장음표시 사용
171쪽
Ceterum critima cultores iamdiu animadverterunt, necis genus Callislo in adlis tribulum ah ea tempestate non abhorrere qua Callistus pontifex vivebat l. Dii iiiii enim praeceps e senestra inpuleum uel clus: quod, paeala i stel e Pipsia, prii alo Scelestorum ausu commilli potuit. Iu autem qua ratione contigerit, e0niectarisorio putest ex bucheriano martyrologio. Namque inde constat Callislum eia clurelia milliaris VI linc est in eoemelerio trans Tiberim silo depositum fuisse, misimo vero in eo euemelerio quod Callisti cura adornatum fuerat, ipsiusque n0mine insignitum, quin etiam beati Petri exuviis rectus in viciniam translatis nobilitatum 2.1 TILLEκ0NT. - Mem. eecl. T. III not. 3 in Culliat. ; Ostsi. - Η. E. T. III L. VI e. 25.2 Callistianum hypogaeum feeusAppiam situm est. Extremam eius partem, ad s. Seliastiani sub Damasi platonia, adiacet erypia seu cella, in spla olim beatorum Petri et Pauli exuviae haud ita post utriusque martyrium)brevi mora latuerunt. Constat enim o x quodam earmine Damasi atque ex magni Gregorii epistola IV, ast , eas tunc illud e suo cuiusque sepulcro ob singulare quoddam facinuq suisse translatas. Sed praeter veterem illam translationem utriquo Λ postulo communem altera recentior ad eundem locum facta est, unius Petri propria, quae callisto ponti siet tribuenda vi , cetur. Nam butheriana Depositio martyrum ad diem III Kal. tui. monet, Tusco et Ba yo eo. 3. , id est, anno CCLVIIl, Petri natalem ad Cataeumbas celebratum esse, Paulli vero ad Ostiensem. Est autem compertum, cula- umbas proprie a veteribus diei consuevisse coemeterium ad s. Seliastiani situm. Itineraria quidem huc herlano illo monumento recentiora ad Cala- cumbas adnotant, hunc esse locum, ubi sunt sepulcra ApostoIorum, in qu bra XL annos quieverunt. λι quonasilo bina haec testimonia componenda sint, patet ex romanorum pontificum depositione seu sepultura vetusto indici vaticano ac partim etiam butherianae Depositioni episcoporum consignara. Nam inde colligimus, plerosque pontifices primi alteriusque Soculi sepultos fuisse in Vaticano ivria eo pus b. Petri, Zephyrinum Vero, tui ab ineunte seculo tertio ad primum Elagabali annum pontificatum ge sit Ets.-Η. E. VI, 2l , eiusque magno numero sueeessores in eoemeterio Callisti. Id porro argumento est, a deepssu Zephyrini, hoc est, ab anno CCXVIII quadraginta illos annos iu Dinerariis memoratos numerari oporiere: ae proinde Tusci et Bassi consulatu postremum annum designari, quo, non utriusque apostoli, ut parum aesturato Dineralia notant, sed unius h. Petri cineres ad Catacumbas quie Pre. Neque enim pro arbitrio
172쪽
Cuius sane rei caussam Callisto indecoram ne cogitare quidem licet: quum certum sit, hypogaeum huc deinceps ab ecclesia romana Callisti numine gloriosum haberi perrexisse. quamquam Callislinatalis in alio e0emelerio celebraretur. Itaque illud me suspicarisaeit, Callislum, inde ab adulescentia Iudaeis invisum, ab iisdem vel in regi0uc transtiberina . quam ineolebant, et in , icinia necalum fuisse. Ita facile intelligit ut eur elotum indo corpus fideles. non in callistiano, sed id propiore coemelerio composuerint. Qu0dspectabat lupinorὶ elprissimus eques l. s. De Rossi quum in laudata superius dissertalione Ohiler dixit, sepulerunt tu eo martyrinlogio indieatum serio ipsum tallistiani martyrii locum fuisse. At que haec eo consilio dicta sint, ut aequa propter christianao rei tranquillitatem, neque ut, silentium schismatici scriptoris, invictum Christi pugilem ea laude fraudemus quam illi non modo P0ntificalebollandianum, quinto saeculo absolutum, sed hoc iunge antiquius Bucherii imarii rologium detulisse scimus. Xenio iam ad criminationes quae ad eoelesiasticam Callisli 1 ilam reseruntur.
mutatum censeri debet romanorum ponti si eum hypogaeum; at, Si seponamus mutationum caussas aliquando intereurrentes, id fieri consue, ii pro mutatione loci, quo compositi sunt.cineres L. Petri; ut et ex ipsa romanorum antistitum humatione eorundem apustulica Succerato conflaret.
Et sane, qu0 tempore Zephyrinus 1 ita migra ii, Elngahalus imperator Macrino suffectus est, ac verna tempestate anni CCXIX Iloniam veniens speetacula praeter modum magnifica cedit lIEnonDYN. - Lib. ν). Inter alia vero perhibetur elephantorum quatuor quadrisam in Vaticano agitasse, di- Tvlia sepulcris, quae obsistebani i l.AM PRID. - C. XXIIIJ. Callistus igitur, iam romanus episcopus, metuens ne sorte sacerrimum illud pignus fossione humi circumpositae periclitaretur, o Vaticano ad veterem Appiae cellam illud transtulisse videtur, simulque Zephyrini corpus vel nondum sepullum vel regens humatum in propinquo eoemeterio composuisse. Merito igituram ari potest, callistianum h3 pogaeum exuviis b. Petri recens in vi ei- nam translatis suisse nobili latum. - consillatur P. Iox. M acm - Monumenti 'elle urti erit iuue primi ire, puIq. 200 et seqq.
173쪽
Criminationes, quibus petitur Callistus in clerum cooptatus quia busque partim aspergitur Zephyrinus illius decessor. - Callisti Oesrina de distinesione dipinarum hypostaseon. - Ilerati baptismalis accusatis.
Sex sermo delationis capita distingui possunt in ea libri parte
qua Callistus iam clero adseri plus accusatur. Iloruin tria doctrinam immutabilem, tria vero mutabilem Ecclesiae disciplinam respiciunt. Primi generis sunt, quae Sabellianum dogma et con- tessam quibuscumque noxis Veniam ei permisSum anabaptismum vilio vertunt. Alterius autem generis haberi p0SSunt quae generatim Callisti indulgentiam reprehendunt quod alii uel sive ad episcopos puniendos. Sive ad cleric0s ob inita e0niugia e clero summovendus, sive ad seminas a certis quibusdam nuptiis axorundas.
Huius p0rro corruptelae universae culpa in Callistum pontificent consertur, etsi aliqua duetrinae depravali 0 iude a p0ntilicatu Zephyrini coepta dicatur. Uuod ut legentibus suadeat, semel atque iterum testatur auctor Callisti arbitrio gubernatam fuisse quam Zephyrinus ab se regi ecclesiam putabat. duando igitur hac veluti
praelatione auct0r accusati0ui iam sternit, heic nus parumpersis lemus priusquam singulas criminationes ad trutinam revo
Concedatur id liberaliter auct0ri, Zephyrini pontificis permissu graviora Ecclesiae negotia per unum Callistum acta suisse. Id pro- seelo duobus de caussis plane diversis fieri puluil, quarum altera in dedecus, altera in laudem viri utriusque cessisse l. Fieri siquidem potuit ex demissione ac modestia Zephyri iii, qui Callisti doctrinam atque solertiam sibi utendam censuerit: lioluit ex hyp erisi ei calliditate administri qui rudem ac simplicem episcopum deceperit. Utram nos interpretali 0nem eligemus 3 Siquis sorte seri pluris huius interpretationem amplectatur, viderit is quali utatur auel ore. dum comperto malignitalis viro sidem adiungit. Diqiliaco by Corale
174쪽
Sed nemo sanus animum inducet ut uni obtreelatori credat potiusquam beati Victoris presbyterio quod Zephyrinum ponti sistem elegit.
Admisso igitur lacly , reiectoque accusatoris commentario , putabimus , sapientiae iuxta et m0destiae tantum in Zephyrino fuisse ut Callisti prudentiam agnosceret atque ad ecclesiae usum adhiberet. 0uin imo in electione Zephyrini post Victurem ponti licem serio quis allioris providentiae consilium introspexerit ut . prolem porum necessitate , post Victoris sertitudinem atque confla liam exemplum demissionis ac lenitalis Εeclesiac praeluceret. Neque vero quidquam de Callisti aut Zephyrini meritis detrahit quod illo, ossicio archidiaconus, sedulo fidelium collationes eum-rel , atque hic solertem administrum eo etiam numine diligeret. Sepogita enim mali delirae loris interpretatione, nihil lieic invenitur quod sive ab honestate desectat. sive ab apostoli eao ac principis e clesiae rationibus abhorreat. Nam per ea tempora Romae praeter clericos bene mullos viduae reperiebantur atque egentes supra mille et quingentos. quos omnes Domini gratia et benignitas per sidelium liberalitatem alobal l. Hue aecedit quod ea romanae reclesiae consuetudo inde a pri ilio 4eculo invaluerat ut ad alias mullas ecclesias, quantumvis ab Italia dissitas. ne non ad fidei consessures in custodiis delenius opp0rtuna egentibus praesidia ab Urbe submitterentur 2. Duo igitur iure ulla avaritiae surdes Zephyrini animo
affingitur, qui ei ira privati quaestus utilitatem ad levandam ecelesiarum in0piam munificentia lucupletioru in fidelium indigebat Nun ii proseelo esse debemus qui Zephyrino et Callisto humani
nihil potuisse accidere censeamus: at ea endum eSi n0bis ne maligni accusatoris testimonio steli labem ullam hutioralis a christi ita vetustate n0minibus adscribamus. Postquam auet 0r summam commemora it gratiam quam sibi Callistus apud Zephyrinum comparaverat, callistianam de Patre ad Verbo doctrinam ita exponit, ut ea partim Sabellianum partim theod0lianum errorem retulisse putetur. Lum quippe Virum ante
175쪽
Zephyrini decessum traducit uti versipellem qui catholi eum dogmalueretur coram catholicis . noelianum eoram noelianis: post obitum vero Zephyrini eundem exhibet uti magistrum qui novam liaeresim ex theoduliana et sabelliana conssalam induxerit. duo lamen loco ipse aecusator ilicet aegre admodum ex unius ae loris testimonio veritas eliciaturi id sibi excidere. superbia Stimulante, passus est, ex quo germana Callisti sides elucescit. Assirmat enim auctor, omnes, ipso excepto, sum Callisl0 P0nsensisse: lum addit, inductam a Callisto due trinam in ecclesia romana deinceps conlinenter perstitisse: denique salelur, stam per univorsum orbem fuisse dissusam. 0uare ut comperiam habeamus Callisli d e trinam do divina Trinitate, salis eril ex idoneis testibus exquirere, quaenam fuerit medio circiter eo seculo apud romanam re- clesiam eius dogmatis prosessio. Suppetit autem huius rei testis omni exceptione maior romanus ipso antistes Dionysius qui per caussam rexalescentis sabellismi germanam ecclesiae fidem e gnomini alexandrino antistili proposuit l. Uuamnam igitur is o Petri cathedra credendi normam tu ea disceptatione praestituit Damnat enimvero Diouysius errorem sabellianum, sic lamen damnat ui simul eos redarguat, qui eae adcerso pugnantes divinia
latem eiusque principulum singularem in tres virtutes . . . divid bant. En itaque Callisti eiusque successurum accepta a mai0ribus ac tradita posteris doctrina quae, m0narchianorum Pontracti0nem aeque ac li illici starii in divisionem reiiciens, unitatem substantiae eum personarum trinitate luetur. Ei sane si Callisti dogmata sedulo secernantur a tonsectariis quae per iniquam enarrationem indidem ab auctore inseruntur , auct0r ipse callistianae orthodoxiae adsertor exsistet. Callistus enim unum Deum agnoscebat Christum Iesum. nullumque alium norat genitum ae patium praeter ipsum: imo vero diserte aiebat Filium mortuum esse . non Patrem. En agnitum a Callisto numerum personarum. Idem praeterea constanter docebat, Patrem ac Filium esse unum eundemque spiritum indiriduum. eosque qui secus erederent. ditheos appellabat.
176쪽
I n unitatem divinae naturae a Callisto propugnatam. De natura quippe, non de persona, intelligendum est Callisti pronunciatum. Quod si aliter accipiatur, superiori pronunciato Callistus contra- dixisset: tum se ipse damnasset dum Sabellium ita docentem
ex deelesia proscripsit; denique unam esse tantummodo divinam persunam pr0nunciasset, quod tamen, teste auctore, prununciare nunquam Voluit. Par est ratio eriminationis quae uiredulianum errorem, quatenus is negat Iesu servatoris divinitatem. Callisto tribuit. Adeo nimirum inter se nexa sunt dogmata de distinctione personarum dequa Verbi instarnatione ut altero perperam explicatu subvertatur alterum necesse sit. Quantum ex auctoris det,lione rimari possumus Callisti mentem. hic scito distinguebat habitudines quibus assumpta a Verbo natura aliter ad Verbum, aliter ad totam Trinitatem refertur. Uuamquam enim ii erei, unum Filium fuisse genitum ac passum. simul a stirmabat, in areana illa Verbi inhumanatione quasdam etiam Patris atque adeo totius Trinitalis suisse partes i. Rursum quamvis idem negaret, Patrem passum fuisse: ob mutuam lamen utriusque personae inexistentiam, nogabat Patrem a Filio separatum suisso dum Filius patiebatur. Ex adverso auctor uti callistianam do Trinitate doctrinam ad sabellianam redegerat, ita consequenter Callistum insimulabat erroris theodoliani, perinde quasi Patrem incarnatum ac passum esse, Iesum vero ipsam esse naturam a Patre assumptam illo docuisset. 0uae quum ita sint, quid iam do ipsius accusatoris me te iudicabimus 3 De duobus alterum necessario tenendum videtur, vel non agnovisse illum mutuam personarum inexistentiam atquo eatenus proclivem suisse in trillieismum ne in sabellianum error Tres communiter divinae Trinitatis personas inearnationem operatas esse, quamvis unus Filius earnem assumpserit, demonstrat Augustinus in Sermone LXIll de Verb. Dona. c. lIl. Do tota vero Trinitate intelligendum esse Callisti pronuncia lum colligitur ex communi veterum atque ipsius adeo Callisti doctrina de divina monarenta. Veteres quippe illi totam Trinitatem saepe intelligebant, etsi unum nominarent Patrem propter originis dignitatem, eique idcirco trihuerent quae reliquis etiam personis com
177쪽
rem incideret, vel, agnita lieoi mutua personarum inhabitatione emolumentum aliquod ex dogmatis obscuritato capere voluisse ulcatholi eos in haereseos crimen x vel . 0u0d postremum quum ipse
mecum repulo uli auctoris ingenio magis consentaneum, eo vehementius moveor ad suspicandum, hane aecusationis partem simulate potius ab auctore praelexi quam per se ac recla spectari. dii enim sine ambagibus reprehendit auctor, ut ostentatae a Se morum severitali fidem ac reverentiam conciliet, id indulgentia poenitentibus imperilla eontinetur ae propemodum absolvitur. Superest anabaptismi reprehensio, quam auelor in medium eursim iaculatur. 1l quo illa speclet, certo statui vix potest: et si liceat coniicere qu0rsum reprehensionis auctor spectarit. Sive enim N valianus habeatur huius libri scriptor, sive Tertullianus. quorum uterque irritum existimavit baptismum rite ab haereticis tollatum is ulciscendi gratia crimen in catholicos reiecisse Aidetur. - Pulatum est ab aliquibus . eriminali 0nem hanc referri ad morem ba-pligandi haereticos iam rite ante conversionem ablutos. quem Agrippinus carthaginiensis in ecclesias Asrieae induxerat. Et sane auctor. malum illud non a Callislo admissum esse dicit. sed sub Callislo, id est, non in romana ecclesia, sed in alia quadam
quae eum r0mana communieabal dique erat obnoxia. - Verum
quum ea consuetudo adhue perstaret in ecclesia carthaginiensi, dum auet 0r seriberet, ae fortasse coepta iam esset celebris illa inter Afros et Latinos controversia, non bene auet 0r vigentem adhuc usum perstrinxisset his vocibus: Sub Callisto primum ea- tholiet ausi sunt alterum baptisma. Haec porro singulare aliquod
factum seu conatum nutant. minime vero inutilae euiusdam eonsuetudinis exordium. Celerum necesse non est, ut hac in parte romanam ecclesiam defendamus. Ex lola enim c0ntro ersia de baptismo haereticorum liquet, Stephani pontificis decessores nullam Asris dedisse ansam qua errorem suum , et primo suSciperent. vel susceptum deinde luerentur. Di illa d by Coosli
178쪽
Tum doesrinu de poenitentia, ιum piacularis disciplina. Callisto pontifice, eadem fuit quae sub eius decessoribus viguerat.
Quae nunc expendenda venit auctoris criminatio de venia pre- caloribus oblata, ea, si modo recte intelligatur . nullam postulat resulationem. Errorem enim, in quo auelor obfirmatus erat . ipsa
palesaeil. Et sane haud is Callistum redarguit sui est a Doellingero rectissime animadversum . quasi ei ira poenitentiae actionem fidelium noxae ab eo remitterentur, quod esset reprehensione dignissimum, nec fuisset ab huiusmodi censore praetermissum. I olantum nomine Callistus heie eiusque SueeeSSores damnantur, quod iidem d0euerint, quascumque noxas per Ecclesiam expiari. Auctor igitur in eo versabatur errore, qui Montanis lis primo, deinde et Novalianensibus adrisit; idemque illud contumaciter pugnabat. quaedam ut essent noxae per Ecclesiam inexpiabiles. Quod rursum apparet ex aut loris animadversione in M0nlanistas. Alia namque omnia hurum commenta condemnat: hunc vero. errorem haudquaquam nutat; quamquam iteratis viribus laetet, se in hac haereticorum consulatione nihil incastigatum praetermisisse l. Liquet igitur, nullam inde Callislo nolam haereseos astino p se. Illud potius quaeret sertasse quispiam . num ex ea scriptoris querela in discrimen vocetur dogmaticae Variationis romana ecclesia, perinde quasi primo d0euisset. Venia carere quorundam scelerum poenitentiam, dein Vero idipsum. pontifice Callislo, negasset. Itaque abs re non erit in hac enodanda disti cultato paulistierimmorari, praesertim quum unico proposito argumento transigi res possit. Conserantur in hunc sinem Tertulliani munianistae placita , quae propugnantur in libro De pudicitia. eum Tertulliani catholici doctrina quae prop0nilur in opusculo De poenilentia. Quae Tertullianus docet octavo. liuius opusculi capite de secunda
179쪽
post baptismum p0enitentia plane contradicunt iis quae deinde consignavit operi De pudicilla inseri plo. Quum enim in priore illo
prosileatur nulla esse peccata post baptismum inexpiabilia per alteram poenitentiam, in posteriore distinguit delieta quae veniam ab episcopo consequi possunt, ab aliis per ecclesiam irremissibialibus et immundubilibus quorum venia reservanda Deo sit. Quare illic omnia Scripturarum essala. quae ad peccatorum remissionem spectant, orthoduxe aecipit de poenit dulia baptismum subsequento :hele vero omnia refert ad ethnicos qui baptismo lustrantur. Atqui Tertullianus anno christiano CCVII diu nimirum ante Callisti ponsis alum. iam transfugerat ad Montani laclionem. Igitur ante Callistum pontificem romana ecclesia n0n secus ac eeclesia cartha
giniensis eidem propinqua . nullas agnovit noxas per Leelesiam inexpiabiles. duapropter in calli0lieo dogmate de remissione peceatorum, Callisto pontifice, plano nihil variatum est. Et sane ipse Tertullianus id lateri cogitur in prooemio posterioris opusculi . dum ait: Eris Hilur et his adrersus psychicos id est catholidos
titulus adrersus meae quoque gententiae retro penes illos societatem. quo musis hoc mihi in nolum terim lis obieelent. Seposita iam quaestione de doctrina . quaerere licebit utrum Zephyrini aut Callisti temporibus ulla saeta fuerit mitigatio piacularis disciplinae. Id enim a nonnullis. pulatum est ob memoratas nuper Tertulliani querimonias, tanquam si remissio quaedam de
pri sim suxeritate uecasionem conquerendi Tertulliano obtulerit. Equidem non arbitror argumenta suppetere, quibus ullam disciplinae relaxationem per ea tempora romanae ecclesiae tribuamus. eiusmodi saltem relaxationem, quae disciplinam vetustiorem eum doctrina committeret. Verba certe Puni ilicis maximi, quem Tertullianus perstringit, historica sunt ei usque Ponti scis rationem aliis episcopis ad exemplum proponunt: non sunt eiusmodi, quae vel quidquam derogeni de veteri oenguetudine 1 et noxam inducaul. Νequit proinde ex iis interri. severiorem antea disciplinam R0mast viguisso. Praesertim quod in Africa nun deerant episcopi. qui ad Montanistarum inelementiam proeliviores Videbantur, ac proinde monito illo exemploquo romani praesulis indigebant. Audiatur hae Diqili eo by Gorale
180쪽
de re Cyprianus qui triginta circiter annis post illud Tertulliani
opusculum haec litteris consignavit: Ipud antecessores nostros quidam de episcopis istis in provincia nostra dandam pacem moechis nou pularerunt et in tolum poenitentiae Deum contra adulteria eluuseruus i. En igitur qui Delum sit ut Carthagine degens Tertullianus audierit verba Episcopi episcoporum ita scribentis: Ego et D echiue et fornicationis desiem poenitentia funesis dimitto. Siqua ergo severitalis remissio sub Callisti pontificatu facta est. ea
non Romae, sed in quibusdam Asrieae ecclesiis locum habuit. Reliquum est ut aliam expendamus opiniunem . quam ex nimia in Tertullianum Iide arbitror insedisse nonnullis; apostasiast nimirum atque homicidio iis temporibus veniam fuisse ab Ecclesia n galam. Id enim captiosus ille argutator testari videtur . ubi ex hierosolymitano Apostolorum decreto hsso dicit . quod neque idololatriae neque sanguini par redditur ab eeciems idipsum tibi. veluti ad absurdum, argumentatur, veniam idololatris et homicidis esse impertiendam. si adulteris indulgeatur. 1l vero i quieunquo tandem in quibusdam e lesiis inolevisseni eius generis abusus 'certum est, nullam generatim a catholicis poenitentiam suisso agnitam quae venia careret. Quod et ex iis apparet ealhulicorum rationibus quas in libro De pudicitia sibi obiicit Tertullianus. No-que in ipsis Africae ecclesiis, quarum censurum sive duritiem n0lat Cyprianus , aliud flagitium beneficio poenitentiae carii ii quam quod romani pontificis epistola commemoravit ac poenitentia stixenia donandum edixit. Credi enim non potest, in controversia delapsis aul Ν0valianenses ecclesiarum consuetudinem qui ad triplex illud seelus non fuisse obieeturos, aut CSprianum unius inexpiatae n0xad mentionem facturum fuisse, si tres illae ex aequo inexpiabiles habitae fuissent. Nec, posita illa consuetudine. quam Tertulliani liliora obtendit, salis intelligitur quo pacto Cyprianus uo-valianensi controversiae implicitus in haec Xerba .prorupurit. Ofrustrandae fraternitalis irrisiol o miserorum lumen unlium et