장음표시 사용
71쪽
53 etiam superiorum, discipulus perhibetur, hanc ut commentitiam silentio praetereamus δ βψ . Haec Omnia satis Ostendunt, quam diversae fuerint opiniones quamque incerta testimonia eorum, qui Empedocli in secta Pythagorica Certum aSSignare locum Studuerint. In hoc tamen Omnes Con Sentiunt, eum Pythagoreae disciplinae aemulum fui8Se, quod praeterea multi alii testes et vulgaris Opinio confirmat JS . Superius vero vidimus ab Alcidamante et Theophrasto Parmenidis illum auditorem dictum esse;
dissentit ab illis Hermippus, qui non Parmenidis,
sed hujus magistri Xenophanis eum aSseClam facit λβ 'Eρμυιππος ου ΓΠαρμενιδου, E ενος αν ου ς δε γεγονεν λωτην, ω κριι συνδιατρέψαι καὶ μυιμιησασθαι την εποποiίαν, υστερον δε τοῖς Πυθαγορικοῖς εντυχεῖν. Probabile est, Hermippum Timaei testimonio Cre didisse, Xenophanem sub Hieronis tempora so- ruisse atque adeo Empedocli fere aequalem fuisse: unde Don mirum, Si illum, qui item in Sicilia
versatus, item de rerum Iantura Vati CinatuS esset,
Empedoclis magistrum fuisse crederet. Fertur etiam dictum quoddam.Xenophanis ad Empedoclem Ιβδ. Sed istam opinionem tam temporum ratio
15o) Vidi supra P. 4, not. 5. i5 i) Longum esset omnes citare qui Empedoclem aut Pythagoreum vocant aut illius nomen cum Pythagora conjungunt. Praeter eos quos jam citavimus. Cf. eX. gr. Plutarcii. de Egia caria. II. Vol X, p. i52 ; Sextus Emp. adv. Math. IX, i 27; Albenaeus et Philostr. citi. supra. Dcit i5; Gellius IV. ii ; Hierocles in Aur. Carm. P. 186 Nee ih. Syrianus Cit. infra not. 156.
i 5 q) Diogenes Laert. VIII, S. 56. i53) Memoravi hoc inter Xen0phan. roll. si . XXXVII , P. 87.
72쪽
quam Τheophrasti auctoritas facile revincit ἔβη. Quod deinceps additum est, illum posterius Pythagoreos adiisse, cum Alcidamantis narratione concinit; etsi
probabilius, illum jam antea, quum juvenis in Sici
lia degeret, Pythagorica placita gustasse. FortaSSe iSta opinio inde orta, quod, ut modo dixi, provectior aetate Thurios in ' Italiam sit profectus, quae regio praecipua fuit Pythagoricae disciplinae sedes. Jam variis his testimoniis inter se ponderatis, Satis
certo statuere licet, Empedoclem disciplina usum esse Parmenidis, eundem A Da Xagorae non ignarum fui SSe, praecipue Vero Se applicuisse ad Pythagoreo S, quorum eXempliS placitisque maxime videtur CommotuS, quod tam philosophia ejus quam vitae morumque essigies demonstrat. Quamvis autem horum praeceptis placitisque tinctus esset, non tamen is fuit Empedocles, qui sectae alicui se addiceret aut ex aliena doctrina saperet. Sapientiam Suam ex augustioribus hausit fontibus: primum e natura, CUjUS Strenuus fuit Scrutator; tum ex antiquitate, CujUS essata Studiose sciscitatus est: Homerum diligenter legit Jββ; in mysteriis non fuit hospes ἔβq; omnium vero maXime e ditiore illa men-
i543 Omitto quod Diodorus Ephesius scripsit, eum AnaXimandri aemu lum fuisse. Nam istud , aomulari, potest spectare ad Anaximandri exemplum et vitae rationem; alioquin prorsus repugnaret temporibus. Attigi hoc in Parmenide P. 7 sq. et Add. p. 276. i55) Ostendunt hoc ipsius carmina et dictio, melius quam Heraclidis testimonium, qui multa illius placita allegorica interpretatione ab Homero
repetit, in Galei 0pusc. Mytlaol. p. 443, 475, 494. i56) Quod est i , in in tam e Syriani testimonio , illum et Pytthagori-
73쪽
ti S vena, unde celSiores quaeque de rebus divinis
βαθερὰν αλοκα δία φρενὸς καρπουμενος ,εξ ης τα κεδνα βλαστανει βουλευμιατα. I ID. Diximus de ejus doctoribus, pauca addenda de familiaribus ejus, quorum praecipui hi memorantur: Acron, Xenonis sit. Agrigentinus, nobilis medi-CuS, CujuS in narranda Empedoclis vita mentionem fecimus. Juvenes ambo in rep. inter se obtrectarunt, postea Athenis simul doctrinae studia coluerunt δ 7.Ρausanius, Anchiti silius, Gelous, cujus supra item mentioriem feci. Fuit dives, medica arte ClarUS,
Empedocli ante alios carus, qui huic dedicavit libros de
rerum natura, ut ipsius versus testatur; eidem mon-Strasse dicitur artem qua τὴν απνουν SanaVerit, ut
auctor est Heraclides ἔβ': unde Donnulli collegerunt, Pausaniam rem istam literis maiadasse, ab hoc hau sisse Heraclidem; alii ipsum Empedoclem λβ 9: utrum-
cum et Orphicum appellantis Comment. in Aristot. Metaph. f. 8 B, 32 Bὶ , quam eX ipsius carminum vestigiis. i57ὶ Vid. Diogen. Laert. III, 65; Suidas in ' Ἀκρων. Menagius Obs. Laert. p. 38o. Mongi tori Bibl. Sic. in v. i58 id. Diog. Laert. III, 60, 6 Timaeus ibid. II. 159) Prius horum placuit P. Petito apud Menagium, observ. Laert. Prooem. P. 9; posterius Sturgio Emped. p. 62. Jterque illud essecit ex his Laertii verbis: L αυσανία et Ῥηr γύασθ tib αυ Τὸν εα 2περὶ TRIMquae alii sic interpretati sunt, Empedoclem ad Pausaniam hac de re Scrip sisse; alii, Pausaniam audita ab Empedocle literis prodidisse . Sed rq IZῆ
74쪽
que nullo auctore et sine idonea ratione. Eundem Heraclides Darrat famam sparsisse, Empedoclem ad Deos elatum esse, et vulgari contradixisSe opinioni, illum in Aetnae crateras insiluisse. Bedarguit Vero haec Timaeus, ut Superius Ostendimus δ βψ . Deni
que epigramma fertur ipSius Empedoclis, ut aiunt, quo Ρausanias ob artis medicinae prudentiam laudatur X61.
Omnium vero Empedoclis discipulorum clarissi mus habetur Gorgias Leontinus y Τ Ipse inscriptis, ut Supra Vidimu S, profeSSus est se Empedoclem vidisse magiam exercentem. Praecipue in arte rhetorica et in physicis illum aemulatus videtur; et indicia quaedam monstrant, Gorgiam in nonnullis Empedocleam imaginem expressisse, sive in dicendi artificio orationisque figuris sui paronomasia et antithesi , sive in corporis Cultu et Vestium ornatu, quippe qui purpureo pallio et aureis calceis in publicum prodire solitus esset ἔβδ. Gorgias hae Ostentatione ad Empedoclis exemplum usus est ad multitudi-Dem sui admiratione implendam, sed dispari uterque
i6οὶ Diogen. Laert. VIII, 68, 69, 7 l. cf. supra P. 3b. t 6 i) Apud Diogen. VIII, 6 i. Epigramma descriptum est infra us. 435. 162) Testis Satyrus in Vitis, apud Diog. Laert. VIII, 58; Olympiodorus in Platon. Gorg. supra cit. D. 334; Scliol. Platon. Rulint . p. IOP, BeLL. p. 345; Suidas in 'et Γοργίας. Quinctil. I. O. III, 1, 8: η Gorgias Leontinus, Empedoclis, ut traditur, discipulus. ' i 63 id. Aelian. V. ΙΙ. XII, 32. De Empedoclis cultu ornaliaque supra dictum p. 3o; de artificio rhetorico mox dicetur p. 6 i. In Platonis
Menone etiam de coloris natura Gorgias dicitur sensisse καὶ Eμπεδοκλεα, i. e. convenienter Empedocli. Erudite de liis disserit Foss. de Gorg. P. 33 sqq. 27. 57.
75쪽
52 consilio: Empedocles, quo facilius populum auctori tale Sua regeret, Gorgias, quo majores sibi plausus
Haec de Empedoclis vita, consuetudine et moribuS; sequitur ut de ejus scriptis et literarum studiis dicamus. Haud vulgari illum fuisse ingenio cum Vita ejuS, tum magiS etiam scripta ostendunt; in quibus dubium utrum poetica vis an doctrinae scientia magis eluceat. Didacticorum poetarum, qui de rerum natura Vaticinati sunt, ut apud Latinos Lucretius, Sic Empedocles apud Graecos sine dubio princeps aesti mandus δέ ' Dubitari quidem possit, Sicut antiquitus dubitatum est, hoc carminis genUS num jure
poesis Sit dicenda, an poetiCum tantum orDatum mutuetur, eoque Utatur tanquam VehiCulo, quo pedestrem iDCesSum evitet; ques madmodem de poetis illis loquens Plutarchus censet yqβ. Sane, si didascalica PoeSi S Cum germanu illa εποποiια Comparetur, fatendum , umbaS et genere et rerum traCtatione prorsus distare; veluti, ut unum hoc memorem, altera iumedias res auditorem rapit et per multaS ambages ducit quocumque velit, altera certo Ordine et Via
i 643 Ambo pariter tanquam exempla in suo genere citantur a Lactantio Inst. Div. II, 12; Diomede de Orat. et parit. orat. III. p. 48o Pulscli. η Didascalice est, qua comprehenditur philosophia Empedoclis et Lucretii. i65 Plutarch. de aud. poet. p. ii , Vol. VI, p. 56 Belsk. quem locum attuli jam in Parmenid. P. Ι7 not.
76쪽
Omnia eXI'Onit. Quamobrem si quis Empedoclem Cum Homero comparare velit, facile assentiendum Aristoteli dicenti, ambobus nihil inter se eSSe Commune praeter numeros A qq. Attamen non numeris tantum verbisque poeticis uSus est, valebat vero, ut Vidimus, diviniore mentis vi, quam Daturae contemplatio et doctrinae studium alebant et incitabant. Hinc iure ab eodem Aristotele 'OMριαος appellatur Τρη, quippe qui non solum studiose Homerum imitatus sit, Sed eundem, quamquam in diverso carminiS genere, Te- ferat ingenii libertate, dictionis vi, metaphorarum lumine, tum comparationibus et descriptionibus, quibus sententias et placita sua illustrat. Quarum quidem dotum ejus versuum reliquiae luCulenta OS- tendunt vestigia, quae arguunt, illum reVera egre
gium Poema fecisse, ut Cicero dicit, et iure de
eo cecinisse LuCret 1um: Carmina quila etiam divini pectoris ejus
Vociferantur, et exponunt praeclara repertu Ut vix humana videatur stirpe creatus
77쪽
Dionysius Halicarnassensis poemata illius ad iactu ράν αρμονίοιν , id est, Stilum auSterum, refert, quali inter historicos Thucydides, inter tragicos Aeschylus usi sunt δq'. Et Sane, ut illi, simili
ter Empedocles Severior eSi quam Suavior. Epithe tis et metaphoris, ut Plutarchus animadvertit, non tanquam sosculis utitur, Sed tanquam notis quibus res clarius deSignentur: Veluti corpus ab eo appellatur αμ φιβροτη χθών, membrorum figuram vocat σαρ ν πιτύ να, hepar πολυπιμα τον, luna ἱλαριρα, Sol ὀξυβε ζ cognominantur, ut plura alia omittam 17 Q. Etiam comparationeS, quibuS utitur, rebus aptissimae sunt, velut illa, qua rerum humanarum fabrica cum pictura comparatur; item eae quae ad visum et ad respirationem Spectant: quae Homerica Sane simplicitate et elegantia Se commendant δη δ. Quam pulcra vero est illa descriptio, qua simplicem priScorum hominum victum laudat δ7'. DialeCtO usus est
Ionica, ut Epicae poesi accommodata, et principum
epicorum inde ab Homero auctoritate et exemplo commendata; in nonnullis tamen ab ea recessit. In verborum usu interdum est insolentior, vel
rin. de Die nat. c. IV, P. t 9 Hav. Neque contra dicit Horatius in versu illo supra memorato: sardentem frigidus Aetnam insiluit.' frigidus Empedocles ibi scite opponitur ardenti Aetnae: quo significatur eum non calido consilio, sed meditato id fecisse. t 69 Dionys. Hal. περὶ συνθ. oνο C. 32; P. 22. Sytb.
scriptus est infra post versuum fragm. Idem de facie Orb. Lun. princ. Vol. LX, l . 642. Cf. VS8. I 86, I9o.
78쪽
nova cudendo, Vel insueta aucupando, qualia Sunt ουλο φνης, εθελυμνος, αγης, ηνεκρούς, αμουργος, καμασένες δη- amat etiam vocabula et dicta obscuriora, ut quum a Ves Vocat πτεροβαμονας κυμιβας, inguen σχιστους λ'μιθνας 'Aφροδιτης rq; item symbolica, quibus et orplaici delectabantur et Pythagorei: e quo genere eSt Νῆστις,
aliaque daemonum nomina δ7β; interdum quoque ambiguiS USus est, teste Aristotele k7q: quibus omnibuS δριμιυτητα quandam, ut EuStathiuS Vocat, i. C. acre quid nec vulgare, versibus suis conciliavit δ77. Nonnunquam vero ad Oraculorum graVitatem adsur git, quales sunt versus illi: 'Eστιν αναγκης χρῆμα, κτλ.item hi: 'Aλλα το ψεν παντων νορωμιον σιτλ. J7' Quamobrem minime miremur, quod affirmat Theodoretus, Seriores fatidicos ex Empedoclis potissimum Versibus oraCula sua compilasse δ7'. Denique qualis vita Empedoclis, talis fere fuit oratio: auStera, graViS, Copiosa, Sed eadem assectato quodam ornatu et granditate
Conspicua . Caeterum Vei Suum modis NumeriSque non
multum Carae impetidisse videtur. Abundat dactylis, Caesura plerumque utitur κατοι τρBον τροχαον, quoversus fiunt nimis volubiles et uno velut tenore fluunt. In Syllabarum quoque mensura Sati S Sumit
licentiae, sive longis corripiendis, ut prima in τέπη,
79쪽
aliiSque multis, Sive brevibus producendis; item iii hiatibus, cujus tamen generis inulta librariorum debentur inscitiae, quae magnam partem abstersi. Universe vero in versuum CompOSitione Serioris aevi poetis quam antiquiS propior eSt. Praeter poesin attigit quoque rhetoricen, quam adeo artem ab Aristotele dictus est primus Commovisse δ' ἔ, idque partim quidem eXemplo SUO, partim etiam, ut videtur, praeceptis, quantum c0lligi licet ex eo quod Gorgias illius discipulus fuisse traditur. Qualis autem rhetorica Empedoclis ars fuerit, indicia quaedam declarant, ut epigramma illud supra
memoratum in Acronem medicum: ακρον ἰητρον 'Aκρων 'Aκραγαντινον πατρος ρικρου κρυπτει κρημ νος ακρος πατρίδος ακροτατιος.
cujus elogii sensum et figuram his versiculis latinis reddere tenta vi, 'Ἀκρωνα Cctium VoCaDS Hic Cotium celso medicum medico patro Halum Excelsao lumulus celsus habet patriac. Quae Si rhetorum more persequi VellemuS, notandaeSSet παρονομασία in Vocabulis ακ ρος et ' Aκρων , quod valet ad invidiam; item in πατρος ακρου et πατριδος ακροτατης, in fine Cuiusque Vel SUS; tum ambiguitas erborum κρημνος ρικρος πατρίδος ακροτατης, quod Significat et sepulcrum a civitate exStructum , et ipsius
80쪽
Sepulcrum civitalis denique παρήχησις literarum et τρ in singulis paene vocabulis, quod nescio quid acre epigrammati addit. Sunt et alia Empedoclis dicta, in quibus paronomasiae et antitheSis eXempla eXStant, quae infra descripsi. In his Gorgiam illius exemplum aemulatum esse, haud improbabile δ' . Caeterum de virtutibus quoque oratoriis illum praecepta dedisse, I getres significat δ' δ; tametsi Empedoclis
Accedimus ad ejus poemata, quae Varii fuere generis et argumenti. Fertur CompoSutSSe tragoedias, poemata SaCra, politi Ca, medica, phySica: quae Sane varietas ingenii ejus ubertatem declarat. Neque vero
in tali indole, quali Empedocles fuit, mirandum, di versis vitae temporibus diversa fuisse literarum studia. Haud improbabile, illum juvenem, ardentiore ingenio praeditum et in rebus publicis agitatum,
tragica carmina et politica composuisse; maturiore aetate divitiarum rerum Studio in Cen Sum, SICI R POC- mala condidiSSe; provectiorem ea, quae eXperientia et
τέσσαρας λυγου ἀρετὰς λέγ0υσι πεφυκέναι, o 'Iσοκράτης ρη γεωρ τε αNTOς καὶ 'Aλκιδαμας, . . . Eμπεδοκλῆς πρb παντων τε, φιλοσοφος ὁ μέγας λεγεν γὰρ την ασαφειαν ελαγκορρον υπάρχειν. Dictum hoc occurrit in fragm. vs. 27. Cum TZelga concinit ignobilis scriptor , Matthaeus Camariola ap. Schesser. Misc. Amsiel. p. 24. cit. Stui Z. p. 32