장음표시 사용
161쪽
ναντες τῶ θεῶ ευχαρίστουν, καὶ τω στρατηrήσαντι καλως βασιλεῖ
σαντες ἰδεῖν, νυν τας σκηνας τουτων α σαλευτους ευροντες ἐλαφυρολογησαν. 282. haec, opinor, dicta, ut Romanorum securitatem anto et post relatam victoriam demonstr*t. solebant enim Romani, cum datum erat signum, tentoria deponere, ut ad dimicandum essent magis expediti. Polybius de Castram. Hom. in antiqq. Rom. tom. 10 p. 984z οταν τὰ στρωτον σημαίνη, καταλυουσι τας σκηνας. itaque Pisida est Romanos tam 1 euro animo prodiisse ad pugnam, ut ne tentoria quidem antea demiserint; redeuntes autem statim arma proiecisse, ut omni cura soluti vires animumque epulis reficerent; quod erat ex militari disciplina servari
solitum, ut ex Leone imP. 16 2 coHigitur. Theophanes Ioco
nuper citato aliter videtur interpretatus Pisidam: ait enim Romanos non ad sua tentoria reversos, sed ad Persica usque progressos esse, quae intacta invenerunt. quae interpretatio si magis arridet, dicendum est Romanos P rsarum castris potitos, tanquam ad sua se recepissent, ibi securo animo quievisse.
283. σκέπην, opinor, ponit pro tota armatura gravi, quaae milites tegebant; quamvis σκέμη vere esset capitis tegumentum e pelIe. Polybius Ioc. cit. P. 866: προσεπικοσμειται δὲ καὶ λιτῶ περικεφαλαί', ποτὲ δὲ καὶ λυκι ν i τι των τοιουτων Βατίθεται. σκέπης αμα καὶ σημείου χαριν. sed ut accipiam σκέπην pro armatura, facit addita uotatio πεπηγμένη, quae scuto maximB convenit, cuius Iongam descriptionem instituens idem Polybius
p. 874 ait: ἐκ διπλου σανιδώματος ταυροκόλλγ πεπηγως, οθονιων μετα δὲ ταυτα μοσχείω δερματι περιείληπται την ἐκτος ἐπιφανειαν, a qua descriptione sane non abIudit illud Pisidae quod sequitis
v. 286: φορτον ἐκ κτήνους. recte autem Scutum dicebatur σκέπη, quia tanta erat magnitudine ut totum Pene militem obtegeret.
293. legerem oυτω. hoc epiphonemate primi bessi Persici
narrationem claudit, dicens tantam fuisse Heraclii in re militari scientiam, ut non modo ea omnia quae a veteribus tradita fuerant omnino voverit, Aed antiquorum etiam inventis plura addiderit non antea ab illis excogitata.
296. Theophanes loc. cit. τὰ γαρ-- των LDρσων δυσμαχωτατον γενος νῶτα δουναι ποτε Pωμαιοις. 308. Verti quasi Iegeretur τυλουμένων, ut puto Iegendum. 309. vide supra v. 61, quae circa vocem υλη et a poρμὴ attigimus. 311. Abares, gens sera et Romanis infensa, quoties vires
ad inferenda damna receperant, interposita pacta nou e13B Servata causabantur: hinc recte noster ait-ἔθους. plura, quavbuo spectant, videsis in poem. Ea besse Abar. Pisida Abares Diuili oti by Coos e
162쪽
vocat γένη προς ἔσπέραν, eo quod ipsi late pervagati iam ad utrum
119. Theophanes p. 256 refert Heraclium rediisse ByEantium anno postquam inde contra Persas dimicaturus discessprat. sed causam reticpt. Nicephorus Cpolitanus autem omnia perperam confundoris de hac prima expeditione Heraclii nullam mentionem facit. haec tam pri erant spdulo notanda, ne qua oriretur dissicultas. patet enim ex Pisida Heraclium anno imperii sui 13, Christi 623 ex Armenia in Thraciam reversum, ut foedifragos Abaros reprimeret; ac tribus post annis cum iidem Abarps Cpolim diripere atque evertere moliti sunt, in Perside Heractius degebat. vido de bello A ar. 246 et seqq. 324. codex hic habet versiculum, qui legendus Inox venit
sub numero 328: Ουτω το πιστόν. nos tanquam περισσον reiiciendum esse putΩVimus.
340. saepe in ecclesiasticis auctoribus occurrit verbum κατορθοω, quo vita ad Christianae virtutis Dormam instituta significatur , ut hic in nostro. Vide Sulceri Thes. Ecclesiast. 343. confer supra M. 182 el aeqq. de Pisida in bel Io oomitante Heraclium, quocum multu famularitate, ut videtur, coniunctus fuit.
349. quid hisce lambis velit Pisida, non satis liquet.
verum, ni fallor, hic adludit ad Severianorum haer sim, quae tot turbas excitavit in Oriente et Heraclio imperante adhuc Vigebat. idcireo autem dicit esse detecta mysteria iniquitatis, quod HeracIius, ut opinor, hoc primo in Oriente itinere aperte deprehendit errores circa religionem inter Christianos disseminari a Persis, ut Romani inter se dissentientes novum Heraclio facesserent negotium, et Romanum imperium non tantum externis quam internis premeretur incommodis. quod sane fit manifestum ex V. 36 et seqq. POem. contra SeMerum ; ubi plura nobis erunt dicenda de hoc impio haeresiarcha. 35 l. multiplex error vel hydra erat haeresis Manetis, quae ex Persarum deliramentis orta et late propagata varios induit aspectus sub Manete primum ipso, deinde sub Eutyche, demum sub Severo et aliis innumeris eorundem asseclis. at nune Pisida hanc hydram vitam tantum ait protendere cervicem, scilicet errO- rem Monophysitarum, Chosma vires et animum suppeditante. 353. hinc videtur posse conii et Heraclium in Armenia degentem cum aliquo doctore Monophysita coram Pisida disputasse; ac propterea Pisidam dicere so mirari hoc hydrae collum uou esse exsectum, postquam in Herculem, Id est Heraclisin, inciderat. hunc autem Motorem fuisse Pauuum Severianum, quocum H
163쪽
raelius disputavit in partibus Armeniae, ut testatur Sergicis in sua opistola ad Honorium, alibi probabimus in monito ad poma
355. vere vatem quis dicat Pisidam, qui Chosmae cladem praedixit. 357. την ὁlκην J subaudi κατα. 362. Claudii Ptolemaei Pelusiotae opera, qui temporibus
M. Aure Iii Antonini in Alexandrina academia astronomia et astroIogia studiis clarus vivebat, notiora sunt quam dici Oporteat. Pisida hic Atinagestum indicat, quo in libro Ptolemaeus pro sui ingenii medulo systema planetarum eXponit. 365. subintelligitur, ut puto, χρονων, sertasse etiam μερων, quod si placet, ἐπ' ἐσχατων vertendum est ab ultimis terrae partibus ; quasi noster facta aliusion ad expeditiones Heraclii, quibus in penitiores Asiae partes penetravit, dicat eius regionis iuc lis tanquam novum Phosphorum apparuisse Heraclium. 368. quamvis diu multumque opera Ptolemaei versaverim nullibi mihi licuit iuvenire vaticinium, quod poeta, quam bello plane nescio, sed tamen in Heraclium transfert. itaque aut intercidisse locum, ad quem alludit Pisida, dicendum est, aut Esso eiusdem Ex quibusdam verbis interpretamentum. Ceterum ueprorsus ασυμβουλοι hinc discedamus, detur coniecturae locus. itaque sic hariolor. Ptolemaeus cum plane nosceret qNantum veteres astronomi, Eudoxus Eratosthenes Geminus Marinus et alii, inter se disparent in polari stella definienda, nec ipse alicuius opinioni facile assentiretur, fortasse alicubi dixit fore tempus quo polus niter, ac plane ab eo diversus qui tunc esse ferebatur, sapientum iudicio inter homines constitueretur. quae coniecturam confirmare possent, videsis in Petavit Uranologio Dia-aret. Hain. lib. 3 c. 4 ef seqq. 380. alludit, opinor, ad metrum iambicum, quo utitur; quasi dicat gesta Heraclii epico carmine melius et dignius tractari potui SSE.389. Conser quae sequuntur cum nexaem. 85 et Reqq.
407. Pisida veteres culpas Heraclii nominans tacitus videtur reprehenderct illicitas nuptias, quas ille cum filia sororis sua contraxit. rem acriter exagitat Nicephorus Cp. p. 10 ; qui tamen illud addit, Sergio vehementer instanti ut scelesta nuptiae solverentur, Heraclium ita respondisse: ώς ευ μὲν ἔχοι τα παρα σοι λεγομενα ' ο γαρ σοι χρέος ως αρχιερεῖ κοὰ φίtim, ξδ' ἄποδεδωκας ἐφ' ἡμιν ὁ ε το λοιπον κείσεται τα τῆς πραξεως.
415. Exod. 18 11. communis est patrum sententia Mosem in vertice montis extendentem manus cum virga sui μ symbolum Christi in cruce pendentis, quo manus suas ira igno pro nobis Georg. Pisid. 11
164쪽
12o QUERCIUS IN EXPEDIT. PERSICAE ACR. B L
expandent diabolus superatus est. Theodore tua Quaest. in Exod. 34: του σταυρωθέντος υπὲρ si ιῶν ἐλλήρου του τυπον ἐκτείνων
δυναμις.418. Exod. 3 2. deum re vera vel dei filium, non angelum apparuisse Mosi disert testatur Pisida, veterum patrum opianioni consentiens, quoa Iaudat Calmetiua in suis Commem. in
419. deum In rubo Ioquentem fuisse verbum constans fuit antiquorum sententia. videsis S. Cyrillum Hieros. CaseM. 10 et 11. at vero rubum incombustum dei incarnationem significasse nemo non amrmavit. rubus carnis erat symbolum, et igDis divinitatis: sicut autem ignis rubum, ita deitas humanitatem non consumpsit; unde duas in Christo esse naturas integras illaesas et inconsusas manifeste evincitur. quo sane respicit Pisida ad consutandas haereses sui temporis maxime intentus. dicens enim quod Moses ἀπηκρίβωσε την φλογα ἐν βατιο, καὶ τήν βατον Ουπεφλεγμένην, duas in deo incarnato non confusas naturas Mosem cognovisse contra Monophysiua affirmat. 421. Pisida auctor est Mosem tam praesentem fuisse deo ut ipse deus Mosem, ut erat, carne vestitum viderit, et Moses etiam non spiritu sed σαρκικῆ , Vere, intuitios et oculis carnalibus deum conspexerit. disputatum quidem est saepius, quomodo deum viderint Moses Paullus et prophetae: S. Irenaeus contra haereses lib. . c. 20 neminem deum vidisse facie ad faelem , sicuti est, multis probat argumentis. non manifeste, ait, ipsam faciem dei Midebant prophetae, sed dis sitiones es myri ria, per gurae inciperet homo indere deum. quae verba cum iis, quae de hae re tradit vetus inprimis auctor, sive Dionysius Are pagita , de cael. Nire. c. 4 3 mirifice couveniunt. Irenaeo consentiunt plures M. patres, quos luter consulendus S. Augustinus lib. 12 de Gen. ad Ile. c. 27 et 28, et de Trinit. lib. 2 c. 17 et 18, qui sanctos viros et prophetas non corporis sed mentis oculo, quantum homini fas fuit, divinam essentiam introsp xisse asse
431. αυτοιςJ videlicet τοις τέκνοις. 432. de forma Heraclii conser versum 99 huiusce Acroa
438. auudit ad equum solis, de quo Acroas. 1 23. 439. σέβοντες pro σεβοντων, scilicet Q σέβουσι μετα χειρων ασεβως ηαλωμώνων. Persas ita repraesentat incondite iactantes tendentesque ad caelum manus, ut opponat Christiauis, qui mauibus supra Metua in formain crucia modice expaugis, ut in multis antiquis monumentis videre est, deum deprecabantur. 451. Persarum socordiam taxat, quos ubique non minua impios quam viles facit. ceterum in hisce ultimis versiciviis in-
165쪽
QUERCII DE BELLO AUAR. MONITUM. 121
, ton disso videtur ad illud Parimi 113 15: mantia habens, et non palpabunt; pedes habent, et non ambuliabunt ..., rimitis itiis nι, qui faciunt era, et omnea qui considunt in eis; quasi dicat
Persas similes revera erae factos idolis, quae stulte adorabant. 455. recte invidiam ut monstrum a natura humana prorsus Hienum describit. humanum est enim sibi alii mus bona desiderare ; invidi est prosperia aliorum rebus tantum torqueri. Norat.
450. Pisida, ni lassor, praevidit dissensiones et odia suscitatum iri inter filios, quos Heraclius ex Eudocia primum et deinde ex Martina Augustis Rusceperat.
453. Iegerem περιτρέχει.458. patet Heraelium dimidia inter filios oritura cognovisse et quantdm ipse potuit studuisse ut eorum animos frateriai amoris vinculo devinciret. sed invidia et regnandi ambitio, paterna monita ex animo natorum quam citissime delevit, ut hist rici testantur.
460. emendator hic iterum prodit, atque in hoc iambo pro διαρκῆ reponi vellet σου τῆ φυλακῆ, et in sequenti τὰ πταμσματα Pro τα πραγματα. neutrum ex bisce lectionibus probavimus; gravior enim, ut nobis quidem videbatur, est sententia quam textus exhibet.
Plures Eo varias antiquis temporibus diversarum gentium migrationes esse factas, atque ex remotioribus septemtrionis partibus populos esseratia moribus profectos in meridionales regiones inrupisse, passim docent historiste, quibus sidem laeti Strabo 5 p. 213 et Ammianus Marcellinus 32 5. verum uulti crebriusquam Scythas, qui et Sarmatae et Sauromatae quondam dicti sunt, nativia sedibus relictis emigrarunt. antiquissimis plane temporibus Scythariun reges virtute et belli artibus insignes multam ultra Tanaim fluvium regionem ad Thraciam usque subi gasse testis est Diodorus Sic. 2 p. 90. sed multo magia sequi ribus saeculis incIaruere apud nos Scythae, qui sub vario gentium Dorniue totum late Orbem terrarum occuparunt. Omnes enim illi populi, quos iure et merito harbaros appellare solemus, quique cIadem et necem Europae universae inserentes Romanum imperium penitus everterunt, e Scythiae finibus prosiluere. inde enim Alani et Vandali si Gepidae et Gothi et Solavi et Bulgari et Hunni et Abarea et Turcae aliaequa pestes erumpentes, caeli mitioris benignitato illecti, primum vicinas regiones, ac deinde etiam
166쪽
longissime positas Invadere, omnia vastare, alienis Potiri, novos Inores, ac leges ubique inferre, et in locis nullo iure occupatis iniustissime imperare. Primi omnium tantarn sensere cladem et perniciem Orientales ii Iae partes, quae Romauorum imperatorum dicioni parebant: non euim aliunde quam ex illis locis patere ad DOs potuisset aditus, neque, si Romanis vires ad resisteti dum
suffecissent, in nox derivata esset tanta malorum colluvies. porro,
si Aminiano Marcellino Al 1 fides est, maguus hic tristissimusque evelatus praesagiis ac portentis fuerat praenunt tutus: cuinoni in Valente imperium tenente infausta omnia undique portenderentur, Graeci etiam quidam versus reperti sunt prope Chalcedonem in quadrato lapide incisi, futura plane pandentes, quos quidem referre iuvat, ut huic pymatio lux affundatur. αλλ' omo ταν νυμφαι δροσεραὶ κατ' ἀστυχορείας
καὶ Σκυθικην ολέσει χωρην καὶ Μυσίδα γαῖαν. Παιουίης δ' ἐπιβαντα συν ἐλπίσι μωνομέ νῖσιναυτου δη βιοτοιο τέλος καὶ δῆρις ἐφεξει.
tempore quo liquidas agitabunt inbe More Melaque subritient hi res per compi a ' has ac funestra dabit murtia munimina thermia, tunc Hunni innumeri Martia a gentibus orti traiicient amnis Histri speciosa fluenta
stabuntque Uros Moesos atque area Sol rumast ubi Pannoniram attigerint, maiora Parantes
hos illio fatum et Martis inolentiri sisset. aio eleganter Graecos versus reddidit doctissimus Henricus Valesius, a quo tamen discessimus in quarti versus Iectione, quia ad Inss codicum fidem, quos ipse laudat, legendum putavimus τοτε Ουνια φυλα. at ille lito agi existimans de Gothis, non dis su anis, ουνια reiecit, atque ex Socrato et Zonara restituens ιιυρια φυλα vertere maluit cunc fortes populi etc. verum quis deceptum Valesium negabit, atque ibi contra id quod ipse ratus
est, de Hunnis, non de Gothis sermonem esse non adii abit, hi animadvertat ipsum Ammianum, quasi Graecam inscriptionem esset luterpretaturus , ita statilia subdere Hunnorum gens, m numentis Meteribus lex iter nota , ultra paludes Maeoticas glaciM-lem oceanum accolens, omnem modum feriaratia excedit. quis autem ignorat Hunnos vel Chutinos vel Thynnos, quae nomina idem sonant, generatim eos omnes populos fuisse appellatos, qui temporum variis intervallis in Europam turmatiin se effuderunt; ita ut sicuti quondam antiquitus Scythae una omnes dicebautur, ita postea iidem omnes Hunni dicerentur 3 eius rei testis est
167쪽
Agathlas da regno Lustiniani lib. 5, qui cum Hunnos aliasque
barbaras gentea, quorum varia erant nomina, circa paIudem
Maeotidem habitasse adfirmasset, ait: ουτοι δὲ απαντες κοινῆ μὲν Σκυθια καὶ ουννοι ἐπιμομάζοντο. Ac ter quidem Hunnos in Romanorum dicionem irrumperaeotiatos psse colligimus ex historiis, et tum demum in Pannonia, quae ab ipsis postea Ηungaria dicta est, constitisse proditum esta plurimis scriptoribus. primam quidem Hunnorum eruptionem
13 anno imporii Valentis, Christi 376, lactam esse tradit Orosius
lib. I in gest. Valentia. damna Vero , quae ex ea secuta SNnt, enarrant praeter Orosium auctor hiat. Miscelliae lib. 12 in Gratiano, S. Hieronymus Epist. in .itora. Fiabiolae, Philostorgius 9 17 , Priscus in Excerptis de Legat. P. 47, aliique, qui omneso Scythia egressos barbaros in maximam Europae perniciem Huntios appellarunt. eiusdem gentis in conterminas regiones altera emigratio secuta est Iustiniano 1 regnante, anno videlicet Christi 564. no tum quidem populi, qui in commune exitium exciti tot mala Romanis rebus attulerunt, Ab res dicti sunt et Hunni Abares. fidem faciunt Theophanes ad annum 787 , Ado Viennensis an . 879, Almanus Floriacensis et S ebertus in Chronicia, qui
omnes Abarps cum Hunnis confundunt, eosque Hunnos et Abares fuisso appellatos aperte testantur. nominis Edmologiam ex Hebraica lingua quidam repeteutes Abares idem ess voluerunt, ac si quis eos palanus, Magos et Nomadum more errantes atqucthuc illuc transeuntes diceret. alii vero contendunt quosdam Hunnos Abarum nomine insignitos, quod robore corporis et animi fortitudine ceteris anteirent, ut siquis roburios Maliciosque et bena
divositos vocaret. aed primam nominis originem Theophylactus Fimocatta 7 8 videtur probare, dicens Is uos, qui post alios in Europam confugerant, Abarum appellatione suisse contentos: λέγεται γαρ ἐν τοῖς ἔθνεσι τοῖς Σκυθικοῖς τo των Ἀβαρων ωπεῖναι ἐντρεχέστατον φειον. horum autem dux Chaganus Vocabatur, sodem Simocatia testante ibi dom illos ipsos Hunnos Abares a dixisse, suiunque principem Chaganum honoris causa nominasse :ουτοι 'Aβαρους Ιαυτους ὀνομαdαντες, τον ἡγεμονα τῆ του Myre που προσηγορίs φαιδρυνουσι. anno denique Christi 888 et 889 Hunni ab Amulpho imp. occidentis contra Moravorum regem ZWatapoiugum evocati, et a Leone philosopho imp. Orientis contra Buuaros invitati, undique collectis viribus, multorum millium
numero, suppetias laturi libenter concurrerunt: sed ea occasione arrepta totam Pannoniam occuparunt, quae deinceps IIungaria o nomen adepta est. Praestat de hoc Hunnorum adventu tertio
Iegere Rhegi nouem abbatem Pruiniensem Chron. lib. 2, Luitprandum Irist. δε reb. Europ. lib. 1, Annales Fuldenses tom. 2Scri t. hist. Franc. ad a. 892, Cedrenum in Compend. hist. . Sigebertum in Chron. ad a. 903, Ioli. Aventinum Annal. Boi
168쪽
rum lib. 4, Aeneam Silvium, qui postea fuit Pius II. pontifex,
μει. de Sec. pare. Asiae, alioRqu gentis feritatem crudρlitatemque enarrantes unaque gimul exsecrantes: nos euim, ut hic tantum de secunda Hunnorum irruption verba faciamus, monet Pisida, qui horrendum lacinus, quod anno Cliristi 626 de evertenda Cpoli Ahares animo conceperant, verat culis non inel gantibus describit. verum cum ea omnia, quae nunc dicenda essent de Abaribiis, commodius in notis ad singulos versus res rei possint, a supervacaneo opere hic abstinendum ducimus. igitur Abarum origi Dpm breviter indicasso sufficiat; ac siquis ad Lucplura cupit addiscere, adeat Francisci Foris Otrohocsi origines nungaricas, quo in libro Hunuorum Abarumque res sumina eruditionis copia pertraciantur. duod autem ad praesens poema spectat, Sergio patriarchae essΘ inscriptum facile dignoscitur: uamquo ei statim tu principio hoc quidquid est laboris sui offert Pisida, M. 12, ac delude passi in ipsum adloquitur. belli autem summam ducem suisse dei param virginem patet ex ipsis primis versibus aliisque operi intertextis: eius euim op ver Cpolis est ab hostium incursion liberata, ut omnes scriptores Byzantini una simul cum Pisida testantur, qui eam solam contra Abares dimicintem repraesentat. sed Se gium quoque ipsum ut alium belli ducem praestantissimum ubique commendat, sed qui secundas ageret partes, nec nisi prece et lacrimis pugnaret, et virginis deiparae nutu ope et consilio totam rem militarem adininistraret, M. 230. igitur a principio usque ad M. 125 Abarum origo, feri mores et fraudes enarrantur: tunc Pisida hμIlum ipsum Aharicum exorditur, et facta ad Sergium invocatione multum in eius laudes excurrit, dicens su 130:ω παντα πραττων. nec sane immerito multum hac in re Sergio tribuisset noster Georgius, si modum servare nosset: constat enim Sergii custodiae una eum filiis urbem commendatam reliquisse Heraclium imperatorem tum cum contra Chosmam dimicaturus discessit; cuius rei testis est praeter ceteros Nicephorus
patriarcha in Historia p. 11 Heraclius, Persis et Abaribus eodem tempore in stantibus, cum simul et fame et pestilentia respublica premeretur, ποοσεκαλειτο Σέργιον τε τον τῆς πολεως προεδρον, ἔτι τε κάὶ αρχοντας καὶ το λοιπον του λαου μἔρος, παoατι- θεται αυτοῖς τους παῖδας, καὶ Βῶνον τον πατρίκιον inriριγι τας των πραγμειων διοικήσεις. at Pisida, quod quidem plurium opost virtute consectum suit, totum id voluit ad Sergii pietatem referre , ut tantummodo eo gemente et virgine dei para Protegente, nullis vero humanis viribus adnitentibus, et urbem servatam et
partam victoriam esse constarPt.
169쪽
QUERCIUS IN BELLUM AVARICUM.125
v. l. Dei parae Virginis ope praesentissima epolitanam umbem contra Abarum hostiles impetus fuissct fiervatam, cum Heraclius in Perside contra Clios roam pugnaret, anno videlicet imperii eiusdem 16, Christi vero 626, die 29 mensis Iulii, communis est scriptorum consensio. vide Chronicon Paschale p. 393, Theophauem in Chronograph. p. 264, Nicephorum patriarcham in BreM. p. 12, Anastasium Biblioth. in Hist. Eccl. ad annum Heraclii 16, et post hos Bamnium ad annum 625. nec aliter rem actam esse tradunt geminae de bello Abarico narrationes, quas commentarii loco post hasce meas adnotationes adiicia in. ita quo morito totam de barbaris victoriam beatissimae virgini accopiam refert Pisida. confer hos iambos cum inscriptionibus in templo Blachernarum positia, quas primus edidit Ducangius ad Zonar.
3. reponerem γράφοι.12. Sergium a sanctitate morum et doctrina saepe commendat. vide Hexaem. in prino. , ubi ipsum agri lae evange- Iico comparat, qui mentium campos suae eloquentias et pietatia
fontibus irrigat alitque. ita infra v. 531 IIemolium iiDp. eiusque filios φυτουργιαν Sergii appeliat, quod omnes ipse erudiverit et
Christianis moribus insormaverit. 16. causam adventus Abarum in Europam recte indicat Pisida. Abarea enim a Turcis victi, et usque ad Istri ripas progressi, ad Iustinianum primum ac postea ad Iustinum imperatores legatos miserunt; qui cum illis societatem intro B re Essct putarunt , quod barbaros homines nequirent in officio continere. cum igitur omnibus sit manifestum Turoas montes Caucasios inter Pontum Euxinum et mare Caspium primi tua incoluisse, patet Abarum quoque non multo Iongius fuisse sedem. atque hinc profecto est quod ii, qui de laedere ab Iustino minore cum barbaris facto agunt, et Abares Turcas et Turcas Hunnos vocent, nec satis firmi in gentium appellatione videantur, quia, ut dictum est in Monito ad hoc poemation, omnes illae ferae nationes, quam in Europam immigrarunt, Scytharum vel Hunnorum nomine designabantur, ne Turcis quidem μxceptis: testis est enim Tlieophanes, qui P. 20T sio ait: Ουννοι κατ' ἐκεῖνο καιρου, Ους λυροκους λέγειν εἰωθαμεν, πρεσβευουσι προς γουσgiνον. utque iidem
sunt quos IIunnos Sabiros et Abasgos vocat Procopius, do bello Goth. 4 3. Menander Protector da legat. Latini p. 151 Turcas, et TheophyIactus Simo catta 7 8 Sabiros et Abaros appellant. ao Evagrius quidem, cuius auctoritas plurimi suci euda est, quia eius gaeculi est scriptor, Abares a Turcis divisos suisse aperte
170쪽
εἱωνος του Ἱστρου κατειληφασι, καὶ προς γουστινιανον Lτρεσβευ-σtivio. Evagrio similia narrat Simocatta lib. 7 7. recte igitur
Pisida Abares in contemptum ἀποσπαδας reci Os vocat: ducta enim melaphora ab arborum amputatione, quam late prosequitur, dicit Ahares esse avulsos et exsectos a Turcis velut ignobiles ac inutiles ramos. Henricus Stephuniis in Thes. linguas Gr. ad Vocem αποσπας, cum unimadvertisset inoσπαδας dici a Suida
esse seminini generis , quod patet ex aeg. Mersu 67, in quo Abares vocantur silis τῆς αποσπάδος, scilicet ἔαβδου, radix a 'utiae
18. Abarps a Tureis pulsi cum ad Danubium usque pervagati essent, uti Iustiniano iinp. contra alios barbaros populos in auxilium acciti sunt, et in Romanae dicionis fines recepti ac dotiis ingentibus honorati. rem fusius narrat Menander Protector inter excerpta legat. p. 99, Theophanes P. 143, atqne ex eo Anastasius Hiat. Eccl. ad an. Iustini tertium. cum autem ibi semel consedissent, non inde amplius eos eiiciendi Romanis imperatoribus fuit potestas. Corippus Africanus de laud. I t. min. IG. SAbarum legatum multa iactantem, et munera sibi ab Iustiniano dari solita repetentem inducit, legato superbe loquenti iratum respondetem Iustinum . ita sane Iustinus Iocutus est tum cum primum ad imperium est evectus, non dinidens se suis viribus posse Abares a Romanorum dicione expeIlere: sed postea ipsum quoque , quamvis iuvitum laedera iunxiiss cum invisis barbaris constat ex omnibus historiis.
23. scilicet ad ripas Danubii constitit, ut dictum est supra v. 16. 25. Abares cum primum ad amnem usquct perVenissent,sp eis Istrum non esse transituros iurauprant, ac Romani contra
se trans Istrum non ituros promiserant. sed nulla fuit fides harbaris ; unde tot orta inter utros ius dissidia et bella, Romanis aut in damna maxima illata. Franciscus Foris Otro hocsi, quem in Monito Iaudavimus, Dimius sane est Originum mugaris. Part. 1 c. 5 in de iidendis Hunnis, quos ut ab Oinui invidia liberet, Romanos foedifragos tacit, cum tamen constet nullo iure eos in alienam dicionem irrupisse, nec semel iura ineuia et foedera dolo malo violasso, quod ex iis quae sub HWraclio imp. contige-