장음표시 사용
191쪽
enim hoc cohaeret eum commemoratione veteris laudis et gloriae a maioribus' repetitae, quas res tarminibus suis Esse insigni ornamento omnes statuerunt antiquitatis poetae. Acced bat deinde doctrinae studium, e quo interdum mala eruditi nis Ostentatio nata est, qualia a nostrIs moribus quam maxime abhorret. In talium igitur Ioeorum recensione primum videndum est, utrum poetae ipsi in suis earminibus loquantur, a aliis tribuant orationem, quorum ob mores diversos, Patriam remotam et conditionem abhorrentem praecipua ratio habenda
erat. Ita Wagnerus ad Aeneidos locum in libr. V. v. 3Io , in
quo Aeneas victori Amazonium pharetram et Threicias sagittas dono dat, recte annotavit, haec Epimeta non esse mere ornausa, sed probe distinguendam esse poetae orationem ab ea,
quae aliis impertitur. Neque dubium est, id Virgilium voluisse ut illa praedieatione adiecta maius tribuatur pretium muneri Aeneae. Cis. v. 306. Gnosia bina dabo leuato lucida ferro spicula. Similiter Statius in Achiil. II. 417 - MI. uberius, quam par erat, in Achille suo exornando locutus Epitheta Eremotissimis locis petiit, quorum notitia neque ad mironem ipsum neque ad illius alumnum pervenire potuerat. Nam
haec sunt verba Achillis Stasiani:
didici, quo Paeonea armR olatu, Quo Macetae sua gaesa citent, quo turbine contum Sauromatea sulcemque Getea arcumque Gelonus Tenderet oi sexae BaIearicuε actor habena Quo auspensa trahena Iibraret vulnera tortu.
Quae nomina Achilli ignota et ad sortitudinis atque roboris sa-mam augendam uniee adhibita si quis iusto cupidius a poetaeoacervata esse dicat, Statius aliquam excusatiouem a Virgilio ipso, dictionis suae parente et auctore, repetet, euius pastorea in Eclogia ita loquuntur, quasi magnam orbis terrarum Partem perlustrassent et in Epithetis deligendis atque e remotis regionibus depromendis se aeque in illis locis versatos ostendant atque in ipsorum patria, quae est Italia vel Stellia. De talibus Spo ius in Proluom. in Carm. Bucol. P. 22. ed. Wagneritia iudicat: Virgilius, hi ad rei veritatem omnia expressisset, usaeculi sui moribus, ab elegantia illorum temporum ita recessi get. ut non delectasset, sed offendisget. Videamus igitur singulos locos. Eclog. V. 2T.
Daphni, tuum Poenos etiam ingemuisae Ieonea Interitum montesque fieri silvaeque Ioquuntur, Daphnia et Armenias curru aubiungere tigrea
192쪽
Da Epithetis geographisis, historris es mythologitas. Isis Sed res in Sicilia agitur, non in Moea vel in Armenia, itaque
nimiae doctrinae erat neque accommodatae ad pastorum ingenia Poenos leones et Ammias tigres commemorare. Praeivit quidem Theocritus Idyll. II. z2. Tηνον-δ μοχ ἔδεον ανέκλαυσε θανόντα. quihua vero verbis Virgilius minus circumspecte et g lius, ni fallor, ornatus Causa Poenos leonea adiecit, carminis opici fortasse gravitate commotus, in quo talia ornatus non reprehendendus, immo interdum laudandus est. Vid. Wagneri ad h. l. Ex eodem genere sunt, quae Eclog. IX. 11 - 13. leguntur:
carmina tantum Matra valent, Lyeida, tela inter Martia, quantum Chaonisa dieunt aquila veniente columbaa
In sermone pastoria Itali paullo doctior est columbarum mentio Chaoniarum, ad quam tamen poetam eruditum et lectione veterum seriptorum innutritum aves illae in antiquitate celebratissimae svid. Herodot. II. M. et Aelian. Hist. Animal. Xl. N. ibiq. Iacobs. p. 393. Iacile ducere potuerunti Neque aliter iudicandum est de Ioco I. G2 - 65.
Ante, pererratia amborum finibus exsul Aut Ararim Parthus bibet aut Germania Tigrim, Quam nostro illiva Iabatur peetore vultus,
vel do lis, quae statim post V. ω - M. commemorantur Afris, Scythia et Oaxe, Cretae flumine, in cuius nomine a Virgilio erratum esse non male Wagnerus in Disquis. Virgil. XXXX. 3. p. lim. suspicatus est, vel de Tmaro, Rhodope et de Garamantibus in Eclog. VIII. M. a Damone pastore laudatis. Quod porro ad loeum Ecl. I. 65 - M. attinet, Wagnerus
Iunio non omnino amentitur, totum locum a earmine past riuo alienum esse, sed contra docet, Etudiose emendum egse,
ne poetae iniuriam faciamus. Nam omnia proprie aeeipienda se opinatur et ab Augusto provisum fuisse veteribus ditorum agrorum posse8soribus, quos milites expulerant, aliquod persi gium, quo aveherentur, Ahicam Rcilicet aliasque remotas regi nes, inter quas vel Britanniam, licet post Ililii Caesaris tempora a Romanis neglecta et relieta fuerit, illis ut terram colendam oblatam fuisse demonstrare conatur. Add. X. 19.
Ithot Partho torquere Cydonis eoisuo Spieula quae verba iterum sunt aliena a sermone pastoris, rectius vero
Virgilius in descriptione Chlorei Troiani Aen. XI. 7 3. p suit: Spicula torquebat Lycio Gortynia e nu vel aliis in locis, de quibus G. dicetur, Epitheta sua e regionibus ob se-
193쪽
recitatem alicuius rei celeberrimis derivavit. Idem , lamen ob similem permutationem nominum et regionum in Eclog. VIII.
M. iniuria vituperatur. . Nam verbati hi deserit Hesperua Oetam
nullam habent difficultatem, si totam rem in Graecia ad nobis repraesentemus, quod tum illorum pastorum nomina. tum usus tibisto v. 21. , tum ritus magici, quibus Thessalia abundabat vid. Weicherti Epist. Crit. p. m. suadent et I. II. Vossiua atque Wagnerus iam dudiim recte perspexerunti Cis. Gronov. ad Senec. Hercul. sur. 133. qua occasione data, alium tue mur Virgilii vergum, in quo Epitheton a terra quadam petitum nonnullos interpretes et Eastnerem in Ephemerid. Scholast. Darmstad. a. ISM. Part. Il. seid. D. male habuiti Est Melocus in Eclog. II. 21.
' Μille meae Sistilis errant in montibus agnae,
quas Unas Siculas in hoc carminis nexu concoquere noluerunt virorum doctorum ingenia. Sed recte Wagnerus ad h. l. r quid enim Virgilium ut poetam impediebat, quo minus locum, ubi haec agerentur, Siciliam esse vellet pastorum carminibus celebratam 3 quid, quod ipsa graeca nomina, Corydon et Alexis, non patiuntur, aliud his rebus esse theatrum, nisi regionem, in qua graecus sermo regnaret id quoque ad Virgilii excusationem, - si quidem tali egeat - afferri potest tam in uv. mille agnas vid. Wagner. ad Eleg. ad Μessal. p. 83.3 non accuratam alicuius regionis inesse deseriptionem, sed id tantum numero rotundo indicari, permagnos fuisse greges iisque quasi novo testimonio declarari divitias Coudonis. quae si quis non probet atque, ut Spolinius vult, hoe carmen in hominem Italum, Alexandrum, servum Ρollionis, scriptum esse censeat Eaque de causa commemorationem gregum Siculorum moleste ferat, is illius poetarum moris memor sit, secundum quem Epiei vel loca remotissima ad maiorem res speciem inn-gere solebant. Ita apud Statium Theb. XII. 155. Ornytiis Argivus ad mulieres suae terrae, quo minus Creontem adeant, deterrendas hunc Urannum nullo pacto mortuis gepulturae honorem concessurum esse affirmat, addens: immites citius Busiridos aras Odrysiiqus famem stabuli Siculos us siectit si orares Deos. Nam illorum tyrannorum crudelitas fere in proverbium abierat. C . inlia g. s. Sed Bucolicum poetam minus decent talia permonis lenocinia, unde melius in Wagneri sententia acquiescimus. Nec comparari potest eum illis Virgilii locis inepta Substantivorum coacervatio in Cir. v. 439.: Nec Libys Assyrio sternetur laesurus ostro. Scilicet Scylla ipsa de
194쪽
De Epithetis geographisia, Halarisis et mytholateis. ITIge loqnnue et arietate modo ieetulum eburneum, in quo ipsa recubare eupit, Libycum ieetulum dicere potuiti Ergo eboris praestantia alio cognomine declaranda festi Eadem ratione
Virgilius in Georg. III. 12. vid. infra g. s. et Statius in Theb.
VI. S . peccavit, de quo loco in cap. 2. g. a. dicitur. Sed in universum de illis Eclogarum locis Spolinii observatio ad locum V. 27. p. 3I. repetenda es . non singula qua vis ad amussim esse exigenda. Cuius vero sequentia verba: , ut in quavis imagine quaedam adduntur ad exornandum non necessaria, sed tamen utilia. ut delectent, ita in hae imagine totum eius, qui eam exhibet, consilium spectare debemus, nos non omnino probare poSSumus. Nam bonum poetam sim, liter ut bonum pictorem decet. Singula et minima ita dispouere ut eum totius rei indole optime conspirent nec ab ea sine maximo rei ipsius detrimento seiungi possint. Itaque multo libentius in superiore Spolluit observatione aequiescimus, aequales
Virgilii pro illius temporis ratione sentiendi et dicendi, talem morum simplicitatem, qualis in carmine pastoritio desideratur, paullo molestius tulisse et hac de causa Virgilium eoactum fuisse, ut huic nimis delicato Romanorum iudicio vel invitus indulgeret. Cis. Hunii Disquisit. I. de Carmine Epic. p. 23. 24. Non dissimile est, quod in Francogallia Ludovico XIV.
regnante accidit. Etenim actores sabularum, in quibus res romanae et graeeae tractabantur, sui saeculi more induti ot exornati incedere solebant neque regis, euius nutut vel tia quam maxime Parebant, neque spectatorum aggensum et plausum tulissent, si graeco aut romano more vestiti in scenam processissenti Porro pra tantes illius aetatis picturae exstant, allegorici inprimis argumenti, in quibus est mira veteris mythologiae et a me adulationis confusio. Inserviebant igitur boni artifices et excellentes Rcriptores consuetudini aetatis suae atque usui, quem habebant tyrannum, ut est in proverbio, aliquid dandum Esse putabant. Talia lenocinia ac blandimenta et si ab iis, qui sensu pulchri venustique incorrupto sunt praediti probari non possint aut ad imitationem proponi, habent tamen in ipsis saeculi rationibus quo se tueantur et ab acerba censorum vituperatione suum ius sibi vindicent.
Sed multo solutiores, quam in priori genere observavimus, erant poetae eampumque liberiorem erant nacti ipsi loqtientes
et ex sua persona, non ex alia, carmina exornant , non agentium partes habenies, sed ipsi narrantes et describentes. Aeduo inprimis erant, quae poetis hanc dicendi formam commendarent, unum, calor et impetus, quo bonus Poeta essertur, ali
195쪽
rvm, .Homeri veterumque Epicorum imitatio. De quibus separatim dicendum est. Ac primum vis imaginandi poetarum hoc proprium liabere videtur, ut se non lacile universarum notionum angustiis adstringat, sed liberius per partes rerum singulas evagetur. Hinc quoque factum est, ut in Epithetis eligendis ea, quae in commune magna, pulchra, sortia, grandia,
lata, iddnea dici solent, in dictione poetica certis vocabulis et propriis significationibus appellarentur. Quae consuetudo in Epithetis Geographicis insigne adepta est adiumentum. Nam id
maximam vim habet, ut quae vulgari sermone universe dicuntur, gentes magnae, regiones amoenae, arma praefflantia, mon
tes ardui cet. , apud poetas Epitheta sua accipiant e locis, ubi oria aut inventa res est aut ubi illius frequentior ac nobilior usus, aut proventus largior ac praestantior, aut denique ubi sanctius colitur. Non mediocris igitur suavitatis sui it Milesia lana, lens Pelusiaca, pices Idaeae, arcus Ituraei, Lycia pharetra, Gortynia vicula, Gnosia spicula, Dictaea arundo, C lybeia massa, Thraces venti, Thraces equi. Pharius annus Scythicus arcus, Calona Ialae, Sabelli ligones, vinum Falernum, tura Sabaea, melia Nymettia, marmor Phrygium, rosas Paestanae, unguenta P sica, canis Amyclaeus et alia huius generis. Quis enim non sentiet in Virgilii Georgic. IV. 425. Indos siti tos, quod hos potissimum Solis radii torrent, aptius commemorari quam in universum populos, qui plagas meridionales habitant, vel ad delphinorum velocitatem.designandam meliora esse eiusdem poetae verba, nando Carpathium Libycum secant Aen. V. 595. , quam gi eos ex uno mari in alterum migrantes descripsisset vel denique Etruseam unius M
gentii pinum Aen. IX. 521. nominari, sub qua tamen omnes Etrusci, qui cum facibus ad Troianorum castra accedebant, intelliguntur. Add. Lucan. VI. 2M - 2ST. Qui Caesaris amma Segnius haud vidit quam malo nauta tremento Omnia Circaeas subducit vela procellae. Locum certum pro incerta alicuius procellae siguificatione poeta haud inepte praetulit, ut Statius Silv. I. 3, S. frangunt sic improba solem Frigora, Pisaeumque domum non aestuat annum. Domum intellexit arboribus obumbratam et sontibus refrigeratam non aestuare annum Pisaeum, id est, illum calorem, qui solet esse Pisis, quum ibi ludi celebrantur, ergo serventissimum. VId. IIand. ad h. l. p. 359. Talia de suo quisque sensu iudicet Contra sunt loci, qui subtiliorem doctrinam ostendere videntur et i0 crimen incurrunt, quasi poetae a legibus verae simpliciatatis ad assectatae eruditionis studium dellexerinc Videamus Virgil. Aen. XII. M.
196쪽
De Epithetis geographieis, historieis et mythologieis. Ita, Indum sanguineo veluti violaverit ostro Si quis ebur.
Reprehendit A. G. Schlegetius in Biblioth. Indie. T. I. p. IM.
poetam, quasi Epitheton Indum in eomparatione ex Homeri Iliad. IV. I 1. deductum sese. Iacobs. ad Philostrat. Imag. II. T. p. 42. male collocasset, quum in his morem aequalium suorum deserere deberet, qui Indiam, Aethiopiam, Μauretaniam terras omnium rerum pretiosarum procreatrices statuere
soliti fuissent. At Maro, ut e praegressis apparebit, eboris praestantiam nullo vocabulo magis perspicue suis ieetoribus deseribere potuit, quam commemoratione Indiae, terrae illius I hulosae atque ditissimae, neque inferior eius imitatio est imitatione Claudiani, qui de Proserpina erubescente XXXIII. 2 2. geripsit: Non aio decus ardet eburnum, Lydia Sidonio quod femina tinxerit ostro. Add. Cir. I S. Non Libyco molles plauduntur pectins telae , quod Taubmannus non mese de pectine eburneo nam Libya eboris erat ferax intellexit. Tum
Nunquam ego te summo volitantem in vertice montis Hyreanos inter comitea agmenque ferarum Conspiciam.
Hyreani sunt eanes venatiel nobilissimi, quos poeta sie appellavit, morem superiorum poetarum secutus, Adiectivo a re pra staritissima desumto, pro quo Homerus Epitheton e natura eanum vel e velocitate eorum αργὸς, αργιοδοτο elegisset. Grammaticam difficultatem Hunius eleganti coniectura eames pro
comites tollere studuit, Silligius vero loeum expediit, Hyrcanos simplieiter intelligens de eanibus Hyrcanis, ut alia canum genera nude ex origine patria appellantur velut apud Lucanum IV. 4 0. quem ipse Iaudarior venator tenet ora levis elamosa Molossi, ubi interpretes Senee. I stipolyt. 32. ef Virg. Geor ΠΙ. 405. contulerunt. Add. Senec. Thyest. m. Et longo sagax Loro tenetur Umber. Valer. Flacc. VI. Us. Quam cervos ubi non Umiro Demasor edaci Non perima petit ibi q. Burmannum. Cis. Wagner. ad Aen. XII. 711. Deinde Silli-gius haec verba ita explieat: inter Hyrcanos canes ipsi comites i. e. ipsum comitantes, ut v. comites sit appositio, non Substantivum. Pergamus ad Silium Itali eum, qui habet in libr.
cui Paullus, Hannibalem vestigans, comparatur. Sed interpretes de mutatione v. Belgicus in Bellicus vel Belicus cogitarunt inter quos Ulitius ad Gratii Cyneget. v. 202. et in Prol egom. p. SI. mouet ἄκορολογos esse, quod Silius eanem Belgicum in apros im-
197쪽
miserit. Contra Dansqueius reete vidit canes Bel eos eosdem esse qui alibi Galliel ut apud Orid. metam. I. 533. et Martiat. III. nominantur, ad venatum aptissimi. Aecedit, quod in pugnae gravis et eruentae descriptione poeta ad summi viri sortitudinem declarandam nullo paeto tenui vel humili comparatione aut verbis e trivio petitis uti potuit, sed et in singlais voeabulis atqne Epithetis cum delectu positis rei magnitudinem respicere debebat. Similem excusationem habebit Lueanus Pharsal. VI. 220. sq.
Nam in hoe quoque loco pugna cruenta describitur et excellens Scaevae tribuni facinus enarratur, ad quod pro merito suo declarandum Lucanus non universe locutus est, sed larii sima bestia commemorata lectores in uno unius hominis laeto diutius consistere voluit. Similibus rationibus duetva eum illaurea Libyn venatorem coniunxit, nam Libyes 'inter veteres a iis venaticae perlita maxime inclaruerunt vid. Lucan. l. 20S. IV. G02. GM. pro quo iacile aliud Epitheton ponere potuisset. Sed recte notiones condensatas et ad unum eandemque certam rem relatas indefinitae orationi praetulit Lucanus. It que geographleae difficultates, quas Lipsius, Oudendorpius ali que finxerunt, hie et in aliis huius generis locis nullae sunt.
Neque cervis a Virgilio in Africa positis Aen. I. 1M. et IV. 2S .), vel ursa Libystide V. M. et VIII. 36S.ὶ vel Thraciis, Ibreanis, Caspiis et Seythicis tigribus Georg. IV. 510. Aen. IV. 3M. Senoe. Here. Oet. 145. Stat. Theh. X. 821. ves leonibus Poenis per Siciliam vagantibus f Eel. V. 27.ὶ vel agris
Numidarum in oratione Impermnestrae morat. Carm. III. II, 4T.) offendimur. Prudens talium rerum existimator fuit II nius, qui saepius tales quaeialones ad solam historiam natur tem spectare edixit et graviter monuit, ne nimis anxii et arguti simus in bonorum poetarum interpretatione. Neque ullus Et gantioriim hominum aut recentiorum erilleorum, quantum fici Shakspeario talia vitio vertit =3. quamquam huic maximo po tae nullo paeto Silium Italicum vel Valerium Flaccum vel ει-plnium Statium componamus i spirat tamen in his quoque ardor poeticus et acerrimum veteres et probatos poetas imitandi
studium. ld. Iibrem Fr. Hornii: EAEIsirende Anmer ungen au Mah sperere Vol. II. p. II 8 seq. De Plauti licentia quaedam ab Osanno in Isaeo PhiIo1. Rhenan. Uo . II. P. 2. p. Bos notata anni.
198쪽
De Epithetis geogra uias, hiatorieis et mytholagitae. Ira
g. 5. Hanc igitur alisnam et inprimis Homeri istinuonem iam
supra sontem alterum Epithetorum geographicorum s elimis. minime riegamus, Homeri latinorumque poetarum conditionem diversam fuisse. Nam quum hie suam copiam varietatemque narrandi, e nainra haustam, mis homininus temporibusque au- commodamet, eam latini poetae saepenumero ita adhibebant ut suam imitandi sollertiam ostenderent artemque simul vel doctrinam exercerent. Utitur quidem Homerus Epithetia grandibus, hene sonantibus et pro linguae graeeae natura suaviter compositis. In locum talium, quibus latina lingua non abundat successerunt in rebus deseribendis Epitheta a certis locis, regionibus, urbibus petita, quibus Poetae animos Iectorum ad a liquitatem ita revocare voluerunt, ut in his contemplandis ipsi serent antiquiores. Qui in rebus tantoperct mutatis et in forma imperii Romani a Graecia heroici temporis maxime diversa
poetis eam lisentiam negant ut pro suae aetatis consilio rationem Homericam variare, mutare, refingere conarentur, iniquiores ludices mihi exstitisse videntur. Neque nos hodie omnia antiqua probamus neque tam religiosa mi vetustatis revere ita, ut nihil ex illa immutare aut nostris rationibus accommodare audeamus. Ita, ut unum exemplum addam, Κlopstochio atque Vossio magnus suus et debitus constat honor, neque ia-men omnes Iaudantur, qui ad illorum normami carmina heroica aut dyssia composuerunt. Iam nonnullos Ioeos videamus. IvGeorg. III. II1. legiturr Frena Pelethronii Lapithas gyrosque
deders Impositi dorso. Haec verba iam veteribus aliquam vituperationis ansam praebuisse videntur, propterea quod Epitheton Pelethronius minus Lapithis conveniat quam Centauris. Servius idem ab urbe Peleutronium derivatum annotavit. Sed recto Philargyrius h. v. per v. Thessali interpretatur, haec addens: Pelethronium est antrum, ubi Achillem Chiron 'exlidivit.-- Itaque Virgilius ad Lapilli a Thessaliae Epitheton Chironis, in Pelio Thessaliae monte habitantis, sensu latiori transtulit. Vid. Osann. in Mus. Rhenan. Philol. T. I. Part. a. p. II - 416. et Welcher. p. 440. Tum Heyniua ad Aen. I. 3M. reete vidit Epitheton Amphrysia , quod Sibyllae appouitur, non longius esse petitum idque pluribus exemplis firmavit. Simplicior in talibus est Homerus, qui, ut exemplum dicam, Circen vocat aut πότνιαν aut δεινήν. Pergamus ad Aen.
VII. m. in quo loco Chimaera in galea Turni commemoratur et eos ignes of me at Homerus magis in uuiversum ακάνου- τον κυο dixisset: cis. Iliad. V. qua de re Wayesseldus primum ad EurIp. Iou. p. 27 ariernos ignes et deinde ad Lueret.
199쪽
VI. 63s. Aetnaeis faueQua p. Aetnaeos es mtem faucibus' ignes conleeit. Sed nullus, ut puto, talia probabit. Nam Il-eet non unius terrae sint Chimaera et Aetna, attamen Virgilius Chimaeram suam, monstrum remotissimae antiquitatis, eum Epitheto Aetnaeos, quod idem gummam antiquitatem et maximos ignes iudicat, coniungere potuit. Cfr. Stati Theb. VII. 32δ. in quo loco Asopus in coelum Aetnaeos vapores emarenarratur, quod ad parvum numinis ambitum non satis necommodate dictum Egge indico, id tamen demonstrat, quam cupide in hae quoque re poeta antiquitatem immiscere studuerit. Add. Broulibus. ad Propert. Ill. II, 6. Longe alia ratione Aen. VIII. as . aetrentia dieitur amor aut apud Manil. IV. SI aeternae lacrimae e eonlectura Barthii, nisi hune versiculum
auctore Gronovio in diatrib. Stat. p. 291. T. I. ed. Η d. pro emblemate insulsi magistri accipere velimus. Imitatue Virgilii locum Silius Italleus Punie. V. IG. et I in quibus Flaminini galeam Sullae imagine ornatam et Equum pelle tigridis Caucasias coniectum fuisse narrat. Similiter idem in deserruptione Libyssae Il. M.), quae Amazonis faciem et figuram e tulit, eandem Thermodontiaca pelta praeditam deseripsit, ut inhoe quoque loco Epitheton antiquitatis notionem lectoribus gula revoearet. Et Lucanus in Pharsal. I. MI. ubi de magnis per
Caesaris milites rebus gestia loquitur e Meo manus - Oceani tumidas remo compescuit undas addens et Fregit et Arctoo apumantum venies Rhenum verticem dixit Arctoum, ut vel hoc Epitheto ex antiquissima geographia desumto militum facta augeret mentemque eorum laudareti Neque reprehendendus est Virgilius. qui in Aen. XII. 8 6. Megaera m appellavit Tartaream, quod vocabulum Heinrichio displieuit, Wagnarus tamen e fontibus dudum occlugis a poetru repetitum essereete docuit, nisi quis hoc Epitheton ex ipso Megaerae domicilio desumptum esse dicat. Nam in Tartaro habitabat ut Nox quae ea de causa Tartarea apud Valer. FIaee. ΗΙ. 212. dicitur. CD. Hesiod. Theogon. . Eurip. Orest. ID. Pors.
Deflexerunt tamen nam id quoque dieendum es0 in hoo
imitationis genere poeta Iatini interdum a recta via et prava aemulatione ducti aut nimiae eruditionis studio commoti in vitia inciderunt, a quibus se ne Virgilii quidem exemplo salis tueri possunt. Nam et hic quoque poeta interdum dormitavit. Quidni talia villa in ceteris poetis, qui in illius. Imitatione unle erant defixi, paullo mitius iudicemus 3 Ita Virgilius in Georgic. lII. 12.
Primus Idumaeas reseram tibi, Mantua, palmaa
200쪽
De Epithetis geogroephisis, Matorieis et mytholomela. I Inon satis prudenter Adiectivo usus est. Epitheton enim mero ornat neque ad magnam gloriam, quam Maro primus inter Mantuanos asseeutus erat, augendam aliquid eonsere e potest, tum molesti aliquid habet, quod v. palma, cuius in h. l. non
est propria significatio, Epitheton ab aliqua terra accepit. Vid. W n. quaest. Virgil. XXXX. 1. p. 5M. Rectius a praestantia palmarum eommendatur urbs Selinus in Aen. III. zoli. quae urbs cognomen palmosa, quod propter Reinganum in libro de Selinunte p. II. addo, non ab arboribus parvis et minime proceris apio petroselino apud Linnaeum) accepit, sed ab palmis grandioribus et altioribus, quae a veteribus earyo aevocatae sunt. Vid. Salmasti Exercitati. Plin. p. 928 s. Alalibus, quarum et hodie m gnus est numerus in agro Libbaeo et Selinunte, Epitheton ornans Virgilius depromere potuit. CD. Goeitling. in libro menstruor Hermes Vol. XXXIII. P. 2.
quas nectar is vocat ad colamm Hymettora, Audai Hybla fanis palmaeque arbusta Selinus. Haec verba nullo modo sunt mutanda, immo eum Cellario sic iungendar Selinus ad certamen vocat palmarum arbusta ut HybIa Hymetii mella. Ambusta palmas iam Gronoxius e Lucan. III. 216. illustravit: arbusto palmarum dives utims, euilis poetae locus VII. M . Genitivum palmas pro: primarum tuetur: Nunquam tanto ascoelum vultura tactigit. Ad Virgilium redeamus. Non recte e meo iudicio in Aeneid. Xl. 5M. de Camilla dixit:
Et rundam terati circum caput egit habena, Strymoniumque gruem aut athum deletat olorem
Nam Camilla in terra Itala venatur neque Inter venandum de gruum migratione e Stomonia in Italiam eam cogitasse aliquis dicat, quae migrmionis notio longe aptiua e loco Georg. l. 120. apparet, in quo improbus anaer et grues Strymonias coniunguntur. Itaque non miramur, quod Statius in idem dieendi
genus incidit Theb. II. DI. Ingens rex Echionius) Fuderat
Assyriis exstructa tapetibus alis Meniara toro. Sed quid tapetes Apsyrii in lecto regis remotissimae antiquitatis' quanto accommodatius et simplicius Homerus in tali re sua καλα regibus et prineipibus tribuit. Tum non minus inepte apud eundem IX. 323. Parcae appellantur sorores Elysiae et IV. 2zo. Parthenopael eorytus exornatur: Electro pallens et
iaspiri clarus Eoa. qua in descriptione v. 265 - 2 5. sine dubio Virgilium Aeneid. XI. et o - D. ante oculos habuit, sed tum Virgilii moderatum dieendi genus sequi neque tantae exaggerandi libidini se dare debebat. Similiter Areades