장음표시 사용
491쪽
Patritium. LEx epist. ad CBonu Episco- - Can. pii Savinatem. Pars secunda. Cap. LV.
Apocryphi, F a temporibus Pelagi
alieni. Ex epist. ad CClerum NM-ri Can. diensem. LEx epist. ad CIohannem Co-d Can.
13. cas. 24. qu. s. cum aliis Pelagii epistolis consonat. 2I. cas. 2F. N. 2. incertae admodum auctoritatis. 19. cov. s. o. s. explicandus M aliis Pelagii fragmentis ia.. cas. 3. F. s. commendatitiam epistolam continet. I. cas. I 6. qs. x. dubiae ausioritatis.18. cas. 7. qu. 1. posterioribus temporibus magis congruit . 6. cas. F. F. z. congruit cum sententiis codicis Tufinianti.
3ο. de eoU. dist. 4. smul jungendi, nec non ex Honis exem. 8a. de cons dis. 4. plaribus emendandi. Ex epist. ad CHostilium E. apiscopum. Can. 2. c . 12. F. a. non Absonat a Pelagii temporibus.
492쪽
De Pelagio. Ex ep. ad Pe- Ctru Episcopum 9 Can. ra. dis. 76. iungendul cum can. 14. dist. 63. Potentinum. LEx epist. ad CΜarcellum E-- Cas. xo. dis. 34. non consonat Pelagii temporibM. Piscopum. LEx epist. ad ΠPetrum Pres- Can. 9. cas. I 3. qu. a. jungenduι cum can. 44. caz. 23. qv. s. hyterum . . LEx epist. ad Cethegum Patricium . Ex epist. ad CConstantinum H Gn. ar. dis. 8 i. incertae auctoritatis. Defensorem. Ex epist. ad Copii ionem De-8 Can. s. eas. 18. N. a. recentiaribus temporosa magis congruit. fenflarem. lCan. 13. dis. 28. incertae auesritatis. Ex epist. ad c Potentium De-4 Cas. r. cas. 32. qu. 3. sesso tributus Pelagio. fensorem. LEx epist. ad Paulinum Solitarium ε
Can. 18. cati. 16. qu. I. incertae auctoritatis. C Can. i. dist. pr. jungendus cxm can. 3 . cas. 18. μ. 24 Adjiciuntur - l Con. i. dis. 1 oo. falso tributus Pelagis . Can. H. cau. I 8. qu. a. juvendus cum can. 1. dis. st.
Post obitum Vigilii Papae nemini profecto cautius Ecclesiae universae cura com mitti potuit, quam Pelagio, quem & rerum agendarum diuturnus usus. ω probata in publicis muneribus fides Romanis plurimum commendaverant . Iamdiu illo in Romana Ecclesia Diaconi ministerio cum laude sun his fuerat, trium. que Μaximorum Pontificum, Agapeti, Silverit, ac Vigilii Apocrysarius esectus Iin eratoris gratiam in Urbe Constantinopoleos sibi conciliaverat; deinde Romam reversus legationem obierat ad Totilam Gothorum Regem tunc instantem Urbi cum ingenti instructo exercitu, quem eis eo adducere non potuisset, ut ab armorum strepitu contineret, post occupatam tamen Urbem plurimis civibus apud Regem victorem praesidio fuerat, rursumque milius Conitantinopolim, ut pacem
493쪽
ibidem inter Graecos, Romanosque sanciendam curaret. Tanta huius Viri praestani issimi in Patriam merita facile viam ipsi pararunt ad Pontificiam Sedem, quam
obtinuit anno 1 ff., vel, ut aliis placet, anno ss6., tenuitque usque ad annum 19. , vel, ut aliis Placet, ad annum usque s 66. Variae fuerunt ejusdem Pontificis epillotae, varia rescripta, passim apud Collectores sacrorum canonum memorata, licet omnia ex omni parte non ad nos integra pervenerint. Curabo , quoad fieri per me poterit, ut ea, quae apud Gratianum legimus, accurate invelliSeu tur, atque ad sui auctoris mentem, ac tempora exigantur.
Narses, quem alii Narsetem, alii Narsen adpellant, Ducis exercituum munereia In Italia fungebatur Pelagii tempore , vir Patricius , virtute potens, ejusque con ditionis, ut Pontificem Maximum juvare plurimum post et, fuit arctissima nece se studine cum Pelagio junilus, quemadmodum inter plures testatur auctor Pontificalis, ita ut graviora negotia Pelagius cum Narsetis consilio susciperet, atque exequeretur. Ducis auctoritate usus est Pontifex ad compescendos Antistites schisematicos, qui in caussa trium Capitulorum non solum vigilii Praedecessoris , sed etiam Concilii II. Constantinopolitani generalis doctrinam suscipere detrectaverunt. quique ob eam caussam & a Pelagio ipso concitato schismate deficere, di Narsetem Ecclesiae suae communione privare non dubitarunt. in recentioribus Labbei editionibus quatuor numero a. 3. 4. & s. recensentur Pelagii ad Narsetem epistolae ejusdem propemodum argumenti; in omnibus enim illud curandum vult Pontifex, ut schismatici Episcopi coerceantur. Ad priorem epistolam pertinet c
Cis. . . non ψ, cau. 23. qu. I. , in Caussa duorum schismaticorum Antistitum , qui posmea . . s. quam a Romanae Ecclesiae fide defecerant, Terum Ecclesiasticarum nullam ger
ς hant curam , sed potius illas perdebant. Hos scripsit Pelagius Narsetis ipsius potestate compescendos esse. Similia quaedam eiusdem Pelagii nomine habentur in monumento , quod evulgavit Holitentus, nomine epistolae ad Anilanum Comitem, ubi Pelagius asserit se Petrum Apostolicae Sedis Presbyterum una cum Projecto Sedis ejusdem Notario. direxisse, ut superborum quorundam spiritus comprimerentur , quamobrem ipsius Anilani auxilium implorat in omnibus, quae ad unitatem E
clesiasticam pertinent, veι ad excessu&m correptionem. Antonius Augustinus in m. morato canone 44. asserit dialogo a. lib. i. de eme . Grat. eum , qui dicitur
Thracius, in collectione Anselmi appellari Arsaeium , in aliquibus codicibus Te . tium' item hanc epistolam in aliquibus codicibus non Pelagio, sed Gelasio fuisse
Cais. 1. In secunda epistola leguntur Primo verba canonis 42. , & statim post ipsa, verba
I. canonis 43. cau. 23. qu. s. eisdem omnino formulis , dummodo tamen observe-ς-κ mus , ubi Gratianus legit in can. 43. Quomodo semper factum est, integra epistolae exemplaria habere : Quomodo factum est, omissa particula semper. Illud praeteru-.animadvertendum est, verba canonis 42. eadem sere repeti in epistola ad VMe-xianum Patricium edita inter monumenta Holstenti, ab illis seisieetr me in hae parte vos hominum vanuequia re ardent , usque ad illa providentia culminis vestri
494쪽
schisma corum Episcoporum conatus. In postrema epistola ex quatuor memora
num nomine Gregorii Magni laudantur, hoc ordine describendi: Isud es quod a a G n. τρbis poposcimus, e c., quemadmodum in canone sto. , di deinde statim: Me licuit ' alicui aliquando , M., quemadmodum in can. 4. Ivo Carnotensis in Parte 4. cap. 239. 'i' jam verba canonis 4. dist. 17. retulerat nomine Pelagii in epiltola ad Valeria. num Patricium, qualem revera haberi apud Holstemum nuper tradidi, in cujus initio ea ipsa verba leguntur. Gregorii nomen sorte ex eo adjectum est, vel quod in epiitolis Gregorii Magni plura non absimilia habeantur in caussa trium Capitulorum, di schil malicorum Antistitum; vel quod epistola Pelagii I. haberetur inter epistolas Pelagii, credereturque ad Pelagium II. pertinere, cujus epistolis scribendis tamquam Notarius addictus aliquando fuit Gregorius Magnus , uti tradit Paullus Diaconas lib. 3. de geliis Longobardorum cap. io. Quod si quisquam propius ad litorum capitum interpretationem accedere voluerit, haec ipsi erunt necessario animadvertenda. Inter Episcopos , qui concitato schismate in caussa trium Capitulorum ab unitate Ecclesiae Romanae desecerant, fuit Paullinus Aquilejensis non sane is, qui sanctitate ac doctrina conspicuus vixit sub finem 8. saeculi, sed qui Macedonio successit anno circiter sso. ls in Concilio Coni tantinopolitano II. generali praesens adfuerat, atque pro defendenda trium Capitulorum caussa acerrime dimicaverat, ita ut etiam Poli absolutam Synodum, damnataque Capitula in suo errore perstiterit, imo & alios in eundem errorem pertraxerit. Pertraxerat inter ceteros Mediolanensem Episcopum , quem tamquam consortem sui schismatis ipse ordinaverat . Eum potistimum movebat vulgaris illa ratio, qua trium Capitulorum defensores utebantur: Nimirum putabant, tria Capitula jam probata, ac recepi fuisse in Concilio Chalcedonensi, a propterea sine injuria Concilii Chalcedonensis non potuisse aliquando damnari. Pelagius Papa, qui totis viribus conabatur , ut schismatici compescerentur, monitis primum usus est, deinde canonicis poenis, dejectione videlicet ab Episcopali gradu. Quod cum parum prodesset, lanta erat schi 1maticorum Antistitum pervicacia , Narsetem Praefectum Imperatoris Iustiniani mandato res Italicas administrantem rogavit, ut ipse potestate sua illos compesceret, imo compescendos ad Imperatorem mitteret; Noverat enim, quanta cura id perfecisset Iustinianus, qui in damnatione trium Capitulorum plurimum in ipso-met Concilio Coni tantinopolitano laboraverat. Iam vero facile constat ex his , qua ratione Mediolanensis Antistes contra canonicam consuetudinem , & contra morem antiquum ordinatus fuisse dicatur; nimirum quia a viro schismatico Aqui-Iejecisi Antistite,& extra Aquil densem Provinciam, cui Veneti tantum, & Ilirii Episcopi suberant, fuerat consecratus. Item constat, qualis esset de universali Synodo dubitatio , cujus dirimendae caussa ad Sedem Apostolicam deveniendum foret: Nimirum dubitatio de Synodis Chalcedonens, & Constantinopolitana II., quae invicem in trium Capitulorum caussa adversari videbantur; quamque dubitationem si unusquisque Episcopus dirimendam proprio arbitrio voluisset, facile schismata deteriora fiebant, & Ecclesiae unitas jam discissa majus in dies detrimenium patiebatur. Haec si prae oculis habeantur, facile quispiam deducet, canonem 4. dist. x7. parum Gratiani proposito esse accommodatum.
495쪽
De Epistola ad Clitidebertum Regem.
Can. io. Quum variae haereses occidentalem Ecclefiam sexto saeculo turbarent, Childe. u. I. bertus Rex Galliarum Religiosissimus a Pelagio pollulaverat, ut certam sibi proponeret fidei formulam, quam ipse cum suis sine dubitatione sequeretur , praesertim vero ut illam proderet, quae jamdiu a Leone Μagno conscripta fuerat. Id statim praestitit Pontifex , mittens ad Regem accurate formatam fidei professionem , adiecta epitiola, ex qua depromtus est canon Io. Cau. a F. qu. I., cum hac epigraphe: Profitetur Pelagius ripa tomum sui Decessoris per omnia servare , quae verba referuntur ad professionem fidei a Leone Μagno compositam , quam ut Childebertus sibi proponi pollulabat, ita se perpetuo cultoditurum Pelagius profitebatur, initio epistolae ita scribens: H mani generis Saluator, ae Dominus d cipulos suos dacens, ait: Non es voluntas Patris vestri, qui in coriis es, ut tinus saltem pereat de poliis, de quibus nec scandalitari quemquam sne magni asserit comparatione supplicii . Cum igituν etiam de pollis ista forma praecepti sti quanto nobis studio, aelabore satagendum est, ut pro auferendo suspicionis scandala obsequium confessonis nostrae Regibus ministremus, quibus nos etiam subditos esse sanctae Scripturae praecipiunt i hye., quae habentur apud Gratianum, ubi pro verbo Igni cavimu/ legendum suadeat alii eodices : Ignavim .
De Epistola ad Viatorem, & Pancratium.
C ' Epistolam Pelagii ad Viatorem , & Pancratium Viros illustres non quidem imtegram illa enim deperiit sed maxima in parte edidit Holstentus, ea praesertim omnia, quae Gratianus retulit in can. 34. cau. 24. qu. I. , his verbis adjectis in principio r A schismatisorum Sacri elis , potius autem sacrilegiis , asstinere debetis . Sehisma s uidem lysum, quod graecum nomen est, lyc. & in fine e Simul enim cum ab ea quis se receserit, esse dessit Eccleso. Nunum Hierusalem templum es : idolis Meesse est ut immolat, qui semetipsum diviserit. Adparet etiam in editione Holste.
nil seripturae diversitas in monumento Augustini, quemadmodum adnotaverunt jam Romani Correctores. Argumentum autem epistolae Pelagio prorsus convenit rQuum enim tunc temporis schisma dirissimum vigeret in caussa trium Capitulorum , & Concilii U. Generalis , Pontifex Maximus pro viribus unumquemque monebat, Viros praesertim illustres, quorum exempla populus facile sequebatur, ne cum hominibus schismaticis communicarent.
De Epistolis ad Benegestum Defensorem, di ad Sergium Cancellarium.
ea . . i. Canones I s.,& 26. eau. 13. qu. 1. Potius referendi essent ad Pelagium II., . i. quemadmodum reseruntur apud Labbeum in fragmentis adjectis epistolis ejusdem Papae ν
496쪽
De Pelagio. Papae, & apud Mansium in Labbeam supplemento. Sane idem , & unus utriusque auctor esse videtur, cum Gratianus, postquam in canone x s. adposuerit nomen Pelagii ad Benegellum Defensorem scribentis, subdiderit in canoae sequenti ruem Sergio Cancellario. Lucas Holstentus canonem is . inter epi Itolas Pelagii I. descripsit, non quidem ut integram exhiberet epistolam, sed ejus fragmentum his verbis: Pν teν quod experientiae tuae praesenti austoritame mandamus , ut quibus in caesis quaelibet Ecclesastici oscii persona loco petitoris existis quemdam laicum pulsat ra, apud Proineio Pulicem suas proponere non dejinat actiones . In his vero negotiis , in quibus Ecclesiastici pocii persona pulsatur, totius submoto pulsationis obsaeuis ad Episcopi, vel Episcoporum in loco, ubi quaestio verritur, constitutoram occurrat indisserentis examen , nullis caussae dictionem frustrationibus declinando: quatenus omne negotii meri-rum de sola veritate sua, solisque legibus disceptasum , Cieri proveniente sententia, te minetur . Annuente quoque executione tua , ut quae statvi contigerint, sectui manc potuν, nulla ad nos de cujusquam Eousastici pulsati contumacia deinreps querimonia reditura , pre quam non solam contumaces excessus , verum tua quoque negligentia st Menda. Canonem 16., qui est ex epistola ad Sergium Cancellarium, licet ad suum hodie authographum exigi nequeat, cum Tamen eandem omnino sententiam contineat, ex qua judiciorum inter Clericos, & Laicos, actores reosque forma traditur, non dubium est, ad eundem auctorem pertinere. Ego veros milius putaverim, tribuenda esse haec stagmenta Pelagio potius II., qui vixit anno s77., huic enim tempori facilius accommodatur, quae ibidem trajitur, disciplina. Prodierant tunc jam, vulgataeque fuerant Novellae Iustiniani Imperatoris , quibus cautum , Novella nimirum 83. principio , Clericos debere in civilibus actionibus coram Viris Ecclesiasticis conveniri, quo sane pertinent postrema illa verba canonis i 6. Claricis vero pulsatis in Episcapali judicio sorum competere Principalium quoque sanctionum dognat auctoritas r An vero jam temporibus Pelagii I., sive anno εirciter sss. satis essent vulgatae Iustiniani leges, definire non ausim . Praeterea illa Defensorum Ecclesiasticorum delegatio, quae in Benegesto contingit, videtur attingere tempora Pelagii II., & Gregorii Μagni, sive annum circiter s8o , & sequentia, quibus Defensorum Ecclesiasticorum usus in caussis Clericorum dirimendis invaluit. Fue-Taut jam, fateor, antea Defensores constituti non solum in civili regimine , ut Patet inter cetera ex toto titulo codicis de Defensoribus Civitatum , verum etiam in Ecclesiasticis administrationibus , quemadmodum constat ex Concilio Carthagitinensi vulgo V. in can. 1 o. cau. 23. qu. 3. , sed isti ab Imperatoribus petebantur, ut adversus impetum turbatorum sarta tetiaque bona Ecclesiastica servarent, non ut caussas Clericorum dirimerent. Quum vero Iustiniani Imperatoris constitutioe usu recepta palsim fuit , hoc etiam caussarum dirimendarum munus Ecclesiarum
Defensori bin, qui tum viri Ecclesiastici erant, demandatum est, ut passim ex epistolis Gregorii Magni deducitur .
De Epistola ad Iohannem Patritium.
Edidit Lucas Holstentus partem epistolae Pelagii I. ad Iohannem Patricium Ca- Cin. ii
hurtarium, ad quam referendus est Canon 33. Cau. 24. qu. I. , & quidem non. u. 4nulla ex Holstenta eruat adjicienda , quae Gratianus omisit: etenim post verbia S '
497쪽
Illa ordinaretor Ecelesta, ita legendum erite Noli catholicam semper mentem aliqva
schismaticorum communione polluere . Unum Cbνisti Corpus , unam constat esse hcri sam. Divisum ab unitate altaνe veritatem Christi Corporis non potest congretare e Toleranda sunt in compage corporis postorum etiam illa nonnunquam vitia , quae prθ υη rate interdum parcentes resecare non postumus. 9uia U Evangelicum Agricolam, mi nus adferentem frustum primitem, si tamen in vite maneant, purgare posse noster daI-vator edocuit: abscissum autem a vite primitem, nis igni ai comburendum , aptum esse non posse, ejusdem eaelestis Magistνi veritate didicimus. Noli ergo eorum , qui igni apti βης, non consecrationι, sed execrationibus consentire. Nee existimes illos, vel diei he- ιsam possc, etenim , eum , Aut ἐiximus, Ecclesia una si eaec. Non sunt haec a Pelagio I. abjudicanda, utpote quae & cum aliis ipsius capitibus consonent, epistolis Praesertim ad Narietem millis, & ejus temporibus omnino conveniant , quibus ,
ut superius dictum est, Aquilejensis Episcopus schismate a Romana Ecclesia defecerat in caussa trium Capitulorum , 8e Alediolanensem Episcopum sui dissidii
Consortem contra canones, & consuetudinem Ecclesiasticam ordinaverat. i. s. At Vero canon qs. Cau. 23. qu. f., quamquam Pelagio I. jure tribuatur , me-
eou. a 3. Iius reserendus erit ad Epistolam ejusdem Pontificis ad Narserem Patricium , quae s ex quatuor ad ipsum directis , ut suo loco dictum est , habetur numero tertia . . Gratianus canonem tribuit Pelagio in epistola ad Iohannem Patricium. Μelius junx illat canonibus praecedentibus, quos recte, ut jam adnotavimus , ex epistola ad Narsetem laudaverat. Verba sane Gratiani cum ipsa epistola consonant, idemque exhibent cum ceteris epistolis ad Narsetem scriptis argumentum, nimirum de schismaticis eoercendis, ac praesertim Paulino Aquil densi schismaticorum tune facile Prin- Cipa. Verum hac in re animum subit non contemnenda observatio , quae proficiscitur ex varietate inscriptionis memorati canonis 4s., quem Gratianus ex epistola ad Iohannem Patritium, Collectores alii , inter quos Anselmus lib. a. caP. 47. ex episton ad Narsetem Patricium se depromsime testati sunt. Etenim, ut verum fatear, cum inciderim in varias hujusmodi epistolas Pelagii I., ut plurimum apud Anselmum in collectione exhibitas , singulas ejusdem argumenti, subiit animum fuse Picio, cogitanti, forte Anses mum esse earundem auctorem , Per quas proposito suo serviret. Verum haec inscriptionis diversitas apud Anselmum, & apud Grati, num alio me distrahit. Si enim primum in Anselmi codice hae epistolae adparui se Pnt, Gratianus nomisi ex codice Anselmi depromere potuisset , praesertim cum ab aetate Anselmi ad aetatem Gratiani vix quinquaginta circiter anni effluxerint . At si Gratianus ex Anselmi codice epistolas quasi ex fonte suo exhausisset, & in. scriptionem capitum, qualis erat in codice Anselmi, non aliam in suum codicem transtulisset. Quod cum ita contigerit, subest non levis conjectura , ut credamus
praeter Anselmi codicem alios fuisse, in quibus haec Pelagii I. monumenta combnerentur .
498쪽
De Epistola ad Laurentium Episcopum
Edidit etiam Lucas Holstentus epistolam Pelagii ad Laurentium Centumcellensem Episcopum , quam fere integram exhibet Gratianus in can. dist. 6 3.1'auca, quae apud Holitentum subjiciuntur post illa verba non differas promovere , heic describam . Prosequitur Pelagius: Cameat Ibi Presbter ille nunquam fe sne nolisi, ly tui nominis recitatione sacra mysteria celebrare. Hujus epistolae argumentum perspicuum est, necnon generali canonum disciplinae consonat, qua opportunum semper creditum est, militiae adistrictos ad gradus Ecclesiasticos non promoveri , nisi forte ab ea legitimis modis soluti millent. Hinc milites, qui apud Pelagium nrdin iri se pollui ibant in Dioecesi Centumcellensi, exhibuerunt sui Principis , ut ibi dicitur , sacram , qua demonstrarent se militia prorsus solutos esse ;quamobrem Pelagius, ut ordinarentur, Centumcellensi Episcopo suffraganeo tuo
De Epistola ad Μellitum, seu Melleum Subdiaconum.
Nec Pelagii I., nec Pelagii II. esse potest epitiola ad Mellitum, qui aliis in Iocis Μelleus vocatur; quod magis, magisque demoni trabitur , quoties duo Gratiani fragmenta jungantur, nimirum canon Φ. Cau. 28. qu. 2., & canon F.cau. 32. qu. 1.
neque enim dubito utriusque fragmenti unum, eundemque a ultorem esse , licet Primum Pelagio Papae tribuatur ad Mellitum Subdiaconum , alterum Pelagio ad Melleum Subdiaconum scribenti; nam apud Ivonem, ubi resertur idem canon ς. Cau. 18. qu. 2., tribuitur Pelagio Papa ad Μelleum, qui a Gratiano tribuitur Pelagio Papae ad Μellitum . Pelagio I. non potest in primis adscribi illa epistola , cum in ea agatur de Abbatibus ordinandis praevia Μonachorum electione , & eadem pene formula , quae praestituitur in regula S. Benedicti, quae nonnisi a late Gri gorii Μagni , seu sub finem sexti saeculi recepta, ac probata fertur: imo quod subditur de Domino possessionis in dicto can. 4., non est consonum Benedicti regulae, ex qua non constat Dominum posseisionis, aut alium quempiam admissum fuisse in electione Abbatis . Porro inverosimile est, quo primam tempore prodiit regula Benedicti Μωnachorum fere omnium Occidentalium Patris, qui saeculo Ecclesiae sexto eximiamsbi paperit instaurandae Μonasticae vitae famam, eique conjunctam venerationem, regulam ipsam statim pro neglecta habitam fuisse, Μonachorumque suffragiis, quae una in Abbatis electione Benedictus voluerat, voluntatem Domini possessionis accesssis. Praeterea poena illa decalvationis in adulteros infligenda , qualis innuitur indicto canone s. , supponit jam in usu suisse apud Romanos non leges Iuttinianeas, quae Pelagii tempore promulgatae receptaeque erant, sed Leges Vvisigothorum , quarum in lib. ia. tit. 3. cap. 8. statutum est, ut qui incesta conjugia , & contra leges inierint, decalventur, atque exilio pellantur. Quid aliud porro innuit auctor dicti cruonis s. ia caulla Benedicti ibidem memorati, quem, quod adulterium
499쪽
4'. Para secunda. caput LV. xium perpetrasset, voluit decalvari primum, deinde exilio pelli in patrimonium
Provinciae Apuliae . Mitto hic aliam conjecturam falsitatis; non enim certum esse crediderim , Apuliae Provinciam tunc jam obnoxiam fuisse temporali Romani Amtillitis jurisdictioni, in quam reos ipse Pontifex pelleret, & quidem ea ratione,
quam memoratum Gratiani fragmentum exhibet. Haec autem argumenta aperte
etiam demonstrant, eosdem canones ne tribui quidem posse Pelagio II., qui nota longe a Pelagio I. vixit, scilicet desinente propemodum saeculo sexto. Iuvat tamen aliqua hic adjicere, quibus & quod nuper dictum est, meliori inlumine collocetur, & commodior obtineatur praesertim dicti canonis 4. interpretatio . In regula Sancti Benedicti cap. 64. haec habetur Abbatis eligendi norma: In
Abbatis ordinatione ilia sempeν constiretur ratio, ut hic constituatuν, quem sibi omnis concors congregatio secundum timorem Dei, sue etiam pars, quamvis parva, congrua rimis saniori consito elegerit. Vitie autem merito, est sapientiae doctrina eligatur , qui ordinandus est, etiams ultimus fuerit in ordine congregationis . Haec disciplina medio sexto saeculo a Monachorum Parentibus instituta, prope finem ejusdem taeuli, &moribus diuturnis recepta, & Pontificum Μaximorum sanctionibus confirmata sine ulla controversita multo tempore perseveravit, praesertim quousque a Monasteriis abfuerunt ambitus, contentiones, & dominandi libido. Hinc in Ecclesiasticis monumentis sexti, septimique saeculi nihil omnino occurrit, ex quo adpareat de ea are disputatum aliquando suisse. At vero sub finem saeculi octavi , nec non sequentibus temporibus, ubi Μonachorum virtus minui coepit, ubi etiam locuple liora facta fuere Monalteria, coeperunt Abbatum munera , ac dignitates praeitantiores videri, ad quas Gon tam ipsi Monachi, ut praeficerentur, quam alii etiam laici, ut quoscumque cuperent, ipsi praeficerent, adspirare. Inter illos potissima visa eltillorum causta, qui aut Μonalteria conitruxerant, aut constructa bonis auxerant, aut in suam clientelam susceperant, aut in territorio, ubi sita Μona iteria fuerant,
jurisdictionem explicabant, quaecumque tandem esset illorum jurisdictio; imo &non defuerunt ex istis, qui, quamvis laici, Abbatum dignitatem sibi vindicarenthmore tenus, ac jure, non munere, atque officio. Non opus probatiouibus in hac re iis omnibus tritissima, qui vel primum attigerint Ecelesialtica illorum caeculorum monumenta. Hinc vero nihil antiquius habere coeperunt Monachi, quam Curare totis viribus, ut pristina disciplina restitueretur, praesertim vero libera in Abbatum electionibus Monachorum suffragia essent. 1 Ac quoniam res erat cum laicis potentioribus agenda, potissimum, veluti privilegio quodam contra receptas comsuetudines, id obtinere curarunt ex Principum decretis, modo in uno, modo in altero Μonasterio, ut sic paullatim vetus disciplina revivisceret , quemadmodum Paullatim etiam ceciderat. Id abunde probant plura monumenta, edita a Baluziota appendice actorum veterum adjecta Francorum Capitularibus numero x s.cte
sequentibus; in qua habetur privilegium Pippini pro Monasterio Funcellensi , Lin vici Pii pro Monasterio Balneolensi, item Pippini Regis Aquitanorum pro Minnasteriis Carcassonensis Dioecesis, Raroli Calvi pro Μonasterio S. Gratae , pro Μ nasterio S. Petri, pro Μonasterio Arulensi, aliaque numero plurima his limilia , quod adeo in usum excrevit, ut publica haberetur, consuetaque formula horum privilegiorum a Principibus concedendosum, quam propterea edidit Marculsus in in libro I. Formularum num. i. Histe privilegiis passim freti Μonachi in liberi
Min veterem Procia re coeperuat, quam avI ia CO diis Naupasibus, aut Sum
500쪽
De Pelagis . 4' ς morum Pontificum deeretis eonfirmari curarunt. Laudabilis sane esset vetustae clisei.
plinae zelus, si nonnulli ex Monachis fervidiores facti inter medias contentiones perfidiae non levis argumenta non praebuissent. Nimirum non defuerunt, qui privilegia, diplomata , decreta, rescripta qua Principum, qua Pontificum Maximorum effingerenti propriaque manu elucubrarent, quibus ut majorem vim, auctoritatemque praeberent, vetustissimorum Pontificum , eorum praesertim, qui Μonastici status fundamentis jaciendis operam praestare potuerunt, sexto videlicet saeculo, nomina inscripserunt. Hinc plura confinxerunt nomine Gregorii Magni, aliquot etiam nomine Pelagii , ii ve primus fuerit, sive secundus; uterque enim eodem saeculo Pontificatum tenuit, potuitque nascentes quodammodo Μonachos adjuvare , ac promovere . Haec Μonachorum quorundam falsa monumenta non solum detexit posterioribus saeculis Innocentius lis. in cap. 6. de fide instrument., verum etiam auctor epistolae 68. inter epistolas Petri Blesensis tom. 24. Bibliothecae Patrum, quae est epistola Archiepiscopi Cantuariensis ad Alexandrum III., ubi ita sermo instituitur de Abbate cujusdam monasterii: Nec illius admittatis privilegia, donec manifeste liqueat ex collatione scriptuω, ω Bullarum, quo tempore, edi a quibus Patribus sint indulta. Ials riorum enim praestigiosa malitia ita in Episcoporum contumeliam se amavit, ut falsias in omnium fere Monasteriorum eκemtione p-valeat. His addi posset epist. 24. lib. 7., epiti. 3 r. lib. s. N opili. 33. lib. r. apud Gregorium VII., nec non epist. 9. inter epistolas Alexandri Il. Quae cum ita sint, ego facile suspicor, memoratum Canonem 4. cau. I 8. qu. r. a Μonachis ipsis fuiste confictum, qua aetate Episcoporum jurisdictionem eludere potissimum voluerunt, & sine Episcopis Abbates Praeficere, unum vix admittentes Dominum possessionis , cujus forte auctoritate magis ac magis Episcopuin excluderent, aut alios quoscumque laicos . Pelagii nomen adposuerunt, ut facilius antiqui Pontificis nomine illuderent; irem nomen Melliti adjecerunt, forte quod id nomen apud Monachos familiare esset, in memoriam Μelliti cujusdam Londinensis Episcopi, qui vixit anno fixo. , & in caussis Μ nachorum pertractandis Romam ivit tempore Bonifacii 1 V. de quo meminit Beda in lib. a. historiae Anglorum cap. 4. , quemque iidem Monachi falsarii conficto a se privilegio Gregorii Magni favore Μoualterii S. Medardi subscripsisse viniuerunt .
De Epistola ad Anglium Episcopum.
Quis fuerit Anglius Episcopus, ad quem scripserit Pelagius Papa , prorsus ignotum est, praesertim eum integra epistola perierit, solumque supersit fragmentum in Can. 13. Cau. 24. qu. 3. ita conceptum. Apostolicae auctoritatis exemplo didicimus errantium , M in errorem mittentium spiritus tradendos esse Satanae, ut blasphaemare
dediscant. Non est, cur diutius in hac re sit elaborandum, cum haec sententia sexcentis Ecclesiastici juris capitibus consonet, imo & ex ipsismet Paulli Apostoli documentis proficiscatur. Proseram in medium caput 8. Concilii Μetensis anni 8ss., ubi similis propemodum sententia legitur his verbis: Plerumque de istis errare, cui nemo consentie: G iterum S. Paullus cum talibus hominibus nee cibum sumere permittit. Quod si . quispiam ad Pelagii Papae epistolas fragmentum illud exigere voluerit, similem sententiam reperiet apud Pelagium I. in epili. . ad universum Populum