장음표시 사용
81쪽
cogitatione de rebus naturalibus comperta haberet, elaborata versibus mandasse. Carminum ejus lituli hi memorantur
Isorum priora quatuor ex Aristotelis libro de poetis memorat Laertius his verbis: καὶ δη φη ν 'Αριστο τεθ
τοι δε ΙΠερσικὰ βουληθεισα, δια τὸ ατελείωτα εἰνα κρήοθλου δε φησι καὶ τ ρ ριγ ω δι α ς αυτὸν γράψα καὶ πολι τι κα δ' . Caeterum haec, eXCeptis tragoediis, an ullo scriptore memorantur. De Singulis quaedam dicend R. Τραγωδια. De his jam olim certatum fuisse inter doctos, idem Diogenes refert, dictis haec addens: Hρακλείδης δὲ ὁ του Σεραπίωνος ετξρου φησιν εἰνα τὰς τραγωδιας ' 'Ιερωνυμος δε φησιν αυτὸν τρατὶ κρίὶ τετταρακοντα
i84 Diogen. Laert. VIII, 57: Istud 60ς φησιν 'Iερωνυμνος ambiguum, utrum ad proximum η o i)γάτηρ, an ad sequentia quoque haec, TO μνὸν προοίμιον --ατελεδευτα εἰται, Pertineat. Illud probabilius. Caeterumcf. Fudocia P. IVO.
82쪽
Et ista auctorum dissensione et nota Diogenis ineXCerpendo negligentia plerique in opinionem inducti sunt, physicum Empedoclem ab illo cum tragico poeta, illius, ut fertur, ex filia nepote, Confusum eSSe R. . Sed ut facile credamus, de quo nemo dubitet, tragoedias istas, de quibus Heraclides, Hieronymus et eanthes loquuntur, non physico Sed juniori cuidam Empedocli tribuendas esse, tamen inde Don Sequitur, illuni tragoedias omnino non fecisse. Diogenis in his tradendis fides quo iure suspecta haberi queat, Donvideo: Dominat auctorem et librum unde ista de Sumta Sint, enumerat plura Empedoclis Scripta ab Aristotele ibi memorata, audit de tragoediis diversa scriptorum judicia: in his sane nulla sunt Degligentiae indicia. Ergo, si reliqua quae hic reCen Set scripta Empedocli assignanda Sunt, Cur SolaS trBgoedias eximamus et tribuamus alii Cuidam , cuju8 unullam Aristoteles fecerit mentionem , merito dubite tur - At philosophi ingenio parum Congruum
1 PlaSSe tragoedias pangere. - Ego Vero non Video, cur, qui maturiore aetate de natura vati Cinatus Sit,
non idem juvenis tragoedias faCere potuerit, PraeSertim talis, cui mens divinior et vox grandior noueSSent negatae, quod de Empedocle vere licet dicere.
185) Diogon. Laert. ibid. s. 58. In postrema sententia Verba αυτοοῦς satis frigida sunt, αυιοῖς certi: vitiosum. Crederem fere, coruml0co olim lectum fuisse tragoediarum numerum quas deautheS reperisset.
83쪽
65 Tragoediae autem intelligantur non quales in Attica scena celebratae Sunt, Sed rudiores illae, quales ante Thespiti a tragicis choris cani Solitae nec postea plane obsoleverunt. Hoc tragoediarum genus, quod medium fere erat inter dramaticam poesin et dithyrambicam, praecipue in Doricis civitatibus et in magna Graecia usu viguisse videtur δ' η' similiter Xenophanes, qui item de rerum natura cecinit . item in Sicilia versatus est, tragoedias quoque edidisse fertur. Uterque si non inclaruit in eo genere, tamen quominus tenta- Verit, nulla ratio videtur obstare λδ η.lΠολτικα. Empedoclem rebus publicis gerendis juvenem se dedisse et in Agrigentinorum civitate multa egisse, ostendit ejuS vita. Quocirca non mirandum, eum, ut Athenis Solonem, versibuS Cives suos Vel ad civiles virtutes hortatum esse vel praecepta de republica ordinanda iis tradidisse. Περσικοι Sive Eερξου Xerxes in Graeciam invasit sub Olympiadem 75, adolescente Empedocle: qua invasione illius animum, libertatis amore flagrantem, Vehementius commotum fuisse, sacile est
i 87 De hoc genere vid. Boechh. l. l. apud quem in inscriptionibus allatis P. 358 sq. memorantur tales τραγωδού Hippocrates Rhodius et Asclepiodorus Τarentinus. Uberius de eo agit Utrici, Gesch. d. Heli. Dichth. Leci. XXVII; Vol. II, p. 483-489. i 88) De Xenophane cf. quae dixi in hujus Carm. Teli. P. 2I Sq. Xenophani hanc poesin denegat Utrici p. 443 Sq. not. IO6, ut a tenuiore ejus Musa alienam; qua8i omnes, qui in aliquo poeseos genere periclitati sunt, in eo excellentes fuerint. Apud eundem Empedoclis tragoediarum nullam invenio mentionem. Quae Sturgius P. 86 sq. disserit, utrum hae tragoediae hexametris videlicet an jambicis versibus suerint
84쪽
ereditu. Res autem erat graviore plectro digna, et a maximi ingenii poetis celebrata, ut Simonide, Mimnermo, Aeschylo, Timotheo δ' '. Apparet inde Empedoclem altiora certe tentaSSe; Sed Carmen im perfectum reliquit, et a Sorore ejus vel filia, ut modo vidimus, combustum eSt. Apud Aristotelem aliquo loco citatur Empedocles is τοῖς lΠερσικοις, sed librariorum hoc esSe peccatum, mutandum in Φυσικοχ ,
luce clarius k9O. Προοίμιιον εις 'Aπολλα . Etiam hOC Carmen, ut Supra vidimus, eodem fato quo ΙΠερσικα, abSumtum CSt. Indicat vero haec commemoratio, Apollinis numen praecipua religione ab Empedocle Cultum eSSe, quod idem testantur Δελφικα illa στεμματα, quae interdum manu gestabat, et Confirmat Ammonius dicens, Apollinem illi perpetuo in ore fuisse δμδ. Nec mirum: illius dei Dumen coluerant praecipue prisci illi Graeciae vates et divini homines, qui Apollinis Ope futura portendere malaque expiare institue bant ; eundem et Pythagoras ac Pythagorei maxime
i893 Reliquorum carmina vulgo nota; Timothei νομος , Πέρσαι, inscriptus, memoratur ab Aristotele Poetic. c. 2. 19ο In Aristotelis Problem. XXI, 22, ubi citat Empedoclis verba quae leguntur infra Vs. 2o8. Vitium hoc correxit jam Meurs. in Chalcid. p. 4ή, c. 2. Fabric. item alii, quibus accedit Stura. p. 86. Quo magis miror, istud in recenti Aristotelis editione B eLkeri remansisse, quum tamen in aliis minus sit religiosus, veluti Metaph. N, 2, ubi Parmenideum dictum, invitis et Aristotelis et Platonis et Simplicii libris, ex Heindorsit conjectura mutavit, quam redargui in Parmen.
85쪽
67 venerati sunt ἔβη. Ergo antiquam illam et patriam Graecorum religionem Empedocles retinuit et cete bravit; contra alienior fuisse videtur a Dionysiacis illis Sacris, quae eo tempore magis magisque in Valescebant, et quorum furor ac StrepituS graviorem et sedatiorem Apollinis cultum obruebant δ' δ; in hoc quQque, ut germanuS VateS, PriSCOrum Vatum eXemplum imitatus. Cueterum hymni in Apollinem antiquo more heXametris praesertim componi solebant δ' , quibus versibus etiam EmpedocleS maXime uSIIS QSt.
Jam Sequuntur ea Carmina, quorum adhuc reliquiae quaedam SuperSunt. Καθαρμοί. Erant haec, ut nomen indicat, carmina lustralia, quae valebant ad Deorum iram de precandam, Scelera eXpianda, CalamitateS, morbos aliaque mala sananda et aVertenda. Canebant ea
Vates et Sacerdotes, qui quasi divino instinctu amati, auspice praesertim Apolline δ' F, calamitatum CauSSaS eXpiandique modos perspicerent; qualis fuit in primis Cretensis Epimenides, qui item καθαρμούς versibus composuit δ*q. Inde iam universe colligi
isq) Vid. Utrici op. laud. lec t. XIX; Mulier Dor. I. p. 365. Non Vero Probandum quod SturZ. l. l. putat, Apolline significari το A, summum omnium principium.
is3 id Utrici lect. XIV et XIX. 194) Plutarch. de Mus. Vol. X, p. 653 Beish. cf. Mulier. Dor. I, p. 348 sq. t 95) Apollo erat quasi Deus καθαρτῆς. Vid. Mulier. ibidem, p. 324 sqq. t 96 Testis Strabo X, p. 479 C. Cf. omnino Lirici, Ieci. XIX.
86쪽
68 licet, quale EmpedocliS καθαρμιών fuerit argumentum declaratur id vero etiam fragmento qU0dam, 'IUO illorum initium continetur. Ibi ille glorians dicit, se oppida circumire, Oraculi instar responsa consulentibu S, aegriS remedia praebentem, dum undique ad
ut opem deposcant rebus egenis, Seu quibus oraclis USUS, Seu Corpora quorum ΙIsta diu variis quaerant solatia morbis I97.
Ergo καθαρμοὶ continuisse potissimum videntur ratio nes et praecepta homines delictis sordibusque purgandi, calamitates et morbos eXpiandi, partim a divinatione, partim a naturali Cognitione et medica arte petita: quae ambae artes, μ αντικην dico et arctissime erant conjun Ctae. Purgationes autem istae constabant praesertim sacris quibuSdam ritibus, precibus, jejuniis, tum lavationibu S, adSperSionibus, sus simentis, aliisque id genus cerimoniis δ' ' cuiusmodia ituum praeceptis Empedoclis καθαρμοὶ abundasse videntur. Eo spectat haud dubie, quod haec carmina magiae SuSpecta fuerint Α , et quod eidem quoque τερατολογιαι attribuuntur *φφ. Neque ad corpus tantum et res externas haec pertinebant, Sed praesertim ad animi purgationem, exemplo Pythagoreo rum φλ. Docuit homines iustitiam, pietatem, COD
87쪽
69tinentiam; deterruit a cupiditate et libidine, praecipue Vero a caede, qua nihil scelestius, nihil divinae
humanaeque naturae magis contrarium censebat *ψ .
Itaque sacris ritibus et religionibus animos his maculis purgari et ad coelestia praeparari docebat *ς δ. Caeterum haec carmina erant specie quadam Sa DCtitatis conspicua: edebat ea ut vates et augur, qui Non humanae sapientiae, sed divini numinis es fata et oracula enuntiaret: quamobrem etiam praedicatus est, teste Suida, Θυνεῖνα τοις θροις καὶ μιανθανειν παραυτών, οπη τοὰ ἀνθρωποις χαιρουσι καὶ ρπη αχθοντM. a Themistio dicitur τους θεσμιους ε γεισθαι , i. e di Vinas leges exponere λψμ, quod Optime in καθαρμοῖς COD Venit ; eX iisdem potissimum seriores fatidicos haussisse probabile est, qui ex illius carminibus Vaticinia conflaretit*ς S. Neque parum nobilitata haec Carmina antiquitus fuisse, inde essici potest, quod Olympiae a rhapsodo Cantata fuisse narrantur QErant autem, Sicut pleraque ejuS generi S , heXame tris versibus condita, etsi vi et gravitate lyricum
205 Vid. supra. p. 6o. Utrici I. l. ΙΙ, P. 252. - 206 Vid. supra. p. 40. Bouam y l l. p. 96, V. ραψωδεῖ Pe seram ita intellexit, quasi Cleomenes carmina ista, antea divisa, in unum corpus conjunxisset,
88쪽
quid Sonarent, quamobrem recte υμνοι VOCantur a Philostrato *07. Ex his omnibus salis intelligi licet, Perperam nonnullos putasse, καθαρμους partem fuisse librorum de rerum natura: ambo enim Carmina, ei Si in multis vel ad religionem vel ad res medicas et naturales speetantibus concinerent, dispari tamen sue runt indole et consilio *φ'. Caeterum Continebant, ut fertur, tria fere millia versuum *φ', quae in plares partes sive breviora carmina videntur divisa fuisse. Eorum autem praeter initium nihil paene addito carminis titulo Servatum est; reliqua quae ad καθαρθlχους retulimuS, non Veterum Scriptorum auC Oritate, Sed conjectura ex argumenti similitudine ducta, eo
'Ιατρικίου, Sive ἰατρικος λογος, ut appellatur a Laertio: quod carmen, illo teSte, CompleXUm erat SeXCentos fere VerSIIS, εἰς επη εξακοίτια, quCd Eudocia dicit, con
tinuisse sex libros, βιβλία ἔξ, nil nisi librariorum error
videtur y Q. Perversius vero Suid IS: ιατρικα καταλογίου δην, i. e. pedeStri oratione Con Scripta; quod natum e mala
Io 7 Ρliilostr. Vita Apoll. VIII, 7, 6; spectans ad Vs. 392. Io8 Neque veri similior alia opinio, καθ aρμων illorum partem fuisse aureas quae feruntur Pythagorae sententias; quam a Fabricio Bibl. Gr Vol. I, p. 794 Hail. prolatam redarguit Stur Z. p. 8 I sq. uos i Quod essicitur collatis testimoniis Laertii et Suidae, quorum ille dicit VIII, 77: ιιεν ουν περὶ φυσε ω ς αυεω καὶ οἱ κ α θ' α β ιιοὶ εἰς εποὶ τείνουσι laic in Eμπεθ. ait: ἐγραψε δι, ε των ε ρ ι φ υ σε ω ς π o. ν ο ωτ ω ν βιβλία γ' , καὶ ε στιν επνη ως δισχίλια. Itaque secundum Diogenem ambo carmina continebant quinquies mille Versus; secundum Suidam Physica bis mille; restant ergo tria millia
uio) Diogen. L. VIII, 77. Eudocia P. I 69.
89쪽
interpretatione vocabuli λογος, quod saepe quidem
ron σξι Opponi Solet, non raro tamen promi Seue usurpatur. Ad hoc carmen Spectaverit fortasse Aristoteles in Arte poetica *δ Eo referri possint novem illi versus, quibus Empedocles Variorum malorum remedia se traditurum pollicetur*J'. Quod si Verum sit, egerit in hoc carmine de modis, quibus non solum morborum CaSUS, Sed etiam tempeStatum calamitates averti et procurari queant. Argumentum Cognη- tum est Purgationibus ἔδ, quarum illud paene partem fuisse putes. Tta περὶ Φυσεως S. si Dcα. HOC est praecipuum Empedoclis opus et maximam apud posteros celebri talem adeptum, quo ea, quae diuturna rerum divitiarum et humanarum Contemplatione a SSe Cut US OSSet,eXpOSuit. Certe Operis magnitudo et ratio ingenium maturum et doctrinu eXCultum OStendunt. Compositum erat heroicis numeris et bis mille Versus Com
plexum δὲ . Hinc vulgo Empedoclis επη appellari
δε κοιτον εοτιν 'Oliqvρω καὶ Eμ πεδοκλε πλῆν τὼ μετρον. EX eXemplo quod hic assert Empedoclis, non improbabile, ea qu0que, quae Pro xime praecedunt, ad eundem pertinere. Quamobrem etiam Pro /ιον οικον Heliasius dedit φυσικόν, etsi hoc parum certum.
90쪽
solent *λβ. Idem carmen, uti et Parmenidis physica, a Menandro rhetore referuntur inter ἱ χνους φυσιολογικους, quibus non Deorum numina, Sed naturae actiones et vires tanquam divinae Celebrarentur λβ.
Titulus περὶ φύκτεως, quem teste Galeno plerique illius aetatis philosophi libris suis addidere 'δη, complectitur tam physica quam metaphySica, Si Ve tam OCCultarum rerum quam adspectabilium, tam divinarum quam humanarum eXplicationem, quocirca Plutarchi verbis id interpretari liceat περὶ κοσμου καὶ της τύν οντωνα θείας ' δ'. Interdum autem Empedoclis verba et placita diversis quasi titulis memorantur, desumtis illis ab argumento de quo agunt: veluti is τῆ κοσ- χοποis', in mundi fabricatione 'φ'; περὶ γων ιδιο τητος, de propria animantum natura 'RQ; περὶ νεικους ,
Clement. Strom. I, p. 63ο C; aliis. Quod modo not. Iou ex Aristotele , citavi , 'Eριπεδοκλέους αποδείξεις καὶ Diror, non ad certum quoddam carmen referri debet; spectat sententias passim in ejus carminibus obvias; perperam Hartes. in Fabric. Bibl. Gr. T. I, P. 8I3, illud ut separatum opus
216) Menand. c. V, p. 39 sqq. υμνους Vocat latiore sensu; etiam quae Plato in Ρhaedro de amore fingit, ad hoc genus reseri. Addit: ὁ γου νΠλάεων υμνον που παντος πον Τιμαιον καλεῖ εν Tos Κριτία, καὶ ob νυσικωτερον ποιηταὶ ων επεμνήσθημεν καὶ 'Eμπεδοκλῆς) πραγμαTHας ολας κατέθεντο. Haec ad physica illorum carmina spectare manifestum est, ut Sturgio quoque Visum, p. 74. Utrici tamen Op. laud. II, P. 25I, not. I 3I, ad καθαρμους hanc appellationem reserendam putat.