De fato Aeschyleo

41쪽

et 456 Oreste et Electra deos rogantibus: Ita θεοὶ κραίνε ενδίκως ὁικας, chorus dieit 457 459i

Atque ubi domum intravit Orestes, canit chorus 635-36 :

Tum fati ministrae Furiae agere incipiunt et chorus Pergit ἐκ δ'

χρόνω κλυτα βυσσυ pocυυ 'Ερνυυc '. Ut in priore et in omnibus sabulis Aeschyli ila in hac hae deae aedes ulciscentes cogitantur. . . . . Oct γα λοιγος EPixovetra ρα τα προτερο φθιμενων τη v, Tεοα επαγουσα ε ατ chorus dicit 397-99. Saepius etiam quam satum dii quorum potesta quasi propior videtur, et a quibus Orestes iussus est matrem interseere,

invocantur.

24l-242 Electra rogat:

42쪽

Inseri etiam dii invocantur. 484 Electra precatur: Περσε φασσα, ὁος ὁ γ ευμορφον κράτος et 116: Ερμῆ χθονι - κλυει εμἀς ευχάς. At eum homities ut semper culpa non areant, poenam optimo iure meriti sunt Clytaemnestra quidem, iam in pectus iii- tentato gladio filii, ut patris eaedem caede ulcisceretur, id excusat: ' MOi2 τουτων, ω τεκνον, παραιρία 898 sed ab Oreste dignum responsum datur 899):ὐκαι τουὁ τοιvυ Μοιρ' πόρσυνε μορου. Eumoniles. Extrema verba huius fabulae sunt:

AIta placuit Iovi et lato laetitia exsultate i Sed in extrema demum tragoedia Iupiter et Furiae quibus, ut Dissilia πιν Orale

43쪽

iam alio loco commernoravi λαχος ὁiai ται - οῖο επέκλιυσενεμπεὁας εχε ιι 332-33)- quae persequuntur, quod fato est constitutum eoncordes sunt. Sed ut planius demonstremus, Furias pro lato intercedere iam nonnullos alios Ioeos afferamus. 384 Furiae munus suum θεσμου μοιροκραντου ' dicunt, et 45sqq. a Parcis prosperitatem Atheniensibus petunt:

Atque Apollinem eum testem tueri conetur, Parcarum dignitatem violare dicunt 1i0-74 :

Ipse Iupiter areis in tragoedia non obstat, sed Apollo, qui ipse dieit, 606-610 :

et sacerdos eius 19. Διὸς προφήτης ὁ ἐστἰ οξιας πατρός. Itaque cum re vera non Apollo sed Iupiter resti manda-

44쪽

verit ut matrem occidat, Iovis est exagitatum tueri. Quod idem Minerva Furiis ipsis dieit 786-88 :α X Q Διορ ἀο λαμπρ μαρτυρι παρῆν, Δυτός si σοι; υτος η ό μαρτυριυν, ως ταυτ 'Onεστη ὁρωντα μη βλαβας ἔχει v. Quo eae non abstinentur, qui paricidam prosequantur. Se diis natu minoribus laesus esse et dignitate sua privatas dicunt i53 Apollinem increpant: νεος ὁ γραιας ὁ α ιμονας astaretra σιυ et 226 τιμάς συ μη συντεμv τας ἐμός ψογα et 770-7 Minervam et Apollinem accusant:

quae verba 797-98 iterantur. et 27 sqq. Minervae minantur

βροτοφsορους 1λῖὁας χι ωρα βαλεῖ. Tum demum Iovis lia cum saepius iis blandiatur, aras honoresque promittat, tandem placantur, tum demum 958 κρατησε Ζευς ἀγοραῖος Orestes haud ignorat, Iovem etiam saluti suae operum dedisse, et praeter Apollinem et Minervam huic gratias retiri

45쪽

σωζει με, μητρὸς τασδε συνὁἰκους ορρου . Sua sponte igitur, neque a Iove coactae Furiae quae 717-i8

ἔλαχ' ὁιεπειν, suo iure decedunt. Quae ratio hominibus cum fato in hae fabula intercedat ex iis quas dixi iam patet. Si facinora commiserunt, quibus areae poenas statuerunt, a Parcarum ministris puniuntur, et ut modo dixi Furiae

Orestes autem non suo impulsu sed a Iove iussus lacinus commiserat, Iovi igitur curandum erat, ne inuocens poenas daret. Dissensio quomodo solvatur, iam supra vidimus. Supplices. Qua in sabula sati nusquam mentio fit, Iupiter supplicum Dissilia πιν Ooste

46쪽

στοματος τιμας ἐπ' ἀληθεία τερμον Ἀεμπτο πρὸς παντα. Iovis potestatem maximam esse, eum omnia perficere, quas

velit, mortales nisi ab eo adiutus nihil valere, multis locis virgines dicunt: 79 sqq.

47쪽

σπευσα τι τα βουλιος φερε φρ iv. Quibus verbis Danaides non sati recordantur, sed aliorum modo deorum Iove infirmiorum. Quod iam versibus quos attuli, videtur demonstrari, quibus Iupiter αυα Οανάκτρυυ, ripta Raoων μακάρτατε appellatur, maxime autem eo quod nunquam in hac tragoedia satum advocatur, saepe autem alii dii velut Minerva, Diana 125 . Similiter in fabula, cui nomen Prometheo est, de

Qua in fabula Iupiter etiam 224, 12, 737 τυραννο θεῶv

appellatur. Id minime mireris, expulsas virgines sati nullo loco mentionem sacere Iniquum cum perserant, et sciant 388-903 Dissilia πιν Orale

48쪽

ab illo auxilium petunt. Postremum complectamur, quid de ratione, quae inter tum et deos vel eorum principem Iovem, et inter latum et homine intercedat, poeta nobis cogitare videatur. Fatum diis su iperius est, sed dii cum eo non solum consentire, verum etiam curare solent ut quae lato destinata sint, persciantur. In tragoedia, cui nomen Prometheo est, fatum et Iupiter nimie sibi lobstant, regisque deorum imperium in discrimen ac periculum voeatur. Sed deus cum condiciones non impleat, quas si secutus esset regno privatus Sset, imperium retinet. In tragoedia. quae inscribitur Ευμε υἱῆες non fatum ipsum diis repugnat, sed Furiae quibus ab illo quidem munus datum est, ut caedes ulciscerentur, ea autem condicione, ut iis licere videatur, quomodo et quatenus in singulis casibus officia exsequi velint. Diu rixati tandem concordia coniunguntur. Item homines, quod ex ipsa re consequitur, fati imperio tenentur. Si condiciones sequuntur, ex quibus arearum arbitrio sortes pendent, finitas illas sortes effugere non possunt. Sed Semper, ut nos demonstravisse existimamus, penes eos ipsos culpa calamitatis est, cum id, quod fato praedestinatum videtur, nunquam nullis condidionibus adstrictum sit, itaque nunquam, nisi ipsi perficerent, accideret. Ut modo dixi, dii provident, ut id quod arcae statuerint scilicet, si hon,ines condiciones sequuntur eveniat. Ipsi perficiunt, sed qua ratione persciant, id iis permissum est Sua sponte igitur, ut ad propositum ne perveniant, res contrahunt, quae fato curae non sunt. Quare cum magna in homines potestate utantur, nobis non mirum videbitur, si dii ab iis tam saepe invocantur.