장음표시 사용
521쪽
Civitate ad civitatem, sed caussa necessitatis, aut utilitatis mutatv . Nam plarimorum utilitas unius utilitati, aut voluntati praeferenda es. Aliud es enim mutare, aliud mut ri,se aliud ministrare , aliud minifrari, unde Dominus in Evangesto loquitur dicera; non veni ministrari, sed ministrare . Hinc Mercator expendit veteres canones , quibus velitae videntur Epis porum translationes, ac subdit: Nam aliud es Honte transre , saIiud est coacte, aut neces tate venire. inde non si mutant Civitates , sed mutantunquia non sponte, sed eo e hoc agunt. Haec exinde confirmans exemplo Petri Ap
stoIi, Alexandri Hierosolymitani, Gregorii Nazianzeni, & Procli Constantinopolitani, ita eoncludit: Non ergo bene intelligunt Ecelasasticas regulas, qui hoc negant caussa utilitatis, aut necessitatis seri non posse, quoties eommunis utilitas, ου necessitas persuaserit. Plura ex illis jam tradiderat Mercator in epistola, quam Antero Papae
tribuerat. CG I6. Huc quoque referendi sunt canon 36. cau. T. qu. I. , & canon 82. eau. 11.
r. , 3. , ait enim Μercator, caussam legitimam translationis esse , ubi Episcopus Sari. a,. persecutionem paιiatur, eaque in specie non tantum Episcopis facultatem fieri, sede . ii Se praeceptum Domini imminere in cap. io. Μatthaei , cui omnino est obtemperandam. Hac occasione exemplum tradit de iis, qui olim, dum a Saul vexaba tur , confugiebant in Civitatem David, his verbis , quae a Gratiano reseruntur in
principio dicti canonis 36. Omnis enim, qui gemeboι , ω vexabatur a Saul , fugie-hat , ω veniebat ad David. Si ergo piissimus, atque justissimus David sciret perea
tum esse, persecutionem fagientra, s transeuntes de laco ad locum , ta de Civitate ad Civitatem, tales nequaquam reciperet, nec secum teneret, nec in aliis Cisitatibus
collocaret. Aliquid sane valeret hoc argumentum , si aut factum David de Episcopis intelligi posset, aut Mercator de Episcopis ipse sermonem non instituisset. Qui enim prese7uuntuν Domini Episcopor, eosque de Civitatibas ad Cisitates transre
compellunt, nec eos tantum persequuntur . quantum Dominum nostrum Jesum Christum,. 4 vi Iegatione funguntur. Nec tu in hoc peccant Episcopi, quoniam non sponte , sed coacte hoe agunt, sed tui , a quibus persequuntur et nec ipsis Episcopis hoc imputari po-ιes, sed iliis , qui eos hoc agere cogunt. Sanaui enim Protomaror Steph us haec omittuntur in canone 36. , sed pertinent ad dictum eanonem flet. lapidabatur , sed Jesus suscipiebat plagas. Ideoque unissique praevidodum es , ne aliquem injuste persesuatur, iudicet, vel puniat, ne Jesum persequatur , judicet, F puniat. Qui a
tem negant haec habentur in memorato canone 36. misericoesiam faciendam fugientibus , ae necessitatem patientibus, ipsum Christum negam , qui es misericordia , ω veritas , cd omnibus necessitatem patientibur subvenire jubet. Pauca sunt , Fratre , quae asserui : sed quanta ex his pendeaηι tua providentia poteris aestinare . Quare hane adnisuntur malevoli irrumpere misericordiam ' Cur illudere variis intentionibus felicitatem y Messationem jam non habet furor iste in credentibus , nec interes quibus itineribus ad mundi Principem curras, qui a benevolentia fratrum desciscit, aut necessitatem patientibus misericordiam negat. Negat misericordiam necestarem patientibus , qui pstpuIis indigentibus Diuinis rediseriis , ta non habentibus proprium Episcopum , qui eos instruat, ea fa utiaitatis, atque necessimis sibi videtur hic contradicere Isidorus, cum necessitatem majorem pati videantur populi , quos Episcopus immisericors publicae vexationis tempore deserat, ex alia Civitate, licet minor st, in eam, quae non . habet Episcopum doctiorem, mes utiliorem meliori constio , non sponte transeuntem , sed majorum extortalioe mutare, aος Episcopum ejeusin, V persecvstoclem patientem mclsa
522쪽
De Pelagio II s Tutilitatis, aut neeessitatis isthronidari non permittit. Ex his facile quispiam intelli.
get memoratos Gratiani canones, praesertim vero agnoscet canonem ου a. non con
venire ullatenus proposito Gratiani, qui alias consonat cum epit tota a. Μarcellino Mercatoris fismento tributa; in ea quippe haec reguntur : Detractiones , ω aec sationes, atque persecutiones inter Chrisianos oppido τitandae sunt, quia licet pauci smus in comparatione allarium, si tamen unanimes suerimus , facilius adversariis resistemus.
Sanctus enim Protomar ν Stephanus lapidabatur , sed Jesus suscipiebat plagas; ides unicuique providendum es , ne aliqsem juse judicet, aut puniat, ne Jesum judicet, auo
De Epistola ad Episcopos Italiae.
Eundem Isidorum auctorem habet altera epistola sub hac inscriptione: Dilectissmis, atque clarissimis fratribus universa Episcopis, ta cunctis specialiter peν Camp
niae, G DaIiae Provincias multantibus Domino Pelagius salutem . In hoc ipso titulo imperitia Μercatoris arguitur, quasi in una Campania ille crediderit plures extitisse Provincias, quasi etiam crediderit Provincias Campaniae ad Provincias Italiae non pertinere. In tota autem epistola praeter aliquot sententias ex libro sentemtiarum Prosperi, aut ex Ennodio , aut ex Conciliis Romanis sub Symmacho , &Μartino I. celebratis , nihil aliud fera continetur , quam quod idem Mercator aliis praecedentibus Pontificibus adscripserat. Sic recitantur inter cetera fragmenta epis stolae et ., & a. Zephirini, epistolae r. Marcelli , epistola: 3. Fabiani , epistolae a. Felicis, epistolae 2. Sixti II., epistolae a. Evaristi , epit totae a. Iulii , epiliolae a.
Callisti, epistolae i. Alexandri, epistolae a. Stephani , epistolae i. Melchiadis , ut omittam epistoIas Eusebii, C i, Damasi, & Pontiani ; ex quibus facile liquet , auctorem harum epistolarum in hac ipsa epistola merces tuas, ita dixerim , Profudisse. Ex hac epistola non satis recte descriptus est canon s4. cau. a. qu. 7., etenim C ms in epistola nulla de Monachis fit mentio, quemadmodum in fragmento Gratiani . δAgebatur apud Pseudo-Pelagium de accusationibus Episcoporum , ad quas non an sines passim admittendos esse decernebatur. Dicitur autem inter cetera: Similiter ωυ. I. ω omnes, quos Divinae leges mortuos appellant , submovendos esse ab eadem accusati q* Dne, ω publicae paenitentiae submittendos iudieamus. Similia leguntur in epistola a. Pseudo. Stephani ibi: Eorum autem aecusandi Sacerdotes , vel test candi in eos vocenta. obstruimus, quos humanis, veI divinis vocibus damnatos , ves mortuos esse agnoscimus . Idipsum in epistola Pseudo-Μelchiadis ibi: Eorum os. accusandi Sacerdotes , vel test- scandi in eos obstruimus , quos non humanis, sed divinis viaribus mortuos esse scimus . Ex his adparet, Gratianum, aut quisquis Gratiano auctor extitit , accommodata Μonachis, quod Μercator de iis dixerat, qui divinis vocibus mortui nuncupantur; quos eorum nomine intellexit, aliis divicandum relinquo , item accommodasse generaliter negotiis omnibus sive Ecclesiallicis, ut dicitur , sive saecularibus , quae singulari jure de accusationibus Episcoporum in epistola ipsa traduntur. Integra
vero Mercatoris sententia refertur apud Gratianum in can. 6. Cau. 3. qu. s. , cu
jus verba etiam repetuntur in epistola 2. Callisti, epistola a. Evaristi, epistola s.
Sixit, epistola a. Iulii , dc epistola i , Eelicis , quae sine omnia nem,
523쪽
sis Pan serenda. Caput L Lnem dubitare finum , quin hujuscemodi sententias velut Pseudo-Isidori germanas
Iterum dignoscimus Alercatoris axiomata in canone a. cau. 3. qu. a. Non s
tum enim in hac Pelagii epistola ita legimus: Neque dum Ecclesiae alicujus uiscepi. aut possessiones, veI res ab a muιis ejus, va a suibuscumque aliis non sua sponte det
nentur , alliuid illi debet, aut potes a quoquam ante redintegrationem omnium rerum
suarum obici; sed prius illi legibus redintegranda sunt omnia , ω postea tempore a Patribus proinito sunt negotia ventilanda ; verum etiam idipsum fere legimus in epistoIa a. Zephirini, epiliola a. Fabiani, epistola a. Stephani, epistola a. Sixti , epistola a. Felicis, epistola a. Eusebii, epistola x. Μarcelli, & epistola a. Iulii,
quarum singula capita cum memorato Gratiam canone convenientia hic referre. nimis operosum esset.
De Epistola ad Episcopos, qui convenerant ad
illicitam vocationem Iohannis Constantinopolitani.
Inter epistolas Pelagii numero g. recensetur epistola data Kal. Martii anno s87. indictione s. cum hac inscriptioner DiIectissmis Fratribus unimeos Episcopis , qui
illicita voratione Iohannis Constantinopolitani Episcopi ad Synodum Constantinopolim convenerunt, PeIulus. Rus argumentum hoc est. Iohannes Constantinopolitanus Antistes cognomento Iriunator vix Ecclesiam Constantinopolitanam, anno nimirum s 83. , obtinuit, nihil vividius optavit, quam ut suorum aliquot Praedecessorum am-hitum promoveret, seque non solum supra ceteros Graecos Episcopos, verum etiam supra ipsum Romanum . Pontificem eveheret. Hinc se universalem Episco-Pum nominavit, suique juris esse adseruit, ut totius Ecclesiae Concilia indiceret, ac celebraret. Irare id sensit Pelagius, agnoscens in dies Ecclesiam Graecam magis ac magis in schismata pronam. Cumque intellexisset, Iohannem iam universorum Episcoporum Concilium indixisse, eosdemque Episcopos numero plurimos paruisse, ad Concilium conveniendo, penes illos vehementer conquestus est, quasi schismatico viro non consentiren vantum, sed & cum eo schisma magis ac magis commoverent. De hujus epistolae fide, atque integritate jam diutius decertarunt viri istudiosi sacrorum monumentorum, sive ex Catholicis, sive ex Haereticis, quorum alii ex animi sententia germanam, alii apocrypham crediderunt; alii vero vel germanam, vel apocrypham dixerunt, quod vel suis sententiis propugnandis favere , vel adversari rati sunt. Hinc nonnulli ex Catholicis ardentiori fortasse zelo correpti, ubi visum est ipsis epistolam hanc argumentum ad firmandam Romani Pontificis auctoritatem porrigere, sine epistolae examine illam statim receperunt , eaque usi sunt. E contrario nonnulli ex haereticis, quia & ipsi nonnulla adversus Pontificis Primatum visi sibi sunt posse argumenta depromere, ex invidia nostr rum, parum solliciti facti de epistolae veritate , in eam statim tamquam firmissimum monumentum incubuerant. Apage haec inopportuna partium studia, quae haereticorum perfidiam magis ac magis ostendunt, Catholicorum vero quorundam nimis
axum curam, qui dum optima habeat, cerit,iinaque suorum dogmarum argumenta.
524쪽
De Pelagis Π. alia undique exquirunt, & quomodocumque, quibus credunt illa magli, magisque
firmari. Ego sane illis adhaereo, qui pensata, ut decet, atque ad rectum criterium exacta ipsa epistola, eandem velut ab isidoro Mercatore confictam prorsus rejiciunt, nec dignam putant, ex qua ad fidem, aut disciplinam Ecclesiae tradendam , firmandamque praesidium adferatur. Certa ab incertis separanda sunt. Certum in primis est, eo Iohannis Constantinopolitani ambitum progressum fulisse, ut se universalem Episcopum nominarit, ut Concilium etiam universale Episcoporum indixerit, eidemque Epitcopi numero plurimi ex Graecis obtemperaverint. Certum praeterea est, Pelagium au Iohannem ipsum scripsisse, ne in suo ichismate diutius versaretur. Imo Gregorius Μagnus Pelagii successor in epili. 36. lib. 4. ad Eu- Iogium Alexandrinum , & Atiastasium Antiochenum earum epistolarum Pelagii exemplaria mittere se profitetur. Non haec sunt, quae in Controversiam deducuntur. illud quaeritur, num epistola, quae apud Isidorum Μercatorem legitur, & ex eo apud alios Collectores descripta numero R., eadem sit, quam Pelagius ipse scripserit. Quoniam vero in ea sunt plurima apocryphi monumenti argumenta, hina facile deducitur , in ea germanam Pelagii epistolam agnosci neutiquam posse. Revera in eadem Gregorii Μagni epistola nuper laudata, in qua Gregorius profitetur se exemplar mittere epistolae Pelagii, plura inveniuntur verba, quae eadem suae cum verbis epistolae Mercatoris . Non est autem verosimile, Gregorium in scripto
suo voluisse repetere fusa oratione, quae eadem in exemplari epistolae Pelagii, juncto sui Predecessoris nomine significabat. Praeterea stylus hujus epistolae, de qua quaeritur, omnino alienus est a styla epistolarum Pelagii, ut liquet hanc eandem epistolam conserenti cum epistola 7. ad Eliam, & Episcopos Istriae. Convenit autem potius cum stylo , repetitisque sententiis IMori Mercatoris; quatenus initium epistolae depromtum est ex epistola s3. Leonis Μagni, quod fuit Μercatori famis Bare; alia depromta in parte ex epistola 47. Hasdem Leonis, ex epiit. 36. lib. 4. apud Gregorium , ex epistola encyclica Μartini I. adjecta Concilio Lateranensi, quae monumenta pluries Mercator idem studuit in suas epistolas transducere, nedum imitari. Addi posset his, multa ibidem contineri, quae in aliis epistolis veteribus Pontificibus a Mercatore tributis continentur . nimirum in epistola 4. Damasi, epistola a. Felicis II., epistola JEgiptiorum ad Felicem II., epistola a. Iulii, epistola x. Anacleti, & epistola Sixti, ut alias omittam numero plurimas. Demum, quae in epistola leguntur , adeo inordinatam sententiarum, verborumque farraginem exhibent, ex scripturarum , Patrum testimoniis sine methodo compositam, ut omnia non aliam, nisi Mercatoris, manum prodere videantur, quemadmodum legenti LaciIe patet. Initio epistola post recitata nonnesia verba Leonis Μagni, auctor profitetur ad Coa. s. Sedem Apostolicam relatum esse, Iohannem Constantinopolitanum se Episcopum priης. universalem nominasse , eoque titulo generalium Conciliorum convocandorum po-- 7'testatem sibi vindicasse. Ad hane rem ita fingitur Pelagius scripsisse. Muliis donuo Anytilicis, θ' ea nonicis, atque Eecusasticis instruimur regulis, non debere absque sententia Romani Ponti cis Concilia celebrari: quapropter, ut jam dictum es , rea nan Concilium , sed vestrum Conventiculum, vel Conciliabulum cogatur, ου qui/quid in , eo actum es, seritum habetur, ei vaeuum . Vos quoque deinceps, ut nullius hortarugalia praesumatis , s Apostolicae Sedis eommvnione carere non viatis. ως. Retulit haec
Gratianus in principio canonis s. dist. i . di quidem Gregorius Magnus tellaturiu
525쪽
in epistola 3 6. lib. 4. revera a Pelagio reprobata fuisse am synodi Iohannis Constantinopolitant; sed ex eo ipso probatur clarius hanc epistolam , de qua loquimur,
Pelagii non esse; cum enim haec epistola datam exhibeat anni s8 . mense Μ artio, e Gregorius scribens anno sys. asserat ante octo annos Synodum Constantinopolitanam fuisse celebratam , idest anno s88. , ut ostendit Pagius ad annum s88. num. s. & seqqu., non possunt haec & Concilii, & epistolae tempora invicem conciliari, cum epistola Concilio recentior esse deberet, non epistola Conc,
Con. 4. Prosequitur auctor epistolae; & ait, Episcopos Constantinopolitanos veteres Io-d s. v. hannis Praederessores, imo & Iohannem ipsum jamdiu scriptis obedientiam Romano Antistiti suisse professos, quae scripta in Arehivo Romanae Ecclesiae custodiebantur, item in illis scriptas anathematizari eos, qui moliti quidpiam essent contra Romanam Sedem: proindeque Iohannem ipsum propria jam sententia, & professione anathemate perli rictum esse, dum se supra Romanam Sedem evehi cuperet. Num haec vera omnia esse possint, praesertim in conspectu Acaciant schismatis, item ambitus Anatolii, aliorumque Constantinopolitanorum Antistitum, quibus non tam in dignitate, quam in ambitu Iohannes haeres & successor extiterat, facile unusquisque judicabit. Ceterum quod dicitur, Iohannem esse sua ipsius professione anathematizatum, videtur depromtum ex sententiis Μaximorum Pontificum Pelagii Praedecessorum in opusculis contra Acacianos; ubi enim Acacium damnatum Me-bant, quin opus esset Concilio, Gebant jam sua ipsius professione Acacium fuisse damnatum, quum ipse Euthychianos omnes damnaverat. Ita in operibus Gelasiti, Felicis III. N aliorum . Hinc subjiciuntur haec verba: niversalitatis quoque nomen , quod Mi illicite usurpavit, nolite attendere, nec vocatione ejus ad Synodum absque auctoritate Sedis Apostolicae uπquam venire, I Apostolicae Sedis, S ceterorum Episcoporum communione vultis frui. Nullus Patriare rum hoc tam profaτο vocabula unquam utatur, quia I Summus Patriarcha universalis dicitur, Patriarcharum nomen ceteris deis regatur . Sed abst Me, abst a Idelis cujusquam mente hoe Mi uri veIle quempiam a ripere, unde honorem fratrum suorum imminuere o quantulacumque parte videatur. Vuapropter charitas vestra neminem unquam suis in epistolis univeualem nominet, ne Mi δε- bitum subtrahat, cum alteri honorem offert indebitum . Ex his sane emendandus erit Gratiani canon 4. dist. 99., cujus sententiam etiamsi Pelagio Papae recte tribuere non possimus, non dubitandum tamen , quin consonet cum sententia Gregorii Μagni ita scribentiis in epist. 36. lib. 4. Nullas Decelrum meorum hoc tam profano voeabulo videlicet Episcopi universalis uti consuevit, quia videlicet s unus Patriarcha
universalis dicitur, Patriarcharum nomen ceteris derogatur. Sed abst hoc , abst a Chrisiani mente , id Ibi velle quempiam arripere, unde honorem fratrum suorum imminuere ex quantulaeumque parte videatur Quapropter sanctitas vestra neminem unquam suis in epi Ila universalem nominet, ne Midebitum detrahat, cum alteri honorem offert indebitum. Non persequor ulterius verba Gregorii Magni, quamquam Plur
adhuc apud ipsum sint, quae auctor epistolae Pelagii ibidem scripsit de nomine Epis.copi universalis . . c. . ,. Sed haec satis visa sunt Μercatori, ut caussam Iohannis Constantinopolitani perem. 6. sequeretur. Non potuit tamen continere, quin alia adjiceret ad rem suam de judiciis Episcoporum, de quibus fingit Pelagium ipsum fuisse ab Episcopis Orienta
526쪽
De Pelagio n. . . sa Apostolicam dudum consulere voluistis, videtve nobis sincienter tνactatum a Sanctis Prae. decesseribus nostris . Sed quia denuo nostram mediocritatem de eadem re interrogare dignum duxistis, scitote, certam Provinciam esse, quae habet decem , veI undecim civitates, Gunum Regem, Uri, quae habentur integra in canone a. cau. 6. qu. 3. , in quibus sane nemo non agnoscit imperitiam Isidori, fingentis Episcopos , qui tamquam supremum Ecclesiae Principem concitato schismate Constantinopolitanum Epist pum agnoverant, a Pelagio expetiisse, quid in judiciis Eeclesiasticis, & qua ratione agendum ; fingentis iterum ram hanc materiem a Pontificibus Pelagii decessoribus fuisse abunde discussiam, quorum sane nomine alii intelligi nequeunt, quam ii, quorum nomine multa Isidorus idem confinxit; fingentis demum, in unaquaque . Ecclesiastica Μetropoli unum Regem tunc extitisse, quod sane nonnisi posteriori. bus temporibus congruere potuit, quibus Romanum imperium in frustula quodammodo divisum, ac dii tributum adparuit. Cetera non memoro aut de numero Suffraganeorum , aut de caussis Civitatum ab Episcopis dirimendis : singulas enim pedisequi pudet nugas Isidori. Tantum dicam , verba illa , quae apud Gratianum legum tur r Episcoporum, reliquoram Sacerdotum, ae Civitat&m, desiderari in codice m. Panormiae veteri, qui adservatur in Bibliotheca Regii Athenaei, ubi ita legitur ris gustrum judicium omnes caueae referamur eri. Post verba memorati canonis a. cau. 6. M. 3. in epistola ipsa statim sequuntur Gn. r. verba canonis s. vers. Si vero dist. 1 . , ubi sane auctor epistolae sese refert ad ea- verss sinonem 3. & 4. Concilii Sardicensis, de quo egi ad canonem 7. Cau. 6. qu. 4. , neque enim alia Synodus Pelagio vemitior designari poteit , in qua similia quaedam definita videantur. Quod tamen an opportunum esse potuerit Pelagio II., non ipse crediderim, cum res esset apud Orientales.Episcopos, qui tunc Concilium Sardicense nondum receperant.
Prosequitur tandem Mercator, & ait: Ceterorum Sanctorum Patrum statuta se- Δ.quentes ', Ssnodali auctoritate omnes, qui aduersus Patres armantur, ut Parrum μυ- eou. a ρres, S massatores infames esse censemus; quoniam ea vianera, quae fomentis non sa--snantur, ferro abscindi, vel evrari necesse est. Et in fine epistolae , postquam nonnulla tradidit de iis , qui fratribus insidiantur, & falsis criminibus objectis nocent, concludit : Horum igituν vitiorum auctores, vel patratores non sunt in accusatione Pont seum recipiendi, sti penisus repellendi, quoniam jubent canonica decreta Patrum , ut accusatio . ves testimonium eorum, qui odio quoslibet insequustur, vel qui inimici, aussuspecti habentur , nulla modo recipiantur . Quorum saluta nos Irmantes, eadem omnibus inviolabiliter futuνis temporibus tenere censemus. Haec referuntur apud Gratianum in Can. 23. Cau. 3. P. s. ubi sane nomine veterum Patrum alii intelligi n
queunt , quam ii, quibus Mercator adscripsit epistolas, nimirum Alexander, Fabianus, Telesphorus, Stephanus, Eusebius, in quorum confictis epistolis eadem
De Epistola ad Episcopos Germaniae, & Galliae.
Ut dignoscatur, eamnem i. de cons dist. a. falso adseribi Pelagio IL, exhi- ω ν .bebo integram ipsam epistolam , t ex qua lue canon depromtus est. Pelagius δε ems Romanae Ecclesae, cu Apssicae Sedis Episcopu/ ne M Germolarum , ac Galli '
527쪽
ssta pars secunda. came LVIII.
tam regioum Discopis. Cum iN Dei nomine Romana Eecksa priora haee epistola verba de more lilaori Μercatori excerpta sunt ex epistola 88. Leonis Μagni γ8nodum Discoporum I die ceterorum Consa Motum Dei Idelium congregatam habuissemus , est de hocissasticis salutis, ut sint ab Apostolis, ta Sanctis Patribus tradita,
diligentius tractaremus , supervenere literae vestrae , e, ut magnae essem auaoritatis , etiam vivae voces praecesserunt, rogantes, ut redinem Praefationum , quem Sancta Romana Eulsa hactenus haberet, nostris literis vobis remandaremus. Tune de ves
lantate , eae studio tam bono multum gavis sumus, ta sacrum ordinem Romanum, S
craque constituta nostrorum Antecessorum solerter relegenter, invenimus has novem Praeinsationes in sacra Casalogo tantummodo recipiendas, quas longa retro veritas in Romana
Eerioa hactenus sematit: inam in Assis Paschalibus , aiiam de Ascosone Domini,
tertiam de Pentecoste, quartam de Natali Domini, quintam de Apparitione Domini , sextam de Apostolis, septimam L S. Trinitate, off/Wam de Cruce, nonam de Jejunio, ω Quadragesma santummodo dicendam . Has Praefationes tenet , est custodit S. Romana EccIe . Has tenendas vobis mandamus. Quicumque integram hanc epistolam pedi Penderit , statim eam a recentiore auctore eonfictam facile judicabit. In primis enim Pelagii l 1. temporibus non convenire dignoscet conjunctionem illam Antist tum Germaniarum, & Galliarum, qui communem disciplinam Ecclesiasti eam hahere , & Ecclesiasticis rebus in communi uti coeperunt temporibus Gregorii IIL,& Zachariae Pontificum, sive prope medium octavi saeculi, quemadmodum multis
monumentis demonstrat Balvetius in notis ad Gratianum , & ad memoratum e nonem 7i., ibidemque ad suam rem laudat Cardinalem Bona lib. a. Rerum M. turgicarum cap. to. Praeterea non est verosimile, Germaniarum , & Galliarum Episcopos ideo in unum convenisse, ut de Praefationum sacrarum numero , quae res non adeo gravis videtur, Summum Pontificem interrogarent, praesertim cum
Gallicana Ecclesia usque ad Carolum Μagnum suos habuerit , retinueritque sim gulares ritus a ritibus Ecclesiae Romanae dilhinctos. Inverosimile etiam est', Pes gium ita inde professum fuisse, ut de illorum Episcoporum voluntate, , sudio tam - bono multum gavisus esset, ut etiam ob eam caussam veterum constituta solarere re Iegeret , ceteroquin in re , quam quotidiana Praxis obviam faciebat. Ex quibus Viri eruditi passim concludunt, memoratum canonem Gratianeum aut inter Merocatoris monumenta rejiciendum esse, aut recentiori alicui auctori tribuendum. Vbiasis adnotationes Antonii Pagii ad amum s9 . n. s.
De Epistola ad Eucarpum Messanensem , ad
. I . ' Duas epistolas Pelagio tributas, alteram ad Eucarpum Messarensem , alteram 6 c . ad Clerum Catinensem, nectendas esse hoc in loco censui , quod idem si utrius r.eo.8. que arBumentum. Vacasse Proponitur Ecclesia Catinensis, cui Pelagius de more r. illius saeculi Visitatorem dedit Eucarpum Μessanensem Episcopum, cujus interea auctoritate, atque prudentia usque ad electionem Antistitis omnia administrarentur, imo & optimi Antistitis elinto juxta canonum regulas fieret. Qua sormula, quove mandato Eucarpus fuerit institutus Catinensis Ecclesiae Visitator, coli, gimus
528쪽
gimus ex canone x . dist. 6x , qua itidem ratione sub Euearpo Visitatore Clerus Catinensis debuerit ad Episcopi electionem progredi, facile eruimus ex canone a. cau. 8. qu. 3. Nihil in eisdem canonibus reperitur , quod a temporibus Pelagii II., aut ab ipsius Pelagii sententiis pollit esse alienum. In primis Siciliae Episcopatus singulari etiam jure Romani Pontificis regimini subdebantur: Hinc Gregorius Μagnus Pelagii succellar Petro Subdiacono fuas vices commisit, ut Siculis Episcopis frequenter etiam aut in Syracusana, aut in Catanensi urbe congregatis praeesset, epist. r. lib. r. Praeterea erant tunc instituti in Sicilia Praetores, quorum auctoritate civilia negotia administrabantur , uti constat ex epist. a. lib. a. Gregorii Magni; quamobrem Pelagius de Catanensis Ecclesiae statu conscius fieri potuit a Leone Praetore Romam reverso , uti dicitur in can. r. inu. s. qu. 3. An vero pro certo habere quisque debeat, has epistolas Pelagio jure tribui, adfirmare ipse non aulim; imo nec adserere potius Pelagio II., quam Pelagio I. elle adscribendas; Ideo enim ad Pelagium it . ego reserendas esse arbitratus sum, quod in recentioribus Ecclesiasticorum monumentorum Collectionibus canon E. cau. 8. M. 3. inter fragmenta Pelagii II. recenseatur. ini me in dubio propemodum haerentem facit, est Anselmus Lucentis, qui primus in libro 6. suae Collectionis cap. 4o. , &-4. harum epistolarum mentionem feeit, quin tamen de illis ne vestigium quitem extet apud vetustiores Collectores, imo nee mentio fiat in veteribus Eccle-
salticis monumentis aut Eucarpi Messanensis, aut Elpidii Catinensis. Nisi forte in quodam incertae fidei monumento edito a Luca Holdinio inter rescripta. Pelagii I. , quod habetur in recentioribus Lab anis Collectionibus post epistolas ejusdem Pelagii . Quamobrem noti video , quomodo Pelagici II. tribuatur in eisdem Collectioiabus epistola, qua de electione Elpidii Catanensis agatur , confictum autem fuerit jam Pelagium I. ad Elpidium Catanensem scripsisse ). Alias autem Anselmi fides non satis apud omnes probata est, ubi proposito suo servie-hat, idest ubi agebatur de Episcoporum 'electionibus celebrandis. Addo. in dictoean. 17. dist. 6 r. inter cetera, quae ab Eucarpo visitatore custodienda praestituuntur in electione Episcopi, illud maxime commendari, ut is ad Episcopatum prinmoveatur , qui nec uxorem habe , aut Ilios, quod mandatum aptius convenire poterat saeculi xi. Pontificibus, qua nimirum aetate & vivebat Anselmus, & Clerici serme omnes continentia legibus minime obtemperabant. Non omittam tamen animadvertere, Baluzium in lib. s. Miscedan. pag. 46 . edidisse ampliore formula
hoc ipsum, de quo agimus, Oagmentum , ibi: Pelagius Eucarpo Episcopo Messanens .
Caritatem illam, qua duellionem tuam semper amavimus, omnia superare secundum Apostolum eνedimus, s nullum sanctitati tuae ιaborem pro Ecclesastico statu onerosum existere. xit Fraternitas tua, quia pro peccaιis nostris omnes , quα sua sum, qu runt, mn quae Jesu Christi. me ideo praelibavimus , quia tibi rursus Catinenss Ecclesae mutationem injunximus, cujus Episcopum de hac luce trans se suscepta Clari relatione Aiacimus. Μοω ergo dilectio tua ad supradictam Catinensem Eecisam pergas, θ' bominem de Clara, qui nee uxorem habeat, nec Ilios, nec erimen aliquod canonibus in micum , eligi eum auri io Dei compellat, atque suadeat, , satim eum ad urbem Romanam eum decreto, es testifcatione resalsonis tuae transmitte. Ex his liquet, aliqua desiderari in Bes ii codice, quae apud Gratianum habentur, & e converso.
529쪽
De Epitiola ad Florentinum Episcopum .
Potius eongruit Pelagio II. epistola ad Florentinum Episcopum , ex qua de L promtus est canon . dist. 34. Etsi enim qui prius eandem evulgaverit , esse vi
deatur Anselmus Lucentis lib. I. cap. 68., cum tamen epi istolae argumentum nouillud fuerit , cujus gratia idem Collector nullum delectum habuerit , non adeo facile in suspicionem venio, ut epit totam ab ipso, aut ab alio ejusdem aetatis arbitrer suisse confictam. Agitur ibidem de dispensatione a recta sacrorum can num disciplina, temporibus ita exigentibus facienda. Tempora autem in memorato canone 7. designata satis congruunt temporibus Pelagii II. , quibus nimirum universa Italia armis defatigata grave excidium perpessa fuerat. BaluZius in lib. quinto superius memorato sub nomine Pelagii II. eandem epistolam retulit,& quidem adjectis iis, quae apud Gratianum desiderari liquet, ubi scilicet in codicibus Gratianeis habetur: ed infra. En Balutianum monumentum. FraterniIatis tuae relatione suscepta ejus latorem feeundas. quidem nuptias expertum non fuisse didicimus , castitatem tamen cum priori non servolse conjugio derina . Et quamvis multa snt, quae in hujusmodi cobus observari canonicie jubeat sublimitatis auctoritas , tamen quia defectus nostrorum temporum , quibus non solum merita , ses eorpora ipsa hominum defecerunt, districtionis silius nos patitur in omnibus manere censuram, eae aetas Uius, de quo agitur, futurae incontinentiae suspicionem auferre dignoscitur , ut ad Diaconatum mst provehi, temporum, ut dictum es , eo descendentes desectui , concessse nos noveris; ita tamen, ut de moribus, ta vita, vel actu ipsus tu in diem judicii a te tribunal i Iud terribile reddas communi Domino rationem , quia se praeterita prae angustia temporis mitigamus, ut caute, atque sollicite futuris excessibus obviemus. Propter quod jubemus Micinam anciliam, de qua se post uxoris eran tum habere eonfessus est Misi, neque cum ipso manere ψiceat, est cuicum)ue minasterio continentiam professura tua divostione tr datur . ut mestori sorte, ad ρsod promovetur, stocium sub bonae pest famae merito mi nistrare, nec aliqua epinionis ejus macuIandae relinquatur occaso.
De epistola ad Antoninam, & Deciam.
. Num epistola ad Antoninam Patriciam,& Deciam, ex qua Gratianus fragmentum ex- '' hibuit in canone aci. cau. I s. qu. r. , tribuenda potius sit Pelagio Il. , quam I., in certum est ob incuriam veterum Collectorum Gratiani, necnon Ivonis in parte 7. cap. 23. minime indicantium, ad quem ex duobus Pontificibus pertineat. Controversiam diremisse videntur recentiores epistolarum Pontificiarum Collectores ,
qui illam inter fragmenta Pelagii II. recensuerunt. Sane, si quid est quod Pelaagio II., ejusque temporibus conveniat , illud est monumentum. Postquam eninia Iustinianus Ecclesialtici fori jura latius extendere visus est in Novellis suis Constitutionibus, Pontifices Maximi Uiros Ecclesiasticos in Civitatibus , aut Provinciis
designare coeperunt, quos Defensores vocabant , quorum cura, ac sollicitudo in dirimendis Ecclesiarum , & Clericorum controversiis consisteret. Horum Defensorum passim mentionem facit Gregorius Magnus Pelagii II. successor. Τemporibus
530쪽
De Pelagio II. asribus etiam Pelagii II. Duce Benedicto Monachorum Occadentalium Parente , passim erigi Μonasteria coeperunt, in quibus viri optimi virtutibus imbuebantur, cum Ecclesiae utilitate maxima; fiebat enim aliquando , ut illinc adsumerentur, qui Clerici fierent post diuturnam probationem , & Ecclesiis auctoritate Episcopi ordinati ministrarent. En in his temporum adjunctis verosimile argumentum canonis 2o. cau. I 6. qu. i. Cum Desensor in certa Provincia, aut oevitate caussarum Ecclesiasticarum dirimendarum caussa designandus esset, Antonina quaedam Patricia, & Decia Pelagium Pontificem rogaverant, ut quendam Monachum probatae vitae , integrisque moribus ornatum illi muneri praeficeret. Respondit Pelagius, id parum Monasticae conditioni, ac Μonacho illi posse congruere, quatenus , qui in Monasteriis degebant , fori contentionibus finiendis non satis apti videbantur, cum Monachorum vita a ratione vitae Iudicis sit quam longe remota . Potius spondet Pontifex Maximus, se illum opportunius ad Clericorum ossicia promoturum. Hoc Polagii monumentum meo judicio optimum est ad dignoscendam disciplinam Ecclesiasticam sexti saeculi: ibidem enim & graphice describitur, quale esset ossicium Defensorum, traditur praeterea , quid tum a Monachis ex vi propriae institutionis perageretur, quaveratione ad Ecclesiasticos gradus promoverentur; imo etiam docemur , quae emens tunc potitii ma Clericorum ossicia.
De Epistola ad Cresconium Illustrem.
Sive apud Anselmum Lucensem, sue apud Ivonem Carnotensem , quorum Dag menta retulit Gratianus in can. 4. & xo. cau. io. qu. 3. , mentio fit epistolae Pe- O io lagii ad Cresconium illustrem, cujus nomine Pelagium I. intellexerunt recentio- o. res monumentorum Ecclesiasticorum Collectores . Quin Pelagio II. tribuenda sit 3' illa epistola, ego minime dubitaverim. Etenim ex epistola Gregorii Μagni ad' miscopos Siciliae 22. lib. I i. liquet, tunc temporis Episcopos Siciliae Clericis suis - graves fuisse exactione pecuniae, immo& Gregorius Ilagnus fatetur, a Dece re
suo qui sane est Pelagius II. missum fuisse Diaconum in Siciliam, ut Episcopis mandaretur, ne ultra modum pecuniam a fidelibus extorquerent . Quid sane dubium esse potest, Pelagium eundem apud Cresconium Illustrem, virum sorte Μ, gistratu fungentem , de eadem re conque itum fuisse, ac postulasse, ne Episcopi diutius pote itate sua abuti permitterentur, sed tantum duos solidos Cathedratici nomine acciperent ' Sane duorum solidorum Cathedratici nomine a Clericis luendorum disciplina sexto saeculo vigebat, quemadmodum jam observavi ad canones Concilii Bracarensis II. Verum num eadem Pelagii verba habeamus apud Gratianum adserere nequeo, aut saltem quae sint, indicare. In canone 4. eadem est sententia, quae in canone Io., diversis verborum formulis expressa. Verba canonis 4. ex Ivonis codice, verba canonis ici. ex Collectione Anselmi derivata sunt. Pelagium eadem diversis formulis repetiisse in eadem epistola, dum ad Virum Illustrem scri- heret, inverosimile est. Aut ergo Ivo, aut Anselmus verba ipsa Pelagii corruperunt. Quem potius sequar, ignoro, tum utrumque non semper verba ipsa monumentorum sacrorum retulisse noverim. Satis igitur sit, illud constanter Pelagio ad. scribere, in quo utrumque fragmentum consonat, idest, sive canon 4., sive canon