장음표시 사용
131쪽
εἰς πυργον ακρον, εἶς ἀnόρειντον τοπον, εἰς τεῖχος, ιυς τῆς αμαρτίας.
200 ἐκει γὰρ εἶχε λωγης καὶ τους Μαγγους
καὶ τώ ς εαυτου προστάτας τους ανθρακώς,
δει η κρατηθεις εικότως ὁποφία, ιὴ τους σεβαμους αἰχμαλώτους ἁρπασγοῦς. αλλ' αὐτὸς ἐλθὼν -περ αστραπῆς τ ος,205 καὶ τον ἐπ αυτοῖς σχηματοτ σας φόβον φονον γὰρ αντος οὐδε βαρβαρέον θέλεις,
ει ιινὶ καθ' αυτων ασπασοιντο παστησας τε πολλας μηχανας τῶν ὀργάνων, κριους, χελώνας, πετροπομπους στενδυνας,2 10 cIραζας τε τὴν qάλαγγα καὶ τείχει νειοτὸ τεῖχος αυτῶν hι περικλεισας ολον,απαντας δεδον εἷλες ἐκ μονου φοβον. Πρωτον μἐν Ουν, κράτιστε, των σκυλων ολ υν
igitur hanc ipsam urbem condidit in modum exeelsae turris . loco inexpugnabili, tanquam murum, ut apparuit, peccati. 2 i ibi enim habebat Choa-roes et blagos et sibi adscitos praesides earbones: in sortem adductus , ut Par est Credere, suspicionem, ne quos colebat, captivos abduceres. tu Veroaecedens, tanquam vis sulminis, 205 terrorem ipsis undique repraesentasti r non enim caedes barbarorum volebas, nisi in te prius gladios constringerent. eductis autem multis machinarum organis, arietibus, testudinibus, saxa ia6entibus fundis, 21O et munita phalange novo scutorum muro, eo rum moenia late circumclusisti. omnesque sunt intus deprehensi sola formidine. hoc igitur primum spoliis dedisti initium et in earbones redegisti deos Persidia, 215 acceptas deo tuo osserens primitias avita Chogroae cimolia ri Iloa enim extinguens combussisti Chosroam, non quod ala hostis igneae gubstantiae comnis enim ignis est deo succensus , 220 aed quod liberam et liberatam velles offerre deo etiam creaturam. ver enim liberatus est iguia Georg. Pisid. 9
132쪽
88 GEORGII PISIDAE HERACLUDOS ACR. II.
a prosanationibus, tui adoratio suerat eontumelia: et nunc honoris habet Ioeo pulchrum dedecus, 225) quod tua se sentiat pia destructione purgatum; et lucro apponit illatum sibi damnum, potius bene extinctus quam male census. sic totum illum ignem extinxisti, nil prorsus reliquisti nisi, ut ita dicam, 230ὶ parvam scintillam ad comburendum Choaroam. - iuili oste
133쪽
135쪽
Luctuosissimum ac pena deploratum fuisse rei publica statum
tum cum, extincto Phoca, HeracIius regno potitus est, unanimi omnium scriptorum consensione confirmatum est. nimirum cives
inter so divisi intestinis flagrabant odiis, et mutuis caedibus madebant; Abares in proxima loca recepti et veluti civitatis iure donati, sed animo seinper agrestes et crudeles, novas in dies tu has ciebant; barbari e Scytharum genere in Romanas provincias undique confluentes incredibiles calamitates in unum compori haut ; ac Persae quidem Mesopotamia universa, Syria, Aeg to, Palaestina et Phoenicia occupatis, Chalcedonem usque delati, tam dira Cpolitanis minabantur, ut parum absuerit quin totum imperium una cum ipso nomin penitus deleretur. igitur in tanta temporum caIamitate et nequitia imperatorem desiderabat res publica, qui plurimum polleret pietato consilio, et militari scientia. liuiusmodi plane virum, qualem rerum condicio postulabat, ac verum heroa Homericis heroibus longe ante reu- dum et ipso Alexandro maiorem fuisse Heraclium contendit Pisida in hisce tribus Acroasibus, in quibus de prima in Chosmam
huius nominis secundum Persarum regem expeditiona agit. equidem fateor me ad maiorem animo concipiendam de Heraesti virtute opinionem ex liuiusce poematii Iectione fuisse excitatum, quamvis mecum ipse reputarem esse fortasse nounulla, quae ex ingenio scribentis ornata et poeseos coloribus illustrata plus nimio menteux animumque percellerent. non enim est negandum Pisidam plerumque uti stilo turgido et insato, ac tum praecipuo ampussuri in arto, cum Heraclium et Sergium laudat, quamvis saepe tamen profiteatur et nuribus inculcet, g non modo quid
salsi Heraclii laudibus nunquam addere, sed nonnihil potius ex ipsis deterere Acroas. 1 43 . ceterum, ne de malis ecclesiae loquar, utinam, quam fuit regni Heraclia gloriosum initium, Diuitig Corale
136쪽
92 QUERCU DE EXPEDIT. PERSICA MONITUM.
fuisset et finis; et quantum ipse imperator fuit in debellandis
Persis sortis et accensus, tantum etiam dε Mahumedanis reprimendis , statim ac in perniciem Christiani nominis erumpere coeperunt, sollicitus exstitisseti verum quod ad Pisidam spectat, quae ipse nobis hic refert, αυτοπτης quidem narrate suit enim comes Heraclii in hac prima expeditione, ut ex variis Iocia harumce Acroas eων pathi clarissime. quar non videtur ei fides deneganda in iis quae in primo bello Persico acta fuisse mem rat. eerte Theophanes, qui res ab Heraclio gestas persequitur, non modo testem adhibet Pisidam, sed eiusdem verba et sente tias in suam rein transfert tanta fiducia, ut eius integros iambos suae narrationi intexere atque consuere non dubitaverit; quod ex nostris adnotationibus set manifestum. bellum, quod Pisida describit, prope fines Persicos ultra montem Taurum, anno imperii Heraclii 12, Christi 622 actum est. Heraclio autem in v hem post annum reverso noster Georgius, qui imperatorem fuerat secutus, de liciter gesta hoc tripartito libello, ut videtur, gratulatus est, quem tu pleuum suae erga ipsum observantias veritatisque testimonium ei Iaetus obtulit: ait euim Acroas. 3379: σot τονδε πλεκτὰν στεφανον ἐξ ἀκηρατου λεινονος αρτι τῆς ἀληθείας φέρω. atque haec quidem, ut alia plurima, non Po tice tantum, sed pompos splendide et πανηrυρικῶς dicta esse facile quisque tutelliget. ac, ut mea pIane est sententia, sive materiem sive formam spectes operis, panegyricus insoribi et vocari merito posset hoc poemation. nimirum iam diu ante Pisida n in more receptum erat ut poetae, quibus ad longum poema
conficiendum pares vires non erant, poematia scriberent, quas modestiore titulo ornata panegyricos, carmina et si as vocabaut.
fidem faciunt apud Latinos silvae Statii, varia carinina Claudiani, et Panegyricus Grippi; quae omnia paruin aut nihil disserunt ab acroasibus Pisidae. ἀκροάσις quidem proprie innat ausculeasio,
Perraro tarneu haec vox eo sensu usurpata invenitur. at sophistae, cum quid magnum se esse dicturos pollice utur, ακροάσεις ἐλαγγέλλειν et ποιεῖσθ- , quia dignum, quod audiretur, enti clara et eradere dicebantur: unde patet ακροάσεις fuisse sopitast rum declamationea et dε quacunque re illustres expositiones,
quod late demonstratur a Cresollio in Theatro Vet. MEI. lib. 2e. 5. sed hunc plaue titulum adhibuit Pisida, nou quod sophistarum more ingenii sui vires extolleret, sed quod iamdiu usus invaluerat ut huiusinodi poematia ακροάσεις, id est recitationea, ocarentur, eo quia Ra pe in magna populi frequentia, et eorum
iis ad quos laudes ipsae pertinebant, recitabantur. Diqiligod by Gorale
137쪽
QUERCIUS IN EXPEDIT. PERS. ACR. L 93
IN EXPEDITI ΟΝΕΜ PERSICAM AD NOTATIONES.
Ac no s. 1 v. 1. τας αυλους l id est φυσεις, ουσιας EI ταξεις, immaterialeε ε εω tias, hoc est angelos, quos dumma eris exper- vocat Poeta, materiem terrestrem, qua nostra eorpora constituuntur, et ipsis excludere voluisse certum est: eodem enim sensu ἀδους hic appellat, quo alii scriptores ecclesiastici ipsos ἀσωματους nominarunt. secutus est enim Veterum Patrum sententi rura, qui ciren angelorum substantiam definiendam haesitantes, omni materia expertes nunquam, sed veI caelestibus vel aereis corporibus praeditos dixerunt. rem iuculentissimgdemonstrat Ioli. Lumius in Dissert. contra Burnetium, quact adiecta est Epist. T Miesi. Glycae inter Delio. E ED. p. 200. ita autem visum esse Pisidae, constat ex 167 et seq. uexaem. ibi enim qua ratione describeret angelos ignorans, ἀδηλους Ουσι eos appellavit; et ibid. V. 903 υλην ὀύλον, materiem i auri iam, eosdem nominavit, ut materia quidem, sed subtili et a Gommuni ac terrestri plane diversa, eos constare declararet, quod mox v. 4 confirmat. 4. confer Hexaaem. 902. 5. vide quae de verbo δεικνυειν adnotavimus ad n xaem. 168.6. no m. M. 164: διαφλέγων μ ὲν καὶ πυρων τὴν αἰθέρα.
7. simili modo dei immensitatem describit dita. 895 et seqq.
21. Persarum impietatem circa idolorum caelum exagitans , Iudit in voce γνησιον legitimum et νόθον vinium. Iegia timum Dat vera religio, spuriam est superstitio. ad verbum Te teres: quatia lex est pro legi imo retinere quae sunt spuria, et spurium ubique admiscere legitimis. Vide infra M. 32. ceterum Persas reprehendit quod divinae veritati, quam ex sacris scripturis haustam receperant, superstitionum tenebras offuderint. Deque enim infitiandum ridetur ethnicos historiam sacram ad impius fabulas detorsisse; quod Augustinus Steuchus in suis daperenni phia ophis tibris luculenter ostendit. ac plures quidem ex Ss. patribus idem antea evicerant. hinc Graeci philosophi κλέωαι καὶ λησται passim audiunt apud Clementem Alex. , qui Strom. 5 p. 360 eos a Mosa et prophetia praecipua Mincita non grata accepi a concludit. sed perspectissime cum Pisidae sententia consonant, quas Theophylactus Simoeatta habet p. 142
7 ed. BOnu. 24. antiquissimis temporibus Persas veneratos sae solam ex multis auctorum testimoniis colligitur. ea religio retenta est
138쪽
gratissimam hostiam immoIabant. causam adsignat Oridius Fust. 1 386. vide Brissonium de reg. Pers. princi p. lib. 2. nemo tamen, quod sciam, dixit quod Pisida afrirmat, equum apud Persas habitum essa deum. Herodotus quidem lib. I p. 401 equos quosdam Iovi sacros in Perside suisse narrat. neo ab Herodoto dissentit Iustinus, qui lib. 1 10 5 equos soli sacratos habuisse Persas testatur. sed cum Pisida fere concordat Curtius, qui 3 3 pompam et ordinem, quo agmen Darii procedebat, describens ait: mrrum deinde Io in sacramum auen ea Mehebant equi. hos eximiae magnitudinia equua, quem aOtia ampellabant, sequebatiar. 26. ne huius quidem ritus ullum inveni Vestigium. Verum si Pisidae auctoritas non est omnino contemnenda, quem rerum sui temporis ignarum nunquam dixero, id ita accipi e dum puto ut equum Persae, si bene eis res eveniret, adorarent, si vero male, virgis caederent. 32. ignein et aquam ad haec usque tempora Persax adorarct testantur, qui de Persarum moribus in suis o δοιπορικοῖς scripserunt. quam nutem antiquis legibus ea esset inter eos re oepta et constituta religio, praeter Herodotum et Strabonem alios-qus Veteres scriptores, tradunt Brissonius loc. est. et Thomas Hyde δε Mel. Pera. relig. c. 8. qui tamen non est nudieudus in eo, quod assumit veteres Persas ex Abraham veram religionem petiisse, ignique et soli civilem tantum cultum exhibuisse; quae sententia ut nova et salsa disertissimo resutatur a Monisauconio
Antiquit. iam iri tom. 2 pari. 2 p. 395. facile enim Hydaeo
concesserimus unius omnipotentis dei cognitionem habuisse Per- .fius, dummodo ipse contra, superstitiosum suisse cultum quo eius m testatem prosequebantur, non deneget. nam, ut aiebat Cle-
neus Alex. Cohori. p. 57, ἀγαλματα μεν θεου Ου ςυλα καὶ λίελους υπειλήφασιν ωσπερ ειληνες, ουδὲ μην V ιδας καὶ ἰχνευμονας κα θαπερ AMyontio ι, ἀλλα πυρ τε καὶ ωδωρ ῶς φιλοσοφοι. quae es set Persarum religio, paucis exposuit Herodotus 1 131.41. quid hio agat Celticus Rhenus, plane non Video. Btque ego suus mallem, quid voluerit Pisida, me nescire fateri, quam inanibus coniecturis te detinere. verum De vitio mihi Vesei 3 , quod alioquin garrulus hic obmutescam, ita ariolor. Celti- cum Rhenum nominans Pisida funestam illam cladem fortasso designat, quam Sigebertus, Rheno traiecto Iluunis in Franciam irrumpere conantibus intulit circa annum Chr. 570. vide de re-b- Franc. scriptores, qui relatam a Sigeberto insignem cladem describunt. itaque magis strenue contra Perfias Be gessis BHeraclium in Oriente quam contra barbaros Sigebertum in Occidente forsan innuit poeta; nisi etiam malis non ad Sigebertum sed ad Dagobertum Franciae regem respexisse, qui quo tempor. Heractius cum Persis pugnabat, Saxones primum et deinde Sesa-
139쪽
vos tanta virtute animique constantia devicit, ut gravi vulnero accepto, ipso speciosior sanguine et ipso periculo factus augustior, hostium terga praecidero nunquam destiterit. ψυκRc.
τοκετοῖο et quae Gemerus attulit ad Claudian. Rufin. 2 112.51. Erasmus in Adamia p. 862. τύχη Ευριπος, et Pindarus 'G. 3: ολβος δ' Ουκ ἐς μακρον ανδρῶν in εται.
58. conser. Hexaem. V. 348 et aeq.
. codex in inargin habet παντας πασας p l. inutilis
emendatio: nam vox παντας respicit ad φυσεις. de serinouis viud res quascunque exornaudas accommodata noster etiam in
Abaricis M. 169 et seq.64. Iudit, ut patet, in Verbo γράφειν, quod aeque scribere ac pingere significat. 66. sumpta occasione ab eloquentiae facultate, quam de re quacunque diserte et concinu posse dicere recte decernit , ita in laudes Homeri excurrit, ut eum potius carpat eo quia verae Virtutis , qualis heroem decet, non habuerit cognitionem, siquidem eam quam ipso Homerus exhibet herois imaginem, tanquam minus aptam Heraclio repraesentando respuit, et quae sit unica virtus quae virum laciat illustrem, quaeque in Heraclio maxime enituit, expotiit. at de Homeri laudibus quid oportet dicere 'videsis Dionysium Halicarnasseum de coim s. Merb. tom. 2 p. 51, qui Homerum vocavit κορυφὴν άπάντων καὶ σκοπον, οὐ πως παντες ποταμοὶ καὶ πασα ηθαλασσα καὶ πῆσαι κρῆναι. Celebre nutem est Ovidii elogium Amor. 2 9 25, quod cum Pisidae laudibus concordat: adiice Maeoniden, a quo, ceu fonta Perenni, Ium Pieriis ora rigantur aquis. 68. iuvenum mentes ex Homeri Iectione ali et secundari dicens, eius poemata etiam Christianis ita deliciis fuisse, ni saIIor, demonstrat. 70. Galaton pictor, Aeliano rar. Nisi. 13 22 auctore, Homerum repraesentavit ἐμουντα, τους δὲ ἄλ1ους ποιητὰς τὰ ἐροὶ λεσμένα α ρυouενους; quain picturam sorsan innuit noster. 72. Homerum non habuisse perfectam virtutis cognitionem videtur adserere. ipsum virtutes non seiungendas διττοῖς μερμων των λογιον νοήμασι ea de causa opinor dicit, VeI quia, ut Plutarchus Lb. G aiad. mel. ait, διὰ μὲν 'γλιαδος ἀνδρείαν σω - ματος, δια ὁὲ τῆς 'Oδυσσειας ψυχῆς γενναιοτητα παοιοτν, et fio virtutem activam a contemplativa disiungit; vel quia omnia quae tradit Homerus non tam ad mythicum sensum, quem Statim praeferunt, quam ad ethicum intus latentem sint expendenda, ut idem Plutarctius ibid. et Maximus Tyrius Dissert. 16 luculenter probant. aed primo nobis magis adridet sententia quam Maximus confirmat. quamvis enim HIE Homerum summopere suspexerit,
iuud tamen videtur concedere quod Pisida reprehendit, nuIIum Duiligod by Gooste
140쪽
plans esse inter tot Homeri eos heroas quem omni virtutum genere cumulatum deprehendas, sed τας αρετας νενεμημένας κατ' ἄνδοα, τὴν μὲν ανδρείαν κατα τὸν Aιαντα, τήν δὲ ἀγχίνοιαν κατα τον 'Oδυσσέα, το δὲ θαρσος κατα τὸν Βι ouήδην, τήν δε ιυβουλίαν κατὰ τον Μστορα. itaque si quis viri, qui ait omuibus numeris absoIutus, ideain velit habero ex Homero , omnes hasce virtutes in singula capita distributas in unum redigat oportet; quod inuo non infitiatur Maximus: nam Ουτως ait εἰκονα si ita υποτίθεται χρηστου βίου καὶ ἄρετῆς ἀκριβους. videsis etiam Plutarchum in Orat. post. δε fori. Aiaxandri P. 343.74. quam tu natura boni definienda fuerint Graeci inter aedissentientes et incerti, patet ex solo Ciceronis libro G Anibus. itaque si neque sequioribus temporibus ullam certam desinitamque ea de re habuerunt scientiam celeberrimi philosophi, mirandum plane non est eam non e B tam Cito assecutum Homerum, siquidem nonnisi χρόνου δεἰξαντος Plato et Aristoteles ad hanc vitae lucem protracti suos libros ediderant, in quibas in thodo quadam scienti sica, prout illis lacultas tamen fuit, et hic espraecepta tradiderunt, atque ex soIo bono, tanquam ex uno fonte, omnes virtutes emanare demonstrarunt. ex liisce omnibus patet
Pisidari non nitid voluisse de gloria Homeri deterere, e quis consulare qui eum omnis ficientiae patrem et magistrum appellabant. confer Gisberti Cuperi Apotheosim, in qua poetarum principis laudes cumulatissime recensentur, et Friderici Rei-inantii Iliadem, in qua eiusdem vitia sive maculae deteguntur. in codice Vaticano imperita inanus voci χρονου vocem τονου perius scripsit.
75. καὶ τῶν, id est ἐχoνων. consule, Ri placet, Aristotelis Ethica, qui prae omnibus subtilius et enucleatius de omni
virtutum genero disseruit. 76. si Homerus Heraclium cognovisset, suos heroas, ut decet, omni virtutum laudo cumulatos, non uno aut ultem tantum titulo conspiciendos exilibuisset. 79. en quae esset virtus Horaesii, animi integritas pers ota , quae virtutes omnes compi ctitur.
81. sub quadrisormi, sed tamen unico aspectu Pingendum fuissct Heraclium et verum quemcunque heroa dicit Pisida ad
quattuor Virtutes respiciens, quae vulgo cardinalea vocantur. ita in Hex m. 170 τε Ῥαμ ooφους vocat angelos, ut eorum Pe
otionem designet, siquidem τετράμορφος Pisidae a τετραρονφAristotelis nihil differt, cui Moral. Nicomach. 1 vir illo fortis est ora ιος ἀληλῶς ἀγαθος καὶ τετραγωνος, α νευ ψυγον. 82. v. Iliad. 1 249. 85- με υργια pro μελιτουργέα. Heraclii bonitatem et olementiam, quae virtus maxim principem dctost, tub Dpum mellisque auegoria commendat.