장음표시 사용
511쪽
sos Pan secunda. Caput IV.& uxores ad Episcopatus promoverentur, id quNem referrἱ eommode potest ad
Novellas Iustiniani 6. cap. r. s. 3. & 4., & 223. cap. I. , sed an eaedem le-Res jam Romae, de in Sicilia receptae fuerint, non ausim adserere; aut si receptae fuerunt, qua ratione ab illis Pelagius recedere potuit, non facile percipio . Porro video ex can. 12. Concilii Turonensis II. anni 167. nondum receptum g neraliter suisse in Occidentali Ecclesia, ut illi, quibus uxores essent, ab Episco Patibus arcerentur. Iungi his potest canon x. Concilii Lugdunensis anni 181. Quae sane omnia quoties matura animi meditatione perpendantur, illud sal Iem evincent, ut memorati Gratianei canonis vis, & auctoritas in incerto Propemodum Pen
De epistola ad Constantinum Defensorem.
Can. H. Quod legimus in can. 11. dist. 81., Romanum quendam Clericum adulterii dis caussa non tantummodo e gradu suo dejectum fuisse, sed in monasterium μα- nitentiae causis relegatum, noci videtur dissonare a disciplina sexti saeculi, quo vivebat Pelagius Ponti sex. Etenim liquet id perspicue ex can. 7. Concilii Aurelianensis III. anni 138. ibit De adulteriis autem honoratorum L Iericorum id obserbandum es, ut squis adulterasse aut confessus Derit, vel eonvictus, depositus ab Uscio, comm nione concessa, in monasteνis toto suae vitae tempore retrudatuν. Immo & in Concilio Narbonensi sub Pelagio II. Pontifice celebrato anno 189. poena eadem re8ulariter statuta videtur in omnes Clericos sapitalium criminum reos, quemadmodum recte colligitur ex canone 6. At vero num canon idem xx. dist. 81. jure Pelagio, vel I., vel II. Pontifici tribuatur, plurimum dubito , ex ea ratione, quod fingatur, in Urbe Romana Pelagii Papae temporibus constituta monasteria fuisse, quae tumen scimus in recessu sylyarum potius consuevisse aedificari, & Μonachos solitudini tunc temporis vacavisse ex omnibus Historiae Ecclesiasticae monumentis acci- Pimus , ut propterea, siquando Μo achi ad Urbes accedebant , Monachorum quodammodo nomen amittere vulgo censerentur, & quasi a suis institutionibus,
ac regulari proposito alieni . Quidquod enim cum primum Clerici monasteriis. addicti poenitentiae caussa deportari quodammodo dicebantur, nisi quod Clerici ibdem & extra Ecclesias, & extra Urbes in solitudines dejicerentur 7 Nihil etiam
adjicio ad hanc rem, eam Romani Clerici caussam ex iis non fuisse, quae Desem 4oris ossicium attingere viderentur; quamobrem frustra de ea re Pelagius Constantinum Defensorem monuisset. Non praeterea memoro, Ecclesiae Thaeanensis Clericum in Apulia constitutum, ac delinquentem, Romae, sive in amplissima Vrb Poenitentiam delicti obire non debuisse, quamquam in monasterio inclusum; et nim vel in Apulia monasteria non deerant, vel non erat Clericus reus ad Urbem frequentatissimam advocari poenitentiae caussa, cum Clericos poenitentiis publicis addici disciplina Ecclesiastica interdiceret; ac siquando in monasteria mitti potuerunt, ideo factum id fuit, quod monasteria in recessu sita essent, eamque ob rem iubdem Clarici non indecore & Deo, di Ecclesiae satisfacere valebant. De
512쪽
De epistola ad Opilionem Desenserem.
Et Pelagio hujus nominis I., & Pelagio II. tribuit Mansius in suo supplememto Labbeano canonem s. cau. I 8. qu. a. , qui tamen utriusque esse nullatenus potest. Gratianus non satis expressit, an I., an II. Pelagio sit adscribendus, nisi sorte quispiam praeferendum eeteris codicibus malit ejusdem Μansii codicem, in quo, ipso te ite, nomen relagii II. adscriptum est. Sunt aliqui etiam codices, in quibus pro nomine initionis legunt nometi ApoIIonii; atque hac in re dissicile esset
divinare , qualis praeserenda icriptura foret. Ego, ut verum fatear, In ancipiti haereo, an hic canon alterutri Pelagio jure tribuendus sit, an potius figmentis re- Centioris aetatis accensendus. Huic dubitationi caussam praebent haud contemnendae conjecturae. Ut enim omittam, illud fragmentum vix apud Gratianum, & Amselmum Lucensem adparere, nemo ignorat, quot in monasteriis figmenta ad res monasticas pertinentia saeculo XI. prodierint, ubi praesertim de Abbatum electionibus,& electorum poteitate agereLur. Qui vero fictilias epistolas Produxerunt, eas tribuerunt priscis illis Pontificibus, quorum tempore monastica vita excultior videri coepit, atque instaurari. Huc adferri possent numero non pauca apocrypha fragmenta, quae Gregorio Alagno adjudicata fuerunt, quo fieret, ut majorem vim apud Omnes exererent. Forte igitur Pelagius II. Gregorii praedecessor, quo sane tempore res Monachorum optimis institutionibus illustrabantur , in medium prolatus est a Μ
nachis aetatis longe recentioris, quasi auctor monumentorum ad monasteria pedicinentium . At vero, qui eadem monumenta confinxerunt, vix se continere potuerunt intra res vetustis illis temporibus accommodatas. Sic in memorato canone
s. proponuntur Monachi eo usque in ea fuisse potestate, ut Abbates suos pro arbitrio dejicerent, & in locum dejectorum alios constituerent: imo di eadem p teltate abusi fuerint., eamque ob rem necessaria fuerit constitutio , qua in officito continerentur . Porro haec supponunt disciplinae monasticae gravem lapsum, contra quam legitima illius saeculi argumenta demonstrent; scimus enim sexto saeculo post S. Benedicti saluberrimas institutiones Monachos eos fuisse, qui vitae sanctimonia , ac praescrtim humilitate ad miraculum excellebant. Immo , cum tunc temporis Abbates Episcopis Dicecesanis omnino subessent, nec eligi, aut dejiciunquam posseat Episcopis non intervenientibus, nemo facile percipiet, qua rati ne Pelagius constituere potuerit, ut Monachi Abbati suo humilius subessent, neci de eo ejiciendo facile meditarentur. At e converso cum circa nonum, aut decimum Ecclesiae saeculum noverimus Dequentes fuisse inter Monachos, & inter A vates controversias, quibus sedandis & maxima fuit Plentissimorum Principum sollicitudo, ω anxia Pontificum omnium cura, quam illorum saeculorum edita passim aecclesiastica gesta demonstrant, verosimilius erit memorati canonis sententiam recentiorum eorundem temporum auctori tribuere.
513쪽
De epistola ad Potentium De senserem.
e , Canon z. eau. 32. D. 3. apud viros eruditos parum tuto Pelagio Papae tribubea v. ii tur, quamquam di apud Gratianum, & apud Ivonem in parte 8. cap. a . illi γ. i. adscriptus fuerit in epistola ad Potentium Defensorem. Uvanespen in brevi commentario ad a. partem Gratiani ita habet: Hactenus responsum hoc inter epistolas, aut decreta Pelagio I. , vel II. ad ignata non νeperi, idec que nihil certi inde concladi pο- is Sc. Mansitus in suo Labbeano supplemento illum recensuit inter monumenta Pelagii I., at nihil aliud se recensere ibidem professus est, quam quod apud Gratianum sub ejusdem Pontificis nomine referebatur. Ego animadverto ulterius, apud Gratianum parum aptam speciem propositam fuisse in dicta quaestione 3., quae ex Pelagii monumento dirimeretur. Quae illo 3. his verbis exprimitur: Cuius arbitrium
aliqua sequatur intellige in nuptiis celebrandis an liberi avi, an originarii patris rPaullo antea Gratianus idem avum non liberum tantum adpellaverat, sed & ingenuum. Verum quis non agnoscit ibidem manifestam antinomiam ' Si pater cujuspiam originarius erat, avus necessario servituti obnoxius esse debuit, cum originarii alii non dicerentur, nisi qui ex patre servo originem traherent. Quaestumque vero sit Gratiani sententia, non ego facile adducor, ut memoratum CanOnem Pelagio jure tributum agnoscam. Etenim inverosimile est, Potentium Defensorem de re tritissima dubitas te, & Pelagium Pontificem interrogasse , inverosimile etiam est, Pelagium ipsum respondisse in ea re, quae receptissima erat, & sine ulla Prorsus difficultate , quasi novam ipse constitutione, vel decreto controversiam dirimeret, quemadmodum indicant postrema illa canonis vel ba , decernimus attendi . Revera etiamsi ageretur de patre, & avo liberis, quis vel in primis tantummodo juris elementis eruditus ignorat, in matrimonio filiae in potestate avi adhue cum patre existentis solum consensum avi requiri, cum requiratur juxta Romanas leges consensus illius, qui patriam habet potestatem Τ Perspicua est ad hanc rem & Pomponii, & Paulli sententia in l. 3. ff. de ritu nuptiarum, cui addi potest lex 16. S. ult. eod. tit. ibi: Neptis vero si nubat, voluntas, θ' auctoritas alis ciet; quamquam aliter contingeret in nepote uxorem ducente, qui & avi &Patris voluntatem, atque auctoritaten xquirere debebat, ea discriminis ratione, quod in nepte nubente tantum inspicitur patria potestas, quae in solo avo habetur; at in nepote uxorem ducente, praeter patriam potestatem avi, inspicitur jus sui talis, quod inter patrem, & Iiberos ex eo matrimonio nascituros intercederet; regula autem iuris exigit neminem alicui invito suum adnasci posse. Igitur in propolii Gratiani specie non de nepote, sed de nepte agebatur. Quae dubitatio esse pote-Tat , quin non requireretur, nec attendendus es lat consensus & auctoritas patris, ubi jam habebatur consensus, & auctoritas avi t Quae cum vera etiam fuissent, si actum esset de avo & patre liberis, ingenuisve hominibus, eo potiore ratioin Oh-tinuissent sine ulla difficultate in proposita specie , ubi Pater servus erat , cujus propterea nulla erat potestas in filiam. Cum haec Pelagii seu I. , seu II. temporibus certissima essent, non video, qua ratione ejusmodi constitutio Pelagio I. tributa fuerit, eamque ob rem vereor, ne quod ejus nomine fragmentum resertur, ignoto cuipiam auctori veros milius tribuatur, qui quemadmodum in aliis
nonnullis, ita S in hac specie sub pomiae vetustillimorum Pontificum illudere voluerit posteritati. De
514쪽
De epistola ad Paulinum Solitarium.
Antequam de auctoritate canonis 18. cau. x6. qu. x. nonnulla tradam, juvabit varietatem codicum animadvertere . Exhibebo quid vetusti Gratiani codices lia. herent , unaque quid alii Collectores scripserint adnotabo: ita Gratianus. Pelagitis Papa Paulino Solitario. ait Mansius in suo codice legi: Paulino Silantio ' quis tamen illa Paulinus Sobantius elIe potuerit, res valde in obscuro latere videtur. Legunt alii Paulino Salonitano, alii etiam Paulino Solatino . Quocumque respicias ignota prorsus nomina . Probinum Samariae Romani Correctores voluerunt legendum potius esse Probinum Pharis, quod apud Anselmum & Polycarpum ita habeatur , unaque indicaverunt Phariam esse Civitatem Dalmatiae ) est Milianum, atque Probinianum animadvertit Μansius in supplemento Labbeano ita potius legi in codice suo Gratianeo: Probinum Lahari , ω Julianum, atque Probianum vel
alios Pseudo. Monachos Iohanni Defensori praecipimus , ut eos debeat detinere; quatenus, Aquam doderunt suae contentionis rationem cognoscere, ad nos, ut informentur, debeant exhiberi. Certe , s sola obstinatione ab Ecclesastico corpore junt scissi, in Reatina, seuepetisti, insula, ut exulent, prae.listo Desenseri duximus injungendum. Franciscus Florens in tractatu ad caussam 16. Gratiani de hoc canone loquens , ait , non satis constare de hujus canonis auctoritate, imo incertum esse, num potius P Iagio I., an Pelagio II. sit tribuendus. Et quidem hujus dubitationis non levia suppetunt argumenta. Ut enim abstineam a veterum Collectorum silentio memorando, plu-ximum facere potest, quod ex ipsomet canonis argumento eruitur: nimirum eaussa illorum Monachorum, quos Pseudo Monachos Summus Pontifex vocat, ea non erat, in qua exilio in insula deputando rei damnarentur, qui procul a monasterio recesserant, cum potius ad coenobia sua sub aseliori custodia juxta lacrorum canonum disciplinam remittendi fuissent. Nec sorte dicas, ideo Pseudo-Monachos illos in insulam fuisse relegatos, quod a monasteriis ob pertinaciam ejecti fuissent, quod indicare videmur verba illa e obsinatione ab Eccles astico corpore sunssu ; siquidem idipsum recentiorem denotat auctorem post Pelagii I., aut II. tempora scribentem: videlicet nondum illa aetate obtinuerat, ut monasteria , seu caenobia Eccbsasticis eorporibus accenserentur, ut proinde diceretur ejectus , ausscillus ab Ecclesiastico corpore, qui a monasterio ejectus , aut scissus proponeretur. Corpora Ecclesiastica tum demum monasteria dici potuerunt, cum primum Monachi passim sacris ordinibus insigniri coeperunt, suisque in monasteriis sacra mini iteria obiverunt, quod sane longe post sextum Ecclesiae saeculum viguit.
De reliquis Capitibus Pelagio tributis.
Quamquam in codicibus Gratiani diversis auctoribus tribuantur canon I. dist. 9I., & canon 3 o. cau. 18. qu. α, ille nimirum Pelagio, ille ante Romanam Corre δ' 'ctionem Gelasio, tamen si emendatiores, vetustioresque codices sequi debeamus, Gn. 16. Pelagii nomen utrique fragmento rectius inscribendum fuit , quod Romani C Dr- cov. 18. Iectores executi sunt. In utroque irasmeato agitur de Eleutherio Episccpo Ψη qui
515쪽
quibusdam Dioeceseos suae abusibus conquerente. Igitur vel utrumque Dagmentum Pelagio, vel utrumque Gelasio tribuendum erat . At vero Anselmus Lucensis utrumque caput una conjunxit, ac Pelagio potius adstripsit. Quidni antiquiorem Collectorem sequamur, ta non potius agnoicamus erratum in nonnullis codicibus Gratiani, qui sane fragmenta eadem procul dubio ex Anselmo derivavit 7 Haec tamen tanti momenti esse nequeunt, ut arbitrer , utrumque fragmentum Pelagio vel I., vul Il. recte tributum fuisse. Pertinent haec ad recentiora tempora. Etsi enim in can. t. dast. 9 i. nihil reperiatur, quod sexti saeculi Pontificibus nequeat
accommodari, tamen in canone 3 o. cau. I 8. qu. a. vel ipse itylus, & sermo Parum politus, ceterisque Pelagii vel Ι. , vel ι I. monumentis pro isas inconveniens Polteriorem auctorem fuisse indicat . Sed praeterea monastica clisciplina, quae ibi. dem custodienda mandatur, nimirum de Monachis Missas in monalterio lactent, bus, de Eulogiis Episcopo a Μonachis offerendis , t exto saeculo longe recentior fuisse videtur, ac potius congruit illis temporibus, quibus singularia privilegia post Octavum saeculum concedi, qua ab Episcopis Diaece lanis , qua a Pontificibus Maximis coeperunt. Demum idipsum ostendunt conditiones, quae ibidem memoran. tur, adjectae tempore dedicationis monalterii, juxta quas dicuntur privilegia quae dam, aut jura concessa monasterio fuisse . Ait hae fundationum conditiones post octavum saeculum fieri demum consuevisse nemo ignorat, qui in monasteriorum juribus discernendis vel mediocriter versatus fuerit: Iunc enim fundatores incolumia voluerunt quaedam jura monasteriis, idque in fundationis limine ex premerunt, quum Episcopi paullo asperius Μonachos exagitarunt, & monasteriorum bona ac
reditus in parte sibi vindicare voluerunt, quod sane vel Pelagii l. , vel Pelagii II.
temporibus nunquam obtinuerat.
. i. Si quod vero eth a Pelagio seu I., seu II. abjudicandum monumentum, illud sa-iοο. ne est, quod habetur in canone et . dist. xoo. , quamquam enim sive apud Ivonem, sive apud Gratianum Pelagio tribuatur, tamen vel ipsa Collectorum varietas, vel materies, quae ibidem pertractatur, recentioribus potius saeculis accommodata satis indicat, Pelagium Pontificem non esse illius auctorem . Ajebam in primis, variosia inscriptione canonis esse codices Collectorum. Revera apud Burchardum in lib. I. cap. 2s., item apud Anselmum, atque apud auctorem Panormiae idem monumentum tribuitur Damaso Papae . At vero sint haec observata, non quidem ut canonem tributum velim potius Damaso, quam Pelagio , sed ut interea constet, parum fidendum esse hujusmodi Collectorum codicibus, ac praesertim in inscripti uibus monumentorum. Ceterum gravistima sunt argumenta, ex quibus deducitur, eundem canonem nec Damaso, nec Pelagio Pontificibus convenire. Staxutum ibidem legimus, generaliter Μetropolitas omnes Pallium postulare debere , antequam Archiepiscopalem jurisdictionem exerceant. Haee porro recentiorem indicant disciplinam, cujus rei argumento gravissimo esse Potest epistola ultima lib. xo. ad
Petrum Epistopum scripta apud Gregorium Magnum Pontificem & Damaso, Mutroque Pelagio recentiorem; ibi enim in signum privilegii singularis Petro Pablium concessum dicitur, quod aliis Episcopis etiam Μetropolitico honore praeditis non facile conferebatur. Eadem singularis privilegii caussa Gregorius Μ agnus Pallium misit ad Andream Episcopum Nicomediensem, uti liquet ex ejus epistola 7. lib. f., item ad Augustinum Episcopum Anglorum, quemadmodum demonstrat epistoIa I. lib. I a. , Praeterea ad vafrium Episcopum Auὼustoduzeciem, quod eruitur ex epistola
516쪽
'De Pelago. Illepistola xx3. IIb. . Quidquod Vigilio Papae Pelagii I. praedecessbri in epistola ad
Auxanium Arelatensem Episcopum, non aliter eidem postulanti Pallii honorem concedendum esse placuit, quamquam Arelatensis Episcopus privilegiis pluribus abundaret, quam Imperatoris consensus accessisset y Erat tunc Pallium non tam Ecclesiasticum, quam decorum insigne Principum, quod non passim Archiepiscopis omnibus concedebatur. Consuetudo petendi, obtinendique ab Archiepiscopis Pallii vissa fuit introduci nono Ecclesiae saeculo, & recentioribus etiam temporibus ea imposita Archiepiscopis petendi Pallii necessitas fuit, ut nisi illud intra certum temporis spatium pollulassent, iurisdictione Archiepiscopali uti non possent. Hinc Gregorius VII. in lib. s. Regesti epist. i. gravissime objurgavit V villaimum Rothoma- sensem Episcopum, quod Pallium ab Apostolica Sede pro more adquirere posti Posuisset, inquiens et Te ipsum namque non ignorare putamus, quam districte Sanctorum Patrum censura in eos judicandum saturrit, qui post consecrationem suam per tres eont nura menses Pallium, quod sui si otii, obtinere tepuerint. Proinde Apostolica lib.
proipimus aviaoritate, ut quia Sanctorum Parrum saluta parvipendisti, nullum deinceps Ephcopum, vel Sacerdotem ordixare, seu hc sis prasv I conjecrare, donec is noris tus supplementum, Pauli videlicet usum , ab δac Sede impetraveris. Haec sane omnia facile demonstrant, laudatum Gratiani canonem non facile alicui ex Pontio ficibus sexti Ecclesiae saeculi tribui posse. Cur vero ex conjecturis, ut ut gravis imis, argumenta depromam, cum idipsum perspicue conitare misit ex collatione ejusdem canonis cum monumentis Concilii Ravennatensis anni 87 ., etenim in eo ita statutum legimus ea ne a. & 2. usis vis Metropolirmus intra tres menses consecrationis suae ad fidem suam eWponendam, Palliumque suscipiendum ab Apostolica Sede,
nulla inevitabiιi nectistate imminente, non miserit, commissa Ibi careat dignitate: it ut tamdiu Episcopali ilii Sedi redat, omnique eonsecrandi Iicentia careas, quamdiu in eoo'enda sti, S in expe=endo Paulo miscum morem eontemserit. dis licentia Metropolitanis sitis post secundam, ω tertiam commonitionem vidvatis Ecessiis eum conssis Romani Ponti os ordinando Episcopum submerire. Si vero consecraηdi Episcopi neglige sis provenerit, ut ultra tres menses Ecclesia vi/usta cosistat , communione priveιur, quousque aut loco cedat, aut se consecrandum praebere non differat. 9uod s ultra qui que menses per suam ne,igentiam retinueris viduatam Eecles am, neque ibi, neque alibi consecrationis donum percipiat, immo retropolitani sui judicio cedas. Haec sane cum memorato Gratiani canone collata, ex uno eodemque fonte derivare videntur , ut
Propterea quod Gratianus Pelagio tribuit, melius Ravennatensi Concilio adscrib retur, demta vix canonis illius brevi praefatione, quae vel a Collectore adjecta est. vel, si forte in ipso Concilio sub Gratiani tempus habebatur, recentiore aetate deinperiit ex oscitantia Amanuensium, qui in describendis Conciliorum monumentis solos Conciliorum canones, praefationibus Conciliorum omittis, brevitatis ergo describere consueverunt.
517쪽
Unum est Gratiani fragmentum Iohanni III. tributum ex Epistola ad Episcopos Galliae,& Germaniae . Can. I. cas. 8. qs. r. ab I doro Mercatore confictus.
EPistolam ad Episcopos Galliae , & Germaniae Iohanni III., qui Romanam.
Sedem tenuit ab anno 3 39. usque ad annum s a. , adfinxit Isidorus Mercator, cujus tamen artem, ut in ceteris, ita & in hoc monumento eruditi omnes agnoverunt . Integra epistola eo potissimum tendit, ut demonstretur, Chorepiscoporum ossicium improbandum esse, atque abrogandum, eamque ad rem laudatur epistola de Chorepiscopis sub nomine Damasi, quae falsa etiam ab omnibus habetur. inter cetera traditur , Chorepiscopos locum tenere septuaginta Discipulorum Domini juxta Concilii Neocaesariensis canones, quamobrem eos non dcbere sibi vindicare ossicia Apostolorum, eorumque , qui in jura Apostolorum successerunt, Episcoporum. Aptum ad rem demonstrandam auctor credidit argumentum, Mendo Linum, &Cletum fuisse Petri Apostoli in Romana Ecclesia Chorepucopos, nihil tamen peregisse ex iis, quae Petro in signum eximii ordinis erant reservata; quam sentemtiam retulit eisdem verbis Gratianus in can. r. cm. η. qu. x. Porro ex hac Cho-xepiscoporum caussa jam falsitatis lsidorum redarguit Baronius ad annum s72. S. 3., haec enim pertinet ad recentiora tempora, quibus, ut alibi jam demonitravi, de munere Chorepiscoporum abrogando exoriae controversiae fuerunt. Praeterea quod ibidem dicitur de electione Clementis a Petro facta, incidit in alia monumenta Husedem Μercatoris, videlicet in epistolas ipsi Clementi tributas, in quibus haec fa- hella contexta est. Addit Baronius notae Consularis argumentum; etenim epistola
proponitur data xq. Xri. Augusti Justino 6. Narsere Uiris Garris. Cus. Hie Uonsulatus incidit in annum s 2., ac propterea a4. Kal. Augusti scribere epistola non potuit, qui eodem anno obierat tertio Idus Iulii. Dixerim sane cum Binio in notis ad hanc epistolam, vehementer esse dolendum, quod deperditis omnibus germanis hujusce Pontificis epistolis, ad nos unum hoc commentitium Pervenerit
518쪽
Ex epistola Benedicti ad Gradensem Patriarcham refertur
ΡOst Iohannem III. successit in Romano Pontificatu Benedictus anno s 3., obiit
autem anno s 7. Hujus tempore maxima fuit Longobardorum tyrannis adversus Ecclesitam; illorum enim cultus in idola pronus odio eosdem in Christianos incenderat. In Collectionibus Ecclesiasticorum monumentorum unica recensetur Benedicti epistola ad David Episcopum; sed haec, ut ex mercibus Isidori derivatur, ita ab omnibus rejicitur. Ex alia epistola quoddam stagmentum retulit auctor Palearum in can. I 8. cau. 27. qu. a. verum & illud tamquam apocryphum ab eruditis viris recensetur, di quidem manifestissmis argumentis. Testamur Romani Correctores, eundem canonem legi in prima Collectione Decretalium a Bemardo Papiensi edita, ex qua forte in Gratiani codicem transferri potuit. Est ibidem albqua scripturae varietas, nam pro illis verbis: Lex divina constitutionis . . . censura Apostolici Magistatus . . . . de hujusmodi tae. habet Bernardus Papiensis e Lex d vinae dispositionis . . . censura Apostol ci Magisterii . . . de re hujusmodi tae. Verum non major est hac in re Bernardi Papiensis auctoritas, quam Gratiani, aut illius, qui Paleas Gratianeo codici adjecit; praesertim, quod Gregorius IX., qui resecatis stiperfluis voluit novam Collectionem Decretalium fieri, noluerit idem monumentum in suam Collectionem traduci. Antonius Augustinus in notis Collectionis ejusdem I. Decretalium, ubi hoc fragmentum expendit, ad illa verba : Red Θαs victis cerrassimum , ait: Partim mihi grata sunt haec verba , ut alia non pauca hujus rescripti, esus seriptor His locutus lingua videtur, quam ceteri. Sane ibidem Benedictus appellat se novo vocabulo Apostolicae Cathedrae cessorem, dicit se eensuea Apostolici Magistratus mandare, item verba Dei Creatoris Adae loquenti accommodat contra sacrarum literarum testimonia, matrimonium inquit, nisi carnali copula invicem sibi cohaereant coniuges, contra Patrum Ecclesiasticorum doctrinam non subsistere. Domum ipsam et epistolae inscriptio falsam esse epistolam docet, ibi: Benedictus Semur Servorum Dei Grandens Patriarchae salutem . Duo ibidem menda reperies. Primum in Pontificis appellatione; neque enim Ium adhuc utebantur eo nomine, quo primum usus dicitur Gregorius Magnus, ut Constantinopolitanis Episcopis ambitus nomina quaerentibus, humilitatem opponeret , quemadmodum testatur Iohannes Diaconus lib. a. vitae Gregorii cap. r. Alterum mendum est in Gradensi Patriarcha nimirum tempore Benedicti nondum erat institutus Gradenss Patriarchaius. Primum enim Paulinus Aquileiensis Patriarcha Gradum secesserat anno s6s., ut Lo gobardorum vim evaderet, cui ibidem mortuo successit Prohinus, quemadmodum
S Probino Elias retento semper nomine Patriarchae Aquil censis. Cum vero no- Tm. N. T i t visset
519쪽
visset Elias se , suosve sueerectores dissicilius Aquileiam reversuros, petiit, obtines que a Pelagio II. Pontifice Μaximo anno s8o. , ut Patriarchatus Aquileiensis Gradum transferretur, ipseque non amplius Aqui triensis, sed Gradensis Patriarcha disceretur . Quomodo itaque ad Patriarcham Gradensem scribere potuit Benedictus, quando liquet Gradensem Patriarchatum a successore ejusdem Benedicti Pelagio II. fuisse primo institutum ' Tot, tantaque rationum momenta, si canonem illum aP cryphum esse non demonstrant, nescio prorsus, qua ratione germana a commentitiis discriminari quispiam poteri .
En capita PeIagio II. tributa apud Gratianum.
O . F. cm. T. F. 1. apocryphus, S ad integram epi lao erigendus a Cou. 36. cos. 7. s. r. apocryphus, S ad integram epistolam exigendus. Can. 8a. m. - . 3. apscraephus, ου jungentas cum can. 3 c. cas. T. qu. I. Ex epist. ad C Can. 34. eas. a. qu. r. a me phus, atque emendandM.
Episcopos Ita a Can. a. cau. 3. qu. 2. apocIphi, edi consonant inm aliis Mer-lia. Can. 6. cas. 3. qu. s. cruoris copui,M. Ex epit ad Episcopos, qui
Convenerint ad illicitam vincationem Iois hannis Con. tantinopolita
n. 13. cas. 3. s. s. apocryphus, Mercatoris sententiis eoa- sonans tam a. cas. 6. qu. 3. apoc phul, M a temporibuo Priarii ali
520쪽
De Pelagio II. Ex epist. ad CFlorentinum Cas. 7. dis. 34. consonaι semporibus Palagii II.
Episcopum. LEx epist. ad Antoninam,&- Can. o. cas. 16. qu. x. apprime congruiι emporibus Pelagii II. Deciam . L
Iustrem. LI Empora, quibus Pelagius IL Pontificiam Sedem tenuit, ab anno scilicet 3 7.
usque ad annum syo., nec Ecclesiae, nec Imperio Occidentali felicia esse potuerunt. Nimirum Occidentalem Ecclesiam turbabant adhuc diuturna schismata olim concitata in caussa trium Capitulorum post celebratum Concilium Constam tinopolitanum II., Occidentale autem Imperium qoassabant vi, armisque Longi bardorum exercitus . Quamobrem non tam doctrina adversus schismaticos, quam animi moderatione in qu.buscumque caulsis suscipiendis Pelagio opas erat, quam plane ostendunt germana . quae ad nos usque Pervenerunt, illius monumenta . Gese mana , inquam, nam coanulla suat, quae eidem Pontifici ab Isidoro Mercatore falso adscripta sunt, quemadmodum ex sequentibus animadversionibus constabit.
De Epistola ad Benignum Archiepiscopum.
Quicumque ex recentioribus aut novas Collectiones Pontificiarum epistolarum axornarunt, aut in Decretales ipsas incubuerunt, statim agnoverunt epistolam ad B nignum Archiepiscopum falso tributam fuisse Pelagio, eandemque esse a Mere tore confictam. Ejus auctoris manum facile prodit styli barbaries, quae uti epist Iam prorsus similem reddit ceteris illius epistolis, ita ab epistolis genuinis Pelagii prorsus absimilem facit; sententiae quoque parum aptae, ut Plurimum autem eaedem cum sententiis passim traditis in epistolis ceteris Mercatoris, praeter nonnulla sine delectu subrepta ex aliquot monumentis Leonis Magni, Coelestini, Zosimi, Ennodii in apologia pro Symmacho, di aliorum, quod Μercatori admodum fuit familiare. Quoniam vero potissimus epiliolae scopus eo tendit, ut tradatur, Episcopos justa de caussa posse de una in aliam Ecclesiam transferri, eo potissimum utitur argumento, quod Christus ipsemet Dominus de uno in alium locum secesserit , quum illum- Iudaei insequerentur; quod sane Pelagio viro gravissimo non convenire certumia habeo Ad hanc epistolam pertinet canon 3 s. cau. 7. qu. I. Proponilur Benignus a Pe- can. s. Iagio quaesiisse, num liceret Episcopo de una in aliam Civitatem transire, quum γ' vetustis canonibus id fieri prohiberetur . Respondet Epistolae auctor : Scias , fratre inlecti me , aliud esse causam necessitatis , ω utilitatis I bi aliud eaussam praesumtionis, G propriae vesuntatis. Non ergo mutat sedem, Fi non mutat mentem , idest qui non uisa amaritia, μι domisationis, aut propriae volas is, vel sua Hestionis migrat de