, omnes scholiorum in Iliadem

88쪽

conscriptorum locos, quibus in fine additum legatur ἡ σrορια παρα ω δεῖνα, Didymo originem debere, iterum deferamur ad Didymum. Fuit certe ii ἱστοριων προχειρος ποδοσις inter ea munera, quae Aristarchus grammatico imposuit atque Didymum ipsum historiae fabulari operam navare constat quem in censum minus peculiare illud opus, quod μνη πιορία inscriptum erat, Venire puto, quam eas, quas passim in scholiis et in Homerum et in tragicos conscriptis illius nomine praescripto adnotatas invenias, historiolas '). Eundem etiam variorum scriptorum varias sententias adnotasse ex schol. T 116 p. 82 Schmidi. cognosci licet. Sed ipsum Apollodorum Didymi commentarios manu habuisse ad liquidum perduci nequit. Quare in eo acquiescendum puto, ut statuamus Apollodorum historiolarum suarum nonnullas necnon testimonia pleraque auctori nescio cui debere, qui in sabulis corradendissimiliter egerit, ac Didymum in commentariis conscribendis egisse videmus. Eadem autem via Stesichori, Panyasidis, umeli, Herodori denique, si qua sunt, frustula in bibliothecam delata esse suspicor. Quae cum ita sint, talia carminum lyricorum vel epicorum argumenta passim bibliothecae inspersa esse conicias quae spes minime te fallit. Prorsus eodem modo 16,5-l Eueni mors ex Simonide narratur.

89쪽

bibl. 16 5.

μηνος μεν ον ἐγέννησε Μαρπησσαν, ην Ἀπόλλωνος μνηστευομένου ἔδα ὁ

αναῆ τῆ παρθένω λέσθαι,

κατα di τὴν Ἀρήνην ἀπαντήσας ὁ Ἀπόλλων τω Iδα λαμβάνεται τῆς Μαρπή

ξυῖ δεισασα, μὴ αυτὴν ἐπὶ γηρα καταλέπη ὁ Ἀπόλλων,

90쪽

Ε alterum exemplum prorsus eiusdem generis, atque quod supra exhibui. Simili modo factum esse puto, ut hymni Homerici, qui in Mercurium compositus est, summa in bibliotheca exprimatur 7, 28 - 98, 23 cf. Hermann epist ad Ilgenium p. XLIII s. Deniquo quae 55, 5 - 20 narrantur Bacchylidi ses. r. 60), quae l3, 21-3 extant, Eratostheni schol Il. 29Ηille Eratosthenis reliqu. p. b tribuenda esse exi

stumo.

Haec sunt, quae de sontibus Apollodori indagare potui. Sed miretur ortasse quispiam in his plane

omissum esse Hellanicum, cuius opera et cognovisse

Apollodorum et exscripsisse praeter unum Heynium II p. 356 statuunt omnes. Quid quod rellerus demellanteo, Lesbio historico AusgeWahit Aussaige p. 31 s.)eo procedit, ut Hellanicum praecipuum Apollodori

fontem fuisse eumque bibliothecae suae quasi stamina ex commentariis ostri duxisse adfirmet. Quae sententia quamquam fortasse eo commendatur, quod singulis bibliothecae particulis eadem nomina dare possis, quibus ellanicus libros suos notavit, Λευκαλιωνεία Φορωνίς, περ Ἀρκαδίας Ἀτλαντις, Ἀσώπις, Ἀτθίς), tamen a viro clarissimo iudicium meum seiungere malo. Primum enim animadvertendum est, Hellanicum ab Apollodoro non, ut illi placuit, rarius tantum herecyde sed omnino nunquam laudari. Tum quibus in rebus accuratissimum consensum deprehendisse sibi videtur rellerus, ne eae quidem ita comparatae sunt, ut eas ex Hellanico haustas esse aut necesse sit aut probabile. Haec enim adfert rellerus.