Philosophorum Graecorum veterum praesertim qui ante Platonem floruerunt operum reliquiae

91쪽

VITA ET STUDIIS.

73 de discordiae regno R*J ; περὶ τῆς θ ουσίας δ'' , de quinta essentia de qua tamen non quaesivit ; περὶ θυμιατων καὶ περὶ της θεογονιας, de diis et sacrificiis * δ, de quibus tam in Ρhysicis quam in Ρurgationibus dixit. Haec igitur omnia ad carmen περὶ φυσεως referenda. Opus autem divisum fuit in tres libros, sicut Suidas tradit q; cujus testimonium firmatur eo quod ex singulis his libris, addito CujuSque numero, VCI SIS

quidam citantur ' S. E quorum Vel Suum argumen

to probabiliter essici licet, in primo libro poetam,

post exordium, in quo de daemonum sive animarum lapsu deque humana Sorte agitur, eXpOSUiSSe de naturae elementis, Viribus motibusque, de universi fabricatione rerumque ortu; in libro secundo de

Singularum rerum et animanturia, hominum PraeSOrtim, natura et conditione; in tertio de diis rebus que divinis, quo referendus etiam videtur locus de animarum conditione et reditu in coelum tanquam in domicilium suum*ysi. Ab hac divisione non multum discrepat illa, qua Heraclitus Opus Suum de rerum natura descripsit, quod, ut LaertiuS testatur,

92쪽

DE EMPEDOCLIS

distributum fuit in tres partes sive τρεῖς λογους, τὸ, περὶ του παντος, πολιτικον, et θξολογαον 'R7. HaeC distributio viam monstrat, qua Empedoclis fragmenta probabiliter disponenda sint, de quo moX plura. Caeterum Carmen scriptum fuit ad Pau Sanium, Empe doctis civem et amicum, quem Superi US jam memoravimus Postremo loco memoranda Sunt 'Eπιγρο μιμιατα, quod

genus illum quoque attigisse, exempla infra posita

testantur.

Jam ex illis quae enumeravimuS Empedoclis scoris' tis duo longe celeberrima, τίου περὶ φυ Σως et καθθαρμοι; quae carmiDa Vel Propter rerum argumentum et sententias vel propter dictionem haud exigua quondam fuerunt existimatione. Philosophi, poetae, grammatici ea digna aestimarunt quae diligentius CognOSCerent. Jam Zeno Eleates, ut magistri sui Parmenidis rationes eXplanavit, sic idem Empedoclis placita enarrasse traditur: Si Suidae testimonio credendum, scripsit ξει1γησιν τύν 'Eμ πεδοκλίους δὴ M. In Aristotele nullius physicorum frequentius quam illius menti0 sit. Theophra Sti Vero, ut et aequalis ejus Xanthi, scripta περὶ 'Eμπεδοκλέους memorantur *δφ, quorum ille potissimum phil080phiam

93쪽

VITA ET STUDIIS

ejus, lite vitam et facta eXPOSUiSSe Videtur. Her-m archus EpicureuS, qui contra principes philosophos , Pythag0ram, Platonem, Aristotelemque scripsit, edidit etiam επιπτολι ela περὶ 'Elχπεδοκλεους κ o , teste Laertio 'βJ. Grammaticos quoque illius carmina lectitasse, indicant glossae Empedocleae,

quae e Veteriorum grammaticorum Scriptis ductae,

inde in Hesychii aliorumque lexica migrarunt *ῖ .E poetis unum instar omnium nominasse sussciat Lucretium, Latinorum Empedoclem. Ex egregiis

quibus ille Siculum vatem extollit laudibus, item

e singulari quo fuit literarum Graecarum studio, sacile essici potest, illius carmina, praesertim de rerum natura, ab ipSo lecta esse. Idem probabiliter assi mari potest de Ρl ut a r o h o, item des Sexto Empirico. At tertio jam post Christum seculo, Empedoclis, ut plerorumque qui ante Platonem fue re philosophorum, scripta rariora fuisse probabile est 3 3. Aristotelicos interpretes et reliquos pleros que in explanandis Empedoclis placitis non e fonte

sed e rivulis hausisse, manifestum eSt. QuamVis VerorareSCerent, Don tamen Plane e Vanuerunt; sed, licet

fortasse non integra, in paucorum bibliothecis sunt servata. Simplicius, qua fuit in veterum scriptis indagandis diligentia 'βψ, ut aliorum sic Empedoclis

23 I) Diogen. L. X, s. 25; cum quo cf. Cicero, de N. I . I, 33. α32 id. Index auctorum. 233 Eusebius Caesar. qui initio seculi quarti vixit, id de sua aetate

94쪽

DE EMPEDOCLIS

quoque magnum VerSuum numerum protulit, quo

rum auctoritas in dubium vocari nequit. Post hunc vero qui sexto post Christum seculo floruit, Musae Siculae plane tandem in Oblivionem venisse videntur. Ferunt quidem, apud Arabes magnam fuisse Empedoclis notitiam ββ; quae tamen haud multum excessisse videtur ea, quae ab Aristotele et serioribus philosophiae interpretibus essent tradita; atque etiamsi plura de illo Dossent, tamen haec gens in interpretandis veterum seriptis adeo Omnia Commentis suis et argutiis opplevit et obscuravit, ut parum ab iis emolumenti ad Empedoclem illustrandum Sperari possit. EXemplo tantum Sint, quae Abul pharagius scripsit: illum Davidis regis aequalem fuisse et a Loemanno Sapien-lium edoctum; eundem primum Dei attributa ab ipsius essentia distinxisse, item librum scripsisse ad refutandum resurrectionem spiritualem *δq. Similes nugas profert alius quidam ejUSilem Nationis Scriptor, qui tamen confidenter assi mat, se Empedoclis libros Hierosolymis in aede sacra invenisse et altento a Dimo legisse δὴ Z. Talia legens non plura profecto desidereti Sturgius autem Consi sus testimonio quodam Jo. Auris pue, qui seculo XV vixit, narrantis se e Grae

237) Locum hunc cum S iurgio communicavit Morellius , ductum ex opere inscripto : Catalogo de' C dici ius. Orientali cl. Bibl. Naniana , d. Abate Sim. Assemanni Pad. lτ87. P 58.

95쪽

v1TA ET STUDIIS

ram impendit, ut ista e pulvere eruerentur. Multa mOVit, parum promovit. More litus ejus rogationi obsecutus, praecipuas Italiae bibliothecas perscrutandas curavit; sed, ut facile exspectatu erat, nihil in venit, nisi Aurispani tale quid non narrasse, dixisseta Dium και τινα του 'Elχπεδοκλεους *3 '. Haec nosmo Dent, ne inanem spem foveamus, sed Contenti SimuS versuum reliquiis quae in veterum Scripti Silispersae reperiuntur. Horum Versuum maXima pars, ut argumentum

indicat, ad Physica referenda est; plerique Vero nullo libri, e quo sumti sint, indicio citantur. Sed secundum illam carminis divisionem, qu3m modo memoravi, interpretes fragmenta in tres libros distribuerunt singulisque suum adsignarunt lOCum. Ita Sturnius et post eum, nonnullis mutatiS, LOmni a tgs clitus fecit. Sed ejusmodi descriptio quam dissicilis et lubrica sit, in pro intu est intelligere. Nam primum, etsi universe libri Cujusque argumentum norimuS, tamen Singulorum termiDOS uCCurate

definire dissicile est; tum multa fragmenta Citantur abrupte, ut obscurum Sit, quo quaeque pertineant; denique eadem dicta eaedemque sententiae ad diversas saepe res adhiberi potuere: quocirca ejusmodi de Scriptio non potest non multis ObnOXia esse erroribus. Plura etiam ab illis manifeste Sunt peccata: exempli gratia, VerSuS 2II Sqq. et alios similis argumenti Stur-Zius conjectura ad librum II retulit, quum Simplicius, quod illum fugit, diserte testetur, eos e libro I peti

96쪽

DE EMPEDOCLIS

tOS eSSO. Item VerSus 3II sqq. quos Sturgius in libro ΙΙΙ, qui de rebus divinis agit, colloca Vit, argumento ConjunCtos eSSe cum versibus 326 sqq. quos ille in libro Iposuit, e Theophrasto apparet. Hanc igitur divisionem O mi Si, potius ducens, eo quod non habeamus carere, quam sicta VeriS Supponere, Praesertim quum res non tanti sit momenti. Satis habui, locos vete rum indicio e certo aliquo libro depromtos indicare, Ceterum VerSus eo disponere ordine qui cum Empedoclea carminis divisione et rerum argumento videretur congruere. Qualis sit ille ordo, argumenti descriptio carmini praeposita declarabit.

97쪽

ΕΜΠΕΔΟΚΛΕΟΥΣ

99쪽

Exordium. De daemonum sive animarum caede Pollutarum exsilio a coelesti sede et migrationibus per corpora: SS. 1-6. Poeta sortem suam commiseratur; introeuntis invitam ploratus: 6 13. De tristi mortalium sato; de daemonum jactatione per diversa elementa: 14--19. Vitae mala, monstra terram incolentia: 20 23. Diversi genii qui nascentes excipiunt et per vitam comitantur. Ipsi inducuntur loquentes : 24 31. Querelae de intellectus humani imbecillitate: 32-40. Ρoeta inVocat Musae opem, quae ipsum vicissim ad philosophiam rite tractandam hortatur: 41-53. ΡΛUSANIAM, cui carmen dedicatum est, assatur: 54. De naturae primordii S. Quatuor rerum elementa: 55-57. Ρrincipio una erat omnium harmonia sive sphaera universum perseelum; nulla erat in eo partium varietas: 59-65. Discordia orta, refugit Amicitia; sphaera disrumpitur; omnia in diversas partes discedunt, nullus naturae ordo, nullus mundi ornatus 66-73. Quid sit naturae ortus et interitus: Dihil Disi mixtio elementorum et dissipatio: 27-83. Ρoeta, ita terposita hortatione ad fidem habendam Musae suae effatis, 84-86, explicat dupli-Cem naturae motum et perpetuam rerum vicissitudinem, Amicitiae et Discordiae contentione essectam ; describitur vis ami-

100쪽

EMPEDOCLIS citiae; communis elementorum natura, illorum et aeternitas et vicissitudo demonstratur: 87-123. Biligentior explicatio, e quatuor elementis omnia tam divina quam humana conflata esse, et horum diversis motibus variari: 124-149. Quo modo ex elementis corpora ComPODRD-tur ; picturae similitudo: 150 164. De muti di et rerum humanarum ortu. Redit Poeta ad describendam mutuam Amicitiae et Litis Iuctationem: elementa prius disjecta et repugnantia conciliantur et coeundo varias rerum formas naturasque essiciunt: 165 181. De mundi corporibus eorumque fabrica; de sole et luna: 182-193. Be solis desectione; de nocte: 194-198. De terra et aere: 199-201. Naturae elementa et partes, ignis, terra, mare, non divisa locis, sed inter se commeant; maris origo:

De rerum humanarum formatione. Pistoris similitudo: 208. Bea Venus elemeiata temperando singula Corporum membra, suo quaeque modo, Componit et format, ut OSSa, Carnem, sanguinem: 209-219. De animantium tegimentis, pilis, testis, Squamis, setis, spinis: 220-226. De oculorum fabricatione et natura: 227 23l. Initio singula corporum membra et artus tellure enata quasi Sola errabant, ut oculi, capita, brachia quae paullatim in unum Coaluere; orta Sunt monStra,

biformia , mixta : 232-242. Quaedam de arboribus: de earum generandi modo; de fructuum quorundam natura : 243-246. De humana progenie et natura; sabula de homitium ortu et prisca conditione: 247-254. De amoris desiderio; de foetus origine; de discrimine sexus ejusque caussa; de Iactis formatione: 255-265. De rerum incretione et nutritione: de ossi uentibus omnium rerum particulis, similia cum similibus coalescunt: 266-273.