장음표시 사용
181쪽
Pare II. p. 266. Hellaueri in Λdditam. ad Vecliner. Hellenolex, Vrausiariae a. 1828. editis et in Supplementi Annal. Phl-lolog., quorum curam Ionius habet, a. 18M. Fascle. 3. repelitis, p. 401., et Sillig. ad Catuli. II, 3. R Undaro rid. Nem.
M. πρὸς ευάνθεμον δεε φυὰν λάχναι νιν μέλ- γενειον ἔγνον l. e.
ut nigresceret, velut in Fragmenti IM. Diss. θεὸς -δρὶ χαρμα πέμφη, προς μέλαιναν καρδίαν ἐστοφέλιξεν, ad quos loeoavid. Dissen. Comment. P. 16. p. 672. Comp. Olymp. X. M. M. et Dissen. ad Isthm. III. p. 556., qui docet, hanc loquendi rationem non ubique in Pindari carminibus admittendam esse. Idem fere de usu Theocriteo Wnstemanuus ad II. IIT praecepit, attamen in loco XII. M. Mn ta--πέτρη στόμα, οποιη Πελθονται μὴ φαυλον, μήτοιων ἀρροραμοιβοί e Iacobsit gententia λή-μον arcte eum couiungendum et pro prolepsi habendum esse statuit, ita ut hic esset sensus et genuinum aurum explorant, ut non salsum et adulteratum esse
illud certo experimento constet. Add. Sehaeser. ad ML M. p. 215. De prosariis Graecorum seriptoribus vid. Ersiger. In Pr lusione scholastica in Demosth. Philipp. a. IS26. ln Incem emissa p. 20. et in annotatione ad Xenoph. Mabas. I. 5, R, Fritrachium in quaest. Lucian. p. 39. V., Schaeseri ad Gregor. Corinth. p. 533. p. 10 z. et in Apparat. Uriti in Demosth. T. I. P. 2M., Vomel. in commentar. ad Demosth. orati Phlia lipp. p. M. et p. I65. et Lubverum In ilibri r 2 ammatistas Studiis Fasc. I. p. 33 - in quae Matthiaeus contulit e empla in Grammati Graee. g. 4 6. not. 2. I. IL p. 836. M. ait., ea maximam partem e fabulis Traginorum repetii L
182쪽
Do Epithetis Geographicis, Historicis et thologicis.
Epithetorum, quae communi Geographicorum vocabulo eo- plecti placet, fons uberrimus mirum suit illud veterum po tarum studium in exornanda locorum regionumve natura pocl-lum, quod quidem primum in fluviis, hortis, eriti, pratis, silvis, arboribus, vineis, olivetis, graminibus aliisque huius generis r bus ostendebant easque variis appellationibus pro illarum cel ritate, viriditate, amoenitate, magnitudine et nitore in operibus suis distinguere nunquam negligebant. Neque insolitus talis Epithetorum usus iis esse potest, qui quantam delectationem
Romani omnis temporis e vita rustica rebusque ruria cultissimis eeperint, secum reputant, unde sponte sua apparet, poetas, qui agrorum amoenitates, arborum umbras vel praeeritates, pratorum colores, fontium susurros et ceteras vitae rustieae
delicias este erunt, has quoque res splendidis vocabulis exo nagge et placentem ruris imaginem idoneis eoioribus, ut honi pictorea facere solent, effecisse. quibus in deseriptionibus si eximii poetae Latini interdum diutius immorati sunt, quam nostrae aetatis hominibus par esse videtur, suam exeusationem omnino habent neque Epitheta huius rei causa deseeta otiosadleenda sunt vel inania, id quod nuper bono cum mecessu Dissenius in multis Tibulli locis demonstravit. Alterum Εpl- thetorum Geographieorum genus poetae in revocandis pri ria temporis nominibus, laudis vetustae gloriaeque malorum ple-
183쪽
nis, satis feliciter inveniebant atque eum eo commemorationem urbium vel terrarum, quae una vel alia re nobiles erant et ab omnibus eclehrahantur, scite coniungebant. Itaque et suavi gimae narrationis et magnae doctrinae laudem apud aequales sibi conelliabant, quod in sequentibus uberius declarabimus. lam vero ad prius illud genus Epithetorum redeuntes statim ab initio commemorandae sunt Bumanni observationes ad Ovid.
Amor. III. 6, 4. et ad Valer. Hace. V. IM., in quibus de contrariis Epithetis erudite disputat, quae poetae iisdem rebus geographicis dederunt, et inprimis de illis nuriis, qui a po iis vel rapidi vel placidi diversa appellatione nominati sunt.
Haec sunt Bumanui verba in sne posterioris annotationis r unicum illud monendum, poetarum geripta non ad leges semper verae historiae esse exigenda, quum illis indulgere saepe ingenio liceat et ipsas rerum et locorum naturas mutare et a gumento suo accommodare, dummodo speelem veri et de riservent. Praesertim ubi res magnas eanunt, ut suit expeditio Argonautica. tunc omnia debent cum maiestate quadam augeri et ipsa numina, licet re vera placida et tenuia essent, induet rapida et maxima. Et nos quoque Bumanno libenter eone dimus, poetarum scripta non gemper ad illam normam, qua
philosophiae et logices magistri utuntur, Esse exigenda, ut paullo infra e plurium locorum comparatione apparebit, sed Bumannus, ni sallimur, nimiam statuit ingeniorum licentiam et in rebus fingendis libertatem. Contra ad duo in talibus est attendendum, ut recte vidit Handius ad Stat. Silv. I. 3, 22. p. 3 2. Nimiriim in diversis numinum, quae ipsi poeta gaepius viderunt, degeriptionibus, non modo grata quaedam inest licentia, sed imago fluminum revera est diversa pro diversa ratione locorum, temporum et anni tempestatum. Nam nullus sere est fluvius, qui non licet aestivo tempore sit placidissimus hiberna tempestate a nivibus, pluviis et similibus augetur, aquas volvit rapidiores et ipse incitatior sertur. Ita, ut in patria Romanorum poetarum terra subsistamus, in Virgil. Georg. III. 14. Mineius appellatur ingens, qui ab aliis et a recentioribus Italiae peregrinatoribus ut parvus fluvius degeribitur. Sed eum interdum ripas guas superasse et loca vicina inundasse atque longe diversam speelem praebuisse, Hunius ad h. l. docuit 3 . Similiter qui a Virgilio Aeneid. VII. πη. vadosus aΡ- pellatur Vulturnus, quum ab aliis rapax et celer nominetur, non aliter eum his Epithetis eomponi potest quam per rationem
Itaque parum recte A. G. Rephalidea in Itiner. Ital. T. I. P. 2I. iudicavit.
184쪽
De Dithetia geographiele, historitas et mythologiete. 161 naturalis illius mutationis. Eandem Statio suo IIandius vindicavit l. c., in quo Anien
in aque superque Saxeus, hie tumidam rabiem apumosaque Murmura
posuisse dicitur. Scilicet, Handio bene monente, Anio aliis in locis praeceps per devexa volvebatur, aliis tacito numine devehebatur, divisus In plures aquarum rivos. Quod et hodierna illorum locorum conditio confirmat, teste Christ. Nullero in libro: dis romistas Campagna T. I. p. 229. et p. 240. Sed altera ratio est eorum Ioeorum, in quorum descriptione, ut in terris externis atque R scribentis patria remotis, liberio-xem fictionem poetae sibi indiligerunt. Abusi quidem sunt nonnulli poetae hae libertate. sed in plurimis Iocis Epitheta a magnitudine, celeritate, Pulchritudine et suavitate desumta optime eum argumento rei narrandae congruunt. Vid. Virg. Aen. I. 3IT. de Harpalyce Threissa:
voluerem - fuga praevertitur Hebrum
ut recte Ionius et Ragnerus, repudiata scriptura Eurum, ediderunt. Saepe enim curgus celeritas cum fluviorum impetu comparatur et celerrimuη Hebri cursus saepius a poetis laudatur: vid. Sil. Ital. II. τ ., Stat. Theb. IX. ΦM., Claudian. in Rufin. I. 332. , quos Ioeos WAeneidio debemus. Qui fluviussi ab Ovidio Fastor. III. M. armosus appellatur, non est tanta huius testimonii fides, ut acriptura in loco Virgiliano immutetur. Simili r tione non puto obsecundandum esse Peerl-
ris scripturae: Te manet Assaraci tellus, liuam frigida parvi Findunt Seamandri flumina, Iubricus et Simoia
parvi mutavit in puri, ne Horatius reus esset erroris geogr phlei. Est quidem apud Homerum it. XXl. 15. Xanthus μέγαρκοταμὸς βα δίνης aliisque ornatur Epimetis ab aliis poetis, neque tamen causa idonea fuit corrigendi verba poetae. Nam Horatius, quamquam Chironem faeit loqirentem, non ut Homerus de agro Troiano locutus est, neque priscam aetatem, sed suum tempus respexit, illud tempus quo Caesar inscius in sicco serpentem pulveres rivum Tran8ierat, qui Xanthius erat L ean. IX. Dis. . Hinc natum est Epitheton, quod ad agrum Troianum brevibus verbis describendum non inepte est delectum, immo cum accuratis recentiorum enarrationibus bene eonvenit φὶ. Postremum mutatio Peerihampii nullum praes
185쪽
Pars tertia.ditim habet in loco Nicolai Damasceni περὶ εσο ιδισυ βλο γ S. ed. Valesia, P. S. ed. Oreli. , in quo Iuliam, Agrippae uxorem, dum Scamandrum transit, fluetibus per nimios imbres auctis iii summum vitae periculum adductam egse narrat. Ε enim Horatius in illa Scamandri deseriptione non singulas res, sed eommunem illius fluvii eonditionem, ut Poetariun -η Expressit. Progi ediamur ad lociun Tibulli, qui multum exercuit viros doctos, in Eleg. I. R 13.
An te, Cydne, canam, taeitis qui lentio undia Caeruleus plaeidis Per vada aerpis aquis.
In quo loco, si quid mutandum est, Huschkii gententiam amplector legentis: caeruleas placidus per vadu semis aquam nam v. meruleus de Cydno, qui a candido aquarum colore nomen cepisse traditur, a Tibullo non bene delectum esse vid - tur, licet plures locos, in quibus v. eaeruleus de colore fluvii positum est, Vossius et Dissenius attulerinti Add. supra P. I. cap. 3. g. 4. Alias loci mutationes et interpretationes vide apud Dissentiana. Nostro vero consilio hie loeus Tibulli ea de Causa inservit, quod ex eo apparet, poetam ob Epitheta illa cumulata leniter, tacitis undis, placidas aquas minime negligentine aceusandum esse, quum idem fluvius ab aliis scriptor hiis diversis designatus sit vocabulis. Xam primum Dissenius scite observavit, illiun ornatum Epiuietoriun oppositionis eausa adiectum esse, quum huic nuvii amoenitati statim asperitas frigidi I auri cum intonsis ineolis opponatiir. Deinde Bachius,
qui ad naturam numinis Cydni describendam Curtii vertin
186쪽
De Epithetia geographisis, historicis et mythologieis. 163IlI. 4. attulit, recte addidit Strabonis testimonium de Cydno XIV. p. si a. c. -δὲ καὶ ταχυ eo sis ομά ἐστιν optime tum Tibulli verbis componi posse, si audiamus Solinum, qui in eap. M. do eodem Cydno dixit: tumet vers qu-m liqrmutur nives, reliquia paris armi isnuis et quietus. Ita Lucanus VI. 367. et Eustathius ad Il. XVL Iz ., p. Ima. Sperchium, Thessaliae nuvium, celerem ac rapidum esse et strepere dicunt, atque in ea re haud disseuuentem habent Pausaniam, qui X. 20, 4. Sperchium βίαιον καὶ στενον δευμα habere dicit. CD. G. L.
Erlegh. do Malien8ibus Francolart. a. MDCCCXXXIII. p. 23. Sed idem lluvius a Stat. Achiil. I. 239. tenuis aquis appellatur, quam ob rem illa priora Epitheta nonnisi ad eam numinis
naturam referenda sunt, qua pluviis hiemalibus adauctum celeriter ac magno cum Strepitu decurrit. Quod iterum Statius Aesiill. II. 230. testatur, de eodem scribens: memini, rapidissimus ibat Imbribus assiduis pastus nivibusque solutis Sperchius vulsasque trabes et aazia ferebat. Similiter Phasis a Valerio Flacco V. 1Υ0. spumans et a Senec. Med. 211. placidus appellatur. immo ab Ovidio Metam. VII. s. rapidas limosi Phasidos undas commemorantur, in quo poetam luxuriantem agnosces, denique ab Homero Il. XVII. 436. αλαzως via λησποντος, quo nomine mare ante fretum Hellesponti intelligitur, ratione habita oris angustioris, in quod tum mare Aegeum
sPaxa que Per aequor Cycladas, et erobria Iegimua freta eonetis terria.
recte interpretatus est. Respiciuntur Enim interfusa Cycladas aequora, ut Horatius loquitur Carm. I. 34, 20. , veI angustissima maris inter insulas ociadas spatia eis. Proheschii libri laudat. T. I. p. 53 - sili. , quae fluctns impediunt, quo minus sese late explicent, ita ut illi tanto altius surgant et mare navigantibus reddant difficile et importunum. Quapropter V lerius Flaceus II. 622., a Wagnero laudatus: Purium infame fragosis vadis. liaque illud vocabulum, licet dissessius, sed ad
naturam regionis accommodatius, praeserendum esse eengeo mconsita, quam Urielierto in Epist. Crit. p. m. praeeunte, olim in disquis. Virgil. P. I. p. S. probavi. Cogitaveram tum de eximia maris Aegei pulchritudine, cui ut Bromdsteditus in
Itinerar. Τ. I. p. 9. scripsit, ex insulis huc illuc sparsis lii cum dissima et gratissima assi inditur RPecies. g. 2. Ad idem Epithetorum genus referendum essct censemus usum v. immanis in Aen. III. 01. M2.
187쪽
Adparet Camarina procul campique Geloi seu νu Immanisque Gela fiuvii cognomin dicia. Musis
Dubitatur, quorsum spectet v. immanis. Nam aut ad tyrannos urbis Getae, saevos sortasse et erudeles eorumque similes, qui in aliis Stelliae urbibus imperitabant, trahendum esse videtur,ua ut a dominorum moribus quod saepius st: vid. P. IL cap. 2. g. 2. urbi ipsi Epitheton tribuatur, aut ad urbis Gelaesitum ad amnem vorticosum et magnum retulerunt. IIaee
interpretatio iam Doruillio in Sicul. p. 12s. probata est, quem Hernitis et Noehdenius Annotat. p. 20 . seeuti sunt, ille tamen in hoc dubius, quod agri Geloi naturam non tantae asperitatis fuisse sciamus, ut ab eadem poeta Epitheton guum deri, vare potuerit. Post Hunium Martinus in Diurnis Seholast. Darmstad. a. 1826. R I. sold. 43. emondavit: imma nisque Gela fluvio a eognomine diei cuius medelae facilitatem Selim dius ad Horat. Epp. I. 6, 2τ. approbavit. Hinc nos in Dii quis. Virol. l. c. voc. immania ad urbis Getae potentiam et opes, quibus olim noruit, ambitusque magnitudinem insignem transsulimus, Doedeclinio in Synonym. Lat. T. I. p. v. teste advocato. Wagnero fuit duplex dE nostro loco sententia. Nam tu annotatione subiecta omnem dimenitatem tolli aeribit, si mimmanis Genitivum et Epitheton v. fluvia esse statuerimus. Cis. Aen. VII. mo. MI. Sed in observationibus ad Aen. m. . 151. Insolitae formae genitivi intwM causa mentem mutavit et aut a fluvio scribendum esse, quod suadet Martinus, aut, quod
ipse maxime probat, rescindendum esse vergum illepidum Haec tamen virum doetissimum paullo iniquius pronuntiasse censeo. Plana enim atque saeilis loci sententia est. si in Μ-tini coniectura aequiescimus, eam tamen ita accipientes, ut mimmanis non ad ambitum urbis, sed ad adspectum, quem illo ager Gelous adnavigantibus praebere solebat, referatur. Ae
primum quidem notum est, faciem litoris Steuli pluribus in i
eis non modo rupibus et goopulis horridam esse, sed aliis quoque soli varietatibus abundare, quae e massa torrentis Eulph rei durata Originem habentes huc illuc surgunt atque in arduos clivos mirae figurae attolluntur. Aecedit, quod plurimae Siciliae urbes ad litus maris conditae in locis editioribus sunt e structae, unde ipsae speciosiorem formam accipere visae sunt
Postremum loeus Ovidii Fastor. IV. 170. Praesinit Ceres Et te, vorticibus non adeunde Geta quem Ragnero debemus indieat regionem circa urbem nonnullis soli varietatibus ins
Fide, quem supra exeitavimus, Rephaliden In Itiner. Iteste. et SieuI. T. I. p. 265 aeq. et T. II. p. II et p. 70.
188쪽
De Epithetia geographisis, hisιοrisia et mythologieis. 165
gnem fuisse, quas nuvios veI rivos per loca abrupta et praecelsa in mare exeuntes effecisse putamus. Eiusmodi igitur regionem continuationibus montium ex interiore insula prominentibus in varias partes diffissam atque divisam, deinde mirandis figuris, e Iava illa formatis, et aquis magno cum impetu per rupes, quasi Per cataractam, in mare prosilientibus Virgilius suo itare immanem appellare potuit. Adiuncta enim est huic vocabulo fere semper notio magnitudinis extraordinariae et per molem suam homines horrore percellentis, non admiratione assicientis, ut docent loel ab Heladorso ad Cic. de Nat. Deor. II. lis, 1 6. et a Doedeclinio l. c. T. III. p. 229. collecti. Cis. eundem in Commentat. de Ἀλφα intens. Rerm. graee. P. 10. Similiter Aen. I. 139. immania saxo Aeoli a Neptuno Commemorantur non tam ob magnitudinem quam ob horrendam naturam, immo Dido ipsa in eiusdem libri v. 616. Aenem allocuta: quae vis immanibus applicat oris hoc vocabulum de guo regno intelligit. Non male Pomponius Sabinus hoc Epitheton propter aspera et inhospita Libyae litora positum ess annotavit, quae vel Dido ipsa, patriae suae amoenitatum memor, non gine horrore quodam immania appellat. In . eandem de loco libri tertii senientiam Munscherus, quod postea vidi, in Observat. ln Virgil. Aeneid. , Ηmoviae a. 1829. editis, P. 16. Incidit. Porro quod ad grammaticam huius Ioel rationem attinet, Martinuη suam coniecturam tuitus est loco Aen. VI. 383. gaudet cognomine terra. Eandem coniecturam si sequimur, forma genitivi via, quam doctissimi grammatici ab usu aetatis Augusteae alienam esse edixerunt vid. Benuei. ad Ter. Andr. II. 1, 20., Huschh. ad Tibuli. IV. Io, i, Heinrich. ad Cic. de rep. I. P. II., lalin. ad Ovid. Metam. XV. z2R, Wolf. et Fircliner. ad Morat. Satir. I. I, 105., WEichert. de verss. Virgil. Et Valer. Hacc. iniur. Susp. p. 60., Forbiger. ad Lucret. V. 100 ., Obbar. alIIorat. Epp. l. I, sh et Schmid. ad Ι. 6, 2 ., Wagner. ad Aen. IX. 151.ὶ vitasvr et versus ad optimam aetatis Virgilianae normam emendatus est. Postremum iam Wagnerus de metricis v. Gela rationibus observavit, Virgilium hic graecam eonsuetudinem esse secutum latinorumque poetarum, ut Silii Italici XIV. 2IS., alium esse morem. Nimirum poetae latini in nominibus propriis iisdemque peregrinia metrum saepe variaverunt, ut Virgilius I. 3 3. in nomine Syctaeus. V. 5M. et V. 293. In v. Sicania, Ovidius in v. Hophiis Metam. V. GM., in V. Orion VIII. 20z. in v. Macedonius XII. 66., eis. Ialin. ad M. 11. Alia exempla vid. apud Gronov. in Biarmanu. Ilog.
189쪽
xium ad Horat. Epp. I. Io, M., quibus add. Ialin. ad IIorat. Carm. III. D. et ad Virg. Aen. XII. 401., Wagner. ad Eclog. IX. m. atque Weichert. in dissert. supra laud. p. 62. et in Reliq. Poet. Latin. p. 42 . sq. Revocat v. immania nos ad locum Valerii Flacet Iib. II. v. 615. 616., in quo de Iasone per Hellespontum vehente
medias intervolat urbes, Qua brevibus furit aestus aquis; Asiamque prementem Effugit abruptia Europa immanior oria.
Quae verba Burmannus de lueundiore Asiae adspeetu et de abruptioribus Europae promontoriis explicat. Non male. EN enim mens Valerii haec est: Asia et Europa olim unam ess eerunt terram. Asia vero, quae nunc dicitur, pars erat altior atque alteram partem, Europam, premebat. Deinde Europa sive terrae motu sive alia eausa naturali accedente eis. Aen.
IV II. et Welcheri. ad Valer. Flaec. I. lim. in Beckn Aet. Semin. Reg. II. 2. p. 325. tanta vi abrupta est sessugit , ut adspeetus orae per illimi discessum in duas partes divulsae Immanior seret. Sunt hodie quoque litora Asiae planiora et amoeniora quam illa Europae '). Singula si videamus, Premens Asia de Asiae locis editioribus dicitur, quae in Europam planiorem quasi imminent, ut idem vocabulum gine adiuncta molestiae notione saepius in deseriptione regionum posItum est.
Vid. Aen. I. 246. B Iimaruo mars proruptum et pelago
premit arva εonaritia. . Luean. marsal. III. 253. Aethiop --que solum, quod non premeretur ab ulla Signissimi regio ne poli l. e. includeretur, legeretur. Senec. Oed. Tyr. 39. Sed ignofriget aestiferi earia IItan, leonis terga Nemeaei premens. Thyest. 628. Maris gemini premens Fauess Corinthus. CD. Baeli. ad Ovid. Metam. I. M. et Heyn. et Munderitis. ad Λen. IV. SI. Deinde paullo insolentius a poeta dictum est te git Europa Asiam. Voluit quidem Valerius nimiam cele
190쪽
De Epithetis geogre iris, hiaιorteis et mythologicis. I nritatem ae motum terrae Inopinum hoe vocabulo indicare, quo cursum incitatissimum atque magno cum impetu lacium et in hominibus et in rebus naturalibus saepius designat. Vid. l.
Quin rapia hanc animam et famulos ei tua effugis artus
in quo loeo sunt verba Crethei ad filium Aesonem famulos
artus Maserius et t. A. Wagiterus non recte intellexerunt quasi animus apud mentem esset addendum eique ut rei divinae artus famulari deberent, non corpori. Sed ipsins Aes nis corpus indieatur, a quo animus morte voluntaria se solvere
debuit, ne Peliam dominum gravem et imperiosum subiret. Itaque per prolepsin haec verba poeta elocutus est l. e. ne sa- muli serent artus, ut apud Virgilium Aen. VII. m. nec dextras erranti l. e. quo minus erraret) Deus Uuit. CD. supra P. II. cap. 4. g. 2. Locutionem artus fremuli illustravit IIeinsitis ad Ovid. Fast. I. 286. in qua si quis Valerium ad antiquissimam illam doctrinam et a Platone inprimis exornatam svid. Stailbalim. ad ΡIat. Phaed. p. 39. p. 107. et Beter. ad Cic. Orati. Iliedit. p. I S. Rq. , hominibus e carcere cor- Porum, tanquam e vinculis esse evolandum, respexisse dixerit, ego non magnopere repugno. Nam non raro in poetis latinis aetatis serioris talia inveniuntur. Sed ad v. ως re explicationem in significatione modo declarata saeit alter Valerii locus IV. 661.
Sie ubi multifidua mptis e nubibua horror EFugit et tenebras nimbosque intermicat ignis,
qui hoe voeabulo subitum et cito praetereuntem horrorem Opii me expressit. Ita poetae simplicia verba fuga et fugere saepe de iliuere rapido seu cursu incitato, etiam nullo urguente vel insequente, posuerunt: vid. Serv. ad Georg. I. 2M., Burmanii. ad Valer. Fiaee. III. - . ibique laudatos, quibus add. Wei-eheri. ad VIII. 2SI. et Baeti. ad Ovid. Metam. V. Ma. Ad solum, quod vel nobis insciis subtrahitur, Statius idem vocabulum in Theb. IX. ra. transtulit: Stant terra fugiente gradus Hippomedontis et pulus tenso Lubrica saaa tenet. De eiusmodi vocabulis, ut discedere. receiare, attolli, crescere, mergi al. egregis est Ilvnti observatio ad Aen. III. II.: poeticae orationis geniu1 omnia ad oculorum gensus re-
g. 3. Alterum Epithetorum Geographicorum genus Adiectiva a
terris, regionibus seu nominibus propriis derivata complectitur, priore longe essicacius et, ut res ipga fert, uberius. Arcte Diuiti eo by Cooste