Alexandri Aetoli fragmenta, collecta et illustrata ab Aloysio Capellmanno

81쪽

Vers. I 5r recto cod. et Cornari εν σοβίου; εκ Givbυ non a primo Parthenii editore, sed a Galeo prosectum est. De hoc Genitivo iuncto Cum Praepos. ἐν, ubi saepo corrumpitur aut genitivus in dativum, aut ut nostro in loco, εν in εκ, cf. Bast. ad Greg. Cor. cd. Schaeser. p. 46. - In cod. legitur καὶ ὀχλαέννεωνα θαλασσης; Galeus comma poni iubet ante θαλασσος, haud dubie ut hoc verbum sequentibus κρῆναις καὶ nοτatioῖς coniungatur, male. Brunckius mutavit καὶ ωλα ξινεωνα τραπέζης, quod Iacobs. et

Legr. probarunt, eo non male ducti consilio, ut Parthenii verba c. XIV. exprimerent, κοινον τραπόψαν προῖ διιενος : attamen paulluni friget Sal mensae communis, quoniam de alio salo quam mensae haud facili cogitamus; ἄλα ξυνεωνα per se iam sonat mensam communem, ct ἄλες dicitur pro hospitalitate, unde ortuo sunt locutiones, που ἄλες, που τραπέζαι; et αλα vel αλας καὶ τραπεζαν παοαβαίνειν. Alteram quoque et eam quidem optimam Legrandius secit coniectui amκαἰ αλα ξυνεωνα, θαλασσr, quod PassOWius cx Co nurio se dicit restituisse: iungenda sunt θαλασση,

dita fluviis abluendi os. Valch. ad Eur. II ipp. 653.,

82쪽

FRAGMENTUM XII. Vers. I9: in edd. εζαπαφουσα; recte PaSsoW. εξαπαφουσα : quod enim de praes. temp. εςαπασω dicunt, id nihili est. Omissum est pronom. ' quod antee dente dativo οι apte fieri potuit. ers. Io: male Galeus Couiecit φρειατος ἐν μυχατον χρυσεος tanquam spondeus pronunciandum est, ut in Il. I. I 5. 374.: prima enim etiam elegiacis et epigrammaticis poetis producitur, cs. lag.X. 3, XIII. .; corripitur nonnunquam lyricis ac tragicis tantum; cf. Herm.

elem. doctr. m. Ρ. 44.; Herm. de dial. Pindar. in Opusco. I. p. 252.; Boeckh. de metr. Pind. Ρ. 289. et ad Pind. P. IV. 4.; Erf. ad Soph. Antig. IO3. Seidier. ad Eur. Troad. 536. Vers. II: in cod. legitur νυν ὁ γ ανελκόμενος δια μὸν καλον ζοικε νουσον, Piersonus ad Moer. Att. p. I94. dedit

Brunckius dicit Ουσον funem nauticum esse et sibi tantum ex Lycoplix. yy notum, deinde καλον epitheton minime aptum; ipse coniecit

Hesychio laudato voe. σαυνόν σαθρον, χαυνον, ασθενές. Recte PassoW. vocem χρυσεος interpunctione a Sequenti seiunxit, νυν or servavit; in extr. vers. Pie Bonum se Mus est: situlam auream funis quoque puncher decebat. In voce ουσος non opus est haerere. Vers. 23: προς σε θων sine verbo; de omisso

verbo in huiusmodi obsecrationibus es. Valch. ad Eur.

83쪽

FRAGMENTUM XII.

Phoen. v. 1659., Porion. ad Eur. Med. 325.; de omissa praepos. πρῖς es. Porson. ad Eur. Or. 663.; ab his locis noster eo videtur valde disserre, quod verba προς σε λων excipiuntur per Particulam αλλα. - Pro πασιν Pierion. πωσιν; Bruncia vertit omnibus facilem

esse descensum, aut πασιν ακουω Putat idem valere, quod παοα παντων ακουω. Piersoni coniectura versus essicitur molestissime sonans, ει- ριοι - ἐπεὶ - καὶ παι - , cuiusmodi versus non credo Alexandrum seripturum fuisse; neque Πασιν ακουειν PPO παρα παντων ωκουειν

usquam invenitur: iungitur quidem nonnunquam ακουειν cum dativo, sed notione Obediendi, exaudiendi, os. Matth. Gr. Gr. q. 36a. annot. 2. , ubi exemplis

laudatis addere licet Il. XVI. 5I5. Legendum est καὶ πασιν : particula καὶ non quidem gravissimam L. I. vim habet, per sensum omitti potuit; sed huiusmodi res illi poetao minus quam Versum curabant. Sensus hic est: audio enim facilem esse descensum. Vers. 24r interpretes de genere Vocabuli οιμος nihil animadvertunt; videntur genus semin. sibi per- .suasum habere: sed vellem exempla dedissent. Vers. 25: In edd. τοὶ αν /ιετα; Ρierson. recte

Vers. 26: recte Legr. et B r. 'λείδαο; NOLαδαο, quod Passo us dedit, non est patronymicum nominis NMλευς; os. Αpoll. Rh. I. 950, Eustaui. ad Il. I. I. Vers. 27: -λπηῖον εἶμα, vestem Milesiam. Mia Ietus enim, testibus Plinio V. 3I. Et Didvmo ap. Steph. BIE. voc. Schol. ad Dion. Perleg. 823, etiam λεγημις dici solita erat. Leleges enim una cum Curibus ut prisci Μilesiae terrae incolae commemoΓantur, utrique a Neleo inde expulsi dicuntur a Strabone XIV. P. 6IO. sqq. ex Pherecyde, ab Aeliano V. II.

84쪽

FRAGMENTUII XII. VIII. c. g.; cf. Κ annius ad Cononis Narrati. II., τυ ' ενεμοντο Καρεe p. 67.; de vestibus Milesiis ut intpp. ad M. Ran. 5 8, ad Hor. Epist. I. II. 3o. Vers. 28: pro 'EHαμεν ς, quod mirum nomen videbatur, Galeus coniecit αλλυμενος, Legr. εσσααέγος, utrumque ridiculum; Iacobs. Ἀλκαμενης; Passo v. Ἐλλαμ ενῆς, Correcto tantum accentu; cs. Bastii epist. exit. P. I 6 I. Vers. 3o. επὶ οι et animadvertenda est littera ιnnte οι non elisa. Pro λιρα Legrandius male coniecit sκλnota. Hesych. αναιδῆ. - λιους' αναισχυντος,

αναιδος, Θρασυς. cf. Etym. II. p. 562. 4O. Vers. 33: in cod. et edd. ηριον ογκώσει, in quo interpretes non immerito haesitarunt. Legr. et Hevia. coniecturas iusto audaciores feCerunt; Bruti Ch. ηριον οἰκησει; Iacobsius versum priorem mutavit, pro καὶ TOF ο μεν ξεινων πολλὰν αποτμυτατος dedit καὶ τοδεμεν ξε ν πολλὰν αποτμοτατω, hunc tumulum Cleoboea hos itum infelicissimo exstruet, utrumque satis quidem ingeniose: sed propter sequentia η δε oppositionis gratia o μεν servanda sunt; et contra Brunchium hoc est, quod non facile intelligitur, qua ratione pro οἰκοσει, optimo et usitatissimo Verbo, υγκωσει, quod multo minus usitatum est, scribi potuerit. Pusso ius hunc locum interpretatur, hunc fatalem tumultim

imum putei fundum) Premet hospitum longe infelicissimus: concedit plerumque quidem terram sive tumulum dici mortuum premere; hic vero ait rom inve tisse poetam ingeniosum, suo usum iure: Oγκῶσαι enim ηριον recte dici de eo, qui graviter cubet in tumulo, quem nunquam sit relicturus. Nulla inve sione opus esset, Si legeres, Καὶ τυν μὲν ξεινων πολλὸν ααοτμοτατον -

85쪽

XIII. MVSAE.

Macrob. Saturnal. l. V. c. 22.r Alexander Aetolns poeta egregius in libro qui inscribitur Musae, refert, quanto studio populus Ephesius dedicato templo Dianae curaverit praemiis propositis, ut qui tunc erant poetae ingeniosissimi, in deam carmina diversa componerent. In his versibus opis non comes Dianae, sed DianaipSa vocata est. Loquitur autem, ut dixi de populo Ephesior 'AAL oγε πευθόμνος παγχυ Γραικοισι μέλεσθω Πιευθεον κιθαρης ἴδμονα καὶ ιυλέων, κυν Θερσανδροιο τον ξνεσαν ανερα σιγλων χρυσειρον ἱεnῆ dθ τυτε χιtitan' Dινῆσαι ταχμων 'I2πιν βλητειοαν υλτα ar Hr ἐπὶ Κεγχοειω τίμιον οικον εχει.

Μοδε λῆς προλιωη A r δος πλαα εογα. Brunck. Anal. I. p. 4 I9. Iacobs. ad Brunck. Anal. T. I. P. II. p. 237. sqq. Quid Veluerit populus Ephesius, ipse Macrobius exposuit. Quum Timotheum comperissent ut carminum lyraeque sui temporis peritissimum in magno esse apud Graecos honore, hunc virum insigni praemio. dato permoverunt, ut cantu Dianam celobraret. Timotheus '') Thersandristius Μilesius, aequalis Euripidi, a Lacedaemoniis a

δ') Cs Timothei epitaph. apud Steph. B32. voe. πιλντος, emendatum a Iacobs. ad Anth. Ge. T. III. P. II. P. l69.; Titimann x Grieeh. Sinaisvers. p. 26. O. Malleri Dor. II. p. 324.

86쪽

FRAGMENTUM XIII. cusatus Veteris musices novis inventis corruptae ac

labefactatae ''ὶ Senatus consulto damnatus atque urbe expulsus est. Etiam illud ipsi obiectum erat, quod indecoris de Semelae partu narrationibus sinoarm. Σεμέλης ωδίνὶ iuvenum animos corrupisset. Casa onus ad Athen. VIII. 352. h. eum dicit Poetam tragicum, diibrambictim atque etiam stricum, trigia dum et nimis fame in*tum. Scripsit XVIII. libros

numerorum citharoedicorum. Fortasse eius est etiam

Euripidis opitaphium in Vita Eurip. ap. Elmst. ad

Bacch. P. I 74 Vers. I: vulgo legitur πω ra'; Brunck. recte niar . - Γραικοισι pro Ἐλλησι antiquis scriptoribus minime usitatum; cf. Lycophr. 532. 89 I. II95. I 338.; Callim. frg. IO4. 4. , I 6Ο.; EuSuh. ad II. μ. P. 89o. I 5. Isto nomine olim Epiri tantum incolae nominabantur, postea, ut saepe in historia factum est, omnes Graecae terrae nationes: cf. Hesych. et Steph. B. Voc. I scit κοι; Niebutir. Hist. Bom. I. p. 57. - μελεσθαι, poetice pro μελειν, cordi erae, CL epit'ph. in Timoth. l. t.: Πατρα Μίλητος ετίκτε τῖν εν Μουσωσι πολινον Tιμοθεον κιθαρας δευον ίοχον.

Apud Macrob. legitur in V. 3. τυν ξνεσεν et V. 4. ἱερον τυτε χιλιαδα; Salmasius Exerciti. Plin. p. 57a. d. legit ποτροεσεν ανέρι σι γλων χρυσειων ἱερῆν των τότε

χιλιαμ, mille S Drum aureorum mercede, quales tunc erant in tisu; Brunck. ηνυσεν, dono M sigiorum ab o) Chordarum in cithara numerum sertur auxisse, quod nefas: cf. Paus. III. P. 237.; Plui. de mus. T. X. P. 683. sq. ed Reish.' Do isio S. C. M. Casa ub. ad Athen. VIII. 352, b., Ο. Μilli erus Dor. II. p. 323. Fq.

87쪽

FRAGMENTUM XIII.

hoc otro impetravit, ut celebraret: at haec significatio medium desideraret. Iacobsius duo proposuit, υιον Θερσανδρου, ανεπεισε τῖν ανεοα, et si malis, τιὸν Θερ- σανδροιο, ἐπῆρε τὸν αν.; Gronovius et Zeunius recto vulgatam scripturam in V. 3. SerVarunt, et Gronovius in V. 4. pro linῆν χιλιαδα, qui accusativus nihil habet quo reseratur, dativum restituit; quod vero τον et ανέρα seiuncta sunt, in eo non est Cur haereas, neque articulum licet mutare. - Σιγλος, nummus asiaticus, Variis temporibus ae variis nationibus varii pretii suit. Hesych. σίγλον' νομισμα περσικον δυνάμενον οκτῶ οβολους υτπικους' - δυναται δε ὁ σίγλος ducis δραυιας Αττικας. Xenoph. Anab. I. 5. 6. t ο δεσμγλος δοναται λοα οβολοος καὶ ηιειοβυλιον ' κους. vers. 5. YJπιπιοῦ Macrobius huius nominis causa hos versus servavit; diserte testatur Virgilium A. XI. 532. sqq. 836. hoc nomen ab Alexandro Aetolo accepisse, idque nomen apud Alexandrum Dianae i sius, apud Virgilium sociae, comitis, esse. Eadem Servius ad Virg. tradit: sane hoc nomen ipsius Dianae fuisse, ab Ephesiis dedicato templo ei impositum, Alexander Aetolus pocta in libro, qui Musae inscribitur, refert. CL Spanhem. ad Callim. H. Diati. go ., Η. Del. 292. Palaephatus c. 32. q. a. testatur, Dianam Thracibus dici Bendetani, Cretensibus Dictynnam, Lacedaemoniis I in. Pro βλήτειραν Hemste bustus ad Lucian. T. II. p. 34I. ed. Bip. scripsit βλητῆρα, quoniam saepe seminino in appositione masculinum iungatur: sed βλητειρα est bonum vocabulum

bene a βλητῆρ derivatum, ut a βοτῆρ βότειρα, a σωτῆρσώτειρα; quare mutatione et hiatu molesto non opus est. - Timotheus, teste Suida voc. Ἀλεξανδρος ὁ siti λίππου et voc. ὀρθιασματων, audiente Alexandro M.

88쪽

PRAGMENTUM IIV.

etiam Carmen Minervae, Ooθιον Vocatum, tibia ceci nit, quo Alexander summopere delectatus est. Vers. 6: Inms. et edd. legitur γγ δ' Mi Kσχρειων. K χρειαι nomen est plurium oppidorum. Iacobsius Cenchreas putat in portu Corinthiaco significari, Perso non inepter in eo enim Dianae templum fuisse Pausanias testatur II. a. p. II 4. Ipse iam intellexeram Corinthiaci templi Dianae mentionem minus ad nostrum locum pertinere, ut tamen mihi videbar in ea cernere Alexandrini poetae doctrinam. Sed de C rinthiaco templo hic serino esse ncin potest. Cenchrii nomen dedi a Cl. Meinckio rostitutum, qui tanta ergamo usus est humanitate, ut doctissimam hanc emen dationem privatis litteris mecum communicaverit indicatis etiam locis, quibus hic Ephesiae terrae 'luvius eommemoratur, Pausan. VII. b. Io, Strab. XIV. p. 630, Tacit. Ann. III. 6 I. In producta huius nominis A ma pro Κέγχριος nihil est, cur haesitemus. Pro η δ' eodem Cl. Meinckio auctore rostitui pir, quanquam . illud mihi quidem non omnino reprchondenduin via detur. Ne vi pronominis vcl. ομε cf. Herm. ad Soph. o. T. 688. Ephesiae Dianae templum aediscatum cst ol. IO6, quo tempore Timotheus annum aetatis octogesimum quintum degebat: cs. Winckelm. opp. cd. Fernow. T. I. p. 377. Sqq. Vers. 7: Apud Μacrobium ακλεα est, quod miror

89쪽

FRAGMENTUM XV. .

90쪽

.FRAGMENTUM XVI. productam invenies in Hom. H. Cer. 174, qui locus non contra Thierschium est in Gr. Gr. q. I 66. 8. a. dicentem ειαρ pro εαρ non Homericum esse. - Post γαῖα commate interpungendum est, et υλη ναιεταουσαν per appositionem iuncta sunt Cum relati ζν. Vers. 7. ατρυτοι et de hac voce Valchenarius ad

Theocr. Adon. v. p. bene disseruit, sed male videtur fecisse, quod pro Vulg. Scriptura μὴ τιν ελοι coniecit μ' νιν ἔλοι: primum enim recte Grammatici docent νιν plur. num. lyricis tantum ac tragicis poetis usu pari; deinde pronomen indesinitum sing. num. Ionge aptius est, quam personale plur. num. . Verte, ne

quem eorum molestia cuiat.

eam quidem facillimam eoque magis probandam huius loci emendationem a Meinchio litteris accepi utquo bona venia huius humanissimi viri recipere ausus sum. Similis haec emendatio est elegantissimis illis Casu boni alioruinque in lag. XI. Agitur his versibus, quod veri simillimum esse etiam Meinckius iudicavit, desissilired by C