장음표시 사용
71쪽
undo triginta dimetris anapaesticis constat, anapae Stivel pares anapaesto pedes sine ulla intermissione usque ad sinem continuati sunt. nisi quod de Octavia, in qua
fabula utramque licentiam omnium saepissime admissam esse vidimus, dubitari potest, utrum reliquarum artem sabularum parum accurate secuta Sit an prorsus eam neglexerit. quamquam reputandum erit in hac praetexta, in qua soli senarii iambici et versus anapaestici in vicem sese excipiunt, horum maiorem numerum esse quam in reliquis sabulis singulis. restat ut philosophi Senocae et Claudiani versus anapaesticos, quoSiarii supra in contentionis iudicium vocavimus, opinioni nostrae favere dicamus. in Claudiani enim dimetris numero duodecim numquam nou servata est perpetuitas
numeri, in philosophi autem versibus, quos alii dimetros, monometros alii esse volunt, in media sententia hiatus semel locum habet. Cetera quae de hoc versuum genero dicenda sunt conplecti brevius potero. igitur dactylum hic poeta, item ut Seneca philosophus et Claudianus, non modo a fine
Versuum, ut iam Supra dixi, Verum etiam ab eorum Secunda sede constanter exclusit, ita ut nisi initio dipodiarum nusquam hic pes locum haberet: qualem legem neque Graeci tragici neque Romanorum veteres umquam secuti sunt. huic autem observationi o tanto VerSuum numero unus adversatur, Octaviae 779 Aut
quid pectore portat anhelo ', qui tamen facillimo negotio ad regulam revocari potest hoc modo, Aut pectore quid portat anheloy sed angustioribus otiam sinibus
dactyli in versibus anapaesticis usus circumscriptuS est Graecorum enim tragicorum vestigiis insistens semper fere curavit poeta, ne anapaestum dactylus antecederet,
72쪽
cuius legis simillimam in trimetris iambicis a Seneca obServatam esse supra exp0suimus. haec autem lex primum bis aperte neglecta est in Octavia 646 Pareite lacrimis, ut 904 invidet etiam. deinde non nulla huius licentiae exempla in Hercule altero occurrunt. et Versus quid om 1883 Flete tierculeoδ, Arcadeδ, obitυδ, ab adlocutione veniam habet. oadem quo excusatio vorsui 185 parata est, me vel Sipylum Flebile 8aaeum fingite, δυ-peri, quae lectio e codicibus 0ptimis, Florontino et Melis- seo prodiit. correctorum enim est quod meliore quidem numero, at inepta sententia olim hic legebatur, Aut, δνperii. sed versu 195 non possum Florentino adsentiri hanc lectionem praebenti, Cypria lacrima8 Myrrha tuetur, quam alio insuper incommodo laborare supra ostendi. itaque
hic certe non cunctor scripturam olim vulgatam reponere, quae haec erat, Cypria8 lacrima8 Myrrha tuetur. iam unus eius modi versus superest, 1887, Magno Αἰ-ciden po8cite gemitu, quem ad modum ipse iterum Florentinus huno versum exhibet. Vulgo enim ita sese verba excipiunt, Po8este magno Alciden gemitu, contra legem caesurae, quae constanter et sine 0mni sex coptione in secunda arsi est. sed quoniam patet verborum Ordinem turbatum esse, nihil, puto, inpedit quo minus Oa traiciendi ratione utamur, quae neque caeSuram neglegat et dactylum ab anapaesto seiungas, Gemitu rabciden po8cite magno. malo enim credere Vocis anapaesticae vocalem extremam hic a poeta obscuratam, quam dactyli cum anapaesto coniunctionem tem sere probatam esse. eadem vero licentia, quam in duabus sabulis Octavia et Hercule altero quattuor tantum exemplis certam videri vidimus, a reliquis tabulis omnibus plano abiudicanda est. nec quod opponi mihi possit
73쪽
dactylo ordinis logaoedici spondeus positus est; eiusdemque naturas erat insuper quem supra laudaVimus Oedipi versus 729. cuius modi Glyconei tardiores incessu multoquo minus SuaVes sunt.
Progredimur ad hendecasyllabos Sapphic0s. eos triplici ratione in tragoediis Senecae usurpatos esse Observavit iam Hermannus in Elom. d. m. p. 685. et primum quidem genus eorum est qui Adonium vel ins ne tantum subiectum habent, ut Thy. 546 sqq. , Dedi p. 416 sqq. , Hero. ali. 1518 sqq. , vel non solum in s ne, sed etiam aliis sisque certis locis, veluti Med. 579 sqq. , ubi primo inveniuntur septem strophae Sapphus con suetudino e ternis versibus longioribus si singulis Adoniis conpositae, deinde quin quo si rophas ex octonis maioribus singulisque Adoniis, d snique septemdecim bendecasyllabi inam v. 660 ex integro hendecasyllabo
corruptus videtur finiti uno Adonior alterum genus eorum est quibus non numquam insertus reperitur Adonius, in fine autem non positus, cuius modi carmina
sunt in Oedipo inde a v. 110, in Troasin a v. 814 et 1009. tortium genus Adonio prorsus caret, vel ut Herc. 830 sqq. , Phaedr. 274 sqq. ut vero ipsam hondecasyllaborum artem explicem, inveni quam legem Horatius
sibi scripserat, ut hos versus semper ab epitrito secundo inciperet, caesuram autem faceret in arsi dactyli, eam ita servatam esse a Seneca, ut numquam sere inde recederet. qui cum incisionem illam constanter in omni bus versibus tenendam sibi putaret, qua in re severior
etiam Horatio suit, paucissimis versibus hoc sibi indulsit, ut epitriti secundi partem posteriorem in dactylum solveret, Phaedr. 286 Quaeque ad Beverina iacet ora metas, ibidem 288 Si qua Parrha8iae glacialia ur8ae,
74쪽
Tro. 836 An ferata varii lapidis Cary/tost, et 1051 Troia
qua iaceut regione monδtranε, Med. 636 Sumere innumeraδδolitum fgura/, item Oedip. 413 477 Agam. 832. quihus
vorsibus insolentiam dactyli pronuntiando paullulum obscurari posse intellego. sed nullo modo audiendi sunt qui H perin8 et Parrha/iae ternis syllabis longis olata esse dicant. quod quidem synigesis genus quoniam Omnibus Oxemplis quibus dactylum pro spondeo positum vidimus, adhiberi nequit: illo eorum unam partem de- sensum ire quid attinet 8 his autem versibus, qui propter solutionem epitriti maiorem quandam volubilitatem habent, contrarii ad numerum paucissimi ei sunt, in quibus qui epitritum excipit dactylus contractus in spondeum est, Phaedr. 287 Si qua ferventi pubiecta Cancro e8t, et qui variis vorsuum generibus intermixti sunt Agam. 61 7 Vicit acoeptis eum fuisti armis, item 630 809 846 850. cum quo his exemplis certa sit ea de qua dicimus licentia, non dubito tres alios versus huc referre, qui regulae repugnare vulgo non putantur, Tro. 824 Mi/it -- fe/tos Troiae ruinis, ibidem 853 Dum luem tantam Troiae atque Achivis, et antea 852 Mittat, et donet cuicumque terrae. quod ut faciam rationibus prosodiacis adducor, quas supra expositas repetere non opus est. Paullo usitatiora in Senecae tragoediis metra omnia tractavimus. restat ut do quattuor carminibus Oedipi
lv. 403 sqq. et 709 sqq. et Agamemnonis v. 589 sqq.,
808 sqq. dicatur, quae cum e diversis motrorum generibus multi sariam conssata sint explicari nisi singillatim n0n possunt. horum vero carminum conpositio librariorum incuria multis locis pessime turbata atque confusa est, ut qua distribuendorum versuum ratione ipse poeta usus videatur, ante omnia quaerendum sit. quam
75쪽
a Withos o p. 96 memoratum iterum Bothius proposuit,
oeliat ingenti. Venio ad versuum choriambicorum illud genus quod praemissa basi per binos choriambos in catalexin iambicam exi L in quo accuratissimo Seneca Horatium Secutus est, ut constanter et in basi spondeum p0nere tot in fine prioris choriam hi caesuram saceret. huic sormae duo versus sunt qui non omni ex parte conveniant. unus est Agamemnonis 591 Effugium, et miseroε libera mor3 vocet, in cuius basin dactylus intravit, nisi forte tigium tribus syllabis producta media pronuntiandum est. alter. Oedipi 715, non pluribus is eiusdem metriversibus iunctus, sed sparsus inter diversos, prioris loco choriambi molossum recepit, Ut primum magni natuδ Agenoris. deinde clausula est in Tro. 401, e basi et uno chori ambo conposita; do cuius ratione rectissime iudicavit iam Ascensi US. Τranseundum est ad versus Glyconeos qui choriambicis adnumerari solent. horum Seneca usitatissimam formam usurpavit quae e basi et ordino logaoodico inars in exeunte conposita est. perpetuando autem numero
nou studuisse videtur. etsi enim ab eis versibus qui sunt in Herc. 875 sqq. et in Med. 75 sqq. syllaba anceps semper exclusa est, in eisdem tamen hiatus conpluriens in media orations l0 cum habat; in reliquis autem eius generis carminibus frequens utrumque est. accedit quod versu Pherecrateo, quem Graeci Glycono is in systemata coniunctis subicere solebant, Seneca non
usus est nisi bis, in Agam. 636, ubi unus Glyconeus catalexin antecedit, et in Herc. ait. 1060. nam qui in eadem sabula et ipsa versus catalectici speciem praese sert, 1080 Orpheus carmina funden8, is quando pa-
76쪽
tamen rem quando plene persecteque expedire nunc nequeo quaedam enim dissicultates ita sunt ut, priusquam novum a libris manu scriptis auxilium accesserit, vix videantur tolli posse), malo intactam relinquere. ceterum in ordinandis his versibus elaborarunt iam Georgiis
Fridericus Grotelandus in gram m. Latinae t. II p. 124 sqq. usus sum oditione anni 1816ὶ, et qui illum saepe ta-
Cilus secutus est Bothius. neque potest negari ab eis non pauc0s verSus rude8 atque inconditos ad concinnitatem revocatos esse. et Grotolandus quidem sero multo saniore describendi ratione usus est quam Bothius. qui insolentissima saeps durissimaque versuum asynarte t0rum genera confinXit, quae quo modo sibi persuaserit eo n- Venire cum poetae arte atque olegantia, non intellego.
sod cadem Bothius libidino in Plauti comoodiis versatus est, id quod merito castigavit Ritschelius in commentatione quam do crisi Plautina conscripsit, p. b68.
77쪽
Natus sum Ieriau a. d. III Kal. Fobr. anni CIDIOCCCXXXVII patre Bernardo, pecutitarum publicarum cu8tode, quem mors mihi eris uit quattuordecim annos nato, matre Ioannae gente Sie glit giana, quae quod adhuc vivit deo gratias ago. fidei addictus sum evangelicae. puerulus Sexennis deductus sum in scholam He imburgii, quam brevi postea, cum He imburgius vita decessisset, moderandam suscepit Volo mar Stoius. anno aetatis quinto decimo ad gymnasium Casi mirianum quod Coburgi floret me contuli. cuius cum per triennium alumnus fuissem, gymnasium adii Vima-riense, ubi praeceptorem fautoremque habui qui nunc Gottingas dignum sua doctrina locum obtinet Hermannum S Ruppium. ab hoc gymnasio ineunte vero anni CIBIDCCCLVI examine rite instituto probatus in urbem patriam redii ibi quo per duos annos et dimidium philologiae operam dedi. deinde
in universi talem litterarum Berotinensem migravi. quam tamen praeterlapsis sex mensibus reliqui, ut aestatem in academia Rhenana agerem. verum molestua oculorum morbus
Ιenae me retinuit. auctumno anni CIBIDCCCLVIIII iterum profectus Berotinum universitatis Fridericae Gulielmae usque ad hoc tempus civis fui. Ienae intersui scholis Apollii quem inmatura nuper mors absumpsit, Droyseni Goeti lingit
78쪽
re Hossmanni Nipperdeli Schlei chori Maur. Schmidi ii Sticholii Stoii. Goeti lingit et Nipperdeli benevolentia receptus sum in seminarium philologicum eiusque per tria semestria senior sui. Apellii frequentavi conversatorium philosophicum. Berotini autem docentes audivi Boeckhium Hauptium Keilium Lepsium Sta hilum. horum omnium virorum clarissimorum doctrinae plurimum debeo, multorum, ad quos aditus mihi patebat lamiliarior, singularem
79쪽
I In Sonecae Herc. 909 scribendum est quidquid Indi
. II Phoenissarum Senecae reliquiae non unius, sed duarum sabularum partes sunt.
III Qui a Lactantio Placido in Statii Theb. X 836 ed.
Lindenbr. laudatur Pomponii senarius, Tum prae8e portant a8cendibilem εemitam, hunc P. Pomponii Secundi tragoediarum sub Claudio Caesare scriptoris esSe nego. IIII Prudenter fecerunt Romanorum poetae tragici, qu0d sabularum argumenta a Graecis mutuari quam res domesticas attingere plerumque mallent. V Poetarum veterum emendatio cortior quam Script0
VI Plato si in sua de ido is doctrina sibi constitisset. dei notionem aut amovere omnino aut cum hul idea coniungero defuit.