장음표시 사용
201쪽
Huphias myrtos a stirps meum as dieuntur IV. 300. et uturum congeries in lanere Archemori eum exquisita posteri rum temporum magnificentia deseribitur VI. 59 - G1. . Alium
- Ioeum e Xll. 155. iam In g. 3. laudavimus. Malorem excusationis speciem vel Claudianus prae se fert, qui in carmine de Nuptiis Honorit et Μariae Ealorem Honorii describens, quo novae sponsae obvius ivisset, illum cum equo admissario eomparat. Quo quidem iure hoc factum sit Burmaunus et Gegnerusiam indicarunt: eis. supra P. I. eap. 4. g. 3. In qua tompa ratione v. 28,3 equus Pharsalia rina pervolare et notos amnes hinnitu singitare dicitur. Thessali quidem equi in prioribus versiculis nulla mentio laeta est, sed nobilis appellatur et in comparatione principis cum equo instituta, statim ab initio poeta de nobilissimo equorum genere cogitasse putandus eat, quanquhm verum nomen paullo post addidit. His soris Propertii locus III. 11. al. 12.) s. adiiciatur:
Inda eavis aurum mittit formica metallia Et venit o rubro eoneha Myrina sal .
ad q. l. haee sunt Broukhnsii verba: , est quidam Epithetorum abusus vel apud probatissimos poetas. Venerem enatam Emari aiunt concha marina ad Cypri litus delatam: lnde eo chas Veneri sacras. Eandem Venerem ex Buta filium Erycem suscepisse fama est enmque Erycem apud Siciliae Drepanum matri templum exstruxisse in monte sibi cognomine titulo V neris Erycinae. Vides quam parum apte maris rubri conchae margaritiserae dicantur Eryeinae. Circumspeetior fuit Titinialus, qui eandem rubri maris coneliam dixit lucidam Eleg. II.
Praeter haee Epitheta, de quihus modo egimus, manifesti quoque errores in Epithetis, quae a rebus geographicis atque naturalibus poetae repetierunt, inveniuntur si). Ne Vi
φὶ Dicendum tamen est, poetas latinos, in nonnullis Ioeis, In quibus incuriae aut ignorantiae crimen sibi contraxisse videntur, ex ipsis veterum libria et recentiorum itinerariis defendi et aliqua eruditionis laudo ornari posse. Ita iam Ileynius eervos in Africa Aen L 284 ao nostrorum peregrinatorum testimonio tueri posse demon- atravit. Add. Iacobs. ad Aelian. Histor. Animal. XIII. 10. p. 565. Deindo non opus est Virgilium I. I. cervos, qualea nostra terra gignit, intellexisse: fortasse hoc vocabulo aliud genua beatiarum, eervia Et
202쪽
De Epithetis geographisia, historisia et mythologieis. I solius quidem a talibus satis sibi carit, ut docent Ioel Eelog. VI. M. VlII. 30. X. 61., Georg. I. 222. . III. 435. IV. 2II. ψ ., quos collegit Wagnerus in Disquis. Viegit. XXXX. 3. p. lis . sq. E quibus locus Georg. Iv. 211.
Regem non sic Aegyptua et ingena Lydia nee populi Parthorum aut indus Hydaspea Observant
in ultimis vocabulis tam apertum ostendit errorem, ut Wagne- rus reete censeat, inanem ab iis, qui interpretatione h. l. su veniri posse arbitrantur, consumi operam. Cis. quae S. I. cap. 2. ad locum Luean. VII l. - . adscripta sunt. Maiorem mirationem v. M. eiusdem libri quinti commovet:
Fiet enim Proteus subito sus horridua atraque tigria
De quo sie interpres nuperrimus: Primum illud molestum, quod Proteum in leaenam eonversum refert, non in leonem. Prudentius Homerus in Odyss. IV. Us. ἀλλ' ἡτοι πρωτιστα λέων γένετ' ν γένειος. Tum quod fulvam cervicem memorat, hoc ex poetarum Ioquendi more de iuba aeeipiendum erit; at iuba leonis est, non leaenae. Ae si sorte exstat aliquod leaenarum g nus, quod habeat aliquam iubam, debent tamen ac solent poetae in his sequi communia, non ea, quae in aliquo genere Sunt
singularia. Tum idem Wagnerus, quod hic Virgilio. Valerio quoque Flacco Argonaut. III. 37. aecidisse addidit. Haec sunt . illius verba t- Νon aliter gemitu quondam lea prolia ademiae Terga dedit
Misero manat iuba sordida luctu. aeribere voluit. Quod ast Ioeos de tigribus Scythicis et Caucasiis Aen. IV. 367. Sil. Ita . V. 135. Stat. Theh. X. 821. ul. attinet, Godoli. Fischema in Programm . Societ. Nati Scrutator. vosquena. d. 22. m. Decembr. a. 1828 docuit, Iermolovium, copiarum Rusaicarum Praefectum, tigrea prope Caucasum invenisse. Idem Alexander uum. holdina, vir summae auctoritatis, confirmavit in Iibro egregio: Examen eritique de PHistolae de la Geographia ilia Nouueau Continent, euina prima Para Parisiis a. 1834 prodiit. Nequo erroris accunandus sat Virgilius propter ursam illam Libystidem Aen. V. 37. VIII. 36M. Nam Εhre ergius, teste Lud. Idelero in Ephemer. Litor. BeroIin. a. 1834 acid. 55, ursos in vetori Mauretania et Numidia hodie quoque reperiri narravit.
203쪽
Non miae Voggius ad h. I.: omnino arbitror Valerium hie aliquid humanitus passum. Cis. VI. z0. Acesinaque laevo omino
fatidicae Phriaeus monet agmina cervas, cui statim Post atii ea eoinua tribuuntur. Ad hunc locum Burmannus plura conge sit, quibus id addimus, Cervos e poetarum usu in genere masculino tum praecipue nominatos esse, ubi celeritatis notione
opus erat, ut apud Virgil. Εcl. l. 60. Georg. llI. 539. Aen. V. 233. Ovid. Metam. I. 306. XIII. Si f., cuius rei contrarium Broukhusius ad Tibull. lV. 2, 13. probante Huschkio, evincere
studuit. Simili ratione in collocatione v. canis poetae egerunt. Nam in re venatica canes seminino genere nominantur, quum marium non tanta Esset praestantia quam Canium seminarum,
ut docuit IIeinsius ad Ovid. Metam. Ill. IV., cis. C. L. Schneiderum inr Formenlehro der lat. Spratae P. S. et M. Cui observationi quum plures loci repugnare videantur, ad sonum attendendum est, eui, ut Wagnerus prudenter monuit ad Virg. Georg. l. z0., in hoc quoque v. canis cum aliis verbis iunctura plurimum tribuunt poetae. Cis. Burmann. ad Lucan. I. lim. et VII. Sm. IIine igitur masculinum non excluditur. quod nonnullis in locis certis de causis ponitur neque sine sensus detrimento mutari potest, ut IIorat. Epod. VL G. HCicer. Verriti. IV. 13, 31. Eadem de causa scriptura vulgata in Valer. Flacc. VI. 3 s. sq. retinenda est, in quo de Tel mone, qui Canthum exanimem suo clypeo tegit, poeta ita locutus est et
Dat catuIoa post terga Ioquis enim hic sortissimum ducem non leoni quam leaenae comparatum esse malleti Ergo recte Pius vidit, leones mageulos hic bene defendi posse, quia non de partu, sed de tutela catulorum agitur, pro quorum salute aeque leones ac Ieaenae pu-guare solent. Cuius observationis si Haruandua ad Stat. HIRII. I, 9. p. 214. ed. Dresd. memor fuisset, non tam in universum locutus esset, leaenas in talibus comparationibus poni solere. Sed in Ioeo Valerii lII. zaz. Marulandi exemplis scriptura nostra firmatur. Deinde quod post leaenam gub v. migre quasi leo intelligitur, id aliquam tamen cognationem habet eum illa poetarum consuetudine, quae subiectum, quod dicunt, masculini et obiectum feminini generis inter se eoniungit. Ita Ovid. Metam. VII. 408. Cerberus canis appellatur Echidneal. e. ex Echidna ortus. Sil. Italie. XIV. M. Tum praeeipiti materna furori Pyrrhus origo diabat stimulos. Hinc recto Drahenborchius in eiusdem libri quivit v. 22. sic edidit e lat ins Nymenaeo Conscia lascivo Thrasymentia iacitur unda eo
204쪽
De Epictetis geographisia, historisia et mytholagieis. 18Itra Relnsium, qui scribi volvit: Thrasymenia iacitur unda. CD. plura de hae struetura verborum apud Drahenborehium ad XVI. 50 . et Bumann. ad Aen. V. 339. Alia, id quod Ragnerus in fine annotationis suae addidit est Graeeorum poetarum consuetudo, de qua Spanhemius ad Callimach. Ηymn. in Dian. v. 102. et plures, a Bumanno ad Aen. VI. γλ Iaudati, videndi sunt. Quod autem Homerus Iliad. XVII. 133. leoni tribuit, quod Ieaenae tribuendum erat, inde laetum est, quod form λέαινα serius in linguam graecamillata sit: vid. F. A. Wolfii Epist. ad C. G. A. Schellenbergium p. 122. et Koeppen. atque Spitaneri ad Iliad. XV. 2 2. p. 200.
g. I. Post Epitheta Geographiea ad Epitheta Histortea atque
Irthologica venimus. in qua disquisitione nihil de Homerica imitatione disere mihi proposui. quae haud raro poetis Latinis fuit invidioga et periculosa, qui, quum ab Homero fere omnes dicendi virtutes ita essent declaratae, ut nihil relictum esse videretur, quod melius dici posset, speeie qiiadam, sueo et artis praestigiis novitatem aliquam carminibus suis dare studebant. Nam omnes qui legunt, nova quaerunt et novis delectantur. Misso igitur illo imitandi genere aliηm viam ineamus et ea, quae latinis poetis magis sunt propria et ex ipsa populi sui indole et conditione petita, in disputationem vocemus. Duo inprimis sunt Epithetorum Historieorum et Μythologicorum son-les, quorum unus ex ipsa antiquitatis recordatione splendidaque rerum a maioribus bene et fortiter gestarum eommemoratione manat, alter ex aeeurata urbium, fluminum, terrarum, locorum
cognitione et gesta antiquitatis cum statu praesenti coniunctione lectoribus a poetis aperitur. Hoc quidem Epithetorum genus, quod magnam partem ex Alexandrinorum poetarum schola nuxit, latinis poetis est proprium nec eum Homericis Epithetis nec eum recentiorum consuetudine aliquam similitudinem habet. Illud vero cernitur inprimis in Patronymicis vocabulis, ut in Romanorum nominibus Aeneadae, Romulidae, Idaei, Rhoetei aliis huius generis. De quibus accommodate ita seripsit Dissenius ad Pindar. Olymp. XIIl. I . p. I s. r , Patronymiea forma antiquitus non nisi de vera aut eredita origine usurpabatur veluti Ἐρεrθεῖδαι proprie sunt Pelasgi, veteres Attici ab Erechtheo oriundi, quibus mixti postea Iones eodem nomine comprehendebantur, quia displicebat Ionicum nomen, et contrario
205쪽
modo in Doricis civitatibus, qualis Aegina, Corinthus, Dorienses omnes audiunt, licet pars ex veteribus ineolis esset. Sed ab Alexandrinorum tempore patronrmica forma etiam de regibus et politicis conditoribus usurpari coepit, unde Latinis Romani Aeneadae dicuntur, Cyrenaei Battiadae in utraque lingua. CD. enndem ad Nem. VII. 50. et Boethhil Introduet. ad Pyth. IV. p. 2Gli. Ita apud Silium Italieum - rit ex hoe uno plura exempla petamus - statim ab initio libri primi v. s. Ca thaginienses appellantur gens Cadmea, ut v. 106. XVII. 5M.,
nominibus Drahenhorchius recte animadvertit, Carthaginienses antiquitatis et gloriae vetustae causa sic dictos fuisse. Similis longinquitas temporum causa est, qua idem poeta de rebus vel li minibus Romanis canens non consentus est hominibus Aeneadiim
vid. Baeh. ad Ovid. Metam. XV. ω2. vel Dardanidam, sed ex Ilio vel ab Ida monte vel Rhoeteo promontorio denominati nem petit, ut i I. GI. Romani Rhoetes dicuntur et III. 207. Idaeum genus coli. Stat. Silv. I. 2, 14 . iam Tybridis areis Iliaeas L e. apparent , et III. III. feminae Romanae Iliaeas nurus. Idem longius fortasse, quam erat par, Epitheton s ciatus Valerium Publicolam II. appellavit missi Spartani propaginem: Primum enim discendum est, Valerium Volesum in Valerii Publicolae maioribus fuisse, deinde illum Volesum a
Sabinis ortum, postremum, hos a Lacedaemoniis Originem traxisse. Iam Drahenborchius similem locum e XV. 14s. eomp ravit, in quo Clandius Nero voeabulis Amyelaeus nepos significatar, quod Claudia quoque gens a Sabinis Romam translata erat, unde idem Nero VIII. I2. Therapnaeo l. e. Spartano) a sanguine Clausi ortus esse dieitur. Silius qui Romam ipsam XII. GIG. muros Iliacos et Romanos ipsos Dauni nepotes 1V. - . e r. v. 63I. dixit, satis Iuculenter mihi d
clarasse videtur, quanto studio omnia ad augendam carminis sui magnificentiam et ad populi sui res antiquas celebrandas congeetatus fuerit. Neque aliter egit in ceteris Italiae gentiabus commemorandis. Ita XII. 111. Puteolos voeat muros Pherecyadum, cuius vocabuli rationem interpretes uherius d
claraverunt, tum ibid. 45 I. Tarentinos Oebalios nopotes ab Oebalo Tyndarei, qui rex fuit Lacedaemoniorum autiquissimus, et XV. 320. urbem ipsam Tarentum Tyndarium, veluti tota regio circa Tarentum Oebalia appellatur a Claudian. in Prob. et Olybr. Consulat. 260. Add. l. 2M. Inachiumque virum
Similiter Statius Silv. I. 2, 142. de Venerer a tetaeost ad frena Mais olores ot Martiat. XIV. 161. 63Maera pluma, ubi vid. in .
206쪽
De Epithetis geographisia, historieis et mythologieis. IMterris proserania Hiberis, sub quo Graecus ab Inacho sic dictius intelligitur, et XI. 33. Ut strepit - Memphis Amyclaeo paraim lasciva Canopo. Canopus Amyelaeus dicitur, Drahen-horchio notante, ob Canopum gubernatorem Menelai qui ut rex Lacedaemoniorum Amyclastus appellari potuit. Maior est Siatii Iieentia, qui in Theb. X. M. Argivos appellavit Tantalidas quod, Scholiasta explicanie, Argivi semiunt posteritati Taulati. CD. Bach. ad Ovid. Metam. X. 162., qui poeta insolita ratione Fast. V. 309. scripsit: mppolyis infelix, vel a coluisse Dionen. Veueris matrem pro ipsa Venere posuit, nulla idonea causa duetus, nisi quod fortasse de lusu verborum in nominibus Dions et Diana, e qitibus hauc Hippolrtus praecipue coluerat, cogitaverit.
Transimus ad Lucanum, qui In rebus Romanis describendis Silio suit continentior. Sed in rebus Aegyptiacis similiusus est licentia, veluti VIII. I. Tamen omina monstra Pellaeas eoistre. domus et IX. 101s. Rex tibi Pellaeus belli pelagiqus labores Donat. In his lectorum animi primum ad Alexandrum e Pella, Macedoniae urbe, oriundum revocandi
sunt, tum ad Ptolemaeum, Lagi filium, Alexandri quidem in
Aegypto successorem, sed nullo sanguinis vinculo eoniunctum,
nisi Pausaniae testimonio Ι. 6, 2. illum Ptolemaeum Philippi
filium fuisse fidem habeamus h . Gr. V. 60. Aliactum diadema IX. 153. Pellaeas arces. Pellaei mrari, quibus Alexandria significatur. Add. Claud. in Eutrop. I. 483. enses Pellaei atque Sil. Italic. XI. 3SI., quem ipse Virgilius In Georgie. IV.2M. huius vocabuli usum docuit. Difficilior vero eiusdem verbi Pellaeus interpretatio est in Ioeo Siliano XV. 300. de Philippo rege Macedonum:
quod vocabulum si quis de regno Macedonico sive de terris regum Macedonum imperio subiectis sive de locis, Macedoniae finitimis, intellexerit, id me non tantopere offenderet quam quod Philippus suas terras bello perfudisse a poeta dicitur. Sed recte WEberus in Corp. Poet. Latin. p. 882. coniecturas, quas Ruperitus ad h. I. attulit, non idoneas esse iudicavit. Contra urbem Alexandriae e Grotii, Oudendorpii et Reisii sententia Lucanus intellexit X. 5S.
Quum ae parva Cleopatra bimini Intulit Emathiis Ignaro Caesare terata. PausaniaE sdem non haliendam esse, nuperrime uob. Gei erua
docuit in Commentat. de PisIomaei Lagidae vita usi 1838. p. I.
207쪽
Sehollastes contra haec ad h. l. habet: Emathiis tectis posuit, non quod est in Emathia, sed quia de Emathiis eampia Caesar venerat' sub Pharia tecta. - Ad quam explicationem locis pluribus, tu quibus eampi Emathii pro campis, in quibus pugna
Pharsaliea erat eommima, Ponuntur, motus esse videtur, ut LI. VII. S60. VIII. 266. 531. IX. 33. Et ibid. v. I01γ. Emathiis quod solum defuit armis Exhibet i. e. rex Ptolemaeus .
Sed erravit Seholiastes. Nam nimis audax talis esset met Iepsis, quum iam satis inusitate, sed non Praetest consuetudianem poetarum huius saeculi Lucanus Alexandriam dixit Emmthia tecta ob vetustum terrae Macedonicae nomen, e qua e leberrimus Alexandriae eonditor ortus erat cti. Stat. Silv. III.
IIT. et a qua terra ipse Ptolemaeus, Lagi filius, aliique Aegyptiorum reges libenter se Macedonas salutari passi sunt: vid. Pausan. X. R 3. Sed ab eodem Lueano non magno cum i
dicio seriptum est VIIL 142 - - .
Niluano et harbara Memphia Et Pellisinia tam mollis turba Camσω Noa animos
in quibus Epitheton Pelusiaeum incongruum est, quum Pelusium sit ad orientem vergus, Canopus vero ad occasum. Cond nandum tamen hoc esse Lucano Oudendorpius eenset, qui Pelusiacum in universum pro tota Aegypto sumsisse videtur, ut Avienus init. Orbis deseripi. r Et Pelusiaci eelebrantur templa Canopi. sed in utroque loeo a poetis peccatum egse putamus, ut in iis quae cap. I. g. z. enumeravimus. Audax quidem, sed non manifesti erroris aecusandus est in usu Patronymicorum Valerius Flaccus II. 612.
Undarum decua et gentia, Cretheia virgo, Pando viam.
Sed Helle, ad quam haec verba conversa sunt, filia erat Athamanthis, euius frater Cretheus. Itaque Valerius Epitheton non sumsit a patre, euius animum paternum ob fiummam crudelita- . tem filia non erat experta, sed a patruo mitiore eiusque eommemorationem honorificam una eum Helles Iandatione eoniunxit. Tum Iason, qui ab Cretheo, Patre Aesonis, genus guum ducebat, suam quoque gentem hoe vocabulo exornat. Simili ratione, ut Bumannus annotavit, Amphitryomiris dieitur He
eules, Iovia et Nemenae, Amphitryonis uxoris filius, et ab Ovidio Amori BL s, 41. Madris Asopca, quae Martia et Thebes, uxoris Asopi, filia fuerati Est hie poeta ab ass elata doctrina et nimio reconditioris eruditionis studio minime liber, ut infra pluribus docebitur.
208쪽
m Epraeua geographisis, Uriorisis et mytholaneis. 181 g. 2. Alterum Epithetorum Historieorum et Mytheso eorum
fontem supra diximus sellam vetugu et praesentia temporia Commixtionem. Contra noster sensus nostrique saeculi indolea a tali praesentis rerum statua translatione alienior est et eu .cta in accurato atque eontinenti rerum ac temporum ordine sita esse vult. Romani vero poetae cum acerrima antiquitatis exornatione id coniungebant, ut nomina recentiora terris antl- quis adderent, mores suae aetatis antiquitati tribuerent, et EpDiueta e praesenti rerum eonditione depromentes iisdem res a liquissimae memoriae condecorarent. Quae si mira esse videntur, ad illam ingeniornm eonformationem nos redire necessa
est, qua ductus non solum optimus quisque, sed maxima populi Romani pars incredibili desiderio rerum antiquarum stagrabat. Ita ut in legendis et recitandis rebus antiquis animus ipse se res antiquior. Hae sentiendi ratione vel statua civitatis qualis sub Augusto et illa, qui post eum imperaverunt, fuit, non m dioeriter reficiebatur atque exhilarabatur. Scilicet quo tutior erat rerum praesentium conditio, eo libentius scriptores et poetae Livium, Virgilium, Horatium, Silium, Lucanum nominaggegnificiat) res antiquas colere solebant et ingenta elatum nulla alia ro melius ali atque eorroborari posse putabant quam a Eidua recordatione eorum, quae a proavill splendide et magna eum laude gesta erant. Itaque felicissimus fuit Virgilius in ell-gendo Aeneidos argumento. Nam primum id magnopere pla-euit superbis Romulidarum Ingeniis, qui tam libenter seso Aeneae eiusque sociorum stirpem dici audiebant, et quovis versu, quo Virgilius maiores ipsorum geque ut terrarum dom nos celebraverat '), impense gaudebant. Non minus, qui genu Iuliae dediti erant, maxime de condecoratione huius genus,
quam Virgilius summis laudibus eumulaverat, ut Georgie. L24. sq. II. Io. sq. Aen. VI. m. sq. IX. 449. laetabantur. Accedebat, quod res a poeta splendide descriptae in ipsis Romanorum agris gestae erant. Itaque Romani patriae terrae amantissimi maximo ardore earmen Virgilianum comprehendebant et quasi in sinu fovebant, nomina Evandri, Pallantis, C miliae, Laviniae, Lausi, Mezentii, Messapl, Mnesthei aliorum- quo in summis deliciis habebant et nomina urbium Latinarum,
quae aut solo aequatae aut antiquo splendore orbatae erant, tenerrimo desiderio prosequebantur, quid' quod locis ipsis, in quibus olim maxima illa et gravissima Troianorum Rutulorum-
φὶ Itaque - ut hoc tinum addam - Wagnema Iocum Aen. VIII. 27 I. contra Heynium et Nobbium recte tuitus eat.
209쪽
que certamina erant testa, non minus gaudebant quam si Ipsi praesentes adsuissent δ' . quae omnia eum allis argumentis, tum hoc maxime documenis confirmantur neque huius geripti nis est plura afferre , quod Romani ipsi Aeneida gesta po puli Romani appellare soliti sunt, quod nomen etsi per se minus accommodatum est, luculenter tameu declarat, quo et quanto gaudio Romani de hoc carmine affecti suerint. Virgilius igitur quum egregia carminis inventione, heroum in insigni luce collocatione et dulcissimo versuum suorum g nere animos Romanorum miris lenociniis devinxisset et desiderio rerum antiquarum implevisset, in Epithetis e situ loeorum petitis saepius formam orationis adhibuit, quae eum illa prolepsi, qua poetae graeci et latini orationem suam prae clare illuminaverunt, aliquam cognationem habet. Sed non ea prolepsis est, quam vulgo ita nominare solemus, ut e Comp ratione singulorum locorum patebit. Ita statim ab initio Aenebdos legimus:
Reetius Virgilius de regione, quae suo tempore omnibus erat nota, 'nomen posuit notum, quanquam id demum post urbem Laviniam conditam accepit. Est igitur in h. v. nulla prolapsis, neque illam, me iudieri in M. 2. reperies:
Et tandem Euboicia Cumarum adIabitur oria vel v. n. ChaIeidieaque levis tandem super adstitit arce
Eripe me his, Invieto, malis r aut tu mihi terram Iniice, namque potes, Portusque require Velinos.
Λb hoe loed Iulii Hygini incipit reprehensio, quam Gellius
Noct. Atile. X. 16. nobis servavit. sequo haee sunt illius Verba modo aut Palinurus novisse et nominare potuit portus Velinos aut Aeneas ex eo nomine locum invenire Posteaquam docuit urbem Veliam multo seriore tempore esse conditam, ita pergit: Inscitissime igitur petit ut Aeneas portum Velinum requirat, quum id nomen eo tempore fuerit nusquam gentium. -
Testimonia veternm satia nota anni. Videantur, ut quaedam excitem, Donat. Uit. Vargi . g. 11. 12. Ibiq. Reyn., Tacit. de causis eorr. eloquent. 13., Burmann. ad Anthol. Lat. T. I. P. 352 aBq., tum viri doctissimi, alias discordea, hae vero in eo concordes, Bernhardyin Histor. Lit. Roman. p. 205-209 eι Baehelua in libro auo utilissimo P. 132. 134. 135. ed. me. Diqiligeo by Coosl
210쪽
Da Duhelia geographisis, historitas et mytholomela.
Deinde panilo mitius de locis, VI. λγ. et I. 2. iudieat, quos
Poetam ex sua persona κατὰ προληψιν historiae ita scribere potuisse concedit, sed Palinurus qui potuit inquit seire ea quae
post annos sexcentos facta sunt nisi quis eum divinasse apud inferos putat, proinde ut animae destinetorum solenti Sed etsi ita accipias, quanquam non ita dicitur, Aeneas tamen, qui non divinabat, quo paeto potuit requirere portum Velinum, eui nomen tune, sicuti diximu1, nullum usquam fuit Haec quidem Hyginus. Nos vero non ut ille speramus, fore ut Vi DIus, nisi mora eum immatura oecupasset, hos Ioeos correxisset, immo poeta de locis Italiae eo, quo ipse vixit, tempore notissimis locutus non vavam quandam priscae originis famamae speciem sibi eonciliare voluit, sed ea de eausa haee nomina posui ut maior esset earmini suo gratia apud populares homines iique graviore argumento ad legendum invitarentur. Scruticet bene novit Virgilius ingenia aequalium, nee pogtulandum est, ut, qui Romae vivit, omnino immemor sit moris Romani. Vid. quae IIunius prudenter monuit ad Aeneid. VIII. I. Si igitur in nova Aeneidos editione tales Ioeos ut Hyginus ille v luit, aut omisississet aut mutagiat, suo apud aequales honori suaeque existimationi profecto male consuluisset. CD. Aen. VI.ss. Sos. et alios locos, quos Wa erus in Quaest. Virgil. XXXVIIII. p. 5M. sin collegit et illustravit. Unde Senecae locus in Agamemn. 318 - 390. suam habebit excusationem. Vid. Delatus ad h. l. , culus annotationi plures Statii loci addi possunt, in quibus hic poeta in eomparationibus et deseriptioni bus moris Romani studiosior fuit quam moris vetustissimae illius aetatis, in qua res Thebaieae gestae erant. Huius generis sunt Theb. X. IV. domus Adrasti) verenda signorum. GD. eaeca Argivorum in oppugnandis Thebis testudo. XII. 120. laurigor
Thesei currus. Postremum illa utim nitisins comparatio, quae Gaurano des monte eadunt, duplicemqus faciunt iacturam e
Ioni VIII. li S. 546. plane sapit hominem Romanum, sicuti
alter eiusdem libri locus v. mo. sq. , in quibus pueri Acha mensi fit mentio, quae proprie ab his versibus aliena esse debebat, quum alia eomparandi ratio ad duces Graecorum multo aptior fuisset. Illa vero laus ob animum terrae patriae amantissimiim non
soli Virgilio ab aequalibus tributa est. Eadem quum aliis egregiis poetis, tum Schillem inter Germanos contigit. qui quum in aliquo Guiletini Telli loco nomen Ioannis Mulieri cum ti
norifica illius eommemoratione scite intexisset, maximus, hac fabula edita, spectatorum plausus summaque acclamatio secula est, ut quam maxime pateret, Omues, qui aderant, hae com-